Vrijdag was het eindelijk zover, ik mocht mijn eerste echo laten doen.
Ik was weer super zenuwachtig en heb redelijk lang moeten wachten. Ik kon me niet concentreren om iets te lezen of een spelletje op de iPad te spelen. Eindelijk was het aan mij, de dokter die de echo deed, begon met haar toestel over mijn borst te rollen. Ze vroeg waar het knobbeltje juist zat. Ik toonde haar rechts onderaan, ze zei dat ze niets zag. Ik vroeg haar of dat kon verplaatsen maar ze antwoordde van niet. Ze rolde nog verder op de plaats die had aangetoond en zei; " die chemo heeft zijn werk heel goed gedaan, ik zie enkel nog een heel klein streepje."
De tranen rolden over mijn wangen, ik kon het weer niet tegenhouden. Maar deze keer waren het tranen van geluk...
In het naar buiten gaan belde ik direct naar Wesley, ons mama en Veerle. Ik ben naar de kinderen gereden want die waren bij Wesley zijn zus en we hadden afgesproken om naar de cinema te gaan. Ik vertelde daar ook het goede nieuws, iedereen was blij voor...
Eigenlijk was ik de stemming voor een klein feestje maar dat lukte niet, de kids moesten gaan trainen. Ik ben naar mijn meter en tante Martine gegaan om eindelijk eens "goed nieuws" te vertellen. Eens thuisgekomen had ik zin in een glaasje wijn, ondertussen belde ik naar Natalie, Joeri en kwamen de kids terug thuis. Cas wou muziek op zetten en we hebben een klein feestje onder ons gehouden. Dat deed deugd, alle stress was van mijn lichaam gevallen, ik zie resultaat en weet nu waarom ik het doe. Ik heb een enorme boost gekregen.
Zaterdag hebben we Valentijn gevierd. Wesley had lekker gekookt en mijn broer, Laura en Louise zijn komen eten. Het was gezellig, hoewel ik redelijk moe was. Ik zag het ook aan onze Joren, die chemo kruipt in onze kleren.
Klavertje 4
