Ozinki was lieflijk , gezellig,klein ,een  typisch russisch klein dorpje.
De volgende dag naar de grens.
Een paar betonnen gebouwtjes , verder is er zover de horizon reikt niks te zien.
Veel traffiek gebeurt hier blijkbaar niet;
De douanier krabt eens in zijn haar;
Heeft geen idee of we een visum nodig hebben , een verzekering, welke documenten we moeten invullen.
Gelukkig wil hij wel moeite doen , en begint dus rond te bellen.
We staan er dus een paar uur voor het raampje;
Herbert gaat eens naar t' Wc , maar komt , een beetje witjes rond zijn neus, terug;
Hij kon nog wel wat uren wachten zei hij , ik ben dus niet gaan kijken.
Na een paar uren mogen we verder.
Kazachtstan is groot, zeer groot en zeer leeg , zo zullen we ondervinden.
In het eerste stadje voorbij de grens sta ik een uur in de file aan de bankautomaat van de universiteit;
De studenten rijden blijkbaar allemaal met een audi mercedes,opel of bmw.
We rijden verder de steppe over , het is nog steeds koud
Kazachstan is wel moeilijk te bereizen.
De hotels liggen een paar honderd kilometers uit elkaar, ook de café's om iets te eten of te drinken zeer ver uit elkaar, en vooral , de wegen zijn SLECHT!!!!!!!!!!!
De mensen zijn heel vriendelijk, alle opschriften nog in t russisch.
De hygiene is ook niet je dat;
Zo sliepen we bvb in een klein (hotel)kamertje met de WC buiten;
Een houten huisje waarvan je de deur met je schoen opendoet, een houten vloer met een ruim bemeten gat , geen spoeling natuurlijk, geen verlichting,maar wel een haakje om je vest aan te hangen.
Het soort plaatsen waar je probeert 's nachts niet naar t' WC te moeten gaan.
Hoewel , sommigen schijnen er hun sudoku in te vullen.;

We waren in Astana, de nieuwe hoofdstad van Kazachstan.
Weinig te zien.
Wel een proper hotel daar , we huren terug een kamer voor 12 uur.

We rijden verder langs het Balkasj meer naar het zuiden, de streek van Dzjanbul,Taras;
Een heel andere sfeer hier.
Veel moskeeen, en opeens ben ik veranderd in maar-een-vrouw, ipv constant complimentjes te krijgen over mijn goed Russisch.

In Shimkent gaan we op zoek naar de grens.
We moeten langs een aparte grensovergang voor buitenlanders , die natuurlijk niet aangeduid staat en niet gelegen is op de gewone hoofdweg.
De grensprocedure zelf gaat nogal vlot;
Iedereen spreekt Russisch en ook alle documenten, makkelijk zat, in t 'russisch.

We zijn nu in Oezbekistan , Samarkand.
We houden hier een rustdag, onze eerste 10.000 km zit erop.
Ontspannen sfeer hier, vriendelijke bevolking.
,