Het weekend is weeral voorbij. Time flies when your having fun. De zaterdagnamiddag zijn we op familiebezoek geweest. Ik had voor de gelegenheid hazelnootkoekjes en Banana bread gemaakt. Vooral de banana bread viel tijdens de koffie zeer in de smaak. Ik heb het recept een tweetal weken toevallig gevonden op het net, dankzij een link van Menck. Bij z'n blogroll staat er een link naar Tales from the crib, een toffe blog waar de gastvrouw van dienst (Lillith) onlangs schreef over onder andere dit recept. Zo kwam ik via een link op haar blog uit bij het eigenlijke recept. Zo zie je maar,... een mens kan nog wat bijleren tijdens het surfen.
De snotty days zijn schijnbaar voorbij. Sinds zondag voel ik me weer de oude. Ik heb - voor ik me weer direct aan het joggen ging wagen - zondag een grote wandeling gemaakt van iets meer dan een uur. Mijn blonde deerne gaf haar portie wandelen aan Fikkie. Wandelen doet ze graag maar de laatste weken ziet ze echt grote afstanden niet zitten. In plaats daarvan besloot ze om een wafeltje te gaan verorberen bij mijn moeder. Omdat ik op "solo-tour" ging kon ik lekker doorstappen. Voor de gelegenheid had ik m'n ipod nog eens uit de kast gehaald. Ik besloot een resem liedjes van Mazzy star te beluisteren. Lekker Mellow! Na de wandeling heb ik mezelf verwend op een lekkere magnum terwijl ik naar de film Troy gekeken heb. Rond 18.00u heb ik dan nog eens een wandelingetje gemaakt samen met mijn wederhelft. De rest van de avond was het luieren geblazen. Iets na tien zijn we in ons bedje gekropen.
Deze ochtend was het dus tijd voor mijn eerste jogbeurt in meer dan een week tijd. Na een licht ontbijtje een een Angel episode (deze episodefor those who care,...waarschijnlijk niemand) op dvd was het tijd om mijn harslagmeter weer om te snoeren en het op een lopen te zetten. Ik heb echt lekker gelopen dus we kunnen er weer volledig tegenaan de komende dagen. Hopelijk hebben jullie allemaal een super weekend gehad. Het mijne was in ieder geval dik in orde.
Gisteren was het weer zover. We mochten weer op controle bij de foefdokter (babydokter in ons geval). Mijn vrouwtje is nu bijna 21 weken "ver" en alles is (tot zover ze kunnen zien) dik in orde. De vaste gynaecoloog was met vakantie maar de vervanger deed het ook meer dan behoorlijk. Vier weken geleden was onze kleine spruit nog een twijfelgeval,... maar nu weten we het geslacht van onze schat. Wat het geslacht is? Dat komen jullie snel genoeg te weten,...binnen een twintigtal weken muhahaha. To be continued dus...
Wat minder tof is,... ik loop al sinds vorig weekend een beetje mottig. Je kent dat wel, het gevoel dat je ziek aan het worden bent. Het probleem is dat het echt ziek worden niet doorbreekt. Ik loop dus al dagen moe en sinds woensdag is daar nog eens snotneus van "ik zal u daar gaan hebben" bijgekomen. Tegen de avond en in de ochtend heb ik ook zo een soort verdoofd gevoel in mijn keel. Heel vervelend aangezien ik daardoor dus de laatste dagen niet kunnen sporten heb. Door dat sporten ben ik de laatste weken heel wat kilos kwijtgeraakt. Deze week zal dat dus wat minder zijn vrees ik. Ik hoop dus op een doorbraak dit weekend. Echt ziek worden dus,...zodat ik kan genezen (klinkt vreemd hé) of op miraculeuze wijze herstellen zonder echt ziek te worden.
Aangezien sport en spel dus niet echt een optie is dit weekend,...kan ik misschien van de gelegenheid gebruik maken om eens onder de zonnebank te gaan. Ik zie nogal bleekjes en het huidige klimaat in België brengt nu niet bepaald beterschap. Een zonnebankbeurt of vijf zou dus wel eens wonderen kunnen doen. Als ik tweemaal per week kan gaan, dan heb ik nog net op tijd een kleurtje. Ik moet binnen een tweetal weken naar een belangrijke meeting op zaterdag ( ), dus het zou wel leuk zijn als ik tegen die tijd een gezond kleurtje heb.
Op woensdag drink ik vaak - voor ik de winkel open - een kopje koffie in de Panos van Oudenaarde. Vandaag was dat niet anders. Ik kon een leuk plaatsje aan het raam uitzoeken want het was behoorlijk kalm in de populaire broodjeszaak. Het zonnetje scheen op het de bomen van het parkje aan de overkant van de straat en ik voelde me helemaal tot rust komen terwijl ik dromend naar buiten keek. Na enkele minuutjes nam een jonge vrouw (ik schatte ze rond de 22 jaar) met een babytje plaats aan het tafeltje naast mij. Ze had een broodje bij zich maar besloot het nog niet op te eten omdat ze eerst de kleine spruit de fles ging geven. Het was een heel mooi en rustig babytje. Ik probeerde niet te staren maar merkte toch dat mijn blik steeds weer afdwaalde naar dit prachtige tafereel. Toen het babytje tijdens het drinken van zijn flesje op een bepaald moment recht in mijn ogen keek werd ik helemaal week vanbinnen. Ik voele tranen in mijn ogen opwellen en kreeg een immense krop in m'n keel. Het kostte me alle moeite om daar niet opeens te janken van ontroering. "Goh,... binnen enkele maanden is het mijn beurt." dacht ik bij mezelf. Ik kan niet wachten om mijn eigen kleine spruit in m'n armen te nemen. Even voelde ik een lichte paniek toen ik er aan dacht hoeveel verantwoordelijkheid zo een babytje geeft. Zal ik een goede vader zijn en alles wel doen zoals het hoort? Ik nam me voor van elk moment te genieten want voor je het weet zijn je kinderen volwassen. Toen ik rechtstond om de zaak te verlaten, keek ik nog even in de richting van de kleine spruit (die nog steeds naar me keek). De moeder keek op dat moment ook in mijn richting. Ik wou haar vertellen dat ze een prachtkind had en dat ook ik binnenkort een trotse vader zou zijn maar glimlachte gewoon naar haar en besloot het toch maar niet te doen. Ze was volop bezig met haar kindje en ik wou haar moment niet verstoren. Trouwens,... met die nog steeds aanwezige krop in mijn keel zou het moeilijk geweest zijn om mijn verhaal te doen zonder in tranen uit te barsten. Ik verliet de zaak en liep dromend richting winkel. Softie,...that's me!
Als alles goed gaat volg ik in oktober een superpappacursus in Gent. Dat zijn 3 zaterdagnamiddagen waar aanstaande vaders vanalles leren over baby's en verzorging. Zo zal ik me toch al een stuk zekerder voelen eens het vaderschap een feit is. Dat het maar snel December is. Ik probeer jullie op de hoogte te houden!
Zondagnamiddag. Mijn vrouwtje en ondergetekende zitten met ons tweetjes op ons terras een waterijsje te eten (Ik vind dat eigenlijk maar brol, zo'n waterijsje,... geef mij maar een magnum of zo, doch dit volledig terzijde). Vrouwtjelief zit lekker te kletsen met mijn moeder aan de telefoon terwijl ik in een oude Humo een artikel over hot Marijke lees (vreemd wicht trouwens,...Marijke welteverstaan,...niet mijn vrouw). Opeens vliegt er een vliegmier op mijn boekske. Ik blaas het beest weer weg en kijk terloops eens rond mij. Blijkt dat mijn terras helemaal vol zit met mieren en vliegmieren! Een kleine inspectie brengt aan het licht dat zelfs de kiezelstenen van mijn oprit vergeven zijn van deze vervelende insecten. Ik besluit op deze luilekkerdag om toch nog even deze kleine ettertjes te negeren en mijn artikel uit te lezen. Gelukkig duurt dit niet zo lang meer want ik begin overal jeuk te krijgen. Vijf minuutjes later vluchten mijn vrouwtje en ik dan maar naar binnen waar we vloekend elkaars kledij inspecteren en enkele vliegende onderkruipers uit elkaars haar halen. Nog voor ik een aanvalsplan kan bedenken begint het buiten te regenen en verdwijnen de beestjes weer zo snel als ze gekomen zijn.
Maandag. Voor mijn ochtenlijke jogbeurt inspecteer ik m'n terras nog eens. Er is werkelijk nergens geen spoor meer van een mier. Vreemd genoeg krijg ik enkele uren later op mijn werk te horen dat er zondag ook een mierenprobleem was. Ook mijn vrouwke krijgt van 2 collega's te horen dat ze zondag een miereninvasie in hun tuin hadden. Vreemd toch?
Zou dit een samenzwering op grote schaal zijn? Was dit slechts een grote oefening en komt de werkelijke invasie binnenkort? Er is maar 1 manier om er achter te komen,...bang afwachten.
Zijn er nog mensen die "onuitgenodigd bezoek" gekregen hebben zondag? Laat het me even weten. En dan heb ik het niet over nonkel Frans die ongevraagd uw hele ijskast komt leegplunderen hé.
Na een mailtje van Artemis heb ik besloten eens een schrijfsel te posten. Het is inderdaad al een tijdje geleden dat ik nog eens iets van mezelf laten horen heb, maar ik was het bloggen een beetje beu. Een blogvrij leven valt eigenlijk best mee moet ik zeggen. Minder stress door niet te hoeven piekeren over wat men nu weer moet schrijven en meer tijd die men in andere zaken kan steken. Want tijd beste mensen,... heb ik niet zo veel. Of beter VRIJE tijd. Maar genoeg daarover. Zijn er de laatste 2 maanden vermeldenswaardige zaken waarover ik het kan hebben?
Jawel! WE ZIJN ZWANGER! Of beter,...elfje is zwanger,...maar in deze politiek correcte wereld mag tel je de laatste jaren als man ook al wat meer mee tijdens de zwangerschap. Dus mag je zaken zegen als "we zijn zwanger". Mijn vrouwtje is nu ongeveer 18 weken ver. Na bijna 2 jaar proberen hebben we eindelijk prijs! We weten het geslacht nog niet,... maar de kans is groot dat daar bij de volgende controle verandering in zal komen. Ook tijdens deze periode is elfje haar stabiele zelf. Een ongelooflijk vrouwtje hoor! Welke stemmingswisselingen? Forget it! Niet mijn deerne! Ze is wel wat sneller moe en qua misselijkheid valt het volgens haar ook nog behoorlijk mee. Geen klotsende geluiden en natte haren die in aanraking komen met het toiletwater bij haar. Haar eten lag wel steevast op haar maag de eerste 3 maanden, maar ze kon het wel binnen houden. Ook al mooi meegenomen dus. Jaloers zeker Zapnimf?
Mijn voornemen om geen alcohol meer te drinken is er nog steeds. Al sinds 26 februari sta ik droog. De laatste tijd let ik ook nog op mijn voeding en sport ik 6 maal per week (2 keer buispieren, 2 keer joggen en 2 keer Krachttraining). Door dit te doen ben ik in zes weken even veel kilo's kwijtgeraakt. Mijn buikje is aan het wegsmelten en ik voel me de laatste tijd veel energieker. Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben en soms is het wel wat op je tanden bijten. Door mijn werkuren kan ik meestal enkel in de ochtend trainen. Op een lege maag is zulks niet goed maar vlak na het eten is het ook niet aan te raden een half uur te gaan joggen. Daarom pak ik het de laatste tijd als volgt aan: Ik kom 's avond om 22.30u thuis. Na nog een half uurtje televisie ga ik slapen. Om 6.30u sta ik op en neem een licht ontbijt. Vervolgens laat ik mijn eten een 45 minuutjes "zakken" terwijl ik naar de ene of de andere serie op dvd kijk (ik ben net klaar met Twin Peaks). Daarna jog ik een half uurtje of doe ik mijn buikspieroefeningen. Na het zwoegen eet ik nog een beetje extra ontbijt en spring ik in mijn douche. En dan kan een energieke werkdag beginnen. Op mijn vrije dagen doe ik Krachttraining.
Onlangs hielden zowel Menck als Artemis een open tuinendag. Jammer genoeg ben ik dat totaal vergeten. Het was nochtans mijn bedoeling om bij beiden eens binnen te springen. Bij deze dus mijn oprechte excuses aan beiden! Hopelijk spreken we binnenkort nog eens allemaal af want de blogmeeting van enkele maanden geleden was echt super!
Voila,...dat was het weer zo een beetje. Wie weet duurt het nu weer twee maanden eer ik terug iets schrijf. Hopelijk zie ik wel snel enkele medebloggers in levende lijve. De tweede helft van Augustus ben ik in verlof,....dus wie weet.
Ik geef er de brui aan. Dat wou ik toch nog wel even laten weten aan alle blogvrienden hier. De laatste weken heb ik niets meer geschreven wegens geen inspiratie en ook geen zin. Ik had gedacht dat het wel zou beteren maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het best leuk vind om niets meer te hoeven schrijven. Dit zal zich ook vertalen in meer vrije tijd! Jochei jochei, driewerf hoera enzovoort enzoverder.
Zelfs andere blogs bekijken doe ik niet zoveel meer. Sporadisch tijdens de ene of de andere lunchpauze op het werk nog eens, maar verder... .
Toch wou ik iedereen nog eens bedanken voor de toffe momenten. Bedankt aan iedereen om mijn nederig blogje te lezen en om reacties achter te laten. Ik vond dat zeer leuk. Mijn blog laat ik staan. Wie weet krijg ik binnen enkele maanden weer de kriebels of heb ik eindelijk weer eens iets interessants te melden. Misschien tot dan.
Het is weer maandag. Met spijt in het hart gaan de meeste onder ons weer gaan werken. Ik ben dus ook een van die meeste. Maar de batterijen zijn toch wel terug opgeladen na een weekend zoals ik er net een gehad heb. Prachtig weertje, zowel op zaterdag als op zondag. Zaterdag zijn we in de namiddag naar een gezellig verjaardagsfeestje geweest. Bij deze, nogmaals een happy birthday Pauwke! Zondag hebben we met zn tweetjes een lekker lange wandeling langs de Leie gemaakt. Voor we terug huiswaarts keerden hebben we eerst nog een heerlijke milkshake op een terrasje gedronken. Na de wandeling hebben we nog wat geluierd op ons terras. Ik ben (net zoals sommige andere bloggers reeds gedaan hebben) beginnen lezen in het boek De helaasheid der dingen en zit nu al over de helft van het boek. Het leest heel vlotjes. Deze ochtend vertelde mijn bazin dat ze van plan zijn het boek te verfilmen. Felix Van Groeningen zou van dit werkje een film maken. Ik ben alvast nieuwsgierig, hoewel het boek meestal beter is dan de film.
Donderdag moet ik naar de begrafenis van Elfje haar grootmoeder. Ze is vorige week gestorven tijdens de nacht van dinsdag op woensdag. Diezelfde nacht is er nog een aangetrouwd familielid in zijn slaap gestorven. Het is in orde qua sterfgevallen in de familie de laatste tijd! De schrik zit er bij mij altijd goed in na een sterfgeval. De overlijdens in mijn familie/vriendenkring komen bijna altijd per 2 à 3 direct na elkaar. Toen mijn nonkel Marc onlangs het tijdige voor het eeuwige verruilde zei ik nog tegen mijn vrouw dat de kans behoorlijk groot was dat er nog een paar zouden volgen. Ik heb dus jammer genoeg -gelijk gekregen. Ongeveer twee jaar geleden zijn op enkele dagen tijd mijn grootvader, een neef van Elfje en het paar dagen oude kindje van mijn broer overleden. Vorige donderdag kreeg mijn vrouw dan ook nog een telefoontje van een tante van mij (de enige zus van mijn echte vader). Ik ga al jaren niet meer om met die tante (een schijnheilig geval dat twee stenen zou doen vechten) en ook mijn vader heb ik al geen jaren meer gesproken (wegens alcoholist van de ergste soort en ook nog eens een vervelende kerel). Die tante wist me te vertellen dat mijn vader in het hospitaal ligt en dat hij maar enkele weken/maanden meer te leven heeft (waarschijnlijk levercirrose). Ik voel me niet geroepen om hem te gaan bezoeken. Volgens die tante spreekt hij tegen niemand meer (zelfs tegen de artsen niet) en is hij totaal verbitterd. Naar het schijnt stonden de deuren van zijn huis wagenwijd open en vond de politie in zijn huis meer dan 500 lege drankflessen. De wormen kropen vanonder de deur en op zijn bed in de slaapkamer lagen er dekens die je van vuiligheid recht tegen de muur kon zetten. Erg hoe diep iemand kan vallen. Ik zou liegen moest ik zeggen dat hij in het leven geen kansen heeft gekregen. Hij heeft er genoeg gekregen, maar hij heeft ze nooit benut. Tja, de helaasheid der dingen, heel toepasselijk soms.
Onze beste blogvriend/toffe peer Menck is volop bezig aan zijn nieuw blogstekje te werken. Momenteel is hij nog bezig met zijn oude schrijfsels terug te plaatsen,... maar dra zal het waarschijnlijk wel weer beginnen jeuken en zal de bovenste beste kerel terug in zijn pen kruipen. Indien jullie al eens willen gaan kijken of een berichtje achterlaten op zijn blog kunnen jullie dat doen via de link bij mijn favorieten.
Het is graag gedaan beste vrienden!
En Menckske jongen,...welcome back! Ik heb je gemist!
Roos Van Acker (maar ook wel een beetje Lien Van De Kelder en Cara van Spring).
Toen ik deze ochtend in de panos tijdens het nuttigen van een koffie en een appelgebakje een interview met roos van Acker in de Humo las (oude Humo van begin maart), had ik toch wel enkele bedenkingen. Ik vind Roos Van Acker een toffe madam, dat staat buiten kijf, maar sommige zaken deden me toch even fronsen. Roos heeft al wel eens vaker gezegd dat ze een halve vent is, en ik heb daar geen problemen mee, aangezien het dan wel om een hele knappe halve vent gaat, en een hele sympathiek ogende halve kerel.
Waar heb ik het dan wel lastig mee? Met de volgende verklaring: Ik laat ook graag scheten. Ik vind het echt leuk om met mijn vriend in de zetel een om-het-luidst-wedstrijdje te houden. Lap, weeral een droombeeld naar de vaantjes! In erotische fantasieën vind ik zo iets nu niet echt supersmakelijk.
Ik weet het, ik weet het, iedereen laat er wel eens eentje al dan niet in het gezelschap van anderen vliegen. Maar bij vrouwen heb ik het daar toch een stuk lastiger mee. En kom nu niet af met de bewering dat ik ouderwets zou zijn of niet geëmancipeerd want daar heeft het helemaal niets mee te maken. In het slechtste geval kan je me enkel verwijten dat ik meer respect heb voor vrouwen dan voor mannen. Een man die in het gezelschap van anderen een knetterende scheet laat vind ik al behoorlijk boertig (al heb ik het zelf ook wel al enkele gedaan, moet ik eerlijk bekennen), maar als een vrouw zo iets doet is het naar mijn mening nog erger. Het strookt gewoon niet met het algemene beeld die de meeste mensen hebben van een vrouw. Een vrouw is verfijnd en scheten laten is dat zeker niet. Ik trek die lijn trouwens ook door als het gaat om boeren laten en vloeken als een zeebonk. Er is zo iets als vrouwelijke elegantie.
Dus liefste Roosje, deel in je volgend interview alsjeblieft mee dat het hele schetengedoe maar een grapje was. Mijn volgende fantasie zou er net eentje zijn met jou en Lien Van De Kelder in de hoofdrol, laat dat dus geen hoofddrol worden (ik weet het, een flauw grapje maar ik kon het niet laten). Jaja, Lien Van De Kelder, daar zullen we het binnenkort ook wel eens over hebben. En nu we toch bezig zijn, die Cara Vanderauwera die vroeger bij Spring zat is ook niet mis.
Waarom het altijd zo ver gaan zoeken met al die buitenlandse babes? Vlaanderen heeft ook heel wat moois te bieden!
De volgende drie weekends zijn we - net als vorig weekend - eens lekker op ons gemak. De laatste tijd waren de meeste weekends volgeboekt met allerlei activiteiten maar nu dus even niet. Het zal eens deugd doen. De zaterdagnamiddag een lekker wandelingetje maken, daarna lekker kokkerellen, eten en vervolgens knusjes naar enkele filmpjes kijken. Zondag voor niets of niemand moeten opstaan en dus lekker lang blijven liggen in het warme bedje. De rest van de dag lekker luieren. Een mens moet het soms eens rustig aan doen. Allerlei activiteiten en sociale verplichtingen zijn best wel leuk,... maar soms kan die vorm van ontspanning inspanning worden. Als je van de ene activiteit naar de andere moet hollen loop je op den duur al even stressy als tijdens de werkweek.
Gisteren was ik trouwens 1 maand en 1 week nuchter,... dat kan in mijn geval wel tellen en daar ben ik dus best wel trots op! Sinds 26 februari niet meer gezopen zeg! Tjongejonge. Het begint zo stilaan wel wat te wennen hoewel ik toch nog steeds moet uitkijken. Ik krijg soms op de vreemdste momenten zin in een glaasje gerstenat. Onlangs wist iemand me te vertellen dat ik maar beter met alle geneugten kan stoppen nu ik toch zo goed bezig ben. Ik rook niet meer, drink niet meer en heb nooit drugs gebruikt. "Nu rest er dus enkel nog snoep, vlees en seks" wist de kerel me te vertellen. "Ik zou nooit snoep en vlees kunnen laten" Vertelde ik hem al lachend, terwijl ik van Elfje een por tussen de ribben kreeg. Nee even serieus,... zo is het welletjes. Ik blijf lekker snoepen, vlees eten en spel zonder grenzen spelen.
Ik zal er binnenkort toch eens mijn werk van moeten maken. Met grote tegenzin weliswaar. Nog liever was ik twaalf uren af, krijg ik een rectaal touché, onderga ik een acupunctuursessie van anderhalf uur of krijg ik enkele welgemikte vuistslagen in de maagstreek maar helaas, het lot heeft er anders over beslist. Dra zal ik met mijn derrière plaats moeten nemen in de grote stoel. Een gemaskerde vrouw zal boven mij komen hangen om me vervolgens te bewerken met een wijd assortiment aan marteltuigen. Nope, ik spreek hier niet over Olgas Sm-kelder. Nog liever Olga dan dit! Ik heb het over, de tandarts! Mijn tandarts woont op een drie kwartier rijden van mijn huidige woonst. Ik durf niet veranderen omdat ze tot nu toe de enige tandarts is die me iets of wat kan gerust stellen en begrip heeft voor mijn angst. Eerst heb je die vervelende injectie in je tandvlees. Op dat moment ben ik al zo zenuwachtig dat ik de pijn tien keer meer voel dan een normale tandartsbezoeker. Daarna komt er een soort gekrab met een schrapertje. Intussen zit er al een buisje in je mond dat komaf maakt met het overmatig gekwijl en de losgekomen brokjes tand en/of vulling. Intussen staat het zweet al op mijn rug en knijpen mijn handen krampachtig in de leuning van de tandartsstoel. En dan la moment suprême, de boortjes. Ik hoef enkel het geluid maar te horen om echt heel bang te worden. Het haar op mijn armen komt recht als ik dat hoge boorgeluidje hoor. Op zo een moment moet ik mezelf echt tot kalmte aanmanen. Anders zou ik gillend als een meisje naar buiten rennen! Je moet weten, ik heb nogal gevoelige tanden. Bij mij staat zo een boortje dus gegarandeerd gelijk aan pijn, veel pijn! Daar komt nog eens dat akelige trilgevoel bij op het moment dat ze in je tand beginnen boren. Het geluid veranderd dan ook helemaal. Brrrr! Na een martelgang die eeuwig lijkt te duren krijg je dan zo een achterlijk plastieken bekertje met wat water in. Spoel maar enkele keren en spuw maar in het bakje. Krijg ik dan steevast te horen. Probeer met een verdoofde smoel maar eens deftig te mikken in dat kleine spoelbakje. Je spoelt dus je mond, mikt al het water fijn in het bakje en vervolgens hangt er daar zo een verschrikkelijk lange kwijldraad uit je mond te slingeren. Je hoopt in stilte dat de tandarts op dat moment niet kijkt en neemt snel je papieren servetje dat rond je nek hangt om het hoopje kwijl weg te grissen. Na het afrekenen rij ik snel naar huis om vervolgen wat te slapen tot de verdoving uitgewerkt is. Ik heb het dikwijls nogal lastig om te kunnen slikken als mijn mond verdoofd is en door mijn hyperventilatie moet ik me dan telkens heel kalm houden om niet te beginnen panikeren. Ik weet het, ik ben een vreemde snijboon.
Weet je wat, bij nader inzien wacht ik nog wel even met het volgende bezoek. Het is nog maar drie jaar geleden.
Over verplaatsingen, gouden wagens en grote rugzakken.
Ik woon al een tijdje niet meer naast mijn werk. Ik moet me dus nu ook op de ene of andere manier naar de plek waar ik mijn noeste arbeid verricht verplaatsen. Aangezien we maar 1 autootje hebben we zijn de trotse bezitters van een goudkleurig citröen saxootje was dit aanvankelijk met de fiets. Na enkele weken vond ik echter al enkele argumenten die me mijn keuze van mijn vervoer deden wijzigen. Fietsen is toch oh-zo-vermoeiend. Zeker bergop of tegenwind. Ik heb daarbij nog eens een ongelooflijk gevoelige gehoorgang, waardoor mijn oren bij de minste koude binnenin ongelooflijk veel zeer doen. Bij regen is het ook huilen met de pet op indien de fiets het vervoermiddel van dienst is. Je kan wel zo een regentenue aandoen maar ik vind dat allemaal prutswerk van jewelste. Door de kap op je kop ziet je coupe (kap, kop, coupe, je kan er bijna een deuntje van maken) er al snel uit als een pannenkoek. Neeneen mijnheer/mevrouw, geen fiets voor mij. Mijn stalen ros staat dus bij deze te blinken in onze garage. Ach, ik haal hem deze zomer wel terug boven voor gezellige fietstochtjes met zn tweetjes.
Sinds kort ga ik dus naar mijn werk per te voet. Tijdens de heenweg kan dat soms wel eens lastig zijn. Dikwijls ben ik in de ochtend geladen als een muilezel. Boterhammen met beleg, een grote fles water, koekjes, een Alpro Soja drinkske, een flesje Extran, 2 blikken Cola light en als ik het hard wil spelen ook nog een Orangina light. Al die fijne eetwaren zitten samen met de cds die die dag op mijn werk zullen spelen in mijn rugzak gepropt. De terugweg daarentegen vind ik altijd fantastisch! Na een lange werkdag een wandelingetje van een twintigtal minuutjes maken. Buiten is het dan al donker (22.30u) en lekker rustig (tenzij de ene of de andere nymfomane me probeert op te pikken zoals een tijdje geleden het geval was). Tijdens de wandeling naar huis kom ik tot rust en kan ik ongestoord nadenken over van alles en nog wat. Enkel langs de pitazaak passeren is gevaarlijk. Ik heb altijd de drang om daar binnen te gaan en een goeie pita te bestellen. Enkel op vrijdag durf ik aan die drang wel eens toegeven. Als ik twintig minuten later thuiskom ben ik helemaal ontspannen en klaar om met mijn vrouwtje nog even naar de televisie te kijken.
Het leven kan mooi zijn,...het zit hem in de kleine dingen.
Gisteren was het een luilekkerdag. Na het avontuur van de vorige nacht waren we helemaal uitgeput. De rit huiswaarts was hel geweest. Negentig minuten aan een stuk vechten om mijn ogen open te kunnen houden. Menck jongen, ik wil bij deze weten hoe jij nog een paar uur later heelhuids bent thuisgeraakt, maar soit, we wijken af.
Om 12.00u s middags zijn we uit ons bed gesukkeld. Na het verorberen van enkele pistoleekes met een spiegelei is mijn vrouwke in de zetel neergeploft om een opgenomen uitzending van idool te bekijken. Ik ben dan maar een tijdje voor mijn computerscherm gekropen (om onder andere het vorige stukje neer te tikken). Ik weet het, ik weet het, de zondag is een rustdag, maar ik heb zoiets van Als ik even tijd heb, waarom dan nu niets neerschrijven.
Het mooie weer nodigde ons uit om buiten te gaan spelen. Ik vond spelen er wat over dus spraken we af gewoon een lekkere wandeling te maken. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken onze brave schoenen aan (voor de stoute voelden we ons niet assertief genoeg vandaag) en trokken dan maar eens te voet naar het rusthuis waar de oma van Elfje woont. Mijn schoonouders waren ook net op bezoek. Mijn schoonvader wou me op een Westmalle tripel trakteren maar ik bedankte vriendelijk. Een koffie zou voldoende zijn, en nodig want ik voelde me maar slapjes. En dan nog, ik drink niet meer. Ik heb zoiets van Als je niet kan matigen, drink dan gewoon niets meer. Jaja, mijn wijsheid kent de laatste tijd geen grenzen.
Toen we terug thuis waren zapten we nog even om vervolgens de auto in te duiken en om onze vaste portie zondagsfrieten te rijden. Ik heb zoiets van Als je de hele week geen frieten eet mag je de zondag best eens zondigen. Bij ons is de zondag dus eigenlijk zondigdag. Flauwe woordspeling, ik weet het, maar op maandag weet een mens niet veel beter te verzinnen. Eens terug thuisgekomen hebben we ons op ons frieten gesmeten zoals een duo hongerige hyenas zich op een kadaver stort. Lekkerlekker! Tijdens het daaropvolgende tv-avondje ben ik er nog in geslaagd om een halve pot Häagen Dazs met karamel en notenop te peuzelen, een schotel mozzarellabroodjes naar binnen te werken en een klein zakje chips op te vreten. Omstreeks 22.00u zijn we gaan slapen. Ik heb zoiets van Als je vroeg op moet kan je maar beter niet te laat gaan slapen.
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
En nu we het toch over Artemis hebben,... het is een fantastisch vrouwke hé! Lief, gastvrij en - last but not least - schijnbaar heel bezorgd om onze gezondheid. Ik denk dat ze bang was dat we honger zouden krijgen want de hoeveelheid voedsel die daar klaar stond,....tjongejongejonge! Genoeg voedsel om een klein dorp in Afrika enkele dagen heel happy te maken!
Eindelijk heb ik nu eens kunnen zien wie ze allemaal waren,... Zapnimf, Hill, Artemis, Menck, Raf en Ncumisa. Ik moet eerlijk toegeven, ze waren nog veel toffer dan ik me had voorgesteld! Er werden grapjes gemaakt, anekdotes verteld, geheimen werden prijsgegeven, aperitiefhapjes werden verorberd, kaasschotels geplunderd, roomsoesjes werden opgesmikkeld en koffie werd royaal uitgeschonken (Niet alleen in de tassen maar ook over de hele tafel en op mijn broek,.....warmwarmwarm! Sorry daarvoor trouwens Artemisje.).
Met pijn in het hart zijn we rond 3u vertrokken. Dankzij Raf hebben we de weg naar de autostrade goed teruggevonden. We hebben de bovenstebeste kerel tot daar gevolgd. Onderweg hebben we wel even moeten stoppen omdat de ballon (die Menckske aan mijn antenne had vastgemaakt) wel heel lelijk begon te doen. De weg naar huis was wel heel vermoeiend. Moe maar voldaan zijn we dus rond 4.30u in bed geraakt.
Voor herhaling vatbaar! Artemisje,... ik kan het niet genoeg zeggen meiske,....ongelooflijk bedankt voor je gastvrijheid en de supertoffe avond. Zonder jou had dit evenement nooit kunnen doorgaan.
Dikke kus,
Philou & zijn Elfje (Ncumisa,...je mag ook Eefje zeggen hoor).
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Sorry dus,... maar veel schrijven en lezen zit er momenteel niet in. Daarom is de kans groot dat ik er een tijdje de brui aan geef. Het is niet de bedoeling dat mijn blog een vorm van stress gaat worden. Dat is momenteel wel het geval aangezien ik me moet opjagen om iets geschreven te krijgen wegens het tijdsgebrek. Het is in elk geval heel leuk geweest. Ik heb toffe mensen leren kennen (hopelijk zie ik er enkele op de meeting). Ik ga mijn blog niet wissen want wie weet gebruik ik hem soms nog wel eens. Het zal misschien niet altijd zo druk blijven hé.
Ik vind het heel jammer dat onze Menck zijn blog per ongeluk weg is. Ik mis hem best wel. Ik heb hem altijd een supertoffe peer gevonden. Zijn blog was er een van de eerste die ik beginnen lezen ben. Menck jongen,...als je dit leest,....het ga je goed en hopelijk tot binnenkort "in het echt".
Tenslotte nog voor diegene die mijn blogstukje over nonkel Marc gelezen hebben. Vorige vrijdag is hij overleden. Hij lag al een tijdje in een kunstmatige coma maar de laatste dagen lag hij aan 100% zuurstof en zoiets kan je niet lang blijven doen. Dat hij de nu de rust mag vinden die hij de laatste jaren van zijn leven niet meer gehad heeft.
Indien mogelijk kom ik zo nu en dan wel eens piepen op jullie blogs. You guys/girls have been great!
Deze kerel spreekt uit eigen ervaring. Grappig en tegelijk oh-zo-herkenbaar voor sommigen. I know,....het is een clipje van iets meer dan 12 minuten. Maar doe me een plezier en kijk toch maar.
Op deze prachtige maandagmiddag doe ik maar eens een poging om iets neergeschreven te krijgen. Na een week afwezigheid zou een mens toch verwachten iets neer te kunnen schrijven van enige waarde. Niets is echter minder waar. Het inspiratieniveau staat onder nul en de laatste week ben ik dan ook nog eens "mister emotional rollercoaster" geweest. Zou het een bijwerking kunnen zijn van mijn nieuwe, sobere bestaan of heb ik gewoon even een dipje? De tijd zal het uitwijzen. Wel vervelend hoor, mijn pieken zijn heel hoog en mijn dalen heel diep.
Het zou natuurlijk ook de drukte kunnen zijn natuurlijk. De laatste dagen heb ik zelfs nog geen tijd gehad om jullie blogs te lezen (ik hoop daar vandaag verandering in te brengen). Mijn videotheek is van franchise veranderd en zulks brengt natuurlijk massa's werk met zich mee. Nieuwe inrichting, een nieuw computerprogramma (inclusief een week bugs & crashes) enz... .
Gelukkig zijn er toch nog zaken om naar uit te kijken natuurlijk. Ik kan niet wachten tot onze blogmeeting er is! Ik tel werkelijk de dagen af!
Voila, het was kort maar bondig vandaag. Niet schrikken dus als ik een tijdje wat minder schrijf. Zonder inspiratie heeft zulks toch niet veel zin.
Zaterdag ging ik op bezoek bij mijn nonkel in het ziekenhuis. Zelf heeft hij daar jammer genoeg niets van gemerkt. Hij ligt sinds kort in een kunstmatige coma. Wat is het allemaal snel gegaan.
Enkele weken geleden bleek dat er iets mis was met zijn longblaasjes. Ze namen niet genoeg zuurstof meer op. Hij was al een tijdje snel buiten adem, maar nu ging het toch wel heel snel bergaf. Zelfs een trap kon hij niet meer in een keer afdalen. Een pauze middenin was noodzakelijk om even op adem te komen. Ze hadden hem ook al twee keer s nachts moeten komen halen met een ambulance omdat hij niet meer genoeg kon ademen. Een zuurstoffles stond vanaf dan ook altijd binnen handbereik. Een grote week geleden kreeg hij dan ook nog eens een dubbele longontsteking en een schimmelinfectie op zijn longen. Zelfstandig ademen werd te moeilijk daardoor. Een kunstmatige coma was de enige oplossing. Nadat hij van iedereen afscheid had genomen hebben ze hem dan in slaap gedaan. De eerste dagen was de coma te licht. Hij was nog half bij bewustzijn en soms rolden de tranen over zijn wangen. Hij weerde zich ook echt om steeds te kunnen zien wie hem kwam opzoeken tijdens de luttele bezoekuren op de intensieve dienst. Vorige vrijdag hebben de artsen geprobeerd om hem weer zelfstandig te laten ademen en hem uit zijn coma te halen, maar zijn ademhaling was te hevig. Ze hebben hem opnieuw moeten intuberen. Terug een kunstmatige coma dus. Dit keer opteerden ze voor een diepere slaap zodat hij comfortabeler zou liggen.
Daar stond ik dan, samen met Elfje en mijn moeder aan zn bed. Ik stond aan de grond genageld en wist niet goed wat te doen. Hij zag er erg bleek uit, en oud. Mams had het lastig om haar broer zo te zien liggen. Ongelooflijk Stamelde ze 59 jaar Na het bezoek spraken we nog even met een arts. Het ziet er niet goed uit. Ze geven hem momenteel de zwaarste antibiotica in de hoop de longontsteking te genezen. En bij die schimmelinfectie vinden ze geen oorzaak. De arts zei dat het er niet erg hoopvol uitzag. Volledig van de kaart gingen we allemaal naar beneden. Toen ik aan de auto kwam schrok ik opeens toen ik er bij stilstond dat dit wel eens de laatste keer zou kunnen geweest zijn dat ik hem in levende lijve gezien heb. De rit naar huis was op automatische piloot en zonder veel woorden.
Voor mijn neef moet dit verschrikkelijk zijn. Zijn moeder is rond zijn 20ste gestorven aan kanker. Ze heeft hem nooit zien trouwen en ze heeft nooit haar kleinkind kunnen zien. En nu is kans groot dat hij op zn 30ste zijn vader zal verliezen. Het leven is niet eerlijk, maar dat wisten we al langer dan vandaag.
Philou goes cold turkey, zo had ik bovenstaande titel ook kunnen noemen. Alcohol,... ik geef er een tijdje de brui aan. Het is te zeggen, ik ga dat toch proberen. De kater van vorige maandag gaf daarbij de doorslag. Ik vind al een tijdje dat mijn drinkgedrag de spuigaten uitloopt dus is het tijd er iets aan te doen. Wat is alcoholisme eigenlijk? Ik dacht dat alcoholisten mensen waren die elke dag van 's morgens tot 's avonds zuipen. Na wat opzoekingswerk blijkt echter dat je een alcoholist bent als je je drinkgedrag niet kan controleren. Dat hoeft dus niet elke dag zo te zijn. Nog een goeie onliner was de volgende: I can't recall ever drinking where my end purpose was not to get drunk. As Stephen King (also one of us btw) said, "It would never have occurred to me to drink for any other reason than to get drunk.
Ik drink eigenlijk alleen tijdens het weekend, maar dan wel zwaar (zoals jullie in eerdere blogs ook al konden lezen). Volgens wat opzoekingswerk ben ik dus eigenlijk een Binge drinker.
Tijd dus om wat gas terug te nemen. Aangezien gematigdheid op dat vlak niet in mijn woordenboek staat ga ik het een tijd zonder alcohol proberen. Tijdens de week een piece of cake,... maar het weekend zal een stuk lastiger worden. Old habits die hard en zo... . In kilo's zal het me ook wel schelen denk ik. Al dat bier blijft aan de ribben kleven hé. Hoogstwaarschijnlijk zal de blogmeeting voor mij dus alcoholvrij verlopen. Maar niet getreurd mijn beste vrienden, voor jullie breng ik wel wat lekkers mee hoor.
Maandagavond na het werk ben ik iets vreemds tegengekomen. Rond 22.20u sprong ik op mijn fiets en reed ik welgemutst naar huis via de steenweg. Ik was nog maar net vertrokken toen er opeens een cabrio met buitenlandse nummerplaat (waar staat L voor) iets voor mij stopte. Het ruitje werd opengedraaid maar ik besloot te doen alsof ik dat niet doorhad. Ik had een creepy voorgevoel dus reed gewoon snel verder. Ik hoorde de auto terug vertrekken en terwijl hij me opnieuw inhaalde trompte de bestuurder naar mij. Enkele meters voor mij stopte de auto opnieuw. Ik kon niet anders dan toch maar stoppen om te zien wat er gaande was. Het ruitje van de wagen ging open en de vrouwlijke chauffeur sprak me aan in een vreemde taal die ik niet kon thuisbrengen. Het was een knappe vrouw van rond de 25 jaar met lang zwart haar. Ik toonde haar via handgebaren dat ik haar niet verstond. "Parlez Français?" Vroeg ze me direct daarna. "Un petit peu." Antwoordde ik haar. Ik had hier nog steeds een vreemd voorgevoel bij. Zou er niemand zich verbergen op de achterbank die me zodadelijk in de auto zou proberen sleuren? Ze keek me recht in de ogen en zei "Vous voulez venez avec moi?" terwijl ze met haar rechterhand over haar borsten streelde. Ik was totaal van de kaart. Wat voor een vraag was dat nu? Het hele zaakje leek me nu wel erg dubieus. "Je va a la maison" Riep ik haar nog toe toen ik snel weer op mijn trappers ging staan. De auto bleef nog even stilstaan en vertrok na een goeie 15 seconden opnieuw. "Straks is die del nu nijdig en is ze van plan mij hier omver te rijden." Dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ze opnieuw dicht bij mij kwam kwamen er gelukkig een hoop tegenliggers langs. Ze reed me zonder boe of bah voorbij. In de verte stopte ze voor een rood licht. Toen het weer groen werd vertrok ze heel traag. Het was net alsof ze wou zien of ik moest inslaan of ook rechtdoor ging. Gelukkig kwamen er - net toen ik ook bijna aan het kruispunt was - andere auto's achter haar aan, waardoor ze wel gas moest geven. Ik moest afslaan en heb haar (gelukkig) niet meer teruggezien.
Hoe zou ik deze vreemde situatie kunnen verklaren? Ging het hier over een gewone vrouw die erop kickt om vreemde mannen op te pikken (wat dan voor haar ook wel heel gevaarlijk is)? Was het een prostituee? Was het iemand die domme mannen overvalt? Zat er nog iemand anders in die wagen verstopt en ging het om een geplande ontvoering? Ik zal het (misschien wel best) nooit weten. Toen ik Elfe het voorval vertelde was ze er toch ook niet gerust in.
Gisteren was het weer zover. We mochten weer op controle bij de foefdokter (babydokter in ons geval). Mijn vrouwtje is nu bijna 21 weken "ver" en alles is (tot zover ze kunnen zien) dik in orde. De vaste gynaecoloog was met vakantie maar de vervanger deed het ook meer dan behoorlijk. Vier weken geleden was onze kleine spruit nog een twijfelgeval,... maar nu weten we het geslacht van onze schat. Wat het geslacht is? Dat komen jullie snel genoeg te weten,...binnen een twintigtal weken muhahaha. To be continued dus...
Op woensdag drink ik vaak - voor ik de winkel open - een kopje koffie in de Panos van Oudenaarde. Vandaag was dat niet anders. Ik kon een leuk plaatsje aan het raam uitzoeken want het was behoorlijk kalm in de populaire broodjeszaak. Het zonnetje scheen op het de bomen van het parkje aan de overkant van de straat en ik voelde me helemaal tot rust komen terwijl ik dromend naar buiten keek. Na enkele minuutjes nam een jonge vrouw (ik schatte ze rond de 22 jaar) met een babytje plaats aan het tafeltje naast mij. Ze had een broodje bij zich maar besloot het nog niet op te eten omdat ze eerst de kleine spruit de fles ging geven. Het was een heel mooi en rustig babytje. Ik probeerde niet te staren maar merkte toch dat mijn blik steeds weer afdwaalde naar dit prachtige tafereel. Toen het babytje tijdens het drinken van zijn flesje op een bepaald moment recht in mijn ogen keek werd ik helemaal week vanbinnen. Ik voele tranen in mijn ogen opwellen en kreeg een immense krop in m'n keel. Het kostte me alle moeite om daar niet opeens te janken van ontroering. "Goh,... binnen enkele maanden is het mijn beurt." dacht ik bij mezelf. Ik kan niet wachten om mijn eigen kleine spruit in m'n armen te nemen. Even voelde ik een lichte paniek toen ik er aan dacht hoeveel verantwoordelijkheid zo een babytje geeft. Zal ik een goede vader zijn en alles wel doen zoals het hoort? Ik nam me voor van elk moment te genieten want voor je het weet zijn je kinderen volwassen. Toen ik rechtstond om de zaak te verlaten, keek ik nog even in de richting van de kleine spruit (die nog steeds naar me keek). De moeder keek op dat moment ook in mijn richting. Ik wou haar vertellen dat ze een prachtkind had en dat ook ik binnenkort een trotse vader zou zijn maar glimlachte gewoon naar haar en besloot het toch maar niet te doen. Ze was volop bezig met haar kindje en ik wou haar moment niet verstoren. Trouwens,... met die nog steeds aanwezige krop in mijn keel zou het moeilijk geweest zijn om mijn verhaal te doen zonder in tranen uit te barsten. Ik verliet de zaak en liep dromend richting winkel. Softie,...that's me! 
Zondagnamiddag. Mijn vrouwtje en ondergetekende zitten met ons tweetjes op ons terras een waterijsje te eten (Ik vind dat eigenlijk maar brol, zo'n waterijsje,... geef mij maar een magnum of zo, doch dit volledig terzijde). Vrouwtjelief zit lekker te kletsen met mijn moeder aan de telefoon terwijl ik in een oude Humo een artikel over hot Marijke lees (vreemd wicht trouwens,...Marijke welteverstaan,...niet mijn vrouw). Opeens vliegt er een vliegmier op mijn boekske. Ik blaas het beest weer weg en kijk terloops eens rond mij. Blijkt dat mijn terras helemaal vol zit met mieren en vliegmieren! Een kleine inspectie brengt aan het licht dat zelfs de kiezelstenen van mijn oprit vergeven zijn van deze vervelende insecten. Ik besluit op deze luilekkerdag om toch nog even deze kleine ettertjes te negeren en mijn artikel uit te lezen. Gelukkig duurt dit niet zo lang meer want ik begin overal jeuk te krijgen. Vijf minuutjes later vluchten mijn vrouwtje en ik dan maar naar binnen waar we vloekend elkaars kledij inspecteren en enkele vliegende onderkruipers uit elkaars haar halen. Nog voor ik een aanvalsplan kan bedenken begint het buiten te regenen en verdwijnen de beestjes weer zo snel als ze gekomen zijn. 
Ik geef er de brui aan. Dat wou ik toch nog wel even laten weten aan alle blogvrienden hier. De laatste weken heb ik niets meer geschreven wegens geen inspiratie en ook geen zin. Ik had gedacht dat het wel zou beteren maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het best leuk vind om niets meer te hoeven schrijven. Dit zal zich ook vertalen in meer vrije tijd! Jochei jochei, driewerf hoera enzovoort enzoverder.
Onze beste blogvriend/toffe peer Menck is volop bezig aan zijn nieuw blogstekje te werken. Momenteel is hij nog bezig met zijn oude schrijfsels terug te plaatsen,... maar dra zal het waarschijnlijk wel weer beginnen jeuken en zal de bovenste beste kerel terug in zijn pen kruipen. Indien jullie al eens willen gaan kijken of een berichtje achterlaten op zijn blog kunnen jullie dat doen via de link bij mijn favorieten. 
Ik zit hier nog half slapend voor mijn computerscherm. We zijn gisteren iets voor 4.30u 's morgens thuisgekomen van de grote blogmeeting. Het was supergezellig! De afwezigen hadden - zoals dat wel dikwijls het geval is - zwaar ongelijk. De weg heen en de weg terug vinden was niet zo een makkelijk karwei. Ons Artemisje woont - zoals ze wel eens zeggen - in het hol van Pluto. Vielen dank dus aan Menck om met ons ergens af te spreken zodat we hem konden volgen naar het huis van Artemisje.
De dingen zijn veranderd in blogland. Het schrijven staat bij de meeste bloggers op een laag pitje (of op helemaal geen pitje). Bij mij is het niet anders. Qua inspiratie wil het niet lukken en de tijd staat ook niet echt aan mijn kant de laatste tijd. Sinds de veranderingen op mijn werk is het er ook niet rustiger op geworden, dus bloggen of blogs lezen tijdens de kalmere momenten zit er momenteel zelden in. Als ik dan 's avonds om 22.30u thuiskom heb ik bitter weinig zin om nog eens achter een computerscherm te vertoeven. Meestal blijf ik nog een uurtje op. Dan kijk ik dus liever nog even tv. Privé heb ik het momenteel ook extra druk op bepaalde vlakken (waar ik liever niets over schrijf,.... maar nieuwsgierige bloggers mogen het me op de meeting altijd vragen of me mailen,... wieweet los ik dan wel iets).
Philou goes 
Maandagavond na het werk ben ik iets vreemds tegengekomen. Rond 22.20u sprong ik op mijn fiets en reed ik welgemutst naar huis via de steenweg. Ik was nog maar net vertrokken toen er opeens een cabrio met buitenlandse nummerplaat (waar staat L voor) iets voor mij stopte. Het ruitje werd opengedraaid maar ik besloot te doen alsof ik dat niet doorhad. Ik had een creepy voorgevoel dus reed gewoon snel verder. Ik hoorde de auto terug vertrekken en terwijl hij me opnieuw inhaalde trompte de bestuurder naar mij. Enkele meters voor mij stopte de auto opnieuw. Ik kon niet anders dan toch maar stoppen om te zien wat er gaande was. Het ruitje van de wagen ging open en de vrouwlijke chauffeur sprak me aan in een vreemde taal die ik niet kon thuisbrengen. Het was een knappe vrouw van rond de 25 jaar met lang zwart haar. Ik toonde haar via handgebaren dat ik haar niet verstond. "Parlez Français?" Vroeg ze me direct daarna. "Un petit peu." Antwoordde ik haar. Ik had hier nog steeds een vreemd voorgevoel bij. Zou er niemand zich verbergen op de achterbank die me zodadelijk in de auto zou proberen sleuren? Ze keek me recht in de ogen en zei "Vous voulez venez avec moi?" terwijl ze met haar rechterhand over haar borsten streelde. Ik was totaal van de kaart. Wat voor een vraag was dat nu? Het hele zaakje leek me nu wel erg dubieus. "Je va a la maison" Riep ik haar nog toe toen ik snel weer op mijn trappers ging staan. De auto bleef nog even stilstaan en vertrok na een goeie 15 seconden opnieuw. "Straks is die del nu nijdig en is ze van plan mij hier omver te rijden." Dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ze opnieuw dicht bij mij kwam kwamen er gelukkig een hoop tegenliggers langs. Ze reed me zonder boe of bah voorbij. In de verte stopte ze voor een rood licht. Toen het weer groen werd vertrok ze heel traag. Het was net alsof ze wou zien of ik moest inslaan of ook rechtdoor ging. Gelukkig kwamen er - net toen ik ook bijna aan het kruispunt was - andere auto's achter haar aan, waardoor ze wel gas moest geven. Ik moest afslaan en heb haar (gelukkig) niet meer teruggezien. 
