Vandaag weer naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemo. Ja voorlopig zal ik hier heel veel zitten, dus ik zal er maar gewoon vrede mee sluiten hé Ik was weer zooooo zenuwachtig, gewoon het gedacht wat die chemo allemaal teweeg zal brengen. Ga ik ziek zijn? ga ik aftakelen? Ga ik nog de oude Nathalie zijn? Maar vooral ga ik nog voor mijn kindjes kunnen zorgen?Veel keuze heb ik niet, ik moet het gewoon ondergaan hé, ik besef nu nog niet hoe erg mijn leven gaat veranderen. Misschien ook maar best zo... Ik ben al zenuwachtig genoeg...



Hier toegekomen kregen we een aparte kamer, als je de eerste keer komt wordt er een hele uitleg gedaan. De verpleegster kwam eerst om bloed te prikken, daarna de borstverpleegkundige. Zij had goed nieuws... Jeeeeeej ook eens goed nieuws de biopsie van het kliertje onder mijn oksel was goed!!! Ik heb direct naar ons mama gebeld om eens goed nieuws te verkondigen. Je trekt je heel hard op aan zo van die kleine dingen.



Na de borstverpleegkundige kwam de psychologe, nadien de sociaal werkster en telkens die vraag; "en, ben je er klaar voor?"

"Nee ik ben er niet klaar voor, maar het moet gewoon!"

Dat dacht ik dan... maar ik zei natuurlijk gewoon dat ik er klaar voor was.

Die mensen zijn super lief en doen ook gewoon hun job. Ja... Wat moeten ze zeggen? En mijn innerlijke woede kan ik hier helemaal kwijt, ik kan schrijven wat ik denk. 

De psychologe had leuke boekjes bij voor de kinderen en heeft nog allerlei tips gegeven. Dan kwam de sociaal assistente en nadien een verpleegkundige die alle bijwerkingen van chemo kwam uitleggen. Cindy is mij ook een bezoekje komen brengen, ik was zo blij dat zij er was toen ze de chemo opstartten. Ze heeft mij heel hard op mijn gemak gesteld. We hebben ondertussen wat bij gebabbeld en alles ging goed met mij. Wesley zij dat ik wat bleekjes zag maar voor de rest niets aan de hand.



Ik heb tussendoor ook nog veel berichten met mijn broer gestuurd. Hij moest vandaag geopereerd worden om een biopsie te laten doen, ik vind het verschrikkelijk dat ik er niet echt kan zijn voor hem. Ik wou dat ik bij hem in het ziekenhuis kon zijn want ik weet hoe moeilijk het is om daar constant te zitten wachten in onzekerheid. Ik hoop dat de onderzoeken ook voor hem snel achter de rug zijn en dat hij weet waar hij voor staat en vanaf dan is het vechten. Wie weet kunnen we misschien voor onze chemo gaan?

Ik ben de oudste van de drie kinderen, ik heb nog een broer Joël (19) en Joren (28). Onze Joren is juist papa geworden van een dochtertje Louise, waar ik meter van ben  Sinds de geboorte van Louise was hij hees, eerst dachten we vermoeidheid dan zou het een infectie geweest zijn. Hij was naar een specialist geweest en die zei dat hij een verlamming had aan één van zijn stembanden, hij had gisteren een NMR-scan laten doen. Gisterenavond had de Dokter nog om 22u gebeld dat hij vandaag verdere onderzoeken moest laten doen. Mijn schoonzus belde, ik kon er niet van slapen maar dacht dan dit kan niet hé. Ik probeerde mezelf te sussen dat het wel zo erg niet zou zijn...

 
Ik moest vandaag zelf de poortkatheter laten plaatsen, mijn nichtje Lies ging met mij mee. Mijn broer moest naar een ander ziekenhuis, we hadden wat berichtjes zitten sturen en grappige foto's. Na lang wachten was het eindelijk aan mijn beurt, ik mocht zo'n schoon kleedje aan doen en de verpleegster kwam mij halen in een rolstoel. Ik dacht moet da nu echt, ik kan nog wel stappen hoor! Ik was gewoon super zenuwachtig, ik heb nog nooit een operatie gehad. De Dokter die de operatie ging doen kwam me eerst plaatselijk verdoven. Ze zei dat de operatie zo ging zijn als bij de tandarts, achteraf gezien vond ik toch dat mijn tandarts iets zachtaardiger was   Ze mochten ook wel op voorhand zeggen dat je makkelijke kledij moest aandoen want je kan je arm, waar de katheter geplaatst is, moeilijk bewegen. Amai dat deed toch pijn Lies is direct met mij naar de apotheek gereden voor pijnstillers en spuiten tegen een trombose. Toen we thuis waren had ik mij in mijn zetelke genesteld met mijn fleece dekentje.... Oh... dat voelde toch al iets comfortabeler

Ik had mij nog geen half uurtje neergelegd toen Chris belde, mijn stiefvader (die ik als mijne papa beschouw ) Hij was bij mijn broer en schoonzus en ze hadden geen goed nieuws gekregen. Alle onderzoeken wijzen uit naar Lymfone kanker...Dit kon toch niet waar zijn???  Ik zit zo hard in met mijn mama, ze is zelf haar mama verloren aan kanker toen ze 16 was. Ik heb er gewoon geen woorden meer voor...

Nadien moest ik een clips in het gezwel laten plaatsen, omdat na de chemo het gezwel zo klein of helemaal weg is en met die clips kunnen ze het slecht weefsel terug vinden en weg snijden. Terwijl ze dat plaatsten, keken ze nog eens met een echo al mijn klieren na, ook onder mijn oksel. Daar was een lymfeklier die heel erg pijn deed als de dokter met dat apparaat er op drukte. Ze zei; "daar gaan we ook een biopsie van doen" Allé... dat wordt weeral bang afwachten...

Eerst een longonderzoek dan direct echo, bij de echo zeiden ze dat alles er goed uit zag. Okay, ik was al minder zenuwachtig en voelde mij iets meer op mijn gemak. Dan moest ik bloed laten nemen en daarna moest ik naar de nucleaire afdeling, nummertje 165 (ondertussen ken ik die al van buiten)

Ik weet niet eens hoe ik er aan moet beginnen... misschien best bij het begin...

Ik slaap altijd op mijn buik, ik voelde ineens iets raar aan mijn rechterborst. Het deed geen pijn maar er was iets dat daar niet thuis hoorde. Ik ben dan beginnen voelen en voelde een knobbeltje. Ik was niet direct in paniek maar dacht het wel een klier zou zijn ofzo. De volgende avonden, heb ik er steeds aan gevoeld en het bleef daar maar zitten. Ik heb toen een afspraak gemaakt bij mijn huisarts, zij voelde er aan dacht ook eerder aan iets goedaardig. Ze stuurde mij voor alle zekerheid door voor een echo en misschien een bijkomende mammografie. Enkele dagen later kon ik al voor de echo gaan, de dokter was heel stil en vroeg hoelang het geleden was dat ik het knobbeltje gevoeld had. Ik kreeg een kleine paniekaanval en begon te wenen, ik vroeg of het kwaadaardig was? Ze stelde mij gerust dat het er eerder goedaardig uitzag maar dat ik naar het ziekenhuis moest voor NMR-scan. 

Een week later mocht ik voor de scan gaan, Wesley ging met me mee. 

Ik was heel bang en vertelde de twee verpleegsters dat ik zo snel mogelijk de uitslag wou weten. Ze zeiden dat er waarschijnlijk nog een mammografie ging volgen, één van de dagen... ik heb er nog eens op aangedrongen dat ik echt wel zo snel mogelijk de waarheid wou weten want bij mijn zoontje Cas is vier jaar geleden ook kanker vastgesteld. Toen de scan gedaan was kwamen de verpleegsters vertellen dat ze de dokter gebeld hadden, die ging direct eens langskomen. Zij heeft dan direct voorgesteld om een biopsie te doen dezelfde dag, de biopsie deed geen pijn, ze verdoofden mijn borst en dan werd er met een naald kleine stukjes weefsel uit mijn borst gehaald. Zij verzekerde nog eens dat het er eerder goedaardig uitzag.Twee dagen later had ik een afspraak bij de huisdokter voor de uitslag, ik zag direct aan haar gezicht dat het geen goed nieuws was.

Het is cliché maar mijn wereld stortte in... 

Ik was bang en zat met zoveel vragen, hoe moet ik dit aan de kinderen vertellen??? 

Ga ik dood?? 

De dokter had met het ziekenhuis direct allerlei onderzoeken gepland maar het was nog maar donderdag en dinsdag mocht ik pas gaan. 

Die dagen waren verschrikkelijk, ik dacht direct dat ik overal uitzaaiingen had ofzo. Ik weet wel dat je niet het slechtste mag denken maar automatisch doe je dat toch. Ik heb de kinderen ook direct verteld dat er een slecht bolletje in mama haar borst zit en ik heb direct voorbeelden gegeven van iedereen dat er wel is doorgekomen. Nu is het bang afwachten naar dinsdag....