De volgende drie weekends zijn we - net als vorig weekend - eens lekker op ons gemak. De laatste tijd waren de meeste weekends volgeboekt met allerlei activiteiten maar nu dus even niet. Het zal eens deugd doen. De zaterdagnamiddag een lekker wandelingetje maken, daarna lekker kokkerellen, eten en vervolgens knusjes naar enkele filmpjes kijken. Zondag voor niets of niemand moeten opstaan en dus lekker lang blijven liggen in het warme bedje. De rest van de dag lekker luieren. Een mens moet het soms eens rustig aan doen. Allerlei activiteiten en sociale verplichtingen zijn best wel leuk,... maar soms kan die vorm van ontspanning inspanning worden. Als je van de ene activiteit naar de andere moet hollen loop je op den duur al even stressy als tijdens de werkweek.
Gisteren was ik trouwens 1 maand en 1 week nuchter,... dat kan in mijn geval wel tellen en daar ben ik dus best wel trots op! Sinds 26 februari niet meer gezopen zeg! Tjongejonge. Het begint zo stilaan wel wat te wennen hoewel ik toch nog steeds moet uitkijken. Ik krijg soms op de vreemdste momenten zin in een glaasje gerstenat. Onlangs wist iemand me te vertellen dat ik maar beter met alle geneugten kan stoppen nu ik toch zo goed bezig ben. Ik rook niet meer, drink niet meer en heb nooit drugs gebruikt. "Nu rest er dus enkel nog snoep, vlees en seks" wist de kerel me te vertellen. "Ik zou nooit snoep en vlees kunnen laten" Vertelde ik hem al lachend, terwijl ik van Elfje een por tussen de ribben kreeg. Nee even serieus,... zo is het welletjes. Ik blijf lekker snoepen, vlees eten en spel zonder grenzen spelen.
Ik zal er binnenkort toch eens mijn werk van moeten maken. Met grote tegenzin weliswaar. Nog liever was ik twaalf uren af, krijg ik een rectaal touché, onderga ik een acupunctuursessie van anderhalf uur of krijg ik enkele welgemikte vuistslagen in de maagstreek maar helaas, het lot heeft er anders over beslist. Dra zal ik met mijn derrière plaats moeten nemen in de grote stoel. Een gemaskerde vrouw zal boven mij komen hangen om me vervolgens te bewerken met een wijd assortiment aan marteltuigen. Nope, ik spreek hier niet over Olgas Sm-kelder. Nog liever Olga dan dit! Ik heb het over, de tandarts! Mijn tandarts woont op een drie kwartier rijden van mijn huidige woonst. Ik durf niet veranderen omdat ze tot nu toe de enige tandarts is die me iets of wat kan gerust stellen en begrip heeft voor mijn angst. Eerst heb je die vervelende injectie in je tandvlees. Op dat moment ben ik al zo zenuwachtig dat ik de pijn tien keer meer voel dan een normale tandartsbezoeker. Daarna komt er een soort gekrab met een schrapertje. Intussen zit er al een buisje in je mond dat komaf maakt met het overmatig gekwijl en de losgekomen brokjes tand en/of vulling. Intussen staat het zweet al op mijn rug en knijpen mijn handen krampachtig in de leuning van de tandartsstoel. En dan la moment suprême, de boortjes. Ik hoef enkel het geluid maar te horen om echt heel bang te worden. Het haar op mijn armen komt recht als ik dat hoge boorgeluidje hoor. Op zo een moment moet ik mezelf echt tot kalmte aanmanen. Anders zou ik gillend als een meisje naar buiten rennen! Je moet weten, ik heb nogal gevoelige tanden. Bij mij staat zo een boortje dus gegarandeerd gelijk aan pijn, veel pijn! Daar komt nog eens dat akelige trilgevoel bij op het moment dat ze in je tand beginnen boren. Het geluid veranderd dan ook helemaal. Brrrr! Na een martelgang die eeuwig lijkt te duren krijg je dan zo een achterlijk plastieken bekertje met wat water in. Spoel maar enkele keren en spuw maar in het bakje. Krijg ik dan steevast te horen. Probeer met een verdoofde smoel maar eens deftig te mikken in dat kleine spoelbakje. Je spoelt dus je mond, mikt al het water fijn in het bakje en vervolgens hangt er daar zo een verschrikkelijk lange kwijldraad uit je mond te slingeren. Je hoopt in stilte dat de tandarts op dat moment niet kijkt en neemt snel je papieren servetje dat rond je nek hangt om het hoopje kwijl weg te grissen. Na het afrekenen rij ik snel naar huis om vervolgen wat te slapen tot de verdoving uitgewerkt is. Ik heb het dikwijls nogal lastig om te kunnen slikken als mijn mond verdoofd is en door mijn hyperventilatie moet ik me dan telkens heel kalm houden om niet te beginnen panikeren. Ik weet het, ik ben een vreemde snijboon.
Weet je wat, bij nader inzien wacht ik nog wel even met het volgende bezoek. Het is nog maar drie jaar geleden.
Over verplaatsingen, gouden wagens en grote rugzakken.
Ik woon al een tijdje niet meer naast mijn werk. Ik moet me dus nu ook op de ene of andere manier naar de plek waar ik mijn noeste arbeid verricht verplaatsen. Aangezien we maar 1 autootje hebben we zijn de trotse bezitters van een goudkleurig citröen saxootje was dit aanvankelijk met de fiets. Na enkele weken vond ik echter al enkele argumenten die me mijn keuze van mijn vervoer deden wijzigen. Fietsen is toch oh-zo-vermoeiend. Zeker bergop of tegenwind. Ik heb daarbij nog eens een ongelooflijk gevoelige gehoorgang, waardoor mijn oren bij de minste koude binnenin ongelooflijk veel zeer doen. Bij regen is het ook huilen met de pet op indien de fiets het vervoermiddel van dienst is. Je kan wel zo een regentenue aandoen maar ik vind dat allemaal prutswerk van jewelste. Door de kap op je kop ziet je coupe (kap, kop, coupe, je kan er bijna een deuntje van maken) er al snel uit als een pannenkoek. Neeneen mijnheer/mevrouw, geen fiets voor mij. Mijn stalen ros staat dus bij deze te blinken in onze garage. Ach, ik haal hem deze zomer wel terug boven voor gezellige fietstochtjes met zn tweetjes.
Sinds kort ga ik dus naar mijn werk per te voet. Tijdens de heenweg kan dat soms wel eens lastig zijn. Dikwijls ben ik in de ochtend geladen als een muilezel. Boterhammen met beleg, een grote fles water, koekjes, een Alpro Soja drinkske, een flesje Extran, 2 blikken Cola light en als ik het hard wil spelen ook nog een Orangina light. Al die fijne eetwaren zitten samen met de cds die die dag op mijn werk zullen spelen in mijn rugzak gepropt. De terugweg daarentegen vind ik altijd fantastisch! Na een lange werkdag een wandelingetje van een twintigtal minuutjes maken. Buiten is het dan al donker (22.30u) en lekker rustig (tenzij de ene of de andere nymfomane me probeert op te pikken zoals een tijdje geleden het geval was). Tijdens de wandeling naar huis kom ik tot rust en kan ik ongestoord nadenken over van alles en nog wat. Enkel langs de pitazaak passeren is gevaarlijk. Ik heb altijd de drang om daar binnen te gaan en een goeie pita te bestellen. Enkel op vrijdag durf ik aan die drang wel eens toegeven. Als ik twintig minuten later thuiskom ben ik helemaal ontspannen en klaar om met mijn vrouwtje nog even naar de televisie te kijken.
Het leven kan mooi zijn,...het zit hem in de kleine dingen.
Gisteren was het een luilekkerdag. Na het avontuur van de vorige nacht waren we helemaal uitgeput. De rit huiswaarts was hel geweest. Negentig minuten aan een stuk vechten om mijn ogen open te kunnen houden. Menck jongen, ik wil bij deze weten hoe jij nog een paar uur later heelhuids bent thuisgeraakt, maar soit, we wijken af.
Om 12.00u s middags zijn we uit ons bed gesukkeld. Na het verorberen van enkele pistoleekes met een spiegelei is mijn vrouwke in de zetel neergeploft om een opgenomen uitzending van idool te bekijken. Ik ben dan maar een tijdje voor mijn computerscherm gekropen (om onder andere het vorige stukje neer te tikken). Ik weet het, ik weet het, de zondag is een rustdag, maar ik heb zoiets van Als ik even tijd heb, waarom dan nu niets neerschrijven.
Het mooie weer nodigde ons uit om buiten te gaan spelen. Ik vond spelen er wat over dus spraken we af gewoon een lekkere wandeling te maken. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken onze brave schoenen aan (voor de stoute voelden we ons niet assertief genoeg vandaag) en trokken dan maar eens te voet naar het rusthuis waar de oma van Elfje woont. Mijn schoonouders waren ook net op bezoek. Mijn schoonvader wou me op een Westmalle tripel trakteren maar ik bedankte vriendelijk. Een koffie zou voldoende zijn, en nodig want ik voelde me maar slapjes. En dan nog, ik drink niet meer. Ik heb zoiets van Als je niet kan matigen, drink dan gewoon niets meer. Jaja, mijn wijsheid kent de laatste tijd geen grenzen.
Toen we terug thuis waren zapten we nog even om vervolgens de auto in te duiken en om onze vaste portie zondagsfrieten te rijden. Ik heb zoiets van Als je de hele week geen frieten eet mag je de zondag best eens zondigen. Bij ons is de zondag dus eigenlijk zondigdag. Flauwe woordspeling, ik weet het, maar op maandag weet een mens niet veel beter te verzinnen. Eens terug thuisgekomen hebben we ons op ons frieten gesmeten zoals een duo hongerige hyenas zich op een kadaver stort. Lekkerlekker! Tijdens het daaropvolgende tv-avondje ben ik er nog in geslaagd om een halve pot Häagen Dazs met karamel en notenop te peuzelen, een schotel mozzarellabroodjes naar binnen te werken en een klein zakje chips op te vreten. Omstreeks 22.00u zijn we gaan slapen. Ik heb zoiets van Als je vroeg op moet kan je maar beter niet te laat gaan slapen.
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
En nu we het toch over Artemis hebben,... het is een fantastisch vrouwke hé! Lief, gastvrij en - last but not least - schijnbaar heel bezorgd om onze gezondheid. Ik denk dat ze bang was dat we honger zouden krijgen want de hoeveelheid voedsel die daar klaar stond,....tjongejongejonge! Genoeg voedsel om een klein dorp in Afrika enkele dagen heel happy te maken!
Eindelijk heb ik nu eens kunnen zien wie ze allemaal waren,... Zapnimf, Hill, Artemis, Menck, Raf en Ncumisa. Ik moet eerlijk toegeven, ze waren nog veel toffer dan ik me had voorgesteld! Er werden grapjes gemaakt, anekdotes verteld, geheimen werden prijsgegeven, aperitiefhapjes werden verorberd, kaasschotels geplunderd, roomsoesjes werden opgesmikkeld en koffie werd royaal uitgeschonken (Niet alleen in de tassen maar ook over de hele tafel en op mijn broek,.....warmwarmwarm! Sorry daarvoor trouwens Artemisje.).
Met pijn in het hart zijn we rond 3u vertrokken. Dankzij Raf hebben we de weg naar de autostrade goed teruggevonden. We hebben de bovenstebeste kerel tot daar gevolgd. Onderweg hebben we wel even moeten stoppen omdat de ballon (die Menckske aan mijn antenne had vastgemaakt) wel heel lelijk begon te doen. De weg naar huis was wel heel vermoeiend. Moe maar voldaan zijn we dus rond 4.30u in bed geraakt.
Voor herhaling vatbaar! Artemisje,... ik kan het niet genoeg zeggen meiske,....ongelooflijk bedankt voor je gastvrijheid en de supertoffe avond. Zonder jou had dit evenement nooit kunnen doorgaan.
Dikke kus,
Philou & zijn Elfje (Ncumisa,...je mag ook Eefje zeggen hoor).
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Sorry dus,... maar veel schrijven en lezen zit er momenteel niet in. Daarom is de kans groot dat ik er een tijdje de brui aan geef. Het is niet de bedoeling dat mijn blog een vorm van stress gaat worden. Dat is momenteel wel het geval aangezien ik me moet opjagen om iets geschreven te krijgen wegens het tijdsgebrek. Het is in elk geval heel leuk geweest. Ik heb toffe mensen leren kennen (hopelijk zie ik er enkele op de meeting). Ik ga mijn blog niet wissen want wie weet gebruik ik hem soms nog wel eens. Het zal misschien niet altijd zo druk blijven hé.
Ik vind het heel jammer dat onze Menck zijn blog per ongeluk weg is. Ik mis hem best wel. Ik heb hem altijd een supertoffe peer gevonden. Zijn blog was er een van de eerste die ik beginnen lezen ben. Menck jongen,...als je dit leest,....het ga je goed en hopelijk tot binnenkort "in het echt".
Tenslotte nog voor diegene die mijn blogstukje over nonkel Marc gelezen hebben. Vorige vrijdag is hij overleden. Hij lag al een tijdje in een kunstmatige coma maar de laatste dagen lag hij aan 100% zuurstof en zoiets kan je niet lang blijven doen. Dat hij de nu de rust mag vinden die hij de laatste jaren van zijn leven niet meer gehad heeft.
Indien mogelijk kom ik zo nu en dan wel eens piepen op jullie blogs. You guys/girls have been great!
Deze kerel spreekt uit eigen ervaring. Grappig en tegelijk oh-zo-herkenbaar voor sommigen. I know,....het is een clipje van iets meer dan 12 minuten. Maar doe me een plezier en kijk toch maar.
Op deze prachtige maandagmiddag doe ik maar eens een poging om iets neergeschreven te krijgen. Na een week afwezigheid zou een mens toch verwachten iets neer te kunnen schrijven van enige waarde. Niets is echter minder waar. Het inspiratieniveau staat onder nul en de laatste week ben ik dan ook nog eens "mister emotional rollercoaster" geweest. Zou het een bijwerking kunnen zijn van mijn nieuwe, sobere bestaan of heb ik gewoon even een dipje? De tijd zal het uitwijzen. Wel vervelend hoor, mijn pieken zijn heel hoog en mijn dalen heel diep.
Het zou natuurlijk ook de drukte kunnen zijn natuurlijk. De laatste dagen heb ik zelfs nog geen tijd gehad om jullie blogs te lezen (ik hoop daar vandaag verandering in te brengen). Mijn videotheek is van franchise veranderd en zulks brengt natuurlijk massa's werk met zich mee. Nieuwe inrichting, een nieuw computerprogramma (inclusief een week bugs & crashes) enz... .
Gelukkig zijn er toch nog zaken om naar uit te kijken natuurlijk. Ik kan niet wachten tot onze blogmeeting er is! Ik tel werkelijk de dagen af!
Voila, het was kort maar bondig vandaag. Niet schrikken dus als ik een tijdje wat minder schrijf. Zonder inspiratie heeft zulks toch niet veel zin.
Zaterdag ging ik op bezoek bij mijn nonkel in het ziekenhuis. Zelf heeft hij daar jammer genoeg niets van gemerkt. Hij ligt sinds kort in een kunstmatige coma. Wat is het allemaal snel gegaan.
Enkele weken geleden bleek dat er iets mis was met zijn longblaasjes. Ze namen niet genoeg zuurstof meer op. Hij was al een tijdje snel buiten adem, maar nu ging het toch wel heel snel bergaf. Zelfs een trap kon hij niet meer in een keer afdalen. Een pauze middenin was noodzakelijk om even op adem te komen. Ze hadden hem ook al twee keer s nachts moeten komen halen met een ambulance omdat hij niet meer genoeg kon ademen. Een zuurstoffles stond vanaf dan ook altijd binnen handbereik. Een grote week geleden kreeg hij dan ook nog eens een dubbele longontsteking en een schimmelinfectie op zijn longen. Zelfstandig ademen werd te moeilijk daardoor. Een kunstmatige coma was de enige oplossing. Nadat hij van iedereen afscheid had genomen hebben ze hem dan in slaap gedaan. De eerste dagen was de coma te licht. Hij was nog half bij bewustzijn en soms rolden de tranen over zijn wangen. Hij weerde zich ook echt om steeds te kunnen zien wie hem kwam opzoeken tijdens de luttele bezoekuren op de intensieve dienst. Vorige vrijdag hebben de artsen geprobeerd om hem weer zelfstandig te laten ademen en hem uit zijn coma te halen, maar zijn ademhaling was te hevig. Ze hebben hem opnieuw moeten intuberen. Terug een kunstmatige coma dus. Dit keer opteerden ze voor een diepere slaap zodat hij comfortabeler zou liggen.
Daar stond ik dan, samen met Elfje en mijn moeder aan zn bed. Ik stond aan de grond genageld en wist niet goed wat te doen. Hij zag er erg bleek uit, en oud. Mams had het lastig om haar broer zo te zien liggen. Ongelooflijk Stamelde ze 59 jaar Na het bezoek spraken we nog even met een arts. Het ziet er niet goed uit. Ze geven hem momenteel de zwaarste antibiotica in de hoop de longontsteking te genezen. En bij die schimmelinfectie vinden ze geen oorzaak. De arts zei dat het er niet erg hoopvol uitzag. Volledig van de kaart gingen we allemaal naar beneden. Toen ik aan de auto kwam schrok ik opeens toen ik er bij stilstond dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hem in levende lijve gezien heb. De rit naar huis was op automatische piloot en zonder veel woorden.
Voor mijn neef moet dit verschrikkelijk zijn. Zijn moeder is rond zijn 20ste gestorven aan kanker. Ze heeft hem nooit zien trouwen en ze heeft nooit haar kleinkind kunnen zien. En nu is kans groot dat hij op zn 30ste zijn vader zal verliezen. Het leven is niet eerlijk, maar dat wisten we al langer dan vandaag.
Philou goes cold turkey, zo had ik bovenstaande titel ook kunnen noemen. Alcohol,... ik geef er een tijdje de brui aan. Het is te zeggen, ik ga dat toch proberen. De kater van vorige maandag gaf daarbij de doorslag. Ik vind al een tijdje dat mijn drinkgedrag de spuigaten uitloopt dus is het tijd er iets aan te doen. Wat is alcoholisme eigenlijk? Ik dacht dat alcoholisten mensen waren die elke dag van 's morgens tot 's avonds zuipen. Na wat opzoekingswerk blijkt echter dat je een alcoholist bent als je je drinkgedrag niet kan controleren. Dat hoeft dus niet elke dag zo te zijn. Nog een goeie onliner was de volgende: I can't recall ever drinking where my end purpose was not to get drunk. As Stephen King (also one of us btw) said, "It would never have occurred to me to drink for any other reason than to get drunk.
Ik drink eigenlijk alleen tijdens het weekend, maar dan wel zwaar (zoals jullie in eerdere blogs ook al konden lezen). Volgens wat opzoekingswerk ben ik dus eigenlijk een Binge drinker.
Tijd dus om wat gas terug te nemen. Aangezien gematigdheid op dat vlak niet in mijn woordenboek staat ga ik het een tijd zonder alcohol proberen. Tijdens de week een piece of cake,... maar het weekend zal een stuk lastiger worden. Old habits die hard en zo... . In kilo's zal het me ook wel schelen denk ik. Al dat bier blijft aan de ribben kleven hé. Hoogstwaarschijnlijk zal de blogmeeting voor mij dus alcoholvrij verlopen. Maar niet getreurd mijn beste vrienden, voor jullie breng ik wel wat lekkers mee hoor.
Maandagavond na het werk ben ik iets vreemds tegengekomen. Rond 22.20u sprong ik op mijn fiets en reed ik welgemutst naar huis via de steenweg. Ik was nog maar net vertrokken toen er opeens een cabrio met buitenlandse nummerplaat (waar staat L voor) iets voor mij stopte. Het ruitje werd opengedraaid maar ik besloot te doen alsof ik dat niet doorhad. Ik had een creepy voorgevoel dus reed gewoon snel verder. Ik hoorde de auto terug vertrekken en terwijl hij me opnieuw inhaalde trompte de bestuurder naar mij. Enkele meters voor mij stopte de auto opnieuw. Ik kon niet anders dan toch maar stoppen om te zien wat er gaande was. Het ruitje van de wagen ging open en de vrouwlijke chauffeur sprak me aan in een vreemde taal die ik niet kon thuisbrengen. Het was een knappe vrouw van rond de 25 jaar met lang zwart haar. Ik toonde haar via handgebaren dat ik haar niet verstond. "Parlez Français?" Vroeg ze me direct daarna. "Un petit peu." Antwoordde ik haar. Ik had hier nog steeds een vreemd voorgevoel bij. Zou er niemand zich verbergen op de achterbank die me zodadelijk in de auto zou proberen sleuren? Ze keek me recht in de ogen en zei "Vous voulez venez avec moi?" terwijl ze met haar rechterhand over haar borsten streelde. Ik was totaal van de kaart. Wat voor een vraag was dat nu? Het hele zaakje leek me nu wel erg dubieus. "Je va a la maison" Riep ik haar nog toe toen ik snel weer op mijn trappers ging staan. De auto bleef nog even stilstaan en vertrok na een goeie 15 seconden opnieuw. "Straks is die del nu nijdig en is ze van plan mij hier omver te rijden." Dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ze opnieuw dicht bij mij kwam kwamen er gelukkig een hoop tegenliggers langs. Ze reed me zonder boe of bah voorbij. In de verte stopte ze voor een rood licht. Toen het weer groen werd vertrok ze heel traag. Het was net alsof ze wou zien of ik moest inslaan of ook rechtdoor ging. Gelukkig kwamen er - net toen ik ook bijna aan het kruispunt was - andere auto's achter haar aan, waardoor ze wel gas moest geven. Ik moest afslaan en heb haar (gelukkig) niet meer teruggezien.
Hoe zou ik deze vreemde situatie kunnen verklaren? Ging het hier over een gewone vrouw die erop kickt om vreemde mannen op te pikken (wat dan voor haar ook wel heel gevaarlijk is)? Was het een prostituee? Was het iemand die domme mannen overvalt? Zat er nog iemand anders in die wagen verstopt en ging het om een geplande ontvoering? Ik zal het (misschien wel best) nooit weten. Toen ik Elfe het voorval vertelde was ze er toch ook niet gerust in.
Mr X kwam uit de keuken gewandeld. Dit was dus de fameuze reisgezel van Ncumisa. Met deze kerel ging ze een tent en wie-weet-wat-nog-allemaal delen.
Dat is verdorie Gabriel Rios fluisterde Philou, die aan de discobar stondTineke en Menck toe.
Zeg Philouke jongen, dat weet ik ook wel hé Zei Menck Als muziekliefhebber zo iets niet weten zou wel een beetje erg zijn hoor.
Sorry Menck Sprak Philou een beetje onwennig. Daar heb je een punt. Het zal al die wijn zijn die een beetje in mijn hoofd begint te zitten denk ik.
Wat later op de avond spraken alle bloggers af om samen een groepsblog te beginnen. Al dat talent samen zeg! Het zou niet anders kunnen of we zouden in de hoogste regionen van de blogtop geraken! Daar zouden die twee dellen die enkel over sex bloggen niet tegenop kunnen! Al die samenhorigheid had Duvel en zijn vrouw helemaal week gemaakt. Met tranen in de ogen vertelden ze dat ze helemaal geen boetes gingen uitschrijven en dat ze ons een toffe bende vonden. Vanaf dan was alles vergeten en vergeven.
Later op de avond speelden de bloggers een wedstrijdje karaoke tegen elkaar. De mannen tegen de vrouwen. Het spreekt voor zich dat mijnheer Rios niet mocht meezingen. Hij was de jury van dienst. De mannen zijn uiteindelijk zwaar verloren. Het zangtalent van Stienie zat daar voor iets tussen, en ook de Tina Turner imitatie van Zapnimf was de max, maar de mannen vonden toch dat de jury een boontje had voor al dat vrouwlijk geweld. Onpartijdig kon je mister X nu niet bepaald noemen. Maar ja, hoe zou je zelf zijn. Je wil de vrouw waar je de komende maanden mee zal moeten rondtrekken echt wel te vriend houden. Als afsluiter van een mooie avond danste iedereen de goeie ouwe kuskesdans. Door het overmatig drankgebruik dreigde dat hele dasgedoe echter stilaan uit te draaien op een grote orgie!
Vermanend doch lispelend sprak Philou zijn vrienden toe. Beschte vrienden en vriendinnen! Veel drank en sex gaan niet samen! Zezijn jullie missssschien allemaal het Vlanders Vields verhaal op Menck zn bloch vercheten?!
Even werd het stil.
Het duurde echter niet lang voor iedereen Philou dankte en prees voor zoveel wijze woorden. Chraach Chedaan menschen, chraach gedaan.
We besloten allemaal te blijven slapen. Sommigen in het konijnenhok, anderen bij de kippen, nog anderen in de living. Artemis de vrouw met het gouden hart met peperkoeken vulling- sliep in haar eigen bedje. Ze had zo al genoeg last van haar rug.
Rond vier uur in de ochtend sliep iedereen als een roosje, behalve Kate en Wekke, die nog even een partijtje spel zonder grenzen in het kippenhok speelden.
Om acht uur s morgens liep de wekker af. Philou deed zijn ogen open, maar wou nog niet opstaan. Hij staarde even naar het plafond van zijn slaapkamer. Vervolgens keek hij Elfje in de ogen.
Schatje Sprak hij.
Ja?
Ik heb de meest vreemde droom over die blogmeeting gehad.
Zing maar een toontje lager madammeke Zei de kerel op een minachtend toontje. Mijn echte naam doet er momenteel nog niet toe. Jullie kennen me als Duvel! Ik heb jullie echter nog niet verteld wat mijn beroep is.
Iedereen stond Duvel dom aan te gapen.
Ik werk voor de arbeidsinspectie! En mijn vrouw die momenteel de wagen aan het parkeren is - werkt voor Sabam! Sprak de man streng. Jullie moeten Sabam betalen indien jullie muziek op feesten draaien, en dat is hier dus duidelijk het geval! Maar dat moeten jullie maar met mijn wederhelft regelen. Jullie daar! Met jullie dienblad in de hand! Waar is jullie arbeidscontract? Zoniet zijn jullie in het zwart aan het werken!
Stienie en haar zus bekeken de kerel neerbuigend.
Mijn handen beginnen hier serieus te jeuken! Siste Kate.
Je bent niet alleen! Sprak Wekke nijdig.
Artemis probeerde iedereen een beetje te kalmeren. Mensen, mensen! Kom op zeg. Het is hier een feest hé! Laten we eerst allemaal op ons gemak tafelen. Na het eten praten we alles uit, ok?
Iedereen knikte. Ook al was het bij de ene al wat hartelijke dan bij de andere.
Moeten we niet wachten op Ncumisa? Vroeg Menck.
Ze wist niet zeker of ze hier ging kunnen geraken Antwoordde Artemis.
De naarmate de kaasschotel en de flessen wijn leger raakte, werd de sfeer beter en beter en kwamen de tongen losser en losser. Na het eten las Raf enkele wondermooie gedichten voor. Hier en daar werden er zelfs enkele traantjes weggepinkt.
Tijd voor het dessert! Riep Artiest. Ze keek samenzweerderig naar Stienie en Artemis. Deze laatste kon precies bijna haar lach niet inhouden. De lichten werden een beetje gedimd en op een grote roltafel werd er een reuzentaart naar binnen gereden. Menck, die DJ van dienst was, speelde een spannend deuntje. Opeens sprong de taart open en een hele hoop confetti vloog de lucht in. Uit de taart veerde Ncumisa recht.
Wow! Riep Hill Die is verkleed in een playboy bunny jong!
Playboy bunny my ass Mompelde Zapnimf Een playboy bunny heeft geen konijnenoren die tot op je heupen hangen.
Ze is niet verkleed in een playboy bunny! Zei Artiest, die de conversatie tussen de twee opgevangen had. Ze is verkleed in flappie, haar konijn thuis. Je weet wel, dat lief exemplaar met zn lange oren.
Nog voor Hill of Nimf iets konden antwoorden werden ze onderbroken door Ncumisa die met een micro in de hand haar publiek toesprak. En dan nu .dames en heren ..mag ik u voorstellen aaaaaaaaaan Misteeeeeer X! Mister X was helemaal niet zo onbekend als de gasten dachten. Het was zelfs een BV verdorie!
Met knikkende knieën en een plooifiets in de rechterhand probeerde Hill zich te herpakken. Zeg Hilleke, Sprak Kate Is ons Zapnimfje niet mee misschien?.
Euh, jawel, maar ze komt iets later. Ze ging de laatste kilometer te voet doen..
Te voet? Verklaar je nader mijn beste kerel Zei Menck. Hij nipte rustig van zijn biertje.
Het is een lang verhaal
Geeft niet hoor, we hebben tijd
Wel,jullie weten vast wel dat Zapnimf onlangs een Mitsubishi Colt heeft gekocht nadat bleek dat haar vorige auto zijn beste tijd had gehad.
Dat weten we allemaal denk ik Sprak Stienie
We zijn dus met die nieuwe auto naar hier gereden, t is te zeggen, tot tien kilometer van hier. Zapnimfje was weer eens de weg kwijt. Dat komt regelmatig voor bij haar. Hèhè, ik weet nog die keer dat ze om me te verassen voor mijn verjaardag me naar de zee probeerde te rijden en ze te ver ree
Komaar Hill, get to the Point zeg, we wijken af van het verhaal hé! Onderbrak Kate hem.
Ok ok! Mijn allerliefste Nimfje was dus weer eens de baan kwijt en ze begon behoorlijk nerveus te worden. Toen we een bocht naderde klopte ze opeens uit pure frustratie keihard op haar stuur. En toen zijn de airbags dus opengeklapt, . Front en zijdelingse airbags. Van het verschieten is Nimfje uit de bocht gevlogen en keihard tot stilstand gekomen tegen een populier. Na even van de kaart te zijn herpakte Nimf zich op formidabele wijze en vertelde me dat we zeker tot op de meeting moesten geraken. Onze gsm waren we thuis vergeten dus een taxi bellen zat er ook niet echt in. Gelukkig zat mijn plooifiets in de wagen. Ik ben op de fiets gesprongen, en Nimfje ook, maar dan op het stuur. Ik ben beginnen fietsen dat het geen naam had. De eerste voorbijganger hebben we aangeklampt om hem de weg te vragen. Gelukkig wist die mens waar we moesten zijn en heeft hij ons alles haarfijn uitgelegd. En zo zijn we dan naar hier gereden. De laatste kilometer kreeg mijn vrouwke echter teveel zeer in haar achterkasteel want zo een fietsstuur zit niet bepaald zacht natuurlijk en is dan maar afgestapt. Ze ging de laatste halve kilometer te voet gaan. Ze zei dat ik al moest voorop gaan om jullie op de hoogte te brengen van de situatie.
Taddaaaaaaaah! riep Zapnimf ineens terwijl ze vanachter Hill opdook. Van het schrikken liet Hill zijn plooifiets vallen.
Ah schatje, ben je hier al?.
Yep!
Moeten we niet eerst eens gaan kijken naar de plaats van het ongeval en zorgen voor een depannage? Sprak Artemis met een bezorgde blik.
Tututut Riep een hoofdschuddende Zapnimf Dat zijn zorgen voor later. Right now its party time! Trouwens, van al die emoties en het wandelen ben ik opeens serieus honger beginnen krijgen.
Zo gezegd zo gedaan, onze vrienden begonnen te aperitieven. Er werd schuimwijn gedronken en de lekkerste hapjes werden tevoorschijn getoverd.
Aha! Betrapt! Dat gaat jullie hier een aardige duit kosten! Riep een man met een boosaardige grijns op zijn gezicht die ineens in de deuropening verscheen.
Ze waren te vroeg, veel te vroeg, zoals gewoonlijk. Het feest begon maar om 18.00u en ze waren al ter plekke om 17.15u. Zullen we nog even binnenspringen bij intertoys om de tijd te doden? vroeg Elfje. Goed idee. Sprak Philou. Enigszins groggy van alle jengelende kinderen die ze gezien hadden kwamen ze een half uur later samen weer buiten. Ze reden het kleine eindje en parkeerde hun goudkleurig citroën Saxootje in de konijnenweg. Philou keek nog even op zijn spiekbriefje. Konijnenweg nummer zes mompelde hij hier moet het zijn.
De oprit was versierd met ballonnen en er hing ook een goudkleurig bordje met daarop de in sierlijke kalligrafieletters gedrukte tekst Gelieve het kwijlspoor te volgen tot aan de voordeur. Het begint hier al goed. Wie kwijlt er nu een oprit onder? Volgens mij gaat dat hier een rare bedoening zijn hoor schatje Fluisterde Elfje ongerust in het oor van Philou. Na enige aarzeling besloten ze toch maar het ondergekwijlde tuinpad te volgen. Het duurde slechts enkele seconden voor ze ook aan een kwijlsessie van jewelste begonnen. Wat een schoonheid bevatte deze tuin. Het was net een sprookjesbos! Na enkele minuten kwamen ze bij de voordeur aan. Ze belden en werden binnengelaten door de gastvrouw die zichzelf als Artemis voorstelde. Na een babbeltje overhandigde ze haar een cadeautje. Ze zag er heel tevreden uit met haar boekenbon. Het was misschien een wat inspiratieloos cadeau, maar Elfje en Philou hadden besloten het veilig te spelen.
Artemis nam de twee nieuwe gasten mee naar haar living, die heel mooi versierd was. Op het dressoir stond een heel mooi bloemstuk. Op de bloempot prijkte een sticker van Givaros gardenshop. Een cadeautje van Yazoo, die er deze avond jammer genoeg niet kon bij zijn. Tegen hun verwachtingen in waren ze niet als eerste aangekomen. Er liepen al drie andere vrouwen rond die naarstig aan het werk waren. Tafels werden gezet, stoelen werden versleept en hapjes werden klaargemaakt. De dames in kwestie waren Artiest, Stienie en haar zus. Ze waren vroeg genoeg vertrokken omdat ze met het openbaar vervoer tot bij Artemis moesten raken. Ook Menck kwam vanuit de keuken gewandeld. Waar zou ik deze slingers het beste hangen? Vroeg hij aan de gastvrouw. Langst die kant zou het denk ik het mooiste zijn Sprak Artemis terwijl ze in de juiste richting gesticuleerde. Pas daarna zag Menck dat er twee gasten aangekomen waren. Hij legde de slingers even op het dressoir en kwam ze enthousiast begroeten. Eindelijk zie ik je eens in het echt Riep Philou al lachend terwijl hij Menck een schouderklopje gaf. Net toen ze een praatje gingen maken, kwamen de volgende gasten binnengewandeld. Raf, Kate en haar vriend Wekke waren samen aangekomen. Ze kuisten alle drie nog snel het kwijl van hun mond (ook zij waren via het lange tuinpad naar de voordeur moeten lopen) en gingen rond om zich aan iedereen voor te stellen.
De conversatie viel even stil omdat de aanwezigen opeens een luid gezucht hoorden, schijnbaar had Artemis de voordeur laten openstaan want opeens stond er een zwaar hijgende man in de deuropening. Ik .ben ..Hill . Stamelde de man terwijl hij een hyperventilatieaanval probeerde te onderdrukken.
Ik heb gisterenavond een goeie film op dvd bekeken. La Tourneuse de pages. Hij is nog maar net uit in de videotheek en is zeker aan te raden. Als jullie dus een van de komende weekends zin hebben om een filmpje te bekijken heb je bij deze dus een aanrader van formaat. De twee hoofdrolspeelster spelen op zeer ingetogen manier de pannen van het dak. Vooral Déborah François is subliem als oogverblindende wraakengel. Voor de synopsis verwijs ik jullie door naar hier of naar hier.
Ik ga het kort houden vandaag aangezien ik niet veel zin/tijd/inspiratie (kies zelf maar uit) heb.
Gisteren na het werk was het weer tijd voor een vleugje ontspanning. Mijn vrouwtje neemt altijd Emma op en daar kijken we dan samen naar. De eerste preselectie van Idool 2007 had mijn blonde deerne ook voor mij op tape gezet (inderdaad, momenteel nog geen dvd-recorder voor mij). Naar de uiteindelijke idool wedstrijd kijk ik meestal niet,... maar de preselecties zou ik voor geen geld willen missen. Lachen, huilen, huilen van het lachen en vooral plaatsvervangende schaamte.
Ook dit jaar waren er weer heel wat deelnemers die beter thuisgebleven waren. Ik vraag me soms af hoe ze in godsnaam van zichzelf durven beweren dat ze goed kunnen zingen! Dat ze dus regelmatig eens een rake opmerking krijgen van de jury, dat is niet meer dan normaal. Als je aan zo een programma meedoet weet je trouwens al op voorhand waar je aan toe bent (aangezien het format niet meer nieuw is). Vele kwelers liepen dus zoals vanouds weer met traantjes naar buiten. Soms zielig, maar meestal hun eigen schuld. Ik kan me natuurlijk voorstellen dat het hard is om op zo een manier een droom kapot te zien gaan, maar that's life. Er was voor mij echter 1 kritiek in deze aflevering die echt niet door de beugel kon. Vera Mann, die ik voor gisterenavond best wel een toffe madam vond, zei op een bepaald moment iets tegen een jongen, dat me bijna uit de zetel deed vallen. De jongen in kwestie zag er nu niet bepaald een groot licht uit, en hij had een verschrikkelijk lelijk gebit. Zijn boventanden stonden veel te ver naar voor (en scheef) en van zijn ondertanden ontbraken enkele exemplaren vooraan. Hij listpelde daardoor ook een klein beetje. Na een poging tot zingen kreeg hij van Vera volgende kritiek te horen: "Qua uitstraling en zingen kunnen we niets met je aanvangen, maar wat ik je wel kan aanraden is een goeie tandarts."
DAT IS ER TOCH ECHT WEL OVER! KOMAAN ZEG!
De jongen wist niet goed hoe hij zich moest houden na zo een opmerking (Hoe zou je zelf zijn?). Dat ze opmerkingen maken over de zang en dans, tot daar. Maar mensen uitlachen om hun uiterlijk, en dan nog voor heel het land, dat is er over! Dat is proberen goedkoop te scoren. Ik geef toe dat ik bij het aanschouwen van die jongen ook wel dacht van "Jongen, doe daar iets aan", maar zoiets luidop zeggen en plein public! No way. Wie zegt trouwens niet dat er een reden was waarom hij er nog niets aan heeft laten doen? Misschien moet hij wel een tijdje wachten tot ze de ingreep kunnen doen/afwerken? Anyway, ik vond het heel erg voor die jongen en dat moest even van mijn hart.
Ligt het aan mij of is de blogfrequentie van de meesten onder ons er een stuk op achteruit gegaan? Het lijkt wel alsof we met een collectieve writers block zitten. Heel kalm is het de laatste tijd in blogland. Gelukkig zijn er nog enkelen (zoals onder andere ons zapnimfje) die ons bijna dagelijks laten genieten van hun perikelen. De tijd dat ik 6 dagen per week schreef is ook al een hele tijd geleden. Ach,... als ik echt niet meer weet wat schrijven, dan begin ik wel wat receptjes op mijn blog te plaatsen. Philou's kookhoekje of iets in die trant.
Eigenlijk is dat niet zo een slecht idee trouwens. We hebben het geluk dat we in de categorie dagboek/bedenkingen zitten. Een wel heel ruim begrip. Iemand die pakweg in de categorie fotografie zit, moet natuurlijk niet beginnen lullen over de paringsdans van het ene of het ander zoogdier. En ook iemand die in de categorie Politiek zit, moet geen praatjes maken over het correcte gebruik van een kaasboor. Maar wij hier,... wij mogen alles!
Dus mijn beste medebloggers,... blijf niet bij de pakken zitten! Deel uw kookkennis met ons en leg ons eens haarfijn uit hoe je die krokante wafels bakt. Respect en bewondering zullen uw deel zijn! Wie weet worden u wafels volgende zondag wel aan menig tafel gegeten. Hill,... leer ons stuntrijden met een plooifiets,... Menck, geef ons een cursus Duits voor beginners,...
Wat is er erger dan de maandag gaan werken? Juist ja,... de maandag gaan werken met het besef dat je dieet terug begonnen is! Gisteren was het dus de laatste dag dat ik nog kon genieten van de rotzooi die ik normaal gezien met veel genoegen in bulk in mijn bakkes prop. Tot overmaat van ramp is het gisteren qua eten en drinken behoorlijk sober gebleven. Aan mijn voorraad in huis zal het in elk geval niet gelegen hebben. Steekbieren waren aangevuld en hapjes waren er ook "a plenty". Het lijf wou echter niet mee.
De pokeravond op zaterdagavond zat daar voor het grootste deel tussen. Een financiële kater had ik er in elk geval niet aan overgehouden aangezien ik ook deze keer weer gewonnen had, maar een gewone kater had ik echter wel. Alhoewel,... gewoon? Het begon bij het wakker worden. Ik voelde me als een levend lijk dat juist 10 uren in de woestijn had gelopen met een lekstok in z'n mond! Dorst! Ik heb mottig gelopen van de koppijn en misselijkheid tot gisterenavond. Ik was nochtans zo slim geweest om na het pokeren een volledige fles water uit te drinken tijdens het afwasje dat volgde op het spelplezier. Maar ik was er aan voor de moeite. Deze keer hielp dit trucje niet! Helaas pindakaas!
Het zal dus wachten worden tot volgende zondag om nog eens te mogen zondigen.
Yesyesyes! Het is weer vrijdag tralaliere hopsasa valderieeeeeee valderaaaaa! Joepie de poepie ad infinitum enzovoort enzoverder... .De werkweek zit er weer bijna op. Na weer een week vol noeste arbeid mogen we lekker uitblazen en genieten van het leven. En als het weer ook nog wat mee wil (zoals vandaag en gisteren dus) dan zou het wel eens een pracht van een weekend kunnen worden. Druk zal mijn weekend in elk geval wel weer zijn.
Zaterdagvoormiddag komen mijn schoonouders langs om weer lekker een dagje samen met ons te klussen in ons huisje. Normaal staan de 2 laatste kale livingmuren op het programma. Behangen geblazen dus! Zaterdagavond gaat mijn blonde deerne samen met haar zus, haar moeder en mijn moeder naar een toneelstuk (Sjakie en de chocoladefabriek geloof ik) gaan kijken. Ik blijf thuis want om 20.00u komen mijn broer en de 2 boyfriends van mijn nichtjes een avondje pokeren. Dat zal ook wel tot tegen de vroege uurtjes zijn denk ik.
Zondagochtend zullen we lekker lang uitslapen. Kort na de middag moeten we dan langs bij mijn mams want het is mijn stiefvader zijn verjaardag. Ik vraag me trouwens af hoe het met zijn voet zal zijn. Vandaag moet hij onder het mes (vetbol op zijn voet en nog iets anders op de onderkant geloof ik). Na het thuisbezoek komt er normaal gezien nog een bevriend koppel bij ons langs om bij te praten en een goed bierke te drinken (of wijntje). Daarna snel ons nestje in om weer fris te zijn tegen de maandag. Bah,.... maandag!
Vanaf maandag zal het er voor mij trouwens weer wat Spartaanser aan toe gaan. De weegschaal wees deze ochtend weer eens 89 kilo aan. Ik zit dus terug bij af qua gewicht. De laatste weken is er door onder andere de verhuis van routine niet veel sprake geweest. Geen sport, weinig tijd om gezond te koken/eten en veeeeeel "troostvoedsel" op het einde van een drukke dag. No more! ...vanaf maandag toch. Dit weekend smijten we ons nog een laatste keer.
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Philou goes 
Maandagavond na het werk ben ik iets vreemds tegengekomen. Rond 22.20u sprong ik op mijn fiets en reed ik welgemutst naar huis via de steenweg. Ik was nog maar net vertrokken toen er opeens een cabrio met buitenlandse nummerplaat (waar staat L voor) iets voor mij stopte. Het ruitje werd opengedraaid maar ik besloot te doen alsof ik dat niet doorhad. Ik had een creepy voorgevoel dus reed gewoon snel verder. Ik hoorde de auto terug vertrekken en terwijl hij me opnieuw inhaalde trompte de bestuurder naar mij. Enkele meters voor mij stopte de auto opnieuw. Ik kon niet anders dan toch maar stoppen om te zien wat er gaande was. Het ruitje van de wagen ging open en de vrouwlijke chauffeur sprak me aan in een vreemde taal die ik niet kon thuisbrengen. Het was een knappe vrouw van rond de 25 jaar met lang zwart haar. Ik toonde haar via handgebaren dat ik haar niet verstond. "Parlez Français?" Vroeg ze me direct daarna. "Un petit peu." Antwoordde ik haar. Ik had hier nog steeds een vreemd voorgevoel bij. Zou er niemand zich verbergen op de achterbank die me zodadelijk in de auto zou proberen sleuren? Ze keek me recht in de ogen en zei "Vous voulez venez avec moi?" terwijl ze met haar rechterhand over haar borsten streelde. Ik was totaal van de kaart. Wat voor een vraag was dat nu? Het hele zaakje leek me nu wel erg dubieus. "Je va a la maison" Riep ik haar nog toe toen ik snel weer op mijn trappers ging staan. De auto bleef nog even stilstaan en vertrok na een goeie 15 seconden opnieuw. "Straks is die del nu nijdig en is ze van plan mij hier omver te rijden." Dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ze opnieuw dicht bij mij kwam kwamen er gelukkig een hoop tegenliggers langs. Ze reed me zonder boe of bah voorbij. In de verte stopte ze voor een rood licht. Toen het weer groen werd vertrok ze heel traag. Het was net alsof ze wou zien of ik moest inslaan of ook rechtdoor ging. Gelukkig kwamen er - net toen ik ook bijna aan het kruispunt was - andere auto's achter haar aan, waardoor ze wel gas moest geven. Ik moest afslaan en heb haar (gelukkig) niet meer teruggezien. 
Ik heb gisterenavond een goeie film op dvd bekeken. La Tourneuse de pages. Hij is nog maar net uit in de videotheek en is zeker aan te raden. Als jullie dus een van de komende weekends zin hebben om een filmpje te bekijken heb je bij deze dus een aanrader van formaat. De twee hoofdrolspeelster spelen op zeer ingetogen manier de pannen van het dak. Vooral Déborah François is subliem als oogverblindende wraakengel. Voor de synopsis verwijs ik jullie door naar 
Ik ga het kort houden vandaag aangezien ik niet veel zin/tijd/inspiratie (kies zelf maar uit) heb.
Wat is er erger dan de maandag gaan werken? Juist ja,... de maandag gaan werken met het besef dat je dieet terug begonnen is! Gisteren was het dus de laatste dag dat ik nog kon genieten van de rotzooi die ik normaal gezien met veel genoegen in bulk in mijn bakkes prop. Tot overmaat van ramp is het gisteren qua eten en drinken behoorlijk sober gebleven. Aan mijn voorraad in huis zal het in elk geval niet gelegen hebben. Steekbieren waren aangevuld en hapjes waren er ook "a plenty". Het lijf wou echter niet mee.
Yesyesyes! Het is weer vrijdag tralaliere hopsasa valderieeeeeee valderaaaaa! Joepie de poepie ad infinitum enzovoort enzoverder... .De werkweek zit er weer bijna op. Na weer een week vol noeste arbeid mogen we lekker uitblazen en genieten van het leven. En als het weer ook nog wat mee wil (zoals vandaag en gisteren dus) dan zou het wel eens een pracht van een weekend kunnen worden. Druk zal mijn weekend in elk geval wel weer zijn.
