Onder mijn voeten en handen.

Wanneer er drie dagen vooraf gingen die de dertig kilometer ruim overschreden, dan ben je geneigd om te denken dat alles onder die dertig kilometer peanuts zullen zijn. Niets is minder waar. Vandaag zou het een lichte tocht worden van 28 kilometer, maar deze afstand onderschatten is een instelling die niet soepel doet lopen. Ik vond deze afstand vandaag zeker zo zwaar als de 40 van gisteren. Het lange lopen op asfalt, de hellingen, de zwoele warme temperaturen maar ook de opstapeling van de vermoeidheid van de vorige dagen spelen hier allen in mee. Aan de attractieve en aantrekkelijke natuur onderweg heeft het zeker niet gelegen. Voor het eerst merk ik oranje-gele kersen onderweg. Binnen een week tot veertien dagen zijn die plukrijp. De beelden van de bossen en hun aanhorige kastelen blijven mij imponeren. Ze zijn dikwijls privé domein, maar af en toe is er een sociale kasteelheer die zijn mooi onderhouden domein ten gunste van de gemeenschap open stelt en zijn onroerend goed laat bewonderen in al zijn hoekjes en kanten. Wanneer ik aankom bij Le Chateau de Longue Plaine valt mijn maalderij wijd open en zeg ik met nog amper te horen volume en intonatie: waw. Dit is echt een prachtig kasteel en de staat van onderhoud heeft wellicht heel veel investering en moeite gekost. Heel veel bezoekers zie ik op de binnenkoer, want ik moet volgens de GPS rechtdoor dwars over het privé domein van dit doeninkske, en daardoor ben ik geneigd om toch maar eerst te vragen of dit wel mag. Wanneer ik eerst een bezoeker naar deze gunst vraag, verwijst hij mij naar een deur waar de eigenaar zelf achter huist. Als bij groot toeval komt deze rijzige man op het eigenste ogenblik naar buiten en komt hij recht op de groep af die ik aansprak. Hij wordt aangeduid door iemand van de groep als le propriétaire, monsieur du chateau. Een heel aimabele man van tussen de 75 en 80 jaar. Fier op zijn optrekje is hij wel, want wanneer ik wat smoelen trek en hem zeg dat ik speciaal voor dit kasteel te zien een omweg maakte van 7 kilometer naast de Compostella route, glunderen zijn oogjes en gaat die bovenlip wat tuitend naar voor. Hij vindt dit een prachtige instelling en waardeert mijn houding. Wanneer ik hem erop wijs dat ik met een probleem zit in verband met mijn te volgen route, is dit echt geen kwestie en wijst hij mij zelfs met de verticale hand dat ik gerust zijn weg van 5 kilometer (!) lang mag volgen over zijn domein en brug over zijn meer. Aan de andere zijde zal het hek open staan meldt hij me nog. Een foto van hem maken heeft hij liever niet, en zodus laat ik dat maar zo. Zijn kasteel is zeker zo mooi als zijn Kathedraal van een lichaam (Marcel, weet je nog?). Als bevoorrechte wandelaar loop ik met een voldaan gevoel door deze rijkdom van bossen, plantsoen, aangelegde vijver en brug, gazonboorden en zelfs niet rendabele weivelden. Uit zijn eigendom wandelend loop ik recht af op het dorpje Villeperdue. Niets dat wijst op een verloren stad, al moet ik bekennen dat een total-lost Amerikaanse leger helikopter hier ook eigenlijk niet thuis hoort. Als bij wonder loop ik op het einde van de straat op een bar-café-restaurant, die worden bevoorraad door Stella Artois au fut. Dat kon ik in deze omstandigheden niet overslaan. Warm, moe, pijnlijke voetjes, dorst en niet thuis, dat vraagt om een heerlijk heldere Stella. Smaak gaat boven heimwee en honger. Geen van beiden die ik op dit ogenblik bezit, maar voorkomen is beter dan genezen denk ik even. Een dagje dorst is een verloren dag. Ik ontmoet Walter in het grotere dorp dat Sainte-Maure-de-Touraine toch wel is, en uit plaatsvervangende schaamte lok ik hem mee naar het plaatselijk terrasje van een bar op het gemeenteplein. We drinken er tot we geen dorst meer hebben en bespreken hoe we de dames morgen zullen ont- en binnenhalen. Het wordt dus een ontvangst met strik en lange broek met opgerolde pijpen. We zullen toch met iets moeten indruk maken. Vanavond op het menu: koude schotel met zalm, sla, worteltjes, hard gekookte ei, erwtjes en tomaten met brood. De witte wijn staat koel en de zure haring die gebruiken we in stukjes bij het aperitief. Zijn wij hier niet goed denk je? Morgen vertrek ik heeeeel vroeg. Walter zit er niets mee in zegt hij, maar om zes uur ben ik reeds op pad om op tijd op de camping te zijn. Daar moet immers die witte orkaan gestuit worden die ons rijdend huis van alle restjes van een kommerloze veertien vorige dagen moeten opkuisen en doen verdwijnen. Ik rapporteer je wel over deze ontluizingsprocedure en zijn effect.

H.D. was een bejaarde vrouw die in een oud en groot herenhuis op de Winkselsesteenweg woonde. Van comfort was er niet veel sprake. Er was geen ingerichte keuken. s Avonds na zijn werkuren kreeg ze bezoek van haar zoon. Die maakte dan warm eten voor zijn moeder. In de vroege namiddag bracht de buurvrouw ook een inkijk-bezoekje zodat deze mevrouw sociaal toch bewaakt bleef. In de latere voormiddag kwam elke dag het Witgele kruis de verplegende activiteiten uitvoeren. Er kwam dus behoorlijk wat volk over de vloer. Mijn kiné-behandeling vond plaats in de vroege morgen. Ik had ze om 07.30 uur als eerste patiënt geplaatst omdat de leefkamer, waarin een geïmproviseerd bed was gemaakt van de lange zetel die naar de morgen toe wel snel afkoelde omdat de koleninhoud was opgebrand. De kolenkachel (de feu-continu in het Herents) was dan namelijk leeg gebrand. De voorraad kolen bevond zich in de voorste kelderruimte, tegen de straat. Vermits de mevrouw zelf het zwarte antraciet niet kon ophalen, had ik haar aangeboden dit zelf te doen om zo de kachel na de nacht brandend te houden. Het lukte me verbazingwekkend goed om het rood in de kolen te bewaren, de verbrande as telkens te verwijderen en de warme kolen eens goed op te schudden. H.D. beleefde de pret van de dag wanneer ze mij zag opgaan in mijn werk. Het plezierige van heel deze situatie was ook dat deze zorghulp aan huis na een tijdje erg gesmeerd liep. In de morgen de kinesist, in de voormiddag het Wit-Gele Kruis, na de middag de buurvrouw die de kachel weer vulde en s avonds de zoon die kookte en boodschappen mee bracht. Niemand zag elkaar, maar er werd danig gecommuniceerd via potlood en papier. Zo kon de mevrouw zonder plaatsing in een rusthuis of revalidatiecentrum thuis herstellen in eigen omgeving. Tot het bittere einde heeft deze ploeg dat volgehouden. Wanneer de mevrouw terug mobiel werd, besefte ze dat ze had geboft met zon team aan zorgkrachten. Ze stelde éénieder voor om haar dankbaarheid te aanvaarden onder vorm van een geschenk. We mochten allen iets kiezen van de inboedel. Eender wat mochten we kiezen. Er was iemand die een mooie vaas prefereerde, ook een schilderij werd verpast. Ik had mijn oogjes laten vallen op een porseleinen keukenstel voor zout, suiker, peper en dergelijke. De keukenattributen staan nog steeds te pronken in onze kook- en eet-omgeving. Telkens wanneer die wordt gebruikt, komt ongewild H.D. piepen in mijn herinnering.