Ik ben de oudste van de drie kinderen, ik heb nog een broer Joël (19) en Joren (28). Onze Joren is juist papa geworden van een dochtertje Louise, waar ik meter van ben Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...
Ik moest vandaag zelf de poortkatheter laten plaatsen, mijn nichtje Lies ging met mij mee. Mijn broer moest naar een ander ziekenhuis, we hadden wat berichtjes zitten sturen en grappige foto's. Na lang wachten was het eindelijk aan mijn beurt, ik mocht zo'n schoon kleedje aan doen en de verpleegster kwam mij halen in een rolstoel. Ik dacht moet da nu echt, ik kan nog wel stappen hoor! Ik was gewoon super zenuwachtig, ik heb nog nooit een operatie gehad. De Dokter die de operatie ging doen kwam me eerst plaatselijk verdoven. Ze zei dat de operatie zo ging zijn als bij de tandarts, achteraf gezien vond ik toch dat mijn tandarts iets zachtaardiger was Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ik had mij nog geen half uurtje neergelegd toen Chris belde, mijn stiefvader (die ik als mijne papa beschouw ) Hij was bij mijn broer en schoonzus en ze hadden geen goed nieuws gekregen. Alle onderzoeken wijzen uit naar Lymfone kanker...Dit kon toch niet waar zijn??? Ik zit zo hard in met mijn mama, ze is zelf haar mama verloren aan kanker toen ze 16 was. Ik heb er gewoon geen woorden meer voor...
Woensdag moest ik weer naar het ziekenhuis, voor een hartonderzoek. Weer nucleaire vloeistof ingespoten maar nu mocht ik direct onder de scanner. Ja het stomme is dat ik dan op één meter van de kindjes moet blijven, nu dat we juist zoveel knuffels kunnen gebruiken. Onze Cas heeft het daar echt moeilijk mee, soms vergat hij dat en dan kwam met zijn armen open naar mij gelopen en dan... ah ja... op één meter afstand blijven.
Nadien moest ik een clips in het gezwel laten plaatsen, omdat na de chemo het gezwel zo klein of helemaal weg is en met die clips kunnen ze het slecht weefsel terug vinden en weg snijden. Terwijl ze dat plaatsten, keken ze nog eens met een echo al mijn klieren na, ook onder mijn oksel. Daar was een lymfeklier die heel erg pijn deed als de dokter met dat apparaat er op drukte. Ze zei; "daar gaan we ook een biopsie van doen" Allé... dat wordt weeral bang afwachten...
Vandaag is het de grote dag... Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt)
Eerst een longonderzoek dan direct echo, bij de echo zeiden ze dat alles er goed uit zag. Okay, ik was al minder zenuwachtig en voelde mij iets meer op mijn gemak. Dan moest ik bloed laten nemen en daarna moest ik naar de nucleaire afdeling, nummertje 165 (ondertussen ken ik die al van buiten)
Eerst moest ik een nucleaire vloeistof laten inspuiten en na 3 uurtjes mocht ik onder de scan. We zijn in afwachting naar Mechelen gereden, effe gedachten verzetten, iets gezelligs gaan eten, nog wat winkeltjes doen en hop terug naar het ziekenhuis. Pffff... mijn moed zakte weer in mijn schoenen toen ik binnenkwam, de geur alléén al.
Toen de scan gedaan kwam de verpleegster van radiologie zeggen dat er niets speciaals te zien was. Goh... wat een opluchting, er viel precies 100 kg van mij af. Nadien moesten we wachten op de borstverpleegkundige, die ons meenam naar een bureautje en ons uitlegde wat er allemaal ging gebeuren. Er zijn geen uitzaaiingen maar de kanker is triple negatief een agressieve, snelgroeiende kanker. Ik moet eerst chemo krijgen omdat er anders teveel tijd tussen de operatie en de chemo is. Daardoor zou de kans groter zijn dat "slechte" cellen zich gaan nestelen en over het hoofd worden gezien. De chemo zorgt ervoor dat die slechte cellen afsterven en dat het gezwelletje nog meer krimpt of zelfs gewoon verdwijnt. Ze verzekerden me dat ik er vlug bij was. Ja op dat moment moet je je aan de goede dingen optrekken. We moesten dan ook direct naar de oncoloog want ze willen volgende week starten. Die gaf een ganse uitleg waar ik nadien de helft nog van wist... ik weet wel nog dat hij vroeg of we nog een kinderwens hadden want dan passen ze de chemo aan, hoe kan je dat nu op die moment beslissen? Ik ben thuis gekomen en heb een goei glas wijn gedronken nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
Klavertje 4
Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...
Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn
Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler
Ons mama kwam de kindjes halen om naar school te doen want we moesten al om 08.30u in het ziekenhuis zijn. Vol zenuwen reden wesley en ik naar het ziekenhuis, daar zaten we al op de verkeerde afdeling, dat was onze schuld niet maar er was een beetje verwarring omdat de huisdokter gezegd had dat ik een dagopname had maar eigenlijk moest ik gewoon de onderzoeken doen. Ik kreeg een schema waar alle uren en onderzoeken opstonden. Die moesten we dan mooi volgen, net of ik was de taken op mijn werk aan het afvinken (afgewerkt
nog alle telefoontjes beantwoord en nadien heb ik naar Cindy gebeld. Zij is mijn vroeger buurmeisje en heeft enkele jaren geleden ook borstkanker gekregen. Ze heeft mij echt goede raad en tips gegeven, het deed mij deugd om met haar te praten.
