Ligt het aan mij of is de blogfrequentie van de meesten onder ons er een stuk op achteruit gegaan? Het lijkt wel alsof we met een collectieve writers block zitten. Heel kalm is het de laatste tijd in blogland. Gelukkig zijn er nog enkelen (zoals onder andere ons zapnimfje) die ons bijna dagelijks laten genieten van hun perikelen. De tijd dat ik 6 dagen per week schreef is ook al een hele tijd geleden. Ach,... als ik echt niet meer weet wat schrijven, dan begin ik wel wat receptjes op mijn blog te plaatsen. Philou's kookhoekje of iets in die trant.
Eigenlijk is dat niet zo een slecht idee trouwens. We hebben het geluk dat we in de categorie dagboek/bedenkingen zitten. Een wel heel ruim begrip. Iemand die pakweg in de categorie fotografie zit, moet natuurlijk niet beginnen lullen over de paringsdans van het ene of het ander zoogdier. En ook iemand die in de categorie Politiek zit, moet geen praatjes maken over het correcte gebruik van een kaasboor. Maar wij hier,... wij mogen alles!
Dus mijn beste medebloggers,... blijf niet bij de pakken zitten! Deel uw kookkennis met ons en leg ons eens haarfijn uit hoe je die krokante wafels bakt. Respect en bewondering zullen uw deel zijn! Wie weet worden u wafels volgende zondag wel aan menig tafel gegeten. Hill,... leer ons stuntrijden met een plooifiets,... Menck, geef ons een cursus Duits voor beginners,...
Wat is er erger dan de maandag gaan werken? Juist ja,... de maandag gaan werken met het besef dat je dieet terug begonnen is! Gisteren was het dus de laatste dag dat ik nog kon genieten van de rotzooi die ik normaal gezien met veel genoegen in bulk in mijn bakkes prop. Tot overmaat van ramp is het gisteren qua eten en drinken behoorlijk sober gebleven. Aan mijn voorraad in huis zal het in elk geval niet gelegen hebben. Steekbieren waren aangevuld en hapjes waren er ook "a plenty". Het lijf wou echter niet mee.
De pokeravond op zaterdagavond zat daar voor het grootste deel tussen. Een financiële kater had ik er in elk geval niet aan overgehouden aangezien ik ook deze keer weer gewonnen had, maar een gewone kater had ik echter wel. Alhoewel,... gewoon? Het begon bij het wakker worden. Ik voelde me als een levend lijk dat juist 10 uren in de woestijn had gelopen met een lekstok in z'n mond! Dorst! Ik heb mottig gelopen van de koppijn en misselijkheid tot gisterenavond. Ik was nochtans zo slim geweest om na het pokeren een volledige fles water uit te drinken tijdens het afwasje dat volgde op het spelplezier. Maar ik was er aan voor de moeite. Deze keer hielp dit trucje niet! Helaas pindakaas!
Het zal dus wachten worden tot volgende zondag om nog eens te mogen zondigen.
Yesyesyes! Het is weer vrijdag tralaliere hopsasa valderieeeeeee valderaaaaa! Joepie de poepie ad infinitum enzovoort enzoverder... .De werkweek zit er weer bijna op. Na weer een week vol noeste arbeid mogen we lekker uitblazen en genieten van het leven. En als het weer ook nog wat mee wil (zoals vandaag en gisteren dus) dan zou het wel eens een pracht van een weekend kunnen worden. Druk zal mijn weekend in elk geval wel weer zijn.
Zaterdagvoormiddag komen mijn schoonouders langs om weer lekker een dagje samen met ons te klussen in ons huisje. Normaal staan de 2 laatste kale livingmuren op het programma. Behangen geblazen dus! Zaterdagavond gaat mijn blonde deerne samen met haar zus, haar moeder en mijn moeder naar een toneelstuk (Sjakie en de chocoladefabriek geloof ik) gaan kijken. Ik blijf thuis want om 20.00u komen mijn broer en de 2 boyfriends van mijn nichtjes een avondje pokeren. Dat zal ook wel tot tegen de vroege uurtjes zijn denk ik.
Zondagochtend zullen we lekker lang uitslapen. Kort na de middag moeten we dan langs bij mijn mams want het is mijn stiefvader zijn verjaardag. Ik vraag me trouwens af hoe het met zijn voet zal zijn. Vandaag moet hij onder het mes (vetbol op zijn voet en nog iets anders op de onderkant geloof ik). Na het thuisbezoek komt er normaal gezien nog een bevriend koppel bij ons langs om bij te praten en een goed bierke te drinken (of wijntje). Daarna snel ons nestje in om weer fris te zijn tegen de maandag. Bah,.... maandag!
Vanaf maandag zal het er voor mij trouwens weer wat Spartaanser aan toe gaan. De weegschaal wees deze ochtend weer eens 89 kilo aan. Ik zit dus terug bij af qua gewicht. De laatste weken is er door onder andere de verhuis van routine niet veel sprake geweest. Geen sport, weinig tijd om gezond te koken/eten en veeeeeel "troostvoedsel" op het einde van een drukke dag. No more! ...vanaf maandag toch. Dit weekend smijten we ons nog een laatste keer.
Valentijn,...you love it or you don't. Er is geen gulden middenweg. Of toch? Voor ik mijn "verslagje" over valentijn neertik, wil ik toch even duidelijk maken wat mijn standpunten over valentijn zijn. Ik vind dat je zoiets niet verplicht hoeft te vieren als koppel. Koppels die het hele jaar door zero moeite doen voor elkaar en dan op valentijn plots hemel en aarde verzetten,... dat is gewoon zielig! Maar als je een goede relatie hebt waar je regelmatig elkaar eens verrast met kleine attenties en kaartjes, dan kan het volgens mij dus wel. Daar komt dan ook nog bij dat we niet elk jaar iets speciaals doen op die bewuste dag. Zo dat is ook weer van de baan. Nu kan ik met een gerust geweten de rest schrijven.
Ik ben gisteren samen met mijn vrouwtje opgestaan aangezien zij dus dacht dat ik ook de hele dag moest gaan werken. Dat was dus niet het geval,... ik had een dagje onbetaald verlof genomen (bedankt Sabrina voor de vervanging trouwens). Mijn oorspronkelijke planning was normaal gezien de volgende:
- Mijn vrouw afzetten op haar werk en doen alsof ik daarna naar mijn werk vertrok.
- Naar huis rijden, een tweetal uur wachten en dan bloemen (voor mijn vrouw) en pralines (voor mijn vrouw en haar collega's) kopen.
- Samen met mijn moeder naar haar werk rijden.
- Mijn moeder de bloemen en pralines laten afgeven (anders zou Elfje al weten dat ik niet moest werken).
- Naar huis gaan en eten.
- Heel de namiddag koken + de tafel dekken en versieren.
- Mijn vrouwtje verassen door haar af te halen op haar werk.
- Romantisch dineetje met z'n tweetjes
- Filmpje kijken
- Dodo
Mijn planning werd echter al grondig verstoord toen ik mijn vrouwtje naar haar werk bracht. Terwijl we samen in de file (jaaaaa gezeeellig) stonden, vertelde ze me opeens dat ze in het nieuws gezien had dat er steeds meer valentijnscadeaus op het werk werden afgeleverd. Ze vroeg zich daarbij af of dat eigenlijk uit liefde was of voor de show. Oh oh,.... . Gelukkig keek ze het volgende moment niet naar mijn gezicht,... anders had ze die pijnlijke grimas wel gezien (stel je het gezicht voor van iemand die net keihard een schop in zijn klokkenspel gekregen heeft en je komt in de buurt). In het naar huis rijden twijfelde ik de hele tijd aan wat ik nu zou doen. Uiteindelijk belde ik naar mijn moeder om haar te vertellen dat het plan niet door ging en vertrok om boodschappen.
Koken dan maar,... eerst begon ik aan de gemarineerde zalmbrochetten met brood,... vervolgens maakte ik de scampi's met kruidensaus klaar. De (mega) afwas was de volgende taak. Daarna was het tijd voor een scheerbeurt en wat ontspanning. Voor ik naar mijn vrouw haar werk reed, stopte ik eerst nog aan een bloemenzaak om een mooi bloemstukje te kopen. Toen mijn vrouwtje samen met haar collega's buiten kwam schrok ze zich te pletter natuurlijk! Ze was heel blij met de bloemetjes en ze vond het ook heel tof dat ik niet moest werken. Normaal had ze me pas om 22.30u teruggezien én had ze in de regen met bus en trein naar huis moeten gaan.
Na een romantisch etentje bij kaarslicht hebben we samen nog naar Dirty dancing gekeken. Het was al een eeuwigheid geleden dat we die gezien hadden (we hadden hem nog nooit samen gezien en we zijn bijna 4,5 jaar samen dus dat kan wel tellen). Tijdens de eindgeneriek hebben we nog mee zitten klappen op de tonen van I had the time of my life. We waren net 2 pubers die onder de indruk waren van een filmpje. Achteraf hebben we nog de slappe lach gehad door ons onnozel gedoe. Moesten de mensen ons soms bezig zien... . Daarna hebben we nog samen naar Emma gekeken op Tv1. Daarna zijn we gaan slapen.
Nog even een klein stukje van de conversatie tijdens het romantisch diner:
"Schatje,...normaal gezien ging ik die bloemen laten afgeven op je werk, maar na die opmerking in de auto heb ik me dat niet meer durven riskeren."
"Welke opmerking?"
"Awel,... dat je dat op het nieuws gehoord had en dat je je afvroeg of dat voor de show was of uit liefde."
"Schatje toch! Ik zou dat wel leuk gevonden hebben hoor. In ons geval twijfel ik daar niet aan dat het uit liefde is. Ik heb het meer over mannen en vrouwen die het hele jaar niets voor elkaar doen, en dan plots een grote cadeau op het werk laten afleveren."
"Dus euh, je zou dat wel tof vinden? Dat meen je echt? Ik vond het namelijk ook wel een leuk idee. Goed dan,... op een dag doe ik dat dan ook wel eens. Dat heb je nog van mij tegoed!"
Soms heb je van die pareltjes. Niet alleen de film is heel mooi, maar ook de soundtrack is er een om bij weg te dromen. Ik schrijf dit stukje terwijl op de achtergrond de soundrack van an unfinished life speelt. Muziek om bij weg te dromen en melancholisch van te worden. Indien jullie enkele tips willen,... kijk hieronder maar even. De aktieliefhebbers zullen in dit geval wel op hun honger moeten blijven zitten want het gaat hier enkel om speelfilms. Klik op de onderlijnde titels/acteurs voor meer info.
3. The straight story: Road movie over een man die zijn broer (die 600km verder woont) gaat opzoeken met zijn grasmaaier. Onderweg ontmoet hij de meest uiteenlopende individuen. Met Richard Farnsworth en Sissy Spacek. (Trailer)
4. House of sand and fog: De strijd om een huis tussen de vrouw die onterecht onteigend is en die Iraniër die het huis voor een prikje heeft kunnen kopen en zo zijn gezin een beter leven kan geven. Met Ben Kingsley en Jennifer Connelly. Een parel van een film! (Trailer)
5. Million dollar baby: Een eenzaat die zich toch laat overtuigen om een meisje tot profboxer om te trainen. Beiden hebben al een hard leven achter de rug maar groeien tegen alle verwachtingen toch naar elkaar toe. Maar dan slaat het noodlot toe. Deze moet je echt gezien hebben! Met Clint Eastwood, Hilary Swank en Morgan Freeman. (Trailer)
6. Iris: Het waargebeurde, ontroerende verhaal van de schrijfster Iris Murdoch en haar man John Bailey vanaf hun studententijd tot en met haar strijd tegen het trage mentale aftakelingsproces als gevolg van Alzheimer. Met Judi Dench en Kate Winslet. (Trailer)
7. The human stain: Coleman Silk draagt al 50 jaar een verschrikkelijk geheim met zich mee waar niemand iets van weet. Wanneer zijn affaire met een veel jongere schoonmaakster echter aan het licht komt, komt zijn leven in een verwoestende spiraal terecht. Met Anthony Hopkins, Nicole Kidman, Ed Harris en Gary Sinise. (Trailer)
Voila,...dat was het. Indien jullie al een van deze films gezien hebben,... laat me dan eens iets weten. Let bij het bekijken van deze films ook goed op de muziek, want die is echt subliem!
Amore (enkele redenen waarom ik zo van mijn Elfje hou).
- Haar big smile als ze naar me kijkt bij het wakker worden. - De hoofdwiegende beweging waarmee ze haar haren afspoelt. - Het enthousiasme waarmee ze na elke werkdag rond mijn nek vliegt als ik thuiskom. - De manier waarop ze een stylo vastpakt als ze aan het schrijven is. - De schattige manier waarop ze in de zetel naast me ligt te slapen als ik nog laat tv kijk. - Haar leuk kontje in een wit slipje als ze 's morgens voorover gebogen haar kleren samen zoekt. - De glinstering in haar ogen als ze een baby ziet. - Het kleine stukje tong dat uit haar mond komt als ze grappig staat te dansen of op het punt staat kattekwaad uit te halen. - De manier waarop ze reageert als ze door heeft dat ik verliefd naar haar zit te kijken terwijl ze aan het autorijden is. - Het leuke geluidje dat ze produceert als ze de hik heeft (het lijkt meer op het gepiep van een muisje). - De manier waarop ze zingt terwijl we met vrienden een partijtje Singstar spelen. - Het begrip dat ze toont voor mijn beperkingen (hyperventilatie, claustrofobie e.d.). - Het kindelijke enthousiasme dat ze toont als ik haar lievelingskostje klaargemaakt heb! - De superschattige pyjama die ze aanheeft als we 's avonds tv kijken. - De manier waarop ze me perfect aanvult. - ...
Zaterdag was het dus zo ver,... Philou versus een hoop ingrediënten. Ik begon mijn fijn receptje met een bosje basilicum, een snuifje zout, 4 teentjes knoflook en een grote lepel geroosterde pijnboompitten. Ik had al meteen door dat de kom die bij mijn vijzel zat te klein ging zijn. Aangezien ik ergens gelezen had dat men pesto best niet klaarmaakt met metalen voorwerpen, was mijn food twister dus jammer genoeg geen optie. Ik besloot dus maar gewoon een grotere kom te nemen en daar mijn kleine "stamper" in te gebruiken. En dan maar alles lekker fijn pletten. Een mens zou er een stijve arm aan overhouden! Eens het goedje fijngeplet was, was het de beurt aan aan de geraspte Parmesan en Pecorino kaas (50 gr elk). Ik zag echter dat 100gr kaas in totaal een beetje teveel van het goede zou worden. Ik heb dus maar 30gr van elke kaassoort kunnen gebruiken (Pecorino is een soort schapenkaas die het geheel pittiger maakt maar je handen verschrikkelijk doet stinken bij het raspen by the way!). Daarna was het nog een kwestie van nu en dan olie toe te voegen tijdens het pletten tot alles de juiste structuur kreeg. Tijdens het middagmaal heb ik dan een stokbroodje gegeten met onderaan een laagje pesto, en daarboven een beetje gandaham. Heaven on a plate! Mijn pesto was wel een ietsie pietsie te straf. Ik had 4 teentjes knoflook genomen in plaats van 2 omdat ik van knoflook hou en ik dacht dat het geheel anders niet genoeg zou doorsmaken. Ik was echter vergeten dat het om niet gebakken (of gekookte) knoflook ging. Puur natuur is die natuurlijk veel straffer. Tijdens een avondje tv heb ik dan nog wat sneetjes stokbrood met pesto en mozarella klaargemaakt. Een vleugje peper erover en dan 15 minuutjes in de oven op 180 graden. Yummie yummie! Voor herhaling vatbaar dus (maar wel met wat minder knoflook).
And by the way,...Raf en Artiest,... pesto op valentijn klaarmaken voor mijn vrouwke zit er niet echt in aangezien ze het niet zo heeft voor basilicum. Van de geur alleen al zou ze misselijk worden. Helaas pindakaas dus!
Door het gestalk van mijn Elfje is de weerstand van de telenetmannen (en vrouwen) gebroken! Mijn draadloos internet staat bij deze thuis mooi te blinken! Om te telefoneren hoeven we bij deze ook niet meer onze gsm te gebruiken want ook de vaste lijn werkt nu terug! Rest me dus nog enkel een dikke dankuwel te zeggen tegen mijn vrouwke en haar een dikke virtuele knuffel te geven (die ze vanavond nog eens in het echt krijgt ook natuurlijk)! Om mijn schade in te halen zal ik me dit weekend eens volledig laten gaan (surfsgewijs dan toch). Ik kan misschien al starten met op het internet lekkere recepten op te zoeken, beginnende met pesto.
Jawel dames en heren,... ik heb het in mijn bol gekregen om dat groene goedje eens zelf in elkaar te flansen. Naar het schijnt zou dat nog veel lekkerder zijn de bokaaltjespesto uit het grootwarenhuis (duh). Creatief zal ik wel moeten zijn denk ik, aangezien zo iets meestal met een foodprocessor of een vijzel maken (denk ik toch). Thuis heb ik enkel een kleine vijzel en geen foodprocessor. Een mixer gebruiken lijkt me ook uitgesloten (tenzij ik al mijn keukenkasten en mezelf wil voorzien van een laag groene sproeten natuurlijk). Misschien kan ik mijn food-twister gebruiken (zie foto bovenaan). Dat is zo een handig hebbedingetje die je bijna nooit gebruikt. Zeg maar impulsaankoop. Je maakt er wel een killer milkshake mee,... maar lukt pesto ook?
Als er trouwens iemand van mijn medebloggers toevallig een super pesto recept heeft,... laat het me via de reacties. Ik kan die nu toch lekker terug lezen op mijn computertje thuis. Een mens kan soms snel gelukkig zijn hé!
Wonder boven wonder ben ik niet moe vandaag. Ik kon gisterenavond de slaap niet vatten. Van enige slaperigheid was geen sprake en ik moet eerlijk toegeven dat ik ook wel een beetje opgewonden was. Nope, niet opgewonden in de zin van "Mijn vrouw en ik gaan hier zodadelijk eens een numero gaan placeren die het gebouw op zijn grondvesten zal doen daveren". Ik kon de op til staande blogmeeting maar niet uit mijn hoofd zetten. Heel even voelde ik me weer als een kind die de dagen voor Sinterklaas aan het aftellen is. Hoewel er in dit geval natuurlijk geen cadeautjes voor mij in zitten. Hoewel,... de meeting is een cadeau op zich.
Ik lag over 101 zaken na te denken. Hou zouden mijn bloggenoten er uit zien? Zou ik niet uit de toon vallen omdat ik ten eerste niet erg belezen ben, ten tweede een cultuurbarbaar ben en ten derde bij de jongste snotters hoor? Wat verstaan Artemis en Menck onder "zorgen voor een hapje"? Het drankgedeelte is geen probleem,... zolang er maar alcohol in zit! Moet ik bij hapjes denken aan chips, toasjes en ovenhapjes (En zo ja, stelt Artemisje haar oven ter onzer beschikking?) of eerder zoiets als soep, spaghetti, belegde broodjes enz.... . Bon, daar ging ik dan wel eens voor bellen of mailen,... niet vergeten dus.
Daarna begon ik na te denken over manieren om de medebloggers die niet willen of kunnen komen te overtuigen. Dat heb ik al snel opgegeven. Het enige wat ik kan doen is bij deze nog eens een oproep lanceren en hun nog eens heeeeeeeel mooi vragen om toch te komen. Pretty please with sugar on top! Willen jullie alsjeblieft naar de blogmeeting komen? (* kijkt hen met zielige puppyoogjes aan)
Over wie ik het allemaal heb? Over alle personen op mijn 2 favorietenlijstjes die nog niet toegezegd hebben.
Het heeft nog enkele uren geduurd eer ik in een halve slaap sukkelde. Ieder half uur werd ik wakker en keek ik naar het lichtgevende display van mijn vrouw haar wekkerradio. Tijdens de minislaapjes tussendoor droomde ik de vreemdste dingen. Ik droomde dat Artemis met mij afsprak op een kermis om me al op voorhand eens te leren kennen. Ze zag er uit als AnnaStesia (die er gerust mag zijn ) en gaf me een rondleiding op diezelfde kermis. Exit droom nummer zoveel. Van de rest herinner ik me niet zoveel meer. Enkel nog dat ik in een keuken stond om te koken voor mijn medebloggers en alles mislukte. Een paniekaanval was het gevolg. Toen ik eindelijk rustig sliep zal het al ergens tussen 5u en 6u 's ochtends geweest zijn. En haleluja prijs de heer,.... om 7.30u liep die verdomde wekker (op mijn gsm) af!
Hopelijk lukt slapen vanavond beter.
Ps: Voor iedereen die zich nog op de meeting wil inschijven,...het is bij Menck te doen!
Tante Zaza zat lijkbleek te trillen op haar versleten keukenstoel. "Godgodgodgod" stamelde ze. Aan haar voeten lag het kopje dat ze zonet uit haar handen had laten vallen. Kleine Robin keek verwonderd naar haar. Had hij iets verkeerd gezegd tegen zijn diepgelovige tante? Als dat zo was, dan was dat zeker niet zijn bedoeling geweest. Hij had haar enkel verteld wat hij op de slaapkamer van zijn zestienjarig nichtje gezien had, terwijl hij er spionnetje speelde vanuit de grote eikenhouten kleerkast.
Esther had haar vriendje meegenomen naar haar slaapkamer. Na wat gefluister en gegiechel had Boris - zo noemde haar vriendje - de meeste lichten uitgedaan. Enkel het roze nachtlampje brandde nog. Daarna gaven ze elkaar knuffels en kusjes. Robin vond dat maar een vies zicht. Ze likten aan elkaars tong. Proper kon je zo iets bezwaarlijk noemen! En ja hoor,.... het was te verwachten. Esther werd een beetje mottig, want ze had ineens zo een vreemde blik. Boris had dat schijnbaar ook gezien want hij stak zijn hand in haar blouse om aan haar hart te voelen, net zoals bij dokter Teen. Robin's moeder had het niet zo voor dokter Teen omdat die volgens haar altijd naar de drank rook. Daar kwam nog eens bij dat hij zo een wilde blik in zijn ogen had. Maar bon, terug naar het Estherverhaal. Jammer genoeg was Boris schijnbaar niet zo goed in het vinden van haar hart. Hij bleef maar zoeken. Zijn handen bewogen steeds wilder en wilder. Uit paniek werd ook hij een beetje onwel. Ze begonnen beiden zwaar te hijgen en raakten precies helemaal buiten adem!
Boris had zijn andere hand intussen onder Esther haar rokje gestoken. Waarschijnlijk had de arme sukkel dan ook nog eens last van koude handen. Esther daarintegen, kreeg hevige koorts. Ze vertelde zwaar hijgend dat ze helemaal heet was! Haar tong bengelde zelfs een stukje uit haar mond.
Uiteindelijk betrapte Robin de echte boosdoener van het verhaal! Er was een slang in Boris zijn broek gekropen, en die wou er nu terug uit! Het was een exemplaar van zeker 18 cm! Echt waar! Dreigend stond de slang stokstijf omhoog gericht. Robin had ooit eens op tv gezien dat slangen die rechtstaan heel gevaarlijk uit de hoek kunnen komen,... en aan de reactie van Esther en Boris te zien, was deze precies wel heel gevaarlijk. Met 1 hand greep Boris de slang stevig beet om ervoor te zorgen dat hij niet zou ontsnappen. Esther was heel bang. Met wijd oppengesperde ogen en open mond fluisterde ze "oh god". Schijnbaar herpakte Esther zich snel want een paar seconden later probeerde ze het beest zijn kop af te bijten. Na enkele mislukte pogingen besloot ze het dan maar over een andere boeg te gooien. Esther ging op haar rug liggen en spreidde haar benen. Vervolgens nam ze de slang met een klemgreep vast. Het beest zat nu tussen haar benen vast.
Het werd een verschrikkelijke strijd! Emma begon te grommen en te schreeuwen en haar vriendje viel tijdens de doodsstrijd enkele keren ei zo na uit het bed. Na een tijdje is het hen uiteindelijk gelukt om de slang te verpletteren. Het beest was vast en zeker zo dood als een pier want Robin had gezien dat het beest helemaal slap hing. Zijn ingewanden liepen er zelfs een beetje uit. Boris is daarna naar het toilet gewandeld. Vermoedelijk om het beest in het toilet te smijten en door te spoelen. Bij zijn terugkomst hebben ze beiden een dutje gedaan. Vermoeiend toch,... zo een gevecht. Al bij al is alles toch goed afgelopen!
Het is intussen wel al geweten dat ik op zondagavond qua eten en drinken voor niemand moet onderdoen. Diverse hapjes passeerden ook gisterenavond weer de revue (lees chips, lookbroodjes, pestobroodjes en frietjes). Omdat zulks natuurlijk ook moet doorgespoeld worden besloot ik ook enkele drankjes te nuttigen (lees 1 Westmalle tripel, 2 Kwaks en 3 Hoegaarden Grand cru's). Toen ik moe maar voldaan (lees tipsy) nog naar Debby en Nancy keek, kreeg ik opeens een moment van zwakte. Ik kreeg een krop in de keel toen ik de beelden zag van een onthaalmoeder die in de bloemetjes gezet werd door vele van haar ex-opvangkindjes. Normaal gezien zou ik zo iets behoorlijk melig vinden maar nu pakte het me echt. Toen daarna de minderevalide voetbalploeg een hoop gesigneerde ballen (voetballen hé perverten) kreeg werd het me helemaal teveel. De tranen sprongen in mijn ogen maar ze rolden (gelukkig) nog net niet over mijn wangen.
Even voelde ik me een ondankbare vlegel. De spelers van die voetbalploeg beleefde daar precies de avond van hun leven. Met een domme gesigneerde voetbal in hun handen waren ze even de gelukkigste mensen ter wereld. Ik besef soms niet hoe goed ik het heb. Genieten van het leven doe je door die kleine, mooie momenten te koesteren. Ik moet op dat vlak nog heel veel leren. Simpelweg gelukkig zijn zonder voortdurend te lopen kankeren over onbenullige niemendalletjes.
Gisteren was het zover! De telenetman zou langskomen tussen 8.00u en 13.00u om van mij opnieuw een surfende knakker te maken. Ik dus om 7.00u uit mijn nest gekropen om zeker fris gewassen en gekleed de deur te kunnen openen. Omstreeks 11.00u kwam de kerel opgereden. Enthousiast als een puppy die zijn baasje ziet thuiskomen (op het tegen de benen rijden, hijgen, kwispelen en kwijlen na) deed ik de deur open. Ik toonde meteen waar de aansluiting mocht gebeuren. De man keek even naar het stukje kabel die tot zijner beschikking was gesteld. Zijn gezichtsuitdrukking kon je bezwaarlijk positief noemen. Het stukje kabel dat uit de muur stak bleek te kort om iets mee aan te vangen. We zouden dus terug in ons (vers) bepleisterde muur moeten kappen om wat meer kabel tevoorschijn te toveren. Of hij dat niet even wou doen? Dat mocht niet. Moesten hij per ongeluk in een andere kabel kappen zouden we hem verantwoordelijk kunnen stellen. Begrijpelijk maar niet leuk natuurlijk. Ik moest me echter geen zorgen maken. Als ik dezelfde dag nog zou terugbellen naar telenet zou ik waarschijnlijk al begin volgende week opnieuw bezoek krijgen van een telenet dude.
Een uurtje later was er al een stuk uit de muur gekapt en de kabel lag nu mooi bloot. Mijn vrouwtje belt naar telenet om alles uit te leggen en een nieuwe afspraak te maken. Ze vertellen haar dat het eerste vrije plaatsje op twintig februari is! TWINTIG FEBRUARI!!!! Na nog eens terug te bellen en te blijven zagen besloten ze ons op een wachtlijst te zetten. Indien er iemand zijn afspraak zou afzeggen zouden ze de afspraak vervroegen. Ze konden ons intussen wel al op zestien februari zetten. De rest van de dag heb ik dus echt lopen balen dat het geen naam had! Nog meer dan twee weken internetloos!
Enkel op het werk kan ik eens raprap iets doen. Zoals vandaag. Ik ben speciaal een half uur vroeger gekomen om dit blogje te kunnen schrijven. Geen zorgen dus mensen,... ik ben nog steeds alive and kicking,... maar het bloggen zal nog minstens twee weken op een laag pitje staan.
Bij het lezen van Artiest haar meest recente schrijfsel (klik hier) over een lang vervlogen liefde, moest ik terugdenken aan een voorval van enkele maanden geleden. Bij het bekijken van enkele oude fotoalbums viel mijn oog op een oude klasfoto van mijn stiefbroer. Daar stond hij tussen al zijn klasgenootjes te blinken. Op diezelfde foto stond Valerie Bauwens ook. Het was een knap meisje waar het in die tijd mee "aan" was. Ze was ongeveer drie jaar jonger dan mij. In een periode van 2 jaar hebben we het drie keer aan- en uitgemaakt. Ik denk dat ik toen tussen de 12 à 14 was. Heel onschuldig allemaal. Handjes vasthouden en heeeeel soms als we allebei de moed vonden een vluchtig kusje op de mond.
Toen een van ons twee verhuisde (we woonden beiden in De Pinte) zijn we elkaar uit het oog verloren. Het vreemde was dat ik de komende jaren toch nog regelmatig aan haar terugdacht. Maar ook dat was al een heel eind geleden. Het laatste wat ik gehoord had, was dat ze met de verkeerde mensen was beginnen optrekken en dat het niet zo goed met haar ging. Maar dat was ook maar een gerucht dat ik via via had gehoord. Anyway,... bij het zien van de oude klasfoto werd ik opeens een beetje nostalgisch én nieuwsgierig. Hoe zou het met haar zijn? Wat zou ze nu doen? Leeft ze nog? Ik heb haar proberen googelen maar het resultaat was nada. Vreemd hoe zulke kleine dingen door een onbenullig voorval terug naar boven kunnen komen. Begrijp me niet verkeerd hé. Ik vraag me gewoon af hoe het met haar gaat, meer niet. Ik ben meer dan gelukkig met het leven dat ik nu heb en ik zou me geen betere vrouw kunnen wensen dan degene met wie ik getrouwd ben,... mijn elfje.
Ik weet niet of het een goed idee was om in dit schrijfsel Valerie Bauwens bij haar echte naam te noemen, maar ik kon het toch niet laten (Ik kan die nog steeds verwijderen als het me gevraagd zou worden). Je weet nooit,... wie weet googeld zij, of iemand van haar vrienden wel eens haar naam en kom ik zo toch nog te weten wat er van haar geworden is. You never know.
By the way,... morgen en overmorgen ben ik afwezig. Ik moet niet werken en ben momenteel thuis internetloos. Hopelijk is dit probleem donderdagavond opgelost.
Ik ben nog maar terug van weggeweest, en ik lees al direct een supervoorstel op de blog van Menck (een eersteklas blogger én toffe peer dat het geen naam heeft)! Zou het geen superidee zijn om eens allemaal samen te komen "in het echt"? Ik ben al vast te vinden voor een meeting! Indien er nog andere bloggers interesse hebben in dit idee,... gelieve dit dan aan Menkske te leten weten. Laat gewoon een berichtje achter bij zijn reacties. Klik op klikkerdeklik om nu meteen naar zijn blog te vliegen! Haast u!
Ladies & gentlemen,... I'm baaaaaack! Kiekeboe! Piepiep! Bon, genoeg zever voor vandaag. Zoals reeds eerder vermeld heb ik mijn verlof van vorige week dus gebruikt om te verhuizen. Gisterenavond was ik (samen met nog 4 andere mensen) nog volop aan het sleuren aan een dressoirkast die een ton scheen te wegen, en nu sta ik terug op mijn werk. Ironisch genoeg ben ik meer vermoeid uit mijn verlof gekomen dan ik erin gegaan ben. Maar allez,... het moest allemaal gebeuren hé. Mijn vorige woning is helemaal leeg, in mijn nieuwe woning staan alle grote meubels al opgesteld en zijn de belangrijkste dozen uitgepakt. Enkel de dozen met brol (beste omschrijving voor de inhoud) staan nog opgestapeld in het kleinste slaapkamertje (die we momenteel toch niet gebruiken). Mijn hobbykamer is ook al helemaal in orde en mijn pc is ook al aangesloten. Op internet moet ik jammer genoeg nog even wachten. Donderdag komt de telenetknakker langs. Ik ga voor de eerste keer draadloos internet nemen. Hopelijk lukt alles een beetje.
Deze ochtend ben ik, voor ik moest werken, nog even binnen gegaan in mijn ex-woning. Ik moet zeggen dat ik toch even moest slikken hoor. Ik heb er maar 3 jaar gewoond, maar het waren wel de drie mooiste jaren van mijn leven. Het was het eerste huisje waar ik samen met elfje in gewoond heb. Een mens raakt toch snel gehecht aan zaken hé. De laatste weken was ik zodanig gefocust op mijn nieuw huis, dat ik nog geen tijd heb gehad om mentaal afscheid te nemen van mijn oude woonst. Woensdag moet ik de sleutels afgeven. Ik zal misschien wel een traantje wegpinken. Gelukkig zijn de volgende huurders kenissen van ons. Ze hebben ons beloofd dat we nog eens mogen komen kijken eens ze alles opnieuw ingericht hebben.
I'm back dus,... zij het niet met dezelfde regelmaat momenteel. Ik heb nog wel wat werk in mijn huisje én ik kan thuis nog niet bloggen wegens geen internet (zoals eerder vermeld). Enkel tijdens een rustig moment op het werk kan ik eens een blogje schrijven.
Vandaag zal ik van die rustige momenten ook gebruik maken om al jullie schrijfsels van de laatste week te lezen. Amai! Ik zal mijn werk hebben denk ik! Aan iedereen in mijn favorietenlijstje,... ik heb jullie gemist vrienden en vriendinnen!
Prostituees roken en bellen dat het geen naam heeft. Dat is het enige wat ik kan besluiten als ik kijk naar hun koopgedrag. De videotheek waar ik werk is gesitueerd op een steenweg waar er vele bordelen staan. De meisjes die daar het ene moment hun charcuterie staan aan te prijzen staan een halve dag later in mijn winkel om iets te kopen. En dat iets is dus meestal een telefoonkaart of sigaretten,... meestal beiden,... en in bulk. Ik denk dat ze elk om beurt boodschappen doen voor de hele groep. Dan komt er dus de ene of de andere (meestal zeer overdreven geschminkte) jongedame binnen en kijkt rond alsof ze de hele winkel bezit. Zelfverzekerd en heupwiegend loopt ze naar me toe en zegt "Je voudrais 3 cartes de telephone,... une carte XL à 20, une carte XL à 10 et une carte de proximus a 15 et 4 paquets de Marlboro rouge". (Vergeef me eventuele schrijffouten want Frans is niet bepaald mijn ding) Meestal is een goeidag of een dankuwel niet echt inbegrepen bij hun bestelling,... maar gelukkig voor hen is mijn Frans niet vloeiend genoeg om hen op hun onbeschofte gedrag te wijzen. Maar ja, ik denk niet dat de dames in kwestie veel respect hebben voor het mannelijke geslacht. Dat kan je hen niet kwalijk nemen gezien hun beroepskeuze. Het moet toch eigenlijk een vervelend leventje zijn hoor. Sommige hebben die beslissing zelf genomen terwijl anderen er door omstandigheden in terechtgekomen zijn. Mannen beschouwen je als een stuk vlees of een voorwerp om te gebruiken en weg te werpen en vrouwen kijken op je neer. Ik gun ze dus hun sigaretjes en telefoonkaarten.
Onder het motto "Het moet niet altijd braaf zijn" geef ik jullie bij deze een iets pikantere goochelact. Klik op klikkerdeklik om hem te zien te krijgen. Je mag toch ook wel niet te verlegen zijn om deze truuk uit te voeren. Ik heb een fantastisch idee! Aan alle bloggende dames,... studeer deze truuk goed in. Als we dan ooit eens een samenkomst organiseren zullen alle bloggende heren stemmen op de dame die de truuk het beste tot een goed einde heeft gebracht. Deal?
Wat is er erger dan de maandag gaan werken? Juist ja,... de maandag gaan werken met het besef dat je dieet terug begonnen is! Gisteren was het dus de laatste dag dat ik nog kon genieten van de rotzooi die ik normaal gezien met veel genoegen in bulk in mijn bakkes prop. Tot overmaat van ramp is het gisteren qua eten en drinken behoorlijk sober gebleven. Aan mijn voorraad in huis zal het in elk geval niet gelegen hebben. Steekbieren waren aangevuld en hapjes waren er ook "a plenty". Het lijf wou echter niet mee.
Yesyesyes! Het is weer vrijdag tralaliere hopsasa valderieeeeeee valderaaaaa! Joepie de poepie ad infinitum enzovoort enzoverder... .De werkweek zit er weer bijna op. Na weer een week vol noeste arbeid mogen we lekker uitblazen en genieten van het leven. En als het weer ook nog wat mee wil (zoals vandaag en gisteren dus) dan zou het wel eens een pracht van een weekend kunnen worden. Druk zal mijn weekend in elk geval wel weer zijn.
Zaterdag was het dus zo ver,... Philou versus een hoop ingrediënten. Ik begon mijn fijn receptje met een bosje basilicum, een snuifje zout, 4 teentjes knoflook en een grote lepel geroosterde pijnboompitten. Ik had al meteen door dat de kom die bij mijn vijzel zat te klein ging zijn. Aangezien ik ergens gelezen had dat men pesto best niet klaarmaakt met metalen voorwerpen, was mijn food twister dus jammer genoeg geen optie. Ik besloot dus maar gewoon een grotere kom te nemen en daar mijn kleine "stamper" in te gebruiken. En dan maar alles lekker fijn pletten. Een mens zou er een stijve arm aan overhouden! Eens het goedje fijngeplet was, was het de beurt aan aan de geraspte Parmesan en Pecorino kaas (50 gr elk). Ik zag echter dat 100gr kaas in totaal een beetje teveel van het goede zou worden. Ik heb dus maar 30gr van elke kaassoort kunnen gebruiken (Pecorino is een soort schapenkaas die het geheel pittiger maakt maar je handen verschrikkelijk doet stinken bij het raspen by the way!). Daarna was het nog een kwestie van nu en dan olie toe te voegen tijdens het pletten tot alles de juiste structuur kreeg. Tijdens het middagmaal heb ik dan een stokbroodje gegeten met onderaan een laagje pesto, en daarboven een beetje gandaham. Heaven on a plate! Mijn pesto was wel een ietsie pietsie te straf. Ik had 4 teentjes knoflook genomen in plaats van 2 omdat ik van knoflook hou en ik dacht dat het geheel anders niet genoeg zou doorsmaken. Ik was echter vergeten dat het om niet gebakken (of gekookte) knoflook ging. Puur natuur is die natuurlijk veel straffer. Tijdens een avondje tv heb ik dan nog wat sneetjes stokbrood met pesto en mozarella klaargemaakt. Een vleugje peper erover en dan 15 minuutjes in de oven op 180 graden. Yummie yummie! Voor herhaling vatbaar dus (maar wel met wat minder knoflook).
Tante Zaza zat lijkbleek te trillen op haar versleten keukenstoel. "Godgodgodgod" stamelde ze. Aan haar voeten lag het kopje dat ze zonet uit haar handen had laten vallen. Kleine Robin keek verwonderd naar haar. Had hij iets verkeerd gezegd tegen zijn diepgelovige tante? Als dat zo was, dan was dat zeker niet zijn bedoeling geweest. Hij had haar enkel verteld wat hij op de slaapkamer van zijn zestienjarig nichtje gezien had, terwijl hij er spionnetje speelde vanuit de grote eikenhouten kleerkast.
Het is intussen wel al geweten dat ik op zondagavond qua eten en drinken voor niemand moet onderdoen. Diverse hapjes passeerden ook gisterenavond weer de revue (lees chips, lookbroodjes, pestobroodjes en frietjes). Omdat zulks natuurlijk ook moet doorgespoeld worden besloot ik ook enkele drankjes te nuttigen (lees 1 Westmalle tripel, 2 Kwaks en 3 Hoegaarden Grand cru's). Toen ik moe maar voldaan (lees tipsy) nog naar Debby en Nancy keek, kreeg ik opeens een moment van zwakte. Ik kreeg een krop in de keel toen ik de beelden zag van een onthaalmoeder die in de bloemetjes gezet werd door vele van haar ex-opvangkindjes. Normaal gezien zou ik zo iets behoorlijk melig vinden maar nu pakte het me echt. Toen daarna de minderevalide voetbalploeg een hoop gesigneerde ballen (voetballen hé perverten) kreeg werd het me helemaal teveel. De tranen sprongen in mijn ogen maar ze rolden (gelukkig) nog net niet over mijn wangen.
Ik ben nog maar terug van weggeweest, en ik lees al direct een supervoorstel op de blog van Menck (een eersteklas blogger én toffe peer dat het geen naam heeft)! Zou het geen superidee zijn om eens allemaal samen te komen "in het echt"? Ik ben al vast te vinden voor een meeting! Indien er nog andere bloggers interesse hebben in dit idee,... gelieve dit dan aan Menkske te leten weten. Laat gewoon een berichtje achter bij zijn reacties. Klik op 
Prostituees roken en bellen dat het geen naam heeft. Dat is het enige wat ik kan besluiten als ik kijk naar hun koopgedrag. De videotheek waar ik werk is gesitueerd op een steenweg waar er vele bordelen staan. De meisjes die daar het ene moment hun charcuterie staan aan te prijzen staan een halve dag later in mijn winkel om iets te kopen. En dat iets is dus meestal een telefoonkaart of sigaretten,... meestal beiden,... en in bulk. Ik denk dat ze elk om beurt boodschappen doen voor de hele groep. Dan komt er dus de ene of de andere (meestal zeer overdreven geschminkte) jongedame binnen en kijkt rond alsof ze de hele winkel bezit. Zelfverzekerd en heupwiegend loopt ze naar me toe en zegt "Je voudrais 3 cartes de telephone,... une carte XL à 20, une carte XL à 10 et une carte de proximus a 15 et 4 paquets de Marlboro rouge". (Vergeef me eventuele schrijffouten want Frans is niet bepaald mijn ding) Meestal is een goeidag of een dankuwel niet echt inbegrepen bij hun bestelling,... maar gelukkig voor hen is mijn Frans niet vloeiend genoeg om hen op hun onbeschofte gedrag te wijzen. Maar ja, ik denk niet dat de dames in kwestie veel respect hebben voor het mannelijke geslacht. Dat kan je hen niet kwalijk nemen gezien hun beroepskeuze. Het moet toch eigenlijk een vervelend leventje zijn hoor. Sommige hebben die beslissing zelf genomen terwijl anderen er door omstandigheden in terechtgekomen zijn. Mannen beschouwen je als een stuk vlees of een voorwerp om te gebruiken en weg te werpen en vrouwen kijken op je neer. Ik gun ze dus hun sigaretjes en telefoonkaarten.
