Sommigen weten het misschien al, niet schrikken, maar het volgende mailtje is minder plezant... Ik laat gewoon iets weten omdat sommigen misschien ongerust zijn.

Gisterenmiddag hebben we een auto-ongeluk gehad toen we op weg waren naar Lilongwe.
Mister Ziba zat aan het stuur en ik zat naast hem. Sander en Karel zaten zonder gordel achteraan. We zijn van de weg geraakt en Ziba heeft nog geprobeerd om bij te sturen, maar we zijn gekanteld en over kop gegaan. Karel en Sander zijn uit de auto geslingerd en Ziba en ik hingen omgekeerd aan onze gordel. Ik hoorde onmiddellijk de stemmen van Karel en Sander. Mister Ziba riep ook voortdurend mijn naam, maar ik wist wel dat alles oké was. Sander en Karel hebben met al hun macht de deur omhoog gesleurd, want de auto was verpletterd en Ziba en ik zaten vast. Ik heb mijn gordel losgekregen en heb daarna Ziba losgemaakt. Hij is uit de auto kunnen kruipen. Ik lag op mijn rug en Mister Ziba heeft mij uit de auto gesleurd. Omdat ik in het glas van mijn zijruit gevallen ben, was mijn arm hevig aan het bloeden. Karel zijn arm hing open tot op het bot. Sander en Ziba leken oké. Twee mannen hebben Karel en mij onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht, want voor Karel was het nogal dringend. Hij lag te kermen van de pijn, maar ik kon niets doen, want ik was zelf aan het bloeden en was heel erg misselijk.
In het ziekenhuis moest ik lang wachten. Alles werd zwart en ik heb me op de grond moeten leggen. Karel werd het eerst geholpen, want hij was er op het eerste gezicht het ergst aan toe. Ik moest wachten en ondertussen kwam Sander toe. Doordat ik met hem kon praten, ging het steeds beter en kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Na een uur (denk ik) hebben ze mij geholpen. Ik vroeg hoe het met Karel was en ze zeiden dat ze alles mooi ineen hebben kunnen passen. Ze hebben mijn arm verdoofd en uitgekuist en daarna genaaid. Toen zagen ze dat ik nog een klein gabbetje had dat ook genaaid moest worden. Dat hebben ze zonder verdoving gedaan. Ik heb keihard op mijn tanden moeten bijten, want het deed heel veel pijn, maar ik heb voortdurend grapjes gemaakt met de verplegers om alles te vergeten. "I am a strong woman!" verklaarde ik voor de hele operatiezaal! Daarna ben ik beginnen stoefen dat ik Tumbuka spreek... Ik heb zelfs in het Tumbuka kunnen zeggen waar ik pijn had... Mphuno, singo, kalezulezu, mawoko, malundi... Op die manier werd het een beetje dragelijker.
Eerlijk gezegd sta ik een beetje versteld van mezelf, want ik was echt bang. En Karel... Man man man... Gelukkig waren Ziba en Sander oké op een paar kneuzingen na...
Nadat we een verklaring aflegden bij de politie zijn we naar het wrak gaan kijken. Ik begrijp niet waarom we nog leven... De auto lag half platgedrukt op zijn kop. De plaats waar ik gezeten had, was volledig verpletterd... Ik heb zo ongelofelijk veel geluk gehad... Toch heb ik nooit gedacht dat ik doodging. Ik wist heel bewust dat ik er levend vanaf zou komen! De auto was aan het rollen en ik voelde overal glas en slagen, maar ik wist heel helder dat ik niet dood zou gaan. Ik was wel heel bang voor Mister Ziba. Ik zag hem hangen en dacht dat hij dood was, maar hij bleef mijn naam roepen.
Maar lieve vriendjes en vriendinnetjes, weet als ik dood was gegaan dat ik jullie allemaal heel graag zie en dat ik jullie allemaal heel bijzonder vind op jullie eigen manier. En je weet zelf wel waarom. Dit zeg ik echt niet om te lachen, ik meen heel erg wat ik zeg.

Ondertussen zit ik in een internetcafé in Lilongwe. We blijven hier waarschijnlijk een dikke week, want we hebben een goede Hollandse dokter gevonden die ons verzorgt. We zijn deze morgen op consultatie geweest om alles nog eens te controleren. Naast mijn hechtingen loop ik een klein beetje krom omdat ik zowat overal pijn heb. Ik probeer me heel flink te houden, want Karel zijn wonde is erger dan mijn kneuzingen en hechtingen en ik wil niet zagen. Ik moet me een beetje flinker houden voor de rest dan ik ben, maar het lukt wel...

Ik loop hier nu helemaal in de kijker omdat ik een nekband aanheb... Ik heb foto's laten trekken en mijn nek is niet gebroken. Ik heb wel een whiplash en mag mijn hoofd zo weinig mogelijk bewegen. Het doet echt geen deugd... Mijn neus is ondertussen in een blauwe pijnlijke knoest veranderd en het kraakt overal. Ik heb niks gebroken, maar het is toch pijnlijk. Ik heb maar een kort uurtje kunnen slapen vannacht, want elke houding doet pijn. Maar pijn is tijdelijk. Ik hang nog aaneen en dat is het belangrijkst. Ook mijn vriendjes zijn oké. Ik mag er niet aan denken... De auto is natuurlijk volledig kapot en Mister Ziba heeft nu geen auto meer. Voor hem is dat een kleine ramp... Hij is trouwens nogal van de kaart en voelt zich oneindig schuldig. Hij zei me gisteren dat hij zo bang was voor mij. Sander en Karel hebben echt het onmogelijke gedaan. Karel heeft samen met Sander met zijn open arm de auto "opengescheurd" om Mister Ziba en mij uit de auto te krijgen. Het is echt heel gek wat je kan op zo'n moment.

Beste mensjes, ik weet dat dit allemaal heel spectaculair klinkt en dat was het ook. Maar maak je geen zorgen, ik ben oké. "I am a strong woman". Ik voel me nu eigenlijk vooral belachelijk met die snikhete nekband... Maar het is zo verlichtend dus draag ik die maar... Met mijn blauwe neus en immer stralende glimlach, sluit ik af.... Je hoort me nog wel een dezer...

02-03-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Sara en ik waren van plan om deze voormiddag te gaan shoppen, maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het vandaag zondag is... Er zijn dus heel weinig winkels open. Ik heb gisteren en mooi kleedje zien hangen in de PEP, deftig genoeg om in les te geven en ik wou mijn Malawiaanse kleerkast (die voorlopig enkel uit chitenge's bestaat) wat uitbreiden. Nu, het zal voor morgen zijn. In plaats daarvan ben ik met de jongens meegekomen naar het internetcafé. We hebben juist een jongen moeten afschepen (we zijn echt moeten wegvluchten!) die ons bleef achtervolgen. Hij nam mijn hand vast en begon te prevelen "You are beautiful..." Daarna belaagde hij Sander en bleef hij achter hem lopen als een hondje... Maar we zijn hem kwijtgeraakt toen hij tobacco ging halen. We hebben driehonderd keer gezegd dat we geen tabak moesten hebben, dan moet hij het maar weten! Straks gaan we pizza eten en dan zien we wel...

Gisterenavond hebben we naar Titanic gekeken... Heel gek eigenlijk... Mijn zogenaamde 'secret lover' (dat zegt hij, niet ik, voor alle duidelijkheid) Jimmy zingt voortdurend 'My heart will go on' en dan ligt hier de video van Titanic. Bovendien zingen Sander en ik al een hele maand lang om een onverklaarbare reden liedjes van Sister Act. Uiteraard was ook Sister Act een van de video's die in de lodge lagen... Achja, het klinkt waarschijnlijk allemaal heel gek, maar dat zijn zo van die dingetjes waar ons hartje een sprongetje van maakt.

We hebben trouwens gisterenavond stoofvlees met frietjes gegeten in de lodge. We hadden onze eigen pot mayonaise mee. Heerlijk! En we hebben ook een pintje gedronken... Ik kreeg er maar eentje op, ik heb mijn tweede naar het Sanderfront verscheept...

Trouwens, voor alle nieuwsgierige kwezels: Neen, er bloeit niets tussen Sandra (Sander wordt hier Sandra genoemd, Karel is Carol en ik ben Arien) en mij... INTEGENDEEL! We zitten voortdurend te bekvechten! We leven zo dicht op elkaar dat we soms eens moeten jengelen... We zitten dus voortdurend op elkaars kap, maar dit enkel omdat we niet zonder elkaar kunnen... Een beetje als broer en zus... Best wel grappig eigenlijk...

Sara en Sander hebben maandag mijn haar geknipt. In de frisse buitenlucht zodat mijn haar overal in het rond vloog... Wazunguhair... Er is gewoon een goed stuk af, maar er valt niet veel aan te zien hoor... Ik heb donderdag Sander zijn potteke bijknipt. Hij had er zelf al de schaar ingezet, maar ik heb de achterkant een beetje "verproperd". Hij zou beter eens zijn haar afscheren... Veel gemakkelijker hier...

Morgen gaan we terug naar Kafukule. Dan kan ik weer lesgeven. De studenten zullen blij zijn. Toen we vertrokken om 6u30 's morgens kwamen er sommigen 'afscheid' nemen. Het zijn zo'n lieverds... Precious en Bright kwamen ons uitwuiven.

Op 6 april (verjaardag van vake, Carmen en Lies!) begint de paasvakantie en dan ga ik OP REIS! Dan bezoek ik Sara in Nkhata Bay aan Lake Malawi! Ik verlang mij al te pletter! Ze heeft een huisje aan het meer en ik kan daar blijven logeren. We gaan waarschijnlijk een duikerscursus volgen. Het is 100 dollar, een flinke smak geld hier, maar ik leef hier zo zuinig en ik denk niet dat ik ooit nog zo'n kans zal krijgen... Dat wordt een geschenkje voor mijzelf. Ik ben zo blij dat ik Sara soms zie. Dan kan ik eens tetteren en roddelen... We komen misschien wel eens samen terug... Ooit.

Ik zal beginnen afsluiten. Ik ben al een uur aan het internetten...

Sorry als ik fouten schrijf... Het moet hier ook zo snel gaan... Vergeef me elke spellings- of dt-fout!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Het is een tijdje geleden dat ik nog iets heb kunnen laten horen. Door autopech zaten we vast in Kafukule. Ik kan het ook deze keer niet zo heel lang maken, want ik heb geen tijd gehad om iets op voorhand te typen. Lieselotte en Sara zijn op bezoek geweest en we hebben al de elektriciteit van Mister Ziba verkrast aan het bekijken van filmpjes (met zijn goedkeuring uiteraard).

Normaalgezien zouden we dit weekend naar Lilongwe gaan, maar door onvoorziene omstandigheden gaat dat niet door. Omdat we toe waren aan een korte pauze blijven we nu tot maandag in Mzuzu. Ik heb daarnet voor het eerst in een maand tijd een douche genomen in onze lodge… Zalig! We zijn ook net gaan eten. Een hamburger met frieten… Ik heb hem naar binnen gewerkt alsof ik in geen dagen gegeten heb… We krijgen hier massa’s eten, maar het is elke dag hetzelfde… Kip of ei met aardappelen en reep (onvoorstelbaar zoute groenten). Bovendien is het eten hier zo vettig… We vullen onze avonden met het fantaseren over kaas en spaghetti en salami… Nuja, “avonden”, om 20u30 zit ik hier al in mijn bed. Om 6u30 (ik geef het toe, soms om 7u) sta ik op. Meestal moet ik maar vanaf 9u30 beginnen lesgeven. Het lesgeven zelf valt trouwens supergoed mee!

Natuurlijk heeft het fijne leven ook een beetje zijn keerzijde… Ik bedoel, al het nieuwe is er een beetje af en het WAW-gevoel is weg. Het voelt een beetje als een koude waslap in je gezicht soms… Een dikke week geleden bijvoorbeeld kreeg één van de leerlingen een epilepsie-aanval. Omdat ik blank ben, denken de leerlingen en leerkrachten dat ik een soort dokter ben… maar ik kan niet veel meer dan eerste hulp bieden… Ik vind het een heel angstig gevoel om te weten dat zoveel mensen mij vertrouwen terwijl ik volledig onbekwaam ben wat dat betreft… Ik heb die jongen zo goed mogelijk proberen te helpen en hij is er met een lelijke buil van af gekomen, maar het is toch benauwend hoor…
Maar kom, ik beleef hier de tijd van mijn leven en het borrelt en het bruist om terug te komen en te blijven… Nee, echt waar, ik zou me hier zo goed kunnen settelen… Natuurlijk spreek ik nu maar vanuit mijn drie-maanden-ervaring. Ik weet dat ik binnenkort een bord spaghetti krijg… Dat is leuk om naar uit te kijken. Ik weet het niet. Ik vind het hier gewoon enorm plezant en sta elke dag met een heerlijk warm gevoel op. Het snijdt heel erg om te weten wat en wie ik zal moeten achterlaten…

Ah ah, ik had zo graag een diep-filosofische mail gestuurd, maar mijn hoofd draait weer op volle toeren… Alles komt er weer uit in een vreemde stroom. Mijn excuses voor de misschien verwarrende boodschappen. Nog eens sorry voor de vele typfouten. Qwerty is verwarrend en de spaties zijn te hard…

Laat ik afsluiten met een kleine serie wistjedatjes…

Wist je dat…

-   - ik hier al drie broertjes heb? Mister Jere (the headmater), Wiseman Jere (een leerling) en Justin, een Amerikaanse leraar wiskunde die een beetje verderop in een andere school lesgeeft.

-   - Sander en ik hier ruzie maken alsof we broer en zus zijn. Waarschijnlijk heel amusant om te zien voor onze huisgenoten…

-   - mijn volledige naam nu Miyati Jere is? Miyati betekent “grapje” in Tumbuka. Het schijnt dat ik een grote grapjas ben…

-   - mijn darmflora zich heel kalm heeft gehouden de voorbije dagen.

-   - ik denk dat ik verbrand ben, want ik zit hier te stomen.

-   - het hier snikheet is. Altijd boven de 30 graden. In de vlakke zon was het zelfs eergisteren 46 graden.

-   - ik een huwelijksaanzoek heb gekregen van Jimmy.

-   - ik het aanzoek wijselijk blijf afwimpelen.

-   - de jongens hier twee keer per week voetbaltraining of –match hebben. Heel plezant om een match bij te wonen met een vulkanisch zicht op de achtergrond.

-   - ik de ‘matron’ van de meisjesslaapzaal ben.

-   - Precious met Orfee wilt trouwen.

-   - Precious een jongen uit mijn oudste klas is.
- Precious mij gisteren niet meer sister-in-law, maar wife noemde.

-   - ik dus vermoed dat Orfee heeft afgedaan…

-   - er nog steeds evenveel vliegen op het toilet zitten.

-   - ik Mister Zimba zal vertellen dat Vario zijn kat naar hem zal noemen.

-   - Mister Zimba in de wolken zal zijn bij het horen van het heugelijke nieuws.

-   - Sander niet meer kan denken op dit moment omdat hij een beetje emotioneel is.

-   - ik zoveel te vertellen heb dat ik niet weet wat…

-   - ik nog niet gehuild heb. De eerste die huilt (Sander, Karel of ik) moet trakteren in Manda’s Grocery.

-   - ik heel graag Fanta pineapple drink.

-   - mijn Tumbuka steeds beter wordt.

-   - Karel de auto van Mister Ziba heeft hersteld.

-   - ik toch ook wel geholpen heb, want ik heb een bout ingedraaid.

-   - Mister Zimba steeds meer op Eddy Murphy begint te lijken.

-   - Mister Ziba nog steeds als Kwik, Kwek en Kwak praat.

-   - het lesgeven hier onnoemelijk traag gaat… het Engels bij de studenten is echt een probleem.

Ah, ik hou op, ik mail wel nog eens, ik weet niet goed wat geschreven… Het gaat gemakkelijker als ik er op mijn gemak over kan nadenken…

Ik wil gewoon laten weten dat alles goed gaat. Ik heb mijn hartje verloren… Ik mis jullie allemaal en wou dat ik alles kon tonen… Je mag altijd op bezoek komen!

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Een eerste verslagje vanuit Malawi...

Eergisteren geland in Lilongwe. Mister Ziba wachtte ons op. We hebben een aantal andere studenten afgezet op hun stageplaats en zijn gaan "shoppen". We hebben eigenlijk alleen maar een paraplu gekocht (het regent hier precies rotsblokken!), want Sander en ik waren te veel van ons melk om helder te denken... We waren om te beginnen versleten omdat we niks hebben kunnen slapen op het vliegtuig. Daarbij was het echt wel een koude douche, de aankomst in Lilongwe... Iedereen springt op je alsof je een lekkere chocoladetaart bent! Gelukkig nooit echt opdringerig...
Mister Ziba heeft ons daarna afgezet in de Korea Garden Lodge en daar zijn we blijven overnachten. Na een douche gingen we eten, maar door de keiharde regen moesten we dat eventjes uitstellen. Toen we uiteindelijk achter ons bord zaten, waren we werkelijk kapot... De barkeepers legden wat muziek op en het was Pink Floyd! Heel onverwachts kwamen een aantal andere studenten langs en we hebben zitten keuvelen tot we niet meer konden (tot 21u dus). Om 8u is Mr Ziba ons komen oppikken en dan hebben we een hele voormiddag in Lilongwe gezeten. 3u gewacht in Imigration Office. Dan zagen jullie dat ik een trage ben...

Na het eten zijn we naar Kafukule vertrokken. Heel vreemd, we hebben dingen gedaan waar ik in België doodsbang voor zou zijn! De wegen zijn on-voor-stel-baar! Echt, ik zou doodsangsten moeten doorstaan hebben... Allemaal slijk en putten van een meter diep en wankele brugjes boven woeste rivieren... In het donker.... Maar we zijn er geraakt en op de een of andere manier wist ik dat wel... Ik was absoluut niet bang.
Om 23u zijn we in Kafukule aangekomen. Ik heb een eigen kamer met een groot tweepersoonsbed... Vanmorgen hebben we voor het eerst de stageplaats in het licht gezien. Mooi mooi mooi! Zoals alles hier eigenlijk... Onze collega’s zijn ook fijn. Heel vriendelijk. Zoals iedereen hier. Ik ben trouwens de eerste vrouwelijke leerkracht in Lozwati School...
We zitten op dit moment in Mzuzu. Net een dikke twee-drie uur gereden (ik weet niet echt hoe lang). Mister Ziba neemt iedereen mee die in de auto kan. We zaten heel gezellig opeen gepropt... Ik zat naast een mevrouw met een supermooi kindje dat voortdurend aan mijn vel zat te trekken... Kortom, het is hier allemaal heel plezant... Lilongwe was eventjes als een harde wind in ons gezicht maar we zijn al n beetje "rustiger".

30-01-2007 om 00:00 geschreven door Aline  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Aline  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Aline