Vandaag legde ik mijn examen ‘Consumer exploitation: The Indian perspective’ af, wat meteen ook het afscheid van mijn Indische leerkracht betekende. Ditmaal geen zucht van opluchting maar van weemoed aangezien ik mijn Indische leerkracht echt ga missen :)! De voorbije vijf dagen onderwees hij ons over de verschillende manieren waarop bedrijven consumenten uitbuiten. Niet op een strenge leerkrachtentoon maar als een zachtaardige surrogaatpapa die ons wilde beschermen tegen de grote, boze wereld. Het was ook een man van de alternatieve geneeskunde. Toen hij mij betrapte op het nemen van een keelpastille hield hij mij tegen: ‘Natalie, why do you take this? The best remedy to cure a sore throat is to gargle with hot, salted water.’ Na het uitproberen, moet ik bekennen dat het inderdaad een beetje helpt maar ik heb wel de rest van de dag met een vreselijke dorst rondgelopen!
Naast geneeskunde leerde hij ons ook veel bij over de Indische klederdracht. Woensdag kwam hij de klas binnen met een eigenaardige, lange vest aan. Toen wij hem om uitleg vroegen zei hij ‘Deze typische Indische vest heb ik speciaal voor jullie aangedaan zodat jullie ook eens kunnen zien hoe men in India gekleed gaat.’ Ja, het was echt een lieve man, misschien zelfs een beetje te lief. Zonder problemen stemde hij erin toe om ons onze nota’s te laten gebruiken tijdens het gesloten boek examen. Maar aangezien het vooral toepassingsvragen waren, hielpen deze nota’s ons niet erg. Dus ook toen hij besliste om tijdens het examen even een koffietje te gaan drinken en ons dus een half uur lang zonder toezicht in het lokaal achterliet, konden we elkaar niet veel helpen. Het gaf Romka en mij wel even de tijd om te overleggen hoe we afscheid zouden nemen van onze leerkracht. We zagen namelijk dat toen Mariana haar examen indiende er een innig afscheid volgde, inclusief enkele kussen op de wang. Ok, Romka en ik apprecieerden onze leerkracht allebei heel erg maar om hem nu te beginnen kussen was er toch een beetje over. Uiteindelijk konden we het nog net op tijd vermijden: hij leunde dichter, wij leunden verder waardoor we er met een stevige handdruk en een ‘Romana and Natalie, it was a pleasure teaching you’ vanaf geraakten. Ja, hij was de eerste leerkracht om mij met mijn voornaam aan te spreken. Dit was een leuke afwisseling na twee maand aan een stuk gerefereerd te worden als ‘girl’ of nog erger ‘Belgium’. Sommige leerkrachten hebben hier namelijk de gewoonte om de leerlingen aan te spreken met hun nationaliteit. ‘Does anybody have some comments on that?’ Maybe Poland? No? Okay, maybe Belgium? No? Belgium wants to stay neutral? ‘Yes I’m like Switzerland’, heb ik maar geantwoord.
Na het examen volgde er mij een grote beloning: ik ging naar huis! Dit maakte van mij direct weer het meest benijde meisje in Lille. ‘Oh, if only I also could leave France for just two days, than I would feel sane again!’ hoorde ik langs alle kanten. Ja, het zich 24 uur op 24 in de Franse cultuur bevinden, is hard voor iedereen! Het is onverklaarbaar maar op het moment dat mijn lief zusje de grens Frankrijk-België voorbijreed, daalde er een golf van opluchting over mij neer. Naast het terugzien van familie, vrienden en zieke katjes keek ik natuurlijk weer uit naar een deftige maaltijd aangezien ik tegenwoordig in Lille altijd in het studentenrestaurant eet. Dit heeft vele voordelen: het is goedkoop (2,8€ voor warme maaltijd, drank en voorgerecht of dessert – en als er niet gecontroleerd wordt is het 2,8€ voor warme maaltijd, enkele drankjes, voorgerecht en een vijftal desserts), ik moet minder naar de supermarkt, ik moet niet eten op onmenselijk vroege of late uren om de cookingrush van mijn Franse kotgenoten te vermijden en het is sociaal aangezien bijna iedere uitwisselingsstudent mijn mening deelt. Maar ondanks de voordelen vraag ik mij af wat de lange termijn gevolgen zullen zijn van drie maanden cafetariavoedsel … .

14-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Mijn eerste lessen met de Indische leerkracht zijn achter de rug! En die vielen veel beter mee dan mijn vorige cursus. De leerstof is interessant, de leerkracht bezit duidelijk kennis van zaken en nog belangrijker: hij is goed verstaanbaar! Er is slechts een heel klein ‘Apu van de Kwik-E-mart’-accent merkbaar. En tot mijn grote opluchting hebben we vrijdag een examen over de leerstof. Geloof me, na weken aan een stuk papers schrijven, begint een mens te verlangen naar een doodgewoon examen. Slechts 20% van onze punten moeten we verdienen door case studies en active classparticipation. De à-la-minute presentaties voor de klas baren me niet veel zorgen aangezien we maar met 14 studenten zijn: ik, Romka, 1 Braziliaanse, 4 Mexicanen, 4 Canadezen, 2 Indiërs en 1 meisje uit Lille (die super tof en vriendelijk is: ik zei het nog dat ik niet mocht veralgemenen!).
Ondanks de geslaagde schooldag, geraakte ik maandagavond opeens in een weemoedige bui. Misschien kwam dat wel omdat ik mijn eigen overlijdensbericht aan het schrijven was. Ja, dat is één van de vele interessante papers die mijn vorige leerkracht voor ons bedacht heeft. Ik was net goed opdreef met het beschrijven van mijn laatste uren op deze aardbol toen opeens de elektriciteit uitviel. Het stormweer had duidelijk schade aan de Franse infrastructuur veroorzaakt want heel de straat zat zonder licht. Natuurlijk liep ik snel naar Romka’s kamer met de boodschap ‘I’m scared in the dark!!!’. En ik was niet de enigste: ik trof er ook Asia aan en even later kwam ook Ninfa kijken (die gepakt en gezakt toekwam omdat ze dacht dat we gingen geëvacueerd worden!). Net toen onze ogen aan het duister wenden, sprong het licht terug aan. Dit betekende echter niet dat ik verder ging met mijn werk: het bezoek van onze twee Franse kotgenoten stak daar een stokje voor. Noisy neighbour en Sexy Guitar guy (het beeld is duidelijk beter dan de klank :)) kwamen Romka’s kamer binnen en mengden zich zomaar in onze conversatie. Het was een bizarre situatie maar wel grappig én nuttig aangezien Stephan en Maxim slechts een beperkte talenkennis hebben en ik dus tolk mocht spelen.
Hoe zit het eigenlijk met mijn Frans vragen jullie zich misschien af? Wel enkele dagen na mijn Frans examen kreeg ik bericht van Iéseg dat ik toegelaten was tot het hoogste niveau (alsjeblieft, dank je wel) maar om de één of andere reden ben ik nooit naar die lessen gegaan. Ik denk dat ik na 12 jaar aan een stuk Franse lessen de zin van het alles een beetje verloren ben. Wat is het nut van een taal te leren als je die daarna niet elke dag of minstens iedere week actief gebruikt? Wat niet betekent dat ik hier helemaal niets bijleer: ik help Asia en Romka met hun Franse huiswerkjes (er zijn nog mensen die wèl braaf naar hun lessen gaan), met de internationale studenten die al wat beter Frans kunnen, schakelen we af en toe eens over op het Frans en dan zijn er natuurlijk ook nog de locals in mijn residentie die de irritante gewoonte hebben om mijn taalfouten te verbeteren. On ne dit pas ‘et tu’ mais ‘et toi’, Natalie. Grrrr! Maar ik betwijfel of ik aan het einde van mijn uitwisseling in België nog verstaanbaar zal zijn aangezien men hier het ‘Ch’ti’ hanteert: het dialect van de echte Lillois en het Noorden van Frankrijk. Gelieve dus niet raar op te kijken als jullie mij over enkele weken betrappen op uitdrukkingen zoals ‘C’est quoi se bordelle?’ …

11-03-2008 om 15:32 geschreven door Natalie

Beste vrienden, jullie hebben het waarschijnlijk al gemerkt: vanaf nu is mijn blog uitgerust met een super professionele ‘afteller’. En nee het is geen fout, we zijn echt nog maar 36 dagen verwijderd van mijn thuiskomst! Het is te zeggen: op 11 april eindigt mijn laatste lesdag aan Iéseg. Waar ik mijn tijd tussen dit memorabele moment en mijn 2 uitgestelde juni-examens aan de EHSAL ga doorbrengen, is zo’n goed bewaard geheim dat ik het zelf nog niet weet. Maar voorlopig noemen we 11 april dus het einde van het Franse avontuur. Het besef dat onze dagen in Lille beginnen te korten, begint ook stilaan bij de andere buitenlandse studenten door te dringen. Daarom dat we vanaf nu van ieder moment genieten! Gezamenlijke dinertjes, shoppinguitstapjes of (mijn persoonlijke favoriet) gewoon wat in elkaars kamer rondhangen met eten, drinken en enkele sappige roddels: de voorbije dagen weken we geen moment van elkaars zijde! Het is wel spijtig dat deze goede voornemens samenvallen met de drukste tijd op school tot nu toe.

Deze week volg ik het vak ‘Decision and leadership’, gegeven door een Bart De Wever-lookalike (als twee druppels water, echt creepy). De lessen van dit vak bestaan grotendeels uit groepsdiscussies en rolspelletjes, echte theorie over het vak wordt maar zelden uitgelegd. Gelukkig want den Bart illustreert de theorie steeds met bizarre, seksueel getinte voorbeelden zoals dat de relatie tussen de CEO en een werknemer ook een seksaffaire kan zijn zelfs al zijn het twee mannen want ookal denken we er misschien niet meteen aan homoseksuele affaires bestaan ook hoor! Gelukkig dat ik dit niet genoteerd had, mijn nota’s zouden nogal schoon zijn! Maar ik had mezelf al voorgenomen om deze les geen nota’s te nemen aangezien we toch geen examen hebben. Wel moeten we twee papers schrijven. Pff de papers beginnen hier stilaan op te stapelen! En dan ontving ik maandag ook nog de feedback van mijn promotor over mijn thesis. ‘Werk sneller’ luidde die, mmmmh waarom was ik daar zelf niet opgekomen?  

Maar misschien heb ik dit weekend eindelijk een aanval van productiviteit, tenzij ik een bezoekje krijg natuurlijk! Aangezien ik hier al over het einde van mijn uitwisseling praat, is het gepast om eens de data te vermelden van de weekends wanneer ik (hoogst)waarschijnlijk in Lille blijf voor het geval er mensen zijn die Lille willen verkennen met een echte lokale gids die alle mooie plekjes van de stad kent (ik zal mijn best doen om er één te vinden J). Heeft iedereen pen en papier in de hand? Ok, hier gaan we:

8-9 maart

22-23 maart

29-30 maart

5-6 april

12-13 april (voorbehouden voor mensen met een wagen met grote koffer zonder wasmanden erin aangezien ik dit weekend misschien reeds al mijn hebben en houden terug naar Gent verhuis?)

Ik heb ook af en toe eens een dagje in de week vrij, maar deze data zijn onnodig te vermelden aangezien de meesten van jullie dan druk aan het werk zijn. Al moet die ‘druk’ misschien genuanceerd worden: uit de ‘statistieken’ van mijn blog blijkt dat de meeste bezoekers komen rond 13 à 14 uur op een werkdag! Op de kosten van de werkgever mijn avonturen lezen? Tss dat kan ik alleen maar … aanmoedigen!

06-03-2008 om 08:01 geschreven door Natalie

Zaterdagochtend om 6u30 was ons vertrek richting Normandië gepland. Ware het niet dat de internationale club eerst nog een ‘welkomstontbijt’ had voorbereid. Eerlijk gezegd verkies ik altijd een half uur langer slapen boven een schel cake en een kartonnetje appelsap maar zo vroeg in de ochtend besloot ik mijn kritische opmerkingen nog even voor mezelf te houden. Het ons toegestoken programmaboekje meldde ons wel verontrustend nieuws: we zouden pas 6 uur later op onze bestemming aankomen! Komende van een land waar je nooit langer dan drie uur kan rijden zonder op een grens te stoten, had ik er geen rekening mee gehouden dat Normandië zo ver weg was. Gelukkig hadden de attente Fransen een DVD bij om de tijd te doden. Al was de film ‘Saving private Ryan’ met zijn drie uur lange geweerschoten en bloederige gevechtscènes niet echt een ontspannend begin van onze weekenduitstap. En dan werden we vooraf ook nog gewaarschuwd dat ‘Wie een gevoelige maag heeft, best niet naar de beginscènes kijkt’. Ik nam deze waarschuwing persoonlijk op en heb de hele rit lang de koeien in de wei geteld.

Na een korte sightseeingstop in ‘Bayeux’ (de stad van het beroemde tapijt, dat we niet gezien hebben) werkten we het namiddagprogramma af. Meteen werd ons de keuze van de film duidelijk: de hele middag lang brachten we door op kerkhoven, in bunkers, voor gedenkstenen of op verlaten stranden waar we stilletjes reflecteerden over alle onschuldige oorlogsslachtoffers. Frankrijk heeft dus duidelijk de oorlog nog niet verwerkt! Onze eerste schooluitstap had WOI als thema en nu beleefden we een hele dag WOII. Gelukkig is daarmee de inspiratie uitgeput, tenzij we nog meegesleurd worden naar één of ander Napoleontisch slagveld. We mogen van geluk spreken dat er in Iéseg geen Duitse uitwisselingsstudenten zijn, ze zouden zich niet bepaald welkom voelen vrees ik!

We konden even bekomen van de vermoeiende namiddag in onze jeugdherberg. Die ‘jeugdherberg’ bleek eigenlijk een middelbare school te zijn waar wij de kamers van de internen tijdens het weekend konden gebruiken. Na een heerlijk diner (het is te zeggen macaroni met cordon bleu uit de schoolcafetaria, een nieuw culinair hoogstandje) gingen we naar een bar/club alwaar een kleine ‘soirée’ georganiseerd was. Eén gratis drankje was voorzien maar dat was niet voldoende om onze depressieve post-WOII-bui weg te werken. Daarom gingen ik, Asia, Christina en Gisela op zoek naar een ‘épicerie de nuit’ (mijn kennis in de essentiële studentenvocabulaire breidt uit). Met de hulp van de plaatselijke bevolking kwamen we terecht bij een vriendelijk madammetje dat haar kruidenierswinkeltje blijkbaar ook na haar uren openhield en ons een fles “champagne” voor 3 euro verkocht. Natuurlijk moesten we die fles dan nog binnensmokkelen in de bar en stiekem opdrinken in de toiletten! Misschien niet de meest gezellige locatie maar de ambiance was er wel! Toch besloten we om op een deftig uur terug te keren naar ons ‘hotel’. Niet om te gaan slapen maar om een kleine wandeling te maken door de verlaten school. We hadden toegang tot alle klaslokalen, auditoria, cafetaria en we gingen zelfs in de keuken op zoek naar iets eetbaars. Tenminste tot we merkten dat alles geregistreerd werd door een beveiligingscamera! Wie weet is dit alles binnenkort te bekijken op YouTube? Ondanks deze nachtelijke uitspattingen waren we allemaal fris en monter voor het uitgebreid ontbijt op zondagochtend. En die internetjes hebben het nogal wat beter dan wij! Stokbrood, fruitsap, warme dranken, cornflakes en yoghurt à volonté!

Al dat lekkers lieten we verteren door een fikse wandeling in de stad waar we verbleven, die ‘Caen’ bleek te heten. Een kathedraal en kasteel later gingen we terug naar onze bus om eindelijk naar de ‘Mont-Saint-Michel’ te gaan, het hoogtepunt van de uitstap, al genoot ik eigenlijk meer van het prachtige uitzicht dan van de ‘berg’ zelf. En ja om 15 uur werden we al terug op de bus verwacht waar we maar 7 (!) uur later afgeraakten. De mooie romance tussen Julia Roberts en Richard Gere kon de tijd maar weinig verkorten maar het was toch al beter gezelschap dan private Ryan (Wat is eigenlijk de betekenis van ‘private’? Een souvenir van de Mont-Saint-Michel voor de eerste die het mij vertelt!).

’s Avonds in mijn bedje, al vechtende tegen de slaap, evalueerde ik de voorbije trip: iets teveel oorlog en veel te veel bus maar ik had me dit weekend wel heel goed geamuseerd! Al is het wellicht een beetje dom om naar Normandië te gaan voor een leuk avondje uit, misschien moeten we volgend weekend Lille toch nog eens een kans geven … .

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Halfvastenfoor. Dé perfecte afsluiter van een vakantieweek in Gent. Het is een beetje raar dat ik, Natalie, die al zeeziek wordt door naar een glas water te kijken, zo’n grote fan ben van de kermis maar ik hou gewoon van de sfeer. Van de kleurige, flikkerende lichtjes, de prikkelende geuren gaande van oliebollen van Max tot frieten van het bizarre Overpoort Westernfrietkot en uiteraard van de typische kermissoundtrack. Het jengelen van kleuters, het gehinnik van de pony’s die blij zijn dat ze volgend jaar niet meer in een rondje in hun eigen uitwerpselen mogen lopen, het gejoel van het kermiscrapuul en natuurlijk de ongelofelijke overtuigingskracht van de foormensen die je bijna doen geloven dat je dit jaar écht naar huis kunt gaan met de plasma in plaats van een slecht vervalste made-in-Taiwan Disney- of Sponge Bobknuffel.

In Lille ging het er gelukkig even feestelijk aan toe. Het verjaardagsfeestje van Ninfa begon met enige vertraging (ik was vergeten dat Mexicaanse klokken een half uur achter lopen) in een Italiaans restaurant met 4 pizza’s voor 7 man (de ober die onze bestelling opnam, zei ‘Ja dat is mogelijk’ en dacht ‘Maar dan spuw ik wel in uw pizza’) en eindigde in Ninfa’s kamer met taart, gezang en gedans (ik was vergeten dat zuiderse Mexicanen iets uitbundiger leven dan die koele Europeanen). Het verjaardagsfeestje van Ninfa bracht het onderwerp in de residentie op ‘leeftijd’ en al snel werd ons duidelijk dat de buitenlandse studenten een beetje uit de toon vallen. De gemiddelde leeftijd van de Franse studenten hier is 18 jaar. Deze informatie verbaasde ons niet echt aangezien het gecross en gegiechel in de gangen ons al een kleine generatiekloof had laten vermoeden. En eigenlijk is het ook maar logisch: zo’n residentie is de perfecte plaats om je studentenleven in een stad te beginnen maar na een jaartje heb je er wel genoeg van denk ik. In een studentenresidentie wonen, voelt toch altijd een beetje aan als kamperen en Natalie en kamperen dat gaat niet samen! Met je kookpotje en spaghetti naar de keuken lopen, met de handdoek over de schouder richting de douches, toiletten delen met 22 man, insecten als huisdiertjes en er is hier zelfs een jongen op mijn gang die het gezellig vindt om af en toe zijn gitaar boven te halen. Als ik hem nu nog ‘Vrolijke vrienden’ kan leren, is de kampeerervaring compleet.
Hopelijk houdt hij het deze avond een beetje stil want reeds om 6u30 (!) word ik aan de schoolpoort verwacht voor het vertrek naar Normandië. De planning van het weekend wordt ons pas op de bus bekend gemaakt, wanneer er dus geen mogelijkheid meer is tot ontsnappen. Het enige wat we weten is dat we een badhanddoek moeten meedoen. Enkel een badhanddoek hé, over een zwempak wordt niet gesproken. Wat voor vreemde spelletjes zouden die vuile Fransen nu weer in gedachten hebben ... . 

29-02-2008 om 21:54 geschreven door Natalie

Geen paniek lieve vrienden: ik leef nog! Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik mijn blog een beetje vergeten was. Ik was zo geconcentreerd aan het schrijven over de verschillen in de alfabetiseringsgraad tussen de noordelijke en zuidelijke deelstaten van India, dat ik helemaal vergat om over de interessante dingen van het leven te berichten.
Vrijdag 15 februari keerde ik terug naar Gent om me s’avonds al direct in de Gentse partyscene te smijten. Het gaat er in Vlaanderen iets meer rokeriger aan toe maar ook iets minder opdringerig. De afweging tussen longkanker en handtastelijkheden is moeilijk te maken.
De rest van mijn vakantie verliep rustig: Chocoladecluedo spelavonden, maar liefst twee bezoekjes aan een overvolle Bloch (ik begin er de man stilaan van te verdenken dat de sluiting slechts een vuile roddel was om zijn winstcijfers in de hoogte te krijgen) en enkele cinemabezoekjes. Mijn Sphinx en Studioscoop voorliefde zette ik even opzij en ik trok naar de Kinepolis. Af en toe moet een mens zichzelf even kwellen om daarna de rust en stilte van de niet-commerciële cinemazalen nog meer te appreciëren. De rij achter ons was bezet door een voltallige klas van 13-jarige meisjes die niet alleen rijkelijk voorzien waren van popcorn, chips en ander luidkrakende snacks maar vooral voorzien waren van een flink paar stembanden. De begeleidende leerkracht stelde ons voor de film gelukkig gerust “Ik zal mijn best doen om ze tijdens de film stil te houden hoor”. Uiteindelijk bleek die leerkracht dan nog het luidst van al. Och ja, je kan het ze niet kwalijk nemen: tegenwoordig hou je best je leerlingen aan jouw kant kwestie van de kans op neergestoken of neergeschoten te worden te minimaliseren. Harde tijden in het onderwijs, het is de realiteit.

Op maandag 25 februari keer ik weerom naar Lille om de verjaardag van Ninfa te vieren. Mijn zelf samengesteld Belgische specialiteitenpakketje staat al klaar. Zo kan Ninfa op haar verjaardag tenminste iets lekkers eten want die buitenlanders vinden in de Franse supermarkt echt niet hun gading.
Om de heimwee wat te drukken toonde ik Ninfa de ‘Mexicaanse corner’ die je tegenwoordig in iedere Europese supermarkt vindt. Maar zo snel kon ik haar niet overtuigen: ‘That’s not Mexican food!’ antwoordde ze ontdaan. Blijkbaar zijn al die taco en burrito pakketjes die wij hier kopen van zo’n erbarmelijk niveau dat geen enkele zichzelf respecterende Mexicaan het ooit over zijn hart krijgt dit te kopen.
Maar de grootste aanpassing is er toch wel voor Heeya, het meisje uit Zuid-Korea. ‘Ohnee ik kan geen levende vis kopen in de winkel’ zei ze triestig (en weer volgden er weengebaren). Tot nu toe heeft dat meisje enkel maar gekookte aardappelen, sla en look gegeten. En ja ik bedoel pure look. Men steekt een bol look in de oven, je laat het een half uurtje bakken en dan smullen maar! En natuurlijk mochten wij mee genieten: een penetrante lookgeur vulde de hele week lang onze residentie. Het is triestig voor haar dat zij haar typische maaltijden mist maar eerlijk gezegd zij wij er een beetje blij om. De eerste filmavond wou ook Heeya een bijdrage leveren tot onze junkfoodberg en bracht ze gedroogde en geperste zeewierbladeren mee. Je weet wel, wat ze normaal gezien rond de sushi draaien. Uit beleefdheid besloten we allemaal om een blaadje te proeven. Terwijl we ons best deden om het zeewier door te slikken, probeerden we een antwoord te verzinnen op haar vraag ‘En wat vinden jullie ervan?’. Uiteindelijk kwam Asia op ‘It’s fishy’ en dat vonden we allemaal de beste omschrijving waar ook Heeya zich bij kon neerleggen… .

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Aangezien er in heel de wereld aan geen Valentijn meer ontsnappen is, werden wij ook in Frankrijk gedwongen dit feest te vieren. Ons feest ging wel al door op 12 februari in plaats van 14 en van een echt ’feest’ was er geen sprake!
The ‘Big Valentine’s party’ vond plaats in een café/club in de kelder van mijn residentie. De Fransen hadden weer een uniek partyconcept bedacht: voor 23 uur werden er enkel meisjes toegelaten. Wij waren met een grote groep gekomen en hadden een leuke tijd door gewoon een beetje te praten, te lachen en elkaar rode lippenstift aan doen :) (foto’s volgen nog). We hadden een gezellige, rustige tijd tot het 23 uur werd en ook de jongens toegelaten werden… . Franse jongens zijn zowiezo al erg maar Franse jongens in combinatie met alcohol is pas ècht niet te doen! Na een tijdje besloten ik, Ninfa en Romka weg te gaan maar ook toen botsten we op een obstakel. Er stond een Fransman tegen de voordeur van onze residentie te pissen! Kunde u da nu voorstellen! Terwijl er op minder dan 5 meter GRATIS toiletten zijn! Aah, wij waren echt pissed (mooie woordspeling nietwaar). Romka heeft daar die gast de huid volgescholden (in Frans, Engels én Pools) en daarna hebben we tesamen de oorlog gezworen aan iedere Fransman! Let the war of the Frenchmen begin!
Het wordt wel een moeilijke strijd, zeker nu we ook les hebben van een Franse leerkracht, en wat voor één! De Philippe moet ons inwijden in de wereld van ‘Strategic Brand Management’ maar omdat zijn niveau van Engels zo erbarmelijk is, geeft hij de helft van de les in het Frans en de andere helft in gebarentaal. Dit alles is heel lachwekkend en mensen die mij kennen weten dat ik zowiezo al niet goed ben in het inhouden van mijn lach! Aangezien ons klasje maar uit 8 man bestaat, valt het zeker op! ‘No smile, no smile’ heeft Philippe me meermaals gezegd maar natuurlijk maakte dit het alleen nog maar erger :). Spijtig dat we nog maar twee dagen les hebben van dit vak. En de laatste dag moeten we enkel onze paper presenteren die telt voor de volledige punten van dit vak. Ja jullie lezen het goed: slechts drie dagen les en géén examen! Aaaaaaah ‘La douce France’: waar zelfs studeren als vakantie aanvoelt… .

PS: Deze Valentijnsfoto's heb ik gestolen van Gina, een Amerikaans meisje uit mijn residentie, ik heb dus niet zelf zo belachelijk heel de stad moeten rondlopen met een papieren hartje! Jaja, de liefde kan rare dingen doen met een mens...

14-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie

Woensdag werd ik wakker met een vreselijke keelpijn. Keelpijn is nooit echt aangenaam maar als je weet dat je een presentatie moet geven is het een kleine ramp. Daarom ging ik bij Ninfa schooien om een keelpastilletje om het enkele seconden later subtiel weg te moffelen in een zakdoekje. Nota aan mezelf: Mexicaanse keelpastilles smaken NIET lekker! Ik besloot dan maar om mezelf op school te trakteren op een ‘chocolat chaud’: véél lekkerder en even efficiënt! Even later stonden ik en Alejandra de klas de impact van Chinese softwarepiraterij op de winstcijfers van Microsoft duidelijk te maken. De presentatie verliep vlot en het viel gelukkig niet op dat ik ziek was aangezien iedereen in de klas ziek is. En niet alleen in onze klas, bijna iedere uitwisselingsstudent is ziek! De verkoudheden worden hier echt aan een sneltempo doorgegeven. Dit heeft volgens mij twee redenen. Eén: dat idioot gekus de ganse tijd! Ok, we moeten ons integreren in de Franse cultuur maar iedere ochtend heel de klas twee kussen geven, vind ik er toch wat over. En ten tweede: het delen van glazen en flessen. Op een feestje kan ik het nippen van elkaars drankje nog toestaan, de alcohol zorgt wel voor de ontsmetting. (Alhoewel dat ook dit niet altijd zonder gevaar is. Nota aan mezelf: een Hongaarse cocktail van Rum met tomatensap is NIET lekker!) Maar nu wordt er ook al buiten de party scene gezellig gedeeld. Enkele dagen voor ik ziek werd, heeft er nog een Chinese van mijn flesje water gedronken. Ik heb nu waarschijnlijk SARS. Ik wist dat ik nooit mijn smetvrees had mogen opgeven.

Gelukkig bleef mijn ziekte beperkt zodat ik vrijdag het examen kon meedoen. Dit examen vond plaats om 10u45 nadat we nog les van datzelfde vak hadden gehad van 8u30 tot 10u30. Het Franse schoolsysteem wordt eigenaardiger met de dag.

Om mijn genezing een beetje te versnellen, besloot ik na mijn examen naar huis te gaan. Medicijnen kunnen een mens veel helpen maar er is slechts één ding dat je echt beter maakt: je eigen bedje. En ‘a nice home cooked meal’ natuurlijk! En er stond mij thuis veel lekkers te wachten: vol-au-vent, chocolademousse, speculaasijs (allemaal lekker Belgisch) en de mama bakte speciaal voor mijn goed rapport appelbeignets! Wat een beloning en een veel betere stimulans dan de studiebeurs die EHSAL in petto heeft voor zijn beste student. Gratis een jaar bijstuderen is toch geen prijs voor de slimste student? Geeft dat aan den domste he!

Na een uitgebreide maaltijd doorbladerde ik even de kranten van de voorbije week om toch nog een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws in de wereld. En wat voor nieuws! Slecht nieuws! Héél slecht nieuws! Dramatisch nieuws!

08-02-2008 om 23:23 geschreven door Natalie

Deze ochtend was ik voor dag en dauw op. Vandaag kon ik namelijk eindelijk het resultaat van mijn examen Management Accounting bekijken. En … it’s a pass! Het is zelfs meer dan ‘a pass’: ik heb 17/20 J! Ik kon het amper geloven: 85% terwijl ik aan Hogeschool Gent nooit meer dan een 11 behaald heb voor een boekhoudvak. Of het niveau aan de EHSAL is echt lager of ik ben de afgelopen jaren veel slimmer geworden. Laten we even in het midden houden wat de correcte verklaring is.

Nog helemaal vrolijk door mijn ‘goed rapport’ vertrok ik naar mijn tweede les ‘International Business’. Ja, deze week heb ik nogeens een weekje les. Wat is het leven van de uitwisselingsstudent toch hard! Nee eigenlijk is het ècht wel hard: dit vak trek namelijk op niets! Het wordt gegeven door een Australisch Professorenkoppel (moeten die Australiërs dan echt altijd hun familie meenemen naar de les?!) die meer met elkaar kibbelen dan les te geven. Naast lesgeven, runt het koppel ook een vleesbedrijf in Australië. Toen de vrouw hoorde dat ik van België kwam, praatte ze zeker een half uur over de Belgische koeien. Ze ging er zo in op dat de man moest tussenbeide komen. ‘Yeah, don’t mention cows to my wife or she will never stop talking’ waarschuwde hij mij. ‘Yeah’ beaamde de vrouw ‘I get very excited over cows’. En dat zijn dan mijn leerkrachten?! Ik was trouwens niet begonnen over koeien, ik zei gewoon dat ik uit België kwam! Het feit dat men België associeert met koeien betekent toch dat we een zwaar imagoprobleem hebben in het buitenland!

Maar kom, over drie dagen ben ik alweer van hen verlost! Dit is wel het enige voordeel van het ‘één-week-les-systeem’. Ik vind vijf dagen toch iets te weinig om een onderwerp ècht te doorgronden. Ik blijf erbij dat het Zweedse schoolsysteem van drie weken les nog altijd het beste is (zoals bijna alles in dat land hé :-p)! Ook zijn de vieruurlange lesvoormiddagen niet echt ideaal voor ruglijders zoals ik! Gelukkig geven de Australiërs altijd veel pauzes! Die pauzes zijn altijd leuk omdat bijna iedere uitwisselingstudent in hetzelfde gebouw les heeft. Tijdens de pauzes is er dus tijd genoeg om de sociale contacten te onderhouden.

Een groot voordeel van Iéseg is wel dat we nooit een boek moeten kopen of iets moeten uitprinten: de eerste les krijg je gratis een bundeltje met alle hand-outs. Als dat geen service is! Voor de Franse studenten is deze service maar logisch aangezien hun studiegeld maar liefst 6500€ per jaar bedraagt! Blijkbaar zit ik hier op een prestigieuze school (een ‘Grand école’). Wie in Frankrijk ‘Iéseg’ op zijn c.v heeft, krijgt de ene jobaanbieding na de andere.  Spijtig dat niemand in België ooit van deze school heeft gehoord!

Maar over jobaanbiedingen moet ik mij gelukkig nog even geen zorgen maken. Laat ik eerst maar zorgen dat ik in Lille voor alle vakken slaag. Daarom zou ik nu beter mijn presentatie voor morgen voorbereiden. Ik heb deze net met mijn groepje (Sue – Steve – Alejandra – Daniela) in elkaar gestoken. De slides zijn al in orde, nu nog verzinnen wat ik er bij zou vertellen … .

05-02-2008 om 00:00 geschreven door Natalie