Een 2-3 tal weken geleden heb ik een 5 daagse duikcursus gevolgd in Cairns. De eerste 2 dagen bestonden uit een uitgebreide theoretische vorming en praktijk in het oefenzwembad van Pro Dive. De theorie was redelijk saai en dit gecombineerd met het feit dat ik al om 6 u uit mijn bed moest, maakte het net nog iets moeilijker om niet in slaap te vallen. De theorie werd gegeven aan de hand van gespecialiseerde dvd’s. Na elke dvd herhaalde onze duikinstructeur (Gary) de belangrijkste principes, waarna we klassikaal enkele meerkeuzevragen beantwoordden. Gelukkig was Gary ne super grappige kerel, hetgeen de theorie toch verdraagbaarder maakte. Voor de praktijklessen werden we opgedeeld in 2 groepen. Ik zat in groep A samen met enen Belg (Fabio), 3 Duitsers (Lucas, Tom en Ramona), een Amerikaanse (Carrie) en nen Ier (Donakan). Gary was ook hier onze instructeur en met ons achten vormden we echt wel een hechte groep. Tijdens de eerste oefeningen in het zwembad moesten we bewijzen dat onze zwemkwaliteiten goed genoeg zijn om ons in de zee te droppen. Eerst moesten we 200 m zwemmen en daarna moesten we 10 min in het diep rondtrappelen. Tijdens deze 10 min moest iedereen zich voorstellen, vertellen waar hij/zij al geweest is in Australië en meedelen wat hij/zij wilt zien tijdens het duiken. Het moeilijke eraan was dat den tweede de naam van den eerste moest onthouden en den derde de naam van de eerste twee enzovoort. Ik was laatste en moest daar al trappelend even de 7 andere namen opnoemen en geloof mij, de naam van den Ier was niet simpel om te onthouden. Ik verstond daarbij maar half wat hij zei. Na wat vals te spelen kwam ik erachter dat hij Donakan heette, want een extra 5 minuten trappelen zou de straf geweest zijn als we een naam vergeten hadden. Niemand vond het dus erg dat ik even valgespeeld heb.

Na deze oefeningen leerden ze ons om ons materiaal in elkaar te zetten. Het materiaal bestaat uit de volgende zaken: een duikfles met gemiddeld 200 bar in, een duikpak tegen de koude en om sneden te voorkomen, een BCD (opblaasbare vest) en een stuk waar 4 kabels aanhangen die op de fles wordt geschroefd. 2 kabels zijn voor de mondstukken waar je in inademt (1 is reserve voor als er iets misloopt), 1 kabel is voor de BCD op te blazen of af te laten en de laatste is de duikcomputer. Deze computer vertelt ons de volgende zaken: de momentele diepte, de maximale diepte, de totale duiktijd, de resterende lucht (in bar) in de duikfles en de resterende tijd die je kan doorbrengen op de momentele hoogte. Het is echter zo dat, hoe dieper je gaat, hoe sneller je je lucht opgebruikt. Deze duikcomputer heeft ook een handige kompas die ons de weg helpt terug te vinden wanneer we het noorden zouden kwijt zijn... Dan heb je natuurlijk een duibril, een snorkel en duikvinnen. Je draagt ook een riem met gewichten die er voor zorgt dat je onder blijft, want als je aan het duiken bent, wil je je energie conserveren en niet verspillen aan het proberen onder te blijven. Ik had 7,5 kg nodig. Dan heb je nog een paar extra accesoires: een mes voor als je ergens vastzit, een pillamp, een opblaasbaar signalement voor als je ver van de boot bovenkomt.

Na dit allemaal in elkaar te kunnen steken hebben we een aantal uur in het zembad doorgebracht en er verschillende oefeningen gedaan. De meeste oefeningen zijn voorzorgsoefeningen, zodat we weten wat we moeten doen in noodgevallen. Wat als uwe lucht bijna op is? Wat als uwe bril vol water geraakt, wat als je uwe buddy (persoon met wie je samenduikt) kwijt geraakt. Uwen buddy is diegene die u materiaal checkt voor je in het water duikt, die u steeds in het oog moet houden en die u alternatieve lucht kan geven als er iets mis is met mijne lucht. Heel belangrijk voor de veiligheid dus... Mijnen buddy was Fabio, nen Italiaansen Belg. De eerste dag werden we ook allen door de dokter gecheckt of we wel fysiek capabel waren om te duiken. Raar maar waar, ik ben capabel!!

Na 2 dagen theorie en in het zembad te hebben doorgebracht was het moment eindelijk aangebroken. De volgende morgen stapten we de boot op en vaarden we naar The Great Barrier Reef en gingen we onze eerste duik ondernemen. Spannend!!! Eens we in het diepe water waren (10-18m) was het net of er een nieuwe wereld voor me openging. Al deze kleurrijke vissen en koralen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. In onze eerste 4 duiken hebben we de verschillende oefeningen herhaald die we in het zwembad al gedaan hadden. Een gemiddelde duik duurde 20-40 minuten, naargelang hoe diep we zaten. In deze duiken hebben we verschillende schildpadden en haaien gezien. Inderdaad je leest het goed, HAAIEN!! Gelukkig voor ons zijn er hier geen gevaarlijke haaien in de zee, daarvoor moet je meer naar het zuiden gaan. Maar geloof me, elke keer als we een haai zagen ging iedereen zijn hartje sneller kloppen en zag je veel meer luchtbellen dan normaal naar de oppervlakte reizen. Echt wel impressionante beesten die haaien! Onze 5de duik was er één die we zonder instructeur mochten doen en dat was ook wel spannend, want hier konden we enkel beroep doen op onze buddy als er iets misliep. We zijn door onderwater "tunnels"gedoken en hebben NEMO gevonden. Finding Nemo was niet zo moeilijk, want dit kleine visje vond je overal hier. Na 5 duiken moesten al de duikers een keuzen maken of ze een extra cursus wilden volgen om adventure diver te worden. Ik ging dit sowieso doen omdat ik een 500 km ten zuiden van Cairns naar een 100 jaar oud wrak wil duiken, waarvoor je deze cursus moet gevolgd hebben. In onze laatste 3 duiken hebben al de duikers die voor deze optie hebben gekozen 3 speciale duiken gedaan. De eerste duik was een nachtduik en was echt wel spannend. Toen we net uit de boot sprongen, zagen we in de verte een haai, maar enkel haar silhouette en was spannend maar op een andere wijze dan toen we ze overdag zagen.. De tweede duik was een diepere duik tot 30 m. Hier hebben we een paar experimenten gedaan op de bodem van de zee. We hebben er een ei geopend en het eigeel blijft door de hoge druk ter plekke zweven. We zaten met onze groep rond dit eigeel en een vis kwam om dit op te eten en dan hebben we op aanraden van onze instructeur het eigeel proberen te verdedigen door te trachten de vis te boksen met onze vuist. Ik heb hem 2 keer geraakt en dat zorgde voor een groep slappe lach 30 m onder zeeniveau... Het 2de experiment was het openen van een blikje cola waar net mee geschud is geweest. Resultaat? Niets. Door de hoge druk in het water en de hoge druk in het blikje gebeurde er niets toen we het blikje openden. Daarna hebben we ieder een slok proberen te nemen. Dit deden we door het blikje te pletten, waardoor de cola er uit kan vloeien. Zoute smaak, maar best wel verfrissend! Op een dergelijke diepte kan je het fenomeen "nitrogen narcosis" voelen. 2 van de 6 duikers hebben het ondervonden. Het gevoel is beetje zoals wanneer je wat te veel gedronken hebt en resulteert in een trager reactievermogen en het vergeten van bepaalde handelingen. 1 van de Duisters vergat zelfs om na het drinken van het blikje cola om zijn ademgestel terug in zijne mond te steken. Daar zijn we nu nog steeds mee aan het lachen. Hierbij is het belang van een buddy nog eens duidelijk gemaakt. De laatste van de 3 adventure duiken was er 1 die onderwaterfotografie wordt genoemd. Voor deze duik was Donakan mijnen buddy en hebben we echt zalige photo’s genomen. Je moet hier wel opletten want voor je weet ben je een vis aan het volgen die je misschien iets dieper brengt dan de veilige diepte.

08-07-2009 om 10:02 geschreven door Outback Stef