Rit 28 : Bad Breisig - Kerpen. Niet zoeken, maar wachten.
Rit 28 : Bad Breisig - Kerpen.
Nog ongeveer 50 km moeten er afgelegd worden van de Limes-route. We vertrekken met een waterzonnetje en lichte wind, vanmiddag wordt er storm verwacht. Op het fietspad zijn we niet alleen : enkele fietsers maar vooral veel wandelaars die heel de weg inpalmen. Mijn fietsbel doet overuren!
In Remagen is het weer heel druk : er is een grote kerk op de apolinarisberg die veel bedevaarders trekt. Waarom is ons niet duidelijk. Van een grote brug uit 1918 blijven alleen de bruggenhoofden over, ze werd in WOII door de geallieerden vernietigd. Het valt ons trouwens op dat er zo weinig bruggen over de Rijn zijn. Elk dorp of stad is wel verbonden met de andere oever door een veer. En voor fietsers betekent dat ook extra uitkijken, want voor je het weet fiets je op de toegangsweg en rij je zo het water in.
Naarmate we Bonn naderen neemt de drukte nog toe. We rijden nu over een mooie promenade naast het water. Vele joggers maken er gebruik van. Van de stad zelf zien we weinig, vooral omdat het begint te regenen.
We passeren nog wat industrie-terreinen, zien weer verschillende burchten en grote kerken, en rijden dan Wesseling binnen. Hier stopt voor ons de limes-route, en starten we met de laatste etappe naar huis. Net als op de heenweg maakten we gebruik van route-you om een weg uit te stippelen.
Middaguur, dus willen we eerst iets drinken en eten. We installeren ons op een groot terras onder een paraplu, maar men is binnen druk bezig met een grote groep, voor andere klanten heeft men geen tijd. Wij ook niet, na 10 min zijn we weg.
We vinden snel aanknoping met de eigen route. Ze loodst ons de stad uit en het bos in, richting Brühl. En dat wordt klimmen, pffff, dat valt wel tegen, hier had ik niet meer op gerekend. Het wordt nog zwoegen, want de wind is fameus toegenomen, en zit vaak pal op kop. In Brühl centrum kunnen we even uitblazen op een groot terras vlakbij het grote Schloz Augustiner. We eten er een ovenaardappel, overgoten met een romig kruidensausje en wat groenten erbij. Lekker, en eens wat anders.
Twee jaar geleden waren we hier ook, en hadden we veel problemen om de weg te vinden. Nu gaat dat vanzelf. We rijden nog door bossen, moeten zo nu en dan even zoeken, maar tenslotte fietsen we een heel eind langs een klein riviertje door het natuurgebied 'Kerpener Bruch' .
Het hotel dat we vanmorgen al boekten ligt in een buitenwijk van de stad. Het ziet er gesloten uit, twee oudere mannen staan buiten een sigaretje te roken en bekijken ons maar raar. Ze zijn het ontvangstcomité want we worden verwacht. Een van hen blijkt de vader van de eigenaar te zijn en bezorgt ons de sleutel van de kamer in het gebouw ernaast. Dat wordt nog gerenoveerd, onze verdieping is klaar met mooie moderne kamers, boven ons wordt er zelfs op een zondag geboord en getimmerd. Prima in orde, behalve de ventilator in de badkamer : daar hebben we al meer last van gehad deze reis, deze keer maakt die weer veel lawaai en blijft héél lang draaien. Dat wordt toiletbezoek in het donker.
Tegen onze verwachtingen in is het restaurant beneden open (we hadden ons al op een nieuwe zoektocht voorbereid) en het zit er om 7u stampvol. De zaal is sfeervol aangekleed, met donkere bakstenen zijn er nissen en gewelven gecreëerd. Het is een Kroatisch getint restaurant, we horen hier nauwelijks Duits praten. Een kwartiertje wachten en er is een tafel vrij voor ons, dat is minder erg dan de zoektocht op andere dagen. Na een 5-tal minuten kunnen we al op een barkruk bij de toog iets drinken en ondertussen gadeslaan wat er geserveerd wordt. Weer grote porties, vooral vlees, honger moet je hier niet lijden. Wij kiezen de Kroatische grillschotel, een mix vlees met fritjes (lekkere, geen dikke vette maar dunne, gebakken zoals het hoort) én met rijst in een tomaten-groentensaus. Lekker, maar veel te veel, de worstjes en een vet stuk vlees laat ik liggen, Paul eet zijn portie wel helemaal op. Als afsluiter krijgen we een schnaps van het huis : een warme slivovitsj met honing, geserveerd in een klein vaasje, zeer origineel en lekker. Slaapwel!
Onze fietsen moesten vannacht buiten slapen, dat is de eerste keer deze reis. Tot hiertoe was er steeds wel een plaats, hoe klein of rommelig ook, waar ze beschut stonden, deze keer bleven ze op het terras vastgebonden aan een paal. Ze staan er nog, we zullen dus thuis geraken. Nog 200 km, dus nog 2 à 3 ritten voor de boeg.
Net buiten Kerpen krijgen we al een omleiding af te werken, dat begint goed vandaag. We zijn er vlug door, en fietsen dan over landwegen door de velden, op en neer, veel meer klimmen dan gedacht. Het wordt zwoegen vandaag, want de wind blaast ongenadig hard. En net nu rijden we door grote vlaktes waar geen bescherming te vinden is. We volgen een grote baan, de B56, die we verschillende keren over en onder moeten. Soms rijden we over zandwegen die nu modderwegen zijn, en zelfs een heel eind door de weiden, over wat eens een weg was maar nu gras. We denken eerst dat we hier compleet fout zitten maar na een volgende bocht zijn we weer op normale weg. De lokale fietsroutes tussen de dorpen komen er trouwens ook door. Deze kleine dorpjes zien er allemaal doods uit, geen mens op straat te zien.
Op het middaguur proberen we rond Kirchberg een taverne te vinden, maar het is weer maandag, de weinige zaken zijn er potdicht. En in die grote velden is er nergens een beschut plekje om even te pauzeren. Als we uiteindelijk aan de rand van een dorp, boven op een heuveltje, 2 afgedankte banken onder een boom zien staan, kunnen we toch even zitten om een appel en een koek te eten. Lang doen we dat niet, de zon schijnt wel maar de harde wind koelt ons af.
Veel fietsers zien we niet vandaag, het is hier dan ook geen toeristische streek, en zeker geen fietsweer. Wel veel wandelaars die hun hond uitlaten. Duitsers lijken me grote hondenvrienden, vaak zijn ze op stap met meerdere dieren.
Rond 3u naderen we Geilenkirchen, de eerste grote stad waar we eventueel logies kunnen zoeken. Nog wat vroeg, en niet ver genoeg, de volgende stad is Gangelt. We wijken daar van de route af en rijden door de stadspoorten het centrum in. Slechts 1 hotel, met kamers ver boven ons budget. Het is een wellness-hotel, dat betaal je er natuurlijk bij. Pensions zouden hier ook moeten zijn, ze zijn goed verstopt want onvindbaar.
Dus moeten we verder naar Sittard. We zijn nu in de grensregio met Nederland. Om de fietsroutes aan te duiden gebruiken zij de ons bekende knooppunten, met groene bordjes aangegeven. De Duitsers hanteren een combinatie van wegwijzers en nrs, in het rood aangegeven hier. Beide systemen overlappen elkaar, zodat we twee nrs voor eenzelfde plaats moeten onthouden om in Sittard te geraken. Makkelijker gezegd dan gedaan, de track gaat wel dezelfde kant uit, maar we moeten in het centrum zijn, en dat kan enkel met die nrs.
Het lukt ons, en we vinden nog een kamer in het 'hotel de Prins'. Joviale ontvangst op zijn Hollands, een stortvloed van woorden, na weken alleen maar Duits gehoord te hebben is dat wel even wennen.
Op weg naar dit hotel zag ik in een glimp een Grieks restaurant. We wandelen er naartoe, en eten er een grote visschotel. Het is duidelijk diepvriesvis met weinig smaak. We krijgen er weer zowel frieten als getomateerde rijst bij, voor ons toch wel een rare combinatie.
Terug op de kamer bekijken we de route van morgen, en komen dan tot de conclusie dat we met een veer de Maas over moeten. Dat vaart dagelijks tot 30 september, vanaf 1 oktober is er enkel weekenddienst. Een serieuze streep door onze rekening, want dat betekent kilometers omrijden. Richting Maaseik, of Maastricht, daar is een brug over de Maas, maar totaal uit de richting van de uitgestippelde route. Ik hoopte stiekem na een weliswaar lange rit morgen al thuis te zijn, dat zal nu zeker niet lukken.
Regen, regen, en nog eens regen. Sittard associeer ik voortaan met regen : 2 jaar geleden fietsten we hier ook in de gietende regen door, vandaag is het niets beter. Van de stad zien we daardoor weer niets, behalve aan de veelvuldige verkeerslichten, waar je ellendig lang moet wachten vooraleer je de baan over kan.
Paul is ervan overtuigd dat het veer nog wel vaart, dus rijden we toch maar in die richting. Na 10 km zijn we bij de Maas, het bootje ligt er wel, maar geen veerman te zien natuurlijk. Dat betekent dus omrijden via Maaseik langs knooppunten, niet de kortste weg maar wel de rustigste en mooiste. In Limburg ontstond het fietsknooppunten-netwerk, en de bordjes zijn er duidelijk en talrijk aanwezig. Toch slagen wij er in er eentje te missen en in een totaal foutieve richting te rijden. Na een km hebben we dat door, terug draaien en even over de weg naar Dilsem-Stokkem rijden. We vinden snel het juiste bordje en rijden opnieuw langs de Maas naar deze plaats. Na een omweg van 20 km zijn we terug op de juiste weg huiswaarts beland.
In Limburg fietsen is een waar genot : goed aangegeven, mooie fietspaden, meestal autovrij, afwisselend door bossen, velden en heide. Een oud spoortraject brengt ons zo tot de rand van Genk, kilometers lang fietsplezier, maar dan wel in de gietende regen. We rijden hier moederziel alleen, komen echt niemand tegen, het is dan ook geen weer om een hond uit te laten, alleen wij twee zijn zo zot om daar door te fietsen. Op een zonnige zomerdag zal het hier wel een pak drukker zijn.
Net voor Genk is het fietspad afgesloten, er wordt een brug geschilderd. Wij mogen stapvoets passeren. Aan de andere kant van de stad vinden we een eethuis open. Een zeer speciale inrichting, het lijkt een oude showroom te zijn die nu volstaat met brocanterie en snuisterijen, best gezellig om er even te vertoeven. En de tomatensoep (met ballekes!) is heerlijk.
We overlopen de mogelijkheden voor vandaag. Het is al 3u, de combinatie van regen, perikelen met het veer en het verloren rijden in Maaseik vergden veel tijd en energie. Gisteren dacht ik dat we een rit van minimum 90 km zouden hebben, nu gaat dat zeker 110 worden, en we zijn nog maar halfweg. We besluiten toch verder te rijden, Paul vreest dat het morgen weer een regendag wordt, en eens ik op weg naar huis ben, wil ik daar ook zijn. We bekijken wel rond 5u hoe ver het nog is.
Het is ondertussen gestopt met regenen, dat fietst toch aangenamer. Het gaat goed vooruit nu, hele trajecten door velden en over de heide.
Rond Lummen heb ik door dat de berekening niet klopt : we zouden hier nog 30 km van huis zijn, dat lijkt me onmogelijk, het zijn er veel meer. Hier een hotel vinden is niet simpel : ofwel kilometers omrijden, ofwel kilometers dichter bij huis, zodat we al bijna beter ineens doorrijden. We rapen alle moed bijeen, en beginnen er aan. Ter hoogte van Halen weer een omleiding, deze keer geen doorkomen aan, we moeten langs een drukke weg net op het spitsuur over een ellendig fietspad. Ik krijg er al even spijt van dat we door gereden zijn. Maar dan komt er een mooi stuk langs de Demer.
Rond 7u passeren we in Langdorp het 'Wolfcafé'. De tomatensoep is al lang verteerd, en thuis is er geen eten in de kast. Maar hier even stoppen betekent wel dat we verder moeten in het donker, over een onverlicht jaagpad. De honger en dorst zijn groot, we hebben echt wel wat rust en brandstof nodig om nog verder te kunnen. We eten heerlijk stoofvlees (met Wolf 8° bereid) en kunnen er weer tegen. Het is wel pikkedonker nu, de jonge gast die ons bediende raadt ons af langs de Demer verder te rijden want totaal geen verlichting daar. Het eerste stuk tot Aarschot doen we dat wel, en na de stad kiezen we voor de normale verkeerswegen, het is niet druk meer op de baan, en er is een redelijk goed fietspad.
Rond 9u30 zijn we thuis, net voor een nieuwe regenbui. Moe, verkleumd en nat, maar tevreden en heel gelukkig!
Trip : 135.6 km 430 hm
Totaal : 2285.1 km 14237 hm
Ps : een terugblik volgt nog, eerst alles wat laten bezinken.
