Sommigen weten het misschien al, niet schrikken, maar het volgende mailtje is minder plezant... Ik laat gewoon iets weten omdat sommigen misschien ongerust zijn.

Gisterenmiddag hebben we een auto-ongeluk gehad toen we op weg waren naar Lilongwe.
Mister Ziba zat aan het stuur en ik zat naast hem. Sander en Karel zaten zonder gordel achteraan. We zijn van de weg geraakt en Ziba heeft nog geprobeerd om bij te sturen, maar we zijn gekanteld en over kop gegaan. Karel en Sander zijn uit de auto geslingerd en Ziba en ik hingen omgekeerd aan onze gordel. Ik hoorde onmiddellijk de stemmen van Karel en Sander. Mister Ziba riep ook voortdurend mijn naam, maar ik wist wel dat alles oké was. Sander en Karel hebben met al hun macht de deur omhoog gesleurd, want de auto was verpletterd en Ziba en ik zaten vast. Ik heb mijn gordel losgekregen en heb daarna Ziba losgemaakt. Hij is uit de auto kunnen kruipen. Ik lag op mijn rug en Mister Ziba heeft mij uit de auto gesleurd. Omdat ik in het glas van mijn zijruit gevallen ben, was mijn arm hevig aan het bloeden. Karel zijn arm hing open tot op het bot. Sander en Ziba leken oké. Twee mannen hebben Karel en mij onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht, want voor Karel was het nogal dringend. Hij lag te kermen van de pijn, maar ik kon niets doen, want ik was zelf aan het bloeden en was heel erg misselijk.
In het ziekenhuis moest ik lang wachten. Alles werd zwart en ik heb me op de grond moeten leggen. Karel werd het eerst geholpen, want hij was er op het eerste gezicht het ergst aan toe. Ik moest wachten en ondertussen kwam Sander toe. Doordat ik met hem kon praten, ging het steeds beter en kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Na een uur (denk ik) hebben ze mij geholpen. Ik vroeg hoe het met Karel was en ze zeiden dat ze alles mooi ineen hebben kunnen passen. Ze hebben mijn arm verdoofd en uitgekuist en daarna genaaid. Toen zagen ze dat ik nog een klein gabbetje had dat ook genaaid moest worden. Dat hebben ze zonder verdoving gedaan. Ik heb keihard op mijn tanden moeten bijten, want het deed heel veel pijn, maar ik heb voortdurend grapjes gemaakt met de verplegers om alles te vergeten. "I am a strong woman!" verklaarde ik voor de hele operatiezaal! Daarna ben ik beginnen stoefen dat ik Tumbuka spreek... Ik heb zelfs in het Tumbuka kunnen zeggen waar ik pijn had... Mphuno, singo, kalezulezu, mawoko, malundi... Op die manier werd het een beetje dragelijker.
Eerlijk gezegd sta ik een beetje versteld van mezelf, want ik was echt bang. En Karel... Man man man... Gelukkig waren Ziba en Sander oké op een paar kneuzingen na...
Nadat we een verklaring aflegden bij de politie zijn we naar het wrak gaan kijken. Ik begrijp niet waarom we nog leven... De auto lag half platgedrukt op zijn kop. De plaats waar ik gezeten had, was volledig verpletterd... Ik heb zo ongelofelijk veel geluk gehad... Toch heb ik nooit gedacht dat ik doodging. Ik wist heel bewust dat ik er levend vanaf zou komen! De auto was aan het rollen en ik voelde overal glas en slagen, maar ik wist heel helder dat ik niet dood zou gaan. Ik was wel heel bang voor Mister Ziba. Ik zag hem hangen en dacht dat hij dood was, maar hij bleef mijn naam roepen.
Maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, weet als ik dood was gegaan dat ik jullie allemaal heel graag zie en dat ik jullie allemaal heel bijzonder vind op jullie eigen manier. En je weet zelf wel waarom. Dit zeg ik echt niet om te lachen, ik meen heel erg wat ik zeg.

Ondertussen zit ik in een internetcafé in Lilongwe. We blijven hier waarschijnlijk een dikke week, want we hebben een goede Hollandse dokter gevonden die ons verzorgt. We zijn deze morgen op consultatie geweest om alles nog eens te controleren. Naast mijn hechtingen loop ik een klein beetje krom omdat ik zowat overal pijn heb. Ik probeer me heel flink te houden, want Karel zijn wonde is erger dan mijn kneuzingen en hechtingen en ik wil niet zagen. Ik moet me een beetje flinker houden voor de rest dan ik ben, maar het lukt wel...

Ik loop hier nu helemaal in de kijker omdat ik een nekband aanheb... Ik heb foto's laten trekken en mijn nek is niet gebroken. Ik heb wel een whiplash en mag mijn hoofd zo weinig mogelijk bewegen. Het doet echt geen deugd... Mijn neus is ondertussen in een blauwe pijnlijke knoest veranderd en het kraakt overal. Ik heb niks gebroken, maar het is toch pijnlijk. Ik heb maar een kort uurtje kunnen slapen vannacht, want elke houding doet pijn. Maar pijn is tijdelijk. Ik hang nog aaneen en dat is het belangrijkst. Ook mijn vriendjes zijn oké. Ik mag er niet aan denken... De auto is natuurlijk volledig kapot en Mister Ziba heeft nu geen auto meer. Voor hem is dat een kleine ramp... Hij is trouwens nogal van de kaart en voelt zich oneindig schuldig. Hij zei me gisteren dat hij zo bang was voor mij. Sander en Karel hebben echt het onmogelijke gedaan. Karel heeft samen met Sander met zijn open arm de auto "opengescheurd" om Mister Ziba en mij uit de auto te krijgen. Het is echt heel gek wat je kan op zo'n moment.

Beste mensjes, ik weet dat dit allemaal heel spectaculair klinkt en dat was het ook. Maar maak je geen zorgen, ik ben oké. "I am a strong woman". Ik voel me nu eigenlijk vooral belachelijk met die snikhete nekband... Maar het is zo verlichtend dus draag ik die maar... Met mijn blauwe neus en immer stralende glimlach, sluit ik af.... Je hoort me nog wel een dezer...

02-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline