De schilder van het tweede schilderij dat deze tekst volgt, was 14 jaren oud toen hij deze verf met die fantasmen materialiseerde. Toen al was hij aan het oefenen om decennia later ooit een meesterwerk te kunnen klaarstomen op een Computer, om het einde van een tijdperk in te luiden. Niet zo zeer de 'ismen' te miskennen, dan wel de nodige syntheses over wat nu wel scherm is en niet, in de omringende grauwe realiteit. Waar Brussel de hoofdstad van de nivellering wordt, eens Gérard Mortier dat weer eens mocht zeggen op kloot kaloot tv. Jawel, is er Restauratie, is er geen buitenwereld meer aan, is de mentale taboesfeer herleid tot niks mendalle, en de torpedering van eiland Eros voltooid, eens de symptomen ingetoomd met afschuwelijk decor nu ze allen op pensioen zijn. Terwijl het zo en zo moest zijn, eigenlijk. Kijkt hij ook zonder ik na MTV naar Kiosque op TV5-Monde want geen Skynet gemaakt door de concurrent de Chinees, in een zij-aan-zij refrein daar waar ze de zondag gebruiken om de vitrines te kuisen, niet eens meer in de weer met het zeer na het geweer want weer of geen weer is er... tweedracht met zeep na het eten, of zo iets. Gedaan de stille dichters op straat, gedaan de hippiekaffees, gedaan de Peepshows, gedaan de opera van Gérard Mortier, gedaan de coffeeshops net over de grens heen van alles en nog wat, gedaan de pokerzalen, gedaan de tweesterrenhotels, gedaan de aanspreekbare meisjes indien niet hoer of spion, gedaan gedaan gedaan. Wat blijft er over? Schermen. En uiteraard geen communicatie meer. Noch communisten in het parlement. Zodat we eindelijk eens moeten toegeven: jawel, na, tijdens en voor de files is extreem rechts aan de macht. Welke macht? Deze van de schermen, die geen mensen meer zouden temmen. Kom ik eigenlijk dan in liefde-haat taferelen terecht waar net zoals bij Françoise Sagan een Shakespeariaanse achtergrond te herkennen valt. Van deze die boven de poen schuilt, of er net onder, nu ze allen miljonairs geworden zijn, zeker de kapo en zijn suite. Haal ik bij voorbeeld uit mijn mouw het volgende: weet je, vraag ik, waarom sommige nudisten een masker dragen? Antwoord: nee. Wel dat is om geen verkoudheid op te doen. Reactie: hahahahaha..! Vervolg ik: weet je dat ik die mop zelf uitgevonden heb? Reaktie: dat is niet waar, dat is niet waar,... En zo verloopt de "communicatie" dan. Van gebouw G naar gebouwY, en vice versa. Vandaar als dat extreem rechts het voor het zeggen heeft, met Aziaten in een rijtje met foto-apparaat, het wel degelijk zo is dat men de problemen verplaatst. Stel zoals bij de bakker net naast de Basiliek. Nu zijn dat geen americaanse sirènes of klokken van de kerk, die de ganse buurt moeten wakker schudden vroeg in de morgen op zondag, maar bij de bakker van het brood zelf dat men nu van zich moet laten horen. Alsof een brood maken zowieso zoals tijdens de oorlog de muren en de gemoedstoestanden moet doen trillen en beven, weliswaar achter het gordijn van de rijken waar het stil is, en moet. Met elk zijn gewoontes zodat in het kader van Pavlov elk nu dingen doet zoals vroeger, maar niet eens bewust dat extreem rechts aan de macht is, zodat al de plaatsen (Peepshow en Cabaret inbegrepen) van joden leeg zijn, terwijl al de rest volzet is en boordevol frustratie. Maar, er is een maar... Liza Minelli heeft het overleefd... op internet. Net zoals die vuile (?) joden en/of Marokkanen op internet. Want tik gewoon eens als voorbeeld Samir Bakhat (clandestiene elite?) op uw internet, dan weet u net wat establishment en/of jezuïetisme betekende voor hen, en avant garde voor ons. Waar 'daarnaast' (erboven?) een Blog van Teitelbaum een ware 'Burcht' is (met zieke Buchhälter) waar men censureert, met fascistoïde cartoons en indien men er niet bij hoort komt u daar ook niet bij, maar waar het anderzijds bij kunstenaars de vrije loop gaat, zodat bijna uiteraard in tegenstelling tot Teitelbaum de facebooks van de elite met tal van anderen komen te staan, die zich voordoen voor deze elite want doet men zich voor als danser, sterkunstenaar of bankier, maar is men dat hoegenaamd niet. Maar Samir Bakhat is vindbaar en zijn video's de moeite waard te zien. Dan pas krijgt u dat gevoel van behagen, vrijheid en intellectuele ACTUELE verkenning (pedagogie van Lemkin?) dat zo hoort te zijn bij elk universeel intelligent en vrij cultureel product. Zo haat ik opera op tv, en zo sloot Mortier ook een tijdperk af in de opera, want na hem routine en provinciaalse snot met pretenties, maar toneel blijft tenslotte toneel zodat de kleren blinken en de droom zingt in dit binden voor blinden. Hetzelfde is gebeurd bij de kranten. Hetzelfde is gebeurd met die radio-en en tv-zenders, waar elk het spelletje speelt, gedoemd mee te doen aan de Restauratie, van de nivellering en immitatie (intimidatie?) want lijkt alles op elkaar. Zo gaat dat, ook met de banken. Zeker de Russische... Want net zoals bij de prelude van de wereldoorlogen tegen extreem-rechts is er een avant garde hiermee ingeluid, bewust dat Béjart dood is, en Anne-T. Dekeersmaeker tot vervelenstoe afgezaagd, want geen CVP-fantasmen meer aan dan 'hippe' pedagogen, die carrière maken in het katholieke vlaams onderwijs. Middeleeuwen, domheid en archaïsme dus. Maar zelfs geen fantasmen meer, stel u voor. Van uw journalist terplaatse. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Post-Esthetisme² Hoe gedreven de macht van Mechelen op mijn computer bewijst mij de bijzondere teruggave van één van mijn mails naar het stadsbestuur. Zij zouden weten wat er in mijn computer schuilt, en welk soort porno site mij zou weerhouden naar het bordeel te gaan, zoals nu te Berlijn. Wie heeft zicht op de kerkelijke organisatie in Vlaanderen, eens de oude geperverteerde nijdige man op pensioen is, weet niemand, maar ze beschikken over de allerlaatste technologische snufjes om... te weten. In een land in balans waar niemand eigenlijk weet of mag weten, dan wel dat er VUB-boekjes zijn met als titel Mecheln-Auschwitz (1942-1944). Ook deze boeken worden door niemand gekocht of gelezen, tenzij men werkelijk masochist zou zijn, en dit Vlaanderenland nog niet genoeg zou zijn om verder te kwijnen zoals het hoort als Opus Deï of Hitler aan de macht is. Heb je ook boeken met als titel 'Genummerd voor het leven', kwestie dat de paranoïa staande blijft, en de middenklasse ondanks de opgedrongen bijbels er ook niet op vooruitgaat want elkeen nog armer aan het worden. Niet eens bewust van de excessen op alle vlakken van de nieuwe Grieken, en het determinisme van het gekastreerde 'Noorden' dat zegt dat we gedoemd zijn... te aanvaarden. Niet eens met (recht op) smaak. Stel in een maatschappij waar geen plaats is voor hedendaagse klutskunst aan de kutkust, eens we moeten toegeven dat heren Van K(l)oten & de Bie zich beter kunnen uitdrukken dan een vlaamse professor doctor honoris causa in de Linguïstiek. Dan heeft u alles begrepen over hun opportunisme aangaande wat christelijk overkomt in het Parlement, met of zonder Roland-Henriëtte Holst als vrouw in het woud want net zoals Maïakovski en Barbusse een eeuw te laat. Het niveau is dermate ponerend dat Wim De Bie het voorbeeld aanhaalt van die gekuiste stoepen, die bij sneeuw nog gevaarlijker en gladder zijn dan de niet gekuiste trottoirs. Waarop de Vlaamse minister van Openbaar Verkeer als een doordeweekse 'stamelende' leerling van het katholieke college moet toegeven dat het kuisen van trottoirs bij sneeuw wettelijk verplicht is in dit land. Waarop de Hollandse spraakvaardige vrijgevochten intellectueel bij persiflage nog eens er op attent & duidelijk maakt dat het bemoeien van minister-presidenten inzake uw eigenste achtertuintje berust op pure domheid, laat staan waanzin. Maar dat is nu eenmaal de mentaliteit, en als u er niet in lukt daar aan mee te doen, rest u het OCMW, aldus voorzitter socialistische partij. Zo kunt u bie voorbeeld te Brussel appartementen en huizen huren, waarvan eigenaar het OCMW is. Alleen merkt u dat de huurprijzen nog hoger liggen dan privé, en dat is niet niks. Maar historisch bent u niet meer schuldig als u arm bent, wel een nummer (van dossier) onder de zovelen. Daarom ook dekt de ideologie de nodige noties aan symboliseringsdrang met zelfs mythische bekommernissen, maar is het dermate zo dat er niet eens meer sprake is van 'stijl' of 'mode', dan wel het recupereren van enkele vernuftige idiomen voor de poen in die middeleeuwen zodat slechts in Duitsland men nu buiten loopt in zijden avondjurk met groot décolté als het -10° C is bij avondlicht. Elders is er geen avondjurk meer aan te zien, dan grauwe donkere kleren die ze doen bewegen naar een afgrond na VTM en de spits. Zijn we dus (nog) niet helemaal naakt, troost u. Nu kabiljauw en haring ook bijna even duur is geworden dan uw biefstuk. Maar is dat dan ook geen biefstuk maar saucissen of varkensgebraad om puisten van te krijgen daar waar het in The New York Times gaat om hyperrealisme, want zegt die dandy ideologie dat er mensen zijn die kunnen schilderen, en anderen weeral niet of niet goed. Ik behoor tot deze laatsten gezien mijn armoede zonder historische betekenis meer aan sinds Mein Kampf, bekentenis, maar ben nog net niet in het OCMW geraakt ondanks de uitpuilende dividenten aan enkele pedante boeren, nos nouveaux riches en de devaluatie (hierdoor) de laatste 30 jaren, aan ergernis en regressie op alle vlakken. En hebben die nouveaux riches uiteraard ook geen smaak noch cultuur. Vandaar dat Bertulluci ook van vorige eeuw is, maar zijn analyses blijven raak, net zoals deze van de 'antiquïteit' wat Italië betreft : Visconti, Fellini, Antonioni, Rossi, Rossini, Pasolini, Taviani,... . Neem dan nog voor de 'analyses' Chomsky, Freud en Einstein, en waar zijn we nog eigenlijk deze eeuw mee bezig? Vraag ik u beleefd. Herkauwen? Meedoen? Maar ze hebben ons uitgesloten, dat is het. Vandaar dat niks nieuw of renoverends is gebeurd, zeker wat die media betreft, en toch moeten ze daar het tegenovergestelde van bewijzen. Zo hebben ze in de loop der jaren eigenlijk de kunstcriticus afgeschaft, en ook nog de kunst gallerijen zodat wat overblijft zijn files naar muffige kantoorgebouwen, kerken en/of het kerkhof (musea), want vergeten we in dit vegeteren ook niet dat het uitroeien van zes miljoen mensen betekent dat ze ook nog de cultuur An Sich hebben willen uitroeien zodat ze in dit laatste niet helemaal gelukt zijn dan wel het esthetisme semi clandestien te krijgen, of onbetaalbaar zoals te Milaan en Parijs. Dat is wat ik denk, in mijn paranoïa. All the best in the clash and the Far West. http://unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Mistbanken Sinds een paar dagen geleden had ik zo een benauwend gevoel bij het aanzien van zoveel mist, alsof wat allen zou overblijven op deze aarde een rokerige blindheid is ; smogbezoedeling, soort damp alsof de kernbom wel degelijk gevallen zou zijn, de menselijke waanzin de technologische revolutie onmogelijk maakt, en het voor goed gedaan is met de wereld, en het leven op deze aardbol. Des te meer dat zoals altijd met de realiteit, de televisie dan lacherig en kleurvol overkomt, niet eens bewust dat het het einde is, omringd door al dat grauw in het noordelijk halfrond in het echt. Ook dan zouden de meesten verder doen met wat ze gans hun leven bezig zijn, met name te bewegen voor geld, zelfs als er zure regen komt op die wegende wegen naar de ultieme Leegte. Geen nood meer voor de propagandisten, die vanuit deze leegte in de wolken een gevoel voor samenhorigheid moeten weten in te pompen, een polymorfe bezigheid te vinden om de Apparaten aan meelopers te bevestigen, eens de loopjongens op de voorgrond de figuranten met de grote gezagdragers verwarren. Maar eens die wolken voorbij en een paar keren zon daartussendoor moeten we toegeven dat het einde der wereld(en) nog net niet geschiedde. De optimist zegt mij dan dat we allen naar het Licht gaan & leven, en niet allen in de Duisternis zullen eindigen. Heeft hij de macht om daaraan te verhelpen? Ik dacht toen ook aan de films over Jack The Ripper en Sherlock Holmes in het London van een paar eeuwen geleden, want toen was er ook zo een nare mist, ook in die koele havens zodat we wel moeten toegeven dat mist altijd bestaan heeft want een condensering van zovele dingen als het net even 1°Celsius buiten is en er daar tussenin mensen zijn, die van moeder natuur leven, maar daar niet van bewust (mogen) zijn. Bij de organisatie van dat allemaal dienen die gezagdragers zich te refereren naar substraten, die reeds ingebakken zitten in het collektieve geheugen, zoals allerhande mythologieën, nationalistische verzamelingen, die in de traditie meestal gepaard gaan met onderliggende haat en vooroordelen ; in casu allerhande phobieën tegenover alles wat anders is, indien niet uitgeroeid en/of aangepast. Dat is de mistige synthese toch, van een op allerhande verwikkelingen opgebouwde ('historische') conflicten en oorlogen door de eeuwen heen, maar zijn er zowat in domeinen zoals hoofdsteden dan rijkelijke kasteelheren en/of handelaars, die inzagen op europees niveau dat die rijkelijke kaste slechts kon zegevieren indien de mensen geen oorlog meer voerden, maar op een vreedzame manier zich moesten weten te ontdekken, te ontmoeten en te omhelzen. Zo namen ze rijkdommen uit de colonies, kreeg elk zijn zetel, ook de Duitsers, en kon men verder in grote gebouwen (cfr. Albert Speer), indien er geen klungelaars voor zorgden dat die grote gebouwen onleefbaar werden, al is het door het lawaai. En zo komt men aan het einde van Byzantium en begin van het Romeinse (decadente) Rijk (het IIIde Rijk is er een onderdeel van), is alles grauw en grijs en is alles overbevolkt in die sombere wolken, zeker de wegen vol files. Maar wat verschilde met het fascisme, is dat er meestal één persoon is per wagen of camion. Onder Mussolini waren niet de wegen, maar alle vervoersmiddelen proppensvol, dus ook die camions vol rechtstaande mannen. Met of zonder mistbanken is die maatschappij claustrofobisch dan, zoals in de BBC-serie 'The Prisoner', waar elk een nummer is en waar nummer 1 de computer is, maar niemand kan daar nog buiten, want samenhorigheid 'en masse'. Blijft men bewegen op de tast dan, met sentimentele associaties en voorovergebogen Nut. Het is in die zin dat ware er geen mistbanken, de mens opnieuw oorlog voert want weet men precies waar men moet gaan bombarderen, maar hoe dan ook ondertussen zitten we er dus mee. Op dertig jaren tijd is dus alles erger geworden, en sinds de maanlanding is die technologie er amper op vooruit gegaan, dan massificatie en extreem rechts, flikken en/of gevangenissen op platte tv-schermen. Men hoeft geen socioloog te zijn om te merken dat de eeuwige bierhandelaar zowat voor het jaar 2008 1,8 miljard euro winst heeft gemaakt. La misère du peuple sans cul. Dat politieke knechten ook gezorgd hebben om die bierhandelaar te vrijwaren van belastingen, en belastingen te geven aan invaliden met minimuminkomen, zodat wel degelijk rechts en/of nationaal socialisten aan de macht zijn, desondanks men ook nog die knechten naar huis stuurt richting werkloosheid waarvoor ze ook belastingen dienen te betalen. Zo is dat hetzelfde in Anderlecht, waar al die knechten elkaar moeten be(k)vechten, maar waar de politieke macht van de rechter vleugel betekent dat ze het entreegeld van het volgepropte voetbalstadion vol massa ook zijn gaan innen. En dat de zoon van de werkloze arbeider één mogelijkheid overblijft na de roddels, en dat is goals te maken voor Eer en Kruimels om het doordeweekse regime niet al te zeer te doen wankelen. Het is dan ook geen politieke politie die moet weten te bekvechten met de figuranten, het zijn opgepropte massa's, die het bewijs moeten leveren van een economisch potentieel, een levensstandaard, technisch sukses, sportieve heldhaftigheid waarvoor diegene die het entreegeld en het biergeld int, bereid is geschenken te gunnen. De mensen zijn niet eens bewust dat de kruimels en stadions er zijn om hun libido te bedaren. Maar met deze kruimels worden de lonen van de politie uitgestippeld, en de budgetten van de ministeries. Zodat op het einde van dat parcours een pensioen over zou (moeten) blijven (want dat is nog niet zeker) voor een flic, en een journalist met universiteitsdiploma want ongeveer het zelfde, met name zo'n 1500 euro maandelijks waarvan ze 2/3 moeten terug geven aan het rechtse patronaat (papa was meeloper en SSer) in de vorm van huren, boetes en belastingen. Komt men dan na enige psychologische verkrachting tot het overblijven van de 'ware' criminelen op tv tijdens het journaal alle dagen, want zij hebben niks, en bedreigen. Met die 'valse' dient u van ver om te gaan, want moeten ze ook betaald worden. Zo kunnen ze u in naam van de Kerk hun belgische media nog opleggen, maar dat is dan ook alles want de mensen niet eens opgevoed met gevoel voor kunst en (nieuwsgierige) kennis. De inhoud is door de eeuwen dezelfde gebleven, alleen de vorm dient '(post)modern' over te komen, maar is het tenslotte middeleeuws op alle vlakken in dit land want geen elite, of amper. En zo heeft u na tussenkomst van een modieuze kapper "onze" vertegenwoordigers, zoals b.v. hoofdredactrice van de krant 'Le Soir' waar ze op TV-Brussel (afschuwelijke lelijke zender) ons het bewijs levert dat haar intellectueel niveau minder hoog is dan een doorsnee (al dan niet uitheemse) kuisvrouw uit Amsterdam of Parijs, zonder voor deze laatste katholiek onderwijs achter de rug. Dat 'Le Monde' en 'Nrc-Handelsblad' vroeger veel beter waren net zoals die Franse en Hollandse tv uit vorige eeuw, is bijzaak gezien in het nivelleren het een gewoonte geworden is dat (de perceptie van) de macht overeenkomt met die mistbanken vol bezoedeling, meer niet.
Quillotine Menig paradoxen in het leven ; stel deze die de terminologie ten opzichte van criminaliteitsbestrijding eigenlijk herleidt tot een germaanse en latijnse sensibiliteit, geen angelsaksische. Of deze die je vindt bij het 'juridisme' van de "vertegenwoordigers" van de socialistische ziekenkas : niet aan de kant staan van sociaal zwakkeren, maar u het "wettelijke" bewijs leveren dat u met uw minimuminkomen moet tevreden zijn, en dat dat minimum u net geen recht heeft voor wat u dacht een recht te zijn, maar dat u alles moet betalen, zoniet dubbel betalen. Maar is het Ludo Abicht, die mij aangaande zijn uitgever herinnert aan een politiefotograaf : Leo De Haes. Dat was voor mij de 'Humo', toen ik die nog las, dus jarEN ge(g)leden, net zo even goed dan de Brakke Grond, die ik in geen jarEn in mijn handen had. Werkloos zonder uitkering dat is net zo goed hier sukkelaar met een uitkering, gezien je die uitkering moet afgeven in fragmentaire vorm aan het patronaat, en geen geld meer over hebt voor boeken en pers (onder controle) eens alle factures betaald (aan het katholieke patronaat, dus ook aan de belastingen). Moeten we elkaar iets bijleren dan over het verloop der (ver)zoeken, eens we moeten toegeven geen geld geen plaats en geen tijd meer te kunnen spenderen aan de Andere, want ook te moe en alles toe, gezien het (ver)zorgen van kinderen en gezinnen, niet eens nog mogelijk ze bij bezoeken te behoeden voor de vtmisering (u weet wel: (extreem) rechts aan de macht) met klungelende zapper. Waar is de tijd van Anne Marieke zou Brel zingen. Dat was toen het Centraal Komitee van de KP op den BRT zijn leesuur had. Nu is dat extreem-rechts, gevangenissen en/of meelopers van de paus. Ook een likkebarende katholiek. Had men verder een bijdrage gegeven aan de arme schrijver dan hadden ze het vervolgverhaal geprezen, over deze en andere uitvinding. Bij 'De Sleghte' daar zijn daar ook oude boeken ('tweedehands'). Zo heb ik mijn 'Voer voor psychologen' van Harry Mulisch gekocht. Een druppel in de oceaan der 'Kennis', met bindende blinde scribenten, en vergenoegzame jodelende joden om het sluitstuk te betamen, eens de sullende trutten te voorschijn kwamen, en we toegeven dat het leven zonder boeken gelijk is aan het leven zonder vrouwen. Indien hun zoenende zonen in de zon mensen zouden kennen, die kunstwerken kopen, geef ik hun zonen 30% op de verkoop, en krijgt hij ook nog voor zijn verkoopsdrift één Bijbel gratis voor zijn vader, als promotie. Dat was immers toch wat hen zou moeten overkomen, eens de intelligentsia gecanaliseerd voor schermen met uitkeringen tegenover collaborerende onbeschofte boeren met villa. Dat is dan liberale orthodoxie, maar wat trouwens voorkomt in de Thora. Psalm XYZ, en aan bladvulling te doen omwille van geestelijke geesten zonder zeden in elke leemte, hoe zeer het zeer geen zeer meer zou zijn, en het leed ook nog iets anders. Mais j'accuse. Doet u weer eens mee? Maar de Quillotine nu eens niet voor de aristocraten en/of de dichters, maar voor de collaborateurs... All the best in the Far West...
Camouflage Wat moesten we weer onthouden? O ja, we waren beland, ik zeg wel beland -(want ook nog met gebroken vleugels als engelachtige stuurzame objecten)-, beland dus in een post-traumatisch tijdperk, dat was het. Was er nog een minderheid om ons te herinneren dat na geklungel, gebonk en sirènes dag en nacht ook nog de huren stijgen, zoals alle andere prijzen zodat de bank een gevangenis wordt, en vice versa. Laat staan dat een grootvader zijn eigenste kleinzoon kan vermoorden in dorpke waar men veel bijleert, en de politie komt hem niet ophalen. Leze Dilbeek. En zij maar zoeken wat er nog meer zou kunnen gebeuren na Auschwitz en gestuurde moordenaars naar rusthuizen, bakkers en crèches. Ja, wat kan nog erger zijn op ethisch vlak nu op tv, nu extreem rechts het gehaald heeft? Welnu in de hel, de routine en plaatsje in puzzel te merken dat de invaliden van de socialistische ziekenkas met minder moeten leven dan vorige maand (vorig jaar) ondanks de inflatie. Arbeit macht frei want die socialisten staren zich blind op de Groei. Wie zijn dan de slaven? Kwam de pitta in de plaats en na Mein Kampf werd dat de Dürum bij het plebs, maar die is met nieuwjaar met 24% gestegen in waarde. Met bijna geen intresten van de bank, geeft Hij zijn zegen. Nee, nee,... niet de lonen en uitkeringen zijn gestegen, wel de winsten. Daarom zouden we nog meer moeten geven aan de Duitsers, zonder nemen meer aan. In de vereenvoudiging moest dat een biologische cirkel veruiterlijken, alleen was dat minder eenvoudig dan dat men dacht, eens de uitbuiting bloot, de files en de migraines bij de kleindochter van de capitalist, die nu kon pronken op de tijdschriften van de socialistische ziekenkas want daarvan kwam het geld, ook om de katholieken te voeden (met medicatie) en zo meer. Met coloniale doeleinden eens de wapens de plaats gunden voor onderlegging zonder begrip meer aan. Desnoods te functioneren zoals het hoort met een etikette klaargestoomd: 'creatieve werker'. Met een kaart met een stempel daarop, samen met een gele vlag en gele ster en nogmaals ter herinnering brengen dat we ook desnoods de gegijzelden zijn van hun uitleg. Mijn adolescentie, dat was de interpretatie van dat popliedje alzijnde 'I put my spel in you'. Daarna was dat de zoveelste tongkus in de Bamba zodat nog daarna de toiletten begluurd werden door die meisjes want daar zagen ze de lulletjes van de jongetjes toen ze aan het urineren waren. Zeg maar pissen of piesen. Allemaal in het Textielhuis van Kortrijk. Daarna was dat even wennen want de ietsje lelijkere lerares engels gaf ook nog aan jonge leerling een tongkus zodat zijn engels er moeizaam op vooruitging. Toen was dat de Pil voor de meisjes van de ganse klas. Wat zijn die tijden toch veranderd want nu overal Aids, godsdienst en kanker (als gevolg?). Voor de propagandist gaat het om elk idee te doen aanvaarden door de massa. Of dit idee nu berust op (zelf)moord of dat idee berust op aanschouwelijkheid voor het ultieme Schone (in haar), de verwikkelingen in het zicht en dan door te draaien want massageest. Het economisch potentieel dan waar -ik herhaal!- men de Stad is gaan beheren (beheersen) als een gevangenis, net zoals de living met tv of in bijzondere mate de (post)industrieën of noem het ook firma. Van multinational gesproken, is dat een terminologie van vorige eeuw want niet multiraciaal zoals de grootsteden, maar doordrengd door frustratie, die ze beweegredenen moet geven. Een uitlaat te zoeken tegenover die 'andere', en drogredenen te vinden voor hun plaats in de puzzel van wat ze productie zijn gaan heten in elk zijn onderdeel, met name brood voor 'elk', en spoelen voor velen. Maar elk obstakel tegenover het arbitraire of totalitaire te vernietigen, te ontkrachten, te medicaliseren. In de psychologische oorlog is er een (heilig) doel voor ogen: een brug te bouwen over de rivier, om de treinen naar Auschwitz een bestemming te geven, met algemeen gefluit en applaus van een menigte onder militaire leiderschap. De kapitein wordt gek want hij verliest de oorlog en de ratio, en werkt zich dan met zijn bataljon kapot aan het bouwen van de brug van de vijand, bij elke ontploffing of bij elke eenzame opsluiting terwijl achter de toonbank en vitrines uit de grootstad van het tegenovergestelde moet bewezen worden, met name een vreedzaam volk, "rijk", zonder agressies, zonder migraines, zonder moegetergde verzinsels, maar met hop, hoop en blijdschap terwijl de zwakkeren creperen, zich kapotwerken en/of serveren, en ze geen onderscheid meer kunnen maken. Tussen goed na de spoed en slecht na de poep, tussen puinsuiker en stout zout, tussen mooi en schone kroon, tussen geld en zotte god. Vandaar het structureel geweld behandeld door professoren, al kan men Althusser begrijpen, en Charles Vanel beginnen haten als hij de tyran speelt, gepersonifieerd in de almachtige directeur in het wit van het bourgeois psychiatrische ziekenhuis, met als eindbestemming voor Jane Birkin en haar kinderen in de film, wat in het echt dan de vrouwen en kinderen van Althusser en de rector overkwamen, niet eens een gestuurde belgische vrouw van Marokkaan: hun eigen kroost te vermoorden, eerder dan de tyran, omringd door gestuurde loopjongens, die de tyrannie veruiterlijken. Of deze een uniform draagt ; een wit stofjasje, een grijze pak of een trouwjurk zou zinnebeelden. Zo wansmakelijk wordt het verhaaltje eens er oorlog is op tv en geen geld voor authentieke menselijkheid. Elk vervat in zijn eigen tegenspraak, gecamoufleerd via zijsprongen toe te geven dat wij dan verminkt er uitkomen, met tranen zonder tanden, met dezelfde leeftijd dan Nicolas Sarkozizi of An Sainclaire, maar dat we er twintig jaren ouder uitzien, want eigenlijk ook nog opgeblazen van al het rotsooi, dat we inslikken terwijl we graadmager zouden moeten zijn, maar dat ook hebben ze weten te camoufleren in de chemie. Zodat alles op camouflage berust. Dat is het : camouflage, in hun zeggen, leggen en meppen. En zes miljoen ondergedoken spoken ons overblijven.
