In Queenstown hebben de meeste van de bus één van de extreme bungy jumps of skydive ondernomen. Ik heb moeten passen. De activiteiten kosten hier allemaal stukken van mensen. Ik kwam er veel leuke backpackers tegen die met mij op voorgane bussen zaten. Dit resulteerde in een 3 tal nachten uitgaan. Je hebt er veel leuke bars en onze groep was echt leuk. We hebben ons een paar keer tot in de vroege uurtjes gefeest. In één van de bars serveerden ze zelf cocktails in een thépot.

Op dag 2 in Queenstown heb ik met Ellin en 2 Engelse gasten een 6-8 u lange wandeling aangepakt. De track heet de Ben Lemond summit track. Het is één van de hoogste bergen in de streek en we hebben een 1400 m hoge klim ondernomen tot aan de top van de berg (1748m). Het was, vooral met een kater, een heel zware klim en ik heb Ellin toch een tiental keer moeten overhalen om voort te zetten, want ze zag het niet meer zitten. Gelukkig bereikten we allen de top en het zicht daar was al het zweet en tranen meer dan waard. We hadden een prachtig zicht over Queenstown, de gigantische meren, de adembenemende besneeuwde naburige bergen en bossen. We hebben er meer dan een uur gezeten en genoten van het uitzicht. Daarna zijn we in een 2-3 tal uur naar beneden gestapt en hebben we ons getrakteerd op de in Queenstown befaamde Fergburger. Dit is een keet waar de "lekkerste"burgers van de wereld worden geserveerd. Ik weet niet of het de beste van de wereld is, maar het is alleszins om je vingers van af te likken. Allemaal verse ingrediënten geserveerd met een lekkers sausje, mmm...

2 dagen erna ben ik op de Bottum bus geklommen. Dit is een 4 daagse rond het meest zuidelijk gedeelte van het zuideiland. De eerste dag zijn we naar Dunedin getrokken, hetgeen het studentenstadje is van NZ. Veel viel er niet te beleven, want het was blokperiode en de meeste studenten zaten thuis.Het is ook de plaats waar het beste NZ bier wordt gebrouwen, Speights genaamd. Ocharme zenne als dat hun beste bier is...

De volgende dag was fenomenaal. We reisden de Caitlins Coast af. We zijn aan Cannibal Bay gestopt waar we 2 zeeleeuwen hebben gespot. Ze lijken op zeehonden, maar kunnen tot 500 kg wegen. We vonden er 2 kleinere (150kg) exemplaren die wat speels aan het vechten waren. Echgt wel impressionante en grappige beestjes moet ik zeggen. Daarna zijn we in Curio Bay gestopt op een strand dat Petrified Forest wordt genoemd. Hier hebben we 2 yellow-eyed pinguins gespot. Ik vond het echt een magisch moment, daar ik nog nooit zulke beestjes in het wild heb gezien. Mijne mond viel er wijd van open, amai... Die avond zijn we in Invercargill (stadje waar de rol van Anthony Hopkins in The Fastest Indian vandaan komt) blijven overnachten. Dit is de getaway tot het derde grootste eiland van NZ, Stewart island.

De dag erna trokken we voort naar Te Anau. We hebben die dag een paar kleine wandelingen ondernomen in regenwoudjes en hebben meerdere watervallen gezien. Van hieruit kan je de 4 daagse Kepler track wandelen, maar deze was spijtig genoeg gesloten doordat een paar sneeuwstormen de paden onbereikbaar maakte. We hebben hier de testwedstrijd tussen Nieuw zeeland en Bahrein gezien voor de kwalificatie voor het WK voetbal in Zuid Afrika. NZ won met 1-0 met een niveau dat nog stukken lager ligt dan dat van de Belgen. Maar wij moeten dan wel tegen kanjers als Spanje en Turkije (En Bosnië natuurlijk) opbotsen. De plaatselijke bevolking kon het echter geen bal schelen. Rugby is daar de enige sport die voor hen belangrijk is. Ik moet wel zeggen dat het een zeer afgezonderde plaats is en dat de situatie t.o.v. van voetbal in de grote steden als Christchurch, Wellington en Auckland heel anders. Daar groeit voetbal elk jaar meer en meer. Het WK zal het spel hopelijk nog meer aanwakkeren in NZ. Ik vrees daarentegen dat ze geen enkele kans hebben om er iets waar te maken. We shall see..,.

De laatste dag op de Bottom bus zijn we naar Milford Sound getrokken, hetgeen het meeste regen heeft in heel NZ. We hebben er terug een paar kleine wandelingen gedaan en door de Homer tunnel gereden. Hierna zijn we op een 2 u lange cruise gegaan waar we tussen gigantische groene bergen in de sound (dunne inlandse "zeestroom") hebben gevaard. Het was zoals verwacht een heel regenachtige en bewolkte dag, resulterende in tientallen gigantische watervallen die van de bergen afklauterden.Adembenemend... Achteraf hebben we een uurtje een onderwaterobservatorium bezocht waar we 15 m diep onder water (achter glas) naar de vissen en koraal konden kijken. Daarna zijn we terug naar Queenstown gereden.

2 dagen later ben ik met nen Duitse maat Mo (Moritz) aan een 4 daagse trektocht begonnen. We hebben een slaapzak, gaskoker en pot gaan huren, hebben voor elke nacht een hut geboekt en inkopen gedaan. Normaal kost het transport tot het begin van de track 50$ ieder. We hebben gelukkig iemand met een gehuurde auto kunnen overtuigen om er ons heen te huren, waardoor het ons gelukkig maar 20$ kostte. De naam van de track heet The Greenstone & Caples track. Dit zijn 2 apparte tracks, maar kunnen gemakkelijk gecombineerd worden. Ze vormen samen immers een mooie loop. Redelijk onvoorbereid zijn we dan aan de 63 km lange trektocht begonnen. De eerste dag waren we een beetje bekaterd en hebben we slechts 12 km afgelegd. Het was een redelijk gemakkelijk parcours langs de rivier in de bossen. We hadden echter veel te zware backpacken en het bekaterd zijn maakte het er niet gemakkelijker op. Toen we die avond in de hut aankwamen zagen we waarom onze backpacks te zwaar waren, we zagen oudere en ervaren koppels met instant voedsel en lichtere kledij. Wij daarentegen hadden zwaar fruit, pasta en pastasaus, 1 kg bonen, noodles, 3 broden, 750 g kaas, 300 g salami, 3 conserven soep en ontelbaar veel ontbijtbars in onze backpacks. Dit maakte onze backpack gemakkelijk 3 kg zwaarder dan die van de ervaren wandelaars. Afegzien dat mijne rug gedaan heeft. Amai... Onze tacktiek was dan om zoveel mogelijk van het zware voedsel eerst te eten. Eerste 2 dagen waren de bonen, pasta en saus en al het fruit op. Derde dag was het gewicht al vele beter. Op dag 2 hebben we bijna constant in een vallei gewandeld in uitzichten heel vergelijkbaar met deze van in de film Lord of The Rings. Echt magisch. In totaal hebben we 20 km afgelegd deze dag. Na een nachtje slapen in de hut (het enige dat in de hut beschikbaar is plaats voor te koken met je gaskokers en enkelen plastieken matrassen in 1 of 2 kamers) zijn we de derde dag aan de Caples track begonnen, wat de zwaarste dag moest worden. Na een uur stappen begonnen we aan een 600 m hoge klim in een bos tot aan de Mc Kellar Saddle (1005 m). Daarna was het bijna de hele dag dalen geblazen in een redelijk zwaar en gevaarlijk parcours met veel rivierpassages, oneinidig gladde uitstekende boomwortels en moerassige veldjes. Resultaat: natte schoenen en een paar keer bijna mijnen enkel omgeslagen. Na 20 km kwamen we uiteindelijk aan de derde en laatste hut aan. We waren heel content toen we de hut in de verte zagen. In de laatste hut zijn we een vrouw tegengekomen die ons een lift terug naar Queenstown wou geven, wat ons weer 50$ uitspaarde. De laatste dag was slechts 8 km, maar elke spier in ons lijf deed zeer, waardoor we toch nog even moesten doorbijten tot aan het carpark. We waren allen fysiek uitgeput. Onze knieën, voeten, rug en schouders deden ongelooflijk pijn. Het was daarentegen wel een ongelooflijk avontuur waarin we prachtige stukken natuur hebben gezien en het deed me goed om nog eens fysiek uitgeput te zijn. Die nacht heb ik 12 u aan een stuk doorgeslapen, hetgeen ongelooflijk veel deugd heeft gedaan.

2 dagen erna heb ik afscheid genomen van Mo en ben ik op de bus naar Christchurch gestapt. Het is de 2de grootste stad na Auckland en heeft een groeiende populatie. Het heeft het derde grootste centrale park (Hagley Park) in de wereld na Central Park in New York en Stanley Park in Vancouver. Het is een heel Engels gestijld stadje met neogothische gebouwen en heel mooi en uitgebreide tuinen. Ik heb er een hele dag rondgewandeld en ik heb er een bezoek gebracht aan het Christchurch Art Gallery (plaatselijke kunstenaars), The Arts Centre (dit is een oude universiteit waar verschillende ambachten gecentraliseerd zijn en hun kunde aan het publiek tonen) en het Canterbury Museum (uitleg en kunst over Maori’s, antartica exploring, Europese immigratie, ...). Na een culturele dag heb ik nog een 2 tal uur in het gigantische Hagley park en de botanische tuinen gewandeld. Ik heb wel heel veel last gehad van hooikoorts die dag, wat het de eerste keer in 14 maand maakt dat ik hier last van heb.

De dag erop zijn we verder naar Kaikoura getrokken. Dit stadje staat bekend bij toeristen voor het zwemmen met dolfijnen en zeehonden en het spotten van walvissen. Deze activiteiten waren weer wat te duur, dus heb ik geopteerd voor een 4 u lange wandeling in een bergachtige wandeling nabij de kustlijn, de cliftop walk genoemd. Ik heb er van 1 m een gigantsiche zeehond zien rusten op het strand en weer prachtige panorama’s gezien.

De dag nadien zijn we via Picton terug op de ferry geklommen om mijn laatste week in NZ op het Noord eiland door te brengen om op deze manier op 2 december in de morgen mijn vlucht naar huis te pakken. Zie naar het volgende bericht, NZ Nooordeiland part II, om te lezen/zien hoe mijn laatste week in NZ was.

02-12-2009 om 21:56 geschreven door Outback Stef  

Na een tweetal weken in het noordeiland te hebben doorgebracht was het tijd om het, van horen zeggen, nog schonere zuideiland aan te pakken. Dit gedeelte is heel heuvelachtig en heeft redelijk hoge bergen. De hoogste heet Mount Cook en is meer dan 3754 m hoog. De meeste van de bergen hebben het hele jaar door sneeuw aan de top, hetgeen heel mooie uitzichten geeft...

Na een ferrytrip van 3 u kwamen we in Picton aan en stapten we in de bus om naar Nelson te trekken. Nelson is de getaway tot het prachtige Abel Tasman NP. Ik heb me daar als enige ingeschreven voor een tweedaagse in dit national park. De eerste dag was een kajaktocht met overnachting in een hut. De tweede dag was een wandeltocht tot waar we gestart zijn met de kajaktocht. In de3 morgen bleek er toch iemand (iemand van een andere bus) zich te hebben ingeschreven. Ze heet Hannah en is een Engelse meid. Na een korte briefing werden we al snel in de zee gesmeten. De kajaks zijn verschillend als diegene die we kennen van bv de afvaart van de Lesse. Vanvoor zijn er 2 pedalen om links/rechts te draaien en het gewicht is ook stukken minder. We hebben eerst een 3 tal u gekajakt, dan geluncht op een prachtig strand en dan nog een 2 u verder gekajakt tot Bark Bay, waar de hut was waar we zouden overnachten. We zagen die dag prachtig gouden stranden, groen-bergachtige kustlijnen, zeehonden, grote vogels die albatros worden genoemd, ... Het was een heel zware maar zeer leuk met prachtige uitzichtenge vulde dag. Toen we na het kajakken in de hut aankwamen bleken er nog 12 andere jongeren te verblijven. Het kajakbedrijf had vergeten om een gaskoker en slaapzak te leveren. Kookgerief hebben we van andere reizigers mogen lenen en gelukkig had de ranger een extra slaapzak in zijn hut. Anders was het een lange en koude nacht geweest voor mij. De dag erna ben ik alleen teruggestapt. Hannah was grieperig en heeft een watertaxi teruggenomen tot het beginpunt. De trek nam me via prachtige stranden in bergachtige paden nabij het strand. Het was een 25 km trek en met een 10 tal kg op mijne rug pikten de laatste 5 km wel moet ik zeggen. Na het geld van de gaskoker en slaapzak te hebben teruggevraagd aan het kajakbedrijf werd ik terug naar mijn hostel gevoerd.

Na een welverdiende nachtrust zijn we de volgende dag verder getrokken naar Westport, hetgeen een oud mijnersstadje was. Op de weg daarheen zijn we in Nelson lakes National Park gestopt. We hebben er een kleine wandeling van een uur ondernomen en daarna ben ik met 2 Engelse maten in het 5-8 graden koude water gesprongen. Op de achtergrond zie je een besneeuwde berg op de photo, gellof mij, ik ben nog nooit zo snel uit het water gekropen.

De dag erna zijn we verdergereisd naar Lake Mahinapua. Op de weg hierheen zijn we gestopt aan het prachtige Punakaiki NP waar we de Pancake rocks en blowholes wandeling hebben gedaan. Het was aan het gieten buiten, dus ik heb samen met 5 anderen (15% van de bus) de wandeling rondgelopen met als resultaat kletsnatte kleren uiteraard. Die avond werd er in de      ” Poo pub” van de hostel een thema avond gehouden. We moesten ons allemaal verkleden en het thema was Halloween. Ik heb me verkleed als de moordenaar (ben naam van de film kwijt) met een wit masker en een hockeystick en op mijn borst en buik heeft Ellin (Zweeds meisje waarmee ik veel optrok) met lippenstift “I KILL YOU” geschreven. Pover, maar ik had geen zin om te veel geld uit geven. Die avond hebben we eerst een goedkope steak gegeten, klaargemaakt door een plaastelijk icoon Les Lisle. Hij heeft een gigantische baard, een zalig accent en een bierbuikske, stereotiepe schipper zou ik zeggen. Hierna zijn we in ons kostuum naar de bar getrokken waar we tot in de vroege uurtjes hebben doorgefeest.

De volgende dag trokken we, allen met een kater, door naar Franz Josef. Dit stadje staat bekend voor de aanwezigheid van een gletsjer in deze area. De Franz Josef gletsjer is 12 km lang en ligt in het Westland NP. Het is uniek omdat het neerkomt uit de Zuiders alpen tot minder dan 300 m boven zeeniveau. Het is daarbij ook omringd door regenwoud. Ik heb er een volle dag gewandeld met een gids. De gids bracht ons eerst tot aan de voet van de gletsjer en bracht ons dan op heel spectaculair en uitdagend ijsterrein. We zijn in ijstunnels getrokken, door nauwe ijswanden gekropen en stijle ijsmuren beklommen en afgedaald. We hadden spikes aan onze gehuurde stapschoenen, hetgeen het allemaal iets gemakkelijker maakte. Gelukkig... Het was echt een unieke ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.

De dag nadien waren we al snel op weg naar Wanaka. Het is bekend omdat het in het Mount Aspiring NP ligt en het het 5 de grootste meer in NZ bevat. Vanuit het terras van de keuken hadden we een prachtig zicht over het meer en de achterliggende besneeuwde bergen. De volgende dag zijn we dan naar het avontuurkruispunt van Nieuw Zeeland gereisd, Queenstown genaamd. Van hieruit zijn er een 6 tal verschillende 3-4 daagse wandelingen beschikbaar, verschillende bungy jumps, skydives, rafting en nog zoveel andere extreme sporten staan hier op het menu. Gedurende de wintermaanden worden er rond Wanaka en Queenstown alle skisporten beoefend. Veel skiërs en snowboarders trekken dan hier naartoe.

Voor het vervolg van het zuideiland, zie hetvolgende bericht.

01-12-2009 om 09:27 geschreven door Outback Stef  

‘S nachts op 16 oktober ben ik in Nieuw Zeeland aangekomen in Auckland. Nieuw Zeeland bestaat uit 3 grote eilanden (Noordeiland, Zuideiland en Stewart eiland) en tientallen kleine eilandjes. Nieuw Zeelanders worden ook wel Kiwis genoemd,. Ik ben gestart in het Noord eiland. Zoals in Fiji heb ik ervoor gekozen om te reizen met een backpackers bus, de Kiwi Experience bus genoemd. Het werkte zoals in Fiji. Het is een hop-on, hop-off systeem. Als een bepaalde plaats je goed bevalt, kan je er een paar dagen extra spenderen en dan neem je gewoon de volgende Kiwi Experience (KI) bus die langskomt.

Na een paar dagen in Auckland te hebben gespendeerd, ben ik op een driedaagse naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland getrokken. De eerste stop was het stadje Pahia en het prachtige Bay of Island. Zoals de naam het uitdrukt is het een baai met tientallen kleine eilandjes bestaande uit prachtige groene bergjes. Ik heb die dag een 5 u lange wandeling gedaan naar een watervalleke in een regenwoudomgeving. De dag erna trokken we dan naar het meest noordelijke punt, Cape Reinga genaamd. Dit is waar de Tasmaanse zee de Atlantische oceaan ontmoet, resulterende in prachtige golven tot ver in de zee. Op het meest noordelijke punt staat er een vuurtoren, resulterende in een paar mooie photo’s. Op de bus heb ik een leuk Frans Canadese meid leren kennen waarmee ik 2 dagen heb gespendeerd. Die dag heb ik voor de derde keer, maar elke keer in een ander land, gesandboard. Deze keer was het wel de steilste en langste zandduin van de drie. Op het einde van de zandduin zat ik aan een fameuze snelheid en ben ik van mijn board gedonderd, waardoor ik bijna mijne pols heb gebroken. Nu 6 weken later heb ik er nog steeds last van. Hierna hebben we een uurtje lang op Ninety mile beach gereden. We zijn er gestopt op een plaatsje met uitzicht op een eilandje dat Hole in The Rock wordt genoemd (zie photo). Daarna zijn we terug naar Pahia getrokken waar we overnachten, Op de terugweg zijn we in een museum gestopt waar er prachtige houtbewerkte meubelstukken en kunststukken tentoongesteld waren, gemaakt van het hout van de waardevolle Kari boom. De dag erna heb ik met Alexi (canadees meisje) drie wandelingen aangepakt. De eerste was een korte wandeling tot een lookout met zicht over heel Pahia, de tweede was een 10 km lange boswandeling en de derde en laatste was een 10 km lange wandeling die de kustlijn volgde. Het was een heel fysieke maar leuke dag met veel mooie uitzichten. De dag erna vertrokken we terug naar Auckland. Ik heb er afscheid genomen van Alexi, die er in een boerderijtje ging werken voor een week.

Na een nachtje Auckland ben ik de dag erna direct op de volgende bus gestapt die naar het zuiden rijdt. De eerste stop was het stadje Whitianga in Mercury Bay. Hier heb je een prachtige kustlijn. De eerste dag leerden we iedereen wat beter kennen, want iedereen was nieuw voor elkaar. De meeste reizigers reizen alleen zoals mij, hetgeen het gemakkelijker maakt om contacten te leggen. We hebben er een prachtige wandeling gemaakt aan de Cathedral Cove. Hier zagen we een gigantische soort grot op het strand met prachtige gigantische rotsformaties in de zee.

De dag erna reisden we door naar Rotorua. Die dag passeerden we Matamata, ook wel Hobitton genoemd. Dit is waar een deel van de film Lord of The Rings werd gefilmd, meer bepaald daar waar de hobits wonen. Het is een omgeving met veel kleine groene heuveltjes. Ik heb er geposeerd naast Smeagol aka Gollum en ik heb er een boek gekocht waar je de verschillende uitzichten uit de film kunt zien terwijl je in Nieuw Zeeland reist. Die avond verbleven we in een hostel in Rotorua waar er een brubbelbad en een heet zwembad was. Lekker... Rotorua is het geotermisch kruispunt van Nieuw zeeland. In een geothermisch park hebben we geizers en opspattend sulfietmodder uit een modderbad gezien. De reuk in het stadje was wel niet zo aangenaam moet ik zeggen . Diezelfde avond had ik me ingeschreven voor een Maori avond. Maori’s zijn de originele bewoners (aboriginals) van Nieuw Zeeland. Deze mensen worden wel veel meer gerespecteerd dan de aboriginals in Australië. Ze zijn allemaal aan het werk en de kinderen lopen allemaal school, wat in Australië meestal niet het geval was. Alcholisme is bij de Maoris ook veel minder een probleem vergeleken met de aboriginals in de steden in Australië. We bezochten die avond Tanaki village. 5 volle bussen kwamen naar die avond. Op elke bus werd er een chief verkozen. Op mijnen bus hebben ze achter mijne rug mij verkozen. Ik en de 4 andere verkozen chiefs mochten dan in een lijn staan, waarna een 5 tal warriors (Maori vechters) ons probeerden schrik aan te jagen met hun wapens, geschreeuw en extreem grappige gezichtsuitdrukkingen. Er werd me uitgelegd dat het compleet respectloos is als je hiermee zou lachen. Ik heb me echt fel moeten inhouden, maar het is me gelukkig toch gelukt om het niet uit te brullen. Omdat ik de jongste chief was, werd ik dan uitgekozen tot big chief en moest ik het amulet oprapen dat één van de warriors in het midden legde. Dit betekende dat we allen welkom waren in hun village. Hier zagen we eerst hoe een village er vroeger uitzag en moest ik een parcours afleggen. Als ik het parcours niet foutloos aflegde, eisten ze mijn uurwerk. Gelukkig maakte ik geen fouten. 200 man was me aan het aanmoedigen en helpte me om feilloos over de eindstreep te geraken. Hierna zijn we in een zaal getrokken waar de Maoris een uur lang traditionele zang en dans naar voor hebben gebracht.Er werden ook verschillende legendes en mythes verteld. Heel interessant allemaal. Dat was allemaal heel professioneel en impressionant. Eén van de dansen is de wereldbefaamde HAKA. Dit is een oorlogdans die de Maori’s deden om de tegenstander af te schrikken met als doel om een gevecht te voorkomen en de tegenstander hopelijk te laten terugtrekken. Deze dans is nu nog steeds bekend omdat de rugbyspelers van Nieuw Zeeland deze dans brengen voor elke wedstrijd die ze spelen (cfr reclame van Jameson whisky waar de Nieuw Zeelanders de Haka doen tegen de Schotten, waarna de Schotten als antwoord  hunne kilt opheffen, waarna de Kiwis vertomd staan).

De volgende dag trokken we naar Waitomo. Dit stadje is bekend om haar grotten waarin extreme grottours worden georganiseerd. De activiteiten zijn redelijk duur en het geld is bijna op, dus heb ik moeten passen . Ik heb er een kalme namiddag gespendeerd met andere passers en we hebben er een kleine wandeling ondernomen. Ik heb die namiddag al mijn kleren gewassen. Toen ik al de kleren in de droger smeet, bleek deze stuk te zijn. Buiten was het redelijk koud dus heb ik al mijn kleren in de keuken gehangen. Schoon zicht,... De dag erna waren ze nog niet echt droog, maar ja, we moesten weer doorreizen.

De volgende morgen ben ik grieperig opgestaan. Ik ben als enige op mijn bus naar Raglan getrokken, hetgeen het bekendste surfstadje is in NZ. Ik voelde me echt niet goed genoeg om naar buiten te gaan, dus heb ik maar geopteerd om de griep uit te zweten in de tv-kamer. Ik heb die dag 4 films gezien en vooral ook veel gerust. De dag erna voelde ik me al heel wat beter en heb ik er toch 2 uur rondgewandeld vooraleer de bus me kwam ophalen. De bus kwam me rond de middag ophalen en dan zijn we via Rotorua naar Taupo getrokken, hetgeen het avontuurstadje is van het noorden. Van hieruit wordt de mooiste wandeling van NZ georganiseerd, de Tongariro Crossing genoemd. Ze voorspelden slecht weer voor de volgende dag en ik voelde me nog niet tiptop, dus heb ik beslist om deze wandeling uit te stellen voor de terugweg, mits ik in Auckland mijn terugvlucht naar Zaventem heb geboekt. Toen ik de volgende dag opstond bleek het weer prachtig te zijn. Ik heb er dan een 5 u lange wandeling gemaakt naar de impressionante Huka Falls. Dit is de waterval waar het meeste water per seconde valt in NZ. Het is niet de schoonste waterval, maar wel bijzonder om zoveel water te zien vallen. De stroming van de rivier voor de waterval is bijgevolg zeer groot en toen ik hoorde dat er kajaktochten gehouden worden en dat ze deze waterval deden, kon ik het bijna niet geloven. Er zijn toch zotten op de wereld dacht ik dan.

De volgende dag hebben we een kleine wandeling gedaan in het Tonagriro NP, hetgeen een voorsmaakje was op de Tongariro Crossing (zie bericht van Noord Eiland part II) die ik de dag ervoor heb gemist. Prachtige wandeling met een paar watervallekes en veel besneeuwde gigantsiche bergtoppen in de achtergrond. Die avond strandden we in River valley. Hier werd de volgende morgen rafting georganiseerd. Ik had dit al in Australië gedaan, dus heb ik gepast. Wanneer de rafters de volgende dag terugwaren konden we verdertrekken naar de hoofdstad van NZ, Wellington. Na een avondje uit hier hebben we afscheid genomen van een deel van de reizigers die enkel het Noord eiland deden. De dag erna namen we de ferry vanuit Wellington naar Picton in het zuideiland. Voor photo’s en tekst van het zuid eiland zie volgende 2 verhalen.

Greetz

Chief Stef

30-11-2009 om 11:13 geschreven door Outback Stef  

Na de 4 daagse tour rond het hoofdeiland Viti Levu ben ik voor 12 dagen naar de Mamanuca en Yasawa eilanden vertrokken. Deze zijn gelegen ten westen van het hoofdeiland. In 12 dagen hebben we op 6 verschillende eilanden vertoefd. De formule die ik heb geboekt heet Tropical Awegasm. In deze formule zijn alle transfers, eten en hostels gerekend. De eilandjes zijn zo klein dat er geen winkels aanwezig zijn.

Dag 1-2, South Sea Island (Mamanuca Groep): Het eerste eiland was direct 1 van de kleinste van de hele eilandgroep. In 2 minuten ben je heel het eiland rondgewandeld. De eerste dag heb ik er in een boot met glazen bodem de koralen en de vissen bewonderd. Onder de indruk ben ik daarna direct gaan snorkelen voor een paar uur. Na wat in de zon hebben gelezen heb ik om 16 u beachvolley gespeeld met andere toeristen en staffleden. Leuk leuk!! De 2 de dag ben ik de hele dag gaan zeilen met op een gigantische zeilboot, “The Seapray”genoemd. We zijn er naar het eiland gezeild waar de film Cast Away  met Tom Hanks is opgenomen. Prachtig eiland met magisch snorkelen. Velen snapten niet waarom Tom ooit van dit eiland wou vertrekken. Wilson zijn we niet tegengekomen, maar er werd wel een constructie van takken behouden waarmee het woord HELP werd gespeld. Na een uitgebreide lunch op de boot zijn we naar Malolo eiland gevaren waar we een traditioneel village hebben bezocht en nog eens een kava ceremonie hebben bijgewoond. Na een lange zeildag zijn we terug naar South Sea island vertrokken. Daar heb ik weer meegedaan aan beachvolley. Na een redelijk zware smash te hebben afgeleverd heb ik mijn bovenarm uit de kom geslagen. Ik heb hem er zelf terug in getrokken en ben daarna maar gaan douchen. Redelijk pijnlijke bedoeling. Vooral de dag erna begon het echt zeer te doen. Het is nu al 2 weken geleden en elke beweging met mijn rechteram doet nog steeds niet echt deugd. Die avond heeft ne gigantische kerel van 1 van de staffleden mijnen arm gemasseerd voor 20 minuten. Deed wel deugd, maar hielp maar weinig. Die avond redelijk veel kava gedronken, waarna ik nog enkele pintjes heb gedronken met Masi, ne lokale maat van Fiji waar ik interessante gesprekken mee heb gehad. Daarna ben toch nog redelijk snel in slaap kunnen vallen.

Dag 3-4, Waya Lailai Island (Yasawa groep): de meest zuidelijk gelegen eilandjes van de Yasawa groep worden gedomineerd door verschillende bergen. Op zaterdag zijn we op een bootje gesprongen en na een half u in het water gesprongen om er met de reef haaien te zwemmen. Mijnen arm deed echt zeer, maar ik wou deze kans toch niet missen om zo dicht met deze impressionante beestjes te zwemmen. Onze gids heeft in een uur 3 vissen gejaagd met een metalen stok. Echt wel cool hoe hij dit deed, zo snel in zijn bewegingen en hij kon zo lang en diep onder het water blijven. Met de vissen probeerde hij dan de haaien te voederen, maar deze zaten al vol, want deze snorkeltrip werd ook in de ochtend gehouden en hun maag bleek al vol te zijn. Spijtig, maar heb toch een 5 tal verschillende haaien van redelijk dichtbij kunnen zien. Die avond heeft de staff ons geamuseerd met traditionele dansen, een vuurdans en achteraf werden we zelf op de dansvloer gesleurd om er de buladans te leren. Op zondag ben ik naar de kerk getrokken. Vanaf eind 19 de eeuw werd Fiji door inmenging van missionarissen katholiek. Het was echt wel een leuke ervaring. Veel gezang door een kinderkoor en achteraf een volwassen koor afgewisseld met gepreek in Fijian, waar we natuurlijk geen knijt van begrepen hebben. Na de lunch zijn ik en Tom (Engelse maat) naar de top van het eiland geklommen. Normaal kregen we hier een wandeling met gids, maar op zondag worden alle activiteiten geschrapt mits het een rustdag is voor iedereen. Na een paar keer verloren te lopen bereikten we de top en zagen we prachtige uitzichten met zicht over heel het eiland en dichtbij gelegen eilandjes. Magisch!! Op de terugweg zijn mijn slippers terug stuk gegaan en heb ik de laatste km op blote voeten afgelegd. Pijnlijke bedoeling in een rotsige omgeving. Daarna nog een beetje in 1 van de hangmatten gechild en na het eten een paar Fiji Bitters gedronken, hetgeen het bekendste bier is in Fiji.

Dag 5-6: Korovou Resort op Naviti Island (Yasawa groep): Hier heb ik vooral in de zon aan het zwembad gelegen. Terwijl veel in boeken gelezen, Ipod beluisterd of gewoon een siestake gehouden. De eerste avond hebben we de verjaardag gevierd van een Engelse meid, Lisa genaamd. Tot in de vroege uurtjes gefeest waar we met z’n allen in het zwembad zijn geëindigd. Net voor we naar het volgende eiland vertrokken hebben we van een lokale kerel geleerd hoe op kokosnoten te overleven. Eerst de buitenschil weghalen, dan de kokosnoot openbreken en dan ofwel de koko eruitsnijden ofwel eruit schrapen.

Dag 7-8, Coral View resort op Tavewa Island (Yasawa groep): De eerste dag ben ik naar het eiland gevaren waar de bekende Brook Shields film: The Blue Lagoon werd opgenomen. Hier hebbe we een dik uur gesnorkeld en dat was weer de max. Heel veel kleine visjes en ook een paar halve meter lange vissen gespot in een prachige koraalwereld. Op de 2 de dag zijn we op een uur lange bootrit naar de Sawaialau Caves (grotten) gebracht. Hier zwommen we in een prachtige grot waar we even onder een meterdiepe rots zijn gedoken om op deze manier in een andere grot te komen. Pik donker was het daar als ik bovenkwam. Mijn ogen moesten zich een paar seconden aanpassen vooraleer ze iets konden zien. Dat was wel spannend om daar boven te komen en echt niks te zien. Toen we achteraf terug op het eiland aankwamen, wachtte de duikmaster ons op met een mededeling. Bleek dat er een tsunami alarm was voor Fiji en dat er binnen het kwartier een mogelijke tsunami het eiland kon bereiken. In 5 minuten heb ik al mijn bagage gepakt en ben ik met de rest een 50 tal meter een bergske opgeklommen. Na een half u mochten we terug naar beneden wandelen, het bleek een vals alarm te zijn. Gelukkig...

Dag 9, Manta Ray Island (Yasawa groep): Op dit eiland zijn we maar 1 dag gebleven. We kregen er de tot nu toe de beste maaltijden voorgeschoteld. Op de vorige eilanden kregen we soms  povere maaltijden voorgeschoteld. Ze vulden de maag wel, maar echt lekker was het niet altijd. Op Manta Ray mochten we zelfs een keuze maken uit een menu, wat wel een leuke verandering was. Ik ben hier een paar keer gaan snorkelen, want het was de beste snorkelplaats die ik in een heel jaar ben tegengekomen. Spijtig genoeg was het mantaray seizoen over. Anders konden we zwemmen met manta’s met een 7 m lange diameter. In de avond zijn er bewoners van een ander eilandje komen entertainen met traditionel zang en dans waar we achteraf wat photos hebben genomen met traditionele houten wapens. Afhakken die hoofden...

Dag 10-12, Beachcomber Island (Mamanuca groep): Dit eiland is het eiland waar het elke dag vrijdag is en het staat m.a.w. bekend om haar feestjes. We kwamen er omstreeks 18 u aan en het heeft er vanaf dan 2 dagen constant geregend. Het waren de laatste dagen met de toffe groep (7 Engelsen, 1 Schotse, een koppel uit Israël en uit Australië) die we hadden, dus hebben we het toch niet kunnen laten om er twee leuke, late, zatte avonden van te maken. Er was een leuke live band, gevold door leuke dansmuziek. In de hostel waar we verbleven was slechts 1 slaapzaal, maar met niet minder dan 100 bedden. Veel slapen zat er bijgevolg dus niet in na het feesten. In de morgen kregen we spek met eieren voorgeschoteld en het was dus de moeite om het ontbijt niet over te slagen. Ik moest er dan wel voor 9 u staan. Het regende constant dus na het ontbijt gingen ik en vele anderen terug in ons bed liggen om al een vroeg ochtendsiestake te houden. De tweede dag duurde mijn siesta zelf tot aan de lunch. Lekker rusten, want veel anders was er niet te doen in de regen. Op de ferry terug naar het hoofdeiland ben ik de lokale gast Masi tegengekomen, die ik van op het eerste eiland kende. Hij had 8 blikjes bier in zijne rugzak, die ik na lang aandringen van zijne kant heb meegeholpen om leeg te drinken.

Die avond zijn we terug op het hoofdeiland aangekomen. Ik had nog 3 dagen over voordat ik naar Nieuw Zeeland vloog. Ik verbleef er in het Horizon resort in Nadi. Het was de goedkoopste hostel waar ik het laatste jaar ben in verbleven. De dag erna heb ik afscheid genomen van het meerendeel van mijn reisgenoten. De meeste vlogen naar Amerika of Nieuw Zeeland. Tijdens mijn laatste dagen in Fiji ben ik elke dag naar het stad gegaan met de bus. Daar heb ik een nieuw paar slippers gekocht, goedkoop op het internet gegaan, goedkoop voedsel gekocht,... Ik heb nog een paar zaken voor Nieuw Zeeland moeten regelen en ben dan de 16 de ‘s avonds naar Auckland in Nieuw Zeeland gevlogen.

Om 23 u ben ik aangekomen in Auckland. In de vlieger ne toffe Canadese kerel tegengekomen, waarmee ik shuttlebus heb genomen naar onze hostel, waar we pas om half 2 zijn aangekomen. Ik ben nu al bijna een week in Nieuw Zeeland. Ik heb nog iets minder dan 6 weken over hier. Ik vertrek ‘s morgens op 2 december en zou de dag erna op 3 december ‘s morgens in Zaventem moeten aankomen. Aankomst is om 7.15 u gepland. Nieuw Zeeland is echt de max, maar ik begin toch wel al stilletjes af te tellen naar de 2de December.

Mis jullie allemaal

Groetjes

Bula Stef

22-10-2009 om 02:52 geschreven door Outback Stef  

Bula iedereen.

Bula is een woord dat je hier 1000 keer per dag hoort. Het betekent hallo en het wordt ook gebruikt in vele andere contexten. De mensen hier in Fiji zijn allemaal heel vriendelijk en bijna altijd hebben ze een grote BULA smile op hun gezicht.

Een kort culturele schets: 51% is Fijian, 30% Indisch en de resterende 19% is multicultureel met veel rijke Ausraliers, Nieuw Zeelanders en Amerikanen die hier prachtige villa’s hebben staan. Fiji is op vele vlakken te vergelijken met Hawai, maar is wel een veel goedkopere vakantiebestemming dan Hawai. Hostels zijn hier soms 3 keer goedkoper dan in Australië. Fiji bestaat uit meer dan 300 eilandjes varierend van kleinde eilandjes met een paar meters als diameter tot 4 grotere eilanden Viti Levu, Vanau Levu, Taveuni en Kadavu. Populatie is hier een 900.000 en het grootste deel hiervan woont op het grootste eiland Viti Levu in “grote steden” als Nadi, Lautoka en hoofdstad Suva. Tussen de grote steden bevinden zich kleine tot soms heel kleine stadjes, villages genoemd. Sommige van deze villages leven nog steeds op traditionele wijze. Aan het hoofd van deze indiginous villages staat de ervende chief. De chief wijst aan elke famillie land toe om te bewerken en verschillende taken worden toegewezen aan verschillende famillies zodat de village kan overleven. De mensen zijn hier allesbehalve rijk. Een gemiddeld loon hier ligt tussen de 20 en 70 euro per week. De mensen leven hier met heel weinig. Bijna niemand bezit hier een wagen. Transport loopt via bussen en taxis, dewelke weer spotgoedkoop zijn. Kava drinken is in hun cultuur geboetseerd. Dit drankje is licht narcotisch, lijkt op en smaakt naar modderwater en het maakt je tong gevoelloos. Ik heb het meerdere keren geprobeerd. Op 1 welbepaalde avond heb ik er teveel van gedronken en ben ik met paar man op het strand in slaap gevallen. Het drinken van cava is heel ceremonieel en wordt meestal gedaan om vreemdelingen te verwelkomen.

Ik ben op de 16 de ‘s avonds in nadi aangekomen en ben dan met shuttlebus naar mijn hostel gebracht. Eerste indruk: vochtig en warm, veel agressieve muggen, prachtige stranden en super vriendelijke mensen. Die avond vroeg gaan slapen, want ik had de laatste 2 dagen in Sydney tot in de redelijk vroege uurtjes gefeest. Ik vertrok de 19 de op een 4 daagse tour rond het hoofdeiland Viti Levu. Gedurende de 2 dagen die ik Nadi had regende het bijna constant. Veel doen kon ik dus niet. Ik ben er met nen Engelsman een hindoetempel gaan bezoeken in de stad. Heel kleurrijke tempel met prachtige muur en plafondschilderingen. We hebben in de regen in de zee gaan zwemmen. De andere gasten in de hostel bekeken ons wat raar aan, maar de zee was best wel aangenaam. We hebben er ook een 2 uur kajaktrek gedaan aan de kustlijn. Mooie stranden met in de achtergrond prachtige groene bergen. De laatste avond zijn we met een 20 tal van onze hostel uitgeweest in het stad. We hebben er tot in de vroege uurtjes gedanst en meer dan genoeg gedronken. Omstreeks om 4 u in mijne nest beland en ik moest er al om 7 u uit om aan de 4 daagse tour rond het eiland te beginnen. Da pikte wel even om op te staan moet ik zeggen. De tour bestaat uit 4 sectoren en elke sector bestrijkt 1 dag. Elke dag kan je uitstappen als je wilt en dan kan je terug op 1 van de volgende bussen stappen.

Sector 1 van Nadi tot Coral Coast: om 7 u kwam de bus me dus oppikken. Het was een gigantische groene bus die we tot "the green machine" hebben gedoopt. Mijn gids heet Jerry en de chauffeur heet Willy, maar we noemden hem al snel Big Willy omwille van zijn omvang. In de bus zaten 2 Engelse meiden, 1 Canadese meid, 1 Engelse gast en een Australisch koppel. Bleek direct een goed gehumeurde, goedlachse groep te zijn. We hebben er snel in Nadi stad wat inkopen gedaan. We moesten vooral water kopen en wandelschoenen voor diegene die geen stapschoenen hadden. Van daaruit zijn we naar Natadola Beach getrokken. Hier heb ik mijne kater wat uitgezweet, hebben Jerry en Willy voor een heerlijke BBQ gezorgd en daarna hebben ik en de 2 andere gasten tegen 5 schooljongens gevoetbald. Ze speelden leuk sambavoetbal, maar dat kon niet opbotsen tegen Europese efficiëntie. Na de leuke wedstrijd zijn we verder gereisd naar Malomalo village waar Jerry ons de traditionele gebruiken uitlegde. Tot voor de eerste missionarissen hier strandden, was Fiji een berucht kanibalenland. Mmmm... De laatste activiteit voor deze dag was aan de Coral Coast waar we hebben gesandboard op de Sigatoka duinen. Liggend op onze buik zijn we zo van een heel stijle heuvel gegleden. In mijn laatste betrachting ben ik over een bult gevlogen, die er voor zorgde dat gans mijn gezicht met zand besmeerd was. Zelfs 2 dagen erna vond ik nog wat zand in mijn neus en mijn oren. Na deze beladen dag zijn we naar Mango Bay resort getrokken wat onze accomodatie voor deze nacht was. Na een heerlijke maaltijd en wat napraten over onze eerste dag hebben we wat cava geproefd, gevolgd door wat drankspelletjes. Een plaatselijk zang- en dansgezelschap schotelden ons een prachtiger show voor, echt de moeite. Nadat iedereen in bed lag hebben ik en de gids jerry nog wat pool gespeeld. Omstreeks 12 u gaan slapen, want om 7 u moesten we weer uit de veren. Geloof mij, ik ben als een blok in slaap gevallen.

Sector 2 van Coral Coast tot Pacific Harbour. Dit is Fiji's avontuurstad. Hier zijn we in de jungle getrokken voor een 3 u lange wandeling. Heel warm en vochtig, maar meer dan de moeite waard. Het laatste uur wandelden we tot aan onze knieën in een stroompje. Aan het einde van de tocht wachtte er lunch op ons. Na de lunch zijn we de rivier afgezakt in een opblaasbare rubberen band (cfr Aqualibi). Dit wordt watertubing genoemd en dit was echt wal relaxerend. Na een half u zijn we gestopt aan een watervalleke waar we van verschillende rotsen in het water konden duiken, resulterende in sommige impressionante photo's. Hierna werden we met een longboat terug naar het beginpunt gebracht waar Big Willy een dutje aan het houden was in the green machine. Een dutje wordt hier ook wel Fiji time genoemd. Na deze avontuurlijke dag werden we naar ons resort gevoerd, deze keer was het Uprising beach resort. Na het eten heb ik weer wat kava geproefd en tijdens dit gebeuren, waren er 4 muzikanten (3 gitaar, 1 ukulele) prachige muziek aan het spelen. Die avond zijn we met de hele groep in de kamer van de chauffeur en de gids beland waar we tot in de vroege uurtjes bier en rhum hebben gedronken.

Sector 3 van Pacific Harbour tot Volivoli Beach. We zijn die dag door de hoofdstad Suva gereden, waar onze gids uitleg gaf bij de verschillende gebouwen die we passeerden. Dan zijn we inlands getrokken om een lokale school te bezoeken. De studenten waren allemaal heel enthousiast, maar vooral heel verlegen, vooral de vrouwelijke studenten dan. Het verbaasde mij dat het schoolniveau hier redelijk hoog lag. De faciliteiten waren allesbehalve goed, maar ik zag in hun boeken en op het bord dat ze leerden over sinussen en tangensen, Europese geschiedenis, boekhouden op de PC, enz. Wel chapeau vond ik. Hierna zijn we naar een afgelegen village getrokken waar de chief en zijn famillie ons verwelkomde en we hebben er een traditionele sevu-sevu (kava) ceremonie gehouden. De meisjes hebben er hun eigen armband geweefd, terwijl de gasten verder kava dronken. Hierna hebben we met een paar inwoners de rivier afgevaren met een bilbiraft. Dit is een raft gemaakt van een 6 tal bamboestokken die met een paar koorden bijeengehouden werden. Leuke ervaring. Hierna zijn we omstreeks 16 u aangekomen aan Volivolibeach resort. Na een siestake en een lekkere maaltijd hebben we een quiz gehouden met vragen over Fiji en andere landen. Ik en Emilie hebben deze quiz met groot verschil gewonnen, met als prijs een gratis cocktail. Schol...Hierna nog wat spellekes gespeeld, spellkes verloren waardoor we op de tafel moesten dansen en zijn we aan het kampvuur op het strand beland waar we terug kava hebben gedronken. Na een 15 tal kommetjes ben ik met Jerry boenk in slaap gevallen op het strand. Om 4 u ben ik wakker geworden en ben ik toch in mijn bed beland.

Ik ben in Volivoli afgestapt, want ik had er 4 dagen en 6 duiken geboekt. Rond de middag ben ik met de bus tot het volgende stadje meegereden om inkopen te doen zodat ik mijn eigen eten kon koken om zo wat geld uit te sparen. Ik heb afscheid genomen van de groep en de dag erna ben ik beginnen duiken. Elke dag waren er 2 duiken gepland en het deed me zoveel deugd om terug de onderwaterwereld te betreden. Na deze 6 duiken, had ik beslist om een extra 6 duiken en 3 nachten te boeken. Ik heb met de manager gepraat en na onderhandeld te hebben, heb ik een gratis extra nachtduik gekregen. Het was een heel rustig resort waardoor ik al snel heel de staff en gasten kende. Tijdens de in totaal 13 duiken, heb ik geleerd om veel rustiger te zijn onder water, veel minder onnodige bewegingen te maken, waardoor ik veel lucht uitspaarde en daarmee kon ik veel langer onderblijven. Ik ben van 30 min tot 50 min bodemtijd kunnen gaan. Dit betekent dat ik bijna de helft minder lucht per minuut opgebruik van de tank, hetgeen toch een grove verbetering is en wat er voor zorgt dat ik langer van deze verborgen onderwaterwereld kan genieten. Ik heb er verschillende haaien gezien, alen, schildpadden, maar het waren vooral de koralen die hier prachtig waren. Elke dag waren er verschillende grotten en nauwe passages, wat af en toe wel voor wat schaafwonden zorgden aan mijn hand. Achteraf vertelde ik dan dat een haai me had aangevallen en sommige mensen geloofden me nog ook. Grappige momenten om hun gezicht te zien nadat ik hen dat vertelde.

Sector 4 van Volivoli Beach tot Nadi. Na 7 dagen in Volivoli te verblijven ben ik terug op de Feejee Experience bus gestapt. Leuke verrassing... Mijn vorige gids en chauffeur van de eerste 3 dagen waren terug mijn gids en chauffeur. Leuke reunie. Ik en de gids en 2 Engelse zotte meiden zijn tot in de vroege uurtjes aan het kampvuur blijven liggen. Om 5 u in slaap gevallen en om 6u30 wakker geworden met een prachtige zonsopgang. Na een stevig ontbijt zijjn we met 2 kajaks naar een klein eilandje gevaren. De terugweg was echt afzien, want de stroming was enorm en mijn kajakpartner Rebecca had maar een halve peddel. Om 11 u waren we terug en dan moest ik dringend mijn zakken gaan pakken om om 12 u de bus op te stappen. We hebben wat meer uitleg gekregen over de Indisch-Fiji cultuur en hebben er een lekkere currymaaltijd voorgeschoteld in het stadje Ba. Web hebben er onze eigen roti gemaakt, hetgeen lijkt op een kleinere versie van onze pannekoek, maar dan beetje zout er bij denk ik. Na de lunch ben ik in de bus in een diepe slaap gevallen en ben ik wakker geworden wanneer 1 van de meisjes een glas water in mijn gezicht gooide. Was me dat verschieten. We waren aangekomen in de Sabeto vallei waar we een modderpoel en hotpoel voorgeschoteld kregen. Leuke reinigende ervaring en leuke photos en proper lichaam als resultaat. Die avond zijn we met de hele groep uitgeweest en tot in de vroege uurtjes nagekaart en gefeest. De dag erna heb ik van 4 Engelse meiden afscheid genomen. Ik had een kamer met 4 bedden voor mij alleen. Ik heb bijna  de hele dag in mijn bed gelegen om wat gemiste slaap in te halen.

De volgende dag vertrok ik op een 12 daagse tour waar ik op 6 verschillende eilandjes, gelegen aan de westkust van het hoofdeiland Viti Levu, ging verblijven. De eilandgroep heet de Yasawa groep en het concept om van eiland naar eiland te trekken heet island hopping. Hierover meer in het volgende bericht.

Groetjes uit paradise.

Bula Stef 

14-10-2009 om 06:07 geschreven door Outback Stef  

Beste famillie en vrienden.

Tijdens het wachten op de reparatie van het busje, ben ik met Tom en Marcus naar Nimbin getrokken, hetgeen een stadje is dat percies nog wat in de sixties zit. We zagen er een heel relaxte levensstijl, hebben er een 3 tal national parken bezocht en op zondag hebben we de Australische versie van bowling gespeeld. Dit spelletje lijkt heel veel op het petanquespel dat de Fransen hebben uitgevonden. Het grote verschil is dat de ballen veel groter zijn, niet rond zijn (langs ene kant zwaarder dan de andere), waardoor je in een curve moet gooien om naar het kleine balletje te mikken. Dan zijn er nog een paar andere ingewikkeklde regels, maar de puntentelling gelijkt heel veel op de petnque puntentelling, behalve dat als je het kleine balletje raakt met één van je ballen, je ook een punt wordt toegekend. We hebben er een memorabale namiddag gehad, waarna er toch een paar pinten gevolgd werden om dat te bezegelen. In één van de national parken hebben ik en Tom een 1500 m hoge berg beklommen. Na deze 2u lange klim werden we getrakteerd op een magnifiek uitzicht.

Nadat mijn wagen in Byron Bay gerapereerd was, ben ik inlands getrokken om er een paar national parken te bezoeken. Ik heb er de Waterfall way gevolgd en heb zo in 2 dagen een 10 tal watervallen gezien. Ik heb er Kathedral Rock NP bezocht, hetgeen leek op de Devils Marbles die ik in de outback heb gezien. Deze keer waren het gigantische rotsen die omgeven waren door een gigantisch bos. Daar heb ik me weer aan een klim gewaagd en na een uur klimmen was het uitzicht daarboven nog eens de moeite waard. Snachts was het er steeds bibberen. Doordat ik een 150 km inlands was, konden de temperaturen snachts tot een 2-3 tal graden celsius dalen en was het echt wel koud lijden in het busje. Het thermisch ondergoed en de pyama die ik in het koude Tasmanië had aangeschaft kwamen hier heel goed van pas. Soms was het zo erg dat ik met mijn muts en 2 paar wollen kousen in slaap viel. Redelijk grappig beeld, geloof mij...

Na een dikke week bijzonder natuur te hebben bezichtigd was het tijd om naar Sydney te reizen. Daar was de gigantsche circel rond Australië vervolledigd. In totaal heb ik 35000 km afgelegd in dit prachige land waar ik toch wel gehecht ben aan geraakt... Ik had beslist om de Van in Sydney te verkopen ipv in Melbourne omdat ik niet het risico wou lopen om nog meer onkosten te hebben. In Sydney aangekomen ben ik direct naar de YHA Beachouse getrokken in Bondi Beach waarvan ik de verkoop van de wagen zou plannen. Hier kwam ik een Franse kuisvrouw (Corine) tegen die mij en Vincent een 10 maanden eerder eens goed uit de problemen heeft gehaald. Een heel lieve vrouw die steeds klaar staat voor een babbeltje. De morgen na mijn aankomst ben ik direct in gang geschoten om mijn busje te verkopen. De eerste dag heb ik het op verschillende sites geadverteerd. De tweede dag heb ik op een A4 formaat een poster gemaakt en ben ik deze in een 20 tal hostels in Sydney centrum en Bondi Beach gaan ophangen. Vanaf dan was het afwachten geblazen en waren mijn dagen gevuld met naar het strand gaan, boeken lezen en filmpjes zien op mijn laptopke. Na een dikke week had ik nog steeds geen enkele response. Ik heb mijn prijs dan laten zakken van 6500$ tot 6000$. Na nog eens een week te wachten had ik dan eindelijk mijn eerste telefoontje. Ik heb een testrit gedaan met diene gast en hij bleek echt geïnteresseerd te zijn. Ik ben met hem iets gaan drinken achteraf en hij wou de Van echt kopen, maar had voor het moment de nodige cash niet. Hij ging de dag erna wat rondbellen om bij vrienden of famillie wat geld te lenen. Dat bleek niet te lukken dus hervatte ik de zoektocht naar nieuwe kopers.

Mijn beste Australische maat heeft me de week erna uitgenodgd in Alice Springs om er zijn verjaardag te vieren. Leek me een superleuk idee en een goede oppurtiniteit om wat tijd te doden. Het was er een leuk weerzien met hem en heel wat andere vrienden van werk en dergelijke. Ik verbleef er voor 5 dagen, waar we vooral gefeest hebben, de laatste 2 dagen mocht hij op een huis "passen" wat als Bed and breakfast diende. Een prachtig huis met zwembad in de tuin en in de achtertuin een rotsachtige omgeving waar 2 maal per dag een 6 tal kangoeroes naar beneden kwamen om zich te voeden. Echt prachtig amai. Na een paar heel leuke dagen te hebben gehad was het tijd om afscheid te nemen en terug naar Sydney te vliegen om te proberen mijn busje eindelijk van de hand te doen. Ik heb er de prijs nog eens laten zakken met 500$ en ik kreeg vandan af wel heel veel telefoontjes en mails. Na een paar dagen is er een jong Duits koppel de wagen komen bezichtigen. Na de testrit beslisten ze om de wagen te kopen. Ze wouden wel slechts 4800$ betalen en na wat onderhandelingen heb ik het verkocht voor 5100$. Veel minder dan voorzien, maar ik kon dan toch eindelijk naar de volgende destinatie trekken, FIJI!!! Na de verkoop heb ik direct mijn vlucht naar Nadi in Fiji geboekt. Ik heb er via mijne maat in Alice Springs 2 tours geboekt en een 4 daagse duiktrip in Voli Voli beach waar ik nu al een weekje aan het vertoeven ben. Ik heb er nu 13 duiken gedaan en overmorgen vetrek ik terug naar Nadi waar ik 2 weken ga Island Hoppen in de Yesawa Islands. Hierover meer in het volgende bericht. Na Fiji ga ik nog een 6 weken naar Nieuw zeeland. Dan is het tijd voor mij om terug te keren naar ons België landje. Dit zou ergens begin of midden December moeten zijn.

Groetjes aan iedereen

Miss you all

Tot hoors

Ouback Stef

28-09-2009 om 05:16 geschreven door Outback Stef  

Helaba. Het is weer al veel te lang geleden, ik weet het.

Na mijn zalige 5 daagse duikcursus had ik een bericht van ne Koreaanse maat waar ik 2 maand mee heb samengewerkt in de bar in Alice Springs. Hij zat al 2 maanden in Cairns en ben met hem en een paar van zijn vrienden iets gaan drinken. Het was echt leuk bijpraten en hij stelde voor om een paar dagen bij hem, 4 Koreaanse vrouwen en 1 Japans meiske te logeren. Dat voorstel heb ik niet kunnen afslagen. Ik heb er uiteindelijk een week verbleven en ik moet zeggen, deze mensen zijn altijd zo vriendelijk, vrijgevig en ge nteresseerd, niet te doen. Daar kunnen we echt allemaal iets van leren. Ik heb er bijna elke dag een verschillende Koreaanse maaltijd voorgeschoteld gekregen en dat was meestal redelijk spicy maar wel bijzonder lekker. Op de laatste dag heb ik ze allemaal in mijn busje meegenomen en hebben we op 20 km van Cairns een dagje aan het strand doorgebracht. Leuke dag met super leuke mensen! Daarna was het tijd om door te trekken naar het zuiden. Het afscheid was weer moeilijk, maar da ben ik nu al gewoon na zoveel maanden reizen.

Na 2 weken in Cairns te hebben doorgebracht, was het terug in het busje slapen geblazen. De eerste nacht was in Innisfail. De dag erna ben ik verder getrokken naar Wallaman Falls (Girringun National Park). Deze waterval is met zijn 268 meter de hoogste van Australië. Het uitzicht aan de top was magisch. Ik heb er een 2 km lange wandeling naar de basis van de waterval ondernomen. Daar was het uitzicht nog beter vond ik. Al dat water dat vanuit 268 meter uit de lucht valt, niet te beschrijven. Die nacht een leuk Duits koppel tegengekomen op de camping van het National Park waarmee ik tot in de late uurtjes reisverhalen mee heb uitgewisseld. De dag erna kreeg ik een telefoontje van 2 Duisters waarmee ik de duikcursus heb gevolgd. Na een dikke week niets van hen gehoord te hebben, waren ze raar maar waar op slechts 10 km van waar ik mij bevond. We hebben afgesproken aan de Mc Donalds in Townsville en beslisten om samen verder te reizen tot in Brisbane.

Dichtbij Townsville ligt een stadje, Ayr genoemd, van waaruit er duiken worden georganiseerd naar één van de beste duiksites in de wereld, een wrak SS Yongala genaamd. De Duitsers (Tom en Lukas) waren verkouden, waardoor het onmogelijk was voor hen om mee te duiken. Ik heb de duikclub gebeld en er was nog 1 plaatsje vrij voor de volgende dag, ideaal dus. Ik heb met Tom en Lukas afgesproken in Airlie beach, hetgeen de getaway is voor de Whitsunday Islands. Het duiken was echt de MAX. Het heeft haar plaats in de lijst van beste divesites in de wereld zeker niet gestolen.De Yongala is een oud stoomschip (S.S. staat voor Steam Ship) dat in 1911 in een storm gezonken is. In 1958 hebben ze het weer gevonden en toen was het al volgroeid met koraal. Al de vissen zijn hier zoveel groter en in veel grotere hoevelheden aanwezig. Ik heb meerdere haaien, schildpadden, zeeslangen, Manta Rays, 1 Eagle Ray en zoveel andere vissen gezien. Tijdens mijn 2 duiken heb ik nog een paar skills geoefend om mijn volgende duikbrevet te verkrijgen. Nu ben ik Advanced Open Water Diver en kan/mag ik zowat overal in de wereld duiken. Na 2 theoretische testen hebben afgelegd voor mijn brevet en een heerlijke barbeque ben ik verder getrokken om Tom en Lukas tegemoet te komen in Airlie Beach. Het was er al laat en na iets te eten hebben klaargemaakt, zijn we naar een slaapplaats getrokken op een parking van een national park. De dag erna was ik jarig en toen ik ‘s morgens uit mijn busje stapte, hadden Lukas en Tom beiden een kleurrijk feestmutsje op en werd er happy birthday voor me gezongen. Goeie verrassing moet ik zeggen. Die dag zijn we op zoek gegaan naar een goedkope mogelijkheid om naar de Whitsundays te trekken. Vermits Tom nog steeds zwaar verkouden was, waren het enkel ik en Lukas die op zoek gingen. Met wat geluk vonden we een heel goede deal, waarbij we 2 voor de prijs van 1 één dag naar de Whitsundays konden voor slechts 30 euro ieder. We moesten er de volgende dag uit om 5 u, dus hebben we mijn verjaardagsfeestje uitgesteld tot de volgende dag na de Whitsundayreis.

05-08-2009 om 14:00 geschreven door Outback Stef  

Een 2-3 tal weken geleden heb ik een 5 daagse duikcursus gevolgd in Cairns. De eerste 2 dagen bestonden uit een uitgebreide theoretische vorming en praktijk in het oefenzwembad van Pro Dive. De theorie was redelijk saai en dit gecombineerd met het feit dat ik al om 6 u uit mijn bed moest, maakte het net nog iets moeilijker om niet in slaap te vallen. De theorie werd gegeven aan de hand van gespecialiseerde dvd’s. Na elke dvd herhaalde onze duikinstructeur (Gary) de belangrijkste principes, waarna we klassikaal enkele meerkeuzevragen beantwoordden. Gelukkig was Gary ne super grappige kerel, hetgeen de theorie toch verdraagbaarder maakte. Voor de praktijklessen werden we opgedeeld in 2 groepen. Ik zat in groep A samen met enen Belg (Fabio), 3 Duitsers (Lucas, Tom en Ramona), een Amerikaanse (Carrie) en nen Ier (Donakan). Gary was ook hier onze instructeur en met ons achten vormden we echt wel een hechte groep. Tijdens de eerste oefeningen in het zwembad moesten we bewijzen dat onze zwemkwaliteiten goed genoeg zijn om ons in de zee te droppen. Eerst moesten we 200 m zwemmen en daarna moesten we 10 min in het diep rondtrappelen. Tijdens deze 10 min moest iedereen zich voorstellen, vertellen waar hij/zij al geweest is in Australië en meedelen wat hij/zij wilt zien tijdens het duiken. Het moeilijke eraan was dat den tweede de naam van den eerste moest onthouden en den derde de naam van de eerste twee enzovoort. Ik was laatste en moest daar al trappelend even de 7 andere namen opnoemen en geloof mij, de naam van den Ier was niet simpel om te onthouden. Ik verstond daarbij maar half wat hij zei. Na wat vals te spelen kwam ik erachter dat hij Donakan heette, want een extra 5 minuten trappelen zou de straf geweest zijn als we een naam vergeten hadden. Niemand vond het dus erg dat ik even valgespeeld heb.

Na deze oefeningen leerden ze ons om ons materiaal in elkaar te zetten. Het materiaal bestaat uit de volgende zaken: een duikfles met gemiddeld 200 bar in, een duikpak tegen de koude en om sneden te voorkomen, een BCD (opblaasbare vest) en een stuk waar 4 kabels aanhangen die op de fles wordt geschroefd. 2 kabels zijn voor de mondstukken waar je in inademt (1 is reserve voor als er iets misloopt), 1 kabel is voor de BCD op te blazen of af te laten en de laatste is de duikcomputer. Deze computer vertelt ons de volgende zaken: de momentele diepte, de maximale diepte, de totale duiktijd, de resterende lucht (in bar) in de duikfles en de resterende tijd die je kan doorbrengen op de momentele hoogte. Het is echter zo dat, hoe dieper je gaat, hoe sneller je je lucht opgebruikt. Deze duikcomputer heeft ook een handige kompas die ons de weg helpt terug te vinden wanneer we het noorden zouden kwijt zijn... Dan heb je natuurlijk een duibril, een snorkel en duikvinnen. Je draagt ook een riem met gewichten die er voor zorgt dat je onder blijft, want als je aan het duiken bent, wil je je energie conserveren en niet verspillen aan het proberen onder te blijven. Ik had 7,5 kg nodig. Dan heb je nog een paar extra accesoires: een mes voor als je ergens vastzit, een pillamp, een opblaasbaar signalement voor als je ver van de boot bovenkomt.

Na dit allemaal in elkaar te kunnen steken hebben we een aantal uur in het zembad doorgebracht en er verschillende oefeningen gedaan. De meeste oefeningen zijn voorzorgsoefeningen, zodat we weten wat we moeten doen in noodgevallen. Wat als uwe lucht bijna op is? Wat als uwe bril vol water geraakt, wat als je uwe buddy (persoon met wie je samenduikt) kwijt geraakt. Uwen buddy is diegene die u materiaal checkt voor je in het water duikt, die u steeds in het oog moet houden en die u alternatieve lucht kan geven als er iets mis is met mijne lucht. Heel belangrijk voor de veiligheid dus... Mijnen buddy was Fabio, nen Italiaansen Belg. De eerste dag werden we ook allen door de dokter gecheckt of we wel fysiek capabel waren om te duiken. Raar maar waar, ik ben capabel!!

Na 2 dagen theorie en in het zembad te hebben doorgebracht was het moment eindelijk aangebroken. De volgende morgen stapten we de boot op en vaarden we naar The Great Barrier Reef en gingen we onze eerste duik ondernemen. Spannend!!! Eens we in het diepe water waren (10-18m) was het net of er een nieuwe wereld voor me openging. Al deze kleurrijke vissen en koralen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. In onze eerste 4 duiken hebben we de verschillende oefeningen herhaald die we in het zwembad al gedaan hadden. Een gemiddelde duik duurde 20-40 minuten, naargelang hoe diep we zaten. In deze duiken hebben we verschillende schildpadden en haaien gezien. Inderdaad je leest het goed, HAAIEN!! Gelukkig voor ons zijn er hier geen gevaarlijke haaien in de zee, daarvoor moet je meer naar het zuiden gaan. Maar geloof me, elke keer als we een haai zagen ging iedereen zijn hartje sneller kloppen en zag je veel meer luchtbellen dan normaal naar de oppervlakte reizen. Echt wel impressionante beesten die haaien! Onze 5de duik was er één die we zonder instructeur mochten doen en dat was ook wel spannend, want hier konden we enkel beroep doen op onze buddy als er iets misliep. We zijn door onderwater "tunnels"gedoken en hebben NEMO gevonden. Finding Nemo was niet zo moeilijk, want dit kleine visje vond je overal hier. Na 5 duiken moesten al de duikers een keuzen maken of ze een extra cursus wilden volgen om adventure diver te worden. Ik ging dit sowieso doen omdat ik een 500 km ten zuiden van Cairns naar een 100 jaar oud wrak wil duiken, waarvoor je deze cursus moet gevolgd hebben. In onze laatste 3 duiken hebben al de duikers die voor deze optie hebben gekozen 3 speciale duiken gedaan. De eerste duik was een nachtduik en was echt wel spannend. Toen we net uit de boot sprongen, zagen we in de verte een haai, maar enkel haar silhouette en was spannend maar op een andere wijze dan toen we ze overdag zagen.. De tweede duik was een diepere duik tot 30 m. Hier hebben we een paar experimenten gedaan op de bodem van de zee. We hebben er een ei geopend en het eigeel blijft door de hoge druk ter plekke zweven. We zaten met onze groep rond dit eigeel en een vis kwam om dit op te eten en dan hebben we op aanraden van onze instructeur het eigeel proberen te verdedigen door te trachten de vis te boksen met onze vuist. Ik heb hem 2 keer geraakt en dat zorgde voor een groep slappe lach 30 m onder zeeniveau... Het 2de experiment was het openen van een blikje cola waar net mee geschud is geweest. Resultaat? Niets. Door de hoge druk in het water en de hoge druk in het blikje gebeurde er niets toen we het blikje openden. Daarna hebben we ieder een slok proberen te nemen. Dit deden we door het blikje te pletten, waardoor de cola er uit kan vloeien. Zoute smaak, maar best wel verfrissend! Op een dergelijke diepte kan je het fenomeen "nitrogen narcosis" voelen. 2 van de 6 duikers hebben het ondervonden. Het gevoel is beetje zoals wanneer je wat te veel gedronken hebt en resulteert in een trager reactievermogen en het vergeten van bepaalde handelingen. 1 van de Duisters vergat zelfs om na het drinken van het blikje cola om zijn ademgestel terug in zijne mond te steken. Daar zijn we nu nog steeds mee aan het lachen. Hierbij is het belang van een buddy nog eens duidelijk gemaakt. De laatste van de 3 adventure duiken was er 1 die onderwaterfotografie wordt genoemd. Voor deze duik was Donakan mijnen buddy en hebben we echt zalige photo’s genomen. Je moet hier wel opletten want voor je weet ben je een vis aan het volgen die je misschien iets dieper brengt dan de veilige diepte.

08-07-2009 om 10:02 geschreven door Outback Stef  

Beste bloggers, het is weer een tijdje geleden dat ik iets van mij heb laten horen.

In Darwin ben ik zoals gewoonlijk op zoek gegaan naar een reispartner en al snel kwam ik in contact met ne gast van 31 jaar. Hij heet Scott en is ne Schot, dus geen verwarring mogelijk en gemakkelijk om zijne naam te onthouden. Ik ben er een pint mee gaan drinken en het bleek als snel ne boeiende avontuurlijke kerel te zijn. Hij heeft al 3 jaar in zijn leven gereisd en heeft echt al veel van de wereld gezien, vooral in Azië dan. We beslisten toen om de dag erna al te vertrekken. Die avond zijn ik, Scott, Vincent en 2 van Vincents vrienden een pintje (een paar) gaan drinken in Darwin. Het was lang geleden da ik nog eens uit was geweest en dat deed me wel goed. Na een leuke avond heb ik afscheid genomen van Vincent en zijn vrienden.

De dag erna in mijn hostel uigecheckt en samen met Scott massaal inkopen gaan doen, omdat het int stad 50% goedkoper is dan in de outback. Rond de middag zijn we dan vertrokken en onze eerste stop was een rondvaart op een rivier waar veek krokodillen te zien zijn. De tour heette: Jumping Crocs. Aan de hand van vlees dat de gids aan een stok hangde, lokt hij de krokodillen. De hongerige krokodillen jumpten dan (soms met heel hun lichaam) uit het water om het stukske vlees te bemachtigen. Dit was de eerste keer dat ik een krokodil in het wild zag en ik moet zeggen, neig impressionant allemaal. In totaal hebben we een 15 tal verschillende kroks gezien in een 2tal uur.

Die avond zijn we dan een beetje zuidwaards van Darwin gereden waar we het prachtige Litchfield National Park konden binnenrijden. Hier hebben we verschillende pittoreske watervallen gezien en leuke waterpools gevonden waarin we een verfrissende duik konden nemen. We hebben hier 2 dagen gespendeerd. Het laatste dat we daar gezien hebben was een afslag waarop Thermite Mounds stond geschreven. Ik heb er zo al duizenden gezien terwijl ik aan het rijden ben, maar we zijn er nieuwsgierig toch gestopt. Dit bleek een goede keuze, want hier waren de grootste thermietheuvels die ik hier al hebben gezien verenigd op dezelfde plaats. De fotos liegen er niet om (zie waar ik kniel voor één van de thermietheuvels), het zijn echt gigantische bouwwerken dat die beestjes in elkaar knutselen.

Na Litchfield hebben we beslist om de Stuart Higway af te reizen tot zo’n 500 km voor Alice Springs waar de Devils Marbles plaatsvinden. De dag voor we hier aankwamen zijn we op aanraden van vele andere backpackers naar een outbackpub (café) gegaan in het stadje Daly Waters. Ik noem het een stadje, maar de pub was zowat alles wat er daar te zien was. De pub is opgericht in 1893 en is naar hun zeggen het oudste cafetje in het Nortern territory. We hebben er met wat geluk ieder 3 gratis pinten kunnen drinken. We kwamen aan toen happy hour startte en er werd getost (kop of munt) en als je juist raadde, kreeg je je pint voor niets. We hebben dit ieder 3 keer gedaan en we hadden elke keer juist geraden. Statistisch gezien is de kans klein, maar ja, in de outback weet je nooit natuurlijk. Rond de pub liepen er poedelachtige kippen rond. In de pub hingen de meest rare objecten op van vorige bezoekers: geldstukken en biljetten, petten, voetbalshirts, ondergoed (slipjes, boxers en bh’s) en noem maar op. We hebben er leuke mensen ontmoet, nog paar pintjes gedronken waarvoor we deze keer wel betaald hebben, en het is dus al bij al een heel leuke avond geworden. De dag erna zijn we aan een restarea gestopt op een 20 km van de Devils Marbles waar we 2 sympathieke Franse kerels zijn tegengekomen. We hebben er een kampvuur gemaakt, een paar pinten samen gedronken en weer een leuke avond gehad. Deze 2 kerels waren nog eens het bewijs hoe slecht het Engels van ne Fransman wel kan zijn. En hoe zatter ze werden, hoe erger het werd, echt wel grappig...

10-06-2009 om 05:39 geschreven door Outback Stef  

Ello everybody,

Zoals ik in het vorige bericht vertelde zijn we een paar dagen in Broome gebleven om te bekomen van onze lange reis van Pert tot Broome. We hebben ons eigen verwend met een "all you can eat " chinees buffet. Mijn maag is zoveel eten ni meer gewoon, dus heel veel heb ik niet kunnen binnenspelen. Diegenen dat mij wa beter kennen weten natuurlijk dat ik mijn best heb gedaan om toch redelijk veel te eten tot ik bekanst niet meer kan bewegen. Vooral omdat het ons 7 keer meer kostte dan ons normaal avondeten. Dat bestaat meestal uit rijst of pasta met één of andere saus uit een bokaal al dan niet aangevuld met wortellen of een stukske vlees. Smiddags eet ik brood met kaas en hesp en tomaten, nu wel wa beu gegeten, maar dan heb ik tenminste wat groenten binnen. Smorgens eet ik meestal cornflakes met melk. Zoals je kan merken, allemaal redelijk gemakkelijke maaltijden.

In Broome hebben we het bekende Cable Beach, vernoemd naar de eerste onderzeese kabel die er in 1889 aan wal kwam en met Java en Londen verbond. Even in de warme oceaan gezwommen en daarna terug in de hostel gaan schuilen voor de hitte.

Na 3 dagen te hebben gechild hebben we onze reis hervat en dus vertrokken voor de volgende roadtrip, deze keer is de eindbestemming Darwin. Al snel bleek dat er voor ons niet zo veel te bezichtigen viel, omdat de mooiste en beste wegen en national parken enkel met terreinwagens te doorkruisen zijn. Mijn busje kan veel verdragen maar zandwegen en andere onverharde wegen kan het niet aan, dus hebben we moeten passen. We zijn door de Kimberleys (naam van een vriendin in België trouwens) gereden dat een gebied is dat zo’n 50 keren groter is dan België. We hebben enkel op de snelweg gereden, maar zelf dan was het uitzicht prachtig. In de tot nu toe 24000 km die ik heb overbrugd, was dit het stuk snelweg met het mooiste uitzicht. Een goeie compensatie voor het feit dat we geen andere wegen konden berijden. Na het stadje Kununnarra konden we wel terug wat andere wegen nemen en hebben we toch wat national parken kunnen bezoeken. Eerst een drietal kleintjes: Geikie Gorge NP, Hidden Valley NP en Keep River NP waar we toch weer prachige rotsformaties en andere prachtige uitzichten hebben kunnen bezichtigen. Vanaf dan kwamen we ook in krokodillenterritorium en konden we dus geen verfrissende duik in rivieren of pooltjes meer nemen.

Hierna kwamen we terecht op de snelweg die Adelaide met Darwin (in het midden Alice Springs) verbindt. Het eerste stadje dat we tegenkwamen op de weg naar Darwin was Katherine. Hierin ligt Nitmiluk (Katherine Gorge) National Park waar we de hele dag in hebben rondgewandeld. De dag erna zijn we doorgetrokken naar Kakadoo NP hetgeen het grootste en bekendste NP van Australië is. Vanaf hier is het redelijk vochtig (en nog steeds heet) beginnen te worden, waardoor wandelingen redelijk zwaar werden. Dit heeft ons niet tegengehouden, want dit park had prachtige walks voor ons in petto. We hebben er een waterval bezocht (40 km gravelweg om er te geraken en busje heeft toch beetje veel afgezien) en naar de top geklommen waar we verschillende veilige pooltjes vonden waar ik een verfrissende duik in heb kunnen nemen. We hebben er proberen krokodillen (massaal aanwezig hier) te spotten, maar spijtig genoeg geen enkele gezien. Ik ga in Darwin waarschijnlijk een boottrip doen waar ik er gegarandeerd kan bezichtigen en naart schijnt zelf voederen. In het park hebben we ook verschillende schuiplaatsen van aboriginals (met de bijpassende rotsschilderingen, sommige 20000 jaar oud geschat) bezichtigd, wetlands gezien en zoveel andere mooie landschappen. Het enige grote minpunt aan dit park is de massale aanwezigheid van muggen savonds en smorgens. Dit heb ik in heel mijn leven nog nooit meegemaakt. Van 17 u savonds tot 9 u smorgens zitten er minstens 10 muggen op je lichaam. En als ik dan in mijn busje kruip om te gaan slapen (voorzien van een vliegennet sinds kort) heb ik 2 nachten de jacht moeten openen op een 50 tal muggen, hetgeen, geloof mij, een niet zo aangenaam concert geeft. Dit resulteerde voor mij in een moorduur waar ik toch wel bijna alle muggen heb doodgeklpot met een boek of met mijn handen. Het plafond in mijn busje is hierdoor nu voorzien van een kunstlaagje van dode muggen, al dan niet met bloedvlekken (mijn bloed) omringd. Wanneer ik snachts wakker werd, moest ik beseffen dat op één of andere manier mijn busje terug bezet was door een 20 tal muggen. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ik denk dat er ergens toch wel een gaatje verstopt is mijn busje. Of zijn er andere bovennatuurlijke krachten aan het werk?? De muggen waren een ervaring, maar voor één keer een ervaring die niet zo leuk was. Maar zoals ik al vermelde, dit was het enige minpuntje. Na Karjini NP is dit voor mij, voor het moment, het tweede beste NP in Australië.

Nu zitten we in Darwin in een hostel in een muggenloze met airconditioning voorziene kamer (zalig). Vandaag heb ik 4 nieuwe banden laten plaatsen, want mijn oude begonnen toch wel bijna helemaal afgesleten te zijn. De zoektocht hiernaar en het wachten totdat ze mijnen auto behandelden heeft toch een 5 tal uur geduurd.

Kevin (reispartner) vetrekt donderdag naar Signapore en gaat vandaaruit Zuidoost Azië bezoeken. Mijn plan was om even via Alice Springs te rijden om wa maten te bezoeken, maar na ze te hebben gebeld, bleken ze al vetrokken te zijn. Ik ga dus niet de omweg naar Alice maken, maar rechtstreeks naar de oostkust reizen. Ik ben nu op zoek naar een nieuwe reispartner om naar Cairns (noorden oostkust) te reizen. Daar ga ik even noordelijker gaan om het Australische regenwoud te bezoeken en terug in Cairns aangekomen ga ik een dagje raften, een skydive doen (4000 meter uit vlieger springen met parachute en begeleiding natuurlijk, duosprong genoemd) en een drietal dagen zeilen gecombineerd met diepzeeduiken of snorkelen. Dit zijn toch wel avontuulijke activiteiten waar ik al fameus naar aan het uitkijken ben.

In Darwin had ik een berichtje op mijne voicemail van Vincent (maat van in belgië waarmee ik eerste weken heb samengereisd) teruggegvonden. Bleek dat hij ook in Darwin zit. We hebben afgesproken en wat bijgepraat over onze advonturen, we hebben een filmke gaan bezien in de cinema en vandaag zijn we samen banden gaan zoeken, want hij had er ook nodig. Zijn voorbanden hadden echt bijna geen groeven meer, foei foei.

Mijnen baas van de bar waarvoor ik werkte in Alice Springs werkt hier nu in Darwin en daarmee heb ik, als ik nog niet vertrokken ben, donderdag afgesproken.

Ik gaan het hier bij laten, geniet van de photo’s en tot hoors....

Outback Stef

Ps: hopelijk wordt Anderlecht dit weekend kampioen.

11-05-2009 om 14:10 geschreven door Outback Stef  

Na een paar dagen in Perth te hebben rondgelopen, hebben ik en 2 kamergenoten van den hostel beslist om 1 dag naar Rottnest Island te trekken. In 1869, toen een Hollandse zeeman dit eilandje ontdekte, beschreef hij het als het aards paradijs. Hij heeft het eiland echter Rottnest (rattennest) genoemd, omdat er volgens hem reuzenratten rondlopen. Hij zag er in werkelijkheid quokka’s of kangoeroeratten, kleine neefjes van de wallaby’s en helemaal geen ratten (zie foto). Was echt wel een eigenaardig beestje moet ik zeggen. We hebben er voor 1 dag een fiets gehuurd die samen met onszelf via een ferrydienst werden afgezet. We hebben die dag een kleine 40 km afgelegd en in de hitte was dit meer dan genoeg. We hebben kei schone stranden bezocht en mooie landschappen gezien. Een geslaagde dag moet ik zeggen. Terug in Perth aangekomen hebben we nog vlug een doucheke gepakt voordat ik en Kevin (Canadees) aan onze roadtrip naar het tropische Broome vertrekken. Die avond zijn we in een klein National park gestopt omdat we dachten dat we de dag erna de afdaling van een riviertje konden doen met een canoo. De dag erna was dan beetje een afknapper want er bleek veel te weinig water in de rivier te zijn. No big deal, dan zijn we direct voortgetrokken naar Nambung NP waar de ozo fantastiche Pinnacles liggen. De Pinnacles zijn duizenden vertikale, in verschillende groottes, rotskes in leemsteen in het midden van de woestijn. Echt wel een bizar zicht en leuk om er een wandelingske te doen.

Van daaruit zijn we via Geraldton doorgetrokken naar Kalbarri NP. De Murchison rivier loopt er door een spectaculaire reeks diepgekleurde kloven voor ze de kust bereikt. Het Nationale park bevat zowel de kloven als de kust. De wegen waren er bijna steeds onverhard (gravelweg), maar echt wel allemaal de moeite waard. We hebben er een 5 u lange wandeling gedaan aan de top van, en in een gorge. Na een 2 tal uur is één van mijn slippers stuk gegaan, wat de overige 3 uur wandeling extreem moeilijk en toch wel redelijk pijnlijkt maakte. Maja, redelijk stoem om zo’n wandeling op slippers te ondernemen. Vanaf dan echt wel steeds mijn wandelsandalen (teva’s) aangedaan voor de verschillende wandelingen.

Daarna zijn we verder naar het noorden getrokken naar een baai die Shark Bay wordt genoemd. Onze eerste stop was Hamelin Pool. Dit is een stukje zee met turquoise-blauw water. Wat deze plaats echter opmerkelijk maakt zijn de stromatolieten. Dit zijn primitieve blauwgroene algen die één van de eerste levensvormen op aarde waren. Dit was echt wel een interessante excursie in de evoultie van deze algen en vooral ook een prachtige kleur van de zee. Hierna hebben we een strand bezocht, Shell Beach genaamd. Dit is een strand gevormd door schelpen. Heel mooi, maar niet aangeraden om op blote voeten te bezoeken, redelijk scherp allemaal!! Daarna zijn we doorgetrokken naar wat het hoogtepunt van Shark Bay moest zijn, naar een plaatsje dat Monkey Mia wordt genoemd. Op deze plaats komen al sinds de jaren 60 dolfijnen naar het strand om te spelen met de mensen. Ze worden hier nu dagelijks 2 keer gevoederd in de morgen en daar komt echt wel massaal veel volk naar kijken. Het was wel leuk om de dolfijnen in de open zee te zien zwemmen, maar ik vind het niet echt goed voor de dolfijnen zelf, omdat ze op deze manieren redelijk tam worden en niet meer in staat zijn om voor hun eigen voedsel te zorgen. We hebben hiervoor een 200 km omgereden en achteraf gezien vonden we dit echt niet de moeite waard.

De volgende stop was echter meer dan de moeite waard. Via Coral Bay zijn we het prachtige Ningaloo reef Marine Park en het Cape Range National Park binnengereden. Daar hebben we een drietal dagen op het strand gelegen. Ik heb er in een stadje een snorkelkit (Exmouth) gekocht en het is echt zijn geld waard. Nooit heb ik zo’n mooie planten en vissen in de zee gezien. Van minuscule tot half meter lange in alle verschillende kleuren vissen die gewoon rond je verder zwemmen alsof je niet eens aanwezig bent. Je kan er ook de reuzachtige, maar ongevaarlijke, walvishaaien zien, maar ik heb niet het geluk gehad om deze gigantsiche planktonetende vissen te spotten. Het was een kei leuke ervaring en ik heb er een bruine rug aan over gehouden. De snorkelkit gaat nog van pas komen, want aan de oostkost ligt het Great Barrier Reef, want nog meer de moeite blijkt te zijn... Afwachten maar dus. Spijtig genoeg heb ik van mijn snorkelavontuur geen fotos kunnen maken, maar geloof mij, het was magisch mooi...

Na het lui strandliggen waren we klaar voor het grote avontuur. Hiervoor zijn we inlands verdergerezen naar Karjini National park wat misschien tot nu toe het hoogtepunt is van mijn nu al 7 maand durende reis. Dit park is bekend om zijn vele Gorges met steeds mogelijke zwemmogelijkheden in de vele rivieren en pools. We hebben er 4 dagen besteed en hebben er prachtige uitzichten gezien van de verschillende gorges. Meer dan de moeite waard waren ook de vele wandelingen die we gedaan hebben in de verschillende gorges. Soms waren het redelijk eenvoudige wandelingen, maar meestal waren het wandelingen waar het niveau en gevaar toch wel hoog lag. Dit avontuur vond ik echt wel super leuk, we hebben de rivier gevolgd via smalle rotsformaties, van rotsen gedoken waar het water verschillende meters diep was en via touwen afgedaald naar lager gelegen pools van de gorge. De verschillende pools waar we in hebben gezwommen (Spa Pool, Kermit Pool, Harmelin Pool,...) waren steeds een meer dan welgekomen verfrissing, daar het toch wel eind de 30 graden was gedurende de dag. Aan deze 4 dagen heb ik pijn aan mijn arm- en buikspieren, maar vooral een fantastsiche ervaring, overgehouden.

Na dit groot avontuur zijn we via een 150 km onverharde gravelweg (omweg) doorgetrokken naar Chichester NP. Mijn busje heeft gigantisch afgezien. Mijne motor stond steeds redelijk heet en mijn banden hebben het ook gevoeld. In Chichester aangekomen bleek het niet echt de moeite waard te zijn, maar ja, het kan niet altijd feest zijn. Hierna zijn we via een nog eens 50 km lange gravelweg terug op de noorderlijke snelweg geraakt en zijn dan in 2 dagen naar Broome doorgerezen. Snachts was het er al aan te voelen dat we in meer tropische gebieden aan het komen waren. Het duurde toch altijd wel even voordat het buske afgekoeld was en beslaapbaar was. Kevin slaapt steeds in zijn tent wat ik echt wel de max vind. Gans het buske voor mijn eigen zorgt ervoor dat ik toch al iets meer nachtrust heb.

Nu zijn we in Broome aangekomen en we hebben de roadtrip in 20 dagen en 4600 km beëindigd. We zitten nu in een leuk hostelleke in Broome met een klein zwembad met strandstoelen en palmbomen waartussen een paar hangmatten hangen. Echt wel leuk relax plaatsje om even tot ons effen te komen. Overmorgen vetrekken we dan weer op de volgende roadtrip naar het noordelijke Darwin. Ik heb 5 l koelvloeistof gekocht voor mijn buske en een bandenspecialist gaf me groen licht om tot Darwin te wachten om mijn banden te vervangen. Vanaf nu zijn er krokodillen in de rivieren, waardoor een verfrissing moeilijker en gevaarlijker wordt. Spijtig, want het gaat nog warmer worden dan het hier nu in Broome (eind de 30 begin 40 graden en het is hier herfst) is. Het wordt dus zweten geblazen....

Mis jullie allemaal ginder in het verre België.

Groetjes

Stef

30-04-2009 om 10:23 geschreven door Outback Stef  

Het laatse stuk naar Perth was echt wel de moeite waard. In grote lijnen zijn we via Esperance-Albany-Denmark-Walpole-Pemberton-Margareth River-Busselton en Freemantle gepasseerd. We hebben hier een 6 tal dagen over gedaan en ik kan deze 6 dagen in een paar woorden samenvatten. Eerst fantastische stranden, dan gigantische bomen en dan terug fantastische stranden.

Op een weg van een 500 tal km hebben we echt zoveel verschillende soorten stranden gezien. Witte zandstranden met verschillende diktes van zand elke keer, stranden omringd door rotsen, stranden omringd door groene heuvels. Geloof mij, ik heb in die paar dagen de, tot nu toe voor mij, mooiste stranden uit mijn leven gezien. Stuk voor stuk magisch en bijna steeds verlaten, spijtig dat het gezelschap tegenviel, maar da maakte toen echt niet meer uit als je al die uitzichten in je opneemt. In een mooi National Park ten oosten van Esperance, Cape Le Grand genaamd, zijn we samen met 2 Koreanen, 1 Zweed en andere Francaise aan een 300 m hoge klim gestart van de Frenchman Peak. De laatste 200 m waren echt redelijk heftig en moeilijk te beklimmen waardoor de 2 Franse meisjes ironisch gezien als enige de Frenchman Peak niet hebben beklommen. Het uitzicht daar boven is echt 1 van de hoogtepunten geweest van de tot nu toe al 6 maanden (amai de tijd vliegt) durende reis. Echt prachtig!! Een uitzicht over heel de omgeving: andere bergen, kei veel verschillende baaien met mooie stranden, groene vlaktes, bossen,... De fotos kunnen het niet perfect aantonen, maar het was echt wel toppie (letterlijk en figuurlijk dan)!!

Na de mooie stranden kwamen we in een gigantsich bos terecht met nog gigantischere bomen Ik heb er voor de tweede keer (eerste keer in Tasmanie) een Tree Top Walk gedaan, maar volgens mij was de stelling die tussen de bomen gebouwd was nog een paar meter hoger dan de eerste ervaring. Het resulteerde weer in prachtige uitzichten. Een 100 km verder in Pemberton heb ik er 2 bomen beklommen. De eerste was 60 m, de tweede 68 m. Je geraakt er via metalen staven die in de bomen zijn geplaatst. Redelijk veilig maar dat maakte het niet minder spannend. Mijn fantastische reispartner heeft raar maar waar gepast voor de zoveelste keer. Het uitzicht dat ik boven te zien kreeg was echt verbluffend. Een uitzicht over heel het bos en in den tweede boom was de zon aan het ondergaan wat het allemaal nog specialer maakte.

Daarna zijn we doorgereisd naar Margareth River dat bekent staat voor haar wijn en goeie surfstranden. We hadden echt wel geluk want er was juist een internationale surfwedstrijd aan de gang. Voor een luttele 5$ zijn we binnengemogen en hebben we voor de eerste keer int echt goeie surfers aan het werk gezien. Leuke ervaring dus!!

De dag erna zijn we doorgetrokken naar Freemantle (Freo). Dit bleek echt een kei sympathiek, multicultureel klein stadje te zijn. Een wandeling door de stad gemaakt, een leuke zondagmarkt bezocht en een namiddag aan het strand doorgebracht, waar ik mijn tweede Engelstalige boek heb uitgelezen. Wie graag crimestories leest moet zeker Michael Connely is onder de loep nemen, echt goeie spannende schrijfstijl.

Savonds zijn we dan in Perth aangekomen waar we na de rekeningen te hebben gemaakt afscheid van elkaar hebben genomen. Heel merkwaardig was het afscheid niet moeilijk voor mij! Buiten de al bekende karakteristieken van haar was ze niet echt hulpvaardig in het koken, het verhuizen van al de spullen om te kunnen slapen en noem maar op. We hebben 2 weken samen gereisd en ik heb een 5300 km afgelegd. Nu zit ik al voor de 2 de dag in het centrum van Perth. Gisteren op zoek gegaan naar een mechanicien voor een onderhoud en morgen vroeg mag ik hem/zij binenbrengen. Vandaag mijne was gedaan en nu toch al een paar uur mijnen blog aan het updaten. In mijn kamer zitten 2 neige kerels (Canadees en Engelsman) en hoorde dat de Canadees net ne wagen heeft gehuurd om dezelfde weg als mij naar het noordwesten af te leggen. Ik zei dat het spijtig was, omdat ik naar iemand zocht om mee verder te reizen. Gelukkig had hij nog niks betaald en zag hij het volledig zitten om met mij verder te reizen. Vrijdag morgen vertrekken we. Het plan van de eerste 2 dagen is eerst een klein eilandje te bezoeken ten westen van Perth, Rottnest Island genoemd, dat met de fiets gemakkelijk in 1 dag kan bezocht worden. De dag erna gaan we ten noorden van Perth een kajaktocht doen in een rivier waar meer water in loopt dan in onze Lesse. Ik zie het al volledig zitten..

Voila, in enen dag 4 verhalen op mijnen blog. Ik heb er eindelijk mijnen tijd is voor kunnen nemen, daarmee. Geniet van de photos en tot hoors!!

Outback Stef

08-04-2009 om 15:56 geschreven door Outback Stef  

Na onze driedaagse in Flinders National Parks kwam het saaiste stuk weg van heel Australie, namelijk een ongeveer 2000 km lange weg waar er nauwelijks iets te beleven valt. Slechts om de 100-200 km een klein stadje dat meestal niet veel meer was dan een klein tankstation. De wegen zijn redelijk saai, bijna steeds rechtdoor en uitzichten die heel lang hetzelfde bleven. Deze weg wordt de Nullarbor genoemd en toen deze in de jaren 60 helemaal werd doorkruisd, kwam je sowieso in de krant terecht. Ik ben nog steeds aan het wachten op een antwoord van Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad, maar ik vrees dat er iets is misgelopen met hun correspondentie.

De dag voor we aan de grens van Zuid naar West Australie zaten, hoorden we dat er weer een quarantaine was en dat alle groenten en fruit verboden waren om over de grens te brengen. Die avond hebben we dus een gigantische groenten-en fruitsla gemaakt waar we savonds, en de dag erna smorgens en smiddags hebben van gegeten, met als resultaat dat we niks hebben moeten wegsmijten. Na de grens hebben we eindelijk een paar mooie uitzichten gezien van rotsen aan de zee, ruines in de duinen en al meer diverse uitzichten. We zijn dan wel nog op een stuk weg geraakt dat voor 146,6km lang rechtdoor loopt en geloof mij, er was ni enen bocht op dieje weg en daarom ook bekend als het langste stuk rechte weg in Australie. Na de Nullarbor te hebben doorkruisd hebben we beslist om niet de korte weg naar Perth te kiezen. In het zuidwesten bleken er echt kei veel stadjes te zijn die de moeite waard waren.

Onze eerste stop was in Kalgoorlie-Boulder, hetgeen de rijkste mijnstad is van Australie. Daar hebben we de super Pit bezochtm, hetgeen een gigantisch nog werkende mijn is, echt ongelooflijk hoe diep dat die aan het graven zijn (zie photo). In het centrun daar waren er een paar merkwaardige gebouwen met een soort victoriaans kantje. We hebben daar ook "The Royal Flying Doctor Service" bezocht, hetgeen een tiental jaar na de uitvinding van het vliegmachine is opgericht om zieke of gewonde mensen die op grote afstand van een stad wonen te verzorgen. Het was een klein museumtje en ik vond het wel interessant om daar even rond te lopen.

De tweede stop was Wave Rock, hetgeen een 400 km lange omweg betekende naar de daarop volgende stop, Esperance. Deze waverock is zoals de naam het uitdrukt een rotsformatie in de vorm van een gigantische golf, echt merkwaardig!! Daar hebben we een paar kleine wandelingen gedaan op de rots en errond waar we echt weer prachtige uitzichten hebben gezien.

Het vervolg kan je in het volgende verhaal lezen waar ik van Esperance tot Perth ben gereden langs de ó zo mooie stranden van het zuidwesten...

08-04-2009 om 15:20 geschreven door Outback Stef  

Na een lange zoektocht had ik eindelijk iemand gevonden om mee naar Perth te reizen. Ik kwam terecht op een berichtje in één van de hostels waar ik aan het rondzoeken was en daarop was er de vraag van een 23 jarige francaise voor een lift tot in Perth. Ik heb haar een belleke gegeven en we hebben afgesproken en zelfs al bleek het geen top reispartner te zijn, besliste ik maar niet kieskeurig te zijn, anders kon ik nog een week in Adelaide blijven ronddolen. We hadden beslist om eerst een paar dagen via de Flinders Ranges te passeren, omdat dat één van de mooiste National Parken van Australie blijkt te zijn. Dat ligt op een 300 km ten noorden van Adelaide en na overleg met het informatiecentrum daar beslisten we om er 3 dagen rond te trekken.

Het bekendste punt in dat park was de Wilpena Pound en dat is, vanuit de lucht gezien, een gigantisch natuurlijk amfitheater. Het is een groene vlakte met bomen en planten dat helemaal omringd is door bergen, waardoor het echt lijkt dat het een gigantisch amfitheater is. Photos uit de lucht hebben we niet kunnen trekken, maar we hebben er wel een paar fantastische wandelingen ondernomen. 1 ervan heeft ons naar het midden van het amfitheater geleid, zodat we alle bergen rondom ons konden zien. Te vergelijken met een gladiator die in het midden van zijn collosseum staat, maar dan net iets minder spannend en gevaarlijk denk ik. De tweede wandeling was een 3 u lange zware klim (al 3 maand niets van zware wandelingen ondernomen dus terug even aanpassen) die ons naar de top van één van de omringende bergen leidde, met als resultaat dat we heel het dal van het amfitheater konden bezichtigen alsook de andere omringende bergen, echt prachtig uitzicht, amai. Buiten deze twee wandelingen hebben we ook nog kleine wandelingskes gedaan, waar we rockwalibbis (kleine kangoeroes) hebben gezien, redelijk degoutante spinnen, mooie bomen, rotsschilderingen van aboriginals en nog andere fantastische bergen hebben kunnen bewonderen. Hopelijk kunnen jullie genieten van de photos die ik er heb bijgezet.

Na paar dagen bleek al snel dat mijn reispartner een redelijk saai, preuts en onavontuurlijk geval was. Snachts gebeurde het dat ze in hare slaap zelf aan het praten was en tot in het ergere geval aan het roepen was. En voor de rest ben ik niet zeker dat ze veel vrienden heeft thuis want ze spreekt constant tegen haar eigen wat toch wel redelijk op mijn zenuwen werkte. Mabon, de reis naar Perth was nog lang dus ik deed mijn best om er mee overweg te kunnen.

De dag erna begon dan de lange trip naar het westelijke Perth. Zie volgende verhaal....

08-04-2009 om 15:07 geschreven door Outback Stef  

Bonjorno todo el mondo,

na 3 maanden terug op de weg zijn was toch wel eventjes terug aanpassen. Terug in het busje slapen, koken en veel rijden. Ik zag het volledig zitten. De terugweg naar Adelaide is redelijk vlotjes verlopen. Ik heb in 3 dagen 1500 km gereden. Het enige dat me wat dwars lag was het benzineverbruik dat van gemiddeld 13 liter/ 100 km naar een 20 liter / 100 km is gestegen en dat dringend moet nagekeken worden. Bijgevolg heb ik dus zo veel mogelijk op LPG proberen te rijden. Vele goedkoper, maar om de 250-300 km is het dan wel tanken geroepen. Het rare is dat ik nu wel minder verbruik als ik op LPG rijdt. Mja, ik denk dat ik nen auto nooit helemaal ga begrijpen he... Ma das wel goed want heb vanaf dan toch 95% van de tijd op gas gereden. In Adelaide aangekomen ben ik direct op zoektocht getrokken naar reispartners om naar Perth te trekken. Eerste nacht had ik beslist om in een hostel te overnachten en ben daar 2 Belgen tegengekomen (ene dat ook handelsingenieur is) waar ik paar pinten mee ben gaan drinken int stad. De dag erna volop op internet berichtjes geplaatst om iemand te vinden om mee verder te reizen. Ik wou niet nog een nacht betalen in den hostel en ben dan een nachtje aant strand gaan kamperen. Geen parkeerverbod dus echt wel ideaal voor int stad. De dag erna nog geen response gehad op mijn annoncekes dus had ik beslist om Kangoroo Island (KI) een bezoekje te brengen. Dat is een klein eilandje ten zuiden van Adelaide dat zo’n 5 kere kleiner is dan ons landje, dus toch al een serieus eiland eigenlijk. Het gedacht was dat ik dan als ik terug ben wel paar antwoorden zal hebben op mijn berichtjes op forums op het internet en KI is, van horen zeggen, een prachtig onaangetast stukje natuur waar je veel wilde dieren, planten en stranden kunt zien. Niet te missen dus.

Ik heb die dag dan omstreeks 16 u de ferry genomen naar Kangoroo Island, hetgeen een bootreisje betekent van slechts 45 minuten. Toen ik naar Tasmanie ben gegaan was de reis 12 u. De prijs daarentegen was bijna hetzelfde! Maar na 3 maanden in de woestijn te hebben geleefd, kon ik wel nog eens wat beweging gebruiken.

De eerste nacht ginder heb ik wat inkopen gedaan en heb ik me een leuk kampeerplaatsje gevonden in het oosten van het eiland. Na 30 km onverharde weg te hebben afgelegd was ik eindelijk aangekomen. Leuk plaatsje in het bos dichtbij een riviertje.

De dag erna ben ik naar het noorden gereisd en heb ik er een 4 tal leuke strandjes bezocht. Op het eerste strand zat er een jeep vast in de zee die een boot uit het water wou trekken, echt wel grappig zicht, echter minder grappig voor hen natuurlijk. Op het derde strand heb ik een 6 tal peilkanen gezien. De grootste was de rest aan het pesten door hen constant te kloppen met zijnen bek. Hun manier om te tonen wie de leiding heeft denk ik... Die avond heb ik me terug een campingplaatsje gezocht. Deze keer in een national park dichtbij het strand. Op de weg daarheen heb ik de tot nu voor mij grootste kangoeroe tegengekomen. Op de camping aangekomen heb ik twee oudere Australische koppels tegengekomen waar ik de hele avond leuke gesprekken mee heb gehad. De volgende dag ben ik naar het zuiden getrokken waar het bekende Flinders Chase National Park ligt. Daar heb ik een paar wandelingskes ondernomen. Op de tweede wandeling ben ik twee leuke meisjes tegengekomen op het strand. Karen komt van Canada en Amelie komt van Duitsland. Ze hadden ongeveer hetzelfde gezien als ik op KI en na wat gepraat te hebben op het strand hebben ze voorgesteld om de rest van de reis samen te doen. Alleen is maar alleen, dus heb geen seconde getwijfeld. Die avond op ne camping blijven slapen waar er een zalig doucheke op mij wachtte. Savonds hebben ze mij een nieuw kaartspel geleerd en dat hebben we tot 23 u gespeeld. De dag erna was het hoogtepunt van de reis. We hebben de alombekende Remarkable Rocks bezocht, hetgeen rotsen zijn in de meest ongelooflijk rare vormen (zie fotos). Daarna hebben we de Admiral Arch bezocht waar er kei veel wilde zeehonden te zien waren. Ene wou ons waar voor ons geld geven en heeft er heel de tijd kunstjes voor ons gedaan, echt wel de moeite. Daarna zijn we terug meer naar het oosten getrokken en hebben we Little Sahara bezocht. Dit is een plaatsje waar er een km lang zandheuvels liggen. We konden er sandboards huren en hebben er (geprobeerd) te sandboarden. Karen kon er het beste mee overweg en ze zei ons dat het best wel op snowboarden lijkt. Amelie was iets minder avontuurlijk en is alleen al zittend (zoals op een slee) naar beneden gegleden. Ook wel best leuk. Ma moeilijk dat da was en snel dat da ging!! Na een paar meters lag ik meestal toch wel met mijn gezicht plat in het zand. Echt wel super leuk, maar na een 15 tal keer de berg terug zijn opgelopen, konden mijn beenspieren het niet meer aan. De meiden waren al iets langer afgehaakt en dan zijn we maar voortgegaan. Maar het was echt wel een kei leuke ervaring. Daarna naar het beginpunt van de reis getrokken en in een hostel overnacht, waar we al het zand (dat overal is gekropen bij het vallen) van ons hebben kunnen afwassen. Na het eten zijn we naar het strand getrokken waar we kleine pinguins zouden kunnen tegenkomen. Pillamp op mijne kop met de meisjes naar het strand getrokken. Na kwartier gezocht te hebben hadden we er gevonden in een paar struiken. Ik heb er met mijn pillamp op geschenen en ze bleken het niet zo plezant te vinden, want ze maakten een afschuwelijk geluid. Moeilijk te beschrijven, maar ik zou zeggen dat het een soort gekrijs was. We zijn dan maar gestopt, want ik wou hun nachtrust niet nog verder verstoren. De dag erna was een stranddag. Beetje gezond, beetje gezwommen, beetje gevoetbald (de Canadese was er nog goed in ook), beetje gefrisbeed en nog een beetje gezond. Relaxen dus!! Daarna in de vroege avond de ferry teruggenomen naar Adelaide. Daar aangekomen heb ik afscheid genomen van de 2 meiden. Hun plannen lagen spijtig genoeg compleet anders dan de mijne. De zoektocht naar een reispartner werd dus vervolgd... zie verder

08-04-2009 om 15:00 geschreven door Outback Stef  

08-03-2009 om 07:00 geschreven door Outback Stef  

26-12-2008 om 07:26 geschreven door Outback Stef  

Iepla allemaal.

Er zit weer een weekje op en toch wel weer wat gebeurt...

Ik ben dus verleden zondag met Sofie vertrokken op roadtrip. Ze is een 26 jaar symapthieke meid uit Mortsel en ze valt echt kei goed mee. Na onze super Duitse in Tasmanie toch wel leuk nu...

Zondags heb ik Sofie opgewacht aant station en zijn we naar Anacondas gegaan om nog wa spullen te kopen voor onderweg. Dan zijn we vertrokken naar het begin van de Great Ocean Road en hebben er al klein watervalleke gezien en savonds hebben we campingske opgezocht. Bij het verkennen van dieje camping hebben we koalas gespot. De moeder en een kleintje. Eerst zat de kleine op de rug van de moeder bij het klimmen, maar het bleek dat de kleine ook zelf kon klimmen. Ze hadden ni echt schrik van ons, dus zijn we met veel bewondering blijven kijken naar deze uitzonderlijke beestjes. Sofie was dan even naar het toilet en dan gebeurde het ondenkbare...... Ik was dieje kleine aan het fotograferen en plots valt dieje pardoes naar beneden van tochwel een 10 m schat ik. Echt wel ne gemane plof. En dan denkt ge, de moeder zal wel even naar beneden komen om te zien of alles in orde is... Nee nee, die bleef daar boven gewoon rustig zitten. Gelukkig leefde het kleintje nog en na even te bekomen klom het net of er was niets gebeurt terug naar boven!! Was echt wel lachen achteraf, eerste wilde koala gezien en dan valt da gewoon als ne kokosnoot uit den boom.

Het slapen in het busje valt nog steeds niet echt mee, maar gelukkig slaapt Sofie even graag uit als mij... Laat dus!! De dag erna vertrokken we verder en dan was ik ongeveer aan de Great Ocean Road waar het een maand geleden voor mij stopte en nog paar kms en dan waren we bij de, in Australie, befaamde Twelve Apostles. Dit zijn kleine tot reuzachtige zandstenen rotsen aan de rand van de kust (in de oceaan), echt wel prachtig. Een beetje verder ook nog een strand bezocht en daar nen dode zeehond gezien... Echt wel vies, want was al wa aant rotten, maar ik zal voor de gevoelige lezers over de gore details zwijgen. Die dag hebben we ook een strand afgelopen om een wrak van een schip te zien, maar het bleek enkel het anker van het schip te zijn, spijtig...

De dag erna was heel rustig. We hebben totaal ni veel gereden. We hebben geprobeerd walvissen te spotten aan de kust waar er soms een paar te zien zijn, maar we hebben er spijtig genoeg geen gezien. Daarna hebben we een leuk verlaten strandje gevonden waar we toch een dik uur gelegen hebben. Ik ben dan zo zot geweest om de zee in te duiken, echt BRRRR... Minder leuk aan die plaats was dat we elk minstens 10 vliegen op ons hadden, echt ambetant en de dagen erna waren hetzelfde, veel en agressieve vliegen. We (eigenlijk alleen Sofie) hebben ook last van muggen snachts, maar ze vinden Sofies bloed duidelijker lekkerder dan het mijne, maar eerlijk gezegd moest ik als mug mogen kiezen, was de keuze ook snel gemaakt zenne... Die avond hebben we geBBQd aan een van de vele parkskes waar je gratis (of bijna toch) kunt BBQen. We hebben hamburgers gemaakt en broodjes gekocht en ajuinen gekookt en da met Rucola sla (of zoiets) en tomaatjes. Echt zalige hamburgers.

De dag erna verder gereisd in de richting van Adelaide en savonds leuke rustplaats gezocht dichtbij de oceaan. We hebben spaghetti gereed gemaakt en da heeft echt kei hard gesmaakt. Net voor we gingen slapen moest ik kei hard naar toilet, maar de goeie pillamp was leeg en het was daar echt kei donker. Ik heb 10 min naar toilet gezocht, maar tevergeefs, ik zag echt kei weinig. Dan maar in de bosjes dacht ik... Op zoek naar een goed plekje hoor ik kei veel geluid in de struiken en er kwam echt wel iets redelijk groot op mij af. Ik denk da het ne kangoeroe was en ben kei hard gaan rennen tot ik niets meer achter mij hoorde! Daarna toch veilig plaatsje gevonden, maar mijnen tikker was nog steeds aan 200 per uur aan het gaan, geloof mij...

De dag erna zijn we in Adelaide aangekomen. Het was vrijdag en al redelijk laat en dus kei veel verkeer. Zo’n 30 min zitten zoeken voor parkingplaatsje. Daar hebben we in ne kei lekkere Thai gaan eten en daarna nog wa rondgewandeld daar. Daarna terug op zoek gegaan naar parkske of dergelijke met toilet. Da bleek kei moelijk te zijn, want da was, zelfs aan het strand, echt wel redelijk stedelijk en waar er toiletten waren, was het snachts gesloten.

Vandaag en gisteren zaten we in Barossa streek waar er kei veel aan wijnbouw gedaan wordt. Gisteren hebben we zelf Thais proberen te maken en buiten dat het KEI pikant was, was het echt wel lekker en wel met 9 verschillende ingredienten. Vandaag hebben we 3 wijnboeren bezocht. We zijn begonnen met de in Belgie bekende Jacobs Creek en daarna zijn we naar 2 kleinere famillie wijnboeren geweest. Echt wel lekker. Vandaag hebben we lekker geBBQed en nu is het hier iets na 21 u en ben ik weer zowa rond. Het is hier een half u vroeger als in Melboune, echt wel raar, want wij werken met 1 uur uursverschillen...

Volgende dagen trekken we voort naar het centrum van het land waar de bekende Ayers rock en Alice Springs zijn. Op die weg hebben we ook gezien dat er een stadje is onder de grond, omdat het daar veel te warm is!! Lijkt echt wel interessant om te bezoeken.

Ik ga het hier bij laten. Mis jullie ginder en heb gehoord da het daar gesneeuwd heeft, maar zo jaloers ben ik ni zenne...

Groetjes

Outback Stef

30-11-2008 om 12:01 geschreven door Outback Stef  

Hey beste bloggers.

Het is weeral een tijdje geleden dat ik iets van mij heb laten horen...

Ik heb de laatste 2 weken wel niet veel avontuurlijks uitgestoken, maar ik zal toch mijn best doen om het te omschrijven. Na Tasmanie kon ik weer terecht bij Simone en haar famillie (van wie ik busje heb gekocht). Na een paar dagen ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe reispartner. Ik heb een advertentie geplaatst op gumtree, maar er kwam niet veel response op. Er was wel een leuke duitse die mee wou, maar die kon pas 10 tal dagen later vertrekken door haar werk dat ze had in Melbourne.

Simone stelde voor om met hen mee te gaan op “vakantie” in vakantie-oord dat kan worden vergeleken met Centerparks in Belgie. Ik heb hen vergezeld en beslist om op de Duitse te wachten. Die week is voorbijgevlogen. Elke dag wat met de kinderen gespeeld, wat gefitnest, buiten gezwommen en gezond met een boekske aan het zwembad. Was echt wel ontspannend soms (zonder kinderen rond uwe kop). Heb hier al 4 boeken uitgelezen (De Vliegeraar en 1000 Schitterende zonnen van Khaled Hosseini, De Lincon Advocaat van Michael Connelly en Het Veilige Huis van Nicci French) en dat is nooit voorgevallen da ik in zo’n korte tijdspanne zoveel boeken heb gelezen. Maar tot nu toe heb ik van elk boek kunnen genieten. Het voordeel is dat deze allemaal in het Nederlands geschreven zijn. Ik moet nu dringend in het Engels beginnen om mijn Engels niveau wat op te krikken. Ik ben in The Pelican Brief van John Grisham beginnen lezen in het Engels, maar ben na 1 hoofdstuk gestopt omdat ik toch een koppel woorden per pagina niet snap en waadoor het lezen veel minder ontspannend wordt...

Bij de terukkomst van de vakantie heb ik terug contact proberen te nemen met de Duitse, maar deze antwoordde niet meer op mails... Ik had ook response van nen italiaanse gast, maar die antwoordde ook ni meer... Wachtende op andere response was ik uitgenodigd op een verkleed-verjaardagsfeestje van een nicht van Simone die 25 werd. Het thema van het feestje was Pimps, Prostitutes and Priests. We zijn met zen drieen (ik, Simone en Ryan de canadees) naar een verhuurwinkel van kleding gegaan waar we elkeen uit 1 van de drie mogelijkheden gekozen hebben. Ryan werd de hoer, ik zijne pimp en Simone was een priesteres (zie foto’s). Het feestje was echt wel leuk, ik heb met kei veel toffe mensen een klapke gedaan en heb er heel de avond een soort bevrozen alcoholdrankje gedronken en ik weet begot ni meer wat de naam ervan was, maar was echt wel mjamie. We zijn rond 4 u met de taxi naar huis gegaan en ben daar in slaap gevallen. Het zal ni geloofwaardig klinken als ik enkel wa moe was zeker... De dag erna om half 2 opgestaan met ne geweldige kater. Gelukkig waren de kindern voor die dag bij de Simones moeder. Die dag heb ik gewoon wa bekomen; perdolanneke genomen en een paar filmkes gezien op TV. De dag erna heb ik nieuwe advertentie op site gezet en daar kwam al snel wat reactie op. 1 ervan was van een 26 jarige Belgische en heb met haar afgesproken aan haren hostel aan St Kilda Beach in Melbourne. Dit strand werd uitgeroepen als lelijkste strand van Australie... Respect!!! Ma was echt wel lelijk, alhoewel da onze stranden misschien nog lelijker zijn...Ik heb daar met haar een klein 4 u rondgewandeld en iets gegeten en het lijkt echt wel een kei toffe vrouw te zijn en we beslisten dan ook om samen te vertrekken! Jeej, eindelijk een leuke reispartner gevonden.

In de terugweg naar haren hostel was ik even veel minder gelukkig. Wa bleek, mijnen auto weggesleept. Ik stond op een plaats waar er van half 5 tot half 7 niet mocht geparkeerd worden. We waren daar terug om half 6 dus ja... Via hostel hebben we nummer vastgekregen van sleepdienst dat op zo’n 40 min bus verwijderd was van de hostel. De kost van heel die grap: 300 $ voor het wegslepen en 113 $ voor de boete, wat neerkomt op zo’n 250 Euro, echt wel een gat in mijn budget... Geloof mij dat dat maar ene keer zal gebeuren... Normaal zeggen ze da er altijd iets goed komt bij iets slecht, deze keer is de regel eerder omgekeerd!!! Ik heb 4 tal dagen geleden een I pod touch gekocht voor de helft van de prijs in Belgie en heb daar al mijn muziek laatste dagen opgezet (gesynchroniseerd).

Nu is het hier zaterdagmiddag en dus nog even en morgen vroeg ben ik vertrokken voor het grote avontuur. We vertrekken eerst naar Adelaide, dat is centraal in het zuiden (ik ga proberen een kaart op blog te zetten op mijnen blog, maar zal met hulp van rispartner Sofie moeten denk ik, want zij heeft er ene op haren blog, maar bij de mijne vind ik die optie niet echt). Dan gaan we ofwel door naar zuidwesten of wel naar centraal gedeelte van het land waar de bekende Uluru staat en Alice Spring ligt en nog andere super schone bezienswaardigheden. Daarna, naargelang we naar centraal gedeelte geweest zijn, al dan niet terug naar Adelaide om dan naar Perth (zuidwesten) te trekken vervolgd door de westkust en het noorden met het prachtige Northern Territory(waar de krokodillen zitten) en om te eindigen met de oostkust!! Maar dat zal voor over een paar maand zijn de oostkust denk ik.

Das ongeveer alles dat ik nu wou vertellen. Ik heb laptop gekocht en heb draadloos internet via USB stick dus ik zal nog steeds in staat zijn om blog op gepasten tijde op te daten...

Ps: het is hier kei hard aan het regenen voor het moment dus liefste Belgen, het kan hier ook slecht weer zijn...

Groetjes uit melbourne

Outback Stef

22-11-2008 om 03:16 geschreven door Outback Stef  

Zo’n 2 weken geleden ben ik naar Tasmanie vertrokken voor het eerste avontuur met mijn busje. Alles gepakt om te vertrekken en de ferry geregeld om tot daar gegaan, maar niemand als reispartner. Daarom heb ik laatste dag (terug op gumtree site) gezocht naar andere bacpackers die ook naar Tasmanie wouden gaan. Ik vond een vrouw van 25 uit ons buurland Duitsland, Simone genaamd (zelfde naam als de vrouw waarbij ik verbleef) die ook voor resigenoten zocht en ze was van plan om daar een busje te huren. Ik contacteerde haar en juist voor ik de ferry moest nemen hebben we een uur afgesproken om iets te drinken en om elkaar wat te leren kennen. Ze was allesbehalve knap, maar ja, zoals ze zeggen is uiterlijk ni alles dacht ik... Zij had haar ticket voor de vlieger besteld voor de dag erna en ze zou savonds aankomen in een stad verder dan waar de ferry aankwam. Ik besliste om met haar de reis te maken en ging haar aan het vliegveld gaan halen.

De ferry was een 40tal minuten van waar ik verbleef en het waren de eerste echte kms die ik met de Van maakte en dus aan de linkerkant van de baan, met als resultaat mensen die toeterden om te zeggen dat ik te veel aan de linkerkant of de rechterkant van de baan reed, echt waar links rijden is niet evident. Maar ja, na het drankje met simone moest ik dringend vertrekken om in te checken voor de ferry. Ruim op tijd en eerst voorbij de quarantine controle gaan waar ze checken of je geen vers eten, ontplofbare gassen of vloeistoffen, alcohol of vuurwapens mee had. Op elk van die vragen antwoordde ik: “natuurlijk heb ik da mee, wa zou ik zonder doen”, was wel grappig, want ik zei van nope, nope en nope... En dan mocht ik het schip binnenrijden (ik schat 3 keer de grootte van de ferry om naar Engeland te varen) en er stond een bootreis van 11 u voor de boeg. Ik had een ocean recliner viewer ticket, wat wilt zeggen da ik een plaats had in een ruimte met 100 zetels en dat zijn de goedkoopste plaatsen, de rest zijn allemaal cabins met bedden en ... ze waren redelijk comfortabel vergeleken met busplaatsen, maar heb er uiteindelijk geen seconde ingezeten. Op begin heb ik gewoon wat rondgewandeld en na paar uur ben ik ne Zwitserse (Duits deel) kerel tegengekomen waar ik wa mee ben beginnen pintelieren en over vanalles en nog wa gepraat. Na tijdje 3 zatte Tasies (inwoners van tasmanie) tegengekomen waar we tot een uur of 4 hebben mee zitten zeveren, echt wel grappige momenten mee meegemaakt. We kwamen al aan om 7 u in Devonport dus ben toch maar even gaan proberen te maffen, maar niet in de zetels, maar in de loungebar waar je u kon neerleggen op langere zetels (er lagen al wa mensen dus dacht dat het wel kon). Om kwart na 6 maakten ze de mensen wakker om zich op de aankomst voor te bereiden. Daar even stressy moment meegmaakt, er bleken verschillende verdiepingen te zijn waar wagens geparkeerd stonden en wist niet dat ik da moest onthouden. Heb gegokt en na 2 minuten had ik toch het goeie verdiep gevonden, oef...

Buiten was er nog eens controle en dan ben ik gewoon ergens aan de kant van de baan gestopt en heb ik tot 12 u ongeveer wa geslapen, want was echt uitgeput. Dan ben ik opgestaan, iets gegeten en opt gemak naar de luchthaven gereden in Launceston waar ik mijn reisgezel ging opwachten. Ze was, terecht, tevreden over het busje. Die avond hebben we niet te lang gereden, gewoon plaatsje gezocht waar we gratis konden camperen. We hebben eten gemaakt (kip, groentjes, saus en rijst –> niet slecht voor mijn eerste kookavonturen, want zij kon er ook ni echt veel van had ik al snel gemerkt). De avond viel al snel en ik was tegen haar aan het praten, maar er kwam geen antwoord. Ze bleek naar toilet te zijn en ik was aan het praten tegen een dier in de struiken. Heb de pillamp er bijgepakt en het leek op een gigantiche rat dat kon springen als ne kangoeroe. Achteraf heb ik er foto’s (Pademelon) van gezien en bleek het helemaal niet zo angstaanjagend en het is zachtaardig en juist op zoek naar wa etensresten. Daarna zijn we er niet te laat ingekropen, want ik was nog altijd vrij moe. Ik had redelijk grootte en super dikke luchtmatras gekocht voor op te slapen en eerste nacht viel da best mee om op te slapen. Tweede nacht als ik de matrag terug horizontaal legde bleef ze hangen aan een eizeren uiteinde en dan was het bye bye matras. Ik probeerde, door geen beter alternatief, er plakkers op te plakken die je op een wond zet, maar na een paar uur bleken we zowat op de grond te liggen en bij elke beweging van de andere vloog de andere ongeveer de lucht in. Zo ging het duidelijk niet verder, dus besloten we dat zij vooraan ging liggen over de 2 zetels (met vanalles ertussen zodat er geen gat meer was) en ik sliep vanaf dan vanacher op mijn 3,6 cm dikke matrasje dat ik gekocht had van thermafrost. Dit werd me aamgerden door mijn broer en hij zei da ik geen contact met de grond zou voelen. Maar natuurlijk .... bij mij wel. De reden is omda ik op mijn zij slaap en dan is u gewicht veel geconcentreerder (ipv als je op uwe rug slaapt) en ik voelde dus wel de grond met elleboog en mijn zij en soms mijn schouder. Ik heb gezien da ze dezelfde hier verkopen maar 2 keer dikker. Mits ik hier toch nog voor even ben en ik mijn nachtrust hard nodig heb ga ik er mij morgen 1 aanschaffen in Anacondas (As Adventure)

Zoals je kan zien op de foto’s was er heel veel natuur te zien. Ik heb in 2 weken een 7 tal verschillende watervallen (falls, zo leren jullie ook wa Engels he), een paar meren, verschillende soorten stranden (steen, zand, bos), bergen (zelf 2 met wa sneeuw op). De eerste week heb ik met mijn super leuke reisgezel (NOT) samengereisd en tweede week heb ik alleen aan een sneller tempo kunnen doorreizen. Ik kon het niet echt goed vinden met haar dus vond het eerlijk gezegd helemaal niet erg haar aan het vliegveld af te zetten. De details ga ik u besparen want ze kan dit hier allemaal meelezen... Ik heb in die 2 weken ongelooflijk veel gewandeld in de bossen, bergen, ... Dit kan je vooral doen in National Parks die wel betalend zijn, maar ik heb dan een soort abonnement aangeschaft waardoor je 2 maand lang in alle National Parks binnenkan. Na 3 verschillende parken zou het abonnement voordelig zijn en dus de moeite waard. Ik heb er 7 gedaan in 2 weken dus het was financieel zeker de moeite waard geweest en het was natuurlijk ook de moeite waard deze parken te bezoeken, zo mooie uitzichten en wandelingen die je daar kan maken, niet in te beelden...

Na 3-4 dagen zijn we in een camping terechtgekomen in het meest zuidelijke punt van Australie. Daar hebben we door omstandigheden voor slechts 5$ (2,5€) kunnen overnachten. Ik heb er mijn eerste douche in 5 dagen kunnen nemen (bwa inderdaad) en dat deed ongelooflijk veel deugd. Toen kwam het voor de eerste keer op in mijne kop om mijn haar terug kort te knippen want dat wordt zo vettig na een paar dagen als het zo lang is, maar heb dat nu terug uit mijne kop kunnen zetten... Daar zijn we uitgenodigd geweest om mensen van ginder te vergezellen aan het kampvuur. Was echt wel leuk, heel da avond met 6 mensen van ginder gepraat over van alles en nog wa en de dag erna voor te vertrekken heeft 1 van die gasten mij zowa kunnen sturen wat nog de moeite was om te bezoeken in Tasmanie. Da heeft echt fameus geholpen want er waren echt wel zaken bij de super waren. Ze hebben me ook gerust gesteld dat slangenbeten heel weinig voorvallen. De reden hiervoor is dat die bichkes meer schrik hebben van ons dan wij van hen. Bij wandelingen moet ik gewoon af en toe hard op de grond stampen zodat ze mij horen aankomen en kunnen wegvluchten. Als ge ze daarentegen benaderd zonder dat ze u horen kan het wel gevaarlijk worden. Dieje gast da mij da vertelde (nen echten avonturier) vertelde mij dat hij in 40 jaar nog maar 7 slangen heeft gezien. Ik wa geruster natuurlijk... Toevalt wilt dat ik in de volgende 2 dagen na dat gesprek elke dag 1 slang ben tegengekomen en ik kan u garanderen dat uwen tikker dan even heel snel gaat kloppen. De eerste was op een wandeling naar het meest zuiderse punt van tasmanie (en dus ook van Australie) via een rotswandeling langs de zee. De tweede was in een Wild Park op weg naar het gebied waar Tasmanian Devils te zien waren (sommige zullen dit beest kennen van de cartoons van Looney Tunes of zoiets) en waar opeens een zwarte slang op 5 m van mij de struiken induikt (zie op 1 van de fotos, spijtig genoeg juist zijne kop gemist achter een oranje vlagske). Het was 2 keer zelfde soort slang en ze wordt Tiger Snake genoemd. Langs de bovenkant is het zwart en aan de onderkant heeft het de kleuren van een tijger, maar heb natuurlijk niet aangedurfd even te checken onder zijnen buik..., want het is 1 van de meest giftige slangen in de wereld. Genoeg over slangen gezeverd, die Tasmanian Devils zijn ook wel impressionant. Op eerste gezicht lijken ze kei lief en onschuldige beestjes, maar die hebben in hun mond (om te bijten) 10 keer meer kracht dan de mensen en die kunnen u hand in ene keer in hunne mond krijgen en gewoon met bot en al opeten. Ze voeden zich vooral met doodgereden andere beesten (possums, kangoeroes,...) langs of op de weg met als gevolg dat ze zelf vaak worden overreden en nu zijn ze bijna een uitgestorven ras. 

Ik heb er ook drie avontuurlijke activiteiten gedaan (buiten al de wandelingen). Ten eerste was er de Tahune AirWalk en The swinging bridges (zie fotos) wat neerkomt op een parcours tot 40 m hoog in de bomen waar je een paar km kon in wandelen en het tweede komt neer op een dunne brug over een rivier die langs alle kanten kan waggelen (wiebelen). De tweede activiteit was in het zelfde park en ik werd er in een arendconstructie vastgebonden wwarna ik achteruit naar boven zerd getrokken en dan van 50 tal meter hoog naar beneden werd getrokken. Het ging ni impressionant snel, maar had wel kei mooi uitzicht op een vallei en een rivier (zie foto). De laatste activiteit was het duurste, maar ook het meest de moeie waard, echt super leuk. Het was een parcours waar je van boom tot boom een death ride doet. Met de hulp van 2 gidsen hebbe we dit met groep van 7 man gedaan. Het komt neer op het van boom tot boom glijden via een kabel en soort klimmerspak dat je aan hebt om aan dieje kabel te hangen. Zo heb ik 7 death rides gedaan, beginnend met kleintjes en eindigend met ene van meer dan 300 m waar ik snelheid van 50 per uur haalde. Gidsen hebben mij toen fameus moeten afremmen, want anders was ik hard tegennen den boom gevlogen. Dit was echt wel super leuke activiteit, ook doordat de gidsen echt wel grappig waren. Het personeel houdt er een kaart bij en duidt op de wereldkaart met een punaise aan vanwaar de participanten (indien buitenlanders tenminste) kwamen. Bleek dat ik den eersten Belg was die daar over de vloer kwam. Its nice!!!!

We zijn ook naar Hasting caves geweest. Dat zijn kie oude grotten, maar het was super miniem vergeleken met onze grotten van Han (en er was geen boottocht met kanonschot). Op dezelfde plaats was er wel een thermisch zwembad dat gevuld was met water van een thermisch riviertje. Het water was een 26 graden warm en werd gevolgd door de tweede douche in 7 dagen. Zalig...  Wat een luxe ;-)

Ik ga het hier zowat bij laten. Balans van de twee weken: 3000 km gereden langs kronkelbanen (vergelijkend met baan Huldenberg-Leuven of banen die je vaak in de bergen tegenkomt) die soms verhard waren, maar vaak ook niet; veel wandelingen; zalige uitzichten; eerste week slecht gezelschap en weinig slaap op mijn matraske... Ik heb deze nacht op nieuw matras geslapen. Het is 6,8 cm dik en ik raak niet meer de grond met allerlei botten, waardoor ik al veel beter heb kunnen slapen. Toch wel luxe vergeleken met vorige model.

Mijn volgende trip gaat van Melbourne naar Adelaide (kleine 800 km)  zijn, waar ik de eerste 280 km over de Great Ocean Road ga (zie eerdere berichten). Ik ben terug naar een reispartner op zoek. Heb er al een gevonden, maar die kan pas binnen 14 dagen vertrekken door werksituaties. Ik blijf zoeken naar andere substituten en in slechtste geval wacht ik wel 2 weken af... Ik zie wel, gene stress...

Voor de rest mis ik belgie toch al fameus en vooral dan de vrienden en de famillie!! Warme en zonnige groetjes uit Melbourne!!!

06-11-2008 om 03:57 geschreven door Outback Stef