In januari 2007 vertrok ik voor het eerst als laatstejaarsstudent leerkracht Nederlands en plastische opvoeding naar een klein schooltje in het noorden van Malawi. Deze ervaring maakte indruk en bleef kleven onder mijn huid. Daarom heb ik besloten om tijdens de zomervakantie als vrijwilliger terug te gaan naar Lozwati Pvt School in Kafukule, een project dat ik vele zomers lang hoop vol te houden...
Vorig jaar trokken Jana, Marjolein, Sarah en ik naar Zambia in het gezelschap van Eddie en Hayley. Ze planden voor ons een fantastische reis via Chipata en Lower Zambezi naar de Victoria Falls. We maakten een laatste stop in South Luangwa waar we kennis maakten met dieren die je enkel in een muffe kooi of op tv te zien krijgt... Het overtrof alles wat we in gedachten hadden... Onderweg raakten we bevriend met Eddie en Hayley. Het begin van een vriendschap die ons nooit meer loslaat. Door omstandigheden gidste Hayley mijn ouders, Sarah en mij verder door Malawi. Onverwacht werd er een fantastisch vervolg gebreid aan onze trip met Eddie en Hayley.
African Nomad Safaris organiseert reizen door Oost-Afrika. Eddie en Hayley gidsen je low budget doorheen Zambia, Malawi, Zimbabwe, Tanzania enz. in hun Land Rover jeeps. Je betaalt een vast bedrag per dag (hangt af van de bestemming, type logement, af te leggen afstand, excursies enz.) waarin alles wat je nodig hebt tijdens je reis inbegrepen is. Zij zorgen voor het transport, het kampeermateriaal of ze boeken een lodge, er wordt gekookt, het toegangsgeld voor de parken, lodges en campings wordt betaald enz. Kortom: all in. Lijkt dit te veel voorgekauwd en te weinig avontuurlijk? Maak je geen zorgen, wij kunnen jullie verzekeren dat dit zéker het geval niet is. Eddie en Hayley verzorgen reizen op maat en zorgen er dus voor dat elk beestje zijn gading vindt... Eddie kent als opgeleide ranger (hij werkte jarenlang in verschillende parken in Zuid-Afrika) alle boeiende plekjes en overstelpt je met weetjes en tips.
Als je zin hebt in een Afrikaans avontuur surf dan naar www.africannomadsafaris.com en maak zelf kennis met Eddie en Hayley. Bekijk ook eens de getuigenissen ("Testimonials") en lees hoe wij en ook een pak andere mensen de reis met Eddie en Hayley ervaren hebben.
De datum ligt nu al een tijdje vast... Op 2 juli 2010 vertrek ik nu voor de vierde keer naar Malawi, deze keer in het gezelschap van Eline, nieuwsgierige en immer vrolijke reisgezel! Ik kijk er naar uit!
Een supersnel bericht vanuit Salima. We hebben net twee dagen bij Eddy en Hayley gelogeerd en het was fantastisch! Alles loopt nog steeds gesmeerd... Het zonnetje schijnt en we genieten met volle teugen. We genieten zelfs zo hard dat ik de weinige tijd die we hier nog hebben, niet aan het internet wil opsoeperen. Bij deze: tot de volgende!
We hebben deze voormiddag afscheid genomen van Kafukule en beginnen nu aan onze rondreis in Malawi. Ik heb het gevoel dat mijn verblijf in Kafukule te kort was, maar dit was slechts een kwestie van compromissen. We hebben onze tijd in elk geval nuttig besteed en ik denk wel dat we er echt iets van hebben kunnen maken. Als gevolg van een samenloop van allerlei onplezierige en onvoorziene omstandigheden trekken we vanaf maandag opnieuw rond met Hayley. Van geluk bij een ongeluk gesproken Meer uitleg volgt later.
Morgen vertrekken we naar Nkhata Bay. Maandag komt Hayley ons oppikken aan Mayoka en dan rijden we verder langs de lake shore naar het domein waar Hayley en Eddy wonen in Nkhotokhota. Daar blijven we twee dagen kamperen langs de rivier. Hayley heeft beloofd om spaghetti voor ons te maken en na al die afschuwelijke, zoute relish zou ik alleen al daarom bij hen willen logeren! Daarna logeren we twee dagen in Senga Bay (Salima) om dan door te trekken naar Liwonde National Park. We sluiten onze trip opnieuw af in Lilongwe. We hebben dus nog het een en ander te doen
De laatste dagen in Kafukule waren leuk, maar heel verwarrend. Omdat vake en moeke nu ook gestrand zijn in Malawi deed Mister Ziba een beetje vreemd. Ik denk dat hij nogal zijn kluts kwijt was Hij wou alles zo perfect doen en liep er nogal gestresseerd bij. Het was ook duidelijk dat Sarah en ik gedegradeerd waren tot tweederangsburgers aangezien alle aandacht nu naar vake en moeke moest gaan. We kunnen dat natuurlijk wel een plaats geven, dus zo erg was het niet. We hebben bovendien echt heel bijzondere dingen gedaan. We zijn gaan logeren bij Khonje en haar man en dat was natuurlijk weer een onvergetelijke ervaring. We kregen ook de kans om een meeting bij te wonen van het Ministerie van Landbouw. De afgevaardigden van het ministerie hielden een pleidooi voor het bemesten van de akkers aan de hand van compost. Ze hielden ellenlange speechen in het chiTumbuka en reikten een prijs uit (vijf zakken mais!) aan de gemeenschap die de meeste composthopen had aangelegd. Er werden toneeltjes opgevoerd, er werd gezongen en gedanst enz. Echt heel leuk om dat eens mee te maken.
Ik typ dit bericht terwijl ik mijn mailbox aan het openen ben. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld aangezien Yahoo nog steeds niet geopend is. Toch sluit ik hier af. Vake en moeke zitten te wachten en ik geloof dat vake terug naar de lodge wil na de chitengejacht die we net met de meiden hebben ondernomen
Verder wil ik ook nog de groetjes doen aan Marjolein en Jana die intussen al veilig en wel geland zijn in Belgie en waarschijnlijk op dit moment superhard genieten van verse lakentjes en lekker eten! Danku Jana voor het briefje. Voor elk een zoen xx
Net gestrand vanuit Zambia. Jammer genoeg moet ik het kort houden. Ik heb zo ongelofelijk veel te vertellen dat ik de hele nacht zou kunnen typen...
Tien dagen geleden vertrokken we naar Zambia. We hadden geen idee van wat ons te wachten stond. We wisten dat we op pad zouden gaan met een zekere Eddy en Hayley, maar verder durfden we nog van niets te dromen. Onze plannen bleken een schot in de roos te zijn... Ik geloof niet dat ik ooit nog zo iets heftigs en avontuurlijks zal meemaken! Het is moeilijk om deze ervaring naast Kafukule te plaatsen, want ik heb het gevoel dat ik over een compleet andere reis praat. Voor het eerst heb ik me echt "toerist" gevoeld en ik moet zeggen dat ik er heel erg van genoten heb. Een uitgebreider reisverslag volgt later wel, maar ik kan voor de ongeduldige thuisblijvers eens heel kort samenvatten wat we precies hebben gedaan.
Met twee jeeps zijn we eerst via Chipata richting Lusaka getrokken. We logeerden in Bridge Camp in tenten op 2km van de hoofdstad. De volgende ochtend zijn we verder gereisd naar een camping op de oever van de Zambezi. Daar maakten we voor het eerst kennis met een tiental hippo's en een olifant. Dit was eigenlijk een tussenstop voor we aan het "echte werk" begonnen. In Livingstone hebben we de Victoria Falls bezocht. Een monsterlijke waterval... Ik was zo onder de indruk dat ik de exacte afmetingen gewoon vergeten ben, maar ik geloof dat ze ongeveer 100m hoog en 1km breed zijn. Onbeschrijfelijk. Ik kan jullie enkel mijn foto's tonen en zelfs dan nog krijg je maar een fractie te zien van hoe overdonderend het echt was. Na de Falls keerden we terug om twee nachten in South Luangwa te verblijven. Ik krijg de daver op mijn lijf als ik terug denk aan onze eerste nacht...
Omdat Jana die nacht op "hippo hunt" ging (bij mijn thuiskomst volgen meer details) sliepen Marjolein, Sarah en ik in dezelfde tent. We hadden de cover van onze tent niet gebruikt omdat we wilden genieten van het echte wild life kampeergevoel... En of het gewerkt heeft... Om 2u 's nachts werd ik wakker door een vreemd geroffel. Ik keek op en vlak voor mij stond een reusachtige olifant gezapig te sabbelen op het gras rond onze tent. Ik kon niets anders doen dan betoverd toekijken... Ondertussen waren ook Sarah en Marjolein wakker geworden en het duurde niet lang eer we omsingeld waren door vier enorme olifanten. Ze pikten de cover van onze tent op en sabbelden en kauwden rustig verder op nog geen 20 cm van onze hoofden. En ik moest net zo dringend naar het toilet! Jana die zich in de tent naast ons aan het klaarmaken was voor haar nijlpaardenacht had niets gehoord en niets gezien aangezien zij wel haar tentzeil had gebruikt. Nietsvermoedend ritste ze haar tent open en ze stond oog in oog met de olifanten. Ze durfde niet meer te bewegen en moest doodsbang afwachten tot de vier reuzen genoeg hadden van het gras naast onze tenten.
Dit is een greep uit wat we allemaal hebben meegemaakt, maar het is zeker en vast wel het meest stoere verhaal! Het is gewoon te veel om allemaal op te schrijven. We zagen nijlpaarden, luipaarden, impala's, zebra's, bavianen, leeuwen, gieren, giraffen enz. Ik kijk er dus naar uit om alles te kunnen vertellen... Ik laat jullie hier zodat Sarah ook haar internetmomentje krijgt. Tot gauw x
Na een kleine twee weken in de Kafukuliaanse bush zijn Sarah, Jana, Marjolein en ik opnieuw in Mzuzu beland. Het is moeilijk om de voorbije twee weken in een blogbericht te gieten en ik zit dan ook al enkele minuten doelloos naar mijn computerscherm te staren. Waar ik anders altijd de perfecte woorden vind, schiet ik nu te kort. Misschien huist mijn hoofd op dit moment nog te veel in Kafukule en moet ik nog eventjes wennen aan deze drukte. In elk geval, ik heb mij opnieuw kostelijk geamuseerd en heb mijn malawibatterij voor een groot stuk kunnen opladen. Ik heb het grootste deel van mijn vrienden (Mister Ziba, Thandie, Mary Khonje en zelfs Precious) terug gezien en dit op zich maakt deze reis al meer dan geslaagd.
Ook de Art Classes en de activiteiten voor de kinderen van Kafukule liepen gesmeerd Ik maakte samen met de leerlingen van Lozwati linosnedes die we in verschillende kleuren afdrukten. Gisteren kregen alle studenten die deelnamen aan de art classes een "officieel" diploma. A degree Art Class 2009. Hun ogen blonken van trots toen ze het document en hun geschenkjes in ontvangst namen. Eddah Chirwa uit form 2 behaalde een "Special achievement Art Student 2009" en won een exclusieve Baby Boom Bag die ik van Orfee mee gekregen heb om iemand gelukkig te maken. En of ze gelukkig was
Weet je, het valt me heel moeilijk om jullie nu te overstelpen met anekdotes en grapjes. Morgen vertrekken we naar Zambia. Voor mij is dit een compleet nieuwe ervaring en ik moet nog wennen aan het idee dat ik Kafukule verlaten heb. Ik weet dat ik binnen een kleine twee weken terugreis naar mijn tweede thuis, maar toch ligt er een kleine steen op mijn maag. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet met volle teugen van deze luxe! Deze middag at ik een cheese burger en straks neem ik mijn eerste douche in twee weken tijd! De andere dames vertrokken vorig weekend naar Nkhata Bay terwijl ik thuis bleef om o.a. Khonje te kunnen bezoeken, dus zij hebben zich al eens lekker kunnen inzepen. Ik daarentegen draag al twee weken de geur van vuur en aarde in mijn kleren en huid Bovendien kijk ik er echt wel naar uit om ondergedpeld te worden in een volledig nieuw avontuur. Samen met een gids trekken we naar de Victoria Falls, we varen een stuk van de Zambezi af en we bezoeken het nationale park South Luanga.
Lieve lezers, ik laat jullie hier, want ik merk dat ik haper en stotter. Ik ben niet tevreden over mijn warrige schrijfsels en zoals jullie intussen wel al weten, is "half" niet genoeg voor mij. Weet dat ik het goed maak en weer eens intens geniet van de duizenden indrukken en uitdrukken. Weet dat ik op dit moment zelfs met een blos op mijn lichtgebruinde wangen aan jullie denk en hoop dat we elkaar gauw terugzien.
Na vijf dagen zijn we er in geslaagd tijd te maken voor een stop in het internetcafe.
We zijn op dit moment gestrand in Mzuzu. Gisteren hebben we de bus genomen vanuit Lilongwe, een hele stressy toestand. Deze middag vertrekken we naar Kafukule en dan kan ik eindelijk tot rust komen. Ik heb nog niet het gevoel gehad dat de reis echt begonnen is, maar ik geloof heel sterk dat dit zeker en vast het geval zal zijn op het moment dat we aankomen in Kafukule. Aangezien ik wat problemen heb gehad met mijn bagage was het moeilijk om onmiddellijk al dat warme gevoel te laten bovendrijven. Mijn valies was ergens blijven steken op de luchthaven van Addis Ababa waardoor ik met een bang hart moest afwachten of alles wel terecht kwam. Ik geef helemaal geen zier om de kleren en de zeepjes die ik zou moeten missen (hoewel een verse onderbroek altijd wel fijn is...), maar al het materiaal voor de projecten in Kafukule zat in mijn tas, dus de schrik sloeg me echt om het hart! Ik geef het toe, er zijn wat traantjes gevloeid... Stel je voor dat ik alles kwijt was geweest... Ik had het gevoel dat mijn hele verblijf zijn doel zou missen. Gelukkig hebben we er met de gepaste drama (I really need my medicines and they are in the bag..) voor gezorgd dat mijn valies het embleem `rush` kreeg waardoor ik hem de volgende dag al kon oppikken in de luchthaven. Een spannend begin van onze trip...
Veel heb ik eigenlijk nog niet te vertellen. Ons verblijf in Lilongwe was heel kort en oppervlakkig. Mijn band met de hoofdstad is veel kleiner dan de band die Marjolein en Sarah hebben met Lilongwe. Ik Vind het wel leuk om door de straten te kuieren, maar na een keer heb ik het wel gezien. Geef mij maar de rust en de warmte van Kafukule in plaats van de drukte en anonimiteit in Lilongwe. Nog eventjes geduld en ik kan alles opnieuw voelen, proeven, ruiken... beleven.
Ons vertrek kruipt nu echt wel dichterbij... Nog precies drie weken en we vertrekken opnieuw richting Malawi. Tijdens de voorbije zes maanden hebben onze plannen langzaam maar zeker vorm gekregen. We zijn volop bezig met de voorbereidingen van ons vertrek.
Vrijdag trokken Marjolein en ik richting Decathlon om heel wat spullen te kopen voor de namiddagactiviteiten voor de kinderen in Kafukule. Aangezien ik vorig jaar merkte hoe moeizaam alles verliep om een groep van tachtig kinderen te entertainen, vertrouwde ik volledig op Marjolein haar "deskundigheid" als LO-leerkracht. Een aantal weken terug werden de subsidies die ik heb aangevraagd bij de gemeente Avelgem goedgekeurd (waarvoor dank!) en ik wil het geld dan ook zo zinvol mogelijk besteden. Het lijkt me dan ook beter om goed te luisteren naar mijn kompanen die op bepaalde vlakken gewoon veel meer goede en realistische ideeën hebben. De Art Classes blijven natuurlijk mijn ding! Ik ben momenteel een didactische koffer aan het samenstellen met heel concrete tips en materialen voor een aantal scholen in Kafukule en Lilongwe. De bedoeling is dat ik twee koffers maak die kunnen gebruikt worden door Belgische studenten en Malawiaanse leerkrachten. Eén koffer laat ik achter in het noorden, de tweede koffer blijft in het kwasahuis in Lilongwe en kan uitgeleend worden aan de studenten en leerkrachten van verschillende scholen. Op dit moment probeer ik zoveel mogelijk voorbereidend werk te doen, maar het meeste werk (verzamelen materiaal, samenstellen koffer enz.) zal natuurlijk in Malawi zelf moeten gebeuren.
Naast het vrijwilligerswerk voor Kwasa wil ik ook eens een poging ondernemen om een nieuw stukje Afrika te ontdekken. Nadat ik het eerste deel van "mijn" projecten opgestart heb in Kafukule, steken we met z'n vieren de grens over naar Zambia. We reizen door tot de Victoriawatervallen en hopen om ook een dierenpark te kunnen bezoeken. Als we in Zambia geraken tenminste... De aanvraag van ons visum verloopt niet echt vlekkenloos en op dit moment zitten we vol spanning te wachten op de goedkeuring ervan. Niet dat er een bijzondere reden is waarom we het land niet binnen mogen, maar de aanvraag is gewoon zo onduidelijke en choatisch verlopen dat we niet meer weten hoe het precies zit. We zien wel... Op 3 augustus vertrekken Jana en Marjolein terug naar België (de plannen zijn een beetje gewijzigd) en op die dag komen ook mijn ouders aan. We (mijn ouders, Sarah en ik) reizen dan zo snel mogelijk terug naar het noorden en wat er dan volgt, is nog een beetje onduidelijk. Alles hangt af van het transport en de plannen van Mister Ziba. Ik probeer in elk geval nog wat verder te werken aan de projectjes en verder zien we wel wat er komt.
Genoeg om naar uit te kijken dus. Met een rustig gemoed wacht ik tot ik mijn boekentas in een hoek kan zwieren en mijn valies kan inpakken om voor de derde keer naar Malawi te reizen...
Vrijdagavond boekten we onze vlucht richting Lilongwe. Op 6 juli vliegen Marjolein, Sarah, Jana en ik richting Tropen. Voor mij is het mijn derde Malawiaanse avontuur. Sarah en Marjolein gaan voor de eerste maal terug na hun stage in 2007 en Jana zakt - met blind vertrouwen in ons enthousiasme - voor de eerste keer af naar Zuidelijk Afrika. Op 3 augustus komen mijn ouders ons vervoegen. We tellen de dagen af... Ik kijk reikhalzend uit naar een warm weerzien met Mister Ziba, Thandie, Mister en Mrs. Tegha, Oscar Jere,... Voor de eerste maal trekken we ook richting Zambia om een bezoek te brengen aan the Victoria Falls, een van de 10 mooiste plekjes op onze aardkluit. Daarna reizen we naar het noorden van Malawi om een aantal weken onder Mister Ziba's vleugels te vertoeven. Jana vertrekt op 3 augustus terug naar huis, Marjolein en Sarah beslisten om nog wat verder te trekken terwijl ik samen met Mister Ziba mijn ouders meetroon naar de warmste plek op aarde...
Omdat het misschien leuker is om bij deze woordenstroom een aantal beelden te zien te krijgen, voeg ik een aantal foto's toe aan mijn vorige berichten. Wie dus een aantal gezichten wil plakken bij al die gekke Malawiaanse namen kijkt dus het best eventjes terug. In elk geval bedankt voor jullie berichtjes en belangstelling. Ik kan alvast vertellen dat er volgend jaar hoogstwaarschijnlijk een tweede sequel volgt... Er zou al heel veel moeten foutlopen om mij te weerhouden van een derde Malawiaans avontuur!
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Op dit moment is mijn humeur beneden alle peil... Ik had zojuist een volledig bericht afgewerkt en om de een of andere reden is mijn computer automatisch heropgestart. Voor alle veiligheid had ik het volledige document gekopieerd zodat ik het opnieuw kon plakken als het internet blokkeerde. Ik had er natuurlijk niet op gerekend dat het hele systeem kon uitvallen en ben dus alles kwijt... Er hangt een grote donderwolk boven mijn hoofd, want al zeg ik het zelf, het was een schoon berichtje! Nee, het was gewoon erg belangrijk omdat ik jullie het een en ander wou uitleggen over iemand die mij echt heel na aan het hart ligt. We hebben daarnet afscheid moeten nemen van Thandie en het was ongelofelijk moeilijk om haar achter te laten. Ze was aan het huilen en ik had echt het gevoel dat ik haar in de steek liet. Ze is de enige vrouwelijke leerkracht in Lozwati en wordt heel erg gediscrimineerd, gepest en lastiggevallen door de andere leerkrachten. Mister Ziba probeert haar te beschermen, maar de meeste dingen worden mooi toegedekt. Hij kan niet alles zien en Thandie wil niet dat wij hem erover aanspreken. Een heel dubbel gevoel. In mijn bericht wou ik jullie vanalles vertellen over Thandie, een heel ferme madam. Sterk en slim. Echt onvoorstelbaar. Er is vanalles aan de gang, maar ik kan niet alles opnieuw typen en houd het verhaal voor na mijn thuiskomst.
Morgen vertrekken we om 6u30 naar Lilongwe met de bus. Ik probeer vanuit Lilongwe nog een bericht te sturen. Maandagmiddag vliegen we richting Belgie. Tot dan!
Een berichtje vanuit Nkhata Bay, een hectisch oord van verderfelijk plezier aan de Lake Shore in het noorden van Malawi...
Heel veel heb ik eigenlijk niet te vertellen omdat het voor ons alledaagse Malawiaanse leven gewoon rustig voortkabbelt. Toch weet ik uit ervaring dat dit me niet weerhoudt om hier een heuse brief van te maken.
De voorbije dagen zagen er ongeveer allemaal hetzelfde uit. Dit betekent:
-uitslapen tot 7u30 (soms 8u! Jaja, hier heet dit uitslapen...)
-8u: een heerlijk plonsbad in onze basin
-9u: een ontbijt van rijstpap, mandasi (een soort oliebollen) en chombe thee
-9u30: voorbereiden van onze middagactiviteiten en art classes
-12u30: middageten, meestal rijst, bonen, kip en eieren
-13u30: middagactiviteiten voor de kindjes
-15u30: art classes
-17u30: uitdelen van Fanta vitamine (jeweetwel, van die bruistabletjes) aan de kindjes uit de buurt
-19u: avondeten, meestal rijst, bonen, kip en eieren (uiteraard)
-20u: gebed met Mister Ziba
-En daarna gaan we slapen
Donderdagmiddag hebben we voor het eerst dat vaste ritme door elkaar gegooid. Omdat we s middags een bezoek zouden brengen aan het weeshuis, hebben we de activiteiten voor de kindjes verschoven naar de voormiddag. We hadden veel verwacht van deze dag, maar die is uiteindelijk op een kleine flop uitgedraaid. Nogmaals is gebleken dat het echt moeilijk is om op een logische en duidelijke manier te communiceren. Anne en ik dachten dat we op bezoek gingen in een echt weeshuis en we hadden vanalles meegenomen voor de kindjes: kleertjes die Anne had meegekregen uit de winkel van haar tante, schoolgerei, t-shirts enz. Toen we daar aankwamen, bleek dat er helemaal geen weeshuis bestaat in Kafukule, maar dat de kinderen zijn ondergebracht in andere families. Bovendien waren de meesten al 12 jaar of ouder en het gerei dat we meehadden was vooral voor kleinere kindjes. We waren een beetje ontgoocheld en voelden ons vooral voor schut gezet. De kinderen zaten ons vol verwachting met grote ogen aan te staren en wij haalden enkel kleine onderhemdjes en broekjes boven... Het is heel moeilijk om iets te doen als je de juiste noden niet kent en vooral als je de foute informatie krijgt.
Maar het weer kan veranderen en mijn humeur sloeg op slag om toen ik mijn lieve Malawiaanse broer Mister Oscar Jere terugzag. Mister Jere woont sedert een paar maanden in Rumphi en geeft niet langer les in Lozwati. Omdat hij wist dat ik in Kafukule was, is hij samen met zijn vrouw en zijn zoontje Joseph langsgekomen in Kafukule. Het was echt plezant om hem terug te zien. Mister Jere is een heel rustige en lieve man, echt aangenaam gezelschap. Bovendien is hij ook mooi om naar te kijken. Hihi.
Hoe blij ik ook was om mister Jere terug te zien, ergens was ik ook verdrietig. Ik had gehoopt dat Precious, de broer van zijn vrouw zou meegekomen zijn. Vorig jaar was hij echt een van mijn beste vrienden en ik had er mij op verheugd om hem nog eens terug te zien. Omdat hij zijn laatste jaar middelbaar opnieuw doet in Rumphi (hij was geslaagd, maar vond dat hij niet genoeg punten had, want op basis van die punten word je gekozen om verder te studeren) en de examens van de tweede periode bijna beginnen, kon hij niet meekomen. Dat ik hem niet zal terugzien verdraag ik met een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het wel oke omdat de tijd die we samen zouden kunnen doorbrengen toch frustrerend kort zou geweest zijn. Ik neem geen genoegen met een korte babbel van een klein half uurtje... Misschien zou het gemis enkel nog versterkt worden omdat het gewoon te weinig is. Ik denk, liever niet dan te weinig en te leeg.
Langs de andere kant weet ik dat ik het vreselijk zal vinden om thuis te komen en te weten dat Precious zo dichtbij was en dat ik niet de kans gekregen heb om hem ook maar eventjes terug te zien. Ik ben op bezoek geweest bij zijn papa en we hebben elkaar eventjes gehoord aan de telefoon, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Het is zo gemakkelijk om in Belgie je vrienden dicht bij jou te houden. Ook al zie of hoor je elkaar enkele weken of maanden niet, je weet dat de mogelijkheid altijd heel tastbaar aanwezig is. Ik kan Precious en Mrs. Khonje (de mensen die ik het meest gemist heb tijdens het voorbije jaar) enkel bij me hebben in de vorm van een foto, een brief of een sms-bericht.
Ondanks het feit dat ik Precious zal moeten missen, beschouw ik deze reis als meer dan geslaagd. Dat ik Mrs. Khonje heb teruggezien en dat ze het nu zo goed stelt, heeft al mijn verwachtingen overtroffen... Ik had niets mooier kunnen dromen...
Onze reis loopt op zijn einde en voor mij is alles afgerond. We brengen ons voorlaatste weekendje door in Nkhata Bay en vertrekken woensdag vanuit Kafukule om via Mzuzu naar Lilongwe door te reizen. Ik begin dus heel stilletjes van alles en iedereen afscheid te nemen. Dit jaar kan ik dit op een heel rustige manier doen omdat alles echt goed geweest is. Bovendien weet ik dat ik terugkom en dat het geen definitief afscheid is. Ik probeer dus nog met volle teugen te genieten, maar ik heb er helemaal geen problemen mee dat ik binnen tien dagen opnieuw in Belgie ben.
Maar eerst genieten Anne en ik nog eventjes van een heerlijke zon en het onvoorstelbaar lekkere eten in Nkhata Bay terwijl we een nest opdringerige kerels (You are so lovely, I love you bla bla bla) als een zwerm vliegen van ons proberen af te houden...
Hier eindigt dit verhaaltje. Wellicht volgt volgende week het laatste verslagje vanuit Lilongwe, enkele dagen voor we het vliegtuig richting Belgie nemen...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken... Het weekend was kort, goed en steenkoud... Het kan dus blijkbaar wel winteren in Malawi. Het feit dat ik mijn trui in Kafukule vergeten was, hielp natuurlijk niet echt. Maar we hebben lekker gegeten (vlees!), veel getetterd en iets minder lekker geslapen. We keren nu met de matola terug naar Kafukule en hopen voor het donker thuis te zijn. Ik hoor/zie jullie gauw!
Het is twee weken stil geweest, maar dit weekend hebben we besloten om de bush in te ruilen voor een ontspannend weekendje Mzuzu samen met Thandie (lerares Frans in Lozwati) en Barbara
Op dit moment zit ik nog aan Mister Zibas keukentafel en voor het eerst genieten we van wat muziek-van-bij-ons. Ik heb mijn mp3-speler aangesloten aan de laptop van Mister Ziba zodat we hem kunnen inwijden in de muzieksmaak van de Belgische jeugd van tegenwoordig. Bloc Party, Hooverphonic en (voor de jeugdige oude knarren) Pink Floyd zijn al de revue gepasseerd. Dit berichtje verdwijnt straks op mijn mp3-speler zodat ik het morgen gemakkelijk kan overzetten. Op die manier bespaar ik heel wat tijd en vooral heel wat centen.
Bij deze dus een verslagje vanuit Kafukule
Veertien maanden lang heb ik uitgekeken naar het moment dat ik opnieuw in Kafukule zou zijn Ontelbare keren ben ik s nachts naar Lozwati gereisd en het was zo vreemd om hier dan uiteindelijk ook echt te zijn. Op het eerste gezicht was er zo veel veranderd. Het leek heel eventjes alsof mijn Kafukule van de kaart geveegd was, maar ik kwam snel tot het besef dat het enkel mijn herinneringen waren die me op een dwaalspoor hadden gezet. Het warme gevoel dat ik heb wanneer ik hier ben, bleek niet verdwenen te zijn en dat is uiteindelijk veel belangrijker dan het groeien van een boom en het verdwijnen van een bank of een struik.
Het was gewoonweg heerlijk om zoveel mensen terug te zien. Mister Ziba, Madoni, Willibart, Agness, Mister Manda en natuurlijk Mrs. Khonje!
Vorige week dinsdag was ik nog wat aan het soezen in mijn bedje toen ik een klaterende lach hoorde. Niemand anders lacht als Mrs. Khonje dus mijn oren hadden me niet bedrogen. Na een luid Arien! viel niet meer te ontkennen dat mijn Malawiaanse mama in de buurt was.
Mrs. Khonje werkt niet meer voor Mister Ziba en woont niet meer in Kabidula Khonje Village in Kafukule. Ze woont nu een heel eind hiervandaan (een kleine twee uur als we Jesus transport gebruiken zoals ze hier zeggen, te voet dus) in Mphimbi, een ander dorpje dat deel uitmaakt van Kafukule. Op 12 april is ze getrouwd met Mister Tegha (ze heet dus eigenlijk niet langer Mrs. Khonje, maar Mrs. Tegha) een oudere man die onvoorstelbaar goed voor haar zorgt. Vorig weekend zijn we bij hen blijven logeren. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat we een nachtje zouden blijven slapen, maar dat zijn er uiteindelijk twee geworden. We konden Khonje en haar man geen groter plezier doen dan nog een dagje langer te blijven en aangezien we geen andere belangrijke plannen hadden, hebben we dat uiteindelijk ook gedaan.
Ik kan niet beschrijven hoe fantistisch ik het vond om daar te zijn. Anne en ik werden volledig ondergedompeld in een echt Malawiaans gezinnetje. En Mrs. Khonje leek zo onvoorstelbaar gelukkig Het deed me zon deugd om te zien dat ze er nu zoveel beter voor staat dan vorig jaar. Ze woont niet alleen in bakstenen huisje in plaats van in een donkere hut, ze woont ook samen met een man die haar ongelofelijk graag ziet. Naar Malawiaanse normen is hij buitengewoon Voor ze trouwden heeft hij zich bijvoorbeeld op hiv laten testen. Hiermee bewijst hij dat hij niet enkel om zijn eigen leven geeft, maar dat hij het belangrijk vindt dat zijn vrouw gezond blijft en niet ziek wordt door zijn toedoen. Hier is het behoorlijk spectaculair om als man het leven van je vrouw even hoog in te schatten als het jouwe. Bovendien helpt hij ook mee in het huishouden. Hij ruimt de tafel af, kookt water, schilt aardappelen, bakt frietjes enz. Anne en ik konden onze ogen niet geloven Maar boven alles maakte het mij onnoemelijk gelukkig om te zien hoe hij in het algemeen met haar omging. Je ziet gewoon in zijn ogen dat hij verliefd is Als zij begint te lachen (wat dus heel vaak gebeurt), dan glundert hij. Als zij vertelt, dan luistert hij geboeid. Toen we het filmpje lieten zien dat we vorige week van haar hebben gemaakt, nam hij lachend en vertederd haar hand vast. Ik heb dit werkelijk nog nooit gezien hier in Malawi! Respect tonen voor een vrouw is een zaak, maar wat we toen mochten zien, ging zoveel verder en dieper. Het doet me zon deugd om te zien dat Mister Tegha Khonje als zijn gelijke en meer zelfs, als zijn wederhelft behandelt.
Naast het aanschouwen van dit dolverliefde koppeltje hebben we natuurlijk nog heel wat andere dingen gedaan. We hebben buitengespeeld met de kindjes uit de buurt. Ze waren bijna allemaal ziek en hoestten de longen uit hun lijfje. Ze hebben me trouwens flink aangestoken, want ik ben werkelijk snipverkouden!
Zaterdag hebben we ook een begrafenis bijgewoond. De grootvader van Violet, een van de leerlingen in Lozwati, werd begraven vlakbij het huis van Mister en Mrs. Tegha. Ik vond het behoorlijk akelig en confronterend. Het lichaam van Mister Nkhata, de man die gestorven was, lag al twee dagen opgebaard in zijn eigen huis. De vrouwen gingen in groepjes binnen en kwamen hysterisch huilend buiten. Ook tijdens de dienst bleven de vrouwelijke familieleden luid jammeren en kermen. Ze gooiden zich wanhopig op de grond en vielen huilend in elkaars armen. Dit alles voor de ogen van tientallen (honderdtallen?) mannen en vrouwen die voor het huis zaten te rouwen. Ook wij maakten deel uit van die groep. We zaten samen met Khonje, Mrs. Tegha dus, aan de linkerkant van het huis geknield, bijna volledig uit het zicht van de mannen, die aan de rechterkant van het huis zaten. Ik ben blij dat we dit eens hebben kunnen meemaken, maar ik vond het toch een heel bevreemdende ervaring
Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden
We zijn nu al een dikke week bezig met onze art classes. De plannen zijn een beetje gewijzigd. In plaats van de geplande tropische vissen maken we bekers en kettingetjes uit papier-maché. De leerlingen zijn superenthousiast en de resultaten zijn gewoon verbluffend!
Daarnaast zijn we ook gestart met het organiseren van de namiddagactiviteiten voor de kinderen uit de buurt. We zijn gestart met een twintigtal kindjes, maar na een klein uurtje waren dat er al gauw tachtig Ondertussen loopt het aantal soms tegen de honderd. We proberen dus elke middag een groep van tachtig tot honderd kindjes te animeren, wat niet zo evident is als je maar met twee bent en de taal niet ten volle beheerst. Bovendien is het een moeilijke opdracht om zon heterogene groep te entertainen. De leeftijd varieert van drie tot dertien jaar. Sommige spreken een klein beetje Engels, anderen begrijpen geen jota van wat we zeggen. Veel kinderen gaan niet naar school en weten zelfs niet hoe ze een potlood moeten vasthouden. Ondanks het feit dat dit eigenlijk ons petje te boven gaat, vind ik dat we het er heel behoorlijk van af brengen We tekenen en kleuren, spelen zakdoekjeleggen, Chinees voetbal, vlaggenroof, estafette enz. Het is niet altijd even gemakkelijk en ontspannend, maar de kinderen amuseren zich te pletter en dat is uiteindelijk wat we wilden bereiken.
Ik geloof dat ik jullie een tijdje heb kunnen zoet houden met mijn vertelsels. Ik brei dus een einde aan dit verhaaltje. Ik hoop om volgende week nog een mailtje te kunnen sturen, want dan gaan we naar Nkhata Bay.
Geniet van de stilte tijdens mijn afwezigheid en tot de volgende!
Dag vriendjes en vriendinnetjes Een laatste berichtje voor Anne en ik morgen naar het noorden vertrekken. Aangezien we moeilijk kunnen voorspellen wanneer we cyberland opnieuw zullen kunnen betreden, wou ik nog eventjes snel laten weten dat alles goed gaat... De voorbije dagen zijn heel rustig en ontspannend geweest. De temperaturen benaderen (of overstijgen?) nog steeds de 30 graden en we zweten ons van tijd tot tijd te pletter...
Vandaag is Barbara aangekomen in Lilongwe. Barbara is de verantwoordelijke voor de buitenlandse stages in Sint-Lievenshogeschool in Gent en is nu ook zelf via Kwasa als vrijwilliger in Malawi. Ze blijft vannacht bij ons logeren omdat het plezanter is als je niet alleen bent de eerste avond... Ik herinner me nog dat ikzelf volledig de kluts kwijt was toen we pas aangekomen waren vorig jaar.
Ik zit hier opnieuw een beetje dwaas naar het scherm te staren, want er valt natuurlijk veel te veel te vertellen... Ik graai dus maar eventjes in de kom in mijn hoofd en pik er een aantal zaken uit... Woensdag heb ik mezelf "verwend" met een bezoek bij de plaatselijke kapster. Ik had me een "African haircut" laten aanpraten en moest als voorbereiding langsgaan bij de kapper. Met een of andere gele smurrie werd mijn haar rechtgetrokken en gedroogd. Pas twee dagen later (gisteren dus) kon ik langsgaan om mijn nieuwe kapsel te laten "leggen". Ik moest een aantal bollen bruine wol kopen en legde mijn lot (of toch dat van mijn haar) in de handen van een plaatselijke kapster. Ik zat in haar voortuin op een klein houten bankje en onderging gewillig alle oe's en aa's van de madammen uit de straat. Af en toe graaide er eentje naar mijn haar om met luid gegiechel aan haar vriendinnen te verkondigen hoe dat wasunguhaar nu eigenlijk voelt... Dit klinkt uiteraard allemaal heel gezellig, maar geloof me, het was wat minder plezant toen ik het resultaat zag... Mijn hoofd was zowaar verdubbeld! Ik had een dikke bos "artificial dreadlocks" op mijn hoofd, werkelijk een reusachtige berg! Elf bollen wol zaten door mijn arme haar gevlochten! Terwijl ik mezelf onder dat gigantische kapsel probeerde recht te houden, probeerde Anne mij te troosten door te zeggen dat het "best wel nog mee viel". Oke, ik zag er behoorlijk stoer uit, maar dat was dan ook alles... Flaviana zei dat dit heel gewoon was, dat het kapsel zich nog moest zetten en uiteindelijk heel mooi zou worden, maar dat ik geduld moest hebben. Ik geloofde haar graag, want een meisje dat in de kleuterschool werkt heeft hetzelfde kapsel en het is echt wel mooi! Ik besloot dus om dat gedrocht een kans te geven en wou zo nog een tijdje rond lopen. Maar... het monster in mijn haar begon zo zwaar te wegen dat ik vreselijk veel nekpijn kreeg. Aangezien ik nog steeds last heb van de gevolgen van ons ongeval vorig jaar, hebben Anne en ik deze morgen alle nestels uit mijn haar gehaald. Nu ben ik dus een paar kilo lichter, maar ook een pak strammer. Om eerlijk te zijn, het ziet er niet zo goed uit voor mijn "singo" (nek in het chiTumbuka). Afwachten zeker? Of misschien kan ik Frans of Ruben ("mijn" kinesisten) eens opbellen om te vragen of ik eventjes mag langsgaan. Haha. Maar ik laat vooral mijn plezier niet bederven! Ik heb mijn eigen (minder) weelderige haardos terug en ben nog steeds met volle teugen aan het genieten! Deze namiddag hebben Anne en ik buiten geschilderd met de kindjes uit de wijk. We brachten ook een aantal bezoekjes aan een aantal mensen en organiseerden onlangs een Ladiesnight voor Ruth, een kleuterleidster in Golden Gate. Ik werd onlangs ook "as beautiful as one million Euro's" genoemd (jaja, die Malawianen zijn heel bedreven loverboys! Wat een trucs! Echt verschrikkelijk!) en dat streelt een ego, niet waar... Natuurlijk hebben we nog zoveel meer gedaan, maar ik wil voor het donker thuis zijn en moet dus dringend afronden...
Morgen vertrekken we dus naar het noorden... Ik wens onszelf bij deze een veilige reis toe!
Anne en ik verblijven op dit moment bij Mrs. Matinga in Golden Gate Memorial School, een kleuterschool en lagere school in het hartje van Biwi. Biwi is een wijk op een dik half uur stappen van het centrum van Lilongwe. Mrs. Matinga zelf is momenteel nog in Zuid-Afrika, maar we verwachten dat ze elk moment kan thuis komen.
Ondanks het feit dat het hier eigenlijk winter is, schijnt het zonnetje behoorlijk heftig. Ik schat dat het overdag tussen de 25 en 30 graden warm is. `s Nachts koelt het heel erg af, maar dat vind ik geen probleem aangezien de meeste malariamuggen niet zo gek zijn op die koude Stand van de muggenbeten op dit moment: 1!
Na dit algemene berichtje volgt nu een typisch Aline-epistel voor de doorzetters onder jullie:
Zaterdagmiddag zijn we rond 13u geland in Lilongwe. Het was heel vreemd, want tijdens de vliegreis had ik een heel raar en akelig gevoel. Toen we over Ethiopie, Kenia, Tanzania enz. vlogen, werd ik ineens heel angstig. Ik realiseerde mij plots dat er ook heel wat negatieve dingen waren geweest en dat ik me eigenlijk ook heel erg ongelukkig en eenzaam heb gevoeld gedurende die drie maanden. Hoe dichter we bij de grond kwamen, hoe sneller de vrolijke wolk in mijn hoofd verdween. Ik was echt in de war, want hoewel ik tot diep onder mijn huid verlangde om opnieuw ondergedompeld te worden in dat hele Malawiaanse zijn, toch voelde ik een instinctieve afkeer voor wat er ons te wachten stond. Ik was gelukkig, opgewonden en angstig tegelijkertijd. Ik vroeg me luidop af wat me bezield had om hier opnieuw aan te beginnen Maar van zodra ik de Malawiaanse grond kon voelen, waren al die negatieve gevoelens verdwenen. Ik kon mij op slag weer herinneren waarom ik zo verslingerd ben aan alles wat met Malawi te maken heeft. Ik kon weer alles voelen, ruiken, horen, zien Het is gewoon onbeschrijfelijk Ik paste opnieuw als een puzzel in elkaar, want de ontbrekende stukken waren aangevuld. Een klein stukje ontbreekt in het geheel. Een klein stukje, maar een groot stuk van mijn hart en dat is Kafukule. Mrs. Khonje, Mister Ziba, Madoni, Agness, Loveness enz. En natuurlijk ook de leerlingen van Lozwati Pvt School. Volgende week reizen we naar het noorden en ik kan haast niet wachten om iedereen terug te zien!
Al die negatieve kronkels in mijn hoofd zijn intussen helemaal verdwenen Het nijpende gevoel van op het vliegtuig heeft opnieuw plaats gemaakt voor een overdosis `excitement`! Ik heb natuurlijk een grote dosis pech gehad vorige keer en het waren waarschijnlijk die gevoelens van onmacht die de kop op staken toen ik in het vliegtuig zat. Ik wil er nu gewoon samen met Anne het beste van maken Geen vervelende ziektes, geen ongeval en natuurlijk ook leuk gezelschap!
We hebben onze reis alleszins al goed ingezet Gisteren zijn we (om onszelf voor te bereiden op de schaarste in Kafukule) een pizza gaan eten in Summer Park. Anders hebben we eigenlijk nog niet zoveel uitstapjes gemaakt. We genieten nu vooral van het leven in onze wijk
Ondertussen hebben we ook een Malawiaans telefoonnummer. Je kan een berichtje sturen naar +2655506482. De berichtjes via Proximus komen meestal toe. Bij Base en Mobistar gaat het iets moeilijker.
Ik laat jullie hier. We moeten op tijd terug zijn, want we hebben een afspraak met Ruth en haar baby Mphaso.
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
