Ik zit momenteel in Nkhata Bay. Vorige week had ik een mailtje getypt in Kafukule met de bedoeling om dat zo snel mogelijk door te sturen. Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik pas nu kan mailen. Omdat de computer van Ziba een wrakje is, moet ik de tekst nog een beetje aanpassen.

Ik ben nu op vakantie bij Sara. Heel erg ontspannend is het nog niet geweest. Ik heb een ferme buikgriep (die nu wel al een stuk beter is) en ben zo ziek geweest als een hond... Overgeven, diarree, koorts, hoofdpijn enz. Het was eigenlijk niet te harden... Niet zo plezant dus. De mensen hier dachten dat ik malaria had, maar dat denken ze hier zo snel. Vandaag is het al een stuk beter. De koorts is gezakt. Ik kan wel nog steeds niet eten en niet goed drinken en ben dus een beetje uitgedroogd, maar kom, ik red het wel... Nkhata Bay is een klein paradijs. In een volgende mail vertel ik wel meer...

Ik laat jullie eerst de mail lezen die ik vorige week schreef...

Dag vriendjes en vriendinnetjes

Op dit moment is het zaterdagmiddag. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen. Ik heb de voorbije weken mijn geliefde Kafukule niet verlaten. Karel en Sander zijn al naar Mzuzu geweest, maar ik vind het idee van een auto nog steeds te angstaanjagend... Een maal heb ik me buiten deze grenzen gewaagd. Op 20 maart ben ik samen met Sarah Lilongwe, Tine en Evi - die op dat moment een weekje in Kafukule verbleven – naar Vwaza geweest. Vwaza is een olifantenpark – waar we geen enkele olifant te zien gekregen hebben uiteraard - op een aantal uurtjes rijden van Kafukule. Dankzij dit uitstapje heb ik opnieuw een dikke week met een pijnlijke nek rondgelopen. Door het schokken van de auto kon ik een aantal dagen lang mijn hoofd niet meer draaien. Gelukkig is het ondertussen alweer stukken beter. Toch ben ik niet van plan om nog in een auto te kruipen als het niet hoogstnoodzakelijk is. Tegen de tijd dat jullie dit mailtje gekregen hebben, heb ik de onvermijdelijke rit overleefd.

Maandag vertrek ik samen met Karel naar Nkhata Bay. Ik ga op bezoek bij Sara Prison en blijf daar twee weken lang met mijn witte beentjes in het Malawiaanse sop ploeteren. Nkhata Bay is het Oostende van Malawi en ligt aan de Lake shore. Naar het schijnt, is het er bloedheet en stikt het er van de muggen, maar dat deert me niet. Zolang ik mijn maatje Sara maar terugzie!

De studenten zijn woensdagnamiddag vertrokken omdat de paasvakantie begonnen is en ik blijf natuurlijk verdwaasd en verloren achter... Uren heb ik met hen zitten tetteren op het bankje voor de school en nu is alles zo stil en verlaten. Ik mis hen heel oprecht en vind het vreselijk jammer dat dit gedeelte van mijn avontuur voorbij is. De leerlingen komen pas op 3 mei terug en dan ben ik al thuis... Het piekt als ik er aan denk dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ook al verlang ik om terug te komen, eer ik geld genoeg bijeengespaard heb, zijn de meeste van hen al lang vertrokken uit Lozwati Pvt School. Ik heb hier echt fijne mensen leren kennen en vond het soms moeilijk om de afstand leerkracht-leerling te bewaken. Gelukkig begrepen de meeste studenten dat ik binnen de klasuren hun leerkracht was en niet Miyati Jere die buiten met hen grapjes maakte.

Ondertussen ben ik mijn hoofd aan het breken op wat ik allemaal kan vertellen. Het is zo gek. ’s Avonds bedenk ik wat ik allemaal moet mailen naar jullie, arme arme thuisblijvers, en nu ik de kans krijg om alles neer te pennen, zit ik vast. Ik geloof dat het allemaal te veel en te intens is om op een gepaste manier te omschrijven. Elk woord, elke zin doet de werkelijkheid onrecht aan en de enige manier om te ontdekken wat ik meemaak, is door zelf te komen kijken. Wat natuurlijk behoorlijk onrealistisch is... Ik doe dus toch maar een poging met dit maitje...

Ik mis thuis. Het begint al te knagen. Ik verlang zo om thuis mijn foto’s te tonen en om mijn cadeautjes te geven. Of om mijn hart te luchten bij Germaintje en om naar Dolf te gaan met Severine en Margo. Ik verlang om opnieuw samen op kot te eten, te koken en ruzie te maken met Olivier. Ik mis de kotbezoekjes van Lander en Valerie en wil terug op bezoek gaan bij Eline. Langs de andere kant zal ik vanaf volgende maand niets meer missen dan het bankje waarop ik zoveel gezeten heb met de studenten. Die heerlijke zon zal verdwenen zijn en het enige Chitumbuka dat ik zal horen, zal uit mijn eigen mond moeten komen. Ik wil naar huis, maar weet dat ik dit altijd zal blijven missen. Aline zal altijd een stukje Anyajere blijven.

Hoewel ik soms heel erge heimwee heb, weet ik dit goed te plaatsen. De omstandigheden zijn niet altijd even ideaal geweest. Een grote dosis pech heeft ervoor gezorgd dat al de fijne dingen een ranzig kantje kregen. De grootste ongelukstreffer was natuurlijk ons ongeval een dikke maand geleden. Alles is zoveel lastiger als je pijn hebt en geloof mij, ik heb nog nooit zo willen kriepen als toen ik opnieuw pijn kreeg in mijn nek. Ons bezoekje aan Vwaza heeft meer kwaad dan goed gedaan, want naast een pijnlijke nek, ben ik naar huis gekomen met gezwollen billen. De tseetseevliegen hebben de tijd van hun leven beleefd met mijn aanwezigheid. Elk plekje dat ik niet had ingesmeerd met muggenmelk werd bezocht door een dikke tseetseevlieg. Ze staken gewoon door mijn broek! Ik vertel jullie niet hoe, maar ik heb een poging ondernomen om de beten te tellen en was halfweg toen ik er al veertig geteld had. Bovendien waren mijn onderbenen zodanig verbrand dat de wazunguvellen bijna drie weken later nog steeds aan het afpellen zijn. Daarnaast kreeg ik te horen dat vake thuis ook een auto-ongeval heeft gehad. Dankzij zijn abstracte, maar veelzeggende berichtje sloeg de schrik mij om het hart. Mijn tikker heeft werkelijk stilgestaan. Gelukkig is ook hij er gekreukt, maar levend vanaf gekomen.

Ik moet op de rem staan. Karel wil zijn ouders bellen in het trading centre en ik heb beloofd om hem binnen een twintigtal minuutjes te vergezellen. Daarom sluit ik af met de alombekende wistjedatjes:

Wist je dat...

-   - ik op dit moment gefrituurde kasave aan het eten ben.

-   - Mrs. Khonje op dit moment zegt dat ik ‘wakufuntha’ ben. A mad man. Ndine wakufuntha yayi!

-   - al mijn studenten geslaagd zijn voor hun art-examen. Ik moest van Mister Zimba een praktisch en theoretisch examen geven. iedereen was – uiteraard – geslaagd voor het praktische gedeelte. De theorie was iets minder goed, maar kom, ik ben een tevreden leerkracht. Een gemiddelde van 71 procent is toch niet mis?

-   - de leerkrachten hier al twee maanden – of langer? – niet meer betaald zijn omdat de school geen geld meer heeft.

-   - Sander de examens betaald heeft door in te staan voor de kopies van de examenvragen.

-   - de examens twee dagen te laat begonnen zijn omdat de elektriciteit in Mzuzu stil lag en de kopiemachines dus niet werkten.

-   - de studenten op die manier niet wisten welk examen ze op welke dag hadden. Daardoor verschenen sommige leerlingen dus totaal onvoorbereid op een examen.

-   - ik hier dubbelgevouwen zit omdat ik last heb van mijn buik. Het ziet er niet naar uit dat mijn darmflora zich ooit zal aanpassen aan het Malawiaanse eten.

-   - ik voor het eerst ervaren heb hoe het voelt om iets niet te kunnen inslikken. Na dagen van kip, kip en alleen maar kip had ik er zo genoeg van dat ik mijzelf niet wist te overtuigen om een hap naar binnen te krijgen. De kip smaakt hier naar rubberen laarzen en zelfs na een half uur intens kauwen heb je het gevoel dat je op een schoenzool aan het sabbelen bent.

-   - ik vliegende mieren gegeten heb.

-   - Lozwati op 18 maart tijdens een voetbalmatch tegen de andere school in Kafukule verloren is met 0-5 .

-   - ik op 19 maart 23 geworden ben en ik nog nooit zo’n schitterend weer heb gehad op mijn verjaardag!

-   - het ‘Special Birthday Choir’ een liedje voor mij heeft gezongen tijdens de assembly.

-   - de studenten mij een heel mooi liedje hebben geleerd in het Chitumbuka: “Mwedada mwe mundipulike apo nkhulilira imwe. Ndisambizgeni ndimanye kuntonda Satana. Tu tu tu...” Vertaling: "Mijn vader, luister naar mij als ik huil. Leer mij hoe ik de duivel kan verjagen. Tu tu tu...

-   - de studenten op Lozwati heel mooi kunnen zingen.

-   - ik hen het liedje “Dans le jungle” geleerd heb.

-   - ik al verschillende boeken verslonden heb hier in Malawi. Onder andere Robin Hood, Wuthering Heights en Pride and Prejudice.

-   - er gisteren een kindje van 4 jaar oud begraven is. Het is gestorven aan malaria.

-   - vorige week de papa van een van de studenten begraven is.
- een vrouw hier niet rechtstreeks mag praten met haar schoonvader uit respect voor hem. Als ze iets wil vragen of zeggen, moet ze dat via haar echtgenoot doen.
- ik water op mijn hoofd heb gedragen en nu een ‘real Malawian woman’ ben.
- ik mij een echt Malawiaans kostuumpje heb laten maken.
- Karel ondertussen naar het trading centre vertrokken is.
- ik bij deze afsluit en jullie allemaal heel snel wens terug te zien!

14-04-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Ik verveel mij hier te pletter en ik kom gewoon uit verveling naar het internetcafé. Bij deze nog een mailtje vanuit het malawifront.

Nog steeds licht gekneusd en ondertussen hier en daar wat geel en groen in plaats van blauw en paars, zit ik hier met mijn dagboek voor mijn neus. Ik heb besloten om vandaag mezelf eens te citeren om de internetkosten wat te drukken... Gewoon overtypen dus. Ik dacht, het wordt stilaan eens tijd voor een echt emomailtje... Nee serieus, ik ben heel erg geschrokken van ons ongeval en ik kan eigenlijk heel moeilijk omschrijven wat er nu allemaal door mijn hoofd spookt. Ik heb het allemaal proberen neer te pennen in mijn dagboek, maar ik weet niet of alles er wel op de juiste manier is uitgekomen...

"Ik denk zo vaak dat ik misschien nooit meer was thuisgekomen. Ik zou vake en moeke, Valentijn, Orfee en Xander nooit meer hebben teruggezien. Of Hannelore, Severine, Annelies (Noot van de schrijver: het is niet omdat je naam hier niet tussenstaat dat ik je nooit meer wil zien!) of gewoon zoveel mensen. Die gedachte maakt mij soms gek! Ik kan het vreemde gevoel dat ik soms krijg heel moeilijk onder woorden brengen. Ik heb het heel moeilijk als ik eraan denk. Ook al hebben we het allemaal heel mooi overleefd zonder echt levensbedreigende verwondingen, die gruwelijke "wat als..."-gedachten spelen door mijn hoofd. Ik hoop dat het voorbij gaat, want ik moet er echt tegen vechten. Ik kan het ook aan niemand uitleggen. Niet omdat ze niet zouden luisteren, maar omdat er mij niemand zou begrijpen. Ik denk dat ik hier als enige met dit gevoel rondloop. Ik weet dat ik van nature een zwartkijker ben en waarschijnlijk heeft dit dan ook te maken met die onkunde om dingen snel te verwerken... Dat hoofd van mij stopt nooit met denken, dat hart van mij stopt nooit met voelen. Het kost mij altijd zoveel tijd en energie om dingen een juiste plaats te geven. [...] Ik denk te veel na en dat weegt soms op mijn schouders. Ik denk na over gevolgen, mogelijkheden, alternatieven, omwegen, beperkingen en oorzaken. Ik weet dat elke actie om een andere reactie vraagt en dat mijn leven een aaneenschakeling is van gevolgen op duizenden handelingen per dag. Ik bedenk tientallen scenario's en laat ze afspelen in mijn hoofd. Wat als ik bij mijn eerste idee was gebleven en niet was mee geweest naar Lilongwe? Dan was elke beweging anders gemaakt, dan was elke seconde anders verlopen en dan was het ongeluk waarschijnlijk nooit gebeurd. Wat als we wat vroeger of wat later vertrokken waren? Wat als we niet gestopt waren in Mzimba? Wat als we wat verder gestopt waren en iets gegeten of gedronken hadden? Wat als Mister Ziba eventjes gerust had? Maar evengoed: Wat als ik mijn gordel niet had omgehad? Wat als er net een tegenligger was? Wat als ik niet net mijn arm had binnengehaald en mijn venster niet wat meer had toegedaan? Elke handeling, hoe onbeduidend ook, schrijft het verdere verloop van een volledig leven. Dat maakt alles ook zo broos en nietig. Hoe kan ik weten wat er komt als alles zo absurd aaneenhangt? Ik kan elk moment een beslissing nemen die me fataal wordt, hoe ver een einde ook van me af staat. Langs de andere kant kan diezelfde beslissing mij ook naar mijn grote geluk leiden... Ik moet blindelings vertrouwen hebben, stappen door een pikdonkere gang met miljarden deuren. Deuren waarachter zich nieuwe gangen met nieuwe poorten verstoppen. Ik moet kiezen in het donker en hopen dat ik de juiste neem. Ik moet vaststellen dat ik ergens een foute deur heb gekozen, maar tegelijk de juiste uitgang heb gevonden. Toch is het nog steeds even donker. Het is moeilijk om niet te blijven stilstaan om in een hoekje te zitten huilen dat ik geen zin meer heb in dit onvoorspelbare spelletje... Ik moet kiezen kiezen kiezen duizenden keren per dag en vertrouwen hebben dat alles goed komt. En dankbaar zijn dat het goed is."

Oei oei, terwijl ik dat zo allemaal aan het overtypen ben, besef ik dat ik hier helemaal de filosofische toer aan het opgaan ben... Ik weet wel dat het allemaal geen groot drama is en dat we heel veel geluk hebben gehad dat het zo goed is afgelopen, maar dat is net wat mij zo beangstigt... En soms besluipt dat vreemde gevoel mij en weet ik geen blijf met mezelf...

Maar maak je geen zorgen, ik ben niet gek aan het worden... Het wordt gewoon tijd dat ik terug naar huis ga in Kafukule. De datum wordt steeds opgeschoven (eerst zondag, dan dinsdag, nu woensdag...) en ik wil gewoon terug aan de slag gaan... Ik heb hier ook zoveel tijd om na te denken... Woensdag naar Kafukule dus. Eindelijk. Het werd tijd, want ik ben hier een serieuze internetverslaving aan het oplopen... En in den Afrique kan dat niet de bedoeling zijn!

12-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Nog een heel snel mailtje vanuit het malawifront...

Alles gaat goed. De draadjes werden uit mijn arm gehaald en de wonde ziet er relatief goed uit... Geen infecties en zo dus dat is ook al goed nieuws! Mijn nek is iets minder plezant en ik sukkel nog een beetje, maar met het nodige tandenbijten moet het wel lukken...

Zondagavond vertrekken Mister Ziba en ik terug naar Kafukule en daar ben ik helemaal niet ongelukkig om... Ik geniet van de douches en het lekkere eten, maar mijn hartje hoort toch thuis in het noorden. Ik mis mijn studenten en collega's ontzettend hard en wil hen ook zo vlug mogelijk geruststellen. Aangezien de telefoonverbindingen nog steeds niet werken, zijn ze daar waarschijnlijk doodongerust. Bovendien wil ik het liefst zo snel mogelijk verdergaan met mijn stage en mijn project. Ik moet echt weer aan de slag gaan, want de schrik slaat me om het lijf als ik aan mijn scriptie denk. Die hele toestand heeft alles in de war gebracht...

Ook mijn kopje heeft al enige schuddingen te verwerken gekregen de voorbije dagen. Om eerlijk te zijn, heb ik me echt al heel ellendig gevoeld hier in Lilongwe... Gisteren wou ik alleen nog maar naar huis... Ik heb heel erge nachtmerries en voel me niet altijd gesteund door de twee jongens hier. Omdat het mannen zijn snappen ze er natuurlijk geen snars van. Ik weet eigenlijk niet of ze er ook maar iets van merken. Ik wil niet veralgemenen (kwestie van geen honderden boze berichten in mijn inbox te krijgen achteraf...), maar het moet gezegd worden, intuïtie is toch zeker en vast iets vrouwelijks...

Maar nu ik weet dat ik terugga naar het noorden gaat het al een stuk beter. Bovendien komt Sarah (van Lilongwe, niet van het meer, haar bezoek ik tijdens de paasvakantie) volgende week naar Kafukule en dan heb ik een vriendinnetje om mee te keuvelen! Ik kijk er heel erg naar uit... We kunnen zelfs samen mijn verjaardag vieren... Ik kan niet wachten om haar alles te laten zien.

Ik sluit af, want ik moet nog een fax sturen en dat zal mij heel wat kluiten kosten... Ik hoor jullie nog wel... Het kan wel eventjes duren, want straks ga ik terug naar mijn geliefde Kafukule, een plaats ver buiten de cyberwereld en -beschaving...

09-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Sommigen weten het misschien al, niet schrikken, maar het volgende mailtje is minder plezant... Ik laat gewoon iets weten omdat sommigen misschien ongerust zijn.

Gisterenmiddag hebben we een auto-ongeluk gehad toen we op weg waren naar Lilongwe.
Mister Ziba zat aan het stuur en ik zat naast hem. Sander en Karel zaten zonder gordel achteraan. We zijn van de weg geraakt en Ziba heeft nog geprobeerd om bij te sturen, maar we zijn gekanteld en over kop gegaan. Karel en Sander zijn uit de auto geslingerd en Ziba en ik hingen omgekeerd aan onze gordel. Ik hoorde onmiddellijk de stemmen van Karel en Sander. Mister Ziba riep ook voortdurend mijn naam, maar ik wist wel dat alles oké was. Sander en Karel hebben met al hun macht de deur omhoog gesleurd, want de auto was verpletterd en Ziba en ik zaten vast. Ik heb mijn gordel losgekregen en heb daarna Ziba losgemaakt. Hij is uit de auto kunnen kruipen. Ik lag op mijn rug en Mister Ziba heeft mij uit de auto gesleurd. Omdat ik in het glas van mijn zijruit gevallen ben, was mijn arm hevig aan het bloeden. Karel zijn arm hing open tot op het bot. Sander en Ziba leken oké. Twee mannen hebben Karel en mij onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht, want voor Karel was het nogal dringend. Hij lag te kermen van de pijn, maar ik kon niets doen, want ik was zelf aan het bloeden en was heel erg misselijk.
In het ziekenhuis moest ik lang wachten. Alles werd zwart en ik heb me op de grond moeten leggen. Karel werd het eerst geholpen, want hij was er op het eerste gezicht het ergst aan toe. Ik moest wachten en ondertussen kwam Sander toe. Doordat ik met hem kon praten, ging het steeds beter en kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Na een uur (denk ik) hebben ze mij geholpen. Ik vroeg hoe het met Karel was en ze zeiden dat ze alles mooi ineen hebben kunnen passen. Ze hebben mijn arm verdoofd en uitgekuist en daarna genaaid. Toen zagen ze dat ik nog een klein gabbetje had dat ook genaaid moest worden. Dat hebben ze zonder verdoving gedaan. Ik heb keihard op mijn tanden moeten bijten, want het deed heel veel pijn, maar ik heb voortdurend grapjes gemaakt met de verplegers om alles te vergeten. "I am a strong woman!" verklaarde ik voor de hele operatiezaal! Daarna ben ik beginnen stoefen dat ik Tumbuka spreek... Ik heb zelfs in het Tumbuka kunnen zeggen waar ik pijn had... Mphuno, singo, kalezulezu, mawoko, malundi... Op die manier werd het een beetje dragelijker.
Eerlijk gezegd sta ik een beetje versteld van mezelf, want ik was echt bang. En Karel... Man man man... Gelukkig waren Ziba en Sander oké op een paar kneuzingen na...
Nadat we een verklaring aflegden bij de politie zijn we naar het wrak gaan kijken. Ik begrijp niet waarom we nog leven... De auto lag half platgedrukt op zijn kop. De plaats waar ik gezeten had, was volledig verpletterd... Ik heb zo ongelofelijk veel geluk gehad... Toch heb ik nooit gedacht dat ik doodging. Ik wist heel bewust dat ik er levend vanaf zou komen! De auto was aan het rollen en ik voelde overal glas en slagen, maar ik wist heel helder dat ik niet dood zou gaan. Ik was wel heel bang voor Mister Ziba. Ik zag hem hangen en dacht dat hij dood was, maar hij bleef mijn naam roepen.
Maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, weet als ik dood was gegaan dat ik jullie allemaal heel graag zie en dat ik jullie allemaal heel bijzonder vind op jullie eigen manier. En je weet zelf wel waarom. Dit zeg ik echt niet om te lachen, ik meen heel erg wat ik zeg.

Ondertussen zit ik in een internetcafé in Lilongwe. We blijven hier waarschijnlijk een dikke week, want we hebben een goede Hollandse dokter gevonden die ons verzorgt. We zijn deze morgen op consultatie geweest om alles nog eens te controleren. Naast mijn hechtingen loop ik een klein beetje krom omdat ik zowat overal pijn heb. Ik probeer me heel flink te houden, want Karel zijn wonde is erger dan mijn kneuzingen en hechtingen en ik wil niet zagen. Ik moet me een beetje flinker houden voor de rest dan ik ben, maar het lukt wel...

Ik loop hier nu helemaal in de kijker omdat ik een nekband aanheb... Ik heb foto's laten trekken en mijn nek is niet gebroken. Ik heb wel een whiplash en mag mijn hoofd zo weinig mogelijk bewegen. Het doet echt geen deugd... Mijn neus is ondertussen in een blauwe pijnlijke knoest veranderd en het kraakt overal. Ik heb niks gebroken, maar het is toch pijnlijk. Ik heb maar een kort uurtje kunnen slapen vannacht, want elke houding doet pijn. Maar pijn is tijdelijk. Ik hang nog aaneen en dat is het belangrijkst. Ook mijn vriendjes zijn oké. Ik mag er niet aan denken... De auto is natuurlijk volledig kapot en Mister Ziba heeft nu geen auto meer. Voor hem is dat een kleine ramp... Hij is trouwens nogal van de kaart en voelt zich oneindig schuldig. Hij zei me gisteren dat hij zo bang was voor mij. Sander en Karel hebben echt het onmogelijke gedaan. Karel heeft samen met Sander met zijn open arm de auto "opengescheurd" om Mister Ziba en mij uit de auto te krijgen. Het is echt heel gek wat je kan op zo'n moment.

Beste mensjes, ik weet dat dit allemaal heel spectaculair klinkt en dat was het ook. Maar maak je geen zorgen, ik ben oké. "I am a strong woman". Ik voel me nu eigenlijk vooral belachelijk met die snikhete nekband... Maar het is zo verlichtend dus draag ik die maar... Met mijn blauwe neus en immer stralende glimlach, sluit ik af.... Je hoort me nog wel een dezer...

02-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Sara en ik waren van plan om deze voormiddag te gaan shoppen, maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het vandaag zondag is... Er zijn dus heel weinig winkels open. Ik heb gisteren en mooi kleedje zien hangen in de PEP, deftig genoeg om in les te geven en ik wou mijn Malawiaanse kleerkast (die voorlopig enkel uit chitenge's bestaat) wat uitbreiden. Nu, het zal voor morgen zijn. In plaats daarvan ben ik met de jongens meegekomen naar het internetcafé. We hebben juist een jongen moeten afschepen (we zijn echt moeten wegvluchten!) die ons bleef achtervolgen. Hij nam mijn hand vast en begon te prevelen "You are beautiful..." Daarna belaagde hij Sander en bleef hij achter hem lopen als een hondje... Maar we zijn hem kwijtgeraakt toen hij tobacco ging halen. We hebben driehonderd keer gezegd dat we geen tabak moesten hebben, dan moet hij het maar weten! Straks gaan we pizza eten en dan zien we wel...

Gisterenavond hebben we naar Titanic gekeken... Heel gek eigenlijk... Mijn zogenaamde 'secret lover' (dat zegt hij, niet ik, voor alle duidelijkheid) Jimmy zingt voortdurend 'My heart will go on' en dan ligt hier de video van Titanic. Bovendien zingen Sander en ik al een hele maand lang om een onverklaarbare reden liedjes van Sister Act. Uiteraard was ook Sister Act een van de video's die in de lodge lagen... Achja, het klinkt waarschijnlijk allemaal heel gek, maar dat zijn zo van die dingetjes waar ons hartje een sprongetje van maakt.

We hebben trouwens gisterenavond stoofvlees met frietjes gegeten in de lodge. We hadden onze eigen pot mayonaise mee. Heerlijk! En we hebben ook een pintje gedronken... Ik kreeg er maar eentje op, ik heb mijn tweede naar het Sanderfront verscheept...

Trouwens, voor alle nieuwsgierige kwezels: Neen, er bloeit niets tussen Sandra (Sander wordt hier Sandra genoemd, Karel is Carol en ik ben Arien) en mij... INTEGENDEEL! We zitten voortdurend te bekvechten! We leven zo dicht op elkaar dat we soms eens moeten jengelen... We zitten dus voortdurend op elkaars kap, maar dit enkel omdat we niet zonder elkaar kunnen... Een beetje als broer en zus... Best wel grappig eigenlijk...

Sara en Sander hebben maandag mijn haar geknipt. In de frisse buitenlucht zodat mijn haar overal in het rond vloog... Wazunguhair... Er is gewoon een goed stuk af, maar er valt niet veel aan te zien hoor... Ik heb donderdag Sander zijn potteke bijknipt. Hij had er zelf al de schaar ingezet, maar ik heb de achterkant een beetje "verproperd". Hij zou beter eens zijn haar afscheren... Veel gemakkelijker hier...

Morgen gaan we terug naar Kafukule. Dan kan ik weer lesgeven. De studenten zullen blij zijn. Toen we vertrokken om 6u30 's morgens kwamen er sommigen 'afscheid' nemen. Het zijn zo'n lieverds... Precious en Bright kwamen ons uitwuiven.

Op 6 april (verjaardag van vake, Carmen en Lies!) begint de paasvakantie en dan ga ik OP REIS! Dan bezoek ik Sara in Nkhata Bay aan Lake Malawi! Ik verlang mij al te pletter! Ze heeft een huisje aan het meer en ik kan daar blijven logeren. We gaan waarschijnlijk een duikerscursus volgen. Het is 100 dollar, een flinke smak geld hier, maar ik leef hier zo zuinig en ik denk niet dat ik ooit nog zo'n kans zal krijgen... Dat wordt een geschenkje voor mijzelf. Ik ben zo blij dat ik Sara soms zie. Dan kan ik eens tetteren en roddelen... We komen misschien wel eens samen terug... Ooit.

Ik zal beginnen afsluiten. Ik ben al een uur aan het internetten...

Sorry als ik fouten schrijf... Het moet hier ook zo snel gaan... Vergeef me elke spellings- of dt-fout!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Het is een tijdje geleden dat ik nog iets heb kunnen laten horen. Door autopech zaten we vast in Kafukule. Ik kan het ook deze keer niet zo heel lang maken, want ik heb geen tijd gehad om iets op voorhand te typen. Lieselotte en Sara zijn op bezoek geweest en we hebben al de elektriciteit van Mister Ziba verkrast aan het bekijken van filmpjes (met zijn goedkeuring uiteraard).

Normaalgezien zouden we dit weekend naar Lilongwe gaan, maar door onvoorziene omstandigheden gaat dat niet door. Omdat we toe waren aan een korte pauze blijven we nu tot maandag in Mzuzu. Ik heb daarnet voor het eerst in een maand tijd een douche genomen in onze lodge… Zalig! We zijn ook net gaan eten. Een hamburger met frieten… Ik heb hem naar binnen gewerkt alsof ik in geen dagen gegeten heb… We krijgen hier massa’s eten, maar het is elke dag hetzelfde… Kip of ei met aardappelen en reep (onvoorstelbaar zoute groenten). Bovendien is het eten hier zo vettig… We vullen onze avonden met het fantaseren over kaas en spaghetti en salami… Nuja, “avonden”, om 20u30 zit ik hier al in mijn bed. Om 6u30 (ik geef het toe, soms om 7u) sta ik op. Meestal moet ik maar vanaf 9u30 beginnen lesgeven. Het lesgeven zelf valt trouwens supergoed mee!

Natuurlijk heeft het fijne leven ook een beetje zijn keerzijde… Ik bedoel, al het nieuwe is er een beetje af en het WAW-gevoel is weg. Het voelt een beetje als een koude waslap in je gezicht soms… Een dikke week geleden bijvoorbeeld kreeg één van de leerlingen een epilepsie-aanval. Omdat ik blank ben, denken de leerlingen en leerkrachten dat ik een soort dokter ben… maar ik kan niet veel meer dan eerste hulp bieden… Ik vind het een heel angstig gevoel om te weten dat zoveel mensen mij vertrouwen terwijl ik volledig onbekwaam ben wat dat betreft… Ik heb die jongen zo goed mogelijk proberen te helpen en hij is er met een lelijke buil van af gekomen, maar het is toch benauwend hoor…
Maar kom, ik beleef hier de tijd van mijn leven en het borrelt en het bruist om terug te komen en te blijven… Nee, echt waar, ik zou me hier zo goed kunnen settelen… Natuurlijk spreek ik nu maar vanuit mijn drie-maanden-ervaring. Ik weet dat ik binnenkort een bord spaghetti krijg… Dat is leuk om naar uit te kijken. Ik weet het niet. Ik vind het hier gewoon enorm plezant en sta elke dag met een heerlijk warm gevoel op. Het snijdt heel erg om te weten wat en wie ik zal moeten achterlaten…

Ah ah, ik had zo graag een diep-filosofische mail gestuurd, maar mijn hoofd draait weer op volle toeren… Alles komt er weer uit in een vreemde stroom. Mijn excuses voor de misschien verwarrende boodschappen. Nog eens sorry voor de vele typfouten. Qwerty is verwarrend en de spaties zijn te hard…

Laat ik afsluiten met een kleine serie wistjedatjes…

Wist je dat…

-   - ik hier al drie broertjes heb? Mister Jere (the headmater), Wiseman Jere (een leerling) en Justin, een Amerikaanse leraar wiskunde die een beetje verderop in een andere school lesgeeft.

-   - Sander en ik hier ruzie maken alsof we broer en zus zijn. Waarschijnlijk heel amusant om te zien voor onze huisgenoten…

-   - mijn volledige naam nu Miyati Jere is? Miyati betekent “grapje” in Tumbuka. Het schijnt dat ik een grote grapjas ben…

-   - mijn darmflora zich heel kalm heeft gehouden de voorbije dagen.

-   - ik denk dat ik verbrand ben, want ik zit hier te stomen.

-   - het hier snikheet is. Altijd boven de 30 graden. In de vlakke zon was het zelfs eergisteren 46 graden.

-   - ik een huwelijksaanzoek heb gekregen van Jimmy.

-   - ik het aanzoek wijselijk blijf afwimpelen.

-   - de jongens hier twee keer per week voetbaltraining of –match hebben. Heel plezant om een match bij te wonen met een vulkanisch zicht op de achtergrond.

-   - ik de ‘matron’ van de meisjesslaapzaal ben.

-   - Precious met Orfee wilt trouwen.

-   - Precious een jongen uit mijn oudste klas is.
- Precious mij gisteren niet meer sister-in-law, maar wife noemde.

-   - ik dus vermoed dat Orfee heeft afgedaan…

-   - er nog steeds evenveel vliegen op het toilet zitten.

-   - ik Mister Zimba zal vertellen dat Vario zijn kat naar hem zal noemen.

-   - Mister Zimba in de wolken zal zijn bij het horen van het heugelijke nieuws.

-   - Sander niet meer kan denken op dit moment omdat hij een beetje emotioneel is.

-   - ik zoveel te vertellen heb dat ik niet weet wat…

-   - ik nog niet gehuild heb. De eerste die huilt (Sander, Karel of ik) moet trakteren in Manda’s Grocery.

-   - ik heel graag Fanta pineapple drink.

-   - mijn Tumbuka steeds beter wordt.

-   - Karel de auto van Mister Ziba heeft hersteld.

-   - ik toch ook wel geholpen heb, want ik heb een bout ingedraaid.

-   - Mister Zimba steeds meer op Eddy Murphy begint te lijken.

-   - Mister Ziba nog steeds als Kwik, Kwek en Kwak praat.

-   - het lesgeven hier onnoemelijk traag gaat… het Engels bij de studenten is echt een probleem.

Ah, ik hou op, ik mail wel nog eens, ik weet niet goed wat geschreven… Het gaat gemakkelijker als ik er op mijn gemak over kan nadenken…

Ik wil gewoon laten weten dat alles goed gaat. Ik heb mijn hartje verloren… Ik mis jullie allemaal en wou dat ik alles kon tonen… Je mag altijd op bezoek komen!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Een eerste verslagje vanuit Malawi...

Eergisteren geland in Lilongwe. Mister Ziba wachtte ons op. We hebben een aantal andere studenten afgezet op hun stageplaats en zijn gaan "shoppen". We hebben eigenlijk alleen maar een paraplu gekocht (het regent hier precies rotsblokken!), want Sander en ik waren te veel van ons melk om helder te denken... We waren om te beginnen versleten omdat we niks hebben kunnen slapen op het vliegtuig. Daarbij was het echt wel een koude douche, de aankomst in Lilongwe... Iedereen springt op je alsof je een lekkere chocoladetaart bent! Gelukkig nooit echt opdringerig...
Mister Ziba heeft ons daarna afgezet in de Korea Garden Lodge en daar zijn we blijven overnachten. Na een douche gingen we eten, maar door de keiharde regen moesten we dat eventjes uitstellen. Toen we uiteindelijk achter ons bord zaten, waren we werkelijk kapot... De barkeepers legden wat muziek op en het was Pink Floyd! Heel onverwachts kwamen een aantal andere studenten langs en we hebben zitten keuvelen tot we niet meer konden (tot 21u dus). Om 8u is Mr Ziba ons komen oppikken en dan hebben we een hele voormiddag in Lilongwe gezeten. 3u gewacht in Imigration Office. Dan zagen jullie dat ik een trage ben...

Na het eten zijn we naar Kafukule vertrokken. Heel vreemd, we hebben dingen gedaan waar ik in België doodsbang voor zou zijn! De wegen zijn on-voor-stel-baar! Echt, ik zou doodsangsten moeten doorstaan hebben... Allemaal slijk en putten van een meter diep en wankele brugjes boven woeste rivieren... In het donker.... Maar we zijn er geraakt en op de een of andere manier wist ik dat wel... Ik was absoluut niet bang.
Om 23u zijn we in Kafukule aangekomen. Ik heb een eigen kamer met een groot tweepersoonsbed... Vanmorgen hebben we voor het eerst de stageplaats in het licht gezien. Mooi mooi mooi! Zoals alles hier eigenlijk... Onze collega’s zijn ook fijn. Heel vriendelijk. Zoals iedereen hier. Ik ben trouwens de eerste vrouwelijke leerkracht in Lozwati School...
We zitten op dit moment in Mzuzu. Net een dikke twee-drie uur gereden (ik weet niet echt hoe lang). Mister Ziba neemt iedereen mee die in de auto kan. We zaten heel gezellig opeen gepropt... Ik zat naast een mevrouw met een supermooi kindje dat voortdurend aan mijn vel zat te trekken... Kortom, het is hier allemaal heel plezant... Lilongwe was eventjes als een harde wind in ons gezicht maar we zijn al n beetje "rustiger".

30-01-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Aline  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Aline