18 augustus de dag. Om 6 uur word ik wakker gemaakt door de twee schatten van de nachtdienst. Eerst nog een keertje lekker douchen en dan nog even naar huis bellen. Toch wel emotioneel en spannend. Wat als..... Om 7 uur komen twee vrouwen van patientenvervoer me halen. Ik had net zo goed paars haar en gele stippen op m'n gezicht gehad kunnen hebben want ze keuren me geen blik waardig. In het Oost-Vlaams wordt er druk over een gemeenschappelijke kennis gesproken. En dan gebeurt het, het treintje waar de dokter de vorige dag al over sprak. Met bed in een soort box en dan in een noodgang door het ondergrondse gangenstelsel. Een ritje in een pretpark is er niets bij, alleen was dit gewoon te erg voor woorden. Omgekeerd in bed dus je ziet alles verdwijnen, een eenzamen fietser die ingehaald wordt, nog maar een bocht en nog en dan abrupt stoppen. (Heeft Lars von Trier hier ook al een film opgenomen?) We zijn er dus. De ene vrouw die nog overgebleven is installeert een gemotoriseerde step aan m'n bed en we kunnen verder naar de ok. Naar de pre-operatieve zaal. Om half acht de invasie van de groene mensjes. Er staan diverse bedden en af en toe wordt er een blik op de gegevens geworpen die aan m'n bed hangen. Een verpleegster steekt een infuus (had ze dat nu niet iets vriendlijker kunnen doen?). Waar is de tijd dat je nog een kalmeermiddel krijgt voor de operatie???? Om tien voor acht is het zover, de tocht naar de OK begint. Daar aangekomen blijkt er een verkeerde ok-tafel geplaatst te zijn. Verkeerd ivm de duur van deoperatie. Ook het o zo vriendelijk gestoken infuus blijkt niet juist te zijn. Help in welke nachtmerrie ben ik terecht gekomen, mag ik nog naar huis? Dan komt de prof aan m'n bed, vriendelijk gezicht, hij zegt ook iets vriendelijks maar door het kapje dat op m'n gezicht geplaatst wordt zou ik niet weten wat. Om kwart voor zes word ik wakker in de hel van de pacu. Een grote zaal met vriendelijke verpleging, daar valt echt niets over aan te merken. Maar een fel licht, overal piepende monitors, gekreun, gehuil, en geen enkele privacy. Ik wil hier niet zijn. Een maagsonde die uit m'n neus komt, het gevoel dat m'n gezicht verlamd is, en een linkerarm die niet stil kan liggen, maar steeds m'n haar aanraakt. In de loop van de nacht stijgen de paniekaanvallen. De afhankelijkheid van de xanax eist zijn tol. Niemand begrijpt het en uiteindelijk krijg ik een injectie met een medicijn tegen misselijkheid dat ook kalmerend werkt. De heteluchtmatras die nodig is voor het op temperatuur houden van de flappen maakt zo'n lawaai dat er van slapen niets komt. Om het half uur worden de flappen gecontroleerd. Er zitten thermometers op m'n borsten die de temperatuur in de gaten moeten houden. Geen complicaties alleen een veel te laag kaliumgehalte, dus regelmatig bloedonderzoek. is dit de voorpost van de hel? De ochtendploeg begint aan hun taken. Ik word gewassen. Wat wassen zijn ze gek geworden? En dan ook nog even het beddengoed verwisselen, u zult zien hoe fijn dat straks gaat zijn mevrouw. Ik wil helemaal geen schone lakens, ik wil wakker worden uit deze nachtmerrie! Na nog een controle door een plastisch chirurg komt het verlossende u mag naar uw kamer. Maar toch niet meer met dat treintje????? Nee gelukkig met een ambulance.
Was dit het waard?????
Ik weet het niet, er is geen weg terug, vooruit en hier maar door. De chemo en bestralingen heb ik ook gehaald dus dit zal ook wel lukken maar hoe?
