20-07-2008 om 00:00 geschreven door Aline  

Het is twee weken stil geweest, maar dit weekend hebben we besloten om de bush in te ruilen voor een ontspannend weekendje Mzuzu samen met Thandie (lerares Frans in Lozwati) en Barbara…

Op dit moment zit ik nog aan Mister Ziba’s keukentafel en voor het eerst genieten we van wat muziek-van-bij-ons. Ik heb mijn mp3-speler aangesloten aan de laptop van Mister Ziba zodat we hem kunnen inwijden in de muzieksmaak van de Belgische jeugd van tegenwoordig. Bloc Party, Hooverphonic en (voor de jeugdige oude knarren) Pink Floyd zijn al de revue gepasseerd. Dit berichtje verdwijnt straks op mijn mp3-speler zodat ik het morgen gemakkelijk kan overzetten. Op die manier bespaar ik heel wat tijd en vooral heel wat centen.

Bij deze dus een verslagje vanuit Kafukule…

Veertien maanden lang heb ik uitgekeken naar het moment dat ik opnieuw in Kafukule zou zijn… Ontelbare keren ben ik ‘s nachts naar Lozwati gereisd en het was zo vreemd om hier dan uiteindelijk ook echt te zijn. Op het eerste gezicht was er zo veel veranderd. Het leek heel eventjes alsof mijn Kafukule van de kaart geveegd was, maar ik kwam snel tot het besef dat het enkel mijn herinneringen waren die me op een dwaalspoor hadden gezet. Het warme gevoel dat ik heb wanneer ik hier ben, bleek niet verdwenen te zijn en dat is uiteindelijk veel belangrijker dan het groeien van een boom en het verdwijnen van een bank of een struik.

Het was gewoonweg heerlijk om zoveel mensen terug te zien. Mister Ziba, Madoni, Willibart, Agness, Mister Manda en natuurlijk… Mrs. Khonje!

Vorige week dinsdag was ik nog wat aan het soezen in mijn bedje toen ik een klaterende lach hoorde. Niemand anders lacht als Mrs. Khonje dus mijn oren hadden me niet bedrogen. Na een luid “Arien!” viel niet meer te ontkennen dat mijn Malawiaanse mama in de buurt was.

Mrs. Khonje werkt niet meer voor Mister Ziba en woont niet meer in Kabidula Khonje Village in Kafukule. Ze woont nu een heel eind hiervandaan (een kleine twee uur als we “Jesus’ transport” gebruiken zoals ze hier zeggen, te voet dus) in Mphimbi, een ander dorpje dat deel uitmaakt van Kafukule. Op 12 april is ze getrouwd met Mister Tegha (ze heet dus eigenlijk niet langer Mrs. Khonje, maar Mrs. Tegha) een oudere man die onvoorstelbaar goed voor haar zorgt. Vorig weekend zijn we bij hen blijven logeren. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat we een nachtje zouden blijven slapen, maar dat zijn er uiteindelijk twee geworden. We konden Khonje en haar man geen groter plezier doen dan nog een dagje langer te blijven en aangezien we geen andere belangrijke plannen hadden, hebben we dat uiteindelijk ook gedaan.

Ik kan niet beschrijven hoe fantistisch ik het vond om daar te zijn. Anne en ik werden volledig ondergedompeld in een echt Malawiaans gezinnetje. En Mrs. Khonje leek zo onvoorstelbaar gelukkig… Het deed me zo’n deugd om te zien dat ze er nu zoveel beter voor staat dan vorig jaar. Ze woont niet alleen in bakstenen huisje in plaats van in een donkere hut, ze woont ook samen met een man die haar ongelofelijk graag ziet. Naar Malawiaanse normen is hij buitengewoon… Voor ze trouwden heeft hij zich bijvoorbeeld op hiv laten testen. Hiermee bewijst hij dat hij niet enkel om zijn eigen leven geeft, maar dat hij het belangrijk vindt dat zijn vrouw gezond blijft en niet ziek wordt door zijn toedoen. Hier is het behoorlijk spectaculair om als man het leven van je vrouw even hoog in te schatten als het jouwe. Bovendien helpt hij ook mee in het huishouden. Hij ruimt de tafel af, kookt water, schilt aardappelen, bakt “frietjes” enz. Anne en ik konden onze ogen niet geloven… Maar boven alles maakte het mij onnoemelijk gelukkig om te zien hoe hij in het algemeen met haar omging. Je ziet gewoon in zijn ogen dat hij verliefd is… Als zij begint te lachen (wat dus heel vaak gebeurt), dan glundert hij. Als zij vertelt, dan luistert hij geboeid. Toen we het filmpje lieten zien dat we vorige week van haar hebben gemaakt, nam hij lachend en vertederd haar hand vast. Ik heb dit werkelijk nog nooit gezien hier in Malawi! Respect tonen voor een vrouw is een zaak, maar wat we toen mochten zien, ging zoveel verder en dieper. Het doet me zo’n deugd om te zien dat Mister Tegha Khonje als zijn gelijke en meer zelfs, als zijn wederhelft behandelt.

Naast het aanschouwen van dit dolverliefde koppeltje hebben we natuurlijk nog heel wat andere dingen gedaan. We hebben buitengespeeld met de kindjes uit de buurt. Ze waren bijna allemaal ziek en hoestten de longen uit hun lijfje. Ze hebben me trouwens flink aangestoken, want ik ben werkelijk snipverkouden!

Zaterdag hebben we ook een begrafenis bijgewoond. De grootvader van Violet, een van de leerlingen in Lozwati, werd begraven vlakbij het huis van Mister en Mrs. Tegha. Ik vond het behoorlijk akelig en confronterend. Het lichaam van Mister Nkhata, de man die gestorven was, lag al twee dagen opgebaard in zijn eigen huis. De vrouwen gingen in groepjes binnen en kwamen hysterisch huilend buiten. Ook tijdens de dienst bleven de vrouwelijke familieleden luid jammeren en kermen. Ze gooiden zich wanhopig op de grond en vielen huilend in elkaars armen. Dit alles voor de ogen van tientallen (honderdtallen?) mannen en vrouwen die voor het huis zaten te rouwen. Ook wij maakten deel uit van die groep. We zaten samen met Khonje, Mrs. Tegha dus, aan de linkerkant van het huis geknield, bijna volledig uit het zicht van de mannen, die aan de rechterkant van het huis zaten. Ik ben blij dat we dit eens hebben kunnen meemaken, maar ik vond het toch een heel bevreemdende ervaring…

Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden…

We zijn nu al een dikke week bezig met onze art classes. De plannen zijn een beetje gewijzigd. In plaats van de geplande tropische vissen maken we bekers en kettingetjes uit papier-maché. De leerlingen zijn superenthousiast en de resultaten zijn gewoon verbluffend!

Daarnaast zijn we ook gestart met het organiseren van de namiddagactiviteiten voor de kinderen uit de buurt. We zijn gestart met een twintigtal kindjes, maar na een klein uurtje waren dat er al gauw tachtig… Ondertussen loopt het aantal soms tegen de honderd. We proberen dus elke middag een groep van tachtig tot honderd kindjes te animeren, wat niet zo evident is als je maar met twee bent en de taal niet ten volle beheerst. Bovendien is het een moeilijke opdracht om zo’n heterogene groep te entertainen. De leeftijd varieert van drie tot dertien jaar. Sommige spreken een klein beetje Engels, anderen begrijpen geen jota van wat we zeggen. Veel kinderen gaan niet naar school en weten zelfs niet hoe ze een potlood moeten vasthouden. Ondanks het feit dat dit eigenlijk ons petje te boven gaat, vind ik dat we het er heel behoorlijk van af brengen… We tekenen en kleuren, spelen zakdoekjeleggen, Chinees voetbal, vlaggenroof, estafette enz. Het is niet altijd even gemakkelijk en ontspannend, maar de kinderen amuseren zich te pletter en dat is uiteindelijk wat we wilden bereiken.

Ik geloof dat ik jullie een tijdje heb kunnen zoet houden met mijn vertelsels. Ik brei dus een einde aan dit verhaaltje. Ik hoop om volgende week nog een mailtje te kunnen sturen, want dan gaan we naar Nkhata Bay.

Geniet van de stilte tijdens mijn afwezigheid en tot de volgende!

18-07-2008 om 00:00 geschreven door Aline