Beste bloggers, het is weer een tijdje geleden dat ik iets van mij heb laten horen.
In Darwin ben ik zoals gewoonlijk op zoek gegaan naar een reispartner en al snel kwam ik in contact met ne gast van 31 jaar. Hij heet Scott en is ne Schot, dus geen verwarring mogelijk en gemakkelijk om zijne naam te onthouden. Ik ben er een pint mee gaan drinken en het bleek als snel ne boeiende avontuurlijke kerel te zijn. Hij heeft al 3 jaar in zijn leven gereisd en heeft echt al veel van de wereld gezien, vooral in Azië dan. We beslisten toen om de dag erna al te vertrekken. Die avond zijn ik, Scott, Vincent en 2 van Vincents vrienden een pintje (een paar) gaan drinken in Darwin. Het was lang geleden da ik nog eens uit was geweest en dat deed me wel goed. Na een leuke avond heb ik afscheid genomen van Vincent en zijn vrienden.
De dag erna in mijn hostel uigecheckt en samen met Scott massaal inkopen gaan doen, omdat het int stad 50% goedkoper is dan in de outback. Rond de middag zijn we dan vertrokken en onze eerste stop was een rondvaart op een rivier waar veek krokodillen te zien zijn. De tour heette: Jumping Crocs. Aan de hand van vlees dat de gids aan een stok hangde, lokt hij de krokodillen. De hongerige krokodillen jumpten dan (soms met heel hun lichaam) uit het water om het stukske vlees te bemachtigen. Dit was de eerste keer dat ik een krokodil in het wild zag en ik moet zeggen, neig impressionant allemaal. In totaal hebben we een 15 tal verschillende kroks gezien in een 2tal uur.
Die avond zijn we dan een beetje zuidwaards van Darwin gereden waar we het prachtige Litchfield National Park konden binnenrijden. Hier hebben we verschillende pittoreske watervallen gezien en leuke waterpools gevonden waarin we een verfrissende duik konden nemen. We hebben hier 2 dagen gespendeerd. Het laatste dat we daar gezien hebben was een afslag waarop Thermite Mounds stond geschreven. Ik heb er zo al duizenden gezien terwijl ik aan het rijden ben, maar we zijn er nieuwsgierig toch gestopt. Dit bleek een goede keuze, want hier waren de grootste thermietheuvels die ik hier al hebben gezien verenigd op dezelfde plaats. De fotos liegen er niet om (zie waar ik kniel voor één van de thermietheuvels), het zijn echt gigantische bouwwerken dat die beestjes in elkaar knutselen.
Na Litchfield hebben we beslist om de Stuart Higway af te reizen tot zon 500 km voor Alice Springs waar de Devils Marbles plaatsvinden. De dag voor we hier aankwamen zijn we op aanraden van vele andere backpackers naar een outbackpub (café) gegaan in het stadje Daly Waters. Ik noem het een stadje, maar de pub was zowat alles wat er daar te zien was. De pub is opgericht in 1893 en is naar hun zeggen het oudste cafetje in het Nortern territory. We hebben er met wat geluk ieder 3 gratis pinten kunnen drinken. We kwamen aan toen happy hour startte en er werd getost (kop of munt) en als je juist raadde, kreeg je je pint voor niets. We hebben dit ieder 3 keer gedaan en we hadden elke keer juist geraden. Statistisch gezien is de kans klein, maar ja, in de outback weet je nooit natuurlijk. Rond de pub liepen er poedelachtige kippen rond. In de pub hingen de meest rare objecten op van vorige bezoekers: geldstukken en biljetten, petten, voetbalshirts, ondergoed (slipjes, boxers en bhs) en noem maar op. We hebben er leuke mensen ontmoet, nog paar pintjes gedronken waarvoor we deze keer wel betaald hebben, en het is dus al bij al een heel leuke avond geworden. De dag erna zijn we aan een restarea gestopt op een 20 km van de Devils Marbles waar we 2 sympathieke Franse kerels zijn tegengekomen. We hebben er een kampvuur gemaakt, een paar pinten samen gedronken en weer een leuke avond gehad. Deze 2 kerels waren nog eens het bewijs hoe slecht het Engels van ne Fransman wel kan zijn. En hoe zatter ze werden, hoe erger het werd, echt wel grappig...
De dag erna hebben we dan de Devils Marbles (duivelse knikkers) bezocht. Dit is een eigenaardige rotsfarmatie in de outback bestaande uit vaak knikkervormige rotsen en ze werden door de aboriginals aanzien als de eieren van de mythische regenboogslang. Geologen zeggen dat deze duivelsknikkers verweerde resten zijn van een 1,5 miljard oude rotsformatie. Hoe je het ook uitlegt, ze vormen een mysterieus schouwspel. We hebben hier een 2 tal uur rondgewandeld en zijn dan terug noordwaarts gereden via Tennant Creek om zo via Tree Ways (verbindt Adelaide, Darwin en Cairns) door te reizen naar de oostkust.
Op de lange weg naar Cairns was er niet zoveel te bezoeken of te bezichtigen. De dagen werden gevuld met lange ritten door de outback en korte bezoekjes in outbackstadjes. Toen ik in één van deze stadjes wou betalen voor LPG voor de van, ontdekte dat ik mijn bankkaart kwijt was. Ik denk dat ik het vergeten ben in een outbackpub een paar dagen voordien en dat was een 1000 km verwijderd van waar we toen al waren. Veel te ver om even op te gaan pikken, dus heb ik mijn bank gebeld om mijn kaart te cancelen en een nieuwe naar het hoofdkantoor in Cairns te sturen. Toen ik die dag mijn balans van mijn rekening online checkte, kreeg ik een bericht dat er iemand een paar keer een verkeerd paswoord had gebruikt en dat er dus iemand van me probeerde te stelen. Dit is echter onmogelijk, omdat je om online transacties te verrichten 8 cijfers en een paswoord nodig hebt. Onbegonnen werk, dus laat ze maar proberen ... Scott heeft me dan tot Cairns wat geld geleend en met mijn identeitskaart heb ik dan geld kunnen afhalen in Cairns. Net voor Cairns zijn we door de prachtige Atherton Tablelands gereden. Dit is een fantastische groene heuvelachtige streek een 100 km ten westen van Cairns. Voor de verandering was de baan niet meer zo saai altijd rechtdoor, maar met veel bochten en uiteraard heuvels. We hebben er in een gigantsch meer gezwommen en vele watervallen bezichtigd.
In Cairns aangekomen, hebben we ons voor een paar dagen in een camping op 5 km van het centrum genesteld. We hebben er de eerste dagen rondzoek gedaan naar wildwaterrafting excursies en skydiven. Na lang te hebben rondgezocht en onderhandeld hebben we, met 50 euro korting, deze 2 avontuurlijke activiteiten geboekt. Spannend!! We moesten een 2 tal dagen afwachten dus hebben we onze was gedaan, 3 filmkes in de cinema gezien en een paar leuke restaurantjes gedaan (Thais, Indisch en ne pizza). Na 3 maand campingvoedsel te hebben klaargemaakt en gegeten, kan ik u garanderen dat het gesmaakt heeft.
Voor de eerste avontuurlijke dag stond rafting op het menu. Voor wie niet zou weten wat dit is, het is het varen in een rubberen boot (met 6 man en ne gids) waar iedereen een peddel heeft en samenwerkt om de boot niet om de haverklap te laten omkantelen. Dit is echt het tofste dat ik tot nu toe op een rivier heb gedaan. Ik en Scott hebben voor de extreem rafting optie gekozen, wat betekent dat de gidsen net iets verder gaan dan de andere rafts. De gids zei ons constant wat we moesten doen, maar dit was meestal ook wel nodig. De rivier was echt wel heel wild op bepaalde delen. De zware regenval van de laatste dagen maakte het net nog iets spannender. De acties die we op bevel van de gids deden waren: allemaal naar links of rechts in de raft gaan hangen, vooruit en achteruit peddelen, gehurkt in de boot gaan zitten met de peddel horizontaal tussen u benen. Voor diegenen die al geraft hebben: de grootste rapids waren van graad 4. Deze rapids resulteerden toch een paar keer in het omkantelen van de raft of het uitvallen van sommige van ons team. Echt wel de max! Het extreme gedeelte bestond uit het springen van 5 tot 10 m hoge rotsen in de diepere stukken van de rivier. Een goede rush heeft mij dat gegeven en een goede training voor de 60 seconden vrije val die me dag erna te wachten stonden bij het skydiven. Zoals je kan lezen was dit echt een geslaagde dag hier in Australië. Echt de moeite en een aanrader voor wie er ooit de kans voor heeft.
De dag erna had ik getekend voor veruit de extreemste sport die ik in mijn leven beoefend heb, namelijk de skydive. We hebben weer voor de extreemste gekozen. Dit is deze waar je vanuit 14000 ft (4200m) uit een vliegtuiske springt, gevolgd door 60 seconden vrije val waar ik sneller dan 200 km/u aan het vallen was, waarna de gids de parachute opensmijt. Daarna blijf je nog een 5 tal minuten rondvliegen en kom je neer in het uitgestipelde veld. Amai mijne frac. De sprong was gepland voor 11 u en vanaf dat ik opstond begon ik ze toch wat te nijpen zenne. Om eerlijk te zijn heb ik de avond ervoor toch wel iets langer dan normaal wakker gelegen. Waar heb ik me nu weer voor ingeschreven. Ik ben al ni echt nen held als het om hoogtes gaat. Maar ik was toch vastberaden om het te doen, dus alle moed bijeengeraapt en na 2 minuten uitleg gingen we de bus op die ons naar het vliegveld bracht. Daar nog een generale repetitie gekregen van 30 seconden van wat er van mij verwacht wordt. Dit was ni zoveel eigenlijk, het belangrijkste was eigenlijk om uit de vlieger te springen. In de vlieger was ik echt stil en concentratie alom voor wat me te wachten stond. Ai caramba! De vlieger bleef maar stijgen en stijgen, hetgeen gevolgd wordt door het sneller en snller kloppen van mijn hartje. En dan was het moment aangebroken, de deur ging open en de andere zotten voor mij begonnen uit de vlieger te verdwijnen. Al snel was het mijn beurt en voor ik het besefte was ik niet meer in de vlieger maar aant vliegen zonder vlieger. De eerste paar seconden waren een hel, maar eens gestabiliseerd was het echt een zalig gevoel. Daarboven had je een prachtig uitzicht over heel Cairns: de zee, de bergen, de rivieren, het stadscentrum. Echt magnifiek! Na een minuut was het dan hoogtijd om de parachute te openen zodat we niet aan 200 km/u de aarde zouden bereiken... Ik heb zelf de koordjes even mogen hanteren en was best wel moeilijk moet ik zeggen. Na een 5 tal minuten bereikten we de grond. Hierna moest ik toch even bekomen zenne. Mijnen tikker wist percies niet goed wat er net allemaal gebeurd was.
Dit is weer een aanrader voor iedereen die het aandurft. En zelf voor diegenen die het niet echt zien zitten, als je niet bang bent dan is de kick er ook een beetje vanaf.
De dag erna heb ik mijn busje nog eens laten onderhouden. Ik en Scott hadden dan beslist om een 200 km naar het noorden te rijden waar het Daintree Np en Cape Tribulation ligt. Een kleine ferry heeft ons over de rivier gevaren. We hebben hier 2 dagen rondgehangen in de regnwouden van Australië. Het was er niet vochtig zoals het normaal gezien in een regenwoud is, maar echt wel schoon stukske natuur.
Van hieruit hebben we beslist om te proberen noordwaarts te reizen. De reisboeken raden dit af, maar de plaatselijke bevolking zei dat dit met mijn buske geen probleem zou mogen vormen. Het is gene 4x4 maar het heeft wel high clearence (geen idee hoe we dit in het nederlands zeggen). We zijn dan in een 5 tal via Cooktown, Laura, Arthur River, Weipa naar het meeste noordelijke punt van de kaap (Cape York Peninsula) proberen te reizen. Op een 200 km van het meest noordelijke punt hebben we rechtsomkeer moeten maken, want het had er de laatste dagen fel geregend waardoor bepaalde delen van de weg uit heel diepe modderstukken bestond. We hebben een uur op een tegenligger gewacht en die vertelde ons dat het er niet beter op werd en ze raadden het ons af om verder te reizen. Echt wel spijtig want we hadden al 80% van de lange weg afgelegd. Maja, de 800 km lange roadsafari op onverharde wegen was echt wel een super avontuur en weer een ervaring rijker. De ergste 2 stukken van de weg waren in de eerste 200 km. Het eerste stuk was een rivierkruising waar we door een 70 tal water hebben gereden. Mijn buske reed dan na wat tegenstribbelen terug verder. Het tweede stuk was een redelijk diep natte zandsectie waar ik na 1 km uiteindelijk ben vastgereden. Dan toch niet genoeg clearence... Na 2 minuten kwam er een hulpvaardige tegenligger die er ons heeft uitgetrokken. Al de 4x4's zijn er van sleepkabels voorzien waardoor er wel altijd iemand is die u kan helpen. In 9 dagen (heen en terug) hebben we niet ene tegenligger gezien die gene 4x4 had. We hebben er ook geen enkele backpacker gezien, wat het voor ons ook wat spannender maakte, omdat niet veel bacpackers dit traject durven / willen afleggen. We hebben er op verschillende plaatsen tot 20 duizend jaar oude rotskunst gezien. In Hopevale (aboriginal community) hebben we een rondleiding gedaan met een aboriginalouder die ons de betekenis van de rotstekeningen uitlegde, de verschillende bushtucker (voedsel in het bos) toonde en verschillende interessante verhalen over zijn voorouders, geesten,... vertelde. Hij zorgde steeds voor veel interactie wat het allemaal nog interessanter maakte. Ik heb nu een beter inzicht over wat al de rotstekeningen betekenen, ik heb groene mieren (citroensmaak) en een soort rups (oestersmaak) geproefd. Ik heb gezien hoe ze bladeren van een speciale boom gebruiken als zeep. Scott heeft het getest en het werke echt zuiverend. Het was weer een leuke dag en een uitzonderlijke interessante ervaring.
Wat me opviel in dit noordelijk geïsoleerde deel van het land was dat al de mensen echt extreem vriendelijk en hulpvaardig waren. Best wel leuk als je ergens "in the middle of nowhere" in een stadje aankomt.
Nu zijn we terug in Cairns aangekomen. Ik heb beslist dat ik hier een 5 daagse duikcursus ga volgen die nu zaterdag gaat beginnen. Scott en ik gaan hier dan onze eigen weg uitgaan. Hij heeft een werkaanbieding in Houston die hij misschien gaat accepteren. Zoniet gaat hij juist wat reisvrienden van in Azië bezoeken op de oostkust en dan gaat hij terug naar Azië vliegen, omdat dit werelddeel hem veel meer aanspreekt dan Australië zelf.
De duikcursus bestaat eerst uit 2 dagen theorie en training in een oefenzwembad en wordt dan gevolgd door 3 dagen en 2 nachten op een speciaal voorziene boot voor te diepzeeduiken. Daar ga ik 4 traingsduiken afwerken met gids. Daarna mag ik 5 duiken zonder gids doen, waarvan 1 snachts zal plaatsvinden. Ik hoop dat het weer wat gaat meevallen, want als het bewolkt is, is het naart schijnt iets minder mooi daar diep beneden. Ik kijk er alleszins weer fel naar uit. Het duiken vindt plaats op het Great Barrier Reef en is het langste rif in de wereld en behoort tot de beste duikdestinaties in de wereld. Een 200 km ten zuiden van Cairns ligt er een wrak in de zee. De duik om dit te bezichtigen behoort tot de top 10 van de mooiste duiken in de wereld. Nadat ik mijn duikcursus heb gedaan ga ik dit wrak misschien ook wel verkennen. Van 19 tot 21 juni is er in het noordelijke Laura een aboriginal dans festival dat ik misschien ook een bezoekje ga geven. Ik kom net van daar, maar het lijkt me ongelooflijk interessant om er de dansen en muziek van deze ozo oude cultuur te bezichtigen en te beluisteren.
