Ik verveel mij hier te pletter en ik kom gewoon uit verveling naar het internetcafé. Bij deze nog een mailtje vanuit het malawifront.

Nog steeds licht gekneusd en ondertussen hier en daar wat geel en groen in plaats van blauw en paars, zit ik hier met mijn dagboek voor mijn neus. Ik heb besloten om vandaag mezelf eens te citeren om de internetkosten wat te drukken... Gewoon overtypen dus. Ik dacht, het wordt stilaan eens tijd voor een echt emomailtje... Nee serieus, ik ben heel erg geschrokken van ons ongeval en ik kan eigenlijk heel moeilijk omschrijven wat er nu allemaal door mijn hoofd spookt. Ik heb het allemaal proberen neer te pennen in mijn dagboek, maar ik weet niet of alles er wel op de juiste manier is uitgekomen...

"Ik denk zo vaak dat ik misschien nooit meer was thuisgekomen. Ik zou vake en moeke, Valentijn, Orfee en Xander nooit meer hebben teruggezien. Of Hannelore, Severine, Annelies (Noot van de schrijver: het is niet omdat je naam hier niet tussenstaat dat ik je nooit meer wil zien!) of gewoon zoveel mensen. Die gedachte maakt mij soms gek! Ik kan het vreemde gevoel dat ik soms krijg heel moeilijk onder woorden brengen. Ik heb het heel moeilijk als ik eraan denk. Ook al hebben we het allemaal heel mooi overleefd zonder echt levensbedreigende verwondingen, die gruwelijke "wat als..."-gedachten spelen door mijn hoofd. Ik hoop dat het voorbij gaat, want ik moet er echt tegen vechten. Ik kan het ook aan niemand uitleggen. Niet omdat ze niet zouden luisteren, maar omdat er mij niemand zou begrijpen. Ik denk dat ik hier als enige met dit gevoel rondloop. Ik weet dat ik van nature een zwartkijker ben en waarschijnlijk heeft dit dan ook te maken met die onkunde om dingen snel te verwerken... Dat hoofd van mij stopt nooit met denken, dat hart van mij stopt nooit met voelen. Het kost mij altijd zoveel tijd en energie om dingen een juiste plaats te geven. [...] Ik denk te veel na en dat weegt soms op mijn schouders. Ik denk na over gevolgen, mogelijkheden, alternatieven, omwegen, beperkingen en oorzaken. Ik weet dat elke actie om een andere reactie vraagt en dat mijn leven een aaneenschakeling is van gevolgen op duizenden handelingen per dag. Ik bedenk tientallen scenario's en laat ze afspelen in mijn hoofd. Wat als ik bij mijn eerste idee was gebleven en niet was mee geweest naar Lilongwe? Dan was elke beweging anders gemaakt, dan was elke seconde anders verlopen en dan was het ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Wat als we wat vroeger of wat later vertrokken waren? Wat als we niet gestopt waren in Mzimba? Wat als we wat verder gestopt waren en iets gegeten of gedronken hadden? Wat als Mister Ziba eventjes gerust had? Maar evengoed: Wat als ik mijn gordel niet had omgehad? Wat als er net een tegenligger was? Wat als ik niet net mijn arm had binnengehaald en mijn venster niet wat meer had toegedaan? Elke handeling, hoe onbeduidend ook, schrijft het verdere verloop van een volledig leven. Dat maakt alles ook zo broos en nietig. Hoe kan ik weten wat er komt als alles zo absurd aaneenhangt? Ik kan elk moment een beslissing nemen die me fataal wordt, hoe ver een einde ook van me af staat. Langs de andere kant kan diezelfde beslissing mij ook naar mijn grote geluk leiden... Ik moet blindelings vertrouwen hebben, stappen door een pikdonkere gang met miljarden deuren. Deuren waarachter zich nieuwe gangen met nieuwe poorten verstoppen. Ik moet kiezen in het donker en hopen dat ik de juiste neem. Ik moet vaststellen dat ik ergens een foute deur heb gekozen, maar tegelijk de juiste uitgang heb gevonden. Toch is het nog steeds even donker. Het is moeilijk om niet te blijven stilstaan om in een hoekje te zitten huilen dat ik geen zin meer heb in dit onvoorspelbare spelletje... Ik moet kiezen kiezen kiezen duizenden keren per dag en vertrouwen hebben dat alles goed komt. En dankbaar zijn dat het goed is."

Oei oei, terwijl ik dat zo allemaal aan het overtypen ben, besef ik dat ik hier helemaal de filosofische toer aan het opgaan ben... Ik weet wel dat het allemaal geen groot drama is en dat we heel veel geluk hebben gehad dat het zo goed is afgelopen, maar dat is net wat mij zo beangstigt... En soms besluipt dat vreemde gevoel mij en weet ik geen blijf met mezelf...

Maar maak je geen zorgen, ik ben niet gek aan het worden... Het wordt gewoon tijd dat ik terug naar huis ga in Kafukule. De datum wordt steeds opgeschoven (eerst zondag, dan dinsdag, nu woensdag...) en ik wil gewoon terug aan de slag gaan... Ik heb hier ook zoveel tijd om na te denken... Woensdag naar Kafukule dus. Eindelijk. Het werd tijd, want ik ben hier een serieuze internetverslaving aan het oplopen... En in den Afrique kan dat niet de bedoeling zijn!

12-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline