Vandaag weer naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemo. Ja voorlopig zal ik hier heel veel zitten, dus ik zal er maar gewoon vrede mee sluiten hé Ik was weer zooooo zenuwachtig, gewoon het gedacht wat die chemo allemaal teweeg zal brengen. Ga ik ziek zijn? ga ik aftakelen? Ga ik nog de oude Nathalie zijn? Maar vooral ga ik nog voor mijn kindjes kunnen zorgen?Veel keuze heb ik niet, ik moet het gewoon ondergaan hé, ik besef nu nog niet hoe erg mijn leven gaat veranderen. Misschien ook maar best zo... Ik ben al zenuwachtig genoeg...



Hier toegekomen kregen we een aparte kamer, als je de eerste keer komt wordt er een hele uitleg gedaan. De verpleegster kwam eerst om bloed te prikken, daarna de borstverpleegkundige. Zij had goed nieuws... Jeeeeeej ook eens goed nieuws de biopsie van het kliertje onder mijn oksel was goed!!! Ik heb direct naar ons mama gebeld om eens goed nieuws te verkondigen. Je trekt je heel hard op aan zo van die kleine dingen.



Na de borstverpleegkundige kwam de psychologe, nadien de sociaal werkster en telkens die vraag; "en, ben je er klaar voor?"

"Nee ik ben er niet klaar voor, maar het moet gewoon!"

Dat dacht ik dan... maar ik zei natuurlijk gewoon dat ik er klaar voor was.

Die mensen zijn super lief en doen ook gewoon hun job. Ja... Wat moeten ze zeggen? En mijn innerlijke woede kan ik hier helemaal kwijt, ik kan schrijven wat ik denk. 

De psychologe had leuke boekjes bij voor de kinderen en heeft nog allerlei tips gegeven. Dan kwam de sociaal assistente en nadien een verpleegkundige die alle bijwerkingen van chemo kwam uitleggen. Cindy is mij ook een bezoekje komen brengen, ik was zo blij dat zij er was toen ze de chemo opstartten. Ze heeft mij heel hard op mijn gemak gesteld. We hebben ondertussen wat bij gebabbeld en alles ging goed met mij. Wesley zij dat ik wat bleekjes zag maar voor de rest niets aan de hand.



Ik heb tussendoor ook nog veel berichten met mijn broer gestuurd. Hij moest vandaag geopereerd worden om een biopsie te laten doen, ik vind het verschrikkelijk dat ik er niet echt kan zijn voor hem. Ik wou dat ik bij hem in het ziekenhuis kon zijn want ik weet hoe moeilijk het is om daar constant te zitten wachten in onzekerheid. Ik hoop dat de onderzoeken ook voor hem snel achter de rug zijn en dat hij weet waar hij voor staat en vanaf dan is het vechten. Wie weet kunnen we misschien voor onze chemo gaan?