zweef met je gedachten mee door het prachtige South Africa...
20-10-2008
3 oktober
Thobela!
Deze morgen zijn we om 6u45 uit ons bed gekropen zodat we om 7u konden ontbijten. Ik ben begonnen met een super verse fruitsalade, daarna twee sneedjes volkoren brood (met heel veel graantjes) om dan af te sluiten met opnieuw fruitsalade Er ging een zeer aangename sfeer en de mensen zijn er heel vriendelijk. Ik heb echt genoten van het ontbijt! Voor mij mag het iedere keer van dat zijn hoor!
8u30 daar gaan we weer! Vandaag zullen we veel in de auto zitten, want ons volgende guest house ligt in Kiepershol en dat is meer dan 400 km van waar we nu zitten. We rijden langs veel verschillende landschappen. Van dorre uitgestrekte Savannes tot groene bossen. Op en neer, veel gedraai tussen de bergen die ook alle kleuren hadden. Er kwam gelijk geen einde aan!
Tussen Machadodorp en Nelspruit zijn we dan afgeslaan richting Sabie. Op die weg komen we namelijk de Sudwala Caves tegen. Na een enorm geklim komen we dan eindelijk rond 12u30 aan. Onze picknick bestaat uit brood met cheddar kaas en een blikje cola. Als dessert eet ik ook nog een appel. Nadat we wat energie hebben opgedaan, beginnen we aan onze klim richting de grotten. We zijn helemaal buiten adem door de grote hoogte en de hitte! Gelukkig zijn we net op tijd voor de rondleiding. De grotten dienden als woonplaats voor de vroegste bewoners van het gebied. Ze bestaat uit een aantal kamers met grillige druipsteenformaties. Velen ervan hebben naam gekregen naar hun vorm. t Is echt prachtig om te zien. Vroeger werden er in de grotten ook vele concerten gegeven, maar dit doen ze niet meer omdat dit vele vernielingen met zich meebracht. Mensen konden zich dan in het amfitheater installeren. Toen we weer naar buiten gingen, was er net een school gearriveerd die in het amfitheater uit volle borst aan het zingen waren. Dat was wel een kiekevel moment!
Daarna moest Sharon de afdaling met de auto trotseren. Niet de gemakkelijkste job! Via Sabie rijden we dan verder naar Hazyview. Onderweg konden we opnieuw genieten van prachtige panorama-uitzichten en vele fruitplantages. De omgeving werd ook groener en groener! Aangekomen in Hazyview stoppen we even aan een toerismebureau. Je kunt heel wat avonturen meemaken, zoals raften, een olifantenrit maken, ballonvaart doen, maar daar hebben we geen tijd én geld voor. Omdat we beiden wat moe waren van de lange autorit, besloten we al gauw terug te keren en onze guest house op te zoeken. Ant and Elephant ligt net gelijk midden in de wildernis. Verwilderde bomen, een niet al te proper zwembad, bergop, vele mieren in en vooral op het terras van ons huisje, Het heeft wel iets, maar het is niet om hier een week te blijven hoor! Tijdens onze rit naar hier verlangden we zo om in een ligzetel aan het zwembad te liggen, maar dat zal dan toch voor een volgende keer zijn we!
Een week geleden hadden we de menu van dit guest housje al eens bekeken op internet! Het zag er allemaal super lekker uit en we keken er dan ook enorm naar uit om hier lekker te dineren. We dronken een zoete witte wijn, we aten een soort vis (vraag me nie welke) met spinazie en mozzarella die geroosterd werd in folie. Super lekker!!! Als dessert at Sharon een soort banana split en ik warme appeltaart met ijs. We moesten iets melkachtigs drinken/eten omdat we onze eerste malarone-pil moesten innemen. Volgens ons telt ijs daar dus ook bij! Amaai, ik heb nogal van mijn dessert genoten. Als slaapmutsje bestelden we ons dan nog een Amarula. De typische Afrikaanse likuur. Mmmmmmmmmmmmmm Het diner was dus tiptop in orde, en dat allemaal samen voor maar 25 euro (dus voor mij én Sharon samen é).
Vannacht niet veel geslapen We hebben gisterenavond eerst nog naar de film Apocalips gekeken. Echt een aanrader!!! Hij duurde wel tot 1u, maar gelukkig dat we gekeken hebben want er was toch te veel lawaai om te slapen. De lodge heet niet voor niets Airport game lodge. Mensen die net van de luchthaven komen of moet, mensen die een tussenlanding hebben met overnachting komen hierheen.. De hele nacht door hoor je dus mensen toekomen en weggaan Ook hoorden we de tv van onze buur de hele tijd spelen. Hij was naar één of ander dom belspelletje aan t kijken. Eenmaal dat stopte, hoorden we hem snurken en ademen tot in onze kamer oe, dat was akelig t was net of er nog iemand in de kamer lag!
Deze morgen hadden we ons ontbijt om 8u. Ons eerste ontbijtbuffet tussen andere toeristen Dat doet wel raar hoor!
Na het ontbijt laden we al ons gerief in de auto en vertrekken we richting Pretoria. Omdat er nog een rustig baantje loopt van onze lodge tot aan de grote baan, riskeer ik het om even achter het stuur te kruipen Het was wel even wennen, maar het is me goed gelukt! Aan het benzinestation neemt Sharon het stuur weer over. Zonder problemen, enkel wat file, komen we aan in het Natanja guest house. Ons huisje was nog niet klaar, maar we mochten onze zakken daar wel al achterlaten. Jaja, je leest het goed! Een huisje. We hebben een living, een keuken, twee slaapkamers, een badkamer en twee wcs. Echte luxe! Een echt vakantiehuisje!
Omdat we hier niet zijn om te luieren alleen, vroegen we de weg naar t stad en de bezienswaardigheden. Jammer genoeg konden we niet te voet er naar toe gaan. Ze geven ons een kaart mee van Pretoria en ze leggen ons haarfijn de weg uit. Onze eerste stop zou het Voortrekkersmonument worden. We rijden jammer genoeg verkeerd af en vonden het daarom niet onmiddellijk. Gene paniek We zetten ons even aan de kant en bekijken de kaart nog eens goed. Ok, gewoon omkeren. We hebben blijkbaar te vroeg de autostrade verlaten. Maar via de gewone weg geraak je der ook Daar was het dan. Het lijkt wat op een toren gebouwd uit grote steenblokken. Niet echt speciaal vond ik. Het uitzicht daarentegen vanboven uit was wel heel mooi. We hadden een mooi zicht op het amfitheater wat verder op en op de grote stad Pretoria.
Daarna rijden we opnieuw richting autostrade en dan rijden we recht het stad binnen. Vanuit de auto zagen we de begraafplaats Heroes Acre, het Kruger house en de Kruger church terwijl we op zoek waren naar een parkeer plaatsje. Druk druk druk. Tuuuuuuuuuut hier en tuuuuuuuut daar. Ik word zot van dat geluid. Na veel zoeken en stress rijden we uiteindelijk een parking binnen. Pffff eindelijk uit die auto. Buiten slaat de hitte op ons en we gaan onmiddellijk op zoek naar een restaurantje. Niet gemakkelijk blijkbaar! Het enige wat je hier tegenkomt zijn fastfood restaurants pfff, nee daar hebben we echt geen zin meer in! Na lang zoeken vinden we dan toch iets gezelligs. Het is ook wel een keten, maar het is niet echt fastfood. Én, we kunnen buiten zitten! Heel gezellig hoor. Ik ga voor de Griekse Wraps en Sharon kiest voor iets onbekends (sorry ben de naam vergeten). t Zag er wel lekker uit!
Nadat we onze maag gevuld hebben gaan we op zoek naar de Union Buildings. Deze gebouwen zijn één van de belangrijkste gebouwen van de regering van Zuid-Afrika. Ze vormen een testament van het land: van de koloniale macht, de apartheidsjaren en de vrijheidsstrijd. De gebouwen zijn voor het publiek gesloten, maar we kunnen wel genieten van de rondom liggende tuinen. Nu, de weg er naar toe hadden we blijkbaar onderschat. Het was een lange weg, heel warm, maar we hebben ook vele mooie winkeltjes onder route tegengekomen! Veel blanken kwamen we niet tegen, maar ik heb me geen enkel moment ongemakkelijk gevoeld We zijn als het ware ingeburgerde toeristen! hihi Scheel van de dorst komen we aan, maar we willen enkel maar binnen gaan in een Kentucky fried chicken omdat ze daar ook fantastisch lekkere ijsjes hebben met brownie, mmmmmmmmm!!! Dus nog even volhouden maar. Aan de Union Buildings staan er ook kraampjes met super mooie dingetjes.. ik had zo veel willen kopen, maar mn budget laat dat niet toe! Toch hebben we wel elk een vruchtbaarheidspoppetje gekocht. Dat kan altijd van pas komen é!
Op onze terugweg komen we dan toch een KFC tegen. Ik moet dringend naar de wc, maar vind gene. Ik vraag het aan iemand die in de KFC werkt. Hij heeft me een betaalbewijsje en stuurt me naar één van de securitymannen die in de mall staat. Die gaf me dan een sleutel van de wcs Toch maar raar systeem hoor En dan kunnen we eindelijk drinken en van ons ijsje genieten! EINDELIJK!
Dan is het toch wel tijd om terug te keren naar onze auto We willen namelijk voor het donker thuis zijn! Op de terugweg wilden we nog elk een typische armband kopen. Ze leken ons toch iets te duur en het afdingen pakte bij hen niet De armband zal dan maar voor een andere keer zijn. We zijn ook maar studentjes é!
De parking vonden we niet onmiddellijk terug. We stonden in het winkelcentrum waar we binnen gekomen waren toen we uit de parking kwamen, maar we vonden de deur naar de parking niet onmiddellijk terug efkes paniek, maar we zaten blijkbaar toch nog een verdiep te laag! Uitgeput stappen we de auto in. We rijden weg, weg van de drukte, weg van de hoge gebouwen, weg van het getuuuuuuuut, weg van de stad.
Iets voor onze guest house is er een spar waar we nog een Papaya kopen en wat groentjes voor bij onze boterham deze avond. En ja hoor, het is ons gelukt om voor het donker thuis te zijn!
Ik plof me in de zetel en krijg mijn klop Amaai, hebben wij wat kilometers afgewandeld zeg! t Is niet echt mijn favoriete stad. Ik had meer verwacht van Pretoria, maar ik heb wel van mijn dag genoten!
Ohja, na het eten wil ik mij in de zetel zetten om tv te kijken, toen ik plots een flits buiten zag en wat gerommel Ik ging naar buiten, en ja hoor het was aan het donderen en bliksemen in de verte. Plots voelde ik zelfs enkele spetters We zullen zien wat het geeft vannacht é
Morgen dan vroeg op want we hebben een rit voor de boeg van meer dan 400km
Deze morgen hebben we onze transit zone, florida, verlaten. Broeder Mothobi heeft ons naar Airport game lodge gebracht. Het wasnog een hele trip door Johannesburg eer we er aankwamen. We kwamen plots op een zandwegje, een doodlopend steegje, en helemaal op het einde bevond onze lodge. Amaai, zo mooi en gezellig. Hele vriendelijke mensen achter de receptie en we mochten onmiddellijk al in onze kamer. Eenmaal we dat wisten, was de jonge broeder Mothobi gerustgesteld en liet hij ons achter. Daar verdwijnt de laatste broeder uit ons zicht. Dat doet wel raar hoor! Jaja, we staan nu volledig op onze eigen benen.
Joehoe een nieuw avontuur begint NU! Sharon en ik maakten een vreugde sprongetje
Onze bagage dumpen we in onze kamers en we zetten ons al onmiddellijk buiten. Het zijn allemaal kamers die uitgeven op een grote tuin, elk met en tuintafel en stoelen. Wat verder zie je het zwembad met daarnaast een hutje waar je eventueel kunt braaien. Tussen de kamers door is er een grotere ruimte met een keuken en een living. Daar kun je zelf je potje koken en gezellig samen zitten met de andere logees. Ook liggen er informatieboeken en leesboeken, en er staan ook een hele boel videos. s Middags en s avonds kun je hier niet echt eten. Er is wel een lijst om eten te laten komen, zoals pizza, frietjes met hamburger, chinees, indisch, Ook kun je iets uit de diepvries halen om op te warmen. s Middags kiezen we er voor om pizza te eten hihi Er is zon speciaal tarief als je vier kleine pizzas besteld. Dit nemen we dan ook, zo kunnen we vier smaken kiezen
Na het eten kan ik me voor de eerste keer echt in het gras leggen op een matrasje om te zonnen. Daarna ga ik wat op verkenning. Ik leg me wat in de hangmat die in de tuin hangt, daarna bengel ik wat met mijn benen in het zwembad en tegen dat ik terug aan de kamer ben, heeft Sharon ook haar siësta erop zitten. We zetten ons nog wat buiten in afwachting dat de man van de auto en de man voor de meet en Greet komen.
De auto hebben we op voorhand grondig gecontroleerd op schrammen en deuken, want wij arme studentjes hebben geen zin om op te draaien voor kosten van anderen. Jaja, een Volkswagen polo (een grote polo).
Na de grondige controle, de laatste betalingen e.d. krijgen we dan nog een hele uitleg van de man van de reisorganisatie. We krijgen een gedetailleerde routeomschrijving in een boekje waarin ook alle mooie plaatsjes worden omschreven die op onze weg liggen. Amaai, t ziet er machtig uit. We krijgen er ook een blad bij met wat tips rond veiligheid e.d. maar het meeste wisten we al. We zijn hier tenslotte ook al 7 weken é!
Jaja, alles is nu geregeld. We hebben al onze papieren, de routebeschrijving én de sleutels van onze auto. We maken er dan ook al snel gebruik van om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te rijden. Het is een zeer plaatselijk supermarktje, waar we wat brood, kaas, water, appels en tomaten kopen. Ja, we kunnen moeilijk nog eens fastfood eten é, anders komen we misschien wel als échte afrikaantjes terug naar huis.. hihi.. (dikke poep, dikke billen, dikke borsten, ).
Toen we nog wat op ons terrasje zaten te genieten van de avondzon, kwam een vrouw langs met twee potjes chinese soep. Ze hadden er maar twee besteld, maar ze hebben er vier gekregen. Ze vroeg ons of we geen twee potjes soep wilden. Natuurlijk gaan we zoiets niet weigeren! Alles wat we krijgen, is welkom hihi
Rond 18u30 begeven we ons dan naar de keuken. We genieten van wat brood met cheddar en een tomaatje. De soepjes vielen wel mee, maar geef mij toch maar mamas soep hoor. Er bleef dus toch nog heel wat soep over. Plots kwamen er nog twee mensen binnen. Ze wonen in Londen en gaan op vakantie naar Botswana. Blijkbaar hadden ze een tussenlanding in Joburg met overnachting. Ze kwamen blijkbaar ook iets zoeken om te eten. Maar een hotel is het hier niet. We vertelden hen dat ze iets konden bestellen, en we boden ook de overschot van onze soep aan. t Zou zonde zijn om het weg te gooien é. En zo geraakten we aan de praat. Blijkbaar heeft de man tot zijn 13 jaar in Kaapstad gewoond, maar zijn Afrikaans is hij toch al wat verleerd. Het zijn hele aangename mensen, en ze geven ons wat tips over leuke plekjes die we zeker moeten bezoeken! Zij hebben de kustlijn van Zuid-Afrika al eens eerder gedaan. We vertelden hen over onze stage en ze waren heel geïnteresseerd. Hun pizza kwam toe en ze hadden ook cola besteld. Deze dronken ze niet meer op en wij kregen dus elk een blikje cola jaja, we weten wat ons te doen staat de komende weken Socialize!!! Hihi jaja, we moeten het slim spelen é.
Oh ja, nog iets. Eigenlijk zijn we vanaf vandaag echte toeristen maar ik voel me niet zo, wil me niet zo voelen ik denk dat ik me zelfs nog dikwijls zal ergeren aan de toeristen. Wat ook raar is, is dat we na vandaag plots een slag van de zon hebben gekregen. We hebben nu al zo dikwijls in Pax in de zon gezeten en er kwam dan gelijk geen kleur bij. We zijn nu nog maar één dag broeder-vrij, en we zijn al wat verbrand! t Is de eerste keer dat je merkt dat we in de zon hebben gezeten. We zullen dus goed moeten smeren de komende dagen
Na enkele weken geraak ik eindelijk weer op het internet. Mijn avontuur zit er bijna op, maar ik wil jullie terug meenemen naar waar het allemaal begon...
Deze morgen nog eens op uur wakker, want om 9u voert broeder Jos ons, samen met broeder Aimée naar het Apartheidmuseum. Het is niet ver van Florida, maar als je natuurlijk in de file zit doe je er een stuk langer over dan normaal.
Iets voor 10u komen we er aan. Naast het Apartheidmuseum zagen we ook een reuzenrat, een rollercoaster, van tussen de gebouwen omhoog steken. Dit gaf me een heel raar gevoel Is dit ook Afrika? Omdat we pas om 10u binnen konden in het museum, heeft broeder Aimée ons getrakteerd op een drankje in een gezellig cafeetje verbonden aan het museum. Om 10u dan was er al iets meer volk toegekomen en schoven we aan aan de kassa. Normaal was het 30 R. Sharon had haar studentenkaart mee en ik natuurlijk niet. Maar we mochten toch beiden binnen voor slechts 15 R. Gelukkig, want 30 R had ik niet meer bij me. Ik moet dringend naar de bank. We kregen ons toegangskaartje en wat er al onmiddellijk opviel was dat we niet hetzelfde toegangskaartje hadden gekregen. Ik had een kaartje met White people op en Sharon en broeder Aimée behoorden tot de non-white people. White people op en Sharon en broeder Aimée behoorden tot de non-white people. Je voelde onmiddellijk al de discriminatie En, eigenlijk voelde ik me wat gediscrimineerd, omdat ik alleen door die deur van de blanke moest en dat zei toch met hun tweeën waren om door de deur van de zwarte te gaan. We moesten een andere weg volgen, maar uiteindelijk kwamen we dan, gelukkig, opnieuw samen. In het museum wordt dan verder de hele geschiedenis van de apartheid hier in Zuid-Afrika uitgelegd a.d.h.v. tekst, fotos, film, Amaai ik ben nogal verschoten. Ik wist wel ongeveer wat de apartheid betekende, maar het is toch een hele geschiedenis die er aan vooraf gaat. Het is ook niet altijd even simpel om alles ervan te begrijpen. Wij hadden nu 2uren en een half, maar ik kon er gerust nog wat langer rondlopen. t Was zeker de moeite waard!!
Deze namiddag hebben weer iets lekkers gegeten. Die Maria kan hier nogal koken hoor. En Sharon was superblij omdat het weer pasta was! t Was dus een ovenschotel met puree, pasta, gehakt en kaas. Lekker hoor!
Na het eten heb ik mijn laptop genomen en heb ik me buiten op het gras in het zonnetje gezet! zalig ik ben dan nu ook al aan mijn blog begonnen!
Ondertussen is broeder Jos dan ook afscheid komen nemen. Ik kreeg een dikke knuffel, en dat pakte mij t Was moeilijk om van hem afscheid te nemen. We hebben hem niet zo veel gezien, maar hij betekende wel veel voor ons. Ook heeft hij vele dingen geregeld voor ons om te gaan bezoeken, terwijl hij zoveel zorgen heeft voor het congres dat dit weekend begint. Niets was hem te veel Hij wou het ons zo veel mogelijk naar onze zin maken. Hij was ook altijd heel bezorgd over ons! Jaja, ik ga hem wel missen
Straks gaan we dan eens (alleen) naar het shoppingscenter hier vlakbij
Het shoppingscenter was niet echt denderend. Wat fastfood restaurantjes, een Spar, enkele muren om geld af te halen, een laundry en dat is het zowat. We zijn hoogstens een uurtje weggebleven Ach ja, dan maar wat onze voetjes in het zwembad zitten bengelen en zalig genieten van het zonnetje. Zwemmen hebben we nog niet gedaan. Het water voelt namelijk wat frisjes aan. Maar, vanaf morgen zitten we op hotel en dan hebben we bijna altijd een zwembad, dus daar zullen we nog genoeg kunnen van profiteren!
Jaja, morgen wordt nog een spannende dag vanaf dan staan we er helemaal alleen voor. En, mijn blog zal denk ik niet zo regelmatig meer worden aangevuld. Alles hangt af of we op internet zullen kunnen!
Thobela was goedendag in het Sepedi, maar aangezien de mensen hier geen Sepedi meer spreken, dacht ik dat ik jullie moeilijk nu nog zo kon blijven aanspreken Aan de andere kant heb ik 7 weken in Pax gewoond en wil ik de herinneringen die ik daar aan over hou wat eer aan doen dus heb ik maar besloten om jullie toch nog altijd zo te blijven groeten!
Vanaf vandaag zullen het ook wel hele andere soort verhalen/ervaringen zijn die je zult te horen krijgen Maar, blijf mee genieten met mij, want het zal waarschijnlijk wel de moeite worden The story of South Africa goes on
Deze morgen zijn we naar het rehabilitatie centrum voor psychiatrische patiënten Tandanari geweest. Dit centrum bevindt zich schuin tegenover het huis waar wij verblijven. Cho papa, jij zou dat ook heel interessant gevonden hebben. We zijn daar heel goed ontvangen geweest door de directrice. Ze gaf ons eerst wat uitleg, aangezien we helemaal niet thuis zijn in de psychiatrische wereld. Daarna gaf ze ons een uitgebreide rondleiding. Er verblijven daar mensen die maanden of zelfs jaren op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis hebben gelegen. Ze geraken daar totaal afgezonderd van de buitenwereld. Velen kennen zelfs hun familie niet meer, omdat deze hen niet meer komt opzoeken. Via een intake gesprek met de persoon in kwestie, eventueel de ouders, de verplegers of artsen die hen kennen, beslissen ze dan of ze in hun centrum thuis horen of niet. Indien niet, worden ze meestal doorverwezen naar een ander centrum. Voorbeeld personen met een dubbel diagnose (alcohol-/drugsproblemen én psychische aandoening) horen niet thuis in Tandanari.
Het centrum is uit de grond gestampt door de broeders van liefde. Broeder Antoine, psychiatrische verpleger, steekt daar ook zijn handen uit de mouwen.
Ook daar werkt het personeel samen als één familie Er hangt er een hele aangename sfeer. Er zijn verschillende residenties die zeer huiselijk zijn ingericht. Er werkt één fulltime huismoeder en een parttime huisvader. Zij wonen daar dan ook in bij die mensen. Ze leren er, zover dat kan, op eigen benen staan. Kuisen, eten maken, hoort daar dan ook allemaal bij. Buiten de gesprekken met een psychiater, die één maal in de week langs komt, zijn er ook verschillende workshops. Ze maken er hele mooie dingen die ze dan ook proberen te verkopen. Ook bezitten ze een heel mooi computerlokaaltje. De bewoners krijgen dan ook regelmatig computerlessen. Sommige bewoners gaan overdag ook uit werken en worden zo meer en meer terug in de maatschappij geïntegreerd. Maar, een volledige integratie in de maatschappij lukt slechts een minderheid van de bewoners (1 à 2 op de volledige groep van ongeveer 48 bewoners).
Er wordt gezegd dat dit centrum als een voorbeeld centrum mag worden beschouwd voor de anderen. Mijn interesse was alleszins al gewekt
Deze namiddag moesten we ons dan wat haasten voor de lunch. We zouden namelijk Soweto bezoeken, maar om 15u30 moesten we al terug zijn omdat broeder Jos broeder Johan naar de luchthaven moest voeren. Cho en t was een super lekkere lunch, macaroni uit de oven. Lekkerrrrrrr! Ondertussen kwam er nog een Zambiaanse broeder toe vanuit Tanzania. Hij moet hier zijn voor zijn studies. In Tanzania is hij namelijk bezig met afstandsonderwijs. Hij is broeder waar Jochim en Bart (twee studenten uit onze klas) stage hebben gelopen. De wereld is toch klein é
Tegen 13u konden we dan vertrekken richting Soweto. Broeder Jos wijst er ons op niet te veel mee te nemen, dus ik laat dan ook alles thuis. Soweto is een township (afkorting van South Western Township) van Joburg met meer dan 2 miljoen inwoners. Tijdens de apartheid kwamen er alsmaar meer zwarten in Joburg wonen omdat ze daar naar werk zochten. De blanken in Joburg voelden dit aan als een bedreiging. Ze wilden niet dat de stad overspoeld werd met zwarten. Ze werden dus buiten de stad gedreven en er werden woningen gebouwd voor hen net buiten de stad. Ze hadden natuurlijk gedacht dat de stroom van zwarten wel zou ophouden, maar dat was niet het geval. Een gevolg hiervan is dat er veel te weinig woningen zijn voorzien. Hierdoor vind je enerzijds vele overvolle huizen terug en ook vele krottenwijken, anderzijds heb je ook mooie grote villas van de meer welvaren zwarten. Het is niet de veiligste buurt in Joburg, maar zeker en vast de moeite waard om te bezoeken (welliswaar in de auto). Als eerste zijn we langs Sizwile gereden. Dit is een school voor doven. Jammer genoeg is het vakantie en kunnen we deze school dus geen bezoekje brengen. Daarna rijden we door naar het Hector Peterson museum. Dit museum gaan we niet binnen maar er we gaan wel een kijkje nemen. Aan de ingang staat namelijk een monument met daarbij wat uitleg over Hector Peterson. In de jaren 76 zijn de studenten hier namelijk in opstand gekomen, omdat ze het Afrikaans introduceerden in de scholen. De overheid wou dat ze les kregen in het Afrikaans, wat eigenlijk niet echt logisch is want Engels is toch meer een wereldtaal dan het Afrikaans. De protest acties zijn enorm uit de hand gelopen en minstens 600 studenten kwamen om. Hector Peterson, een 13 jarige jongen, was één van hen.
Wat de apartheid toch niet allemaal teweeg heeft gebracht.
We zijn dan ook het huis van Mandela gepasseerd. Normaal gingen we daar ook een bezoekje aan brengen, maar ze zijn het nog volop aan het renoveren. Jammer we rijden dan verder naar de Regina Mundi kerk. In deze kerk is er ook heel wat geschoten geweest. De gaten zijn nog zichtbaar in het dak. Onderweg weer naar Florida zijn we langs het Baregwana hospital gereden. Naar het schijnt het grootste ziekenhuis van Zuid-Afrika. Deze ziekenhuizen zijn gratis voor de Zuid-Afrikanen, maar de verzorging is er niet ideaal. In vele ziekenhuizen kom je vele verwaarlozingen tegen. Als je dus op veilig wilt spelen, ga je dus best naar een privé ziekenhuis, maar die zijn natuurlijk enorm duur! Er is dus maar één oplossing niet ziek worden é
Eenmaal terug in Florida nemen we afscheid van broeder Johan Jaja, weeral eentje minder
Vele groetjes en dikke knuffel
Noetje*
P.S. sorry voor de vertraging, maar het Internet werkte gisterenavond niet!
