Over verplaatsingen, gouden wagens en grote rugzakken.
Ik woon al een tijdje niet meer naast mijn werk. Ik moet me dus nu ook op de ene of andere manier naar de plek waar ik mijn noeste arbeid verricht verplaatsen. Aangezien we maar 1 autootje hebben we zijn de trotse bezitters van een goudkleurig citröen saxootje was dit aanvankelijk met de fiets. Na enkele weken vond ik echter al enkele argumenten die me mijn keuze van mijn vervoer deden wijzigen. Fietsen is toch oh-zo-vermoeiend. Zeker bergop of tegenwind. Ik heb daarbij nog eens een ongelooflijk gevoelige gehoorgang, waardoor mijn oren bij de minste koude binnenin ongelooflijk veel zeer doen. Bij regen is het ook huilen met de pet op indien de fiets het vervoermiddel van dienst is. Je kan wel zo een regentenue aandoen maar ik vind dat allemaal prutswerk van jewelste. Door de kap op je kop ziet je coupe (kap, kop, coupe, je kan er bijna een deuntje van maken) er al snel uit als een pannenkoek. Neeneen mijnheer/mevrouw, geen fiets voor mij. Mijn stalen ros staat dus bij deze te blinken in onze garage. Ach, ik haal hem deze zomer wel terug boven voor gezellige fietstochtjes met zn tweetjes.
Sinds kort ga ik dus naar mijn werk per te voet. Tijdens de heenweg kan dat soms wel eens lastig zijn. Dikwijls ben ik in de ochtend geladen als een muilezel. Boterhammen met beleg, een grote fles water, koekjes, een Alpro Soja drinkske, een flesje Extran, 2 blikken Cola light en als ik het hard wil spelen ook nog een Orangina light. Al die fijne eetwaren zitten samen met de cds die die dag op mijn werk zullen spelen in mijn rugzak gepropt. De terugweg daarentegen vind ik altijd fantastisch! Na een lange werkdag een wandelingetje van een twintigtal minuutjes maken. Buiten is het dan al donker (22.30u) en lekker rustig (tenzij de ene of de andere nymfomane me probeert op te pikken zoals een tijdje geleden het geval was). Tijdens de wandeling naar huis kom ik tot rust en kan ik ongestoord nadenken over van alles en nog wat. Enkel langs de pitazaak passeren is gevaarlijk. Ik heb altijd de drang om daar binnen te gaan en een goeie pita te bestellen. Enkel op vrijdag durf ik aan die drang wel eens toegeven. Als ik twintig minuten later thuiskom ben ik helemaal ontspannen en klaar om met mijn vrouwtje nog even naar de televisie te kijken.
Het leven kan mooi zijn,...het zit hem in de kleine dingen.
Gisteren was het een luilekkerdag. Na het avontuur van de vorige nacht waren we helemaal uitgeput. De rit huiswaarts was hel geweest. Negentig minuten aan een stuk vechten om mijn ogen open te kunnen houden. Menck jongen, ik wil bij deze weten hoe jij nog een paar uur later heelhuids bent thuisgeraakt, maar soit, we wijken af.
Om 12.00u s middags zijn we uit ons bed gesukkeld. Na het verorberen van enkele pistoleekes met een spiegelei is mijn vrouwke in de zetel neergeploft om een opgenomen uitzending van idool te bekijken. Ik ben dan maar een tijdje voor mijn computerscherm gekropen (om onder andere het vorige stukje neer te tikken). Ik weet het, ik weet het, de zondag is een rustdag, maar ik heb zoiets van Als ik even tijd heb, waarom dan nu niets neerschrijven.
Het mooie weer nodigde ons uit om buiten te gaan spelen. Ik vond spelen er wat over dus spraken we af gewoon een lekkere wandeling te maken. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken onze brave schoenen aan (voor de stoute voelden we ons niet assertief genoeg vandaag) en trokken dan maar eens te voet naar het rusthuis waar de oma van Elfje woont. Mijn schoonouders waren ook net op bezoek. Mijn schoonvader wou me op een Westmalle tripel trakteren maar ik bedankte vriendelijk. Een koffie zou voldoende zijn, en nodig want ik voelde me maar slapjes. En dan nog, ik drink niet meer. Ik heb zoiets van Als je niet kan matigen, drink dan gewoon niets meer. Jaja, mijn wijsheid kent de laatste tijd geen grenzen.
Toen we terug thuis waren zapten we nog even om vervolgens de auto in te duiken en om onze vaste portie zondagsfrieten te rijden. Ik heb zoiets van Als je de hele week geen frieten eet mag je de zondag best eens zondigen. Bij ons is de zondag dus eigenlijk zondigdag. Flauwe woordspeling, ik weet het, maar op maandag weet een mens niet veel beter te verzinnen. Eens terug thuisgekomen hebben we ons op ons frieten gesmeten zoals een duo hongerige hyenas zich op een kadaver stort. Lekkerlekker! Tijdens het daaropvolgende tv-avondje ben ik er nog in geslaagd om een halve pot Häagen Dazs met karamel en notenop te peuzelen, een schotel mozzarellabroodjes naar binnen te werken en een klein zakje chips op te vreten. Omstreeks 22.00u zijn we gaan slapen. Ik heb zoiets van Als je vroeg op moet kan je maar beter niet te laat gaan slapen.
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
En nu we het toch over Artemis hebben,... het is een fantastisch vrouwke hé! Lief, gastvrij en - last but not least - schijnbaar heel bezorgd om onze gezondheid. Ik denk dat ze bang was dat we honger zouden krijgen want de hoeveelheid voedsel die daar klaar stond,....tjongejongejonge! Genoeg voedsel om een klein dorp in Afrika enkele dagen heel happy te maken!
Eindelijk heb ik nu eens kunnen zien wie ze allemaal waren,... Zapnimf, Hill, Artemis, Menck, Raf en Ncumisa. Ik moet eerlijk toegeven, ze waren nog veel toffer dan ik me had voorgesteld! Er werden grapjes gemaakt, anekdotes verteld, geheimen werden prijsgegeven, aperitiefhapjes werden verorberd, kaasschotels geplunderd, roomsoesjes werden opgesmikkeld en koffie werd royaal uitgeschonken (Niet alleen in de tassen maar ook over de hele tafel en op mijn broek,.....warmwarmwarm! Sorry daarvoor trouwens Artemisje.).
Met pijn in het hart zijn we rond 3u vertrokken. Dankzij Raf hebben we de weg naar de autostrade goed teruggevonden. We hebben de bovenstebeste kerel tot daar gevolgd. Onderweg hebben we wel even moeten stoppen omdat de ballon (die Menckske aan mijn antenne had vastgemaakt) wel heel lelijk begon te doen. De weg naar huis was wel heel vermoeiend. Moe maar voldaan zijn we dus rond 4.30u in bed geraakt.
Voor herhaling vatbaar! Artemisje,... ik kan het niet genoeg zeggen meiske,....ongelooflijk bedankt voor je gastvrijheid en de supertoffe avond. Zonder jou had dit evenement nooit kunnen doorgaan.
Dikke kus,
Philou & zijn Elfje (Ncumisa,...je mag ook Eefje zeggen hoor).
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Sorry dus,... maar veel schrijven en lezen zit er momenteel niet in. Daarom is de kans groot dat ik er een tijdje de brui aan geef. Het is niet de bedoeling dat mijn blog een vorm van stress gaat worden. Dat is momenteel wel het geval aangezien ik me moet opjagen om iets geschreven te krijgen wegens het tijdsgebrek. Het is in elk geval heel leuk geweest. Ik heb toffe mensen leren kennen (hopelijk zie ik er enkele op de meeting). Ik ga mijn blog niet wissen want wie weet gebruik ik hem soms nog wel eens. Het zal misschien niet altijd zo druk blijven hé.
Ik vind het heel jammer dat onze Menck zijn blog per ongeluk weg is. Ik mis hem best wel. Ik heb hem altijd een supertoffe peer gevonden. Zijn blog was er een van de eerste die ik beginnen lezen ben. Menck jongen,...als je dit leest,....het ga je goed en hopelijk tot binnenkort "in het echt".
Tenslotte nog voor diegene die mijn blogstukje over nonkel Marc gelezen hebben. Vorige vrijdag is hij overleden. Hij lag al een tijdje in een kunstmatige coma maar de laatste dagen lag hij aan 100% zuurstof en zoiets kan je niet lang blijven doen. Dat hij de nu de rust mag vinden die hij de laatste jaren van zijn leven niet meer gehad heeft.
Indien mogelijk kom ik zo nu en dan wel eens piepen op jullie blogs. You guys/girls have been great!
Deze kerel spreekt uit eigen ervaring. Grappig en tegelijk oh-zo-herkenbaar voor sommigen. I know,....het is een clipje van iets meer dan 12 minuten. Maar doe me een plezier en kijk toch maar.
Op deze prachtige maandagmiddag doe ik maar eens een poging om iets neergeschreven te krijgen. Na een week afwezigheid zou een mens toch verwachten iets neer te kunnen schrijven van enige waarde. Niets is echter minder waar. Het inspiratieniveau staat onder nul en de laatste week ben ik dan ook nog eens "mister emotional rollercoaster" geweest. Zou het een bijwerking kunnen zijn van mijn nieuwe, sobere bestaan of heb ik gewoon even een dipje? De tijd zal het uitwijzen. Wel vervelend hoor, mijn pieken zijn heel hoog en mijn dalen heel diep.
Het zou natuurlijk ook de drukte kunnen zijn natuurlijk. De laatste dagen heb ik zelfs nog geen tijd gehad om jullie blogs te lezen (ik hoop daar vandaag verandering in te brengen). Mijn videotheek is van franchise veranderd en zulks brengt natuurlijk massa's werk met zich mee. Nieuwe inrichting, een nieuw computerprogramma (inclusief een week bugs & crashes) enz... .
Gelukkig zijn er toch nog zaken om naar uit te kijken natuurlijk. Ik kan niet wachten tot onze blogmeeting er is! Ik tel werkelijk de dagen af!
Voila, het was kort maar bondig vandaag. Niet schrikken dus als ik een tijdje wat minder schrijf. Zonder inspiratie heeft zulks toch niet veel zin.
Zaterdag ging ik op bezoek bij mijn nonkel in het ziekenhuis. Zelf heeft hij daar jammer genoeg niets van gemerkt. Hij ligt sinds kort in een kunstmatige coma. Wat is het allemaal snel gegaan.
Enkele weken geleden bleek dat er iets mis was met zijn longblaasjes. Ze namen niet genoeg zuurstof meer op. Hij was al een tijdje snel buiten adem, maar nu ging het toch wel heel snel bergaf. Zelfs een trap kon hij niet meer in een keer afdalen. Een pauze middenin was noodzakelijk om even op adem te komen. Ze hadden hem ook al twee keer s nachts moeten komen halen met een ambulance omdat hij niet meer genoeg kon ademen. Een zuurstoffles stond vanaf dan ook altijd binnen handbereik. Een grote week geleden kreeg hij dan ook nog eens een dubbele longontsteking en een schimmelinfectie op zijn longen. Zelfstandig ademen werd te moeilijk daardoor. Een kunstmatige coma was de enige oplossing. Nadat hij van iedereen afscheid had genomen hebben ze hem dan in slaap gedaan. De eerste dagen was de coma te licht. Hij was nog half bij bewustzijn en soms rolden de tranen over zijn wangen. Hij weerde zich ook echt om steeds te kunnen zien wie hem kwam opzoeken tijdens de luttele bezoekuren op de intensieve dienst. Vorige vrijdag hebben de artsen geprobeerd om hem weer zelfstandig te laten ademen en hem uit zijn coma te halen, maar zijn ademhaling was te hevig. Ze hebben hem opnieuw moeten intuberen. Terug een kunstmatige coma dus. Dit keer opteerden ze voor een diepere slaap zodat hij comfortabeler zou liggen.
Daar stond ik dan, samen met Elfje en mijn moeder aan zn bed. Ik stond aan de grond genageld en wist niet goed wat te doen. Hij zag er erg bleek uit, en oud. Mams had het lastig om haar broer zo te zien liggen. Ongelooflijk Stamelde ze 59 jaar Na het bezoek spraken we nog even met een arts. Het ziet er niet goed uit. Ze geven hem momenteel de zwaarste antibiotica in de hoop de longontsteking te genezen. En bij die schimmelinfectie vinden ze geen oorzaak. De arts zei dat het er niet erg hoopvol uitzag. Volledig van de kaart gingen we allemaal naar beneden. Toen ik aan de auto kwam schrok ik opeens toen ik er bij stilstond dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hem in levende lijve gezien heb. De rit naar huis was op automatische piloot en zonder veel woorden.
Voor mijn neef moet dit verschrikkelijk zijn. Zijn moeder is rond zijn 20ste gestorven aan kanker. Ze heeft hem nooit zien trouwen en ze heeft nooit haar kleinkind kunnen zien. En nu is kans groot dat hij op zn 30ste zijn vader zal verliezen. Het leven is niet eerlijk, maar dat wisten we al langer dan vandaag.
Philou goes cold turkey, zo had ik bovenstaande titel ook kunnen noemen. Alcohol,... ik geef er een tijdje de brui aan. Het is te zeggen, ik ga dat toch proberen. De kater van vorige maandag gaf daarbij de doorslag. Ik vind al een tijdje dat mijn drinkgedrag de spuigaten uitloopt dus is het tijd er iets aan te doen. Wat is alcoholisme eigenlijk? Ik dacht dat alcoholisten mensen waren die elke dag van 's morgens tot 's avonds zuipen. Na wat opzoekingswerk blijkt echter dat je een alcoholist bent als je je drinkgedrag niet kan controleren. Dat hoeft dus niet elke dag zo te zijn. Nog een goeie onliner was de volgende: I can't recall ever drinking where my end purpose was not to get drunk. As Stephen King (also one of us btw) said, "It would never have occurred to me to drink for any other reason than to get drunk.
Ik drink eigenlijk alleen tijdens het weekend, maar dan wel zwaar (zoals jullie in eerdere blogs ook al konden lezen). Volgens wat opzoekingswerk ben ik dus eigenlijk een Binge drinker.
Tijd dus om wat gas terug te nemen. Aangezien gematigdheid op dat vlak niet in mijn woordenboek staat ga ik het een tijd zonder alcohol proberen. Tijdens de week een piece of cake,... maar het weekend zal een stuk lastiger worden. Old habits die hard en zo... . In kilo's zal het me ook wel schelen denk ik. Al dat bier blijft aan de ribben kleven hé. Hoogstwaarschijnlijk zal de blogmeeting voor mij dus alcoholvrij verlopen. Maar niet getreurd mijn beste vrienden, voor jullie breng ik wel wat lekkers mee hoor.
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Philou goes 
