Een berichtje vanuit Nkhata Bay, een hectisch oord van verderfelijk plezier aan de Lake Shore in het noorden van Malawi...

Heel veel heb ik eigenlijk niet te vertellen omdat het – voor ons – alledaagse Malawiaanse leven gewoon rustig voortkabbelt. Toch weet ik uit ervaring dat dit me niet weerhoudt om hier een heuse brief van te maken.

De voorbije dagen zagen er ongeveer allemaal hetzelfde uit. Dit betekent:

-         uitslapen tot 7u30 (soms 8u! Jaja, hier heet dit uitslapen...)

-         8u: een heerlijk plonsbad in onze basin

-         9u: een ontbijt van rijstpap, mandasi (een soort oliebollen) en chombe thee

-         9u30: voorbereiden van onze middagactiviteiten en art classes

-         12u30: middageten, meestal rijst, bonen, kip en eieren

-         13u30: middagactiviteiten voor de kindjes

-         15u30: art classes

-         17u30: uitdelen van ‘Fanta vitamine’ (jeweetwel, van die bruistabletjes) aan de kindjes uit de buurt

-         19u: avondeten, meestal rijst, bonen, kip en eieren (uiteraard)

-         20u: gebed met Mister Ziba

-         En daarna gaan we slapen

Donderdagmiddag hebben we voor het eerst dat vaste ritme door elkaar gegooid. Omdat we ’s middags een bezoek zouden brengen aan het weeshuis, hebben we de activiteiten voor de kindjes verschoven naar de voormiddag. We hadden veel verwacht van deze dag, maar die is uiteindelijk op een kleine flop uitgedraaid. Nogmaals is gebleken dat het echt moeilijk is om op een logische en duidelijke manier te communiceren. Anne en ik dachten dat we op bezoek gingen in een echt weeshuis en we hadden vanalles meegenomen voor de kindjes: kleertjes die Anne had meegekregen uit de winkel van haar tante, schoolgerei, t-shirts enz. Toen we daar aankwamen, bleek dat er helemaal geen weeshuis bestaat in Kafukule, maar dat de kinderen zijn ondergebracht in andere families. Bovendien waren de meesten al 12 jaar of ouder en het gerei dat we meehadden was vooral voor kleinere kindjes. We waren een beetje ontgoocheld en voelden ons vooral voor schut gezet. De kinderen zaten ons vol verwachting met grote ogen aan te staren en wij haalden enkel kleine onderhemdjes en broekjes boven... Het is heel moeilijk om iets te doen als je de juiste noden niet kent en vooral als je de foute informatie krijgt.

Maar het weer kan veranderen en mijn humeur sloeg op slag om toen ik mijn lieve Malawiaanse broer Mister Oscar Jere terugzag. Mister Jere woont sedert een paar maanden in Rumphi en geeft niet langer les in Lozwati. Omdat hij wist dat ik in Kafukule was, is hij samen met zijn vrouw en zijn zoontje Joseph langsgekomen in Kafukule. Het was echt plezant om hem terug te zien. Mister Jere is een heel rustige en lieve man, echt aangenaam gezelschap. Bovendien is hij ook mooi om naar te kijken. Hihi.

Hoe blij ik ook was om mister Jere terug te zien, ergens was ik ook verdrietig. Ik had gehoopt dat Precious, de broer van zijn vrouw zou meegekomen zijn. Vorig jaar was hij echt een van mijn beste vrienden en ik had er mij op verheugd om hem nog eens terug te zien. Omdat hij zijn laatste jaar middelbaar opnieuw doet in Rumphi (hij was geslaagd, maar vond dat hij niet genoeg ‘punten’ had, want op basis van die punten word je gekozen om verder te studeren) en de examens van de tweede periode bijna beginnen, kon hij niet meekomen. Dat ik hem niet zal terugzien verdraag ik met een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het wel oke omdat de tijd die we samen zouden kunnen doorbrengen toch frustrerend kort zou geweest zijn. Ik neem geen genoegen met een korte babbel van een klein half uurtje... Misschien zou het gemis enkel nog versterkt worden omdat het gewoon te weinig is. Ik denk, liever niet dan te weinig en te leeg.

Langs de andere kant weet ik dat ik het vreselijk zal vinden om thuis te komen en te weten dat Precious zo dichtbij was en dat ik niet de kans gekregen heb om hem ook maar eventjes terug te zien. Ik ben op bezoek geweest bij zijn papa en we hebben elkaar eventjes gehoord aan de telefoon, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Het is zo gemakkelijk om in Belgie je vrienden dicht bij jou te houden. Ook al zie of hoor je elkaar enkele weken of maanden niet, je weet dat de mogelijkheid altijd heel tastbaar aanwezig is. Ik kan Precious en Mrs. Khonje (de mensen die ik het meest gemist heb tijdens het voorbije jaar) enkel bij me hebben in de vorm van een foto, een brief of een sms-bericht.

Ondanks het feit dat ik Precious zal moeten missen, beschouw ik deze reis als meer dan geslaagd. Dat ik Mrs. Khonje heb teruggezien en dat ze het nu zo goed stelt, heeft al mijn verwachtingen overtroffen... Ik had niets mooier kunnen dromen...

Onze reis loopt op zijn einde en voor mij is alles afgerond. We brengen ons voorlaatste weekendje door in Nkhata Bay en vertrekken woensdag vanuit Kafukule om via Mzuzu naar Lilongwe door te reizen. Ik begin dus heel stilletjes van alles en iedereen afscheid te nemen. Dit jaar kan ik dit op een heel rustige manier doen omdat alles echt goed geweest is. Bovendien weet ik dat ik terugkom en dat het geen definitief afscheid is. Ik probeer dus nog met volle teugen te genieten, maar ik heb er helemaal geen problemen mee dat ik binnen tien dagen opnieuw in Belgie ben.

Maar eerst genieten Anne en ik nog eventjes van een heerlijke zon en het onvoorstelbaar lekkere eten in Nkhata Bay terwijl we een nest opdringerige kerels (You are so lovely, I love you bla bla bla) als een zwerm vliegen van ons proberen af te houden...

Hier eindigt dit verhaaltje. Wellicht volgt volgende week het laatste verslagje vanuit Lilongwe, enkele dagen voor we het vliegtuig richting Belgie nemen...

26-07-2008 om 00:00 geschreven door Aline