In Queenstown hebben de meeste van de bus één van de extreme bungy jumps of skydive ondernomen. Ik heb moeten passen. De activiteiten kosten hier allemaal stukken van mensen. Ik kwam er veel leuke backpackers tegen die met mij op voorgane bussen zaten. Dit resulteerde in een 3 tal nachten uitgaan. Je hebt er veel leuke bars en onze groep was echt leuk. We hebben ons een paar keer tot in de vroege uurtjes gefeest. In één van de bars serveerden ze zelf cocktails in een thépot.
Op dag 2 in Queenstown heb ik met Ellin en 2 Engelse gasten een 6-8 u lange wandeling aangepakt. De track heet de Ben Lemond summit track. Het is één van de hoogste bergen in de streek en we hebben een 1400 m hoge klim ondernomen tot aan de top van de berg (1748m). Het was, vooral met een kater, een heel zware klim en ik heb Ellin toch een tiental keer moeten overhalen om voort te zetten, want ze zag het niet meer zitten. Gelukkig bereikten we allen de top en het zicht daar was al het zweet en tranen meer dan waard. We hadden een prachtig zicht over Queenstown, de gigantische meren, de adembenemende besneeuwde naburige bergen en bossen. We hebben er meer dan een uur gezeten en genoten van het uitzicht. Daarna zijn we in een 2-3 tal uur naar beneden gestapt en hebben we ons getrakteerd op de in Queenstown befaamde Fergburger. Dit is een keet waar de "lekkerste"burgers van de wereld worden geserveerd. Ik weet niet of het de beste van de wereld is, maar het is alleszins om je vingers van af te likken. Allemaal verse ingrediënten geserveerd met een lekkers sausje, mmm...
2 dagen erna ben ik op de Bottum bus geklommen. Dit is een 4 daagse rond het meest zuidelijk gedeelte van het zuideiland. De eerste dag zijn we naar Dunedin getrokken, hetgeen het studentenstadje is van NZ. Veel viel er niet te beleven, want het was blokperiode en de meeste studenten zaten thuis.Het is ook de plaats waar het beste NZ bier wordt gebrouwen, Speights genaamd. Ocharme zenne als dat hun beste bier is...
De volgende dag was fenomenaal. We reisden de Caitlins Coast af. We zijn aan Cannibal Bay gestopt waar we 2 zeeleeuwen hebben gespot. Ze lijken op zeehonden, maar kunnen tot 500 kg wegen. We vonden er 2 kleinere (150kg) exemplaren die wat speels aan het vechten waren. Echgt wel impressionante en grappige beestjes moet ik zeggen. Daarna zijn we in Curio Bay gestopt op een strand dat Petrified Forest wordt genoemd. Hier hebben we 2 yellow-eyed pinguins gespot. Ik vond het echt een magisch moment, daar ik nog nooit zulke beestjes in het wild heb gezien. Mijne mond viel er wijd van open, amai... Die avond zijn we in Invercargill (stadje waar de rol van Anthony Hopkins in The Fastest Indian vandaan komt) blijven overnachten. Dit is de getaway tot het derde grootste eiland van NZ, Stewart island.
De dag erna trokken we voort naar Te Anau. We hebben die dag een paar kleine wandelingen ondernomen in regenwoudjes en hebben meerdere watervallen gezien. Van hieruit kan je de 4 daagse Kepler track wandelen, maar deze was spijtig genoeg gesloten doordat een paar sneeuwstormen de paden onbereikbaar maakte. We hebben hier de testwedstrijd tussen Nieuw zeeland en Bahrein gezien voor de kwalificatie voor het WK voetbal in Zuid Afrika. NZ won met 1-0 met een niveau dat nog stukken lager ligt dan dat van de Belgen. Maar wij moeten dan wel tegen kanjers als Spanje en Turkije (En Bosnië natuurlijk) opbotsen. De plaatselijke bevolking kon het echter geen bal schelen. Rugby is daar de enige sport die voor hen belangrijk is. Ik moet wel zeggen dat het een zeer afgezonderde plaats is en dat de situatie t.o.v. van voetbal in de grote steden als Christchurch, Wellington en Auckland heel anders. Daar groeit voetbal elk jaar meer en meer. Het WK zal het spel hopelijk nog meer aanwakkeren in NZ. Ik vrees daarentegen dat ze geen enkele kans hebben om er iets waar te maken. We shall see..,.
De laatste dag op de Bottom bus zijn we naar Milford Sound getrokken, hetgeen het meeste regen heeft in heel NZ. We hebben er terug een paar kleine wandelingen gedaan en door de Homer tunnel gereden. Hierna zijn we op een 2 u lange cruise gegaan waar we tussen gigantische groene bergen in de sound (dunne inlandse "zeestroom") hebben gevaard. Het was zoals verwacht een heel regenachtige en bewolkte dag, resulterende in tientallen gigantische watervallen die van de bergen afklauterden.Adembenemend... Achteraf hebben we een uurtje een onderwaterobservatorium bezocht waar we 15 m diep onder water (achter glas) naar de vissen en koraal konden kijken. Daarna zijn we terug naar Queenstown gereden.
2 dagen later ben ik met nen Duitse maat Mo (Moritz) aan een 4 daagse trektocht begonnen. We hebben een slaapzak, gaskoker en pot gaan huren, hebben voor elke nacht een hut geboekt en inkopen gedaan. Normaal kost het transport tot het begin van de track 50$ ieder. We hebben gelukkig iemand met een gehuurde auto kunnen overtuigen om er ons heen te huren, waardoor het ons gelukkig maar 20$ kostte. De naam van de track heet The Greenstone & Caples track. Dit zijn 2 apparte tracks, maar kunnen gemakkelijk gecombineerd worden. Ze vormen samen immers een mooie loop. Redelijk onvoorbereid zijn we dan aan de 63 km lange trektocht begonnen. De eerste dag waren we een beetje bekaterd en hebben we slechts 12 km afgelegd. Het was een redelijk gemakkelijk parcours langs de rivier in de bossen. We hadden echter veel te zware backpacken en het bekaterd zijn maakte het er niet gemakkelijker op. Toen we die avond in de hut aankwamen zagen we waarom onze backpacks te zwaar waren, we zagen oudere en ervaren koppels met instant voedsel en lichtere kledij. Wij daarentegen hadden zwaar fruit, pasta en pastasaus, 1 kg bonen, noodles, 3 broden, 750 g kaas, 300 g salami, 3 conserven soep en ontelbaar veel ontbijtbars in onze backpacks. Dit maakte onze backpack gemakkelijk 3 kg zwaarder dan die van de ervaren wandelaars. Afegzien dat mijne rug gedaan heeft. Amai... Onze tacktiek was dan om zoveel mogelijk van het zware voedsel eerst te eten. Eerste 2 dagen waren de bonen, pasta en saus en al het fruit op. Derde dag was het gewicht al vele beter. Op dag 2 hebben we bijna constant in een vallei gewandeld in uitzichten heel vergelijkbaar met deze van in de film Lord of The Rings. Echt magisch. In totaal hebben we 20 km afgelegd deze dag. Na een nachtje slapen in de hut (het enige dat in de hut beschikbaar is plaats voor te koken met je gaskokers en enkelen plastieken matrassen in 1 of 2 kamers) zijn we de derde dag aan de Caples track begonnen, wat de zwaarste dag moest worden. Na een uur stappen begonnen we aan een 600 m hoge klim in een bos tot aan de Mc Kellar Saddle (1005 m). Daarna was het bijna de hele dag dalen geblazen in een redelijk zwaar en gevaarlijk parcours met veel rivierpassages, oneinidig gladde uitstekende boomwortels en moerassige veldjes. Resultaat: natte schoenen en een paar keer bijna mijnen enkel omgeslagen. Na 20 km kwamen we uiteindelijk aan de derde en laatste hut aan. We waren heel content toen we de hut in de verte zagen. In de laatste hut zijn we een vrouw tegengekomen die ons een lift terug naar Queenstown wou geven, wat ons weer 50$ uitspaarde. De laatste dag was slechts 8 km, maar elke spier in ons lijf deed zeer, waardoor we toch nog even moesten doorbijten tot aan het carpark. We waren allen fysiek uitgeput. Onze knieën, voeten, rug en schouders deden ongelooflijk pijn. Het was daarentegen wel een ongelooflijk avontuur waarin we prachtige stukken natuur hebben gezien en het deed me goed om nog eens fysiek uitgeput te zijn. Die nacht heb ik 12 u aan een stuk doorgeslapen, hetgeen ongelooflijk veel deugd heeft gedaan.
2 dagen erna heb ik afscheid genomen van Mo en ben ik op de bus naar Christchurch gestapt. Het is de 2de grootste stad na Auckland en heeft een groeiende populatie. Het heeft het derde grootste centrale park (Hagley Park) in de wereld na Central Park in New York en Stanley Park in Vancouver. Het is een heel Engels gestijld stadje met neogothische gebouwen en heel mooi en uitgebreide tuinen. Ik heb er een hele dag rondgewandeld en ik heb er een bezoek gebracht aan het Christchurch Art Gallery (plaatselijke kunstenaars), The Arts Centre (dit is een oude universiteit waar verschillende ambachten gecentraliseerd zijn en hun kunde aan het publiek tonen) en het Canterbury Museum (uitleg en kunst over Maoris, antartica exploring, Europese immigratie, ...). Na een culturele dag heb ik nog een 2 tal uur in het gigantische Hagley park en de botanische tuinen gewandeld. Ik heb wel heel veel last gehad van hooikoorts die dag, wat het de eerste keer in 14 maand maakt dat ik hier last van heb.
De dag erop zijn we verder naar Kaikoura getrokken. Dit stadje staat bekend bij toeristen voor het zwemmen met dolfijnen en zeehonden en het spotten van walvissen. Deze activiteiten waren weer wat te duur, dus heb ik geopteerd voor een 4 u lange wandeling in een bergachtige wandeling nabij de kustlijn, de cliftop walk genoemd. Ik heb er van 1 m een gigantsiche zeehond zien rusten op het strand en weer prachtige panoramas gezien.
De dag nadien zijn we via Picton terug op de ferry geklommen om mijn laatste week in NZ op het Noord eiland door te brengen om op deze manier op 2 december in de morgen mijn vlucht naar huis te pakken. Zie naar het volgende bericht, NZ Nooordeiland part II, om te lezen/zien hoe mijn laatste week in NZ was.
Na een tweetal weken in het noordeiland te hebben doorgebracht was het tijd om het, van horen zeggen, nog schonere zuideiland aan te pakken. Dit gedeelte is heel heuvelachtig en heeft redelijk hoge bergen. De hoogste heet Mount Cook en is meer dan 3754 m hoog. De meeste van de bergen hebben het hele jaar door sneeuw aan de top, hetgeen heel mooie uitzichten geeft...
Na een ferrytrip van 3 u kwamen we in Picton aan en stapten we in de bus om naar Nelson te trekken. Nelson is de getaway tot het prachtige Abel Tasman NP. Ik heb me daar als enige ingeschreven voor een tweedaagse in dit national park. De eerste dag was een kajaktocht met overnachting in een hut. De tweede dag was een wandeltocht tot waar we gestart zijn met de kajaktocht. In de3 morgen bleek er toch iemand (iemand van een andere bus) zich te hebben ingeschreven. Ze heet Hannah en is een Engelse meid. Na een korte briefing werden we al snel in de zee gesmeten. De kajaks zijn verschillend als diegene die we kennen van bv de afvaart van de Lesse. Vanvoor zijn er 2 pedalen om links/rechts te draaien en het gewicht is ook stukken minder. We hebben eerst een 3 tal u gekajakt, dan geluncht op een prachtig strand en dan nog een 2 u verder gekajakt tot Bark Bay, waar de hut was waar we zouden overnachten. We zagen die dag prachtig gouden stranden, groen-bergachtige kustlijnen, zeehonden, grote vogels die albatros worden genoemd, ... Het was een heel zware maar zeer leuk met prachtige uitzichtenge vulde dag. Toen we na het kajakken in de hut aankwamen bleken er nog 12 andere jongeren te verblijven. Het kajakbedrijf had vergeten om een gaskoker en slaapzak te leveren. Kookgerief hebben we van andere reizigers mogen lenen en gelukkig had de ranger een extra slaapzak in zijn hut. Anders was het een lange en koude nacht geweest voor mij. De dag erna ben ik alleen teruggestapt. Hannah was grieperig en heeft een watertaxi teruggenomen tot het beginpunt. De trek nam me via prachtige stranden in bergachtige paden nabij het strand. Het was een 25 km trek en met een 10 tal kg op mijne rug pikten de laatste 5 km wel moet ik zeggen. Na het geld van de gaskoker en slaapzak te hebben teruggevraagd aan het kajakbedrijf werd ik terug naar mijn hostel gevoerd.
Na een welverdiende nachtrust zijn we de volgende dag verder getrokken naar Westport, hetgeen een oud mijnersstadje was. Op de weg daarheen zijn we in Nelson lakes National Park gestopt. We hebben er een kleine wandeling van een uur ondernomen en daarna ben ik met 2 Engelse maten in het 5-8 graden koude water gesprongen. Op de achtergrond zie je een besneeuwde berg op de photo, gellof mij, ik ben nog nooit zo snel uit het water gekropen.
De dag erna zijn we verdergereisd naar Lake Mahinapua. Op de weg hierheen zijn we gestopt aan het prachtige Punakaiki NP waar we de Pancake rocks en blowholes wandeling hebben gedaan. Het was aan het gieten buiten, dus ik heb samen met 5 anderen (15% van de bus) de wandeling rondgelopen met als resultaat kletsnatte kleren uiteraard. Die avond werd er in de Poo pub van de hostel een thema avond gehouden. We moesten ons allemaal verkleden en het thema was Halloween. Ik heb me verkleed als de moordenaar (ben naam van de film kwijt) met een wit masker en een hockeystick en op mijn borst en buik heeft Ellin (Zweeds meisje waarmee ik veel optrok) met lippenstift I KILL YOU geschreven. Pover, maar ik had geen zin om te veel geld uit geven. Die avond hebben we eerst een goedkope steak gegeten, klaargemaakt door een plaastelijk icoon Les Lisle. Hij heeft een gigantische baard, een zalig accent en een bierbuikske, stereotiepe schipper zou ik zeggen. Hierna zijn we in ons kostuum naar de bar getrokken waar we tot in de vroege uurtjes hebben doorgefeest.
De volgende dag trokken we, allen met een kater, door naar Franz Josef. Dit stadje staat bekend voor de aanwezigheid van een gletsjer in deze area. De Franz Josef gletsjer is 12 km lang en ligt in het Westland NP. Het is uniek omdat het neerkomt uit de Zuiders alpen tot minder dan 300 m boven zeeniveau. Het is daarbij ook omringd door regenwoud. Ik heb er een volle dag gewandeld met een gids. De gids bracht ons eerst tot aan de voet van de gletsjer en bracht ons dan op heel spectaculair en uitdagend ijsterrein. We zijn in ijstunnels getrokken, door nauwe ijswanden gekropen en stijle ijsmuren beklommen en afgedaald. We hadden spikes aan onze gehuurde stapschoenen, hetgeen het allemaal iets gemakkelijker maakte. Gelukkig... Het was echt een unieke ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
De dag nadien waren we al snel op weg naar Wanaka. Het is bekend omdat het in het Mount Aspiring NP ligt en het het 5 de grootste meer in NZ bevat. Vanuit het terras van de keuken hadden we een prachtig zicht over het meer en de achterliggende besneeuwde bergen. De volgende dag zijn we dan naar het avontuurkruispunt van Nieuw Zeeland gereisd, Queenstown genaamd. Van hieruit zijn er een 6 tal verschillende 3-4 daagse wandelingen beschikbaar, verschillende bungy jumps, skydives, rafting en nog zoveel andere extreme sporten staan hier op het menu. Gedurende de wintermaanden worden er rond Wanaka en Queenstown alle skisporten beoefend. Veel skiërs en snowboarders trekken dan hier naartoe.
Voor het vervolg van het zuideiland, zie hetvolgende bericht.
S nachts op 16 oktober ben ik in Nieuw Zeeland aangekomen in Auckland. Nieuw Zeeland bestaat uit 3 grote eilanden (Noordeiland, Zuideiland en Stewart eiland) en tientallen kleine eilandjes. Nieuw Zeelanders worden ook wel Kiwis genoemd,. Ik ben gestart in het Noord eiland. Zoals in Fiji heb ik ervoor gekozen om te reizen met een backpackers bus, de Kiwi Experience bus genoemd. Het werkte zoals in Fiji. Het is een hop-on, hop-off systeem. Als een bepaalde plaats je goed bevalt, kan je er een paar dagen extra spenderen en dan neem je gewoon de volgende Kiwi Experience (KI) bus die langskomt.
Na een paar dagen in Auckland te hebben gespendeerd, ben ik op een driedaagse naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland getrokken. De eerste stop was het stadje Pahia en het prachtige Bay of Island. Zoals de naam het uitdrukt is het een baai met tientallen kleine eilandjes bestaande uit prachtige groene bergjes. Ik heb die dag een 5 u lange wandeling gedaan naar een watervalleke in een regenwoudomgeving. De dag erna trokken we dan naar het meest noordelijke punt, Cape Reinga genaamd. Dit is waar de Tasmaanse zee de Atlantische oceaan ontmoet, resulterende in prachtige golven tot ver in de zee. Op het meest noordelijke punt staat er een vuurtoren, resulterende in een paar mooie photos. Op de bus heb ik een leuk Frans Canadese meid leren kennen waarmee ik 2 dagen heb gespendeerd. Die dag heb ik voor de derde keer, maar elke keer in een ander land, gesandboard. Deze keer was het wel de steilste en langste zandduin van de drie. Op het einde van de zandduin zat ik aan een fameuze snelheid en ben ik van mijn board gedonderd, waardoor ik bijna mijne pols heb gebroken. Nu 6 weken later heb ik er nog steeds last van. Hierna hebben we een uurtje lang op Ninety mile beach gereden. We zijn er gestopt op een plaatsje met uitzicht op een eilandje dat Hole in The Rock wordt genoemd (zie photo). Daarna zijn we terug naar Pahia getrokken waar we overnachten, Op de terugweg zijn we in een museum gestopt waar er prachtige houtbewerkte meubelstukken en kunststukken tentoongesteld waren, gemaakt van het hout van de waardevolle Kari boom. De dag erna heb ik met Alexi (canadees meisje) drie wandelingen aangepakt. De eerste was een korte wandeling tot een lookout met zicht over heel Pahia, de tweede was een 10 km lange boswandeling en de derde en laatste was een 10 km lange wandeling die de kustlijn volgde. Het was een heel fysieke maar leuke dag met veel mooie uitzichten. De dag erna vertrokken we terug naar Auckland. Ik heb er afscheid genomen van Alexi, die er in een boerderijtje ging werken voor een week.
Na een nachtje Auckland ben ik de dag erna direct op de volgende bus gestapt die naar het zuiden rijdt. De eerste stop was het stadje Whitianga in Mercury Bay. Hier heb je een prachtige kustlijn. De eerste dag leerden we iedereen wat beter kennen, want iedereen was nieuw voor elkaar. De meeste reizigers reizen alleen zoals mij, hetgeen het gemakkelijker maakt om contacten te leggen. We hebben er een prachtige wandeling gemaakt aan de Cathedral Cove. Hier zagen we een gigantische soort grot op het strand met prachtige gigantische rotsformaties in de zee.
De dag erna reisden we door naar Rotorua. Die dag passeerden we Matamata, ook wel Hobitton genoemd. Dit is waar een deel van de film Lord of The Rings werd gefilmd, meer bepaald daar waar de hobits wonen. Het is een omgeving met veel kleine groene heuveltjes. Ik heb er geposeerd naast Smeagol aka Gollum en ik heb er een boek gekocht waar je de verschillende uitzichten uit de film kunt zien terwijl je in Nieuw Zeeland reist. Die avond verbleven we in een hostel in Rotorua waar er een brubbelbad en een heet zwembad was. Lekker... Rotorua is het geotermisch kruispunt van Nieuw zeeland. In een geothermisch park hebben we geizers en opspattend sulfietmodder uit een modderbad gezien. De reuk in het stadje was wel niet zo aangenaam moet ik zeggen . Diezelfde avond had ik me ingeschreven voor een Maori avond. Maoris zijn de originele bewoners (aboriginals) van Nieuw Zeeland. Deze mensen worden wel veel meer gerespecteerd dan de aboriginals in Australië. Ze zijn allemaal aan het werk en de kinderen lopen allemaal school, wat in Australië meestal niet het geval was. Alcholisme is bij de Maoris ook veel minder een probleem vergeleken met de aboriginals in de steden in Australië. We bezochten die avond Tanaki village. 5 volle bussen kwamen naar die avond. Op elke bus werd er een chief verkozen. Op mijnen bus hebben ze achter mijne rug mij verkozen. Ik en de 4 andere verkozen chiefs mochten dan in een lijn staan, waarna een 5 tal warriors (Maori vechters) ons probeerden schrik aan te jagen met hun wapens, geschreeuw en extreem grappige gezichtsuitdrukkingen. Er werd me uitgelegd dat het compleet respectloos is als je hiermee zou lachen. Ik heb me echt fel moeten inhouden, maar het is me gelukkig toch gelukt om het niet uit te brullen. Omdat ik de jongste chief was, werd ik dan uitgekozen tot big chief en moest ik het amulet oprapen dat één van de warriors in het midden legde. Dit betekende dat we allen welkom waren in hun village. Hier zagen we eerst hoe een village er vroeger uitzag en moest ik een parcours afleggen. Als ik het parcours niet foutloos aflegde, eisten ze mijn uurwerk. Gelukkig maakte ik geen fouten. 200 man was me aan het aanmoedigen en helpte me om feilloos over de eindstreep te geraken. Hierna zijn we in een zaal getrokken waar de Maoris een uur lang traditionele zang en dans naar voor hebben gebracht.Er werden ook verschillende legendes en mythes verteld. Heel interessant allemaal. Dat was allemaal heel professioneel en impressionant. Eén van de dansen is de wereldbefaamde HAKA. Dit is een oorlogdans die de Maoris deden om de tegenstander af te schrikken met als doel om een gevecht te voorkomen en de tegenstander hopelijk te laten terugtrekken. Deze dans is nu nog steeds bekend omdat de rugbyspelers van Nieuw Zeeland deze dans brengen voor elke wedstrijd die ze spelen (cfr reclame van Jameson whisky waar de Nieuw Zeelanders de Haka doen tegen de Schotten, waarna de Schotten als antwoordhunne kilt opheffen, waarna de Kiwis vertomd staan).
De volgende dag trokken we naar Waitomo. Dit stadje is bekend om haar grotten waarin extreme grottours worden georganiseerd. De activiteiten zijn redelijk duur en het geld is bijna op, dus heb ik moeten passen . Ik heb er een kalme namiddag gespendeerd met andere passers en we hebben er een kleine wandeling ondernomen. Ik heb die namiddag al mijn kleren gewassen. Toen ik al de kleren in de droger smeet, bleek deze stuk te zijn. Buiten was het redelijk koud dus heb ik al mijn kleren in de keuken gehangen. Schoon zicht,... De dag erna waren ze nog niet echt droog, maar ja, we moesten weer doorreizen.
De volgende morgen ben ik grieperig opgestaan. Ik ben als enige op mijn bus naar Raglan getrokken, hetgeen het bekendste surfstadje is in NZ. Ik voelde me echt niet goed genoeg om naar buiten te gaan, dus heb ik maar geopteerd om de griep uit te zweten in de tv-kamer. Ik heb die dag 4 films gezien en vooral ook veel gerust. De dag erna voelde ik me al heel wat beter en heb ik er toch 2 uur rondgewandeld vooraleer de bus me kwam ophalen. De bus kwam me rond de middag ophalen en dan zijn we via Rotorua naar Taupo getrokken, hetgeen het avontuurstadje is van het noorden. Van hieruit wordt de mooiste wandeling van NZ georganiseerd, de Tongariro Crossing genoemd. Ze voorspelden slecht weer voor de volgende dag en ik voelde me nog niet tiptop, dus heb ik beslist om deze wandeling uit te stellen voor de terugweg, mits ik in Auckland mijn terugvlucht naar Zaventem heb geboekt. Toen ik de volgende dag opstond bleek het weer prachtig te zijn. Ik heb er dan een 5 u lange wandeling gemaakt naar de impressionante Huka Falls. Dit is de waterval waar het meeste water per seconde valt in NZ. Het is niet de schoonste waterval, maar wel bijzonder om zoveel water te zien vallen. De stroming van de rivier voor de waterval is bijgevolg zeer groot en toen ik hoorde dat er kajaktochten gehouden worden en dat ze deze waterval deden, kon ik het bijna niet geloven. Er zijn toch zotten op de wereld dacht ik dan.
De volgende dag hebben we een kleine wandeling gedaan in het Tonagriro NP, hetgeen een voorsmaakje was op de Tongariro Crossing (zie bericht van Noord Eiland part II) die ik de dag ervoor heb gemist. Prachtige wandeling met een paar watervallekes en veel besneeuwde gigantsiche bergtoppen in de achtergrond. Die avond strandden we in River valley. Hier werd de volgende morgen rafting georganiseerd. Ik had dit al in Australië gedaan, dus heb ik gepast. Wanneer de rafters de volgende dag terugwaren konden we verdertrekken naar de hoofdstad van NZ, Wellington. Na een avondje uit hier hebben we afscheid genomen van een deel van de reizigers die enkel het Noord eiland deden. De dag erna namen we de ferry vanuit Wellington naar Picton in het zuideiland. Voor photos en tekst van het zuid eiland zie volgende 2 verhalen.
