In januari 2007 vertrok ik voor het eerst als laatstejaarsstudent leerkracht Nederlands en plastische opvoeding naar een klein schooltje in het noorden van Malawi. Deze ervaring maakte indruk en bleef kleven onder mijn huid. Daarom heb ik besloten om tijdens de zomervakantie als vrijwilliger terug te gaan naar Lozwati Pvt School in Kafukule, een project dat ik vele zomers lang hoop vol te houden...
Anne en ik verblijven op dit moment bij Mrs. Matinga in Golden Gate Memorial School, een kleuterschool en lagere school in het hartje van Biwi. Biwi is een wijk op een dik half uur stappen van het centrum van Lilongwe. Mrs. Matinga zelf is momenteel nog in Zuid-Afrika, maar we verwachten dat ze elk moment kan thuis komen.
Ondanks het feit dat het hier eigenlijk winter is, schijnt het zonnetje behoorlijk heftig. Ik schat dat het overdag tussen de 25 en 30 graden warm is. `s Nachts koelt het heel erg af, maar dat vind ik geen probleem aangezien de meeste malariamuggen niet zo gek zijn op die koude Stand van de muggenbeten op dit moment: 1!
Na dit algemene berichtje volgt nu een typisch Aline-epistel voor de doorzetters onder jullie:
Zaterdagmiddag zijn we rond 13u geland in Lilongwe. Het was heel vreemd, want tijdens de vliegreis had ik een heel raar en akelig gevoel. Toen we over Ethiopie, Kenia, Tanzania enz. vlogen, werd ik ineens heel angstig. Ik realiseerde mij plots dat er ook heel wat negatieve dingen waren geweest en dat ik me eigenlijk ook heel erg ongelukkig en eenzaam heb gevoeld gedurende die drie maanden. Hoe dichter we bij de grond kwamen, hoe sneller de vrolijke wolk in mijn hoofd verdween. Ik was echt in de war, want hoewel ik tot diep onder mijn huid verlangde om opnieuw ondergedompeld te worden in dat hele Malawiaanse zijn, toch voelde ik een instinctieve afkeer voor wat er ons te wachten stond. Ik was gelukkig, opgewonden en angstig tegelijkertijd. Ik vroeg me luidop af wat me bezield had om hier opnieuw aan te beginnen Maar van zodra ik de Malawiaanse grond kon voelen, waren al die negatieve gevoelens verdwenen. Ik kon mij op slag weer herinneren waarom ik zo verslingerd ben aan alles wat met Malawi te maken heeft. Ik kon weer alles voelen, ruiken, horen, zien Het is gewoon onbeschrijfelijk Ik paste opnieuw als een puzzel in elkaar, want de ontbrekende stukken waren aangevuld. Een klein stukje ontbreekt in het geheel. Een klein stukje, maar een groot stuk van mijn hart en dat is Kafukule. Mrs. Khonje, Mister Ziba, Madoni, Agness, Loveness enz. En natuurlijk ook de leerlingen van Lozwati Pvt School. Volgende week reizen we naar het noorden en ik kan haast niet wachten om iedereen terug te zien!
Al die negatieve kronkels in mijn hoofd zijn intussen helemaal verdwenen Het nijpende gevoel van op het vliegtuig heeft opnieuw plaats gemaakt voor een overdosis `excitement`! Ik heb natuurlijk een grote dosis pech gehad vorige keer en het waren waarschijnlijk die gevoelens van onmacht die de kop op staken toen ik in het vliegtuig zat. Ik wil er nu gewoon samen met Anne het beste van maken Geen vervelende ziektes, geen ongeval en natuurlijk ook leuk gezelschap!
We hebben onze reis alleszins al goed ingezet Gisteren zijn we (om onszelf voor te bereiden op de schaarste in Kafukule) een pizza gaan eten in Summer Park. Anders hebben we eigenlijk nog niet zoveel uitstapjes gemaakt. We genieten nu vooral van het leven in onze wijk
Ondertussen hebben we ook een Malawiaans telefoonnummer. Je kan een berichtje sturen naar +2655506482. De berichtjes via Proximus komen meestal toe. Bij Base en Mobistar gaat het iets moeilijker.
Ik laat jullie hier. We moeten op tijd terug zijn, want we hebben een afspraak met Ruth en haar baby Mphaso.
Deze middag vertrek ik richting Zaventem. Om 20u40 stijgen we op, rond de middag landen we in Lilongwe. Het komt nu wel héél dichtbij... Alleszins dankuwel voor de steun die ik kreeg in allerlei maten, vormen en gewichten!
Vandaag zijn Anne en ik langsgegaan bij Kwasa Kwasa om een aantal losse ideetjes voor te stellen. We zetten een aantal zaken op papier zodat onze plannen steeds meer vorm beginnen te krijgen. We stelden ook een planning op zodat we meer zicht kregen op onze mogelijkheden en beperkingen in tijd.
Op vrijdag 27 juni vertrekken we rond kwart voor negen 's avonds richting Addis Ababa (Ethiopië). Daar stappen we over op de vlucht naar Lilongwe. We verblijven een kleine week in Lilongwe en blijven logeren bij Annes mentor Mrs. Matinga. Tijdens dit korte verblijf zakken we een tweetal dagen verder zuidwaarts af naar Liwonde National Park (in de hoop een aantal olifantjes en giraffen mee te pikken...). We vertrekken met de bus richting Mzuzu op vrijdag 4 juli. Daar blijven we overnachten in Flame Tree Guesthouse. We hopen om de dag daarna met de minibus en de matola verder af te reizen naar Kafukule. We logeren een kleine vier weken bij Mister Ziba. Tijdens ons verblijf trekken we een paar dagen richting Nkhata Bay aan Lake Malawi om eventjes uit te waaien. Op donderdag 31 juli vertrekken we opnieuw naar Mzuzu-Lilongwe om hopelijk op 4 augustus ons vliegtuig richting Brussel te halen...
Tijdens ons verblijf in Kafukule willen we twee projecten verder uitwerken:
- We willen een aantal dagen per week middagactiviteiten voorzien voor de kinderen uit de buurt (zowel kleuters als kinderen uit de lagere school). Deze opvang kan heel breed opgevat worden: knutselen, sport en spel, muzische vorming, opvoedende spelen enz. Zo willen we bijvoorbeeld met de hulp van een aantal dorpsbewoners een aantal eenvoudige duurzame spelen in hout ontwerpen (denk bv. aan een memorie of domino) die op een speelse en creatieve manier een basisvorming kunnen geven aan een aantal kinderen die dit misschien wel moeten missen... Aangezien Anne kleuterleidster is, neemt zij hierbij uiteraard de leiding. Ergens koesteren we de hoop dat het project geen tijdelijk karakter heeft en ook zonder onze hulp kan worden voortgezet onder leiding van een aantal studenten uit Lozwati Pvt School.
- Het project dat ikzelf in goede banen zal proberen te leiden, bouwt verder op de Art Classes die ik vorig jaar als stagiair heb uitgewerkt in Lozwati Pvt Secondary School. Rekening houdend met het feit dat er examens zijn, zouden we kiezen voor één project en één thema. In dit project laten we ons inspireren door de tropische vissen van Lake Malawi. Hiervoor brengen we de techniek van papier-maché aan. De bedoeling is om een aantal kleurrijke vissen te maken van verschillende vormen en formaten om de lokalen van de school op te fleuren.
Een derde taak die niet groeide vanuit ons eigen initiatief (maar daarom niet minder belangrijk is) is het toezien op de meisjespeda van Lozwati. Aangezien "onderwijs verschaffen" in Malawi jammer genoeg nog steeds vooral een mannenzaak is, ontbreekt het de meisjes aan een degelijke ondersteuning en begeleiding wanneer ze op school blijven overnachten. Anne en ik proberen gedurende deze weken een sociaal vangnet te zijn voor hun grote en kleine verdrietjes...
Genoeg werk om een aantal weken zoet te zijn dus...
Op 27 januari vertrok ik voor het eerst naar Kafukule, een dorpje in het noorden van Malawi. Malawi blijft kleven en is nog steeds niet verteerd. Daarom reis ik op 27 juni 2008 samen met mijn reisgezel Anne opnieuw naar de tropen. Gedurende een vijftal weken werken we mee aan een aantal projecten van de Gentse vzw Kwasa Kwasa in Lilongwe en Kafukule.
Op deze blog worden oude herinneringen aangevuld met nieuwe ervaringen. Als persoonlijk archief post ik binnenkort de hersenspinsels die ik gedurende mijn drie maanden in Malawi heb neergepend. Deze worden aangevuld met onze nieuwe plannen en ideetjes. Wanneer de tijd en de voozieningen ons meezitten dan probeer ik in juli en augustus geregeld een verslagje te posten vanuit Malawi.
Veilig en in één stuk ben ik gisteren geland in Zaventem. Zonder een aantal ontbrekende brokken en kilo's (ik ben precies toch geen vetbolletje geworden...) kan ik mijn leventje hier in België opnieuw proberen verder te zetten...
Van aanpassingsproblemen heb ik op dit moment - voorlopig - nog geen last. Ik geniet met volle teugen van het lekkere eten en de rust. Ik hoef niet meer iedereen te groeten en word nergens nagestaard... Hoewel ik graag eens de show steel, ben ik heel erg opgelucht dat niet àlle blikken op mij gericht blijven. Allemaal wazungu!
Op dit moment ben ik behoorlijk moe... Na al die vermoeiende reizen (van Nkhata Bay naar Kafukule, van Kafukule naar Mzuzu, van Mzuzu naar Lilongwe, van Lilongwe naar huis...) en mijn dolfbezoekje gisterenavond zit ik hier een beetje sufjes achter het computerscherm. Ik heb net 45 minuutjes gesport en ga me straks met een boekje in de tuin zetten.
Ik hou het kort deze keer. Geen ellenlange epistels, want in een vliegtuig zitten is niet zo heel spannend, niet waar?
Ik wil jullie gewoon nog eventjes bedanken voor alle lieve en fijne mailtjes. Ik heb niet kunnen antwoorden en dat spijt me heel erg, maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen. Weet dat ik elk mailtje heel erg heb geapprecieerd! Ik ben blij dat jullie genoten hebben van mijn verhalen en hoop stiekem dat ik in 2008 een vervolg kan breien aan mijn malawiavontuur. Verder wil ik mij nog excuseren voor eventuele spellings-, dt- en typfouten. Het nalezen van mijn schrijfsels was een te dure klus. Dat ik waarschijnlijk een aantal beschamende fouten heb gemaakt, vind ik onvergeeflijk, maar onvermijdelijk. Misschien maak ik (wanneer ik ooit nog eens een gaatje tijd vind) een erratalijst en dan kan ik opnieuw zonder rode kaken voor elke aandachtige lezer verschijnen.
Ondertussen staan mijn foto's op de computer. Wie graag eens wat beelden kan plaatsen bij wat ik verteld heb, mag altijd langskomen voor een fijne diavoorstelling!
We zijn intussen al een paar dagen later (het is nu dinsdag) en ik heb mijn mailtje nog niet kunnen versturen. Op het wereld wijde web geraken is hier niet zo simpel als thuis. Je moet vooral heel veel geduld hebben Omdat we al weer vanalles hebben gedaan, brei ik nog een eindje aan mijn vorige vertelsels.
Ik begin hier stilletjes aan Nkhata Bay te wennen. Ik heb nog nooit een parelwit-strand-met-palmbomen-en-helderblauw-water-vakantie gehad en was nog nooit buiten de grenzen van Europa geweest. Deze trip komt dus volledig onverwacht en hoewel ik niet echt een zonneklopper ben, geniet ik toch wel heel erg van deze onvoorziene vakantie. Ik vind het soms een beetje een vervelend gevoel om hier de toerist uit te hangen omdat dit niet de reden is waarom ik hier ben, maar ach wat, dit zijn mijn laatste twee weken en we hebben toch al flink ons best gedaan Bovendien is het hier wel gepermitteerd om met je witte benen rond te flaneren. De plaatselijke bevolking kijkt hier niet raar op van een paar meisjesknieën of -schouders.
Dit weekend zijn we op vakantie geweest naar een lodge aan de overkant van de baai. De Butterfly Lodge ligt vlak naast Majoka en we moesten dan niet elke avond een lift proberen te versieren met de motorboot of kano om terug te keren. Zondag hebben we met Billy een tochtje gemaakt met de motorboot. Samen met team UK en team Noorwegen zijn we fish eagles gaan voederen en van de rotsen gaan springen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet zo veel zin had om van de kliffen te springen Ik ben niet alleen een beetje van een bangerikske, maar ik moest heel hard aan Stien denken toen ik iedereen zag springen. Ik kon mezelf echt niet boven op die rotsen krijgen. Natuurlijk zou hijzelf dat heel belachelijk gevonden hebben en waarschijnlijk zou hij zeggen dat ik moest springen, maar ja Ik ben dan maar een beetje gaan snorkelen tussen de blauwe visjes en dat was ook best plezant.
Gisteren hebben Sara en ik een kanotochtje gemaakt. We zijn opnieuw naar het strandje van de vorige dag gepeddeld. Het was best wel nog een eindje varen en aangezien het water behoorlijk wild stond, was het nog spannend ook. Ik had niet zoveel zin om te kantelen en toen Sara zei dat we recht op de golven in moesten varen omdat we anders zouden omslaan, sloeg de schrik mij lichtjes om het hart bij iedere hogere golf die ons van aan de zijkant probeerde aan te vallen Zonder nat te worden zijn we na een dik uur peddelen aan ons strandje geraakt. Op het strand waren verschillende kindjes aan het spelen en ik voelde me echt niet gemakkelijk bij mijn toerist-zijn. Sara en ik kwamen doodleuk aangevaren met ons bootje om te plenzen en plonzen in het water en om met een boekje op het strand een bruin kleurtje te krijgen (toch een poging-tot) Met onze tubes zonnecrème en onze zonnebrillen voelde ik mij echt heel ongemakkelijk We hebben een beetje met de kindjes gespeeld in het water en ik kon zelfs een beetje met hen praten doordat ik wat Tumbuka geleerd had. Ze vroegen of ze ook een beetje zonnecreme mochten aandoen en nadat ik hun rugje had ingesmeerd gingen ze naast ons op het strand liggen met onze zonnebril op. Best wel grappig om te zien. Toen we uitgekookt waren en nadat zelfs een duik in het water ons niet meer kon afkoelen (het is hier echt snikheet ), besloten we om terug te peddelen.
Intussen zijn we terug in Saras huisje. Deze week doen we het weer wat rustiger aan. Sara is nu gaan werken en Sibongire is het eten aan het klaarmaken. Sander komt straks eten, want hij volgt een duikcursus hier een beetje verderop in Aqua Africa. Ik was ook van plan om mijn duikersbrevet te halen, maar ik zag dat uiteindelijk toch niet zo zitten Om te beginnen moet ik toch wel op mijn geld letten en ten tweede weet ik niet of dit zon goed idee is met mijn nek. Ik weet dat elke beweging die ik forceer ervoor kan zorgen dat ik opnieuw krom loop. Het is een beetje een gemiste kans, maar ja, misschien later ooit eens
Lieve vriendjes en vriendinnetjes, ik verlaat jullie opnieuw Ik moet een beetje verderwerken aan de PowerPoint die ik over Lozwati moet maken voor Artevelde. Door de beperkte beschikbaarheid van Sara haar computer en de internetperikelen in Aqua Africa ben ik al een dag te laat
Ik groet jullie teder, nederig, verlangend en beleefd...
Ik ben net terug van het internetcafé hier een beetje verderop. Omdat er een tijdslimiet op de computer zit (en ik had maar voor een uurtje gevraagd, want dat is al duur genoeg) moest ik heel snel afsluiten.
Zoals ik al kort liet weten, zit ik nu in Nkhata Bay. Het is hier prachtig weer, een klein paradijs. Sara huurt een huisje aan de baai en ik mag twee weken lang bij haar logeren. Haar huisje is heel klein, maar naar de normen die ik meekreeg vanuit Kafukule heel comfortabel. Ze heeft twee kleine kamertjes, een kamer waar zij zelf in slaapt en een kamer voor Sibongire (de aangenomen dochter van Pastor Ziba, de vader van Mister Ziba. Toen haar ouders stierven heeft Pastor Ziba - die intussen al 92 jaar oud is! - haar geadopteerd. Sibo is ondertussen 22), het meisje dat voor haar kookt en wast. De twee kamertjes hebben elk een douche met koud water en een toilet. Vooral het toilet is voor mij pure luxe! Ik word niet meer belaagd door vliegen wanneer ik op de pot zit! Ook het eten is hier een verademing! Omdat we al zo lang niet meer in Mzuzu waren geraakt, kregen we elke dag hetzelfde te eten. In Kafukule vind je enkel rijst, kip of ei, bonen en tomaten. En dan natuurlijk ook die gruwelijk zoute reep! Hier in Nkhata Bay kan ik lekkere chambovis eten of een slaatje met verse groentjes en advocado! Gisteren was er zelfs bbq in een lodge hier in de buurt! Ik keek er de hele week naar uit, maar geveld door een buikgriep lag ik de hele dag in bed te kriepen van de pijn en misselijkheid! Man man, ik had het zwaar te pakken! Eerst waren we een beetje ongerust omdat ik de symptomen had van malaria: hoofdpijn, koorts, overgeven. Aangezien mijn koorts tegen de avond niet erger werd, denk ik dat het gewoon een ferme buikgriep was. Vandaag gaat het al stukken beter. De koorts is weg en ik heb niet meer moeten braken. Maar genoeg gekerm en getrunt nu! Straks wordt elke mail een omschrijving van ziektes en pijntjes en dan krijg je de indruk dat het hier een en al ellende is
Niet dus
Voor het eerst heb ik een heus vakantiegevoel
Maandagnamiddag zijn Karel en ik (nog een beetje nabibberend van een helse rit in de minibus) aangekomen in Nkhata Bay. Sara stond ons op te wachten en ik was dolgelukkig toen ik haar terugzag! Nadat Sara ons verwend had met de salami, kaas en chocolade (!) die haar ouders voor haar hadden meegebracht zijn we te voet naar Majoka gegaan, een lodge hier een beetje verderop. Het was heel vreemd om zoveel witte mensen samen te zien ineens Echt een bevreemdend gevoel. Het was te overweldigend om een echt wazungugevoel te hebben. Heel gek hoor. s Avonds werden we met de motorboot naar huis gebracht door Captain Billy en Dan, twee fijne Malawianen waarbij Sander en Karel een mountainbiketocht gereserveerd hadden.
Dinsdag zijn Lore, Marjolein en Sander aangekomen in Nkhata Bay. Woensdagmorgen vertrokken de jongens op hun mountainbiketour. We bleven achter met vier meisjes. We lieten rokjes maken bij de kleermaker, gingen naar de markt en zijn gaan zwemmen in het helderblauwe water van het meer. De combinatie van mijn spierwitte buik (volgens Lore ben ik bijna transparant!) en het felle zonlicht zorgde ervoor dat ik ook na 18u nog bleef licht geven In Majoka dronken we een milkshake of een biertje en aten we heerlijke spaghetti. We sloegen een praatje met de Australische jongen Chris die ik in Mzuzu heb leren kennen. Hij is alleen op rondreis om bergen en rotsen te beklimmen. In juni komt hij naar België om naar eigen zeggen alle Belgische bieren uit te proberen. We lieten hem weten dat hij al heel tevreden zal moeten zijn met de helft. Normaalgezien spreken we ergens in juni af aangezien Sara hem een gratis kamer heeft beloofd in de B&B van haar ouders. We zien wel Intussen zit hij ergens in Tanzania. Die avond zijn Sara en ik met de kano naar huis gevaren. Behoorlijk avontuurlijk om onder een bloedmooie sterrenhemel over een pikdonker meer naar huis te peddelen. We hadden het geluk om twee fantastisch heldere vallende sterren te zien. Alles is gewoon absurd mooi
Gisteren hadden we overdag een kanotochtje gepland met de meisjes, maar omdat ik zo ziek was, ging het niet door. Jammer, want Lore en Marjolein vertrekken vandaag al. Vandaag gaan Sara en ik waarschijnlijk op ons gemak een plonsje in het water wagen. Ik heb alleszins nog geen grote plannen, want hoewel ik alweer aan de betere hand ben, knarst en knelt mijn maag nog steeds. Ik ben hier nog een hele week en heb dus nog tijd genoeg om vanalles te doen
Het contrast tussen Kafukule en Nkhata Bay is zo groot! Onvoorstelbaar! Dat geeft wel een vreemd gevoel Ik ben echt in vakantiestemming. Ik had helemaal niet voorzien om hier dat gevoel te krijgen. Ik ben op stage in Malawi en had niet gedacht dat ik me hier in zo'n een tropisch palmboombeachoord ging kunnen wanen. Er zijn hier zelfs nightclubs, stel je voor! Als je vanuit het dorpse leven in dit oord van plezier en bier gedropt wordt, is het toch eventjes wennen Toch is het eens fijn om na al die weken eens lekker door te zakken. Niet dat er hier sprake is van marginale ibizatoestanden, ik bedoel gewoon dat ik hier alles vind wat mijn hartje begeert en dan doel ik uiteraard vooral op het eten (inderdaad Tom, een heus Afrikaans dieet van bonen en rijst heeft mij nog geen haar veranderd! Integendeel!) Ook het horen van heerlijke westerse muziek is een verademing. Ik geniet van de Afrikaanse drums en belletjes, maar vond het toch fijn om nog eens een beetje Engelse britpop te horen. De reggaebewerkingen van de muziek van Pink Floyd vond ik dan wel weer minder geslaagd en eerlijk gezegd een simpele aanranding van ons werelderfgoed!
Aangezien mijn nek en rug beginnen te spannen, sluit ik hier af. Dankje voor jullie fijne mailtjes en leuke verjaardagsgroeten!
Ik hoor/zie jullie nu wel heel binnenkort (op zaterdag 28 april ben ik thuis!)
Ik zit momenteel in Nkhata Bay. Vorige week had ik een mailtje getypt in Kafukule met de bedoeling om dat zo snel mogelijk door te sturen. Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik pas nu kan mailen. Omdat de computer van Ziba een wrakje is, moet ik de tekst nog een beetje aanpassen.
Ik ben nu op vakantie bij Sara. Heel erg ontspannend is het nog niet geweest. Ik heb een ferme buikgriep (die nu wel al een stuk beter is) en ben zo ziek geweest als een hond... Overgeven, diarree, koorts, hoofdpijn enz. Het was eigenlijk niet te harden... Niet zo plezant dus. De mensen hier dachten dat ik malaria had, maar dat denken ze hier zo snel. Vandaag is het al een stuk beter. De koorts is gezakt. Ik kan wel nog steeds niet eten en niet goed drinken en ben dus een beetje uitgedroogd, maar kom, ik red het wel... Nkhata Bay is een klein paradijs. In een volgende mail vertel ik wel meer...
Ik laat jullie eerst de mail lezen die ik vorige week schreef...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
Op dit moment is het zaterdagmiddag. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen. Ik heb de voorbije weken mijn geliefde Kafukule niet verlaten. Karel en Sander zijn al naar Mzuzu geweest, maar ik vind het idee van een auto nog steeds te angstaanjagend... Een maal heb ik me buiten deze grenzen gewaagd. Op 20 maart ben ik samen met Sarah Lilongwe, Tine en Evi - die op dat moment een weekje in Kafukule verbleven naar Vwaza geweest. Vwaza is een olifantenpark waar we geen enkele olifant te zien gekregen hebben uiteraard - op een aantal uurtjes rijden van Kafukule. Dankzij dit uitstapje heb ik opnieuw een dikke week met een pijnlijke nek rondgelopen. Door het schokken van de auto kon ik een aantal dagen lang mijn hoofd niet meer draaien. Gelukkig is het ondertussen alweer stukken beter. Toch ben ik niet van plan om nog in een auto te kruipen als het niet hoogstnoodzakelijk is. Tegen de tijd dat jullie dit mailtje gekregen hebben, heb ik de onvermijdelijke rit overleefd.
Maandag vertrek ik samen met Karel naar Nkhata Bay. Ik ga op bezoek bij Sara Prison en blijf daar twee weken lang met mijn witte beentjes in het Malawiaanse sop ploeteren. Nkhata Bay is het Oostende van Malawi en ligt aan de Lake shore. Naar het schijnt, is het er bloedheet en stikt het er van de muggen, maar dat deert me niet. Zolang ik mijn maatje Sara maar terugzie!
De studenten zijn woensdagnamiddag vertrokken omdat de paasvakantie begonnen is en ik blijf natuurlijk verdwaasd en verloren achter... Uren heb ik met hen zitten tetteren op het bankje voor de school en nu is alles zo stil en verlaten. Ik mis hen heel oprecht en vind het vreselijk jammer dat dit gedeelte van mijn avontuur voorbij is. De leerlingen komen pas op 3 mei terug en dan ben ik al thuis... Het piekt als ik er aan denk dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ook al verlang ik om terug te komen, eer ik geld genoeg bijeengespaard heb, zijn de meeste van hen al lang vertrokken uit Lozwati Pvt School. Ik heb hier echt fijne mensen leren kennen en vond het soms moeilijk om de afstand leerkracht-leerling te bewaken. Gelukkig begrepen de meeste studenten dat ik binnen de klasuren hun leerkracht was en niet Miyati Jere die buiten met hen grapjes maakte.
Ondertussen ben ik mijn hoofd aan het breken op wat ik allemaal kan vertellen. Het is zo gek. s Avonds bedenk ik wat ik allemaal moet mailen naar jullie, arme arme thuisblijvers, en nu ik de kans krijg om alles neer te pennen, zit ik vast. Ik geloof dat het allemaal te veel en te intens is om op een gepaste manier te omschrijven. Elk woord, elke zin doet de werkelijkheid onrecht aan en de enige manier om te ontdekken wat ik meemaak, is door zelf te komen kijken. Wat natuurlijk behoorlijk onrealistisch is... Ik doe dus toch maar een poging met dit maitje...
Ik mis thuis. Het begint al te knagen. Ik verlang zo om thuis mijn fotos te tonen en om mijn cadeautjes te geven. Of om mijn hart te luchten bij Germaintje en om naar Dolf te gaan met Severine en Margo. Ik verlang om opnieuw samen op kot te eten, te koken en ruzie te maken met Olivier. Ik mis de kotbezoekjes van Lander en Valerie en wil terug op bezoek gaan bij Eline. Langs de andere kant zal ik vanaf volgende maand niets meer missen dan het bankje waarop ik zoveel gezeten heb met de studenten. Die heerlijke zon zal verdwenen zijn en het enige Chitumbuka dat ik zal horen, zal uit mijn eigen mond moeten komen. Ik wil naar huis, maar weet dat ik dit altijd zal blijven missen. Aline zal altijd een stukje Anyajere blijven.
Hoewel ik soms heel erge heimwee heb, weet ik dit goed te plaatsen. De omstandigheden zijn niet altijd even ideaal geweest. Een grote dosis pech heeft ervoor gezorgd dat al de fijne dingen een ranzig kantje kregen. De grootste ongelukstreffer was natuurlijk ons ongeval een dikke maand geleden. Alles is zoveel lastiger als je pijn hebt en geloof mij, ik heb nog nooit zo willen kriepen als toen ik opnieuw pijn kreeg in mijn nek. Ons bezoekje aan Vwaza heeft meer kwaad dan goed gedaan, want naast een pijnlijke nek, ben ik naar huis gekomen met gezwollen billen. De tseetseevliegen hebben de tijd van hun leven beleefd met mijn aanwezigheid. Elk plekje dat ik niet had ingesmeerd met muggenmelk werd bezocht door een dikke tseetseevlieg. Ze staken gewoon door mijn broek! Ik vertel jullie niet hoe, maar ik heb een poging ondernomen om de beten te tellen en was halfweg toen ik er al veertig geteld had. Bovendien waren mijn onderbenen zodanig verbrand dat de wazunguvellen bijna drie weken later nog steeds aan het afpellen zijn. Daarnaast kreeg ik te horen dat vake thuis ook een auto-ongeval heeft gehad. Dankzij zijn abstracte, maar veelzeggende berichtje sloeg de schrik mij om het hart. Mijn tikker heeft werkelijk stilgestaan. Gelukkig is ook hij er gekreukt, maar levend vanaf gekomen.
Ik moet op de rem staan. Karel wil zijn ouders bellen in het trading centre en ik heb beloofd om hem binnen een twintigtal minuutjes te vergezellen. Daarom sluit ik af met de alombekende wistjedatjes:
Wist je dat...
- - ik op dit moment gefrituurde kasave aan het eten ben.
- - Mrs. Khonje op dit moment zegt dat ik wakufuntha ben. A mad man. Ndine wakufuntha yayi!
- - al mijn studenten geslaagd zijn voor hun art-examen. Ik moest van Mister Zimba een praktisch en theoretisch examen geven. iedereen was uiteraard geslaagd voor het praktische gedeelte. De theorie was iets minder goed, maar kom, ik ben een tevreden leerkracht. Een gemiddelde van 71 procent is toch niet mis?
- - de leerkrachten hier al twee maanden of langer? niet meer betaald zijn omdat de school geen geld meer heeft.
- - Sander de examens betaald heeft door in te staan voor de kopies van de examenvragen.
- - de examens twee dagen te laat begonnen zijn omdat de elektriciteit in Mzuzu stil lag en de kopiemachines dus niet werkten.
- - de studenten op die manier niet wisten welk examen ze op welke dag hadden. Daardoor verschenen sommige leerlingen dus totaal onvoorbereid op een examen.
- - ik hier dubbelgevouwen zit omdat ik last heb van mijn buik. Het ziet er niet naar uit dat mijn darmflora zich ooit zal aanpassen aan het Malawiaanse eten.
- - ik voor het eerst ervaren heb hoe het voelt om iets niet te kunnen inslikken. Na dagen van kip, kip en alleen maar kip had ik er zo genoeg van dat ik mijzelf niet wist te overtuigen om een hap naar binnen te krijgen. De kip smaakt hier naar rubberen laarzen en zelfs na een half uur intens kauwen heb je het gevoel dat je op een schoenzool aan het sabbelen bent.
- - ik vliegende mieren gegeten heb.
- - Lozwati op 18 maart tijdens een voetbalmatch tegen de andere school in Kafukule verloren is met 0-5 .
- - ik op 19 maart 23 geworden ben en ik nog nooit zon schitterend weer heb gehad op mijn verjaardag!
- - het Special Birthday Choir een liedje voor mij heeft gezongen tijdens de assembly.
- - de studenten mij een heel mooi liedje hebben geleerd in het Chitumbuka: Mwedada mwe mundipulike apo nkhulilira imwe. Ndisambizgeni ndimanye kuntonda Satana. Tu tu tu... Vertaling: "Mijn vader, luister naar mij als ik huil. Leer mij hoe ik de duivel kan verjagen. Tu tu tu...
- - de studenten op Lozwati heel mooi kunnen zingen.
- - ik hen het liedje Dans le jungle geleerd heb.
- - ik al verschillende boeken verslonden heb hier in Malawi. Onder andere Robin Hood, Wuthering Heights en Pride and Prejudice.
- - er gisteren een kindje van 4 jaar oud begraven is. Het is gestorven aan malaria.
- - vorige week de papa van een van de studenten begraven is. - een vrouw hier niet rechtstreeks mag praten met haar schoonvader uit respect voor hem. Als ze iets wil vragen of zeggen, moet ze dat via haar echtgenoot doen. - ik water op mijn hoofd heb gedragen en nu een real Malawian woman ben. - ik mij een echt Malawiaans kostuumpje heb laten maken. - Karel ondertussen naar het trading centre vertrokken is. - ik bij deze afsluit en jullie allemaal heel snel wens terug te zien!
Ik verveel mij hier te pletter en ik kom gewoon uit verveling naar het internetcafé. Bij deze nog een mailtje vanuit het malawifront.
Nog steeds licht gekneusd en ondertussen hier en daar wat geel en groen in plaats van blauw en paars, zit ik hier met mijn dagboek voor mijn neus. Ik heb besloten om vandaag mezelf eens te citeren om de internetkosten wat te drukken... Gewoon overtypen dus. Ik dacht, het wordt stilaan eens tijd voor een echt emomailtje... Nee serieus, ik ben heel erg geschrokken van ons ongeval en ik kan eigenlijk heel moeilijk omschrijven wat er nu allemaal door mijn hoofd spookt. Ik heb het allemaal proberen neer te pennen in mijn dagboek, maar ik weet niet of alles er wel op de juiste manier is uitgekomen...
"Ik denk zo vaak dat ik misschien nooit meer was thuisgekomen. Ik zou vake en moeke, Valentijn, Orfee en Xander nooit meer hebben teruggezien. Of Hannelore, Severine, Annelies (Noot van de schrijver: het is niet omdat je naam hier niet tussenstaat dat ik je nooit meer wil zien!) of gewoon zoveel mensen. Die gedachte maakt mij soms gek! Ik kan het vreemde gevoel dat ik soms krijg heel moeilijk onder woorden brengen. Ik heb het heel moeilijk als ik eraan denk. Ook al hebben we het allemaal heel mooi overleefd zonder echt levensbedreigende verwondingen, die gruwelijke "wat als..."-gedachten spelen door mijn hoofd. Ik hoop dat het voorbij gaat, want ik moet er echt tegen vechten. Ik kan het ook aan niemand uitleggen. Niet omdat ze niet zouden luisteren, maar omdat er mij niemand zou begrijpen. Ik denk dat ik hier als enige met dit gevoel rondloop. Ik weet dat ik van nature een zwartkijker ben en waarschijnlijk heeft dit dan ook te maken met die onkunde om dingen snel te verwerken... Dat hoofd van mij stopt nooit met denken, dat hart van mij stopt nooit met voelen. Het kost mij altijd zoveel tijd en energie om dingen een juiste plaats te geven. [...] Ik denk te veel na en dat weegt soms op mijn schouders. Ik denk na over gevolgen, mogelijkheden, alternatieven, omwegen, beperkingen en oorzaken. Ik weet dat elke actie om een andere reactie vraagt en dat mijn leven een aaneenschakeling is van gevolgen op duizenden handelingen per dag. Ik bedenk tientallen scenario's en laat ze afspelen in mijn hoofd. Wat als ik bij mijn eerste idee was gebleven en niet was mee geweest naar Lilongwe? Dan was elke beweging anders gemaakt, dan was elke seconde anders verlopen en dan was het ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Wat als we wat vroeger of wat later vertrokken waren? Wat als we niet gestopt waren in Mzimba? Wat als we wat verder gestopt waren en iets gegeten of gedronken hadden? Wat als Mister Ziba eventjes gerust had? Maar evengoed: Wat als ik mijn gordel niet had omgehad? Wat als er net een tegenligger was? Wat als ik niet net mijn arm had binnengehaald en mijn venster niet wat meer had toegedaan? Elke handeling, hoe onbeduidend ook, schrijft het verdere verloop van een volledig leven. Dat maakt alles ook zo broos en nietig. Hoe kan ik weten wat er komt als alles zo absurd aaneenhangt? Ik kan elk moment een beslissing nemen die me fataal wordt, hoe ver een einde ook van me af staat. Langs de andere kant kan diezelfde beslissing mij ook naar mijn grote geluk leiden... Ik moet blindelings vertrouwen hebben, stappen door een pikdonkere gang met miljarden deuren. Deuren waarachter zich nieuwe gangen met nieuwe poorten verstoppen. Ik moet kiezen in het donker en hopen dat ik de juiste neem. Ik moet vaststellen dat ik ergens een foute deur heb gekozen, maar tegelijk de juiste uitgang heb gevonden. Toch is het nog steeds even donker. Het is moeilijk om niet te blijven stilstaan om in een hoekje te zitten huilen dat ik geen zin meer heb in dit onvoorspelbare spelletje... Ik moet kiezen kiezen kiezen duizenden keren per dag en vertrouwen hebben dat alles goed komt. En dankbaar zijn dat het goed is."
Oei oei, terwijl ik dat zo allemaal aan het overtypen ben, besef ik dat ik hier helemaal de filosofische toer aan het opgaan ben... Ik weet wel dat het allemaal geen groot drama is en dat we heel veel geluk hebben gehad dat het zo goed is afgelopen, maar dat is net wat mij zo beangstigt... En soms besluipt dat vreemde gevoel mij en weet ik geen blijf met mezelf...
Maar maak je geen zorgen, ik ben niet gek aan het worden... Het wordt gewoon tijd dat ik terug naar huis ga in Kafukule. De datum wordt steeds opgeschoven (eerst zondag, dan dinsdag, nu woensdag...) en ik wil gewoon terug aan de slag gaan... Ik heb hier ook zoveel tijd om na te denken... Woensdag naar Kafukule dus. Eindelijk. Het werd tijd, want ik ben hier een serieuze internetverslaving aan het oplopen... En in den Afrique kan dat niet de bedoeling zijn!
Nog een heel snel mailtje vanuit het malawifront...
Alles gaat goed. De draadjes werden uit mijn arm gehaald en de wonde ziet er relatief goed uit... Geen infecties en zo dus dat is ook al goed nieuws! Mijn nek is iets minder plezant en ik sukkel nog een beetje, maar met het nodige tandenbijten moet het wel lukken...
Zondagavond vertrekken Mister Ziba en ik terug naar Kafukule en daar ben ik helemaal niet ongelukkig om... Ik geniet van de douches en het lekkere eten, maar mijn hartje hoort toch thuis in het noorden. Ik mis mijn studenten en collega's ontzettend hard en wil hen ook zo vlug mogelijk geruststellen. Aangezien de telefoonverbindingen nog steeds niet werken, zijn ze daar waarschijnlijk doodongerust. Bovendien wil ik het liefst zo snel mogelijk verdergaan met mijn stage en mijn project. Ik moet echt weer aan de slag gaan, want de schrik slaat me om het lijf als ik aan mijn scriptie denk. Die hele toestand heeft alles in de war gebracht...
Ook mijn kopje heeft al enige schuddingen te verwerken gekregen de voorbije dagen. Om eerlijk te zijn, heb ik me echt al heel ellendig gevoeld hier in Lilongwe... Gisteren wou ik alleen nog maar naar huis... Ik heb heel erge nachtmerries en voel me niet altijd gesteund door de twee jongens hier. Omdat het mannen zijn snappen ze er natuurlijk geen snars van. Ik weet eigenlijk niet of ze er ook maar iets van merken. Ik wil niet veralgemenen (kwestie van geen honderden boze berichten in mijn inbox te krijgen achteraf...), maar het moet gezegd worden, intuïtie is toch zeker en vast iets vrouwelijks...
Maar nu ik weet dat ik terugga naar het noorden gaat het al een stuk beter. Bovendien komt Sarah (van Lilongwe, niet van het meer, haar bezoek ik tijdens de paasvakantie) volgende week naar Kafukule en dan heb ik een vriendinnetje om mee te keuvelen! Ik kijk er heel erg naar uit... We kunnen zelfs samen mijn verjaardag vieren... Ik kan niet wachten om haar alles te laten zien.
Ik sluit af, want ik moet nog een fax sturen en dat zal mij heel wat kluiten kosten... Ik hoor jullie nog wel... Het kan wel eventjes duren, want straks ga ik terug naar mijn geliefde Kafukule, een plaats ver buiten de cyberwereld en -beschaving...
Sommigen weten het misschien al, niet schrikken, maar het volgende mailtje is minder plezant... Ik laat gewoon iets weten omdat sommigen misschien ongerust zijn.
Gisterenmiddag hebben we een auto-ongeluk gehad toen we op weg waren naar Lilongwe. Mister Ziba zat aan het stuur en ik zat naast hem. Sander en Karel zaten zonder gordel achteraan. We zijn van de weg geraakt en Ziba heeft nog geprobeerd om bij te sturen, maar we zijn gekanteld en over kop gegaan. Karel en Sander zijn uit de auto geslingerd en Ziba en ik hingen omgekeerd aan onze gordel. Ik hoorde onmiddellijk de stemmen van Karel en Sander. Mister Ziba riep ook voortdurend mijn naam, maar ik wist wel dat alles oké was. Sander en Karel hebben met al hun macht de deur omhoog gesleurd, want de auto was verpletterd en Ziba en ik zaten vast. Ik heb mijn gordel losgekregen en heb daarna Ziba losgemaakt. Hij is uit de auto kunnen kruipen. Ik lag op mijn rug en Mister Ziba heeft mij uit de auto gesleurd. Omdat ik in het glas van mijn zijruit gevallen ben, was mijn arm hevig aan het bloeden. Karel zijn arm hing open tot op het bot. Sander en Ziba leken oké. Twee mannen hebben Karel en mij onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht, want voor Karel was het nogal dringend. Hij lag te kermen van de pijn, maar ik kon niets doen, want ik was zelf aan het bloeden en was heel erg misselijk. In het ziekenhuis moest ik lang wachten. Alles werd zwart en ik heb me op de grond moeten leggen. Karel werd het eerst geholpen, want hij was er op het eerste gezicht het ergst aan toe. Ik moest wachten en ondertussen kwam Sander toe. Doordat ik met hem kon praten, ging het steeds beter en kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Na een uur (denk ik) hebben ze mij geholpen. Ik vroeg hoe het met Karel was en ze zeiden dat ze alles mooi ineen hebben kunnen passen. Ze hebben mijn arm verdoofd en uitgekuist en daarna genaaid. Toen zagen ze dat ik nog een klein gabbetje had dat ook genaaid moest worden. Dat hebben ze zonder verdoving gedaan. Ik heb keihard op mijn tanden moeten bijten, want het deed heel veel pijn, maar ik heb voortdurend grapjes gemaakt met de verplegers om alles te vergeten. "I am a strong woman!" verklaarde ik voor de hele operatiezaal! Daarna ben ik beginnen stoefen dat ik Tumbuka spreek... Ik heb zelfs in het Tumbuka kunnen zeggen waar ik pijn had... Mphuno, singo, kalezulezu, mawoko, malundi... Op die manier werd het een beetje dragelijker. Eerlijk gezegd sta ik een beetje versteld van mezelf, want ik was echt bang. En Karel... Man man man... Gelukkig waren Ziba en Sander oké op een paar kneuzingen na... Nadat we een verklaring aflegden bij de politie zijn we naar het wrak gaan kijken. Ik begrijp niet waarom we nog leven... De auto lag half platgedrukt op zijn kop. De plaats waar ik gezeten had, was volledig verpletterd... Ik heb zo ongelofelijk veel geluk gehad... Toch heb ik nooit gedacht dat ik doodging. Ik wist heel bewust dat ik er levend vanaf zou komen! De auto was aan het rollen en ik voelde overal glas en slagen, maar ik wist heel helder dat ik niet dood zou gaan. Ik was wel heel bang voor Mister Ziba. Ik zag hem hangen en dacht dat hij dood was, maar hij bleef mijn naam roepen. Maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, weet als ik dood was gegaan dat ik jullie allemaal heel graag zie en dat ik jullie allemaal heel bijzonder vind op jullie eigen manier. En je weet zelf wel waarom. Dit zeg ik echt niet om te lachen, ik meen heel erg wat ik zeg.
Ondertussen zit ik in een internetcafé in Lilongwe. We blijven hier waarschijnlijk een dikke week, want we hebben een goede Hollandse dokter gevonden die ons verzorgt. We zijn deze morgen op consultatie geweest om alles nog eens te controleren. Naast mijn hechtingen loop ik een klein beetje krom omdat ik zowat overal pijn heb. Ik probeer me heel flink te houden, want Karel zijn wonde is erger dan mijn kneuzingen en hechtingen en ik wil niet zagen. Ik moet me een beetje flinker houden voor de rest dan ik ben, maar het lukt wel...
Ik loop hier nu helemaal in de kijker omdat ik een nekband aanheb... Ik heb foto's laten trekken en mijn nek is niet gebroken. Ik heb wel een whiplash en mag mijn hoofd zo weinig mogelijk bewegen. Het doet echt geen deugd... Mijn neus is ondertussen in een blauwe pijnlijke knoest veranderd en het kraakt overal. Ik heb niks gebroken, maar het is toch pijnlijk. Ik heb maar een kort uurtje kunnen slapen vannacht, want elke houding doet pijn. Maar pijn is tijdelijk. Ik hang nog aaneen en dat is het belangrijkst. Ook mijn vriendjes zijn oké. Ik mag er niet aan denken... De auto is natuurlijk volledig kapot en Mister Ziba heeft nu geen auto meer. Voor hem is dat een kleine ramp... Hij is trouwens nogal van de kaart en voelt zich oneindig schuldig. Hij zei me gisteren dat hij zo bang was voor mij. Sander en Karel hebben echt het onmogelijke gedaan. Karel heeft samen met Sander met zijn open arm de auto "opengescheurd" om Mister Ziba en mij uit de auto te krijgen. Het is echt heel gek wat je kan op zo'n moment.
Beste mensjes, ik weet dat dit allemaal heel spectaculair klinkt en dat was het ook. Maar maak je geen zorgen, ik ben oké. "I am a strong woman". Ik voel me nu eigenlijk vooral belachelijk met die snikhete nekband... Maar het is zo verlichtend dus draag ik die maar... Met mijn blauwe neus en immer stralende glimlach, sluit ik af.... Je hoort me nog wel een dezer...
Sara en ik waren van plan om deze voormiddag te gaan shoppen, maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het vandaag zondag is... Er zijn dus heel weinig winkels open. Ik heb gisteren en mooi kleedje zien hangen in de PEP, deftig genoeg om in les te geven en ik wou mijn Malawiaanse kleerkast (die voorlopig enkel uit chitenge's bestaat) wat uitbreiden. Nu, het zal voor morgen zijn. In plaats daarvan ben ik met de jongens meegekomen naar het internetcafé. We hebben juist een jongen moeten afschepen (we zijn echt moeten wegvluchten!) die ons bleef achtervolgen. Hij nam mijn hand vast en begon te prevelen "You are beautiful..." Daarna belaagde hij Sander en bleef hij achter hem lopen als een hondje... Maar we zijn hem kwijtgeraakt toen hij tobacco ging halen. We hebben driehonderd keer gezegd dat we geen tabak moesten hebben, dan moet hij het maar weten! Straks gaan we pizza eten en dan zien we wel...
Gisterenavond hebben we naar Titanic gekeken... Heel gek eigenlijk... Mijn zogenaamde 'secret lover' (dat zegt hij, niet ik, voor alle duidelijkheid) Jimmy zingt voortdurend 'My heart will go on' en dan ligt hier de video van Titanic. Bovendien zingen Sander en ik al een hele maand lang om een onverklaarbare reden liedjes van Sister Act. Uiteraard was ook Sister Act een van de video's die in de lodge lagen... Achja, het klinkt waarschijnlijk allemaal heel gek, maar dat zijn zo van die dingetjes waar ons hartje een sprongetje van maakt.
We hebben trouwens gisterenavond stoofvlees met frietjes gegeten in de lodge. We hadden onze eigen pot mayonaise mee. Heerlijk! En we hebben ook een pintje gedronken... Ik kreeg er maar eentje op, ik heb mijn tweede naar het Sanderfront verscheept...
Trouwens, voor alle nieuwsgierige kwezels: Neen, er bloeit niets tussen Sandra (Sander wordt hier Sandra genoemd, Karel is Carol en ik ben Arien) en mij... INTEGENDEEL! We zitten voortdurend te bekvechten! We leven zo dicht op elkaar dat we soms eens moeten jengelen... We zitten dus voortdurend op elkaars kap, maar dit enkel omdat we niet zonder elkaar kunnen... Een beetje als broer en zus... Best wel grappig eigenlijk...
Sara en Sander hebben maandag mijn haar geknipt. In de frisse buitenlucht zodat mijn haar overal in het rond vloog... Wazunguhair... Er is gewoon een goed stuk af, maar er valt niet veel aan te zien hoor... Ik heb donderdag Sander zijn potteke bijknipt. Hij had er zelf al de schaar ingezet, maar ik heb de achterkant een beetje "verproperd". Hij zou beter eens zijn haar afscheren... Veel gemakkelijker hier...
Morgen gaan we terug naar Kafukule. Dan kan ik weer lesgeven. De studenten zullen blij zijn. Toen we vertrokken om 6u30 's morgens kwamen er sommigen 'afscheid' nemen. Het zijn zo'n lieverds... Precious en Bright kwamen ons uitwuiven.
Op 6 april (verjaardag van vake, Carmen en Lies!) begint de paasvakantie en dan ga ik OP REIS! Dan bezoek ik Sara in Nkhata Bay aan Lake Malawi! Ik verlang mij al te pletter! Ze heeft een huisje aan het meer en ik kan daar blijven logeren. We gaan waarschijnlijk een duikerscursus volgen. Het is 100 dollar, een flinke smak geld hier, maar ik leef hier zo zuinig en ik denk niet dat ik ooit nog zo'n kans zal krijgen... Dat wordt een geschenkje voor mijzelf. Ik ben zo blij dat ik Sara soms zie. Dan kan ik eens tetteren en roddelen... We komen misschien wel eens samen terug... Ooit.
Ik zal beginnen afsluiten. Ik ben al een uur aan het internetten...
Sorry als ik fouten schrijf... Het moet hier ook zo snel gaan... Vergeef me elke spellings- of dt-fout!
Het is een tijdje geleden dat ik nog iets heb kunnen laten horen. Door autopech zaten we vast in Kafukule. Ik kan het ook deze keer niet zo heel lang maken, want ik heb geen tijd gehad om iets op voorhand te typen. Lieselotte en Sara zijn op bezoek geweest en we hebben al de elektriciteit van Mister Ziba verkrast aan het bekijken van filmpjes (met zijn goedkeuring uiteraard).
Normaalgezien zouden we dit weekend naar Lilongwe gaan, maar door onvoorziene omstandigheden gaat dat niet door. Omdat we toe waren aan een korte pauze blijven we nu tot maandag in Mzuzu. Ik heb daarnet voor het eerst in een maand tijd een douche genomen in onze lodge Zalig! We zijn ook net gaan eten. Een hamburger met frieten Ik heb hem naar binnen gewerkt alsof ik in geen dagen gegeten heb We krijgen hier massas eten, maar het is elke dag hetzelfde Kip of ei met aardappelen en reep (onvoorstelbaar zoute groenten). Bovendien is het eten hier zo vettig We vullen onze avonden met het fantaseren over kaas en spaghetti en salami Nuja, avonden, om 20u30 zit ik hier al in mijn bed. Om 6u30 (ik geef het toe, soms om 7u) sta ik op. Meestal moet ik maar vanaf 9u30 beginnen lesgeven. Het lesgeven zelf valt trouwens supergoed mee!
Natuurlijk heeft het fijne leven ook een beetje zijn keerzijde Ik bedoel, al het nieuwe is er een beetje af en het WAW-gevoel is weg. Het voelt een beetje als een koude waslap in je gezicht soms Een dikke week geleden bijvoorbeeld kreeg één van de leerlingen een epilepsie-aanval. Omdat ik blank ben, denken de leerlingen en leerkrachten dat ik een soort dokter ben maar ik kan niet veel meer dan eerste hulp bieden Ik vind het een heel angstig gevoel om te weten dat zoveel mensen mij vertrouwen terwijl ik volledig onbekwaam ben wat dat betreft Ik heb die jongen zo goed mogelijk proberen te helpen en hij is er met een lelijke buil van af gekomen, maar het is toch benauwend hoor Maar kom, ik beleef hier de tijd van mijn leven en het borrelt en het bruist om terug te komen en te blijven Nee, echt waar, ik zou me hier zo goed kunnen settelen Natuurlijk spreek ik nu maar vanuit mijn drie-maanden-ervaring. Ik weet dat ik binnenkort een bord spaghetti krijg Dat is leuk om naar uit te kijken. Ik weet het niet. Ik vind het hier gewoon enorm plezant en sta elke dag met een heerlijk warm gevoel op. Het snijdt heel erg om te weten wat en wie ik zal moeten achterlaten
Ah ah, ik had zo graag een diep-filosofische mail gestuurd, maar mijn hoofd draait weer op volle toeren Alles komt er weer uit in een vreemde stroom. Mijn excuses voor de misschien verwarrende boodschappen. Nog eens sorry voor de vele typfouten. Qwerty is verwarrend en de spaties zijn te hard
Laat ik afsluiten met een kleine serie wistjedatjes
Wist je dat
- - ik hier al drie broertjes heb? Mister Jere (the headmater), Wiseman Jere (een leerling) en Justin, een Amerikaanse leraar wiskunde die een beetje verderop in een andere school lesgeeft.
- - Sander en ik hier ruzie maken alsof we broer en zus zijn. Waarschijnlijk heel amusant om te zien voor onze huisgenoten
- - mijn volledige naam nu Miyati Jere is? Miyati betekent grapje in Tumbuka. Het schijnt dat ik een grote grapjas ben
- - mijn darmflora zich heel kalm heeft gehouden de voorbije dagen.
- - ik denk dat ik verbrand ben, want ik zit hier te stomen.
- - het hier snikheet is. Altijd boven de 30 graden. In de vlakke zon was het zelfs eergisteren 46 graden.
- - ik een huwelijksaanzoek heb gekregen van Jimmy.
- - ik het aanzoek wijselijk blijf afwimpelen.
- - de jongens hier twee keer per week voetbaltraining of match hebben. Heel plezant om een match bij te wonen met een vulkanisch zicht op de achtergrond.
- - ik de matron van de meisjesslaapzaal ben.
- - Precious met Orfee wilt trouwen.
- - Precious een jongen uit mijn oudste klas is. - Precious mij gisteren niet meer sister-in-law, maar wife noemde.
- - ik dus vermoed dat Orfee heeft afgedaan
- - er nog steeds evenveel vliegen op het toilet zitten.
- - ik Mister Zimba zal vertellen dat Vario zijn kat naar hem zal noemen.
- - Mister Zimba in de wolken zal zijn bij het horen van het heugelijke nieuws.
- - Sander niet meer kan denken op dit moment omdat hij een beetje emotioneel is.
- - ik zoveel te vertellen heb dat ik niet weet wat
- - ik nog niet gehuild heb. De eerste die huilt (Sander, Karel of ik) moet trakteren in Mandas Grocery.
- - ik heel graag Fanta pineapple drink.
- - mijn Tumbuka steeds beter wordt.
- - Karel de auto van Mister Ziba heeft hersteld.
- - ik toch ook wel geholpen heb, want ik heb een bout ingedraaid.
- - Mister Zimba steeds meer op Eddy Murphy begint te lijken.
- - Mister Ziba nog steeds als Kwik, Kwek en Kwak praat.
- - het lesgeven hier onnoemelijk traag gaat het Engels bij de studenten is echt een probleem.
Ah, ik hou op, ik mail wel nog eens, ik weet niet goed wat geschreven Het gaat gemakkelijker als ik er op mijn gemak over kan nadenken
Ik wil gewoon laten weten dat alles goed gaat. Ik heb mijn hartje verloren Ik mis jullie allemaal en wou dat ik alles kon tonen Je mag altijd op bezoek komen!
Eergisteren geland in Lilongwe. Mister Ziba wachtte ons op. We hebben een aantal andere studenten afgezet op hun stageplaats en zijn gaan "shoppen". We hebben eigenlijk alleen maar een paraplu gekocht (het regent hier precies rotsblokken!), want Sander en ik waren te veel van ons melk om helder te denken... We waren om te beginnen versleten omdat we niks hebben kunnen slapen op het vliegtuig. Daarbij was het echt wel een koude douche, de aankomst in Lilongwe... Iedereen springt op je alsof je een lekkere chocoladetaart bent! Gelukkig nooit echt opdringerig... Mister Ziba heeft ons daarna afgezet in de Korea Garden Lodge en daar zijn we blijven overnachten. Na een douche gingen we eten, maar door de keiharde regen moesten we dat eventjes uitstellen. Toen we uiteindelijk achter ons bord zaten, waren we werkelijk kapot... De barkeepers legden wat muziek op en het was Pink Floyd! Heel onverwachts kwamen een aantal andere studenten langs en we hebben zitten keuvelen tot we niet meer konden (tot 21u dus). Om 8u is Mr Ziba ons komen oppikken en dan hebben we een hele voormiddag in Lilongwe gezeten. 3u gewacht in Imigration Office. Dan zagen jullie dat ik een trage ben...
Na het eten zijn we naar Kafukule vertrokken. Heel vreemd, we hebben dingen gedaan waar ik in België doodsbang voor zou zijn! De wegen zijn on-voor-stel-baar! Echt, ik zou doodsangsten moeten doorstaan hebben... Allemaal slijk en putten van een meter diep en wankele brugjes boven woeste rivieren... In het donker.... Maar we zijn er geraakt en op de een of andere manier wist ik dat wel... Ik was absoluut niet bang. Om 23u zijn we in Kafukule aangekomen. Ik heb een eigen kamer met een groot tweepersoonsbed... Vanmorgen hebben we voor het eerst de stageplaats in het licht gezien. Mooi mooi mooi! Zoals alles hier eigenlijk... Onze collegas zijn ook fijn. Heel vriendelijk. Zoals iedereen hier. Ik ben trouwens de eerste vrouwelijke leerkracht in Lozwati School... We zitten op dit moment in Mzuzu. Net een dikke twee-drie uur gereden (ik weet niet echt hoe lang). Mister Ziba neemt iedereen mee die in de auto kan. We zaten heel gezellig opeen gepropt... Ik zat naast een mevrouw met een supermooi kindje dat voortdurend aan mijn vel zat te trekken... Kortom, het is hier allemaal heel plezant... Lilongwe was eventjes als een harde wind in ons gezicht maar we zijn al n beetje "rustiger".
