DE FRANS VAN HET KIEL , VASTE KLANT OP DE KOERSEN.
Frans Laenens uit Antwerpen-Kiel, was gedurende het voorbije wielerseizoen weer onze vaste gast op vele koersen in de regio. Bijna twintig jaar is het bijwonen van koersen zijn grote hobby. Aanwezig zijn en fotos maken én intens genieten van het gebeuren en alles wat er rond een wielerwedstrijd te beleven valt. Inbegrepen de grote vriendschap die er groeit met andere aanwezigen.
Vroeger koos hij er meestal één categorie uit maar nu duikt Frans zowat overal op: van nieuwelingen tot de vrouwenkoersen en zelfs waar beroepsrenners rijden.
-Vroeger ging ik meestal naar beroepsrenners kijken. Ik ken dan ook heel wat coureurs. Sommige herken ik heel gemakkelijk van gezicht maar er zijn er ook die ik gauw vergeet. Als ik ze vandaag gefotografeerd heb, ken ik ze morgen niet meer.
Frans lachte smakelijk ook al beseft hij wel dat het vergeten wel met de leeftijd is meegekomen. Hij is er 61
-Ik ga eigenlijk naar de koers om veel fotos van renners te hebben. Ooit heb ik gedacht om veel te kunnen verzamelen maar mijn hartenwens was toch eens een rit in de Ronde van Frankrijk te kunnen meemaken maar daar moet ge echt iemand voor kennen.
Toen de Tour eens in ons land kwam zat Frans thuis te rusten met zijn rechterknie. Dat was dan ook dikke pech maar zijn knie had toen echt een kijkoperatie nodig. Ik had daar wel spijt van natuurlijk, dat ik niet kon gaan kijken.
Heel belangrijk voor Frans is die sfeer met vooral veel mensen tegenkomen. Daar geniet hij van want thuis op t Kiel is hij alleen. Ik kan geen babbel doen en dat heeft ne mens toch al eens nodig. Moest ik niet naar de koersen kunnen gaan, dan was t voor mij een ramp, denk ik. Weet ge dat ik me daar al mee bezig hou vanaf mijn zeven jaar. Ik moest toen een half jaar plat te bed liggen met gewrichtsreuma.
Frans had toen naar de krant gegrepen en knipte alles uit wat over de koers ging.
-En het was eigenaardig, het is begonnen met een Hollander en die had toevallig de naam van die boter Planta, Jan Plantaz met een z van achter. Daar ben ik mee begonnen.
Frans is dus al een verzamelaar geworden van renners maar zoals hij zelf zegt: Niet zon verzamelaar die van één coureur wel vijftig fotos moet hebben. Dát niet. Als ik er ene drie, vier keer getrokken heb, dan is dat wel genoeg zeker?
De Antwerpenaar heeft zich altijd met het openbaar vervoer naar de koersen begeven. Hij heeft nooit een auto gehad. Tram, bus,trein waren steeds zijn vervoermiddelen. Maar dat is niet altijd even vlot verlopen. Problemen! Nu nog, getuigt Frans De wachttijden bijvoorbeeld. Ik kwam eens van Aalst en arriveerde in Gent Sint-Pieters. Ik kwam daar van de trappen en zag dat ik pas s anderendaags eerst kon vertrekken.
Daar stond de Frans nu. Hij keek rond. Ik zag daar iemand op de trappen komen van de NMBS, met een rood klakske op. Een onderchef of zo. Ik zei: meneer, ik heb geen trein meer en buiten slapen dat ben ik niet gewoon. Ik moet hier kunnen weg geraken.
De man van de NMBS bekeek Frans en kon niets anders zeggen dat hij verplicht was om te wachten tot s morgens vroeg. Het kón niet anders. Frans schudde het hoofd Dat kan niet, sprak hij. De man van het station dacht ook mee na om een oplossing te vinden en plots begon er een lichtje bij hem te branden. Er moet nog een treinstel naar Sint-Niklaas, zei hij.
Samen met Frans stapte hij tot bij de machinist. Frans mocht mee.
-Daar stond ik dan, maar ik moest ook nog thuis geraken in Antwerpen. Ik kon niet anders dan een taxi nemen. En dan kwam natuurlijk de rekening: 45 euro
Het Waasland is een regio die hij veel bezoekt omdat er vanuit t Stad gemakkelijke busverbindingen zijn.
-West-Vlaanderen is voor mij moeilijk, om niet te zeggen, onmogelijk. Ik moet daarvoor nog de trein betalen ook. Ik reis wel met zon Wigwam kaart ( een WIGW -reductiekaart die kan men aanvragen met een attest van het ziekenfonds en waarmee men 50% vermindering krijgt. fvdv). Die geeft me wel vermindering maar als ge daarmee een keer of vier naar de West-Vlaanders moet, dan is die kaart snel opgebruikt..
Frans heeft natuurlijk nog geen 65 plusserkaart. Ik wordt er in februari nu 62 en dat op een dag met een zeer bekende naam: 14 februari. En als het een maand is van 29 dagen dan verjaar ik maar de 14,5 februari., zo grapte de sympathieke wielerliefhebber.
Nu zou je denken dat hij ook wel eens de fiets neemt. Nooit gedaan zegt Frans Ik denk dat ik moest vertrekken met een fiets, ik nooit zou aankomen. Hij is op en top een man van het openbaar vervoer. Toen mijn ouders nog leefden, bleef ik meer thuis. Het was dan maar alleen naar de plaatselijke koersen dat ik ging. Zoals de 1 mei-prijs in Hoboken.
Maar nu is dat al jaren meer uitgebreid geworden. Zijn ouders waren er niet meer en ieder weekend zat hij aanvankelijk thuis. Iemand op zijn werk vroeg zich af of de Frans geen hobby had. Ze gaven hem toen de tip, eens een fototoestel te kopen.
-Mijn eerste toestel was ik nogal rap kwijt. Ik stond s morgens nog te slapen en het viel op de grond. Ik had het wel terug ineen gestoken, maar s anderendaags rammelde het toen ik een foto aan het maken was.
Frans heeft nu een knap toestel en het is zijn vaste gezel geworden. Hij spreekt de hoop uit dat hij nog lang naar de koersen mag blijven rijden.
-Alhoewel, het wordt wel zwaarder en ik heb al eens gezegd om nog alleen meer ter plaatse te blijven trappelen. Maar ja, wat moet ik dan die andere dagen doen?
Vorige maandag in Boom was Frans Laenens aan zijn 148ste wedstrijd toe. Hij is ook wel eens de gezel van onze fotograaf Alain Sennesael die dit jaar bijna 220 wedstrijden zag. Met hem wilde Frans dit seizoen ook mee naar de Gooikse Pijl. Dat was al een heel eind buiten Brussel en ik moest met een bus tot in Leerbeek en dan naar een kaai 6 om voor daar nog een belbus te reserveren. Toen heb ik gezegd, neen, ik doe dat niet.
Frans was ooit ook een fan van Johan Museeuw. En nu? Hij moest even nadenken en dan sprak hij overtuigend:
-Ja, nu kunt ge niet over Guy Smet kijken hé. Ook Gunther Cuylits heb ik altijd graag zien koersen en Jeroen Das. En de dames
wel die mogen van mijn part allemáál winnen. Toch vind ik dat die sterke damesploegen één blok vormen zodat de enkelingen het langsom moeilijker krijgen.
We hopen de Frans van t Kiel nog veel jaren op de wielerwedstrijden te kunnen zien want met hem er bij, krijgt het koersdecor altijd meer kleur.
Tekst en fotos : Flor Van de Velde.
|