Het laatse stuk naar Perth was echt wel de moeite waard. In grote lijnen zijn we via Esperance-Albany-Denmark-Walpole-Pemberton-Margareth River-Busselton en Freemantle gepasseerd. We hebben hier een 6 tal dagen over gedaan en ik kan deze 6 dagen in een paar woorden samenvatten. Eerst fantastische stranden, dan gigantische bomen en dan terug fantastische stranden.
Op een weg van een 500 tal km hebben we echt zoveel verschillende soorten stranden gezien. Witte zandstranden met verschillende diktes van zand elke keer, stranden omringd door rotsen, stranden omringd door groene heuvels. Geloof mij, ik heb in die paar dagen de, tot nu toe voor mij, mooiste stranden uit mijn leven gezien. Stuk voor stuk magisch en bijna steeds verlaten, spijtig dat het gezelschap tegenviel, maar da maakte toen echt niet meer uit als je al die uitzichten in je opneemt. In een mooi National Park ten oosten van Esperance, Cape Le Grand genaamd, zijn we samen met 2 Koreanen, 1 Zweed en andere Francaise aan een 300 m hoge klim gestart van de Frenchman Peak. De laatste 200 m waren echt redelijk heftig en moeilijk te beklimmen waardoor de 2 Franse meisjes ironisch gezien als enige de Frenchman Peak niet hebben beklommen. Het uitzicht daar boven is echt 1 van de hoogtepunten geweest van de tot nu toe al 6 maanden (amai de tijd vliegt) durende reis. Echt prachtig!! Een uitzicht over heel de omgeving: andere bergen, kei veel verschillende baaien met mooie stranden, groene vlaktes, bossen,... De fotos kunnen het niet perfect aantonen, maar het was echt wel toppie (letterlijk en figuurlijk dan)!!
Na de mooie stranden kwamen we in een gigantsich bos terecht met nog gigantischere bomen Ik heb er voor de tweede keer (eerste keer in Tasmanie) een Tree Top Walk gedaan, maar volgens mij was de stelling die tussen de bomen gebouwd was nog een paar meter hoger dan de eerste ervaring. Het resulteerde weer in prachtige uitzichten. Een 100 km verder in Pemberton heb ik er 2 bomen beklommen. De eerste was 60 m, de tweede 68 m. Je geraakt er via metalen staven die in de bomen zijn geplaatst. Redelijk veilig maar dat maakte het niet minder spannend. Mijn fantastische reispartner heeft raar maar waar gepast voor de zoveelste keer. Het uitzicht dat ik boven te zien kreeg was echt verbluffend. Een uitzicht over heel het bos en in den tweede boom was de zon aan het ondergaan wat het allemaal nog specialer maakte.
Daarna zijn we doorgereisd naar Margareth River dat bekent staat voor haar wijn en goeie surfstranden. We hadden echt wel geluk want er was juist een internationale surfwedstrijd aan de gang. Voor een luttele 5$ zijn we binnengemogen en hebben we voor de eerste keer int echt goeie surfers aan het werk gezien. Leuke ervaring dus!!
De dag erna zijn we doorgetrokken naar Freemantle (Freo). Dit bleek echt een kei sympathiek, multicultureel klein stadje te zijn. Een wandeling door de stad gemaakt, een leuke zondagmarkt bezocht en een namiddag aan het strand doorgebracht, waar ik mijn tweede Engelstalige boek heb uitgelezen. Wie graag crimestories leest moet zeker Michael Connely is onder de loep nemen, echt goeie spannende schrijfstijl.
Savonds zijn we dan in Perth aangekomen waar we na de rekeningen te hebben gemaakt afscheid van elkaar hebben genomen. Heel merkwaardig was het afscheid niet moeilijk voor mij! Buiten de al bekende karakteristieken van haar was ze niet echt hulpvaardig in het koken, het verhuizen van al de spullen om te kunnen slapen en noem maar op. We hebben 2 weken samen gereisd en ik heb een 5300 km afgelegd. Nu zit ik al voor de 2 de dag in het centrum van Perth. Gisteren op zoek gegaan naar een mechanicien voor een onderhoud en morgen vroeg mag ik hem/zij binenbrengen. Vandaag mijne was gedaan en nu toch al een paar uur mijnen blog aan het updaten. In mijn kamer zitten 2 neige kerels (Canadees en Engelsman) en hoorde dat de Canadees net ne wagen heeft gehuurd om dezelfde weg als mij naar het noordwesten af te leggen. Ik zei dat het spijtig was, omdat ik naar iemand zocht om mee verder te reizen. Gelukkig had hij nog niks betaald en zag hij het volledig zitten om met mij verder te reizen. Vrijdag morgen vertrekken we. Het plan van de eerste 2 dagen is eerst een klein eilandje te bezoeken ten westen van Perth, Rottnest Island genoemd, dat met de fiets gemakkelijk in 1 dag kan bezocht worden. De dag erna gaan we ten noorden van Perth een kajaktocht doen in een rivier waar meer water in loopt dan in onze Lesse. Ik zie het al volledig zitten..
Voila, in enen dag 4 verhalen op mijnen blog. Ik heb er eindelijk mijnen tijd is voor kunnen nemen, daarmee. Geniet van de photos en tot hoors!!
Na onze driedaagse in Flinders National Parks kwam het saaiste stuk weg van heel Australie, namelijk een ongeveer 2000 km lange weg waar er nauwelijks iets te beleven valt. Slechts om de 100-200 km een klein stadje dat meestal niet veel meer was dan een klein tankstation. De wegen zijn redelijk saai, bijna steeds rechtdoor en uitzichten die heel lang hetzelfde bleven. Deze weg wordt de Nullarbor genoemd en toen deze in de jaren 60 helemaal werd doorkruisd, kwam je sowieso in de krant terecht. Ik ben nog steeds aan het wachten op een antwoord van Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad, maar ik vrees dat er iets is misgelopen met hun correspondentie.
De dag voor we aan de grens van Zuid naar West Australie zaten, hoorden we dat er weer een quarantaine was en dat alle groenten en fruit verboden waren om over de grens te brengen. Die avond hebben we dus een gigantische groenten-en fruitsla gemaakt waar we savonds, en de dag erna smorgens en smiddags hebben van gegeten, met als resultaat dat we niks hebben moeten wegsmijten. Na de grens hebben we eindelijk een paar mooie uitzichten gezien van rotsen aan de zee, ruines in de duinen en al meer diverse uitzichten. We zijn dan wel nog op een stuk weg geraakt dat voor 146,6km lang rechtdoor loopt en geloof mij, er was ni enen bocht op dieje weg en daarom ook bekend als het langste stuk rechte weg in Australie. Na de Nullarbor te hebben doorkruisd hebben we beslist om niet de korte weg naar Perth te kiezen. In het zuidwesten bleken er echt kei veel stadjes te zijn die de moeite waard waren.
Onze eerste stop was in Kalgoorlie-Boulder, hetgeen de rijkste mijnstad is van Australie. Daar hebben we de super Pit bezochtm, hetgeen een gigantisch nog werkende mijn is, echt ongelooflijk hoe diep dat die aan het graven zijn (zie photo). In het centrun daar waren er een paar merkwaardige gebouwen met een soort victoriaans kantje. We hebben daar ook "The Royal Flying Doctor Service" bezocht, hetgeen een tiental jaar na de uitvinding van het vliegmachine is opgericht om zieke of gewonde mensen die op grote afstand van een stad wonen te verzorgen. Het was een klein museumtje en ik vond het wel interessant om daar even rond te lopen.
De tweede stop was Wave Rock, hetgeen een 400 km lange omweg betekende naar de daarop volgende stop, Esperance. Deze waverock is zoals de naam het uitdrukt een rotsformatie in de vorm van een gigantische golf, echt merkwaardig!! Daar hebben we een paar kleine wandelingen gedaan op de rots en errond waar we echt weer prachtige uitzichten hebben gezien.
Het vervolg kan je in het volgende verhaal lezen waar ik van Esperance tot Perth ben gereden langs de ó zo mooie stranden van het zuidwesten...
Na een lange zoektocht had ik eindelijk iemand gevonden om mee naar Perth te reizen. Ik kwam terecht op een berichtje in één van de hostels waar ik aan het rondzoeken was en daarop was er de vraag van een 23 jarige francaise voor een lift tot in Perth. Ik heb haar een belleke gegeven en we hebben afgesproken en zelfs al bleek het geen top reispartner te zijn, besliste ik maar niet kieskeurig te zijn, anders kon ik nog een week in Adelaide blijven ronddolen. We hadden beslist om eerst een paar dagen via de Flinders Ranges te passeren, omdat dat één van de mooiste National Parken van Australie blijkt te zijn. Dat ligt op een 300 km ten noorden van Adelaide en na overleg met het informatiecentrum daar beslisten we om er 3 dagen rond te trekken.
Het bekendste punt in dat park was de Wilpena Pound en dat is, vanuit de lucht gezien, een gigantisch natuurlijk amfitheater. Het is een groene vlakte met bomen en planten dat helemaal omringd is door bergen, waardoor het echt lijkt dat het een gigantisch amfitheater is. Photos uit de lucht hebben we niet kunnen trekken, maar we hebben er wel een paar fantastische wandelingen ondernomen. 1 ervan heeft ons naar het midden van het amfitheater geleid, zodat we alle bergen rondom ons konden zien. Te vergelijken met een gladiator die in het midden van zijn collosseum staat, maar dan net iets minder spannend en gevaarlijk denk ik. De tweede wandeling was een 3 u lange zware klim (al 3 maand niets van zware wandelingen ondernomen dus terug even aanpassen) die ons naar de top van één van de omringende bergen leidde, met als resultaat dat we heel het dal van het amfitheater konden bezichtigen alsook de andere omringende bergen, echt prachtig uitzicht, amai. Buiten deze twee wandelingen hebben we ook nog kleine wandelingskes gedaan, waar we rockwalibbis (kleine kangoeroes) hebben gezien, redelijk degoutante spinnen, mooie bomen, rotsschilderingen van aboriginals en nog andere fantastische bergen hebben kunnen bewonderen. Hopelijk kunnen jullie genieten van de photos die ik er heb bijgezet.
Na paar dagen bleek al snel dat mijn reispartner een redelijk saai, preuts en onavontuurlijk geval was. Snachts gebeurde het dat ze in hare slaap zelf aan het praten was en tot in het ergere geval aan het roepen was. En voor de rest ben ik niet zeker dat ze veel vrienden heeft thuis want ze spreekt constant tegen haar eigen wat toch wel redelijk op mijn zenuwen werkte. Mabon, de reis naar Perth was nog lang dus ik deed mijn best om er mee overweg te kunnen.
De dag erna begon dan de lange trip naar het westelijke Perth. Zie volgende verhaal....
terugkeer naar Adelaide + 5 daagse Kangaroo Island
Bonjorno todo el mondo,
na 3 maanden terug op de weg zijn was toch wel eventjes terug aanpassen. Terug in het busje slapen, koken en veel rijden. Ik zag het volledig zitten. De terugweg naar Adelaide is redelijk vlotjes verlopen. Ik heb in 3 dagen 1500 km gereden. Het enige dat me wat dwars lag was het benzineverbruik dat van gemiddeld 13 liter/ 100 km naar een 20 liter / 100 km is gestegen en dat dringend moet nagekeken worden. Bijgevolg heb ik dus zo veel mogelijk op LPG proberen te rijden. Vele goedkoper, maar om de 250-300 km is het dan wel tanken geroepen. Het rare is dat ik nu wel minder verbruik als ik op LPG rijdt. Mja, ik denk dat ik nen auto nooit helemaal ga begrijpen he... Ma das wel goed want heb vanaf dan toch 95% van de tijd op gas gereden. In Adelaide aangekomen ben ik direct op zoektocht getrokken naar reispartners om naar Perth te trekken. Eerste nacht had ik beslist om in een hostel te overnachten en ben daar 2 Belgen tegengekomen (ene dat ook handelsingenieur is) waar ik paar pinten mee ben gaan drinken int stad. De dag erna volop op internet berichtjes geplaatst om iemand te vinden om mee verder te reizen. Ik wou niet nog een nacht betalen in den hostel en ben dan een nachtje aant strand gaan kamperen. Geen parkeerverbod dus echt wel ideaal voor int stad. De dag erna nog geen response gehad op mijn annoncekes dus had ik beslist om Kangoroo Island (KI) een bezoekje te brengen. Dat is een klein eilandje ten zuiden van Adelaide dat zon 5 kere kleiner is dan ons landje, dus toch al een serieus eiland eigenlijk. Het gedacht was dat ik dan als ik terug ben wel paar antwoorden zal hebben op mijn berichtjes op forums op het internet en KI is, van horen zeggen, een prachtig onaangetast stukje natuur waar je veel wilde dieren, planten en stranden kunt zien. Niet te missen dus.
Ik heb die dag dan omstreeks 16 u de ferry genomen naar Kangoroo Island, hetgeen een bootreisje betekent van slechts 45 minuten. Toen ik naar Tasmanie ben gegaan was de reis 12 u. De prijs daarentegen was bijna hetzelfde! Maar na 3 maanden in de woestijn te hebben geleefd, kon ik wel nog eens wat beweging gebruiken.
De eerste nacht ginder heb ik wat inkopen gedaan en heb ik me een leuk kampeerplaatsje gevonden in het oosten van het eiland. Na 30 km onverharde weg te hebben afgelegd was ik eindelijk aangekomen. Leuk plaatsje in het bos dichtbij een riviertje.
De dag erna ben ik naar het noorden gereisd en heb ik er een 4 tal leuke strandjes bezocht. Op het eerste strand zat er een jeep vast in de zee die een boot uit het water wou trekken, echt wel grappig zicht, echter minder grappig voor hen natuurlijk. Op het derde strand heb ik een 6 tal peilkanen gezien. De grootste was de rest aan het pesten door hen constant te kloppen met zijnen bek. Hun manier om te tonen wie de leiding heeft denk ik... Die avond heb ik me terug een campingplaatsje gezocht. Deze keer in een national park dichtbij het strand. Op de weg daarheen heb ik de tot nu voor mij grootste kangoeroe tegengekomen. Op de camping aangekomen heb ik twee oudere Australische koppels tegengekomen waar ik de hele avond leuke gesprekken mee heb gehad. De volgende dag ben ik naar het zuiden getrokken waar het bekende Flinders Chase National Park ligt. Daar heb ik een paar wandelingskes ondernomen. Op de tweede wandeling ben ik twee leuke meisjes tegengekomen op het strand. Karen komt van Canada en Amelie komt van Duitsland. Ze hadden ongeveer hetzelfde gezien als ik op KI en na wat gepraat te hebben op het strand hebben ze voorgesteld om de rest van de reis samen te doen. Alleen is maar alleen, dus heb geen seconde getwijfeld. Die avond op ne camping blijven slapen waar er een zalig doucheke op mij wachtte. Savonds hebben ze mij een nieuw kaartspel geleerd en dat hebben we tot 23 u gespeeld. De dag erna was het hoogtepunt van de reis. We hebben de alombekende Remarkable Rocks bezocht, hetgeen rotsen zijn in de meest ongelooflijk rare vormen (zie fotos). Daarna hebben we de Admiral Arch bezocht waar er kei veel wilde zeehonden te zien waren. Ene wou ons waar voor ons geld geven en heeft er heel de tijd kunstjes voor ons gedaan, echt wel de moeite. Daarna zijn we terug meer naar het oosten getrokken en hebben we Little Sahara bezocht. Dit is een plaatsje waar er een km lang zandheuvels liggen. We konden er sandboards huren en hebben er (geprobeerd) te sandboarden. Karen kon er het beste mee overweg en ze zei ons dat het best wel op snowboarden lijkt. Amelie was iets minder avontuurlijk en is alleen al zittend (zoals op een slee) naar beneden gegleden. Ook wel best leuk. Ma moeilijk dat da was en snel dat da ging!! Na een paar meters lag ik meestal toch wel met mijn gezicht plat in het zand. Echt wel super leuk, maar na een 15 tal keer de berg terug zijn opgelopen, konden mijn beenspieren het niet meer aan. De meiden waren al iets langer afgehaakt en dan zijn we maar voortgegaan. Maar het was echt wel een kei leuke ervaring. Daarna naar het beginpunt van de reis getrokken en in een hostel overnacht, waar we al het zand (dat overal is gekropen bij het vallen) van ons hebben kunnen afwassen. Na het eten zijn we naar het strand getrokken waar we kleine pinguins zouden kunnen tegenkomen. Pillamp op mijne kop met de meisjes naar het strand getrokken. Na kwartier gezocht te hebben hadden we er gevonden in een paar struiken. Ik heb er met mijn pillamp op geschenen en ze bleken het niet zo plezant te vinden, want ze maakten een afschuwelijk geluid. Moeilijk te beschrijven, maar ik zou zeggen dat het een soort gekrijs was. We zijn dan maar gestopt, want ik wou hun nachtrust niet nog verder verstoren. De dag erna was een stranddag. Beetje gezond, beetje gezwommen, beetje gevoetbald (de Canadese was er nog goed in ook), beetje gefrisbeed en nog een beetje gezond. Relaxen dus!! Daarna in de vroege avond de ferry teruggenomen naar Adelaide. Daar aangekomen heb ik afscheid genomen van de 2 meiden. Hun plannen lagen spijtig genoeg compleet anders dan de mijne. De zoektocht naar een reispartner werd dus vervolgd... zie verder