De laatste paar dagen van mijn verblijf in NZ was in het noordeiland. Na de ferry te hebben genomen in Picton kwamen we in Wellington aan. Ik wou er nog naar het alombekende Te Papa museum gaan, maar het was hiervoor al te laat en door tijdsnood kon ik hier geen extra dag verblijven. De dag erna zijn we dan verder getrokken naar de laatste stop voor Auckland, Taupo. Hier heb ik bij de eerste passage geen enkele activiteit gedaan. Nu had ik beslist om er 2 activiteiten te doen. De eerste avond bij aankomst ging ik een bungee sprong uitvoeren en de dag erop de mooiste dagwandeling in NZ (en top 10 in de wereld) wandelen, de Tongariro Crossing genoemd.
De bungee organisatie kwam me om iets na 17 u halen. Na een kijkje te hebben genomen van waar ik zou springen, ben ik, met een al veel sneller kloppend hartje, mij gaan inschrijven. Ik heb er papieren moeten tekenen waardoor ik ze niet verantwoordelijk kan stellen bij mogelijke ongevallen (slik), ze hebben me gewogen en dan heb ik betaald. Daarna mocht ik naar de brug stappen vanwaar ik ging springen. Na een Braziliaans meiske was het aan mijn beurt. Hartritme nog een beetje meer omhoog... Na mijn voeten in een harnas te hebben gedaan en aan een dikke elastiek (een 5 cm diameter) hebben vastgemaakt deden ze nog een korte uitleg wat ik moest doen. Veel meer dan gewoon springen, hield het niet echt in. De 47m hoge sprong was in een vallei met daarin een grote rivier. Hierdoor had ik de keuze om in het water te belanden of niet. Zone sprong doe je niet elke dag dus ik dacht ´waarom ook niet`. Ik vroeg echter om slechts tot borsthoogte in het water gedoopt tot worden. Dan was het moment aangebroken, ik mocht rechtstaan en naar de rand strompelen. En dan 3-2-1 en ... springen zot. Na het moment dat ik gesprongen heb was het ergste voorbij. Daarna was er wel veel geroep bij gemoeid gekomen. Vooral wanneer je het water dichter en dichter ziet komen en je niet tot borsthoogte, maar ik met heel mijn lichaam onder water belandde. Na de waterdoop werd ik door de elastiekwerking terug in de lucht gesmeten. Dat gevoel was echt bizar. Vooral het moment wanneer je voor een fractie van een seconde niet meer stijgt of daalt, maar even zweeft... Echt de max van een gevoel. Na nog een paar keer op en neer te gaan, lieten ze mij van bovenaf wat zakken en werd ik in de rivier door een bootje opgepikt. Kletsnat maar weer tevreden ben ik dan naar boven gewandeld om mijn photos en video te gaan bekijken. Na lang twijfelen heb ik deze dan ook gekocht, want dit is veruit het extreemste dat ik in mijn leven heb gedaan. Mijne skydive (parachutesprong) in Cairns was zot, maar bij bungee moet je echt zelf springen en heb je echt het gevoel dat je te pletter gaat vallen in de rivier. De activiteit zelf duurt niet lang, maar het was een zalige kick!!!
De dag erna ben ik om 5u30 opgestaan om de Tonagriro Crossing te bewandelen. De 20 km lange wandeling is volledig door een ruw vulcanisch gebied. We zaten eerst in de bus voor een rit van 1,5 uur naar het beginpunt van de Tongariro Crossing. Een wandeling van Mangatepope naar Ketetahi en ongeveer 7 uur lang. Om 8u20 vertrokken, je hebt 7,5 uur de tijd om aan de andere kant van het vulkanische gebied te komen. Het begint met een flinke stijging (the devils staircase genoemd) van 700 meter over vulkanisch terrein, met aan de rechterkant de vulkaan Ngauruhoe. Ik was aan de wandeling begonnen met een Zweeds koppel. Er was een 3-4 u lange omweg om Mt Ngauruhoe te beklimmen. Deze berg is bekend dankzij de film Lord of the Rings en zal door iedereen die de film gezien heeft wel bekend in de oren klinken als Mount Doom (daar waar de ring wordt vernietigd). De Zweden zagen deze klim niet zitten. Op het kruispunt naar deze top ben ik een moedig Engels meisje Laura tegengekomen die het avontuur tot de top met mij wou aangaan. Het was de zwaarste klim van mijn leven. Het was constant stijl stijgen geblazen met loskomende stenen en gravel die soms voor heel gevaarlijke stukken zorgde. We zijn in anderhalf uur bijna 1100m gestegen in hoogte tot aan de top van Mount Doom met een hoogte van 2291m. De wind daar boven was echt wel redelijk extreem waardoor je je toch best steeds ergens probeert vast te houden. Maar dan het zicht, mannekes toch, echt niet te beschijven. Ik heb nog nooit zo een prachtig uitzicht gezien in mijn leven en dan nog eens extra speciaal als Lord of the Rings fan om daar aan de top van Mt Doom te staan. Echt genieten... Daarna zijn we via een nog veel stijler stuk (ik schat 70°) naar beneden gegleden. Redelijk avontuurlijke afdaling als ik je vertel dat we in 25 min 1100m zijn afgedaald. Met heel uitgeputte benen zijn we hierna aan de nog 14 km resterende hoofdwandeling begonnen.
De vulkanen Tongariro (1968 m.), Ruapehu (2797 m.) en Ngauruhoe (2291 m.) zijn nog regelmatig actief en braken kilometers hoge aswolken uit. Het park heeft een grillig klimaat en de belangrijkste klimatologische factor is de wind. Als gevolg van de overheersende westenwinden valt de neerslag voornamelijk op de westhellingen. Ten oosten van de vulkanen liggen droge steppeachtige gebieden, waar de grond voornamelijk uit zand en steen bestaat. Ten westen van de vulkanen liggen bossen en hebben de vulkaanhellingen een weelderige vegetatie. Vanaf Mangatepopo gaat het pad omhoog naar de zuidelijke hellingen van de Tongariro, terwijl de lava stromen vanaf de Ngauruhoe aan de noordwest kant liggen. Tussen de twee vulkanen gaat het pad steil omhoog naar de Mangatepopo vallei. Na deze vallei kom je in de South Crater. De uitzichten op de Ngauruhoe vanaf hier zijn prachtig. Een korte klim brengt je naar de Red Crater en het hoogste punt van de wandeling (1886 m.). De graad van de krater volgend kom je bij de bijzondere kleuren van de rotsen en van de Emarald Lakes. Het zijn de mineralen van de Red Crater die deze kleuren mogelijk maken. Na de Emarald Lakes gaat het pad door de Central Crater en volgt de oever van Blue Lake. Hierna is het omhoog naar de North Crater waarvandaan je bij goed weer het Taupo Lake kan zien. Hierna gaat het zigzaggend voor een 10 tal km ruim 1000 meter naar beneden richting de parkeerplaats. Hier werden we na een half u wachten terug naar de hostel gevoerd. Ik ben toch even ingedut moet ik toegeven na deze fysieke maar prachtige wandeling.
Na een goeie nacht slapen zijn we de volgende dag terug naar mijn beginpunt punt in NZ, Auckland getrokken. Hier heb ik de dag erop, op mijn laatste dag, een gratis rondtour rond Auckland gedaan met een bus. We hebben er de Auckland Harbour Bridge beklommen en 1 van de reizigers heeft daar nog een bungeesprong ondernomen. Die avond mijn laatste maaltijd klaargemaakt en de dag erna al vroeg uit de veren om naar het vliegveld te gaan met de openbare bus.
Om 9u20 was mijn eerste vlucht (3u) naar Sydney. In Sydney moest ik dan 5 u wachten op de volgende vlucht. Deze vlucht (14u) bracht mij naar Abu Dhabi in de Emiraten. Hier heb ik leuke en interessante gesprekken gehad met 2 vrouwen uit Saoedi Arabië over hun cultuur en gewoontes. In Abu Dhabi moest ik nog eens 3 nu wachten waarna ik de laatste vlucht (7u) tot in Zaventem heb genomen. Hier wachtte ons mama, mijn stiefpa André en mijn 2 broers me op. HOME SWEET HOME!!!!
