Dinsdag ben ik samen met ons mama naar mijn broer in het ziekenhuis gegaan. Hij krijgt vandaag zijn eerste chemo, hij belde toen we onderweg waren, zijn katheter is kapot. Ze gingen normaal gezien een nieuwe zetten, zo tussendoor maar uiteindelijk kwam het er niet van... Een verpleegster kwam zeggen dat die morgen zou gezet worden en zijn chemo ook. Pffff wat een pech, onze Joren was echt teleurgesteld, dan moest hij waarschijnlijk nog een dag langer blijven want ze willen hem in het oog houden. Uiteindelijk hebben ze een infuus gestoken en kreeg hij toch al een Baxter met medicatie. Het was niet de chemo zelf maar wel iets dat ze iedere keer ook geven voor de chemo. Ik vroeg aan de verpleegster wat dat juist was, ik heb begrepen dat het medicatie is dat de delende tumorcellen vastzet, zodat die niet verder kunnen delen. Ze gingen de medicatie stilletjes opdrijven want je kan er neveneffecten van krijgen. Het eerste half uur, geen verandering. Ze kwamen zijn temperatuur en bloeddruk controleren. Het tweede half uur, krijg hij het koud en begon wat te bibberen... Ik had de verwarming wat hoger gezet maar het werd erger en erger, ik heb de verpleegster gebeld en die zag direct wat er aan de hand was. Ze heeft de medicatie direct afgesloten en cortisonen gegeven. Ze zei dat mijn broer koorts zou kunnen maken... En inderdaad op een kwartier tijd had jij ineens 39 graden. Ik maakte mij ineens heel ongerust, hij stopte niet met bibberen. Het leek wel of hij in shock raakte ofzo. Na vijf minuten was het eerste zakje cortisonen doorgelopen, nadien kreeg hij dafalgan en dan nog een zakje cortisonen... Eindelijk was het beter... Ondertussen hadden ze zijn eten gebracht, spek met eieren, sandwichkes, hij deed zich niets tekort maar zoals ik nog veel zeg " voor al die nadelen mogen we ook de voordelen hebben zenne!!" en ja hij kon goed eten dus ik wist dat alles ok was 😋
Nadien hebben ze de medicatie terug aangesloten en om de dertig minuten kwamen ze zijn temperatuur en bloeddruk meten. Alles ging goed...
Eens thuisgekomen was ik kapot, de kindjes waren nog wakker want ze hebben morgen geen school.
Vanmorgen toen we ons in de badkamer klaar maakten om naar school/ ziekenhuis te vertrekken zei Cas: " mama, ik ga héél de dag aan jou denken hé" smelt smelt😊
Ik ben nog vergeten te schrijven dat ik vorige week dinsdag de kinderen van school ging halen (met pruik op). Ze hadden mij 's morgens nog gezien met mijn eigen haar. Ik ging expres wat later, ik had echt geen zin om teveel mensen te zien aan de schoolpoort. Ik legde de boekentassen in de koffer... Luïs stond naast mij en zei " hé mama... u haar zo anders? Wat lichter precies?" Ik zei niets en begon te lachen...
Hij: " heb jij u pruik aan?"
Ik zei: " jaaaa" ☺️
En hij: " amai dat zie je niet mama! Het is echt mooi"
Dat was ook een smelt, smeltmomentje 🙂
Luïs komt mij ineens ook veel meer knuffelen de laatste tijd en Cas heeft het eerder wat moeilijk om mij zonder haar te zien. Soms komt hij ' s morgens nog wat bij ons in bed liggen en dan komt hij heel kort tegen mij liggen en prult hij aan mijn haar. De eerste morgen durfde hij niet naar mij kijken en toen we opstonden kwam hij direct mijn muts brengen.
Ocharme... Het moet voor hun toch ook nogal wat zijn om mij zo te zien... Om nog maar te zwijgen dat ze mij nog niet ziek en zwak gezien hebben.
Oké... maar ik ging het over mijn vijfde chemo hebben. 💉👍👊👊👊
Ons mama is terug meegegaan en Chris is met onze Joren naar het ziekenhuis gegaan want hij moest de katheter laten zetten en ruggenmergpunctie laten doen.
Toen we in mijn kamer kwamen begonnen we over onze Joren en ons mama begon te wenen. Ze zei dat ze het nog allemaal niet kon geloven... Het moet gewoon verschrikkelijk zijn om dit als moeder mee te maken. We hebben elkaar eens goed vastgepakt en gezegd dat alles goed komt. Ik heb haar gezegd dat ik soms bang ben. Ik denk dat af en toe maar durf het openbaar niet te zeggen...
We hebben vlug onze gedachten verzet en zijn een kruiswoordraadsel beginnen invullen en inderdaad het lukte om onze gedachten te verzetten.
Dan begint het wekelijkse ritueel, bloed prikken, wachten, de oncoloog komt eens kijken hoe het vorige week geweest is, de borstverpleegkundige komt langs, pré-medicatie, middag eten, eerste dosis chemo. Ons mama is een toffe gilet aan het breien. Vorige week vroeg een verpleegster aan ons mama van waar ze die wol had want ze gaan met enkele collega's ook breien. Die toffe verpleegster kwam vandaag zien hoe het met ons mama haar breiwerk was want ze had gehoord dat het al zo mooi was.
Het is daar echt een leuke sfeer, de meeste verpleegsters zijn echt super!
Ik ben altijd zo tipsy van die chemo... Vandaag was het weer wat erger... Zo bleek dat ik zag en ineens slecht in mijn maag. Joël was de kids al van school gaan halen. Eens thuisgekomen wou ik gewoon direct in de zetel liggen. Wesley heeft eten gemaakt en Luïs heeft voor de eerste keer zelfstandig geleerd!!! 😄👍
Zaterdag is Bie langs geweest, zij heeft dezelfde soort kanker als ik. Gelukkig hebben ze het bij haar in een vroeger stadium gevonden. Zij is geopereerd en krijgt geen chemo maar bestraling. Ze is zelf met een plantje aloë vera aan het experimenteren en ze heeft mij een plantje cadeau gegeven.
Kei lief!!!
Ze heeft mij uitgelegd dat je de stengel moet openbreken en het sap op een wonde smeren. Bv voor de bestraling of als de kids hun pijn gedaan hebben. Je kan het zelfs in je eten of drinken doen. Dit ga ik toch eens opzoeken.
Ik heb de gel ook bijgekregen ( of beter bijgekocht) bij mijn pruik. De kapper zei dat ik de gel dagelijks op mijn hoofd moet smeren want de haaruitval en chemo zorgt voor wondjes en het jeukt.
De rest van de week ben ik veel bezig geweest, niet veel gerust eigenlijk maar ik voelde mij ook redelijk goed dus dat ging wel. Donderdag ben ik nog eens naar mijn werk gegaan, om mijn collega's te zien. Ik was bang om te gaan, vooral voor mijn eigen emoties en ook voor de reacties over mijn pruik. Natuurlijk weet ik dat mijn collega's kei positief gaan reageren maar het is omdat ik er zelf meer over pieker en mij niet echt op mijn gemak voel.
Toen ik in de lift kwam (hangt een spiegel) was ik direct mijn haar aan het goed leggen. Het lag gewoon normaal hoor maar zo... te braaf voor mij. Pfffff... Dat wordt nog een obsessie 😉
Ik kwam in onze bureau en kreeg direct kei leuke reacties 😊iedereen zei dat je niet zag, dat ik een pruik op had. We hebben goed bijgebabbeld met de collega's en ik ben 's middag mee een broodje gaan halen. Toen we terug kwamen waren mijn baas en nog andere collega's toegekomen. Ik kreeg direct leuke reacties, iedereen zei dat ik er goed uit zag. Na het eten voelde ik me niet zo fantastisch en was ineens heel moe. Ik moest nog langs de mutualiteit en wou wat rusten voor ik de kinderen van school zou halen.
Vrijdag ben ik naar de kapper geweest om mijn pruik wat te laten bijknippen en vooral uitdunnen, het is al beter nu!!! Nadien ben ik met Laura naar de mutualiteit gegaan om de papieren van mijn broer in orde te brengen. Op de terugweg zijn we mijn lievelingsbroodje (buiten de tonijntino bij Natalie want dat is echt de allerlekkerste 😋) pikante tonijnsla van de croissy. Mmmm... Dat heeft mij gesmaakt 😊
Ik heb ook nog drie coole mutsen besteld op zalando. Thuis zet ik altijd direct een muts op, die pruik jeukt ontzettend en de mutsen zijn echt nog cool. Ik wil niet zo van die sjaaltjes aan doen, dan zou ik mezelf helemaal slecht voelen.
Vandaag ben ik opgestaan, gegeten en moest ik mijn haar wassen. Tijdens het wassen voelde het heel droog en dof aan. Toen ik mijn haar wou uitkammen zat het zo erg in elkaar geknoopt, dit had ik nog nooit gezien, er kwamen pakken haar tijdens het kammen. Ik kon het gewoon niet meer kammen!!! Ik begon te wenen... "Oh nee... Het is het moment!!"
Ik ben naar beneden gegaan, heb tondeuse genomen en ben beginnen scheren. Al wenend, ik was echt in schok. Toen het helemaal kort was, viel het eigenlijk nog wel mee. Het is eigenlijk wel stoer zo een kort coupje 💇😀💪
Oké... Ik heb mij klaargemaakt, mooi gemaakt, mijn pruik opgezet en ik ben naar onze Joren en Laura gegaan. Ik kon niet thuis blijven...
Ons mama was daar op Louise aan het passen want zij moesten naar het UZ-Leuven. Zijn dossier is doorgestuurd naar daar om verder te onderzoeken, vandaag zullen ze eindelijk meer weten.
Daar toegekomen zei ons mama direct dat mijn haar (pruik) mooi was maar ik voelde mezelf niet goed. Dat kapsel is zo gemaakt, dat ligt te perfect. We hebben ons Louise wat verwend en rond de middag kwamen ze thuis. Eindelijk wisten we meer... Het is wel degelijk lymfoonkanker zoals ze eerder vermoeden. Onze Joren moet ook chemo krijgen, hij mag kiezen tussen twee behandelingen. 6x om de twee weken of 8x om de drie weken. De laatste is minder zwaar maar hij wil voor de eerste gaan. Hoe vlugger ervan af, hoe beter... Ik zou voor de laatste gaan maar dat is ieder zijn keuze natuurlijk.
Vandaag gaat ons mama mee. Ik ben wat bang want voor haar is het toch wel een schok om je eigen kind aan die apparaten te zien. Maar ze heeft dat goed gedaan en eigenlijk is dat een dagje waarop je NIETS moet doen. Ik was weer laat thuis maar ik heb gevraagd of ik volgende keren vroeger kan komen en dat was in orde.
Het is begonnen... Vrijdag kreeg ik haarpijn, hoofdpijn en als ik met mijn handen door mijn haar ging wist ik genoeg...
Wesley vertrok met Luïs naar de voetbal en Cas ging met zijn meti naar de voetbalwinkel om zijne Nieuwjaar te gaan kiezen. Ik belde eerst naar de kapper voor mijn pruik. Ik mocht in de namiddag komen en dan ging hij mijn haar afscheren en de pruik in model knippen. Hier was ik echt nog niet klaar voor... Ik voelde mij zo slecht. Ik heb naar Natalie gebeld en ze zei direct dat ze mee ging, ze wou absoluut niet dat ik alléén ging. Ik zei dat ik er nog niet klaar voor was en dat ik mijn haar pas wou afscheren als het echt niet meer mooi was. Ze stelde mij gerust, dat we dat gewoon gingen zeggen tegen de kapper. Casje ging ook mee en was zo flink terwijl de kapper de pruik aan het bijknippen was. Natalie zei direct dat de pruik héél mooi was.💁 ze stelde ook voor om ze even op te laten.
Zogezegd zo gedaan... Wij naar de voetbalwinkel. Ik voelde mij niet op mijn gemak, onaantrekkelijk, het gevoel dat iedereen dat zag. Ik voelde mij vooral NIET mezelf. Onze Cas wist niet welk tenueke eerst te kiezen. De mevrouw van de winkel kwam ons helpen. Zij had een sjaaltje op haar hoofd. Ik dacht direct bij mezelf... Zou zij ook...?
Iets verderop een koppel met twee kinderen, die vrouw had ook een pruik op. Ik zag het aan haar wenkbrauwen... Ongelooflijk toch, wij stonden daar met drie in één winkel!!!!
Zondag ben ik nog gaan wandelen met Veerle, ik heb haar leren kennen via Wesley. We hebben een tocht van 7 km gedaan, ik voelde het op laatste goed in mijn benen maar het heeft mij ook echt deugd gedaan. We gaan dat zeker nog doen... ☺️👍
Ik kan eindelijk nog eens op mijn blog schrijven. Ik ben iedere dag thuis maar het komt er soms gewoon niet van. Ik ben nog met zoveel andere dingen bezig. Al het papierwerk om in orde te maken en de telefoontjes, naar de mutualiteit gaan enzoverder...
Zaterdag heeft mijn nichtje Lies mij mee naar Mechelen genomen om te shoppen. Veel hebben we niet gekocht want het was zo druk door de solden dat we het allebei vlug beu waren. We zijn dan gezellig iets gaan eten en hebben wat bijgebabbeld. Het lijkt precies of ik daar vroeger geen tijd voor nam. Ik heb daar zo hard van genoten. ððNadien ben ik de pruik met lang haar gaan passen. Lies vond de kortere ook leuker. Ik heb ne selfie genomen en naar mijn vrienden doorgestuurd, iedereen ook de kids en Wesley vond de kortere leuker. Ik heb beslist, de korte 💇💇💇
Maandag was het terug tijd om naar de chemo te gaan, tot nu toe kijk ik daar altijd naar uit💉💊💉💊
Mijn broer Joren ging met me mee, ik vond dat lief want onze Joren en wachten... Dat gaat niet samen maar hij stond erop om bij me te blijven en mij te steunen😘😘 Ondertussen zijn Wesley Joeri en Chris langgewenst. Ik vond het zo lief dat die mij een bezoekje kwamen brengen, dat maakt het allemaal wat leuker. Het was weer lang wachten... Ik was pas om 20.15u thuis.
Dinsdag viel goed mee, ons mama is naar hier gekomen en we hebben samen de kerstboom afgebroken. Ik had twee tassen koffie op en ik was nogal aan het razen zei ze 😜dat is ook van de cortisone dat ik weer zo opgejaagd was. Nadien werd ik wat misselijk. We zijn nog naar de winkel geweest en nadien heeft ze mijn haar geknipt. Ik ben eigenlijk blij dat het kort is want eigenlijk is het wel frisser zo en iedereen kan er al aan wennen. ☺️
Woensdag was ik echt misselijk, grieperig, koud, ik kon bijna niets eten. Ik heb de ganse dag in mijn zetelke gelegen terwijl de kinderen thuis waren. Gelukkig is mijn broer Joël bij mij gebleven zodat hij ook een oogje in het zeil kon houden.
Ik mag echt van geluk spreken met zoveel lieve mensen rond mij heen... Iedereen wil iets doen om te helpen... Dit ga ik nooit vergeten, ik begin nu al anders in het leven te staan. Genieten van de kleine dingen 😘
Donderdag ging het al beter, er is nog een vriendin langsgekomen en we hebben samen een wijntje gedronken en een leuk gesprek gehad. Ik ben via via in contact gekomen met Bie, ze heeft dezelfde soort kanker als ik. Ze is ook van Kampenhout en we hebben eigenlijk veel gemeenschappelijke vrienden. We hebben wat berichten gestuurd naar elkaar en een â¤ï¸ onder de gestoken. Zij moet iedere dag om bestraling gaan en heeft de operatie al achter de rug. Zo zie je maar dat iedere kanker bij elke persoon anders is en een andere behandeling nodig is.
Vandaag ging het nog beter, ik heb vanalles in het huishouden gedaan, wat in de tuin gewerkt, kids van school gaan halen. Daar geniet ik ook enorm van... Alles op mijn gemakje doen en genieten...
's Avonds kreeg ik wat hoofdpijn, ik vraag mezelf af of dit het begin is van de haaruitval?????? Pfff... Ik zie er echt tegen op... Maar het is voor een goed doel hé, ik probeer mezelf altijd wijs te maken dat ik nadien mooie krullen ga krijgen😉
Hier zijn we weer... Vandaag eigenlijk een super leuk dagje gehad. Natalie mijn vriendin is mee naar het ziekenhuis gegaan. Zij heeft ook kanker gehad enkele jaren geleden, dus ze weet wat ik allemaal moet doorstaan. We hebben eindelijk nog eens wat kunnen bijpraten, dat was ook lang geleden. Het aangename aan het onaangename koppelen😄
Eerst bloed nemen, dan laten controleren in het labo. Er komt toch allemaal veel bij kijken. De verpleegster kwam vertellen dat alles goed was en dat ik kon starten met de chemo. Eerst de baxters met pré-medicatie, drie maal een kwartier en iedere keer 10 min laten spoelen met fysiologisch water. De eerste Baxter chemo hangt eraan, die is altijd spannend want die kan een allergische reactie geven. Ik moet ook een anti-allergie pilletje nemen waar je dat slaperig van wordt. Ik heb vannacht ook al slecht geslapen dus mijn oogjes werden heel klein, gelukkig heeft ons Natalie mij wakker gehouden. Dan terug een half uurtje spoelen, nadien de tweede Baxter en nog eens 10 minuutjes spoelen. Ja er gaat heel wat tijd over, toch een uurtje of 6 mag je rekenen en de verpleegsters doen altijd verder. Ik krijg ook iedere keer een warme maaltijd en dan is Natalie nog cakejes en chocolade gaan halen in de cafetaria. We hebben het zeker niet aan ons hart laten komen 🍫🍰😄
De kindjes zijn met Wesley zijn zus en hun nichtjes naar technopolis gegaan, dus zij konden hun gedachten ook goed verzetten en ze hadden het blijkbaar goed naar hun zin. Toen ik belde wilden ze absoluut blijven slapen dus ik had ook een rustig avondje. ☺️
Ik heb een klein uurtje gerust en hop, het was tijd om naar de kapper te gaan. Ons mama en Natalie gingen mee, hoewel ik wist dat ons mama het er heel moeilijk mee ging hebben.😔
Ik heb vroeger nog bij Sanké gewerkt en kende de kapper, dus de sfeer was heel gemoedelijk. Hij heeft een heel goede uitleg gegeven over de verzorging, de voor- en nadelen van echt of synthetisch haar. Ik heb gekozen voor synthetisch haar omdat je daar het minste werk mee hebt en dat ligt altijd in model ;-) Nu nog de lengte, kort of lang, zoals nu? Pffff... Na enkele kapsels opgezet te hebben wist ik het helemaal niet meer. Enkel de kleur had ik al gekozen, de pruik met langer haar was er niet in de donkere kleur. De kortere coupe mij ook wel goed vond ik maar dat zou nu een ganse verandering zijn, terwijl de langere nadien een grote verandering is. Hij stelde dan voor om het lange haar te bestellen, dan kan ik ze passen.
Vandaag zijn we de derde dag na de chemo en eigenlijk voel ik mij nog altijd goed. Ik ben wel meer moe dan de voorbije dagen, ik weet niet wat ze in diene Baxter gedaan hadden maar ik voelde mij redelijk hyper na de chemo. 😜 Ik heb die nacht géén oog dichtgedaan en 's morgens voelde ik mij goed wakker. Ik voelde mij beter dan de voorbije weken.Waarschijnlijk was ik toen ook heel moe van emoties, het gepieker en de onzekerheid. Ik ga maandag toch eens vragen of het normaal is dat ik de eerste dagen zoveel energie had.
Ik heb de voorbije dagen ook zoveel lieve berichtjes, telefoontjes en bezoekjes gehad. Ik ben heel bij met zoveel lieve mensen rondom mij, iedereen wil helpen. Ik word echt verwend tot en met. 😀
Ik heb maandag ook een afspraak voor mijn haarwerk of pruik zal ik maar zeggen... Ik kijk er niet echt naar uit, ik weet totaal niet wat ik moet kiezen. Ik heb wel al één goede raad gekregen van onze Luïs, géén blond! Haha☺️ Ik heb deze morgen mijn haar gewassen en ik had zoveel schrik dat er ineens een pak haar zou uitvallen bij het kammen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Vanavond is het kerstavond en ik wil er nog eens "op en top" uitzien, ik ga waarschijnlijk voor de laatste keer krullen in mijn haar zetten. Enfin niet voor de laatste keer maar het zal toch nog enkele jaren duren vooraleer ik er terug krullen kan inzetten. Stom maar ik denk dat ik mijn haar heel hard ga missen de komende maanden. Ik weet natuurlijk wel dat dat terug groeit en kort is ook mooi maar ik heb hier lang voor gespaard.
Vandaag weer naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemo. Ja voorlopig zal ik hier heel veel zitten, dus ik zal er maar gewoon vrede mee sluiten hé Ik was weer zooooo zenuwachtig, gewoon het gedacht wat die chemo allemaal teweeg zal brengen. Ga ik ziek zijn? ga ik aftakelen? Ga ik nog de oude Nathalie zijn? Maar vooral ga ik nog voor mijn kindjes kunnen zorgen?Veel keuze heb ik niet, ik moet het gewoon ondergaan hé, ik besef nu nog niet hoe erg mijn leven gaat veranderen. Misschien ook maar best zo... Ik ben al zenuwachtig genoeg...
Hier toegekomen kregen we een aparte kamer, als je de eerste keer komt wordt er een hele uitleg gedaan. De verpleegster kwam eerst om bloed te prikken, daarna de borstverpleegkundige. Zij had goed nieuws... Jeeeeeej ook eens goed nieuws de biopsie van het kliertje onder mijn oksel was goed!!! Ik heb direct naar ons mama gebeld om eens goed nieuws te verkondigen. Je trekt je heel hard op aan zo van die kleine dingen.
Na de borstverpleegkundige kwam de psychologe, nadien de sociaal werkster en telkens die vraag; "en, ben je er klaar voor?"
"Nee ik ben er niet klaar voor, maar het moet gewoon!"
Dat dacht ik dan... maar ik zei natuurlijk gewoon dat ik er klaar voor was.
Die mensen zijn super lief en doen ook gewoon hun job. Ja... Wat moeten ze zeggen? En mijn innerlijke woede kan ik hier helemaal kwijt, ik kan schrijven wat ik denk.
De psychologe had leuke boekjes bij voor de kinderen en heeft nog allerlei tips gegeven. Dan kwam de sociaal assistente en nadien een verpleegkundige die alle bijwerkingen van chemo kwam uitleggen. Cindy is mij ook een bezoekje komen brengen, ik was zo blij dat zij er was toen ze de chemo opstartten. Ze heeft mij heel hard op mijn gemak gesteld. We hebben ondertussen wat bij gebabbeld en alles ging goed met mij. Wesley zij dat ik wat bleekjes zag maar voor de rest niets aan de hand.
Ik heb tussendoor ook nog veel berichten met mijn broer gestuurd. Hij moest vandaag geopereerd worden om een biopsie te laten doen, ik vind het verschrikkelijk dat ik er niet echt kan zijn voor hem. Ik wou dat ik bij hem in het ziekenhuis kon zijn want ik weet hoe moeilijk het is om daar constant te zitten wachten in onzekerheid. Ik hoop dat de onderzoeken ook voor hem snel achter de rug zijn en dat hij weet waar hij voor staat en vanaf dan is het vechten. Wie weet kunnen we misschien voor onze chemo gaan?
Ik ben de oudste van de drie kinderen, ik heb nog een broer Joël (19) en Joren (28). Onze Joren is juist papa geworden van een dochtertje Louise, waar ik meter van ben Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...
Ik moest vandaag zelf de poortkatheter laten plaatsen, mijn nichtje Lies ging met mij mee. Mijn broer moest naar een ander ziekenhuis, we hadden wat berichtjes zitten sturen en grappige foto's. Na lang wachten was het eindelijk aan mijn beurt, ik mocht zo'n schoon kleedje aan doen en de verpleegster kwam mij halen in een rolstoel. Ik dacht moet da nu echt, ik kan nog wel stappen hoor! Ik was gewoon super zenuwachtig, ik heb nog nooit een operatie gehad. De Dokter die de operatie ging doen kwam me eerst plaatselijk verdoven. Ze zei dat de operatie zo ging zijn als bij de tandarts, achteraf gezien vond ik toch dat mijn tandarts iets zachtaardiger was Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ik had mij nog geen half uurtje neergelegd toen Chris belde, mijn stiefvader (die ik als mijne papa beschouw ) Hij was bij mijn broer en schoonzus en ze hadden geen goed nieuws gekregen. Alle onderzoeken wijzen uit naar Lymfone kanker...Dit kon toch niet waar zijn??? Ik zit zo hard in met mijn mama, ze is zelf haar mama verloren aan kanker toen ze 16 was. Ik heb er gewoon geen woorden meer voor...
Woensdag moest ik weer naar het ziekenhuis, voor een hartonderzoek. Weer nucleaire vloeistof ingespoten maar nu mocht ik direct onder de scanner. Ja het stomme is dat ik dan op één meter van de kindjes moet blijven, nu dat we juist zoveel knuffels kunnen gebruiken. Onze Cas heeft het daar echt moeilijk mee, soms vergat hij dat en dan kwam met zijn armen open naar mij gelopen en dan... ah ja... op één meter afstand blijven.
Nadien moest ik een clips in het gezwel laten plaatsen, omdat na de chemo het gezwel zo klein of helemaal weg is en met die clips kunnen ze het slecht weefsel terug vinden en weg snijden. Terwijl ze dat plaatsten, keken ze nog eens met een echo al mijn klieren na, ook onder mijn oksel. Daar was een lymfeklier die heel erg pijn deed als de dokter met dat apparaat er op drukte. Ze zei; "daar gaan we ook een biopsie van doen" Allé... dat wordt weeral bang afwachten...
Vandaag is het de grote dag... Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt)
Eerst een longonderzoek dan direct echo, bij de echo zeiden ze dat alles er goed uit zag. Okay, ik was al minder zenuwachtig en voelde mij iets meer op mijn gemak. Dan moest ik bloed laten nemen en daarna moest ik naar de nucleaire afdeling, nummertje 165 (ondertussen ken ik die al van buiten)
Eerst moest ik een nucleaire vloeistof laten inspuiten en na 3 uurtjes mocht ik onder de scan. We zijn in afwachting naar Mechelen gereden, effe gedachten verzetten, iets gezelligs gaan eten, nog wat winkeltjes doen en hop terug naar het ziekenhuis. Pffff... mijn moed zakte weer in mijn schoenen toen ik binnenkwam, de geur alléén al.
Toen de scan gedaan kwam de verpleegster van radiologie zeggen dat er niets speciaals te zien was. Goh... wat een opluchting, er viel precies 100 kg van mij af. Nadien moesten we wachten op de borstverpleegkundige, die ons meenam naar een bureautje en ons uitlegde wat er allemaal ging gebeuren. Er zijn geen uitzaaiingen maar de kanker is triple negatief een agressieve, snelgroeiende kanker. Ik moet eerst chemo krijgen omdat er anders teveel tijd tussen de operatie en de chemo is. Daardoor zou de kans groter zijn dat "slechte" cellen zich gaan nestelen en over het hoofd worden gezien. De chemo zorgt ervoor dat die slechte cellen afsterven en dat het gezwelletje nog meer krimpt of zelfs gewoon verdwijnt. Ze verzekerden me dat ik er vlug bij was. Ja op dat moment moet je je aan de goede dingen optrekken. We moesten dan ook direct naar de oncoloog want ze willen volgende week starten. Die gaf een ganse uitleg waar ik nadien de helft nog van wist... ik weet wel nog dat hij vroeg of we nog een kinderwens hadden want dan passen ze de chemo aan, hoe kan je dat nu op die moment beslissen? Ik ben thuis gekomen en heb een goei glas wijn gedronken nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
Hier zijn we dan... ik had nooit gedacht dat ik ooit in mijn leven een blog zou maken, laat staan over mezelf. Maar zoals het spreekwoord zegt "ieder nadeel heeft zijn voordeel" wie weet heb ik ergens nog een verborgen talent ??
Ik weet niet eens hoe ik er aan moet beginnen... misschien best bij het begin...
Ik slaap altijd op mijn buik, ik voelde ineens iets raar aan mijn rechterborst. Het deed geen pijn maar er was iets dat daar niet thuis hoorde. Ik ben dan beginnen voelen en voelde een knobbeltje. Ik was niet direct in paniek maar dacht het wel een klier zou zijn ofzo. De volgende avonden, heb ik er steeds aan gevoeld en het bleef daar maar zitten. Ik heb toen een afspraak gemaakt bij mijn huisarts, zij voelde er aan dacht ook eerder aan iets goedaardig. Ze stuurde mij voor alle zekerheid door voor een echo en misschien een bijkomende mammografie. Enkele dagen later kon ik al voor de echo gaan, de dokter was heel stil en vroeg hoelang het geleden was dat ik het knobbeltje gevoeld had. Ik kreeg een kleine paniekaanval en begon te wenen, ik vroeg of het kwaadaardig was? Ze stelde mij gerust dat het er eerder goedaardig uitzag maar dat ik naar het ziekenhuis moest voor NMR-scan.
Een week later mocht ik voor de scan gaan, Wesley ging met me mee.
Ik was heel bang en vertelde de twee verpleegsters dat ik zo snel mogelijk de uitslag wou weten. Ze zeiden dat er waarschijnlijk nog een mammografie ging volgen, één van de dagen... ik heb er nog eens op aangedrongen dat ik echt wel zo snel mogelijk de waarheid wou weten want bij mijn zoontje Cas is vier jaar geleden ook kanker vastgesteld. Toen de scan gedaan was kwamen de verpleegsters vertellen dat ze de dokter gebeld hadden, die ging direct eens langskomen. Zij heeft dan direct voorgesteld om een biopsie te doen dezelfde dag, de biopsie deed geen pijn, ze verdoofden mijn borst en dan werd er met een naald kleine stukjes weefsel uit mijn borst gehaald. Zij verzekerde nog eens dat het er eerder goedaardig uitzag.Twee dagen later had ik een afspraak bij de huisdokter voor de uitslag, ik zag direct aan haar gezicht dat het geen goed nieuws was.
Het is cliché maar mijn wereld stortte in...
Ik was bang en zat met zoveel vragen, hoe moet ik dit aan de kinderen vertellen???
Ga ik dood??
De dokter had met het ziekenhuis direct allerlei onderzoeken gepland maar het was nog maar donderdag en dinsdag mocht ik pas gaan.
Die dagen waren verschrikkelijk, ik dacht direct dat ik overal uitzaaiingen had ofzo. Ik weet wel dat je niet het slechtste mag denken maar automatisch doe je dat toch. Ik heb de kinderen ook direct verteld dat er een slecht bolletje in mama haar borst zit en ik heb direct voorbeelden gegeven van iedereen dat er wel is doorgekomen. Nu is het bang afwachten naar dinsdag....
Klavertje 4
Dan terug een half uurtje spoelen, nadien de tweede Baxter en nog eens 10 minuutjes spoelen. Ja er gaat heel wat tijd over, toch een uurtje of 6 mag je rekenen en de verpleegsters doen altijd verder. Ik krijg ook iedere keer een warme maaltijd en dan is Natalie nog cakejes en chocolade gaan halen in de cafetaria. We hebben het zeker niet aan ons hart laten komen 🍫🍰😄
Ik was weer zooooo zenuwachtig, gewoon het gedacht wat die chemo allemaal teweeg zal brengen. Ga ik ziek zijn? ga ik aftakelen? Ga ik nog de oude Nathalie zijn? Maar vooral ga ik nog voor mijn kindjes kunnen zorgen?Veel keuze heb ik niet, ik moet het gewoon ondergaan hé, ik besef nu nog niet hoe erg mijn leven gaat veranderen. Misschien ook maar best zo... Ik ben al zenuwachtig genoeg...
de biopsie van het kliertje onder mijn oksel was goed!!! Ik heb direct naar ons mama gebeld om eens goed nieuws te verkondigen. Je trekt je heel hard op aan zo van die kleine dingen. 
Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt
nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
