De trip naar de Whitsundays was zoals verwacht magnificent. Om 6 u werden ik en Lukas opgepikt door een shuttlebus. Na ingecheckt te hebben werden we met een catamaran afgezet aan het eerste eiland: Hamilton Island. Hier hebben we op aanraden van de reisagentschap een golfkarretje gehuurd. Op deze manier hebben we heel het eiland kunnen rondrijden en aan de verschillende lookouts kunnen stoppen om het uitzicht te bewonderen. Het was echt wel amusant om met dat golfkarretje rond te rijden. We hebben er redelijk zot mee gedaan, maar niet zo vergaand als de gasten van Jackass natuurlijk. We hebben er ook een wandeling gedaan van een paar kilometer naar de top van het eiland waar we een uitzicht hadden over heel het eiland, hetgeen weer adembenemend was. Rond de middag moesten we terug aan de haven staan waar we werden opgepikt en naar het volgende eiland werden gebracht. Aan boord wachtte een a volonté barbeque op ons en geloof me, we hebben ons eens goed laten gaan. Een goede provisie gelegd voor de komende weken ... Daarna was het tijd om wat tijd door te brengen aan het schoonste en bekendste strand van de Whitsundays, Whiteheaven Beach genaamd. Hier hebben we op het helderwitte strand gelegen en in de kristalheldere zee gezwommen. Hier hebben we 2 Zweedse meiskes leren kennen waar we de namiddag mee hebben doorgebracht. Daarna was het tijd om terug naar het vaste land te vertrekken en was het tijd om ewa te gaan feesten en mijne verjaardag te gaan vieren. In een parkske waar we ons eten hebben klaargemaakt zijn we ne plezante groep backpackers tegengekomen. Nen Braziliaan speelde gitaar en iedereen zong mee. Er waren 6 Fransen, 4 Duitsers, 1 Kiwi, 1 Belg (vertegenwoordigd door mezelf) aanwezig en we hebben er gezongen, drankspelletjes gespeeld tot 23 u. Daarna zijn we met zen allen uitgeweest tot in de vroege uurtjes en van hetgeen ik me herinner hebben we een fantastische avond beleefd.

De dag erna moesten we (met de bijhorende kater) spijtig genoeg verder reizen. Tom en Lukas werden in Brisbane verwacht en ik wou nog steeds met hen verderreizen dus vertrekken was de boodschap. Een dag extra met de klik van gisteren zou wel leuk geweest zijn, maar ja... We zijn die namiddag naar een klein National Park getrokken, Eungella NP. Het was al laat toen we aankwamen dus hebben we er op de parking van het NP overnacht en de dag erna in de morgen hebben we dan 2 wandelingskes gedaan in een mooi stukske regenwoud waar we ook een paar watervallen gezien hebben.

Daarna zijn we de kust zuidwaarts afgereisd naar The Town of 1770. Dit is het stadje waar James cook in mei in 1770 zijn 2de landing in Australië maakte. We hebben er in een aangrensend stadje, Agnes Waters, een dagje aan het strand doorgebracht. Leuk relax dagje. De dag erna zijn we een 100 km zuidwaarts getrokken naar Bundaberg, dat bekend is om haar Rumproductie. De rumproductie is oorspronkelijk gestart in 1888 en was eigenlijk een oplossing voor de overbodige (molasses) stroop die overblijft na het extraheren van suiker uit suikerriet. Als ik mij niet vergis is meer dan 50% van de rumproductie afkomstig van deze destillerie. Maar als je het mij vraagt, kan deze rum niet opboksen met mijn favoriete rum, Havana Club, die hier nauwelijks te vinden is op de Australische markt. We hebben hier een rondleiding gekregen waar we de geschiedenis van de rum geschetst kregen, waar ons de verschillende productiestappen werden uitgelegd en waar we uiteindelijk 2 verschillende rums mochten proeven aan het einde van de rondleiding. Lekker!!

Na de rumhalte zijn we doorgetrokken naar Hervey Bay, wat de getaway is tot Fraser Island. Dit zou één van de hoogtepunten zijn van de oostkust en het staat bekend omwille haar lange witte stranden en wilde inlandse regenwoudwegen en het is het grootste zandeiland in de wereld. Zoals je al kunt verwachten is dit eiland enkel bereidbaar met een stevige terreinwagen. We hebben ons in Hervey Bay ge nstalleerd op de camping van één van de hostels en zijn dan op zoek gegaan naar de beste optie voor ons om naar daar te trekken. Er waren een 3 tal opties. De eerste is om een driedaagse tour te boeken met een gids, de tweede is om een tour te boeken zonder gids waarbij je met 6 tot 11 man een 4X4 deelt. Vermits we alle 3 zoveel mogelijk zelf wouden rijden waren deze 2 opties niet de beste keuze voor ons. Daarom hebben we de derde optie gekozen waar we via een kleiner huurbedrijf een 4X4 huurden met ons drieën voor 3 dagen. Dit bedrijfje zorgde ook voor alle campingspullen, campingbewijzen en ferry-overzet. Achteraf gezien, na ook eten, drank en brandstof in rekening te hebben gebracht, kwam het niet duurder uit dan de eerste twee opties. De dag erna vetrokken we ‘s morgensvroeg al. We reden met de beide auto’s naar het huurbedrijf waar we eerst een filmpje van een 30 min kregen waar we hoorden wat we wel en niet mochten doen en hoe we met de 4X4 moesten rijden. Na de betaling vertrokken we direct naar de haven waar de ferry ons naar het eiland zou brengen. Na een 45 min op de ferry kwamen we omstreeks 8 u aan op het eiland en kon het avontuur eindelijk beginnen. Tom begon als eerste aan het stuur en we waren nog niet op het eiland of we zaten al vast. We zaten vast tussen de knik waar het eiland het metalen gestel van de boot, om er af te rijden, raakt. Iemand heeft het moeten overnemen van Tom, waar we achteraf toch vaak mee hebben kunnen lachen, want er was een 100 man aan het meekijken en Tom was echt wel beschaamd. De eerste 30 min waren een rit die ons tot het ooststrand moest brengen. Daar aangekomen konden we aan 80 km/u op het strand rijden en dat gaf echt wel een bizar gevoel. Zo dicht bij de zee, echt wel een speciaal gevoel. Op dat strand hebben we een tweetal wandelingen gedaan waar we uitzichten hadden op gigantische zandduinen. Daar konden we het niet laten om een wedstrijdje verspringen te houden van een bijna 90 graden zandduin. Resultaat, een 10-15 tal meter. Op het ooststrand hebben we natuurlijk ook de hoofdattractie bezocht. Dit is een 50 tal jaar wrak, Maheno genaamd, dat naargelang het eb of vloed is bijna helemaal op het strand ligt. Veel roest en heel impressionant. ‘S nachts op een camping dichtbij het strand overnacht, gezellig. De 2 volgende dagen hebben we de 4 inlandse circuits aangevallen die het eiland ons biedde. Deze tracks waren echt redelijk technisch op bepaalde stukken. Ik had nooit durven denken dat nen auto zoiets aankon. Super diepe zandstukken, boomwortels die voor niveauverschillen in de weg zorgen van bijna een halve meter, diep water en noem maar op. Onze terreinwagen was nen echten tank, niks kon hem tegenhouden. Dat was allemaal wel heel spannend als je zoiets voor het eerste keer doet met een voertuig. Deze 4 tracks brachten ons niet naar uitzonderlijke zaken. Het was de rit zichzelf dat het zo speciaal en plezant maakte. De laatste 2 tracks op de laatste dag bracht ons wel naar verschillende meren, waaronder het bekende Lake Mckenzie. Het was uitnodigend om een duikje te wagen in dit door strand omringde meer, maar ik was al verkouden en ik wou het niet erger maken door in dit toch wel vree koude water te springen. Daarna was het tijd om terug naar Hervey Bay te varen. Allen zeer moe, maar wel heel tevreden. Na het duiken was dit beslist het leukste aan de oostkust. Nog voor een nachtje geboekt in dezelfde camping waar we met een frisse pint waar wat konden napraten over onze fantastische 3daagse.

De dag erna zijn we verder zuidwaarts getrokken. Hier zijn we in Noosa Heads gestopt. Dat was er net iets te druk, dus zijn we maar snel doorgetrokken naar Mooloolaba, waar ik samen met Tom en Lukas naar een ander wrak zouden duiken, The HMAS Brisbane genoemd. We zijn rechtstreeks naar de duikclub gegaan en daar kregen we te horen dat we de volgende dagen de zee niet op konden. De zee was veel te wild en het was veel te gevaarlijk om daarin te gaan duiken. Het plan was dan om daar een dagje te overnachten in een camping en na een nachtje uit de dag erna naar Brisbane te trekken. Die avond zijn we in een club 3 Braziliaanse meiden tegen het lijf gelopen, waar we de dag erna terug mee hebben afgesproken. Ze beloofden ons iets typisch Braziliaans klaar te maken en daar kon geen van ons drieën nee op zeggen. Het klikten tussen mij en één van de meisjes (Ana) waar ik een boontje voor heb en ik besliste met haar om nog een paar dagen langer te blijven. Had ik niet mogen doen, want na een paar dagen was het nog moeilijker om afscheid te nemen van haar en haar vrienden. Zij loopt daar school om haar Engels te verbeteren en ik moest verder met mijn reis. Moeilijk afscheid, maar ik heb al een deal met mijn broer Luk om over een paar jaar Zuid-America te gaan verkennen en dan heb ik alleszins al een paar adresjes in S o Paulo waar ik terecht kan. Daarbij ging een paar dagen later al terug zijn om te duiken. Tom en Lukas waren al paar dagen geleden vertrokken naar Brisbane. Er wachtte op hen een bed in het centrum van de stad. Tom kent er iemand die er studeert en die had een appartement daar.

Ik ben dan ook maar vertrokken naar Brisbane, hetgeen maar anderhalf uur verwijderd is van Mooloolaba. Daar heb ik me in een hostel ge nstalleerd en kwam ik terecht in een kamer met 29 andere backpackers. Zo veel in één kamer, echt niet in te beelden. Mijn eerste en belangrijkste bezigheid daar was om een goedkope mechanicien te vinden die een nieuwe meestercilinder (remsysteem) in mijn busje kon steken. Deze was al lang aan vervanging toe. Na 30 telefoontjes had ik een garagist gevonden en dan heb ik de van daar gaan afzetten. Hij kon het pas over een paar dagen doen, maar een wagen in een stad als Brisbane is echt geen goed idee dus heb ik de garagist overhaald om het busje daar een paar dagen te herbergen. De eerste avond ben ik naar de film gegaan, want ik wou absoluut Transformers 2 gaan zien. Na de film was ik op mijn stadsplan aan het kijken om mij te oriënteren en nen andere kerel was hetzelfde aant doen. Ewa gepraat met die kerel en het bleek ne Colombiaan te zijn, Enrique genaamd. We hadden beiden nog niet gegeten, dus zijn we samen naar een kei goedkoop Chinees fastfoodrestaurantje gegaan. Daar kwam ter sprake waar België voor bekend staat en vertelde ik hem chocolade, bier, tennisvrouwen, zaken als Waterloo, de Ardennen en nog veel andere zaken. Van niks had hij gehoord, een regelrechte schande vond ik het, dus heb ik hem maar naar nen Belgische bar meegesleurd in het centrum van Brisbane, Brussels Brasserie genoemd. Daar hadden ze echt kei veel Belgische kwaliteitbieren zoals: Duvel, Leffe, Westmalle, Orval, Kwak, Bush (andere naam hier door Amerikaanse president), Kriek, Hoegaarden, La Chouffe en nog een twintigtal anderen. Ik heb hem ne Kwak voorgeschoteld, vooral voor het coole glas dan, en na 1 glas bier was hij zat en toen zij ik hem: "voila, nu zal je nooit meer vergeten waarvoor we bekend staan" en vergeten zal hij het niet doen. De dag erna heb ik de stad wat verkent en terug afgesproken met Enrique om nog een Belgisch biertje te gaan proeven, deze keer een blonde leffe en een tripple Westmalle. Doet deugd om nog eens goed bier te smaken. Ik was gewend geraakt aan het Australische bier, maar het verschil in smaak is echt gigantisch, amai.

De dag erna zijn Lukas en Tom me komen oppikken om op het wrak te gaan duiken. Pas om 2 u in slaap gevallen in de overluidruchtige hostel en ik moest al om 5 uit de veren. Da pikte wel even. In Moolooba aangekomen ging het allemaal heel snel. Wetsuit aandoen, ons materiaal ineen zetten en dan met de bus naar de boot. Op de boot merkte ik dat de zee nog steeds heel wild was. Veel wilder dan in Cairns en in Ayr. Ik moest me concentreren om niet zeeziek te worden. Ik duikte samen met de 2 Duisters en 1 gids die ons de interessante plekjes toonde op en in het wrak. De eerste duik was rond het wrak. Het water was slechts 17 graden en geloof mij, als je een half u onder bent, zelfs al heb je een wetsuit aan, brrrrrr!!! We hebben weinig vissen gezien, maar het wrak zelf is zo hard de moeite. HMAS Brisbane is een gevechtsschip dat een paar jaar geleden expres werd gezonken om er een duiksite van te maken. Langs de buitenkant zagen we de 2 kannonnen, de masten, het dek,... echt de max om zoiets onder water te bezichtigen. De tweede duik was nog beter. Tijdens deze duik hebben we meer dan 20 min in het wrak zelf gedoken. Echt niet eenvoudig. Door een deur duiken lijkt simpel, maar met al u materiaal is het eenvoudig om ergens te blijven haken of u ergens aan te stoten, hetgeen vaak is gebeurd moet ik toegeven. Maar da was zo spannend om daar binnen te zijn zo diep onder het water (tot 27 m). Het risicogehalte is toch net iets hoger dan een gewone duik. Tijdens deze 2 duiken was het meest ipmressionante toen we de machinekamer penetreerden. Echt uniek!! Tussen de 2 duiken voelde ik me echter niet zo top. De boot was redelijk hard aan het waggelen en toen ik net voor de tweede duik ging plassen in het kleinste toilet ooit, ging het mis. Heel mijn ontbijt terug eruit, gelukkig goed gemikt en alles in de pot. Nog geen twee minuten erna was ik al in het water voor de tweede duik. Raar maar waar, ik voelde me terug toppie. Tussen de twee duiken moet ik ook vermelden dat we met zen allen een uur hebben gebibberd. Zo’n koude wind daar en de zon kon ons niet bereiken door het dak van de boot. Echt vriezend koud amai!! Na het duiken wouden Tom en Lukas niet wachten tot de Braziliaanse meiden terug van school waren, dus ik heb geen vaarwel kunnen zeggen aan Ana en de andere meiden. Maar dit was misschien best denk ik, was terug moeilijk geweest vrees ik.

Terug in Brisbane aangekomen heb ik voor een kalmere hostel gekozen. Voor 3 euro per dag meer kwam ik terecht in een driepersoonskamer, waar ik voor de verandering wel een goede nachtrust kon hebben. Die avond met Tom en Lukas en een paar van hun vrienden uitgegaan tot in de vroege uurtjes in één van de uitgaansbuurten daar. Leuke avond. De dag erna was mijn busje nog niet gerepareerd. Het was een vrijdag en de van ging pas klaar zijn op maandag. Ik moest dus nog 3 dagen wachten en weeral moesten Lukas en Tom door omdat ze ergens op een boerderij gingen werken nabij Sydney en er was nog zoveel te zien tussen Brisbane en Sydney. We hadden afgesproken dat ik ze maandag ging bellen en dat we dan wel zagen waar ze waren en konden afspreken. Toen ik maandag het busje ging ophalen, waarschuwde de garagist mij dat de versnellingsbak in een heel slechte toestand was en dringend aan vervanging toe was. Ik nam het risico en dacht dat ik wel tot in Melbourne zou geraken. De autogoden hadden spijtig genoeg een ander plan met mij. Ik sprak met de Duitsers af in Byron Bay op een 150 km van Brisbane. Op de snelweg liep alles gesmeerd. Ik hoorde gaan bizarre geluiden, alles goed dacht ik. Toen ik in Byron Bay aankwam en van 4^de naar 3^de versnelling terug wou koppelen, wist ik dat er weer veel dollars gingen wegvliegen om dit probleem op te lossen. Die dag ben ik begonnen rond te bellen naar garagisten en al snel bleek dat een nieuwe versnellingsbak geen oplossing was voor mij, vermits deze nieuw 4000 euro kost. Dit geld heb ik niet meer beschikbaar en daarbij is mijn busje niet zo veel meer waard. De volgende dag ben ik dan beginnen rondbellen naar verschillende autokerkhoven om een tweedehands versnellingsbak vast te krijgen. Het goedkoopste dat ik vond was één voor 650 euro, hetgeen nog altijd bijzonder veel geld is. Een niet rijdend busje kan ik niet verkopen, dus niet repareren was geen optie voor mij. Tweede fase was een mechanicien vinden die de versnellingsbak zo goedkoop mogelijk kon verplaatsen. Tom helpte mij hierbij. Hij kent veel van Duitse auto’s en dankzij hem heb ik het aanbod van de eerste garagist niet aangenomen. Die bood me zonder enige details over mijn busje te vragen 600$. Ik had geen idee hoeveel het mij zou kosten, maar Tom wel en die wist dat het goedkoper kon. De tweede garagist was inderdaad veel goedkoper en eerlijker, hij kon het doen voor 300$ zei hij. Het was een donderdag en het stuk zou op maandag worden geleverd aan mijn garagist. Ondertussen zijn we met zen drieën op een korte roadtrip in lands gegaan (zie roadtrip Brisbane - Sydney) t.e.m. maandag. Toen we terug aankwamen in Byron Bay en ik mijn garagist belde, kreeg ik voor de derde keer in 2 weken slechts nieuws i.v.m. mijn busje. Toen hij mijn versnellingsbak eruithaalde, merkte hij op dat mijn koppeling ook stuk was. Mijn geluk kon niet op... Dat stuk tweedehands kopen was geen optie zei hij en het stuk en de werkuren kwamen op een extra 1000$ uit. Toen zag ik het even niet meer zitten eerlijk gezegd. Nog steeds is mijn busje nog wat geld waard als het kan rijden, dus heb ik groen licht gegeven om ook de koppeling te vervangen en weer moest ik extra drie dagen wachten. Op totaal ben ik zo 1500 euro kwijt in 2 weken die ik niet verwachtte uit te geven. Normaal gezien is het busje nog het dubbel waard, we zien wel. Ik heb afgesproken met de Duitsers om na hun boerderij-job in Sydney nog even samen te reizen. Daarom ben ik even binnenlands getrokken om er een week lang een paar national Parken te bezoeken (zie volgend verhaal). Nu heb ik gemerkt dat er olie aan het lekken is uit de versnellingsbak en op de koop toe loopt elke keer dat ik de motor uitzet, lekt al het koelwater uit de koeling. En denken dat ik nu al het ongeluk gehad heb met mijn busje... Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik denk dat ik mijn busje al in Sysney ga verkopen i.p.v. 1000 km verder in Melbourne. Hierover nog meer later. Ik zit nu op een 350 km van Sydney en het is hier snachts bijna aan het vriezen en in de auto slapen pikt dan wel even. Gelukkig heb ik in Tasmanië thermisch ondergoed gekocht, dat nu echt wel van pas komt. Zie later.

Groetjes en tot binnenkort