Aangezien ik in een lekker tegendraadse bui ben wens ik jullie nu al een prettig weekend toe! Ik weet het, ik weet het,...ik leef graag gevaarlijk!
Verder valt er vandaag niet veel te vertellen vrees ik.
Gisteren had ik daarintegen een ervaring die men enigzins als beschamend zou kunnen omschrijven. Tijdens een kalm moment in de winkel besloot ik mijn reukorgaan eens aan een goede snuitbeurt te onderwerpen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb daar een hele trompetserenade ten berde gebracht! Goedgeluimd zette ik mijn werk in de videotheek verder. Een half uur (en enkele klanten later) kwam een net geklede man een film terugbrengen. Hij gaf de film af en ik controleerde of hij op tijd teruggebracht was. Dat bleek zo te zijn. Ik prevelde een afscheidsformule terwijl de man naar de deur wandelde. Net toen hij bijna aan de deur was stopte hij. Hij stond precies te twijfelen of aan iets te denken. Na enkele seconden stapte hij terug naar me toe.
"Jongeman."
"Ja mijnheer?"
"Ik vind het wat vervelend om te zeggen,... maar er hangt een stukje snot uit uw neus."
"Oei! Euh,...dank u."
Beschaamd draaide ik me om en pulkte met mijn zakdoek het groengele beest (ik kon er ook 2 neusharen in bespeuren) uit mijn neusje. Ik liep dus waarschijnlijk al een half uur rond met een bengelende neuskeutel uit mijn rechterneusgat! Tegen de tijd dat de opruimwerken voorbij waren was de man (gelukkig) al met de noorderzon verdwenen. Daar stonden we dan,... mijn groengele monster en ikzelf, met een rooie kop.
Enkele dagen geleden mocht ik eindelijk mijn bestelling van proxis afhalen in het tankstation van Astene. Net als een klein kind dat niet kan wachten tot het thuis is scheurde ik onmiddelijk de verpakking open. Eindelijk! Ik heb een tweetal weken moeten wachten op de cd van Stevie Ann maar vanaf de eerste luisterbeurt blijkt meteen dat hij het wachten waard was! Zeer goede cd (+bonus cd met acoustic versions).
Donderdagochtend kwamen mijn elfje en ikzelf om 10.00u aan op het U.Z. te Gent. Het eerste wat we te horen kregen was dat de operatie verzet was naar 17.00u (in plaats van de oorspronkelijke 11.00u). Great,...maar wat doe je eraan? We moesten niet op de kamer blijven wachten, maar mochten in de buurt wat rondlopen (ze gingen bellen naar mijn gsm moest er toch iets veranderen aan het schema).Eerst hebben we op ons gemak alles uitgepakt en op de kamer gelegd. Na even een praatje gemaakt te hebben met een kamergenote zijn we naar de cafetaria gegaan. Daar hebben we meer dan 2 uren doorgebracht. In boekjes lezen, kruiswoordraadsels oplossen en mensen begluren. Voor mij was het wachten al vervelend, maar voor mijn vrouw was het nog vervelender. Ze moest namelijk nuchter blijven. De rest van de namiddag hebben we wat rondgewandeld. Rond 15.45u gingen we terug naar de kamer. Het verplegend personeel had gevraagd om ten laatste een uur voor de operatie terug naar de kamer te komen om al wat voorbereidend werk te doen. Omstreeks 16.15u kwam een verpleegster ons vertellen dat door een spoedgeval (een man had tijdens een ongeluk met de auto glas van de achteruitkijkspiegel in zijn ogen gekregen) de operatie naar 19.00u uitgesteld was. Leuk is anders, maar we deden daar nu niet echt moeilijk over. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, dus daar moet je niet onredelijk over gaan doen.
Omdat mijn vrouwke ongelooflijk flauw op haar benen stond (ze had de hele dag niets mogen eten) besloten ze haar een infuus te steken en dat aan te sluiten op een zak met een soort suikerwater. Mijn vrouw is al geen held als het op naalden aankomt,...maar het studentje dat het infuus stak geeft 3 keer moeten prikken! Ze moeten het ook leren hé. De kamergenote (die verder best tof was) was zo slim een verhaal te vertellen over een vrouw die tijdens een operatie alles had gevoeld maar niet kon bewegen. Ik heb dan maar gelogen en aan mijn vrouwke verteld dat dat in Amerika gebeurd was en dat ze daar een ander soort verdoving gebruiken. Uiteindelijk zijn ze mijn vrouwke om 19.30u komen halen. Ik had speciaal een rugzak vol strips en mijn ipod meegenomen omdat ik tijdens de operatie zou wachten en bij haar zou zijn als ze wakker werd. Jammer genoeg heb ik die plannen mogen opbergen. Omdat het al zo laat was en de operatie 2 à 3 uur ging duren, kon ze na de operatie niet op haar kamer overnachten. Ze ging overnachten op de ontwaakkamer en daar is geen bezoek toegelaten (enkel tussen 20.00u en 20.15u). Aandringen hielp niet. Ter compensatie mocht ik nog snel even bij haar in de "wachtruimte" om haar te vertellen dat ik niet mocht blijven. Elfje was eigenlijk niet eens zo zenuwachtig. Ik had het wel wat lastig toen ze weggebracht werd,... en tijdens de rit naar huis heb ik ook wel wat traantjes gelaten. Ik ben echt op automatische piloot naar huis gereden. Rond 20.30u was ik thuis. Ze hadden me in het hospitaal een nummer gegeven waar ik om 23.00u eens naar mocht bellen om zo te horen hoe de operatie verlopen was. Het wachten duurde eeuwig! Om 23.00u belde ik vol zenuwen om vervolgens te horen te krijgen dat alles prima verlopen was. Mijn vrouwke was zelfs al terug wakker en had niet teveel pijn. Ik ben opgelucht gaan slapen rond 1.00u
Vrijdag stond ik om 10.00u aan het bed van mijn deerne. Ze was zelf nog maar een kwartiertje terug op haar kamer. Haar oog zag er veel beter uit dan ik verwacht had. Behalve een beetje roodheid in het oogwit was er niet veel te zien. We hebben eerst nog wat zaken geregeld (thuisverpleging e.d.), mijn vrouwke heeft gegeten (ze was uitgehongerd) en na het fiat van de chirurg mochten we het hospitaal verlaten. Om 14.00u waren we terug thuis.
Alle dagen komt er 4 maal per dag thuisverpleging langs om haar oog proper te houden. De andere twee "shifts" (de verzorging moet 6 keer per dag gebeuren en thuisverpleging komt maximum 4 keer) doe ik of haar moeder (als ik aan het werken ben). Ik moet mijn vrouwtje haar haren wassen omdat er niets in haar ogen mag lopen. Makkelijk is het niet maar het lukt ons toch hoor! Mijn schatje moet nog een tijdje revalideren maar momenteel ziet het er goed uit. Huishoudelijk is het nu voor mij wat zwaarder maar dat is eigenlijk best wel leuk aangezien ik graag voor mijn schatje zorg. Onze band is er nog sterker van geworden.
Dat zal het zo ongeveer zijn voor vandaag,....
...enkel nog een kleinigheidje,...
...een dikke pluim voor AL het personeel van het U.Z. Gent. Ik ben daar de hele tijd niemand tegengekomen die onvriendelijk of kortaf was. Zowel de dokters als het verplegend peroneel waren heel toffe mensen en dat mag toch ook wel eens gezegd worden!
Als ik terugdenk aan het leugenpaleis komt er bijna automatisch een grote smile op mijn bakkes. De soort humor die Matthysen & Peeters gebruikten in hun radioprogramma was niet iedereen zijn meug, maar mij kon het zeker bekoren. Met personages zoals Jef de Lathouwer, Kim de hert en Joe Roxy die de revue passeerden kwam ik vaak niet bij van het lachen. Bart en Hugo hadden er (zo te horen toch) ook altijd zin in. Regelmatig schoten ze zelf in de lach bij het uitkramen van zoveel zever, maar dat was juist één van de vele charmes van het programma. Op internet ben ik nog op enkele gedichtjes van Joe Roxy gesukkeld.
Mijn meisje is een wonder haar benen zijn pilaren waarop haar lichaam steunt als breiwol zijn haar haren wanneer ze zijn gefohnd haar oren zijn als treinen die uitsterven op een strand haar borsten zijn rozijnen en dat vind ik niet plezant --- JE BEK Je bracht je rode lippen naar de mijne Je was zo mooi, ik dacht: dit wordt te gek Plots voelde ik elk lustgevoel verdwijnen Want jij, jij stonk geweldig uit je bek
Armand Piesschaert sloeg een advertentieblad open terwijl hij het laatste restje boterham met hoofdvlees verorberde. "Hmmm, kijk eens hier Josette. Een coupon die je kan inruilen voor een gratis kilo tomaten. Tjongejonge,...liefhebbers van tomaten zitten de komende dagen op rozen" mompelde hij.
Josette reageerde niet op wat Armand haar te vertellen had. Het feit dat de batterijen van haar hoorapparaat plat waren had daar iets mee te maken. Dat was eigenlijk al zes maanden het geval maar dat vond ze niet zo erg. Ze was al 50 jaar getrouwd met Armand waarvan enkel de eerste 5 jaar de moeite waren geweest. Maar ja,... je kent dat. Eerst blijf je samen omdat je je kind een scheiding wil besparen, daarna omdat je al zo lang samen bent en tenslotte omdat het je allemaal niets meer kan schelen. Buitenkomen deed ze bijna nooit. Enkel op zaterdag, want dan gingen ze altijd naar de GB. Haar dochter zag ze ook al jaren niet meer. Het laatste wat ze gehoord had was dat haar dochter onder de schuilnaam Esmeralda een carriëre in de prostitutie begonnen was.
Armand ging wel wat meer buiten. Op dinsdag en donderdag ging hij altijd gaan biljarten. Zijn cafémakkers noemden hem nonkel fluisterbroek omdat Armand graag windjes liet tijdens de spelletjes biljart. Flatulentie was - naast zijn gulheid - één van zijn enige vernoembare kenmerken. Eigenlijk vonden zijn medespelers hem een vieze oude man, maar dat namen ze er graag bij,...in ruil voor gratis bier.
Haar muziek is nu niet bepaald ieders meug. Mijn vrouw kan bijvoorbeeld geen 5 minuten naar haar muziek luisteren. Ik ben echter een grote fan (hoewel haar laatste 2 cd's iets minder waren). Hieronder enkele clips.
Toen mijn vrouwke vorige vrijdag bij haar oogarts op consultatie ging, om nieuwe lenzen te bestellen kreeg ze onverwacht slecht nieuws. Er zat schijnbaar een scheurtje in haar netvlies. De oogarts vertelde haar dat ze best maandagochtend via de spoed van het U.Z. in Gent ging gaan (de arts naar wie hij ons doorstuurde was naar een conferentie tijdens het weekend). Aangezien zowel mijn vrouw als ikzelf geen dokters zijn besloten we eens naar een familielid te bellen die hoofdverpleger is op een afdeling van het U.Z. (en laat dat nu net de afdeling oogziekten zijn). Hij vertelde ons dat we in dat geval toch maar beter direct al eens naar de spoedafdeling gingen. Er was een goeie chirurg van wacht. We kwamen om 20.00u aan in het U.Z. in Gent. Spoed verwees ons al snel door naar een andere afdeling. Aangezien de chirurg aan een operatie bezig was hebben we moeten wachten tot 23.00u. Daarna onderzocht hij samen met zijn assistente de oogjes van mijn blonde deerne. Na de eerste inspectie twijfelde hij even of hij niet onmiddellijk zou opereren,...maar na de 2de controle bleek er toch nog iets meer aan de hand te zijn dan een gewoon scheurtje. Geen onmiddellijke operatie dus, hetgeen goed was aangezien de man al een shift van 36 uur achter de kiezen had en half slaapdronken tegen ons zat te praten. Maandag moesten er meer testen gedaan worden.
Zo gezegd zo gedaan. Wij maandag terug naar het ziekenhuis. De hele voormiddag hebben ze testjes gedaan (het ene al wat vervelender dan het andere). Nadat verschillende dokters de ogen van mijn vrouwke onderzocht hadden kwamen ze tot het besluit dat er dus inderdaad een scheurtje in het netvlies zat, maar er bleek nog een 2de probleempje te zijn met de adertjes in haar ogen of zo. Schijnbaar kwam deze kwaal hoofdzakelijk voor bij mannen, en dan nog mannen van middelbare leeftijd. Het goede nieuws was dat ze er iets aan konden doen,... het slechte dat ze waarschijnlijk een paar maanden na de eerste operatie nog eens zal moeten geopereerd worden. Misschien zelfs nog een derde keer. Aangezien de chirurg (dezelfde die we vrijdag gezien hebben) bezig was met een operatie, kregen we een afspraak op dinsdag om de operatie en de datum te bespreken.
Dinsdag is mijn vrouwke samen met haar moeder (ik moest werken) terug naar het ziekenhuis geweest. Ze zal donderdag (30/11) rond 11.00u onder het mes gaan. Allemaal duimen dus hé! Donderdag, zaterdag en zondag zijn mijn vrije dagen en vrijdag heb ik verlof genomen. Zo kan ik haar lekker in de watten leggen. Op zo een momenten ben je toch niet in the mood om te gaan werken.
Op Minnekenpoes haar blog staat er nu een filmpje met sprekende katten. Ik had het al eens gezien maar het blijft megagrappig! Je moet zeker eens gaan kijken. Ik lag echt plat van het lachen!
Zij: Hopelijk heb jij een betere werkdag achter de rug dan ik. Ik: Wat doe je van werk? Zij: Lerares. Ik: Innige deelneming Zij: Jouw leven is waarschijnlijk een stuk makkelijker,...en je neemt het niet mee naar huis. Ik: Alles heeft zijn voor- en nadelen. Trouwens, jouw job mag wel best wat lastiger zijn ook hé, je hebt er ook de voordelen van. Zij: Welke voordelen mogen dat dan wel zijn. Ik: Euh,... veel verlof bijvoorbeeld. Zij: Dat is nu eens zo een hatelijke opmerking hé! Jullie zien enkel dat aspect van de job. Maar als ik thuiskom heb ik nog werk voor school hé! Ik: Hoeveel uur klop je op de school? Zij: Twintig uur. Ik: Ik klop 40 à 50 uur per week, dus dan zou je al 30 uur thuiswerk moeten verrichten om aan mijn uren te komen. Weet je hoeveel verlof ik heb? Vier weken! Jij hebt al het dubbel aan verlof enkel tijdens de grote vakantie, en dan spreek ik nog niet over alle andere schoolvakanties én feestdagen! Zij: Als het zo makkelijk is moet je ook leraar worden hé. Ik: Daar gaat het helemaal niet om. Zij: Om wat gaat het dan wel? Ik: Over het feit dat leraars altijd lopen zagen over hun job terwijl ze verdorie drie maal (of meer) vakantie hebben dan een doorsnee mens. Iemand die aan de lopende band werkt heeft ook een hele lastig job,... heeft die mens zoveel verlof? Moest je dan nog lerares in de kleuterschool zijn,... Zij: Wat maakt dat dan uit,... pubers zijn lastiger hoor! Ik: Kan goed zijn, maar een kleuterlerares staat van 8.00u tot 16.00u voor de klas, vijf dagen per week. De meeste leraars in het middelbaar halen zelf geen 30 uren per week. Zowel mijn broer als zijn vrouw zijn leraars dus mij moet je niets leren hoor. Zij: Ja maar,... Ik: En dat het geen makkelijke job is daar ben ik het volledig mee eens. Kinderen die niet luisteren en je uitdagen, straf uitdelen die ze achteraf niet moeten maken van hun ouders enz... . Ik zou het niet willen doen. Zij: We zullen het niet eens geraken denk ik. Zullen we maar van onderwerp veranderen? Ik: Geen probleem. Hoe was de herfstVAKANTIE? Zij: ...
Menck vraagt aan zijn medebloggers of ze een persoonlijke top 10 aller tijden (muziek) kunnen doormailen. Ik heb wat nagedacht (en opgezocht) en ben na veelvuldig schrappen aan een top 20 geraakt. De eerste 10 ga ik doormailen naar Menck en de volledige top 20 ga ik hieronder zetten zodat mijn opzoekwerk toch niet voor niets geweest is. Let wel op,... ik ben niet thuis geweest en heb bijgevolg niet in mijn privécollectie kunnen snuisteren. Anders had deze top er waarschijnlijk volledig anders uitgezien. Maar bon, om de 5 minuten schiet er toch nog iets anders te binnen dus maakt het toch niet zoveel uit. Hier is hij dan:
1 - 10 ............................. 11. Fade into you (Mazzy star) 12. Ich will (Rammstein) 13. Favorite game (Cardigans) 14. Heaven (Do) 15. I'll stand by you (Pretenders) 16. Nutbush city limits (Tina Turner) 17.Unfinished sympathy (Massive attack) 18. Forever blue (Chris Isaak) 19. The day before you came (Abba) 20. De waarheid (Marco Borsato)
Nu jullie nog! Ik zou zeggen,....ALLEN DAARHEEN!
Update: Op aanvraag van Menck zijn de eerste 10 nummers verwijderd (zie reacties)
Ik zou graag leren om lucide te dromen. Lucide dromen is eigenlijk beseffen dat je droomt in je droom zelf, maar toch niet wakker worden. Je kan je droom wijzigen in gelijk wat jij wilt. The sky is the limit,.... en zelfs de sky is niet echt the limit, want je kan evengoed into space vliegen. Ik kan me trouwens direct wel wat erotisch getinte fantasieen inbeelden.
Wil je graag die vervelende baas de huid volschelden of plak je liever een kauwgom in het haar van die vervelende buurvrouw? Wil je de eerste ruimtevaarder in een roze tutu zijn, of dood je liever een draak met het hoofd van je schoonmoeder? Vliegen is natuurlijk ook altijd de max!
Het leren lucide dromen is echter wel iets waar je behoorlijk aan moet werken. Hieronder even een link om alle nodige informatie:
Zeg eens Moose,...jij werkt op een kantoor hé. Kom jij zulke zaken soms ook tegen? Indien dit zo blijkt te zijn en dan nog met regelmaat, gelieve me dan even een seintje te geven als er een vacature is!
Esmeralda de Villalobos staarde verveeld voor zich uit terwijl ze heupwiegend in de vitrine van privéclub Olala stond te dansen. Het was het einde van de maand, hetgeen zich steevast vertaalde in weinig klandizie. Daar kwam dan nog eens bij dat het buiten serieus regende. Dansen deed ze eigenlijk enkel om zichzelf warm te houden. De uitbater van het fijne etablissement was namelijk te krenterig om de zaak degelijk te verwarmen als er geen klanten aanwezig waren. Het enige voordeel dat de kou gaf was de constante aanwezigheid van keiharde tepels in haar topje. "Wat ben je met tepels waar je glas mee kan snijden als er geen kat komt kijken." mompelde Esmeralda kwaad. Op een zuur ruikende oude vetzak na had ze vandaag nog geen enkele klant gehad. En zelfs die wou enkel betalen indien hij haar mocht tongkussen. Daar zou ze vroeger nooit op in gegaan zijn, maar de tijden waren hard. Meer en meer klanten gingen bij meisjes die thuis mannen ontvingen. Zo iets viel minder op. Veel van die meisjes waren dan nog eens een stuk jonger en aantrekkelijker dan haar. Onlangs had een boze klant haar een verlepte trut genoemd en ze wist dat hij eigenlijk wel een beetje gelijk had. Ze had haar beste tijd gehad en dat besefte ze zelf maar al te goed. Ze droeg een pikzwarte pruik om de kale plekken op haar hoofd - die ze volgens dokter Neus van de stress kreeg - te verbergen. Ze keek ook een beetje scheel en vorige zomer was ze de grote teen van haar rechtervoet kwijtgeraakt tijdens een accident met een grasmaaier. Ze leek wel geboren voor het ongeluk. De rest van die nacht had ze geen enkele klant meer. Gunter - haar pooier - stuurde haar omstreeks zes uur in de ochtend naar huis met de boodschap dat ze niet meer hoefde terug te keren. Wat voor Amanda Piesschaert (Esmeralda was slechts haar exotisch klinkende "artiestennaam") eerst weer eens een geval van brute pech leek is uiteindelijk een keerpunt in haar leven geworden. Na enige weken solliciteren is ze - door het gebruik van een vals diploma - art director in een varkensvetsmelterij geworden. Amanda bepaald vandaag hoe lang de saucissen morgen zullen worden. Denk daar maar eens aan de volgende keer dat je bij je buurtslager een worstje besteld! Zo zie je maar dat iedereen het kan maken in het leven!
"Philou, kan je ons helpen een ontvoerde eland te bevrijden" sprak een geheimzinnige vrouw genaamd Ncumisa aan de andere kant van de lijn. "Voor jou alles, mijn beste dame" antwoordde Philou. Na het uitwisselen van de verdere details nam Philou zijn rugzak met inbrekersgerief en vertrok richting restaurant het scheepsanker. Toen hij daar aankwam zag hij dat de rest van de bende al aanwezig was. Ze hadden plaatsgenomen aan een grote ronde tafel die buiten het gezichtsveld van de andere tafels stond. Ze waren al allemaal aan het het eten. "Jij bent laat!" snauwde een wulps ogende vrouw met de codenaam Nimf! "Daar kan ik niets aan doen,...ik heb het telefoontje met de opdracht veel later gekregen dan jullie omdat het konijn van Ncumisa haar telefoonlijn had doorgebeten. Ze moest dus op zoek naar een andere telefoon. Uiteindelijk heeft ze de telefoon in de videotheek die onder haar woning gesitueerd is, kunnen gebruiken." sprak Philou.
Professor Menck, die net een sneetje zevengranenbrood aan het verorberen was knikte bevestigend. "Ik heb al meerdere keren vernomen dat er problemen met dat konijn zijn" mompelde hij. Als professor Menck sprak, zweeg de rest. Hij had een ongelooflijke kennis over de meest uiteenlopende zaken. "Let's talk business,...enneuh,...enkel jullie codenamen gebruiken hé. Zo kan niemand iemand anders verraden in geval men gevangen genomen zou worden.".
Vervolgens nam de enige echte eigenaar van de vermiste eland het woord. Hij noemde zichzelf Chocolatemoose en was een verzamelaar van de meeste vreemde huisdieren. Zo had hij bevoorbeeld een een kat met flatulentie. "Volgens een getuige die zichzelf Kate noemt, zou mijn eland het laatst gespot zijn aan de toog van een café in de Tolpoortstraat. Het enige probleem is dat Kate niet juist meer wist welk café. Schijnbaar had ze al een hele kroegentocht achter de rug en door het overmatig drankgebruik heeft ze een kanjer van een blackout! De ontvoerder zag er volgens haar uit als een groot gedrocht met een grote steenpuist op zijn wang."
Kamajavi,...die mee was om over dit grote avontuur een boek te schrijven stelde voor om af te rekenen en dringend aan de slag te gaan. Desondanks haar ijzertekort zag ze er weer heel sexy uit! "Welke strategie stellen jullie voor?" sprak ze zacht. Iedereen leek over een eventuele strategie na te denken, behalve Raf en Stienie. Stienie haar fiets was de dag voordien weer eens gestolen geweest en Raf overwelmde haar door de misdaadcijfers van elke provincie op te sommen. Raf was namelijk heel goed met cijfers (tot groot ongenoegen van sommige kranten waarnaar hij soms brieven stuurde als er weer eens een cijfer in een artikel niet bleek te kloppen).
"Laten we beginnen in café de Madelief!" stelde Artemis voor "Want die heeft een heel groot tuinterras. Ik weet dat nog omdat ik vorige zomer daar alle mollen gaan mollen ben. De cafébaas werd bijna zwakzinnig van al die hoopjes aarde in zijn tuin. Ik kon het niet langer aanzien en besloot de arme man te helpen. Ik ben al die smerige beesten met een kaasboor te lijf gegaan!"
"Goed idee" riep Saan. "Kunnen we wel met de auto gaan want ik heb nogal last van mijn teen?" Zo gezegd zo gedaan,...tien minuten later staat bijna iedereen in café de Madelief. Enkel Speedy moet verstek geven omdat ze naar een belangrijke filmvoorstelling over Congo moet. Wat bij aankomst meteen opvalt is de stank die in het café hangt. Nimf volgt haar fijngevoelig reukorgaan en komt terecht bij de deur van de kruipkelder. Met de elegantie van een brontosaurus beukt ze die in. "Je had ook de sleutel kunnen vragen hoor!" roept de cafébaas haar toe. In de kruipkelder komen onze vrienden tot een akelige ontdekking. De eland ligt ladderzat in zijn eigen uitwerpselen. "De eland is met zijn zatte kloten van de trap gevallen en heeft alle vier zijn poten gebroken" zegt professor Menk zacht. "Euthanasie is de enige oplossing".
Ik heb een weekje vrijaf genomen. Leukleukleuk! Mijn vrouwke en ik hebben besloten om onze voormiddagen nuttig in te vullen door al wat marchandise klaar te zetten voor de op stapel staande verhuis. Zoals eerder vermeld op deze blog begin ik vanaf 21/12/2006 te verhuizen. Het huurcontract in onze huidige woonst loopt af op 31/01/2007 dus met iets meer dan een maand zouden we meer dan voldoende tijd moeten hebben om alles in orde te brengen. Aangezien ons nieuw huisje zo goed als instapklaar is (de vorige bewoners waren heel zorgzame mensen) valt het qua zwaar klussen heel goed mee. Enkel de living was wat aan de ouderwetse kant. Daar gaan we nieuwe tegels laten plaatsen en herbehangen. Verder moeten we enkel wat ruimtes schilderen,...maar bon,...we wijken af.
Maandag moest onze rommelkamer (wij hebben een ruimte die we zo noemen ja) er aan geloven. We wonen nog maar drie jaar samen maar je kan niet geloven wat een mens allemaal in huis haalt op zo een korte periode. Op de rommelkamer vond ik nog een oude en defecte videorecorder (ik heb intussen al een nieuwe) en een defecte printer. Verder lagen er nog een paar honderd comics (Amerikaanse stripverhalen voor de stripamateurs) te wachten op een deftige klasseerbeurt. Ik ben dus eerst met klasseren begonnen. Daar was ik al gauw een uur of twee mee bezig. Intussen ben ik al gestopt met comics verzamelen want het liep uit de hand. Op den duur kocht ik veertig reeksen per maand en had ik met moeite tijd om ze allemaal te lezen voor de nieuwe lichting weer uitkwam,...laat staan al de oude uitgaven die ik wou herlezen. Bon,...we wijken weer af (daar ben ik trouwens heel goed in). In de namiddag was het tijd voor ontspanning. We zijn naar de Decascoop in Gent geweest om een filmpje te gaan bekijken (logisch, want veel anders kan je daar niet doen). Het is Babel met onder andere Brad Pitt en Cate Blanchett geworden. De film komt van dezelfde regisseur (Alejandro Gonzales Iñarritu) als 21 grams & Amores Perros. Het is zeker een aanrader (als je in de mood bent voor een iets minder mainstream film). Na de film en het avondeten hebben we nog wat voor de televisie gehangen en vervolgens zijn we rond 23.30u gaan maffen.
Dinsdag was het tijd om de living eens onder handen te nemen. Trouwalbums, oude foto's, liefdesbrieven van toen we nog maar net samen waren, een oneindig aantal kaarshouders (waarvan we de helft in de vuilbak gedumpt hebben), gebruiksaanwijzigingen van toestellen die reeds kapot zijn enz... . De meeste kasten zijn bij deze zo goed als leeg. Alles zit nu al in dozen (waar mooi papiertjes op kleven waar we de inhoud op neergepend hebben). Enkel de zaken die we denken de komende weken nog nodig te hebben, staan er nog. In de namiddag zijn we even bij de oma van mijn vrouwke op bezoek geweest in het rusthuis en 's avond is mijn vrouw naar de aerobic gegaan terwijl ik in hetzelfde gebouw cardio training gedaan heb.
Woensdag en donderdag hebben we geen tijd om veel in te pakken,...maar vrijdag nemen we de keuken onder handen. Het mooie servies mag dan al vast ingepakt worden. We raken stilaan zonder dozen,... we zullen eens moeten zoeken om nog "bananedozen" te vinden.
Ik krijg het soms echt op mijn heupen van rijkelui. In de videotheek waar ik werk hebben we een behoorlijke groep mensen die onder de benaming rijkelui vallen. We krijgen namelijk nogal veel klanten van Deurle en Sint Martens Latem, en laat ons zeggen dat de meerderheid onder hen nu niet bepaald sukkelaars zijn.
Begrijp me nu niet verkeerd. Ik heb niets tegen mensen met veel geld,... zolang ze zich als een normaal mens gedragen.
Ik moet echter vaststellen dat pakweg 80% van de klanten die moeilijk doen over hun boetes (of huurverlengingen want dat klinkt positiever) rijkelui zijn. Als Jan met de pet te laat komt zal die in 99% van de gevallen zonder morren zijn verlenging betalen. Maar als er zo een pief met een dikke BWM of Porche zijn films te laat binnen brengt, dan begint de miserie. Dan worden het meestal conversaties zoals degene hieronder.
"Dat zal nog 3.50 huurverlenging zijn alstublieft."
"Wat! Nog 3.50!??"
"Inderdaad mijnheer."
"Ik ben hier goeie klant hoor!"
"Dat kan wel zijn mijnheer. Maar wij behandelen iedereen op dezelfde manier."
"Ik kom hier bijna elke week!" (meestal nog overdreven ook, 2 keer per maand zal er meer op trekken)
"Mijnheer, wij hebben klanten die hier bijna elke dag komen huren, en ook zij moeten betalen als ze te laat komen hoor."
"Goh, als je mij die boete laat betalen weet ik toch niet of ik hier ga komen hoor!"
"Dat is u goed recht mijnheer, maar het zal toch 3.50 zijn"
Meestal betalen ze dan boos en vertrekken ze terug zonder nog een woord te zeggen. En uiteindelijk komen ze toch weer terug.
Ik kan mij daar zo kwaad in maken! In de duurste kleren rondlopen, met de duurste auto's rijden en braspartijen op restaurant van 150 de man,... maar een boete betalen van 3.50,...ho maar! En dan maar neerbuigend kijken! Dat zijn ook de mensen die overal een voorkeursbehandeling verwachten. En oh wee het gebeente van zij die niet onderdanig genoeg zijn! Als ze in een winkel hun zin niet krijgen vragen ze meestal naar de grote baas of dreigen ze met andere zaken.
Totaal tegen mijn verwachtingen in, zijn er toch mensen ingegaan op de uitdaging. En de resultaten waren alles behalve teleurstellend! Bij deze wil ik dus alle deelnemers bedanken voor de moeite. Dikke kus en een bank vooruit!
Philou
ps: Hill is zijn Moose kwijt,... als jullie dus hier of daar een uit zijn bek ruftende eland zouden tegenkomen, gelieve hem dan een seintje te geven! Die jongen is er helemaal kapot van. Negerinnentetten zouden - heb ik uit goede bron - een ideaal lokmiddel zijn!
Aangezien ik in een lekker tegendraadse bui ben wens ik jullie nu al een prettig weekend toe! Ik weet het, ik weet het,...ik leef graag gevaarlijk! 
Donderdagochtend kwamen mijn elfje en ikzelf om 10.00u aan op het U.Z. te Gent. Het eerste wat we te horen kregen was dat de operatie verzet was naar 17.00u (in plaats van de oorspronkelijke 11.00u). Great,...maar wat doe je eraan? We moesten niet op de kamer blijven wachten, maar mochten in de buurt wat rondlopen (ze gingen bellen naar mijn gsm moest er toch iets veranderen aan het schema).Eerst hebben we op ons gemak alles uitgepakt en op de kamer gelegd. Na even een praatje gemaakt te hebben met een kamergenote zijn we naar de cafetaria gegaan. Daar hebben we meer dan 2 uren doorgebracht. In boekjes lezen, kruiswoordraadsels oplossen en mensen begluren. Voor mij was het wachten al vervelend, maar voor mijn vrouw was het nog vervelender. Ze moest namelijk nuchter blijven. De rest van de namiddag hebben we wat rondgewandeld. Rond 15.45u gingen we terug naar de kamer. Het verplegend personeel had gevraagd om ten laatste een uur voor de operatie terug naar de kamer te komen om al wat voorbereidend werk te doen. Omstreeks 16.15u kwam een verpleegster ons vertellen dat door een spoedgeval (een man had tijdens een ongeluk met de auto glas van de achteruitkijkspiegel in zijn ogen gekregen) de operatie naar 19.00u uitgesteld was. Leuk is anders, maar we deden daar nu niet echt moeilijk over. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal, dus daar moet je niet onredelijk over gaan doen. 
Als ik terugdenk aan het leugenpaleis komt er bijna automatisch een grote smile op mijn bakkes. De soort humor die Matthysen & Peeters gebruikten in hun radioprogramma was niet iedereen zijn meug, maar mij kon het zeker bekoren. Met personages zoals Jef de Lathouwer, Kim de hert en Joe Roxy die de revue passeerden kwam ik vaak niet bij van het lachen. Bart en Hugo hadden er (zo te horen toch) ook altijd zin in. Regelmatig schoten ze zelf in de lach bij het uitkramen van zoveel zever, maar dat was juist één van de vele charmes van het programma. Op internet ben ik nog op enkele gedichtjes van Joe Roxy gesukkeld.
Armand Piesschaert sloeg een advertentieblad open terwijl hij het laatste restje boterham met hoofdvlees verorberde. "Hmmm, kijk eens hier Josette. Een coupon die je kan inruilen voor een gratis kilo tomaten. Tjongejonge,...liefhebbers van tomaten zitten de komende dagen op rozen" mompelde hij.
Ik zou graag leren om lucide te dromen. Lucide dromen is eigenlijk beseffen dat je droomt in je droom zelf, maar toch niet wakker worden. Je kan je droom wijzigen in gelijk wat jij wilt. The sky is the limit,.... en zelfs de sky is niet echt the limit, want je kan evengoed into space vliegen. Ik kan me trouwens direct wel wat erotisch getinte fantasieen inbeelden. 
Esmeralda de Villalobos staarde verveeld voor zich uit terwijl ze heupwiegend in de vitrine van privéclub Olala stond te dansen. Het was het einde van de maand, hetgeen zich steevast vertaalde in weinig klandizie. Daar kwam dan nog eens bij dat het buiten serieus regende. Dansen deed ze eigenlijk enkel om zichzelf warm te houden. De uitbater van het fijne etablissement was namelijk te krenterig om de zaak degelijk te verwarmen als er geen klanten aanwezig waren. Het enige voordeel dat de kou gaf was de constante aanwezigheid van keiharde tepels in haar topje. "Wat ben je met tepels waar je glas mee kan snijden als er geen kat komt kijken." mompelde Esmeralda kwaad. Op een zuur ruikende oude vetzak na had ze vandaag nog geen enkele klant gehad. En zelfs die wou enkel betalen indien hij haar mocht tongkussen. Daar zou ze vroeger nooit op in gegaan zijn, maar de tijden waren hard. Meer en meer klanten gingen bij meisjes die thuis mannen ontvingen. Zo iets viel minder op. Veel van die meisjes waren dan nog eens een stuk jonger en aantrekkelijker dan haar. Onlangs had een boze klant haar een verlepte trut genoemd en ze wist dat hij eigenlijk wel een beetje gelijk had. Ze had haar beste tijd gehad en dat besefte ze zelf maar al te goed. Ze droeg een pikzwarte pruik om de kale plekken op haar hoofd - die ze volgens dokter Neus van de stress kreeg - te verbergen. Ze keek ook een beetje scheel en vorige zomer was ze de grote teen van haar rechtervoet kwijtgeraakt tijdens een accident met een grasmaaier. Ze leek wel geboren voor het ongeluk. De rest van die nacht had ze geen enkele klant meer. Gunter - haar pooier - stuurde haar omstreeks zes uur in de ochtend naar huis met de boodschap dat ze niet meer hoefde terug te keren. Wat voor Amanda Piesschaert (Esmeralda was slechts haar exotisch klinkende "artiestennaam") eerst weer eens een geval van brute pech leek is uiteindelijk een keerpunt in haar leven geworden. Na enige weken solliciteren is ze - door het gebruik van een vals diploma - art director in een varkensvetsmelterij geworden. Amanda bepaald vandaag hoe lang de saucissen morgen zullen worden. Denk daar maar eens aan de volgende keer dat je bij je buurtslager een worstje besteld! Zo zie je maar dat iedereen het kan maken in het leven!
Ik heb een weekje vrijaf genomen. Leukleukleuk! Mijn vrouwke en ik hebben besloten om onze voormiddagen nuttig in te vullen door al wat marchandise klaar te zetten voor de op stapel staande verhuis. Zoals eerder vermeld op deze blog begin ik vanaf 21/12/2006 te verhuizen. Het huurcontract in onze huidige woonst loopt af op 31/01/2007 dus met iets meer dan een maand zouden we meer dan voldoende tijd moeten hebben om alles in orde te brengen. Aangezien ons nieuw huisje zo goed als instapklaar is (de vorige bewoners waren heel zorgzame mensen) valt het qua zwaar klussen heel goed mee. Enkel de living was wat aan de ouderwetse kant. Daar gaan we nieuwe tegels laten plaatsen en herbehangen. Verder moeten we enkel wat ruimtes schilderen,...maar bon,...we wijken af.
Ik krijg het soms echt op mijn heupen van rijkelui. In de videotheek waar ik werk hebben we een behoorlijke groep mensen die onder de benaming rijkelui vallen. We krijgen namelijk nogal veel klanten van Deurle en Sint Martens Latem, en laat ons zeggen dat de meerderheid onder hen nu niet bepaald sukkelaars zijn. 
Totaal tegen mijn verwachtingen in, zijn er toch mensen ingegaan op de uitdaging. En de resultaten waren alles behalve teleurstellend! Bij deze wil ik dus alle deelnemers bedanken voor de moeite. Dikke kus en een bank vooruit!
