Toen ik mij vorig jaar over Google Maps boog op zoek naar een interessante reisbestemming, had ik geen flauw vermoeden dat ik mijn keuze liet vallen op een plaats die nu samen met de Stad Gent bekroond is voor een gezamenlijk project: SHAPING24.  Ik heb het over Norwich.

Mijn reisvoorstel heeft nu vaste vorm aangenomen.  Wie meer wil weten over de reis van 9 september tot 12 september 2014 verwijs ik graag naar  www.quovadimus.be

Het toeval bracht mij inmiddels ook in contact met de tenoren van het SHAPING24 project, zowel in Norwich als in Gent.  Dit opent beslist perspectieven voor de deelnemers aan de reis.

Voor wie interesse heeft in het bewuste SHAPING24 project, verwijs ik graag naar: http://shaping24.eu/en/projects/view-details/shaping-24-wins-eu-prize-for-cultural-heritage-europa-nostra-award

Deze ongelooflijke samenloop van omstandigheden brengt mij tot een totaal ander verhaal dat ik vorig jaar neerschreef in Norwich zelf.  Eens om de zoveel tijd schrijf ik namelijk al eens een indringende reiservaring neer.

De brug over de River Wensum

Op een zachte avond in augustus wandelen mijn zoon en ik door de verlaten straten van Norwich.  Er hangt een lichte sluier over de maan.  Plots horen wij de hoge melodieuze tonen van een fluit.  Wij worden onwillekeurig naar de plek gezogen waar de muziek vandaan komt.  Op een smalle brug over de trage Wensum bespeelt een man een kleine fluit.  Hij heeft een belachelijk onbestemd carnavalspak aangetrokken.

Zeer tegen mijn gewoonte in besluit ik hem een pond te geven.  Zijn pak blijkt een krokodil te moeten voorstellen.

De man onderbreekt zijn spel en vraagt mij van onder zijn vermomming heel beleefd waar ik vandaan kom.  'Ik spreek uw taal niet, maar ik zal voor u iets spelen dat van Duitse oorsprong is', zegt hij in beschaafd Engels.  Waarop hij het liefelijke 'Muss i denn' aanheft.  Na een poosje geef ik hem al neuriënd te verstaan dat ik het deuntje ken.  Hij legt uit dat het een oude 'lullaby' is.  'Het herinnert mij aan mijn jeugd en aan Elvis', zeg ik.  'He took it over', antwoordt hij als een volleerd docent.

Twee zwaar beschonken kerels blijven evenmin onverschillig en doen letterlijk - zij het eerder moeizaam - hun duit in het zakje.

Ik neem ondertussen afscheid en de straatmuzikant van middelbare leeftijd vouwt zijn handen ten teken van dank en roept mij achterna: 'God bless you'.

Of hoe niets is wat het lijkt en hoe de realiteit soms de fictie en zelfs het surrealisme overtreft.

Bijlagen:
The Maids Head Hotel.jpg (94.8 KB)