Het weekend is weeral voorbij. Time flies when your having fun. De zaterdagnamiddag zijn we op familiebezoek geweest. Ik had voor de gelegenheid hazelnootkoekjes en Banana bread gemaakt. Vooral de banana bread viel tijdens de koffie zeer in de smaak. Ik heb het recept een tweetal weken toevallig gevonden op het net, dankzij een link van Menck. Bij z'n blogroll staat er een link naar Tales from the crib, een toffe blog waar de gastvrouw van dienst (Lillith) onlangs schreef over onder andere dit recept. Zo kwam ik via een link op haar blog uit bij het eigenlijke recept. Zo zie je maar,... een mens kan nog wat bijleren tijdens het surfen.
De snotty days zijn schijnbaar voorbij. Sinds zondag voel ik me weer de oude. Ik heb - voor ik me weer direct aan het joggen ging wagen - zondag een grote wandeling gemaakt van iets meer dan een uur. Mijn blonde deerne gaf haar portie wandelen aan Fikkie. Wandelen doet ze graag maar de laatste weken ziet ze echt grote afstanden niet zitten. In plaats daarvan besloot ze om een wafeltje te gaan verorberen bij mijn moeder. Omdat ik op "solo-tour" ging kon ik lekker doorstappen. Voor de gelegenheid had ik m'n ipod nog eens uit de kast gehaald. Ik besloot een resem liedjes van Mazzy star te beluisteren. Lekker Mellow! Na de wandeling heb ik mezelf verwend op een lekkere magnum terwijl ik naar de film Troy gekeken heb. Rond 18.00u heb ik dan nog eens een wandelingetje gemaakt samen met mijn wederhelft. De rest van de avond was het luieren geblazen. Iets na tien zijn we in ons bedje gekropen.
Deze ochtend was het dus tijd voor mijn eerste jogbeurt in meer dan een week tijd. Na een licht ontbijtje een een Angel episode (deze episodefor those who care,...waarschijnlijk niemand) op dvd was het tijd om mijn harslagmeter weer om te snoeren en het op een lopen te zetten. Ik heb echt lekker gelopen dus we kunnen er weer volledig tegenaan de komende dagen. Hopelijk hebben jullie allemaal een super weekend gehad. Het mijne was in ieder geval dik in orde.
Gisteren was het weer zover. We mochten weer op controle bij de foefdokter (babydokter in ons geval). Mijn vrouwtje is nu bijna 21 weken "ver" en alles is (tot zover ze kunnen zien) dik in orde. De vaste gynaecoloog was met vakantie maar de vervanger deed het ook meer dan behoorlijk. Vier weken geleden was onze kleine spruit nog een twijfelgeval,... maar nu weten we het geslacht van onze schat. Wat het geslacht is? Dat komen jullie snel genoeg te weten,...binnen een twintigtal weken muhahaha. To be continued dus...
Wat minder tof is,... ik loop al sinds vorig weekend een beetje mottig. Je kent dat wel, het gevoel dat je ziek aan het worden bent. Het probleem is dat het echt ziek worden niet doorbreekt. Ik loop dus al dagen moe en sinds woensdag is daar nog eens snotneus van "ik zal u daar gaan hebben" bijgekomen. Tegen de avond en in de ochtend heb ik ook zo een soort verdoofd gevoel in mijn keel. Heel vervelend aangezien ik daardoor dus de laatste dagen niet kunnen sporten heb. Door dat sporten ben ik de laatste weken heel wat kilos kwijtgeraakt. Deze week zal dat dus wat minder zijn vrees ik. Ik hoop dus op een doorbraak dit weekend. Echt ziek worden dus,...zodat ik kan genezen (klinkt vreemd hé) of op miraculeuze wijze herstellen zonder echt ziek te worden.
Aangezien sport en spel dus niet echt een optie is dit weekend,...kan ik misschien van de gelegenheid gebruik maken om eens onder de zonnebank te gaan. Ik zie nogal bleekjes en het huidige klimaat in België brengt nu niet bepaald beterschap. Een zonnebankbeurt of vijf zou dus wel eens wonderen kunnen doen. Als ik tweemaal per week kan gaan, dan heb ik nog net op tijd een kleurtje. Ik moet binnen een tweetal weken naar een belangrijke meeting op zaterdag ( ), dus het zou wel leuk zijn als ik tegen die tijd een gezond kleurtje heb.
Op woensdag drink ik vaak - voor ik de winkel open - een kopje koffie in de Panos van Oudenaarde. Vandaag was dat niet anders. Ik kon een leuk plaatsje aan het raam uitzoeken want het was behoorlijk kalm in de populaire broodjeszaak. Het zonnetje scheen op het de bomen van het parkje aan de overkant van de straat en ik voelde me helemaal tot rust komen terwijl ik dromend naar buiten keek. Na enkele minuutjes nam een jonge vrouw (ik schatte ze rond de 22 jaar) met een babytje plaats aan het tafeltje naast mij. Ze had een broodje bij zich maar besloot het nog niet op te eten omdat ze eerst de kleine spruit de fles ging geven. Het was een heel mooi en rustig babytje. Ik probeerde niet te staren maar merkte toch dat mijn blik steeds weer afdwaalde naar dit prachtige tafereel. Toen het babytje tijdens het drinken van zijn flesje op een bepaald moment recht in mijn ogen keek werd ik helemaal week vanbinnen. Ik voele tranen in mijn ogen opwellen en kreeg een immense krop in m'n keel. Het kostte me alle moeite om daar niet opeens te janken van ontroering. "Goh,... binnen enkele maanden is het mijn beurt." dacht ik bij mezelf. Ik kan niet wachten om mijn eigen kleine spruit in m'n armen te nemen. Even voelde ik een lichte paniek toen ik er aan dacht hoeveel verantwoordelijkheid zo een babytje geeft. Zal ik een goede vader zijn en alles wel doen zoals het hoort? Ik nam me voor van elk moment te genieten want voor je het weet zijn je kinderen volwassen. Toen ik rechtstond om de zaak te verlaten, keek ik nog even in de richting van de kleine spruit (die nog steeds naar me keek). De moeder keek op dat moment ook in mijn richting. Ik wou haar vertellen dat ze een prachtkind had en dat ook ik binnenkort een trotse vader zou zijn maar glimlachte gewoon naar haar en besloot het toch maar niet te doen. Ze was volop bezig met haar kindje en ik wou haar moment niet verstoren. Trouwens,... met die nog steeds aanwezige krop in mijn keel zou het moeilijk geweest zijn om mijn verhaal te doen zonder in tranen uit te barsten. Ik verliet de zaak en liep dromend richting winkel. Softie,...that's me!
Als alles goed gaat volg ik in oktober een superpappacursus in Gent. Dat zijn 3 zaterdagnamiddagen waar aanstaande vaders vanalles leren over baby's en verzorging. Zo zal ik me toch al een stuk zekerder voelen eens het vaderschap een feit is. Dat het maar snel December is. Ik probeer jullie op de hoogte te houden!
Zondagnamiddag. Mijn vrouwtje en ondergetekende zitten met ons tweetjes op ons terras een waterijsje te eten (Ik vind dat eigenlijk maar brol, zo'n waterijsje,... geef mij maar een magnum of zo, doch dit volledig terzijde). Vrouwtjelief zit lekker te kletsen met mijn moeder aan de telefoon terwijl ik in een oude Humo een artikel over hot Marijke lees (vreemd wicht trouwens,...Marijke welteverstaan,...niet mijn vrouw). Opeens vliegt er een vliegmier op mijn boekske. Ik blaas het beest weer weg en kijk terloops eens rond mij. Blijkt dat mijn terras helemaal vol zit met mieren en vliegmieren! Een kleine inspectie brengt aan het licht dat zelfs de kiezelstenen van mijn oprit vergeven zijn van deze vervelende insecten. Ik besluit op deze luilekkerdag om toch nog even deze kleine ettertjes te negeren en mijn artikel uit te lezen. Gelukkig duurt dit niet zo lang meer want ik begin overal jeuk te krijgen. Vijf minuutjes later vluchten mijn vrouwtje en ik dan maar naar binnen waar we vloekend elkaars kledij inspecteren en enkele vliegende onderkruipers uit elkaars haar halen. Nog voor ik een aanvalsplan kan bedenken begint het buiten te regenen en verdwijnen de beestjes weer zo snel als ze gekomen zijn.
Maandag. Voor mijn ochtenlijke jogbeurt inspecteer ik m'n terras nog eens. Er is werkelijk nergens geen spoor meer van een mier. Vreemd genoeg krijg ik enkele uren later op mijn werk te horen dat er zondag ook een mierenprobleem was. Ook mijn vrouwke krijgt van 2 collega's te horen dat ze zondag een miereninvasie in hun tuin hadden. Vreemd toch?
Zou dit een samenzwering op grote schaal zijn? Was dit slechts een grote oefening en komt de werkelijke invasie binnenkort? Er is maar 1 manier om er achter te komen,...bang afwachten.
Zijn er nog mensen die "onuitgenodigd bezoek" gekregen hebben zondag? Laat het me even weten. En dan heb ik het niet over nonkel Frans die ongevraagd uw hele ijskast komt leegplunderen hé.
Na een mailtje van Artemis heb ik besloten eens een schrijfsel te posten. Het is inderdaad al een tijdje geleden dat ik nog eens iets van mezelf laten horen heb, maar ik was het bloggen een beetje beu. Een blogvrij leven valt eigenlijk best mee moet ik zeggen. Minder stress door niet te hoeven piekeren over wat men nu weer moet schrijven en meer tijd die men in andere zaken kan steken. Want tijd beste mensen,... heb ik niet zo veel. Of beter VRIJE tijd. Maar genoeg daarover. Zijn er de laatste 2 maanden vermeldenswaardige zaken waarover ik het kan hebben?
Jawel! WE ZIJN ZWANGER! Of beter,...elfje is zwanger,...maar in deze politiek correcte wereld mag tel je de laatste jaren als man ook al wat meer mee tijdens de zwangerschap. Dus mag je zaken zegen als "we zijn zwanger". Mijn vrouwtje is nu ongeveer 18 weken ver. Na bijna 2 jaar proberen hebben we eindelijk prijs! We weten het geslacht nog niet,... maar de kans is groot dat daar bij de volgende controle verandering in zal komen. Ook tijdens deze periode is elfje haar stabiele zelf. Een ongelooflijk vrouwtje hoor! Welke stemmingswisselingen? Forget it! Niet mijn deerne! Ze is wel wat sneller moe en qua misselijkheid valt het volgens haar ook nog behoorlijk mee. Geen klotsende geluiden en natte haren die in aanraking komen met het toiletwater bij haar. Haar eten lag wel steevast op haar maag de eerste 3 maanden, maar ze kon het wel binnen houden. Ook al mooi meegenomen dus. Jaloers zeker Zapnimf?
Mijn voornemen om geen alcohol meer te drinken is er nog steeds. Al sinds 26 februari sta ik droog. De laatste tijd let ik ook nog op mijn voeding en sport ik 6 maal per week (2 keer buispieren, 2 keer joggen en 2 keer Krachttraining). Door dit te doen ben ik in zes weken even veel kilo's kwijtgeraakt. Mijn buikje is aan het wegsmelten en ik voel me de laatste tijd veel energieker. Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben en soms is het wel wat op je tanden bijten. Door mijn werkuren kan ik meestal enkel in de ochtend trainen. Op een lege maag is zulks niet goed maar vlak na het eten is het ook niet aan te raden een half uur te gaan joggen. Daarom pak ik het de laatste tijd als volgt aan: Ik kom 's avond om 22.30u thuis. Na nog een half uurtje televisie ga ik slapen. Om 6.30u sta ik op en neem een licht ontbijt. Vervolgens laat ik mijn eten een 45 minuutjes "zakken" terwijl ik naar de ene of de andere serie op dvd kijk (ik ben net klaar met Twin Peaks). Daarna jog ik een half uurtje of doe ik mijn buikspieroefeningen. Na het zwoegen eet ik nog een beetje extra ontbijt en spring ik in mijn douche. En dan kan een energieke werkdag beginnen. Op mijn vrije dagen doe ik Krachttraining.
Onlangs hielden zowel Menck als Artemis een open tuinendag. Jammer genoeg ben ik dat totaal vergeten. Het was nochtans mijn bedoeling om bij beiden eens binnen te springen. Bij deze dus mijn oprechte excuses aan beiden! Hopelijk spreken we binnenkort nog eens allemaal af want de blogmeeting van enkele maanden geleden was echt super!
Voila,...dat was het weer zo een beetje. Wie weet duurt het nu weer twee maanden eer ik terug iets schrijf. Hopelijk zie ik wel snel enkele medebloggers in levende lijve. De tweede helft van Augustus ben ik in verlof,....dus wie weet.
Gisteren was het weer zover. We mochten weer op controle bij de foefdokter (babydokter in ons geval). Mijn vrouwtje is nu bijna 21 weken "ver" en alles is (tot zover ze kunnen zien) dik in orde. De vaste gynaecoloog was met vakantie maar de vervanger deed het ook meer dan behoorlijk. Vier weken geleden was onze kleine spruit nog een twijfelgeval,... maar nu weten we het geslacht van onze schat. Wat het geslacht is? Dat komen jullie snel genoeg te weten,...binnen een twintigtal weken muhahaha. To be continued dus...
Op woensdag drink ik vaak - voor ik de winkel open - een kopje koffie in de Panos van Oudenaarde. Vandaag was dat niet anders. Ik kon een leuk plaatsje aan het raam uitzoeken want het was behoorlijk kalm in de populaire broodjeszaak. Het zonnetje scheen op het de bomen van het parkje aan de overkant van de straat en ik voelde me helemaal tot rust komen terwijl ik dromend naar buiten keek. Na enkele minuutjes nam een jonge vrouw (ik schatte ze rond de 22 jaar) met een babytje plaats aan het tafeltje naast mij. Ze had een broodje bij zich maar besloot het nog niet op te eten omdat ze eerst de kleine spruit de fles ging geven. Het was een heel mooi en rustig babytje. Ik probeerde niet te staren maar merkte toch dat mijn blik steeds weer afdwaalde naar dit prachtige tafereel. Toen het babytje tijdens het drinken van zijn flesje op een bepaald moment recht in mijn ogen keek werd ik helemaal week vanbinnen. Ik voele tranen in mijn ogen opwellen en kreeg een immense krop in m'n keel. Het kostte me alle moeite om daar niet opeens te janken van ontroering. "Goh,... binnen enkele maanden is het mijn beurt." dacht ik bij mezelf. Ik kan niet wachten om mijn eigen kleine spruit in m'n armen te nemen. Even voelde ik een lichte paniek toen ik er aan dacht hoeveel verantwoordelijkheid zo een babytje geeft. Zal ik een goede vader zijn en alles wel doen zoals het hoort? Ik nam me voor van elk moment te genieten want voor je het weet zijn je kinderen volwassen. Toen ik rechtstond om de zaak te verlaten, keek ik nog even in de richting van de kleine spruit (die nog steeds naar me keek). De moeder keek op dat moment ook in mijn richting. Ik wou haar vertellen dat ze een prachtkind had en dat ook ik binnenkort een trotse vader zou zijn maar glimlachte gewoon naar haar en besloot het toch maar niet te doen. Ze was volop bezig met haar kindje en ik wou haar moment niet verstoren. Trouwens,... met die nog steeds aanwezige krop in mijn keel zou het moeilijk geweest zijn om mijn verhaal te doen zonder in tranen uit te barsten. Ik verliet de zaak en liep dromend richting winkel. Softie,...that's me! 
Zondagnamiddag. Mijn vrouwtje en ondergetekende zitten met ons tweetjes op ons terras een waterijsje te eten (Ik vind dat eigenlijk maar brol, zo'n waterijsje,... geef mij maar een magnum of zo, doch dit volledig terzijde). Vrouwtjelief zit lekker te kletsen met mijn moeder aan de telefoon terwijl ik in een oude Humo een artikel over hot Marijke lees (vreemd wicht trouwens,...Marijke welteverstaan,...niet mijn vrouw). Opeens vliegt er een vliegmier op mijn boekske. Ik blaas het beest weer weg en kijk terloops eens rond mij. Blijkt dat mijn terras helemaal vol zit met mieren en vliegmieren! Een kleine inspectie brengt aan het licht dat zelfs de kiezelstenen van mijn oprit vergeven zijn van deze vervelende insecten. Ik besluit op deze luilekkerdag om toch nog even deze kleine ettertjes te negeren en mijn artikel uit te lezen. Gelukkig duurt dit niet zo lang meer want ik begin overal jeuk te krijgen. Vijf minuutjes later vluchten mijn vrouwtje en ik dan maar naar binnen waar we vloekend elkaars kledij inspecteren en enkele vliegende onderkruipers uit elkaars haar halen. Nog voor ik een aanvalsplan kan bedenken begint het buiten te regenen en verdwijnen de beestjes weer zo snel als ze gekomen zijn. 
