Daar zat ik dan terug in het kleine stinkende kot. Het duurde even voor alles echt tot me doordrongen was. Er ging nog iemand anders komen, maar wie? Er schoot van alles door mijn hoofd, misschien kwam er wel een jongen waarbij ze ook het experiment uitvoerden of nog een kloon van mij? Ik probeerde even te slapen, maar ik kon geen oog dicht doen. Toch moest ik zachtjes zijn ingedommeld want van een luide knal schrok ik wakker. Fel licht scheen in mijn ogen en er werd een jongen naar binnen gebracht. Ja hoor nog een dubbelganger, maar deze keer levend! Wat was hier nu weer de bedoeling van?! Elk beweging die ik maakte, deed hij gewoon na. Alles wat ik zei, zei hij na. Hij leek op een robot. Plotseling kreeg ik het idee, dat hij wel een goede bondgenoot kon zijn. Door hem zou ik misschien wel kunnen ontsnappen. Hij doet alles na wat ik doe, dus als ik begin te vechten, vecht hij ook. Ik ging eerst nog wat slapen, mijn energie ging ik nodig hebben. Ik werd wakker en maakte me gereed, natuurlijk maakte ook mijn dubbelganger zich gereed. Ik begon te roepen en op de muren te kloppen en Berrie begon dit ook dit doen. Berrie zo noem ik mijn dubbelganger. Mijn zogezegde vader kwam naar binnen en nam we weer bij mijn nek, Berrie die volgde automatisch. Ik en Berrie zaten aan de tafel met brood en water. Mijn vader buiten en Vince stond de deur te bewaken. We begonnen te roepen en Vince kwam naar binnen. We sloegen hem hard en Vince viel al snel op de grond. Nog een paar kloppen op zijn hoofd en Vince was voor een tijdje buiten bewustzijn. Mijn zogezegde vader kwam naar binnen gelopen en we begonnen ook op hem te slagen. Het ging er hard aan toe. Mijn zogezegde vader viel met zijn hoofd tegen de tafel en begon hevig te bloeden. Er was waarschijnlijk een slagader geraakt, maar dit was zijn verdiende loon. Ik en Berrie liepen naar buiten, de weg was helemaal vrij. Ik had geen idee waar we waren. Plots zag ik een bouwvallig huis. Ik liep naar binnen, daar zouden we wel even veilig zijn. Ik verzorgde mijn wonden en Berrie zijn wonden, die we opgelopen hadden tijdens het gevecht. Ineens riep Berrie been zender uit! Ik bekeek zijn been goed en zag een zendertje zitten. Ik nam een oude spijker, die ik in het huis gevonden had en sneed er zijn been mee open en haalde de zender er uit. Berrie deed mij niet meer na, hij werd een gewone jongen. We moesten hier nog even schuilen, hier zaten we veilig. Ineens hoorde ik geraak in de andere ruimte naast ons, Berrie stond op en ging kijken. Ik hoorde hem verbaasd zeggen: ‘’jij hier, wat doe jij hier?’’ Wie was daar? Tom Patriot? Een vriend van Berrie, die ons kan helpen, zodat ik terug een normaal leven kan leiden? Vince?    

29-01-2015 om 22:36 geschreven door Sally  

19-01-2015 om 23:44 geschreven door Jasper  

Stomverbaasd staarde ik mijn vader, of toch de persoon waarvan ik dacht dat het mijn vader was, wel 5 minuten lang aan. Tientallen vragen spookten door mijn hoofd. Is dit wel mijn vader? Is Vince mijn broer? Was mijn moeder wel echt de mijne? Ik kon er niet meer aan uit. En terwijl ‘mijn vader’ Vince feliciteerde, kwam hij steeds dichter bij mij. Stap voor stap, steeds een stukje dichter terwijl hij de hamer in de lucht bracht. Toen hij de hamer zo hoog in de lucht gebracht had als hij kon, zag ik een vurige blik in zijn ogen en ik wist dat dit mijn laatste dag zou zijn. Ik wou wegvluchten, maar ik geraakte niet vooruit wegens mijn verbrijzelde been. Mijn vader nam een grote hap lucht en sloeg richting mijn hoofd, maar hij miste. Toen hij zag dat ik me niet kon verweren of kon vluchten haalde hij kwaad uit naar Vince. “Je had beloofd Barry voor mij over te laten, zo is er niets leuk aan”, zei hij. Terwijl Vince zich stotterend  verontschuldigde zei mijn vader het volgende: “Ik heb een leuk idee! Je krijgt een kwartier om zo ver te vluchten als je kan, daarna kom ik je zoeken. Zo beleef ik ook nog eens iets spannend.” Dit had ik van hem nooit verwacht, maar na alles wat ik de afgelopen dagen al heb meegemaakt, deed ik gewoon wat hij zei. Dit was mijn kans om hulp te zoeken en mezelf in veiligheid te brengen. Ik vluchtte naar een kleine hut diep in het bos. Hier zouden ze mij nooit vinden. Ik zit hier nu al ongeveer een maand, ik alleen met mijn gedachten. Welke dag is het vandaag? Oh het is Kerstmis! Maar ik heb niets te vieren, ik heb niemand meer. Ik leg me neer op de vloer en slaap voor enkele dagen. Ik werd wakker, het was 2 januari. Mijn been was intussen weer aan elkaar gegroeid maar de eenzaamheid overheerste. Ik begon zachtjes te huilen, en zoals de sneeuw viel, zo vielen ook mijn tranen. Ik dacht dat dit hele drama eindelijk voorbij was en besloot de hut te verlaten. Zodra ik de deur opende voelde ik een helse pijn aan mijn hoofd en onmiddellijk daarna werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik wakker werd in een voor mij onbekende donkere kamer, hoorde ik de stemmen van Vince en mijn vader opnieuw. Terwijl ik in het donker tastte naar enige vorm van licht, botste ik op een vreemd voorwerp. Ik weet niet goed wat het was, maar licht zou meer duidelijkheid brengen. Met een bang hart tastte ik verder op zoek naar de lichtschakelaar. Maar dat was niet langer nodig, ik struikelde over wat later een hand bleek te zijn en viel bovenop een bebloed lijk. Dankzij het licht van mijn laptop kon ik sterke gelijkenissen waarnemen tussen het lijk van de man waar ik bovenop lag en mezelf. Wie is deze man? En wie zijn Vince en de man die zich mijn vader noemt dan? 

08-01-2015 om 21:48 geschreven door Shari  

27-11-2014 om 20:18 geschreven door Caresse  

Een goed halfuur geleden schoot ik wakker.  3 uur eerder had ik mijn laptop afgesloten en was ik in bed gekropen met de hoop om eindelijk nog een eens een normale nachtrust te hebben. Blijkbaar is niets mij gegund. Ik schoot wakker omdat ik geschreeuw hoorde, ik hoorde mijn moeder schreeuwen. Ik dacht eerst dat het niet echt was wat ik meemaakte, ik kon het gewoon niet vatten wat ik voor mij zag gebeuren. Ik zag hoe mijn moeder uitgestrekt  in de deuropening lag, haar handen bedekt met bloed, en ik zag hoe ze in een flits uit mijn zicht verdwijn. Ze werd de gang opgesleurd en ik hoorde hoe haar nagels over het parket schraapten. Ik besefte dat dit geen droom was en sprong op uit bed, nam een zaklamp en mijn zakmes van uit mijn nachtkast en liep mijn kamer uit. Het was ondertussen stil in huis. In de gang zag ik gekraste parket met in de groeven een bloedspoor dat de hoek omging. Na alles wat ik al had meegemaakt wist ik mijn kalmte te bewaren. Ik volgde het bloedspoor naar mijn moeders kamer. Op de gang passeerde ik de badkamer waar het licht brandde. Ik wierp voorzichtig een blik en zag hoe in bloed op de spiegel “vindictis” stond geschreven. Die luttele seconden waren als minuten en in die luttele seconden dacht ik terug aan het gegraveerde lijk van Miguel, aan mijn zoektocht in de bib, aan Vince ... Ik besefte dat Vince in mijn huis was, dat Vince de oorzaak was van wat ik nu meemaakte. Het licht ging uit. Ik stond nog steeds op de gang, het beeld van de met bloed beschreven spiegel verdween, ik was terug ten volle bij mijn gedachten. Met mijn zaklamp in de linker- en mijn zakmes in de rechterhand ging ik mijn moeders kamer binnen. Daar hing ze, met een touw rond haar hals en met polsen waar het bloed nog uitstroomde. Ik liep naar haar toe, sneed het touw door, nam haar in mijn armen en hoopte dat ik nog niet te laat was. Met haar reeds met bloed doordrenkte lakens probeerde ik het bloeden te stoppen maar het was te laat. Niets kon haar nu nog terugbrengen en ik hield het levenloze lichaam van mijn moeder in mijn armen. Ik begon te huilen. Plots hoorde ik beneden het geluid van een raam die ingegooid werd. Deze nachtmerrie was nog niet voorbij, Vince was hier nog steeds. Ik moest mezelf beschermen en ik besliste mij te verschansen in mijn kamer. Voorzichtig tilde ik haar lichaam op en nam het mee naar mijn kamer. Ik sloot de deur en barricadeerde die met mijn kleerkast. Het lichaam van mijn moeder legde ik op mijn bed en ik verstopte mezelf in mijn eigen badkamer met men laptop van waarop ik nu dit bericht plaats. Ik moest wat zonet gebeurd was van me afschrijven. 

20-11-2014 om 23:11 geschreven door Gianni  

Aangezien het nog steeds niet veilig was om naar buiten te gaan vanwege de politie die op zoek was naar mij, had ik besloten om in de bibliotheek te blijven, zoekend naar de betekenis van het woord ‘vindictis’. Ik las bijna elk Latijns boek dat ik in de rekken zag staan, maar dit bleek verloren moeite te zijn, want nergens stond nuttige informatie over dit vreemde woord. Ik schrok mij een ongeluk toen er plots een vinger tegen mijn onderrug tikte. Razendsnel draaide ik mij om, er steevast van overtuigd dat de politie mij had gevonden. Gelukkig bleek dit niet zo te zijn en was het mijn buurjongetje van twaalf jaar, Vince. Vince was een mollig jongetje met rosse krulharen, een spraakgebrek en daarbovenop nog eens dyslexie. Hierdoor werd hij dagelijks gepest op school en in zijn omgeving. Dit weet ik omdat de leerlingen van mijn klas (vooral Miguel) hem ook hebben gepest en omdat ik drie jaar geleden nog op hem heb gebabysit. Zijn moeder komt namelijk heel goed overeen met de mijne, het zou me zelfs niet verbazen als zijn moeder ook iets afwist van dat belachelijke experiment van Tom Patriot. Met zijn bruine uitpuilende ogen keek hij naar mij en zei: “Dag, barry. Vince verdrietig is. Vince wordt gepest, want Vince dik is.” Meteen nadat hij deze woorden had gezegd, ging de deur van de bibliotheek open en kwamen twee struise politieagenten binnen. Na even rond te kijken, zagen ze mij staan en ik besefte dat het te laat was om te vluchten. Ik gaf me over en stak mijn handen in de lucht. Terwijl één van de politieagenten mij begeleidde naar de politiewagen, keek ik nog één keer achterom en zag ik Vince grijnzen. Hij besefte waarschijnlijk niet wat er op dat moment gebeurde. Alles ging zo snel dat ik niet meer precies weet wat de politieagenten allemaal zeiden voordat ik in de politiewagen belandde. Op weg naar het politiebureau dacht ik na over wat er zonet was gebeurd. Mijn nutteloze zoektocht naar de betekenis van dat vervloekte woord, de politieagenten… Ow en Vince die gepest wordt, want Vince is dik… Vince dik is…Vin dik is? Toen drong het tot me door! Zou het kunnen? Zou Vince iets met de moord op Miguel te maken hebben?

Na een urenlange ondervraging mocht ik eindelijk naar huis. Dit alleen omdat ze niet genoeg bewijs hadden om mij vast te houden. Ik zit nu thuis, achter mijn laptop.. Alle deuren en ramen zijn op slot. Mijn vingers trillen van de angst, want alleen ik weet dat de zoon van mijn buren niet ‘normaal’ is.

13-11-2014 om 21:50 geschreven door Sanne  

Ik ben eindelijk terug uit het ziekenhuis, de dokters vonden geen logische verklaring op mijn aanval. Uiteindelijk mocht ik het ziekenhuis verlaten , maar ik moest nog wel terugkomen voor enkele testen. Toen ik uit het ziekenhuis stapte kwam het allemaal terug over me heen.”vindictis”. Ik begon me niet goed te voelen dus besloot ik een wandeling te maken door de stad. Mijn tocht eindigde bij een café waar er een American football-wedstrijd opstond: de New England Patriots tegen de Denver Broncos. Ik wist natuurlijk meteen wie er ging winnen en ik kreeg ook mijn gelijk, de Patriots hadden de Broncos helemaal vernederd.

Na de wedstrijd bleef ik nog even aan de toog hangen want daar kon ik even mijn zorgen vergeten. Toen ik terug thuis kwam moest ik even gaan liggen van al het bier dat ik had gedronken, ik dacht eerst dat ik alles ging loslaten maar gelukkig kon ik me nog inhouden en viel ik in slaap. De volgende ochtend stond ik op met de ergste kater van mijn leven en alsof het niet erger kon werd ik ook nog eens opgebeld. Ik nam op en schrok me een ongeluk het was Tom Patriot, hij zij tegen me: “ Ik weet wat je gedaan hebt en ik zal mijn wraak hebben.” Ik werd helemaal bleek en kreeg een enorme dosis adrenaline, ik begon een rugzak met allemaal benodigdheden te maken want thuis kon ik niet blijven. Maar toen ik op het punt stond te vertrekken zag ik plotseling sirenes voor mijn deur, het was de politie en ze zochten naar me. Als ik deur zou opendoen gingen ze mijn rugzak zien en dat zou me verdacht maken, ik besloot om via mijn tuin te vluchten en ze zo te ontlopen. Ik klom over de omheining deed mijn kap op en begon weg te wandelen. Maar helaas ze zagen me en een agent sprak me aan, ik kon het risico niet nemen en begon zo snel mogelijk te lopen. Ze achtervolgden me en ik wist dat de enige manier om ze kwijt te raken was om door de steegjes te lopen. Na bijna een uur lopen was ik ze kwijtgeraakt en ook uitgeput. Ik besloot een rustige plek te zoeken, dus ik ging naar de bibliotheek waar ik in rust kon nadenken over mijn volgende stap. 

Vanaf hier schrijf ik ook deze blog, hopelijk kan ik iets bedenken om uit deze ellende te ontsnappen en dat alles terug normaal wordt. Ik hou jullie op de hoogte.

06-11-2014 om 18:22 geschreven door Michiel  

21-10-2014 om 00:00 geschreven door Daan  

Verraden, belogen en bedrogen! Zo voel ik mij. Twee politieagenten hebben mij een paar uur geleden thuis afgezet en nu zit ik terug op mijn vertrouwde kamer. Vol blauwe plekken, schrammen en een paar zeer pijnlijke gebroken ribben, maar ik leef nog. Als ik die pijnlijke plekken niet gehad zou hebben, zou ik nog denken dat ik gedroomd had. Die schrammen zijn het enige bewijs dat alles wat gebeurd is, effectief ook gebeurd is. En dan is er natuurlijk ook het 84 pagina’s dikke bundeltje dat op mijn bed ligt. Op de voorpagina staat in drukletters: ‘Hoe reageren mensen op een ontvoering en vreemde situaties? Een sociaal experiment onder leiding van Tom Patriot, professor en doctor in de sociologie en toegepaste psychologie’ En het onderwerp? Dat was ik, Barry!

Alles was in scene gezet! Alles! De ontvoering? In scene gezet. De andere ontvoerden? In scene gezet. De ontsnapping? Ook in scene gezet. Ik ben zo razend! En dan te denken dat het hele experiment eigenlijk nog had moeten blijven doorgaan. De enige reden waarom het hele gedoe is stopgezet, is omdat ik ze niet alle vijf meer op een rij had. Zo erg, dat ik zelfs elk gevoel van realiteit begon te verliezen. Ik begon gewoonweg te flippen van alle drugs die ze in mijn lijf hadden gespoten, dat ik vanop de tweede verdieping uit een raam ben gesprongen. Ik was buiten bewustzijn toen ze mij naar het ziekenhuis brachten en oplapte. Ik kreeg daar ook een  bundel  in mijn handen geduwd door diezelfde professor met de woorden: ‘Als je dit leest, zal je alles begrijpen’ en voilà dat was het dan. Toen kwamen die twee agenten de kamer binnen en hebben mij tegen mijn zin een auto ingesleurd en naar huis gebracht. En nu zit ik hier.

Zij denken misschien dat het gedaan is, maar dan kennen ze mij nog niet! Ik kan jullie beloven: ze gaan afzien. Ten eerste mijn moeder. Zij heeft namelijk toestemming gegeven voor dit hele experiment. Ten tweede professor Tom Patriot, die denkt zomaar dat hij experimenten op mij kan uitvoeren zonder mijn toestemming. En als laatste is het de beurt aan Miguel, de zoon van de professor waarmee ik in de klas heb gezeten. Hij was namelijk degene die mij als proefkonijn heeft voorgesteld aan zijn pa. Waarom? Dat weet ik nog niet, ik kom er nog wel achter. En dan, dan zullen jullie wat zien. Mijn wraak, die zal zoet zijn.

16-10-2014 om 18:53 geschreven door Jasmin  

09-10-2014 om 18:53 geschreven door Louise  

Ondertussen is het weeral een week geleden dat ik op het internet kon. Het leek allemaal in een zwart gat te lopen. Nergens kon ik terecht, niemand die nog maar wist wie ik was. Het leek alsof ik in een totaal andere wereld terecht was gekomen. Eergisteren was ik nog in Antwerpen, en nu.. Ja waar ben ik? Ik snap echt niet waarom net ik dit moet meemaken. Swat. Ik ben hier nu al twee dagen, onwetend over wat er in de buitenwereld gebeurt. Iedereen heeft hier een strak schema, niemand stopt zelfs al spreek je ze aan. Het is alsof ik tussen gebrainwashte robots loop die nooit eerder iemand als ik hebben ontmoet. Mijn taal spreken ze blijkbaar ook niet. Hoe ik hier kom? Heel simpel. Je maakt een paar dagen extreem rare dingen mee. Je wordt ontvoerd, ontsnapt, je moeder wordt ontvoerd, en dan.. Dan probeer je toch maar te slapen, ik ben tenslotte een mens! Dat kan je niet over de dingen die hier rondlopen zeggen. De volgende dag word je wakker in een rijdende truck, geblinddoekt, gedrogeerd, zonder het zelfs te beseffen. Het enige echt beeld dat ik me herinner is hetgeen van een vrouw die zonder aarzelen een geel spul in mijn aders spoot nadat ze mijn blinddoek robuust had afgetrokken. En nu? Ja nu ben ik dus hier. Ik heb gisteren heel de dag naar een plaats met internet liggen zoeken. Zo kwam ik bij Mitch terecht, een vage, kleine, bebaarde man die wel wat kennis van de Nederlandse taal bezit. Allez ‘kennis’. Met een paar onduidelijke handbeweginkjes en wat slecht gevormde Nederlandse zinnen kon ik hem overtuigen me zijn computer te laten gebruiken. Vertrouwelijk kwam hij ook niet over, aangezien hij heel de tijd in mijn nek bleef hijgen tot ik klaar was. Hij verkocht me ook een oude laptop voor m’n horloge, waarmee ik op internet kan. Daarna ging hij weer verder luisteren naar een of andere nieuwsuitzending op een primitief klein radiootje. Het enige dat ik er van kon opvangen is Tom Patriot ofzoiets. Ik had deze naam al eerder gehoord! Wie is deze Tom Patriot? Misschien is hij wel mijn uitweg.

02-10-2014 om 17:02 geschreven door Matisse  

Het was al laat. De 7 andere gegijzelde waren al aan het slapen, maar ik kon geen oog toe doen. Ik moest en ik zal hier uit geraken. Ik zocht naar voorwerpen door te tasten in het donker, maar dat hielp niet veel. Toen dacht ik eraan dat ik de computer kon aanzetten die Stef had gemaakt. Ik zocht tussen al de spullen die er lagen. Ik vond een mes tussen wat oude kranten en tijdschriften. Het was wel bot, maar dat was geen probleem. Ik kon het scherper maken door te wrijven op stenen van de grond. Ik wist dat de bewakers ons s ’nachts kwamen controleren, maar wanneer wist ik niet. Er was namelijk geen klok in deze kelder. Dus besloot ik te wachten naast de deur tot er een bewaker aankwam. Ik was bijna in slaap gevallen toen ik voetstappen hoorde. Er kwam ineens enorm veel adrenaline door mijn lichaam. Toen de deur werd geopend pakte ik het mes vast. De man met het masker had een zaklamp vast om te zien dat alles in orde was. Toen hij een stap vooruit zette stak ik hem in zijn been. Hij viel op de grond en riep van de pijn. Ik liep zo snel als ik kon naar buiten. Ik rende de straat op en hielt een auto tegen. Ik vroeg of hij wist waar ik was. Hij zei dat ik niet ver was van het centraal station van Antwerpen. ‘De eerste straat links en dan de straat blijven volgen. Op het einde van de straat is het station.’ Zei de man. Hij was ook zo vriendelijk om mij daar af te zetten. Uiteindelijk was ik terug thuis geraakt. Ik kon terug mijn oude leventje leiden. Ik wou alles vergeten en doen alsof er niets gebeurd was. De dag erna ging ik terug naar school. Ik had een paar blauwe plekken en wat schaafwonden, maar ik zei tegen iedereen dat ik gevallen was met de fiets. Toen ik terug thuis kwam stond de deur open van mijn huis. Ik dacht dat mijn moeder was vergeten om ze toe te doen, dus ging ik naar binnen. Zodra ik binnenkwam zag ik 2 mensen die beide een masker droegen. Ze waren naar mij opzoek! Ik liep naar buiten en pakte mijn fiets. ‘Grijp hem!’ zei de ene. Ik fietste zo snel als ik kan. Na een kwartier doorfietsten zag ik niemand meer. Er waren zoveel vragen die in mijn hoofd rondzweefde. Hoe wisten ze dat ik daar woonde? Waar is mijn moeder en waarom zitten ze mij achterna? Wat moet ik nu doen? Ik kan niet naar huis… Ik ging naar een lokale bib om dit verhaal op mijn blog te zetten. Ik kan bij niemand terecht. Hopelijk kan iemand mij uit deze situatie helpen?

22-09-2014 om 00:00 geschreven door Andreas  

Met deze blog probeer ik contact te zoeken met de buitenwereld, ik heb namelijk hulp nodig en dringend. En veel tijd om mezelf voor te stellen heb ik niet, het enige belangrijke is dat ik Barry ben, een 18-jarige jongen die nooit had gedacht dat zijn leven zo’n wending zou aannemen.
Zoals elke maandagavond ging ik dus ook deze week naar de supermarkt om inkopen te doen, niets speciaals als men mij tenminste niet had ontvoerd! Maar dit gaat misschien allemaal wat te snel voor jullie, laat het me dus uitleggen.
Met mijn winkelmandje in mijn handen liep ik naar het rek voor een brik tomatensoep, ik wist precies wat ik moest hebben en normaal had mijn bezoekje niet langer dan tien minuten geduurd, maar net toen ik mijn soep in mijn mandje wilde leggen, hoorde ik een grote knal en sprongen alle lampen in de winkel. Zoals je wel al kan voorspellen, zag ik niets meer. Ter bescherming dook ik neer op de grond. Al mijn haren in mijn nek stonden overeind en mijn zintuigen stonden op scherp. Het volgende moment hoorde ik voetstappen de winkel instormen en met veel kabaal beval iemand ons te zwijgen, vooral niet te bewegen en zeker geen telefoons te plegen want dat zou ons volgens hem duur komen te staan. Meteen daarna stond er al iemand met een zaklamp bij me. Bruusk werd ik van de grond gesleurd, onmiddellijk blinddoekte hij me en het enige dat ik me dan nog kan herinneren is dat men mij bewusteloos  heeft geslagen, dat voel ik nu nog aan de bult op mijn hoofd.
En nu zit ik hier, maar waar is eigenlijk hier? Ik werd wakker in deze koude, kille, stinkende kelder en deze deel ik met nog zeven andere gegijzelden. De kelder lijkt wel een magazijn vol oude spullen, maar dat kan net onze redding zijn. Stef,  een andere gegijzelde, voelt zich helemaal thuis in de computerwereld en dankzij hem hebben we de oude computers die er stonden terug kunnen opstarten, het is niet optimaal, maar dat is onze laatste hoop vermits men onze telefoons in beslag  heeft genomen.
Waar de kelder zich bevindt weet natuurlijk niemand en door wie we worden gevangen gehouden, is ook een groot mysterie. Als we al eens iemand zien hebben ze een masker op dus daar worden we ook niet veel wijzer van. En waarom? Nog zo’n vraag die niemand kan beantwoorden, maar één ding is zeker, als we hier niet snel weggeraken, loopt het hier voor ons af. De ontvangst hier is slecht, maar ik zal zo veel mogelijk contact proberen te zoeken met de buitenwereld in de hoop dat men ons vandaag nog zal vinden.

17-09-2014 om 17:59 geschreven door Hannah  

07-09-2014 om 20:54 geschreven door Admin