Het is krokusvakantie en de kids zijn thuis. Ergens is het wel een opluchting want als ik chemo krijg heb ik minder energie en kan ik het lawaai van de kinderen echt niet verdragen. Het regent iedere dag en ze kunnen niet buiten dus ik moet ze kunnen bezighouden. Vandaag hebben we een nestje voor Fons geknutseld. Ze kunnen hem niet gerust laten en lopen altijd achter dat beestje aan, ocharme. We hebben een kartonnen doos geverfd en dat boven op de kast in de garage gezet dat hij daar wat rustig kan slapen. Deze morgen was hij naar buiten gegaan(hij slaapt altijd binnen) normaal gezien komt hij vlug terug om 's morgens te eten maar hij kwam maar niet. Ik belde naar meter, misschien was hij daar binnen gegaan. Ze zei dat hij er niet was. We waren overal aan het roepen, met zijn korreltjes aan het schudden maar geen Fons te bespeuren. Dit is echt zijn gewoonte niet en het regende heel hard, ik was ongerust...Ik ben mijn auto ingesprongen en op de grote baan gaan kijken maar ik zag niets. Ondertussen kwam tante Martine langs, we zijn met de paraplu het straat afgegaan en toen ik terug thuis kwam, kwam hij helemaal nat de oprit opgerend. Ik was zo blij, ik heb hem goed vastgepakt😻😻
Fons is geen gewone kat, hij zo lief en ligt iedere dag bij mij in de zetel. De kinderen zijn er ook zo zot van, dat ze hem geen vijf minuten rust gunnen. Ze willen hem altijd pakken en leuren er overal mee rond, hij laat dat allemaal toe. Ik maak mij dan ook vaak boos dat ze hem wat moeten gerust laten. Dus daarmee het nestje op de kast 😹
Maandagmorgen kwam Veerle me halen. Zij ging vandaag mee naar de chemo maar ik kreeg weer slecht nieuws. Mijn witte bloedcellen waren nog steeds te laag. Hoe vlotjes het de voorbije weken ook ging ik heb het gevoel dat ik momenteel niet vooruit ga. Ik wil chemo dat dat vuil ding uit mijn lichaam is. Ik moet nu vitaminen nemen en voor de rest kan ik er niets aan doen. Vrijdag mag ik een tussentijdse echo laten doen om mezelf gerust te stellen. Langs de andere kant vond ik het ook niet erg want er lag weer een rare naast mij, ik heb daar echt geen chance mee. Die vrouw zette haar recht en vroeg direct;" is het ook in de borst bij u?" Ik zei;" ja" en voor ik nog iets kon zeggen " het is toch erg zenne, en nog zo jong, miserie, miserie..." Daar krijg ik het direct van, ja ik ben jong maar ja... Kanker bespaart niemand hoor! Dan begon ze over haar chemo, zij heeft eerst de vier zwaardere chemo's gekregen en nu de 12 wekelijkse. Ik zei dat dat het omgekeerde van mij was. Ze informeerde mij er direct bij dat ze zo content was dat diene voorbij was want het was héél zwaar. Mja... Dat is tactvol, wetende dat ik die nog moet krijgen! Haar man kwam binnen zei dat ze dat niet moest zeggen tegen mij dus ik dacht...ok, dat komt hier goed. Maar dan begon hij over zijn miserie, dat was pas ne rare. Dat zijn vrouw de kinkhoest had gekregen en dat ze naar een optreden gingen en de muzikanten hoorden haar tot op het podium hoesten... OK dan... Hij probeerde grapjes te maken maar Veerle en ik begrepen er niets van? Ik had echt geen goed gevoel bij die mensen, die waren precies uit op sensatie ofzo? Dan het beste van al, de oncoloog kwam tegen haar zeggen dat bloed niet goed was, ze moest een Baxter bloed krijgen. Ze vroeg aan de oncoloog van wie dat bloed komt want nu met dat Zika virus...
Ge weet maar nooit hé 😄😷😷
Maandagmorgen, weer hetzelfde ritueel als de voorbije weken... Alléén was deze iets anders. De oncoloog kwam vertellen dat mijn witte bloedcellen te laag waren en dat ik deze week geen chemo kreeg. Ik was zwaar teleurgesteld... Ik had het gevoel dat ik ter plaatste bleef trappelen... Ik vroeg of ik iets kon doen, de oncoloog zei van niet. "Gewoon doen zoals je altijd doet" zei hij met een glimlach en hier moest ik het mee doen. Maandag en dinsdag was ik heel ambetant, ik heb het gevoel dat ik er niet aan kan werken nu maar langs de andere kant profiteer ik van de energie dat ik heb. Ik voel goed het verschil met de voorbije weken. Ik kan weer koffie ruiken en drinken, parfum en andere sterke geuren verdragen. Op naar volgende maandag👍
Klavertje 4
Het is krokusvakantie en de kids zijn thuis. Ergens is het wel een opluchting want als ik chemo krijg heb ik minder energie en kan ik het lawaai van de kinderen echt niet verdragen. Het regent iedere dag en ze kunnen niet buiten dus ik moet ze kunnen bezighouden. Vandaag hebben we een nestje voor Fons geknutseld. Ze kunnen hem niet gerust laten en lopen altijd achter dat beestje aan, ocharme. We hebben een kartonnen doos geverfd en dat boven op de kast in de garage gezet dat hij daar wat rustig kan slapen. Deze morgen was hij naar buiten gegaan(hij slaapt altijd binnen) normaal gezien komt hij vlug terug om 's morgens te eten maar hij kwam maar niet. Ik belde naar meter, misschien was hij daar binnen gegaan. Ze zei dat hij er niet was. We waren overal aan het roepen, met zijn korreltjes aan het schudden maar geen Fons te bespeuren. Dit is echt zijn gewoonte niet en het regende heel hard, ik was ongerust...Ik ben mijn auto ingesprongen en op de grote baan gaan kijken maar ik zag niets. Ondertussen kwam tante Martine langs, we zijn met de paraplu het straat afgegaan en toen ik terug thuis kwam, kwam hij helemaal nat de oprit opgerend. Ik was zo blij, ik heb hem goed vastgepakt😻😻
