Hey mates,

het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie een update heb gegeven van mijn avonturen in kangoeroeland. Bij deze is dat ook weer al rechtgezet...

Na genoten te hebben van de wijnregio rond Adelaide zijn we doorgetrokken naar het centraal gedeelte van dit gigantische land, ook wel den Outback genoemd (cfr outback Stef). Onze eerste grote stop was Coober Pedy, bekend om zijn ondergrondse wereld. We hebben er 2 dagen overnacht in een ondergrondse kamer (hostel) en het deed echt zo ongelooflijk veel deugd om, ten eerste in een bed te kunnen slapen en ten tweede dit te kunnen doen in een koele ruimte, echt zalig als er buiten temperaturen zijn tussen de 35 en 40 graden celsius en het snachts ni echt veel afkoeld... Hier hebben we overdag echt merkwaardige dingen gezien, van ondergrondse kerken en huizen, tot een golfbaan midden in de woestijn, echt raar, maar wel interessant om het eens gezien te hebben, We hebben er ook een oude mijn bezocht en we hebben een rondrit gedaan naar "The Breakaways" waar er midden in de woestijn zalige heuvels te zien waren in kleuren gaande van oranje tot bruin, zwart en wit. Hier zijn ook verschillende films opgenomen (bv: Mad Max 3 en Pitch Black). Hier hebben we ook een paar kms gezien van de 5000 km lange "dog fence" dat de schapen en koeien moeten beschermen voor de dingos (wilde honden). In het midden van deze trip is het spijtig genoeg beginnen regenen. De gevolgen hiervan kan je zien op 1 van de fotos waar de Van helemaal oranje gekleurd is. De 20 km na de regen waren echt schrikwekkend; duizenden steentjes en kei veel zand opspattend naar alle kanten onder, voor, achter en zijkant van het busje. Ik was echt opgelucht als we terug op de verharde weg waren.

De dag erna zouden we in 1 ruk doortrekken naar "The Red Centre" waar 3 fantastische zaken te bezichtigen zijn, nl: Uluru (Ayers Rock), Katja Tjutja (Olgas) en Kings Canyon. Op weg naar Uluru had ik al snel door dat er iets ernstigs scheelde aan de wagen. Om de 100 km moest ik het koelwater vullen omdat dit al ver onder het minimum geledigd was. Juist voor de grens van Northern Territory hebben we een gigantische controle gehad van de politie. Na eerst onze papieren te hebben gecheckt hebben ze elke rugzak en plaatsje in het busje gecheckt op drugs en dieren die we zouden willen ipmorteren. Ik wist dat ik niets te verstoppen had, maar het was toch even schrikken als er 4 flikken de wagen onder handen nemen. Alles was clean dus we konden verderrijden... Na een rit van meer dan 600 km en dus een 6 tal stops om het water bij te vullen waren we dan toch aangekomen aan Uluru waar we van op een paar km afstand al een paar zalige fotos hebben kunnen trekken. Dan zijn we doorgereden naar Yulara resort waar er kampeerplaatsen beschikbaar waren. Moe maar wel excited om wat we dag erna zouden zien: Uluru!! Uluru is een reusachtige rotsformatie die in het midden van australie ligt. Voor de lokale aboriginals is Uluru een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de Tjukurpa, ook bekend als de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Bepaalde scheuren in de rots zijn voor de aboriginals de overblijfselen van een strijd tussen 2 mythologische wezens uit de Droomtijd. De meeste toeristen bezoeken de rots bij zonsopgang of bij zonsondergang. Door de steeds verschillende invalshoeken van het licht lijkt de rots van kleur te veranderen van geel tot donkerbruin. Genoeg geschiedenis; de dag nadat we aankwamen, zaterdag, zijn we (eerst naar de enige mechanicien op 400 km afstand gegaan en blijkt dat ze pas maandag terug open zijn) rond de rots gewandeld, Dit is een iets meer dan 10 km lange wandeling die we in meer dan 4 hebben beeindigd. Echt opt gemakske gedaan en het was echt prachtig, de fotos zullen jullie wel overtuigen denk ik.

De dag erna hebben we beslist om naar de Olgas te trekken (tweede bezienswaardigheid in het rode centrum) samen met een 7 tal Hollanders. Daar hebben we een 7 km lange wandeling gedaan, maar daar het bij Uluru steeds plat was, was het bij de Olgas een iets moeilijkere wandeling. Het uitzicht stond mezelf meer aan dan Uluru. Zie naar de fotos na de groepsfoto met de Hollanders. Daarna een frisse duik genomen in het zwembad van de camping, echt zalig. Na deze verfrissing besloot Sofie om verder te reizen met de Hollanders. De laatste week samen was niet echt gezellig meer, dus ik denk dat het wel beter was zo... Terug op mijn eigen heb ik beslist om die avond een kameeltocht te maken bij zonsondergang rond Uluru. Veel bejaarde vrouwen die zich hebben ingeschreven, maar dat verandere niets aan de kei leuke ervaring die ik heb gehad met de kameel. Echt wel leuke beestjes en redelijk slim naar het schijnt. Mijn kameel heette Walter en de gids zei me dat ik moest oppassen omdat Walter wel eens zou kunnen bijten. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan. Na de leuke tocht hebben we kei lekkere hapjes en een koel biertje gekregen. Ik wist niet eens dat dit in de prijs begrepen was dus het was meer dan NICE om dit te mogen consumeren. Daarna terug naar de camping gereden waar ik 2 leuke Fransen en 2 leuke Engelsen heb leren kennen. Ze hadden alle 4 al kei veel gebackpackt in heel de wereld em het was kei interessant om met hen te praten. De dag erna (maandag) ben ik naar de garage getrokken om te zien wat er met de auto scheelde. Ze hadden geen tijd voor mij vandaag en ik moest dinsdag terugkomen. Die dag 2 leuke franse meiden en 1 leuke duitse meid leren kennen die ook problemen hebben met hun busje. Heel de dag mee gepraat en dan hebben ze beslist om verder te rijden en in Adelaide hun busje proberen te verkopen. Maar het was echt leuke namiddag... Die avond terug met de Fransen en Engelsen wat biertjes gedronken en nog wa bijgepraat en dan gaan slapen zodat ik vroeg naar de gargage kon. De mechanicien belde mij al snel met slecht nieuws, nl dat mijn waterpomp naar de kl*ten is en dat zij dat niet konden repareren en dat het beste dat ik kon doen is om naar Alice Springs (dichtsbijzijnde grote stad) te rijden en daar naar het adres te rijden dat ze mij hebben gegeven.hebben, Toen heb ik toch beslist om met de 2 Fransen (Romain en Lore) naar Kings Canyon te rijden. Ik was hier nu toch en het zou echt zonde zijn geweest om dit over te slagen... Ze rijden maar 80 per uur om naft op te sparen en da is perfect om mijne motor niet te overhitten. Het was 300 km verwijderd van Uluru en ik heb dus maar 2 keer water moeten bijvullen. Het was al 16 u en er is een 6 km lange wandeling daar, maar dat achtten we iets te lang om die dag nog te doen. Daarom hebben we 2 kleine wandelingskes gedaan van een uur en daarna zijn we op de parking van 1 van de wandelingen blijven kamperen. Normaal mag dit niet, maar we hebben het risico genomen en zo 15$ uitgespaard. De dag erna was tot nu toe het hoogtepunt van de reis. Een 6 km lange en 3-4 u lange wandeling aan de rand en de top van de Canyon. De "walls" van de canyon zijn 300 m hoog (eerst even moeten klimmen dus, da was echt afzien want het was al zo’n 30 graden buiten.). Maar het afzien was echt de moeite waard. Het uitzicht daarboven was echt prachtig. In het midden van de wandeling was er "The Garden of Eden"waar we omringd waren door al het mooie dat de natuur ons daar biedde en een verfrissende duik konden nemen in een permanent water"hole". Echt zalig en nogmaals, de fotos liegen er niet om...

De dag erna heb ik afscheid genomen van de 2 Fransen en ben ik alleen doorgetrokken naar Alice Springs, een kleine 300 km van waar we gecampeerd hadden en niet te vergeten door elke 100 km koelwater bij te vullen. Omstreeks 14 u daar aangekomen en direct naar het adres gegaan dat ze mij in Uluru hadden gegeven. Het bleek een Subaru garage te zijn en de mechanicien die VW's repareerde was een paar maand geleden opgestapt en ze konden het busje dus nier repareren. Zij stuurden me dan naar de VW concessiehouder die de job natuurlijk wel aankonden; prijskaartje: 1600-2000$, maar ik moest de dag erna terugkomen voor de exacte prijs. Dit kan ik toch al een grote tegenslag noemen miljaar... De rest van de dag ben ik op zoek gegaan naar andere kleinere garages die me misschien zouden kunnen helpen, resultaat: geen enkele kon of wou de Van repareren. Toen besliste ik dat ik dringend een jobke nodig had, omdat ik anders de rondreis door Australie heel moeilijk zou kunnen rondmaken. Diezelfde dag al wa rondgehoord, maar weer zonder resultaat. De dag erna ben ik naar het informatiecentrum in Alice Springs gereden en hoopte dat zij me konden helpen voor zowel een adres voor mijnen auto als de beste manier om werk te vinden. Ze hebben mij daar 3 adreskes gegeven voor de wagen en zeiden mij dat de beste manier om een job te vinden was om op de borden in de verschillende hostels te gaan zien. Dat waren echt kei vriendelijke mensen, niet te doen...

Eerste stap was dan om de garages op te zoeken. Gelukkig was de eerste garagist al raak! Na wat rond te hebben gebeld kreeg ik een prijskaartje te zien van 650$ te zien en daar was ik meer dan tevreden mee, want da is zo’n 600 euro minder dan bij VW zelf, jieha!!!! Ik was daar op donderdag en de stukken zouden de week erna op dinsdag of woensdag (deze week) moeten toekomen.

Diezelfde dag heb ik via berichtje in hostel te weten gekomen dat ze bar/restaurant obers nodig hadden in een hotel. Daar heb ik applicatiedocument ingevuld en de dag erna moest ik nog wat andere documenten binnensmijten. Die zouden dan onder de loep genomen worden en daarna zouden ze me bellen voor een gesprek. 2 dagen erna belden ze eindelijk dat ik op gesprek kon komen. Dat was ook wel een raar gedoe vond ik. Een uur lang hebben we zitten praten over wat de job inhoudt, hoe ik op bepaalde zaken zou reageren, hoe mijn taken als barman in het Jachthof (taverne waar ik 7 jaar vakantiejob heb gedaan) eruit zagen enz. Na afloop zei hij mij dat hij binnen de 24 u iets ging laten weten. Ik ben dan terug naar de camping gegaan en ben met nen Duitser naar een gratis didgiridoo les geweest van een 30 minuten door ne professionele speler. Wat diene gast op da stuk hout kon doen was echt wel impressionant... Wat ik er mee kon doen na een half u daarentegen was vele minder, echt niet evident... 2 u na mijn gesprek kreeg ik al telefoontje terug dat het een succesvol gesprek was en dat ik was aangenomen. Ik mocht de volgende dag (dinsdag) al beginnen. Ik wordt opgeleerd door de verantwoordelijke van de bar (Bar Oasis), Oliver (OLI) genaamd. Da blijkt echt wel ne relaxe kerel te zijn, maar ik had al snel door dat er veel van mij verwacht wordt. Ik heb gans mijnen baard moeten afscheren ;-( en ik heb zwarte kostuumbroek en zwarte schoenen moeten aanschaffen. Vooral diejen baard af is wa wennen, want dieje had ik nu toch al een paar jaar. De eerste dagen was het het moeilijkste om de verschillende producten (bier, sterke dranken, frisdrank, eten) te leren kennen en met de kassa te leren werken. Op da kassa staan zo’n 150 knopkes en da duurt wel even om daar aan gewend te raken. Ik begin vandaag aan mijn 9de dag al en nu heb ik alles al zowat onder de knie. Ik maak wel nog fouten, maar er is wel altijd iemand in de buurt waar ik beroep op kan doen om me te helpen bij mogelijke problemen. Ik kan nu al alleen alles afsluiten, frigos vullen , kassa opmaken (ingewikkelde procedures, geloof mij), toog, tafels en glazen afwassen, en zo kan ik doorgaan. Als de laatste klant buiten is ben ik gemakkelijk nog anderhalf uur bezig, maar da zal steeds wel sneller en sneller gaan in de toekomst!! Elkde dag na het werk kunnen we daar gratis poolen (biljard) samen met een frisse pint. Ik begin meestal te werken om 14 of 17 u en eindig meestal rond middernacht. Doordat ik niet vroeg moet opstaan kan ik heb natuurlijk niet laten om af en toe een stapke in de wereld te zetten...

Ik vertelde Oli dat ik in camping bleef slapen en dat da ambetant was omdat ik dan omstreeks 7 u smorgens wakker wordt door de hitte, vliegen of muggen of een combinatie van de 3. Hij zei me dat hij nog een vrije kamer heeft in het huisje dat hij huurt en ik kan er voor 100$ de week verblijven. Dat komt uit op een 50 euro en valt best wel mee denk ik. Een echt bed, douche, toilet, keuken, gratis Internet, ... echte luxe als je het campingleven gewoon aan het raken bent. Hij is een jaar ouder dan mij en hij werkt al 10 maanden in den bar. Zijn vriendin woont ook bij hem en werkt ook in den bar, maar ze heeft de ochtendshift en moet dus meestal wel heel vroeg opstaan, zelfs soms voordat ik en Oli in ons bed liggen. De 24ste en de 25ste heb ik niet veel van de kerstsfeer kunnen genieten. Ik heb dan in totaal 22 uur gewerkt en heeft me wel veel geld opgebracht. Ik wordt wekelijks betaald en ben wel benieuwd wat da zal opleveren. Vandaag (26ste) is het hier Boxing Day en dat is hier ook ne feestdag. Ik ga straks pas om 17 u werken, maar elk uur da ik werk, wordt ik betaald voor 2 uur.

Mijn stukken voor den auto zijn nog steeds niet aangekomen. Nu zijn ze gesloten voor 3 weken (vakantie). Dus ik ben nog steeds aan het rondrijden met het buske dat elke 100 km weer dorst heeft. Ne Franse kerel had een cool antwoord hierop: als het buske meer water drinkt dan het baasje, dan scheelt er iets aan...

Ik denk dat ik het hier bij zal laten. Geniet van de fotos en hopelijk tot mails...

Alleszins wens ik alle lezers ne zalige kerst en een vervroegd gelukkig nieuwjaar!!!

Stef