Binnenkort beloof ik grotere blogstukjes maar momenteel is het veel te druk om te bloggen. Mijn vrouwtje zit nog tot vrijdag samen met mijn knappe zoon in het ziekenhuis dus na mijn dagelijkse boodschappen breng ik daar de rest van m'n tijd door. Het is ongelooflijk wat de geboorte van een kind bij jezelf teweeg brengt. Zulke emoties heb ik (op mijn liefde voor elfje na) nog niet eerder meegemaakt in m'n leven. Ik loop op wolkjes tijdens de meeste momenten. Maar als mijn zoon huilt dat breekt mijn hart en moet ik me inhouden om zelf niet in tranen uit te barsten. Dat trillend lipje en die traantjes,....op zo een moment breekt je hart. Gelukkig huilt hij (tot nu toe) niet veel. Enkel tijdens het wassen en tijdens het verversen durft hij eens een traantje laten. Het is echt een droom van een jongen.
Om jullie niet op jullie honger te laten zitten heb ik nog een kort filmpje voor jullie. Ze wassen de kindjes normaal gezien behoorlijk vroeg in de ochtend,...maar op ons verzoek hebben ze voor Luka z'n 2de wasbeurt gewacht tot ik er bij kon zijn. Hier is een stukje van de demonstratie die we van de lieve stagair-verpleegster kregen. Let ook op dat schattig geeuwtje op het einde van het filmpje.
Vandaag zijn we de trotse ouders van een zoon,...Luka
Veel tijd heb ik niet aangezien ik rechtstreeks van het hospitaal kom en de laatste nacht niet geslapen heb (we zijn gisterenavond om 18.30u "binnengegaan" en onze zoon is deze ochtend om 8.56u geboren). Ik ga dus lekker in mijn bedje kruipen want ik ben kapot. Elfje en mijn schat van een zoon stellen het prima maar ik zal hen wel de komende vier nachten moeten missen!
Tjongejonge,...ik heb al veel traantjes (van blijdschap) gelaten vandaag! Bij deze stel ik jullie deze primeur voor: De eerste beelden van onze zoon Luka.
Maandagochtend, zeven uur. Tijdens het ontwaken wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Ik bots daarbij lichtjes tegen mijn neus en merk dat mijn linkerneusvleugel een beetje pijn doet. Na mijn ochtendplasje besluit ik eens even in de spiegel te kijken. De linkerkant van mijn reukorgaan ziet er inderdaad een beetje rood uit. Nadere inspectie wijst uit dat het om een puist gaat. Puist ja,... niet puistje. Je hebt van die zwarte puntjes, dan heb je van die puistjes waar er later een gele kop op komt (die kan je dan zo heerlijk uitknijpen zodat de "mayonaise" tegen je spiegel vliegt) en tenslotte heb je dan van die "koploze puisten" die gewoon onder je huid blijven zitten zonder dat er ooit een kopje in zicht komt. In mijn jeugdjaren heb ik (naast de ontelbare puistjes op mijn gezicht) tweemaal zo een onstoken gedrocht op mijn neus gehad. Tweemaal op het topje van mijn snuiver. Beide exemplaren zijn daar een half jaar blijven staan. Veertien jaar later zie je nog steeds de contouren van die puistjes als je mijn neus van heeeeel dichtbij bekijkt (autospiegels zijn daar degoutant goed in). Maar bon,... terug naar dit exemplaar dus. Daar ik tijdens mijn ochtendperikelen niet veel tijd te verspillen heb besluit ik er verder geen aandacht aan te schenken en maar naar het werk te gaan. Tijdens het werk heb ik de hele tijd het gevoel dat het ding gaat groeien maar ik probeer er toch maar met mijn vingers van te blijven aangezien zulks naar het schijnt de zaken enkel erger maakt. Bij het thuiskomen merkt mijn vrouwke ook het rode plaatsje op mijn neus op terwijl ik in de badkamer mijn slaapkledij aantrek.
"Dat gaat weer zo een verdomd grote puist worden die niet weggaat he potverdorie""
"Dat zal wel meevallen schatje, smeer er voor je in bed kruipt wat poepzalf aan. Bij mij werkte dat vroeger ook altijd. Dat droogt een beetje uit"
"Hebben we nog poepzalf dan?"
"Normaal gezien wel,...beneden in het medicijnkastje. Ik zal eens gaan kijken"
...
"Oei schatje, ik heb goed nieuws en slecht nieuws"
"Ah ja?"
"We hebben nog poepzalf maar die is al vervallen van 2006"
"Dat ga ik dan toch echt niet aan mijn neus smeren zenne."
"Nee, beter niet hé!"
"Verdomme hé,... ik zal dan maar zo in mijn bed kruipen hé."
In bed lig ik nog even te piekeren over mijn kerstneus. Hopelijk gaat het snel over. Ik zie mezelf al binnen een paar dagen als mijn vrouw bevallen is. Op alle foto's en filpjes sta ik daar dan met een schaapachtig lachje en zo een grote rode pukkel op mijn smoelwerk. Ook tijdens kerst en nieuwjaar zijn er veel "fotomomenten". Van slechte timing gesproken! En dan binnen X aantal jaar: "Jaja liefste zoon/dochter, toen jij geboren werd had papa net een knoert van een puist op zijn neus!"
Ach, ik weet het wel. Zulke zaken zijn helemaal niet belangrijk als je ze vergelijkt met de echte problemen in een mensenleven. Maar toch kunnen ze je tijdelijk een vervelend gevoel bezorgen. Een beetje ijdel zijn mag wel hé.
Maandagochtend, zeven uur. Tijdens het ontwaken wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Ik bots daarbij lichtjes tegen mijn neus en merk dat mijn linkerneusvleugel een beetje pijn doet. Na mijn ochtendplasje besluit ik eens even in de spiegel te kijken. De linkerkant van mijn reukorgaan ziet er inderdaad een beetje rood uit. Nadere inspectie wijst uit dat het om een puist gaat. Puist ja,... niet puistje. Je hebt van die zwarte puntjes, dan heb je van die puistjes waar er later een gele kop op komt (die kan je dan zo heerlijk uitknijpen zodat de "mayonaise" tegen je spiegel vliegt) en tenslotte heb je dan van die "koploze puisten" die gewoon onder je huid blijven zitten zonder dat er ooit een kopje in zicht komt. In mijn jeugdjaren heb ik (naast de ontelbare puistjes op mijn gezicht) tweemaal zo een onstoken gedrocht op mijn neus gehad. Tweemaal op het topje van mijn snuiver. Beide exemplaren zijn daar een half jaar blijven staan. Veertien jaar later zie je nog steeds de contouren van die puistjes als je mijn neus van heeeeel dichtbij bekijkt (autospiegels zijn daar degoutant goed in). Maar bon,... terug naar dit exemplaar dus. Daar ik tijdens mijn ochtendperikelen niet veel tijd te verspillen heb besluit ik er verder geen aandacht aan te schenken en maar naar het werk te gaan. Tijdens het werk heb ik de hele tijd het gevoel dat het ding gaat groeien maar ik probeer er toch maar met mijn vingers van te blijven aangezien zulks naar het schijnt de zaken enkel erger maakt. Bij het thuiskomen merkt mijn vrouwke ook het rode plaatsje op mijn neus op terwijl ik in de badkamer mijn slaapkledij aantrek.
