In januari 2007 vertrok ik voor het eerst als laatstejaarsstudent leerkracht Nederlands en plastische opvoeding naar een klein schooltje in het noorden van Malawi. Deze ervaring maakte indruk en bleef kleven onder mijn huid. Daarom heb ik besloten om tijdens de zomervakantie als vrijwilliger terug te gaan naar Lozwati Pvt School in Kafukule, een project dat ik vele zomers lang hoop vol te houden...
Ons vertrek kruipt nu echt wel dichterbij... Nog precies drie weken en we vertrekken opnieuw richting Malawi. Tijdens de voorbije zes maanden hebben onze plannen langzaam maar zeker vorm gekregen. We zijn volop bezig met de voorbereidingen van ons vertrek.
Vrijdag trokken Marjolein en ik richting Decathlon om heel wat spullen te kopen voor de namiddagactiviteiten voor de kinderen in Kafukule. Aangezien ik vorig jaar merkte hoe moeizaam alles verliep om een groep van tachtig kinderen te entertainen, vertrouwde ik volledig op Marjolein haar "deskundigheid" als LO-leerkracht. Een aantal weken terug werden de subsidies die ik heb aangevraagd bij de gemeente Avelgem goedgekeurd (waarvoor dank!) en ik wil het geld dan ook zo zinvol mogelijk besteden. Het lijkt me dan ook beter om goed te luisteren naar mijn kompanen die op bepaalde vlakken gewoon veel meer goede en realistische ideeën hebben. De Art Classes blijven natuurlijk mijn ding! Ik ben momenteel een didactische koffer aan het samenstellen met heel concrete tips en materialen voor een aantal scholen in Kafukule en Lilongwe. De bedoeling is dat ik twee koffers maak die kunnen gebruikt worden door Belgische studenten en Malawiaanse leerkrachten. Eén koffer laat ik achter in het noorden, de tweede koffer blijft in het kwasahuis in Lilongwe en kan uitgeleend worden aan de studenten en leerkrachten van verschillende scholen. Op dit moment probeer ik zoveel mogelijk voorbereidend werk te doen, maar het meeste werk (verzamelen materiaal, samenstellen koffer enz.) zal natuurlijk in Malawi zelf moeten gebeuren.
Naast het vrijwilligerswerk voor Kwasa wil ik ook eens een poging ondernemen om een nieuw stukje Afrika te ontdekken. Nadat ik het eerste deel van "mijn" projecten opgestart heb in Kafukule, steken we met z'n vieren de grens over naar Zambia. We reizen door tot de Victoriawatervallen en hopen om ook een dierenpark te kunnen bezoeken. Als we in Zambia geraken tenminste... De aanvraag van ons visum verloopt niet echt vlekkenloos en op dit moment zitten we vol spanning te wachten op de goedkeuring ervan. Niet dat er een bijzondere reden is waarom we het land niet binnen mogen, maar de aanvraag is gewoon zo onduidelijke en choatisch verlopen dat we niet meer weten hoe het precies zit. We zien wel... Op 3 augustus vertrekken Jana en Marjolein terug naar België (de plannen zijn een beetje gewijzigd) en op die dag komen ook mijn ouders aan. We (mijn ouders, Sarah en ik) reizen dan zo snel mogelijk terug naar het noorden en wat er dan volgt, is nog een beetje onduidelijk. Alles hangt af van het transport en de plannen van Mister Ziba. Ik probeer in elk geval nog wat verder te werken aan de projectjes en verder zien we wel wat er komt.
Genoeg om naar uit te kijken dus. Met een rustig gemoed wacht ik tot ik mijn boekentas in een hoek kan zwieren en mijn valies kan inpakken om voor de derde keer naar Malawi te reizen...
Vrijdagavond boekten we onze vlucht richting Lilongwe. Op 6 juli vliegen Marjolein, Sarah, Jana en ik richting Tropen. Voor mij is het mijn derde Malawiaanse avontuur. Sarah en Marjolein gaan voor de eerste maal terug na hun stage in 2007 en Jana zakt - met blind vertrouwen in ons enthousiasme - voor de eerste keer af naar Zuidelijk Afrika. Op 3 augustus komen mijn ouders ons vervoegen. We tellen de dagen af... Ik kijk reikhalzend uit naar een warm weerzien met Mister Ziba, Thandie, Mister en Mrs. Tegha, Oscar Jere,... Voor de eerste maal trekken we ook richting Zambia om een bezoek te brengen aan the Victoria Falls, een van de 10 mooiste plekjes op onze aardkluit. Daarna reizen we naar het noorden van Malawi om een aantal weken onder Mister Ziba's vleugels te vertoeven. Jana vertrekt op 3 augustus terug naar huis, Marjolein en Sarah beslisten om nog wat verder te trekken terwijl ik samen met Mister Ziba mijn ouders meetroon naar de warmste plek op aarde...
Omdat het misschien leuker is om bij deze woordenstroom een aantal beelden te zien te krijgen, voeg ik een aantal foto's toe aan mijn vorige berichten. Wie dus een aantal gezichten wil plakken bij al die gekke Malawiaanse namen kijkt dus het best eventjes terug. In elk geval bedankt voor jullie berichtjes en belangstelling. Ik kan alvast vertellen dat er volgend jaar hoogstwaarschijnlijk een tweede sequel volgt... Er zou al heel veel moeten foutlopen om mij te weerhouden van een derde Malawiaans avontuur!
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Op dit moment is mijn humeur beneden alle peil... Ik had zojuist een volledig bericht afgewerkt en om de een of andere reden is mijn computer automatisch heropgestart. Voor alle veiligheid had ik het volledige document gekopieerd zodat ik het opnieuw kon plakken als het internet blokkeerde. Ik had er natuurlijk niet op gerekend dat het hele systeem kon uitvallen en ben dus alles kwijt... Er hangt een grote donderwolk boven mijn hoofd, want al zeg ik het zelf, het was een schoon berichtje! Nee, het was gewoon erg belangrijk omdat ik jullie het een en ander wou uitleggen over iemand die mij echt heel na aan het hart ligt. We hebben daarnet afscheid moeten nemen van Thandie en het was ongelofelijk moeilijk om haar achter te laten. Ze was aan het huilen en ik had echt het gevoel dat ik haar in de steek liet. Ze is de enige vrouwelijke leerkracht in Lozwati en wordt heel erg gediscrimineerd, gepest en lastiggevallen door de andere leerkrachten. Mister Ziba probeert haar te beschermen, maar de meeste dingen worden mooi toegedekt. Hij kan niet alles zien en Thandie wil niet dat wij hem erover aanspreken. Een heel dubbel gevoel. In mijn bericht wou ik jullie vanalles vertellen over Thandie, een heel ferme madam. Sterk en slim. Echt onvoorstelbaar. Er is vanalles aan de gang, maar ik kan niet alles opnieuw typen en houd het verhaal voor na mijn thuiskomst.
Morgen vertrekken we om 6u30 naar Lilongwe met de bus. Ik probeer vanuit Lilongwe nog een bericht te sturen. Maandagmiddag vliegen we richting Belgie. Tot dan!
Een berichtje vanuit Nkhata Bay, een hectisch oord van verderfelijk plezier aan de Lake Shore in het noorden van Malawi...
Heel veel heb ik eigenlijk niet te vertellen omdat het voor ons alledaagse Malawiaanse leven gewoon rustig voortkabbelt. Toch weet ik uit ervaring dat dit me niet weerhoudt om hier een heuse brief van te maken.
De voorbije dagen zagen er ongeveer allemaal hetzelfde uit. Dit betekent:
-uitslapen tot 7u30 (soms 8u! Jaja, hier heet dit uitslapen...)
-8u: een heerlijk plonsbad in onze basin
-9u: een ontbijt van rijstpap, mandasi (een soort oliebollen) en chombe thee
-9u30: voorbereiden van onze middagactiviteiten en art classes
-12u30: middageten, meestal rijst, bonen, kip en eieren
-13u30: middagactiviteiten voor de kindjes
-15u30: art classes
-17u30: uitdelen van Fanta vitamine (jeweetwel, van die bruistabletjes) aan de kindjes uit de buurt
-19u: avondeten, meestal rijst, bonen, kip en eieren (uiteraard)
-20u: gebed met Mister Ziba
-En daarna gaan we slapen
Donderdagmiddag hebben we voor het eerst dat vaste ritme door elkaar gegooid. Omdat we s middags een bezoek zouden brengen aan het weeshuis, hebben we de activiteiten voor de kindjes verschoven naar de voormiddag. We hadden veel verwacht van deze dag, maar die is uiteindelijk op een kleine flop uitgedraaid. Nogmaals is gebleken dat het echt moeilijk is om op een logische en duidelijke manier te communiceren. Anne en ik dachten dat we op bezoek gingen in een echt weeshuis en we hadden vanalles meegenomen voor de kindjes: kleertjes die Anne had meegekregen uit de winkel van haar tante, schoolgerei, t-shirts enz. Toen we daar aankwamen, bleek dat er helemaal geen weeshuis bestaat in Kafukule, maar dat de kinderen zijn ondergebracht in andere families. Bovendien waren de meesten al 12 jaar of ouder en het gerei dat we meehadden was vooral voor kleinere kindjes. We waren een beetje ontgoocheld en voelden ons vooral voor schut gezet. De kinderen zaten ons vol verwachting met grote ogen aan te staren en wij haalden enkel kleine onderhemdjes en broekjes boven... Het is heel moeilijk om iets te doen als je de juiste noden niet kent en vooral als je de foute informatie krijgt.
Maar het weer kan veranderen en mijn humeur sloeg op slag om toen ik mijn lieve Malawiaanse broer Mister Oscar Jere terugzag. Mister Jere woont sedert een paar maanden in Rumphi en geeft niet langer les in Lozwati. Omdat hij wist dat ik in Kafukule was, is hij samen met zijn vrouw en zijn zoontje Joseph langsgekomen in Kafukule. Het was echt plezant om hem terug te zien. Mister Jere is een heel rustige en lieve man, echt aangenaam gezelschap. Bovendien is hij ook mooi om naar te kijken. Hihi.
Hoe blij ik ook was om mister Jere terug te zien, ergens was ik ook verdrietig. Ik had gehoopt dat Precious, de broer van zijn vrouw zou meegekomen zijn. Vorig jaar was hij echt een van mijn beste vrienden en ik had er mij op verheugd om hem nog eens terug te zien. Omdat hij zijn laatste jaar middelbaar opnieuw doet in Rumphi (hij was geslaagd, maar vond dat hij niet genoeg punten had, want op basis van die punten word je gekozen om verder te studeren) en de examens van de tweede periode bijna beginnen, kon hij niet meekomen. Dat ik hem niet zal terugzien verdraag ik met een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het wel oke omdat de tijd die we samen zouden kunnen doorbrengen toch frustrerend kort zou geweest zijn. Ik neem geen genoegen met een korte babbel van een klein half uurtje... Misschien zou het gemis enkel nog versterkt worden omdat het gewoon te weinig is. Ik denk, liever niet dan te weinig en te leeg.
Langs de andere kant weet ik dat ik het vreselijk zal vinden om thuis te komen en te weten dat Precious zo dichtbij was en dat ik niet de kans gekregen heb om hem ook maar eventjes terug te zien. Ik ben op bezoek geweest bij zijn papa en we hebben elkaar eventjes gehoord aan de telefoon, maar dat is natuurlijk niet voldoende. Het is zo gemakkelijk om in Belgie je vrienden dicht bij jou te houden. Ook al zie of hoor je elkaar enkele weken of maanden niet, je weet dat de mogelijkheid altijd heel tastbaar aanwezig is. Ik kan Precious en Mrs. Khonje (de mensen die ik het meest gemist heb tijdens het voorbije jaar) enkel bij me hebben in de vorm van een foto, een brief of een sms-bericht.
Ondanks het feit dat ik Precious zal moeten missen, beschouw ik deze reis als meer dan geslaagd. Dat ik Mrs. Khonje heb teruggezien en dat ze het nu zo goed stelt, heeft al mijn verwachtingen overtroffen... Ik had niets mooier kunnen dromen...
Onze reis loopt op zijn einde en voor mij is alles afgerond. We brengen ons voorlaatste weekendje door in Nkhata Bay en vertrekken woensdag vanuit Kafukule om via Mzuzu naar Lilongwe door te reizen. Ik begin dus heel stilletjes van alles en iedereen afscheid te nemen. Dit jaar kan ik dit op een heel rustige manier doen omdat alles echt goed geweest is. Bovendien weet ik dat ik terugkom en dat het geen definitief afscheid is. Ik probeer dus nog met volle teugen te genieten, maar ik heb er helemaal geen problemen mee dat ik binnen tien dagen opnieuw in Belgie ben.
Maar eerst genieten Anne en ik nog eventjes van een heerlijke zon en het onvoorstelbaar lekkere eten in Nkhata Bay terwijl we een nest opdringerige kerels (You are so lovely, I love you bla bla bla) als een zwerm vliegen van ons proberen af te houden...
Hier eindigt dit verhaaltje. Wellicht volgt volgende week het laatste verslagje vanuit Lilongwe, enkele dagen voor we het vliegtuig richting Belgie nemen...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken... Het weekend was kort, goed en steenkoud... Het kan dus blijkbaar wel winteren in Malawi. Het feit dat ik mijn trui in Kafukule vergeten was, hielp natuurlijk niet echt. Maar we hebben lekker gegeten (vlees!), veel getetterd en iets minder lekker geslapen. We keren nu met de matola terug naar Kafukule en hopen voor het donker thuis te zijn. Ik hoor/zie jullie gauw!
Het is twee weken stil geweest, maar dit weekend hebben we besloten om de bush in te ruilen voor een ontspannend weekendje Mzuzu samen met Thandie (lerares Frans in Lozwati) en Barbara
Op dit moment zit ik nog aan Mister Zibas keukentafel en voor het eerst genieten we van wat muziek-van-bij-ons. Ik heb mijn mp3-speler aangesloten aan de laptop van Mister Ziba zodat we hem kunnen inwijden in de muzieksmaak van de Belgische jeugd van tegenwoordig. Bloc Party, Hooverphonic en (voor de jeugdige oude knarren) Pink Floyd zijn al de revue gepasseerd. Dit berichtje verdwijnt straks op mijn mp3-speler zodat ik het morgen gemakkelijk kan overzetten. Op die manier bespaar ik heel wat tijd en vooral heel wat centen.
Bij deze dus een verslagje vanuit Kafukule
Veertien maanden lang heb ik uitgekeken naar het moment dat ik opnieuw in Kafukule zou zijn Ontelbare keren ben ik s nachts naar Lozwati gereisd en het was zo vreemd om hier dan uiteindelijk ook echt te zijn. Op het eerste gezicht was er zo veel veranderd. Het leek heel eventjes alsof mijn Kafukule van de kaart geveegd was, maar ik kwam snel tot het besef dat het enkel mijn herinneringen waren die me op een dwaalspoor hadden gezet. Het warme gevoel dat ik heb wanneer ik hier ben, bleek niet verdwenen te zijn en dat is uiteindelijk veel belangrijker dan het groeien van een boom en het verdwijnen van een bank of een struik.
Het was gewoonweg heerlijk om zoveel mensen terug te zien. Mister Ziba, Madoni, Willibart, Agness, Mister Manda en natuurlijk Mrs. Khonje!
Vorige week dinsdag was ik nog wat aan het soezen in mijn bedje toen ik een klaterende lach hoorde. Niemand anders lacht als Mrs. Khonje dus mijn oren hadden me niet bedrogen. Na een luid Arien! viel niet meer te ontkennen dat mijn Malawiaanse mama in de buurt was.
Mrs. Khonje werkt niet meer voor Mister Ziba en woont niet meer in Kabidula Khonje Village in Kafukule. Ze woont nu een heel eind hiervandaan (een kleine twee uur als we Jesus transport gebruiken zoals ze hier zeggen, te voet dus) in Mphimbi, een ander dorpje dat deel uitmaakt van Kafukule. Op 12 april is ze getrouwd met Mister Tegha (ze heet dus eigenlijk niet langer Mrs. Khonje, maar Mrs. Tegha) een oudere man die onvoorstelbaar goed voor haar zorgt. Vorig weekend zijn we bij hen blijven logeren. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat we een nachtje zouden blijven slapen, maar dat zijn er uiteindelijk twee geworden. We konden Khonje en haar man geen groter plezier doen dan nog een dagje langer te blijven en aangezien we geen andere belangrijke plannen hadden, hebben we dat uiteindelijk ook gedaan.
Ik kan niet beschrijven hoe fantistisch ik het vond om daar te zijn. Anne en ik werden volledig ondergedompeld in een echt Malawiaans gezinnetje. En Mrs. Khonje leek zo onvoorstelbaar gelukkig Het deed me zon deugd om te zien dat ze er nu zoveel beter voor staat dan vorig jaar. Ze woont niet alleen in bakstenen huisje in plaats van in een donkere hut, ze woont ook samen met een man die haar ongelofelijk graag ziet. Naar Malawiaanse normen is hij buitengewoon Voor ze trouwden heeft hij zich bijvoorbeeld op hiv laten testen. Hiermee bewijst hij dat hij niet enkel om zijn eigen leven geeft, maar dat hij het belangrijk vindt dat zijn vrouw gezond blijft en niet ziek wordt door zijn toedoen. Hier is het behoorlijk spectaculair om als man het leven van je vrouw even hoog in te schatten als het jouwe. Bovendien helpt hij ook mee in het huishouden. Hij ruimt de tafel af, kookt water, schilt aardappelen, bakt frietjes enz. Anne en ik konden onze ogen niet geloven Maar boven alles maakte het mij onnoemelijk gelukkig om te zien hoe hij in het algemeen met haar omging. Je ziet gewoon in zijn ogen dat hij verliefd is Als zij begint te lachen (wat dus heel vaak gebeurt), dan glundert hij. Als zij vertelt, dan luistert hij geboeid. Toen we het filmpje lieten zien dat we vorige week van haar hebben gemaakt, nam hij lachend en vertederd haar hand vast. Ik heb dit werkelijk nog nooit gezien hier in Malawi! Respect tonen voor een vrouw is een zaak, maar wat we toen mochten zien, ging zoveel verder en dieper. Het doet me zon deugd om te zien dat Mister Tegha Khonje als zijn gelijke en meer zelfs, als zijn wederhelft behandelt.
Naast het aanschouwen van dit dolverliefde koppeltje hebben we natuurlijk nog heel wat andere dingen gedaan. We hebben buitengespeeld met de kindjes uit de buurt. Ze waren bijna allemaal ziek en hoestten de longen uit hun lijfje. Ze hebben me trouwens flink aangestoken, want ik ben werkelijk snipverkouden!
Zaterdag hebben we ook een begrafenis bijgewoond. De grootvader van Violet, een van de leerlingen in Lozwati, werd begraven vlakbij het huis van Mister en Mrs. Tegha. Ik vond het behoorlijk akelig en confronterend. Het lichaam van Mister Nkhata, de man die gestorven was, lag al twee dagen opgebaard in zijn eigen huis. De vrouwen gingen in groepjes binnen en kwamen hysterisch huilend buiten. Ook tijdens de dienst bleven de vrouwelijke familieleden luid jammeren en kermen. Ze gooiden zich wanhopig op de grond en vielen huilend in elkaars armen. Dit alles voor de ogen van tientallen (honderdtallen?) mannen en vrouwen die voor het huis zaten te rouwen. Ook wij maakten deel uit van die groep. We zaten samen met Khonje, Mrs. Tegha dus, aan de linkerkant van het huis geknield, bijna volledig uit het zicht van de mannen, die aan de rechterkant van het huis zaten. Ik ben blij dat we dit eens hebben kunnen meemaken, maar ik vond het toch een heel bevreemdende ervaring
Maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden
We zijn nu al een dikke week bezig met onze art classes. De plannen zijn een beetje gewijzigd. In plaats van de geplande tropische vissen maken we bekers en kettingetjes uit papier-maché. De leerlingen zijn superenthousiast en de resultaten zijn gewoon verbluffend!
Daarnaast zijn we ook gestart met het organiseren van de namiddagactiviteiten voor de kinderen uit de buurt. We zijn gestart met een twintigtal kindjes, maar na een klein uurtje waren dat er al gauw tachtig Ondertussen loopt het aantal soms tegen de honderd. We proberen dus elke middag een groep van tachtig tot honderd kindjes te animeren, wat niet zo evident is als je maar met twee bent en de taal niet ten volle beheerst. Bovendien is het een moeilijke opdracht om zon heterogene groep te entertainen. De leeftijd varieert van drie tot dertien jaar. Sommige spreken een klein beetje Engels, anderen begrijpen geen jota van wat we zeggen. Veel kinderen gaan niet naar school en weten zelfs niet hoe ze een potlood moeten vasthouden. Ondanks het feit dat dit eigenlijk ons petje te boven gaat, vind ik dat we het er heel behoorlijk van af brengen We tekenen en kleuren, spelen zakdoekjeleggen, Chinees voetbal, vlaggenroof, estafette enz. Het is niet altijd even gemakkelijk en ontspannend, maar de kinderen amuseren zich te pletter en dat is uiteindelijk wat we wilden bereiken.
Ik geloof dat ik jullie een tijdje heb kunnen zoet houden met mijn vertelsels. Ik brei dus een einde aan dit verhaaltje. Ik hoop om volgende week nog een mailtje te kunnen sturen, want dan gaan we naar Nkhata Bay.
Geniet van de stilte tijdens mijn afwezigheid en tot de volgende!
Dag vriendjes en vriendinnetjes Een laatste berichtje voor Anne en ik morgen naar het noorden vertrekken. Aangezien we moeilijk kunnen voorspellen wanneer we cyberland opnieuw zullen kunnen betreden, wou ik nog eventjes snel laten weten dat alles goed gaat... De voorbije dagen zijn heel rustig en ontspannend geweest. De temperaturen benaderen (of overstijgen?) nog steeds de 30 graden en we zweten ons van tijd tot tijd te pletter...
Vandaag is Barbara aangekomen in Lilongwe. Barbara is de verantwoordelijke voor de buitenlandse stages in Sint-Lievenshogeschool in Gent en is nu ook zelf via Kwasa als vrijwilliger in Malawi. Ze blijft vannacht bij ons logeren omdat het plezanter is als je niet alleen bent de eerste avond... Ik herinner me nog dat ikzelf volledig de kluts kwijt was toen we pas aangekomen waren vorig jaar.
Ik zit hier opnieuw een beetje dwaas naar het scherm te staren, want er valt natuurlijk veel te veel te vertellen... Ik graai dus maar eventjes in de kom in mijn hoofd en pik er een aantal zaken uit... Woensdag heb ik mezelf "verwend" met een bezoek bij de plaatselijke kapster. Ik had me een "African haircut" laten aanpraten en moest als voorbereiding langsgaan bij de kapper. Met een of andere gele smurrie werd mijn haar rechtgetrokken en gedroogd. Pas twee dagen later (gisteren dus) kon ik langsgaan om mijn nieuwe kapsel te laten "leggen". Ik moest een aantal bollen bruine wol kopen en legde mijn lot (of toch dat van mijn haar) in de handen van een plaatselijke kapster. Ik zat in haar voortuin op een klein houten bankje en onderging gewillig alle oe's en aa's van de madammen uit de straat. Af en toe graaide er eentje naar mijn haar om met luid gegiechel aan haar vriendinnen te verkondigen hoe dat wasunguhaar nu eigenlijk voelt... Dit klinkt uiteraard allemaal heel gezellig, maar geloof me, het was wat minder plezant toen ik het resultaat zag... Mijn hoofd was zowaar verdubbeld! Ik had een dikke bos "artificial dreadlocks" op mijn hoofd, werkelijk een reusachtige berg! Elf bollen wol zaten door mijn arme haar gevlochten! Terwijl ik mezelf onder dat gigantische kapsel probeerde recht te houden, probeerde Anne mij te troosten door te zeggen dat het "best wel nog mee viel". Oke, ik zag er behoorlijk stoer uit, maar dat was dan ook alles... Flaviana zei dat dit heel gewoon was, dat het kapsel zich nog moest zetten en uiteindelijk heel mooi zou worden, maar dat ik geduld moest hebben. Ik geloofde haar graag, want een meisje dat in de kleuterschool werkt heeft hetzelfde kapsel en het is echt wel mooi! Ik besloot dus om dat gedrocht een kans te geven en wou zo nog een tijdje rond lopen. Maar... het monster in mijn haar begon zo zwaar te wegen dat ik vreselijk veel nekpijn kreeg. Aangezien ik nog steeds last heb van de gevolgen van ons ongeval vorig jaar, hebben Anne en ik deze morgen alle nestels uit mijn haar gehaald. Nu ben ik dus een paar kilo lichter, maar ook een pak strammer. Om eerlijk te zijn, het ziet er niet zo goed uit voor mijn "singo" (nek in het chiTumbuka). Afwachten zeker? Of misschien kan ik Frans of Ruben ("mijn" kinesisten) eens opbellen om te vragen of ik eventjes mag langsgaan. Haha. Maar ik laat vooral mijn plezier niet bederven! Ik heb mijn eigen (minder) weelderige haardos terug en ben nog steeds met volle teugen aan het genieten! Deze namiddag hebben Anne en ik buiten geschilderd met de kindjes uit de wijk. We brachten ook een aantal bezoekjes aan een aantal mensen en organiseerden onlangs een Ladiesnight voor Ruth, een kleuterleidster in Golden Gate. Ik werd onlangs ook "as beautiful as one million Euro's" genoemd (jaja, die Malawianen zijn heel bedreven loverboys! Wat een trucs! Echt verschrikkelijk!) en dat streelt een ego, niet waar... Natuurlijk hebben we nog zoveel meer gedaan, maar ik wil voor het donker thuis zijn en moet dus dringend afronden...
Morgen vertrekken we dus naar het noorden... Ik wens onszelf bij deze een veilige reis toe!
Anne en ik verblijven op dit moment bij Mrs. Matinga in Golden Gate Memorial School, een kleuterschool en lagere school in het hartje van Biwi. Biwi is een wijk op een dik half uur stappen van het centrum van Lilongwe. Mrs. Matinga zelf is momenteel nog in Zuid-Afrika, maar we verwachten dat ze elk moment kan thuis komen.
Ondanks het feit dat het hier eigenlijk winter is, schijnt het zonnetje behoorlijk heftig. Ik schat dat het overdag tussen de 25 en 30 graden warm is. `s Nachts koelt het heel erg af, maar dat vind ik geen probleem aangezien de meeste malariamuggen niet zo gek zijn op die koude Stand van de muggenbeten op dit moment: 1!
Na dit algemene berichtje volgt nu een typisch Aline-epistel voor de doorzetters onder jullie:
Zaterdagmiddag zijn we rond 13u geland in Lilongwe. Het was heel vreemd, want tijdens de vliegreis had ik een heel raar en akelig gevoel. Toen we over Ethiopie, Kenia, Tanzania enz. vlogen, werd ik ineens heel angstig. Ik realiseerde mij plots dat er ook heel wat negatieve dingen waren geweest en dat ik me eigenlijk ook heel erg ongelukkig en eenzaam heb gevoeld gedurende die drie maanden. Hoe dichter we bij de grond kwamen, hoe sneller de vrolijke wolk in mijn hoofd verdween. Ik was echt in de war, want hoewel ik tot diep onder mijn huid verlangde om opnieuw ondergedompeld te worden in dat hele Malawiaanse zijn, toch voelde ik een instinctieve afkeer voor wat er ons te wachten stond. Ik was gelukkig, opgewonden en angstig tegelijkertijd. Ik vroeg me luidop af wat me bezield had om hier opnieuw aan te beginnen Maar van zodra ik de Malawiaanse grond kon voelen, waren al die negatieve gevoelens verdwenen. Ik kon mij op slag weer herinneren waarom ik zo verslingerd ben aan alles wat met Malawi te maken heeft. Ik kon weer alles voelen, ruiken, horen, zien Het is gewoon onbeschrijfelijk Ik paste opnieuw als een puzzel in elkaar, want de ontbrekende stukken waren aangevuld. Een klein stukje ontbreekt in het geheel. Een klein stukje, maar een groot stuk van mijn hart en dat is Kafukule. Mrs. Khonje, Mister Ziba, Madoni, Agness, Loveness enz. En natuurlijk ook de leerlingen van Lozwati Pvt School. Volgende week reizen we naar het noorden en ik kan haast niet wachten om iedereen terug te zien!
Al die negatieve kronkels in mijn hoofd zijn intussen helemaal verdwenen Het nijpende gevoel van op het vliegtuig heeft opnieuw plaats gemaakt voor een overdosis `excitement`! Ik heb natuurlijk een grote dosis pech gehad vorige keer en het waren waarschijnlijk die gevoelens van onmacht die de kop op staken toen ik in het vliegtuig zat. Ik wil er nu gewoon samen met Anne het beste van maken Geen vervelende ziektes, geen ongeval en natuurlijk ook leuk gezelschap!
We hebben onze reis alleszins al goed ingezet Gisteren zijn we (om onszelf voor te bereiden op de schaarste in Kafukule) een pizza gaan eten in Summer Park. Anders hebben we eigenlijk nog niet zoveel uitstapjes gemaakt. We genieten nu vooral van het leven in onze wijk
Ondertussen hebben we ook een Malawiaans telefoonnummer. Je kan een berichtje sturen naar +2655506482. De berichtjes via Proximus komen meestal toe. Bij Base en Mobistar gaat het iets moeilijker.
Ik laat jullie hier. We moeten op tijd terug zijn, want we hebben een afspraak met Ruth en haar baby Mphaso.
Deze middag vertrek ik richting Zaventem. Om 20u40 stijgen we op, rond de middag landen we in Lilongwe. Het komt nu wel héél dichtbij... Alleszins dankuwel voor de steun die ik kreeg in allerlei maten, vormen en gewichten!
Vandaag zijn Anne en ik langsgegaan bij Kwasa Kwasa om een aantal losse ideetjes voor te stellen. We zetten een aantal zaken op papier zodat onze plannen steeds meer vorm beginnen te krijgen. We stelden ook een planning op zodat we meer zicht kregen op onze mogelijkheden en beperkingen in tijd.
Op vrijdag 27 juni vertrekken we rond kwart voor negen 's avonds richting Addis Ababa (Ethiopië). Daar stappen we over op de vlucht naar Lilongwe. We verblijven een kleine week in Lilongwe en blijven logeren bij Annes mentor Mrs. Matinga. Tijdens dit korte verblijf zakken we een tweetal dagen verder zuidwaarts af naar Liwonde National Park (in de hoop een aantal olifantjes en giraffen mee te pikken...). We vertrekken met de bus richting Mzuzu op vrijdag 4 juli. Daar blijven we overnachten in Flame Tree Guesthouse. We hopen om de dag daarna met de minibus en de matola verder af te reizen naar Kafukule. We logeren een kleine vier weken bij Mister Ziba. Tijdens ons verblijf trekken we een paar dagen richting Nkhata Bay aan Lake Malawi om eventjes uit te waaien. Op donderdag 31 juli vertrekken we opnieuw naar Mzuzu-Lilongwe om hopelijk op 4 augustus ons vliegtuig richting Brussel te halen...
Tijdens ons verblijf in Kafukule willen we twee projecten verder uitwerken:
- We willen een aantal dagen per week middagactiviteiten voorzien voor de kinderen uit de buurt (zowel kleuters als kinderen uit de lagere school). Deze opvang kan heel breed opgevat worden: knutselen, sport en spel, muzische vorming, opvoedende spelen enz. Zo willen we bijvoorbeeld met de hulp van een aantal dorpsbewoners een aantal eenvoudige duurzame spelen in hout ontwerpen (denk bv. aan een memorie of domino) die op een speelse en creatieve manier een basisvorming kunnen geven aan een aantal kinderen die dit misschien wel moeten missen... Aangezien Anne kleuterleidster is, neemt zij hierbij uiteraard de leiding. Ergens koesteren we de hoop dat het project geen tijdelijk karakter heeft en ook zonder onze hulp kan worden voortgezet onder leiding van een aantal studenten uit Lozwati Pvt School.
- Het project dat ikzelf in goede banen zal proberen te leiden, bouwt verder op de Art Classes die ik vorig jaar als stagiair heb uitgewerkt in Lozwati Pvt Secondary School. Rekening houdend met het feit dat er examens zijn, zouden we kiezen voor één project en één thema. In dit project laten we ons inspireren door de tropische vissen van Lake Malawi. Hiervoor brengen we de techniek van papier-maché aan. De bedoeling is om een aantal kleurrijke vissen te maken van verschillende vormen en formaten om de lokalen van de school op te fleuren.
Een derde taak die niet groeide vanuit ons eigen initiatief (maar daarom niet minder belangrijk is) is het toezien op de meisjespeda van Lozwati. Aangezien "onderwijs verschaffen" in Malawi jammer genoeg nog steeds vooral een mannenzaak is, ontbreekt het de meisjes aan een degelijke ondersteuning en begeleiding wanneer ze op school blijven overnachten. Anne en ik proberen gedurende deze weken een sociaal vangnet te zijn voor hun grote en kleine verdrietjes...
Genoeg werk om een aantal weken zoet te zijn dus...
Op 27 januari vertrok ik voor het eerst naar Kafukule, een dorpje in het noorden van Malawi. Malawi blijft kleven en is nog steeds niet verteerd. Daarom reis ik op 27 juni 2008 samen met mijn reisgezel Anne opnieuw naar de tropen. Gedurende een vijftal weken werken we mee aan een aantal projecten van de Gentse vzw Kwasa Kwasa in Lilongwe en Kafukule.
Op deze blog worden oude herinneringen aangevuld met nieuwe ervaringen. Als persoonlijk archief post ik binnenkort de hersenspinsels die ik gedurende mijn drie maanden in Malawi heb neergepend. Deze worden aangevuld met onze nieuwe plannen en ideetjes. Wanneer de tijd en de voozieningen ons meezitten dan probeer ik in juli en augustus geregeld een verslagje te posten vanuit Malawi.
Veilig en in één stuk ben ik gisteren geland in Zaventem. Zonder een aantal ontbrekende brokken en kilo's (ik ben precies toch geen vetbolletje geworden...) kan ik mijn leventje hier in België opnieuw proberen verder te zetten...
Van aanpassingsproblemen heb ik op dit moment - voorlopig - nog geen last. Ik geniet met volle teugen van het lekkere eten en de rust. Ik hoef niet meer iedereen te groeten en word nergens nagestaard... Hoewel ik graag eens de show steel, ben ik heel erg opgelucht dat niet àlle blikken op mij gericht blijven. Allemaal wazungu!
Op dit moment ben ik behoorlijk moe... Na al die vermoeiende reizen (van Nkhata Bay naar Kafukule, van Kafukule naar Mzuzu, van Mzuzu naar Lilongwe, van Lilongwe naar huis...) en mijn dolfbezoekje gisterenavond zit ik hier een beetje sufjes achter het computerscherm. Ik heb net 45 minuutjes gesport en ga me straks met een boekje in de tuin zetten.
Ik hou het kort deze keer. Geen ellenlange epistels, want in een vliegtuig zitten is niet zo heel spannend, niet waar?
Ik wil jullie gewoon nog eventjes bedanken voor alle lieve en fijne mailtjes. Ik heb niet kunnen antwoorden en dat spijt me heel erg, maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen. Weet dat ik elk mailtje heel erg heb geapprecieerd! Ik ben blij dat jullie genoten hebben van mijn verhalen en hoop stiekem dat ik in 2008 een vervolg kan breien aan mijn malawiavontuur. Verder wil ik mij nog excuseren voor eventuele spellings-, dt- en typfouten. Het nalezen van mijn schrijfsels was een te dure klus. Dat ik waarschijnlijk een aantal beschamende fouten heb gemaakt, vind ik onvergeeflijk, maar onvermijdelijk. Misschien maak ik (wanneer ik ooit nog eens een gaatje tijd vind) een erratalijst en dan kan ik opnieuw zonder rode kaken voor elke aandachtige lezer verschijnen.
Ondertussen staan mijn foto's op de computer. Wie graag eens wat beelden kan plaatsen bij wat ik verteld heb, mag altijd langskomen voor een fijne diavoorstelling!
We zijn intussen al een paar dagen later (het is nu dinsdag) en ik heb mijn mailtje nog niet kunnen versturen. Op het wereld wijde web geraken is hier niet zo simpel als thuis. Je moet vooral heel veel geduld hebben Omdat we al weer vanalles hebben gedaan, brei ik nog een eindje aan mijn vorige vertelsels.
Ik begin hier stilletjes aan Nkhata Bay te wennen. Ik heb nog nooit een parelwit-strand-met-palmbomen-en-helderblauw-water-vakantie gehad en was nog nooit buiten de grenzen van Europa geweest. Deze trip komt dus volledig onverwacht en hoewel ik niet echt een zonneklopper ben, geniet ik toch wel heel erg van deze onvoorziene vakantie. Ik vind het soms een beetje een vervelend gevoel om hier de toerist uit te hangen omdat dit niet de reden is waarom ik hier ben, maar ach wat, dit zijn mijn laatste twee weken en we hebben toch al flink ons best gedaan Bovendien is het hier wel gepermitteerd om met je witte benen rond te flaneren. De plaatselijke bevolking kijkt hier niet raar op van een paar meisjesknieën of -schouders.
Dit weekend zijn we op vakantie geweest naar een lodge aan de overkant van de baai. De Butterfly Lodge ligt vlak naast Majoka en we moesten dan niet elke avond een lift proberen te versieren met de motorboot of kano om terug te keren. Zondag hebben we met Billy een tochtje gemaakt met de motorboot. Samen met team UK en team Noorwegen zijn we fish eagles gaan voederen en van de rotsen gaan springen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet zo veel zin had om van de kliffen te springen Ik ben niet alleen een beetje van een bangerikske, maar ik moest heel hard aan Stien denken toen ik iedereen zag springen. Ik kon mezelf echt niet boven op die rotsen krijgen. Natuurlijk zou hijzelf dat heel belachelijk gevonden hebben en waarschijnlijk zou hij zeggen dat ik moest springen, maar ja Ik ben dan maar een beetje gaan snorkelen tussen de blauwe visjes en dat was ook best plezant.
Gisteren hebben Sara en ik een kanotochtje gemaakt. We zijn opnieuw naar het strandje van de vorige dag gepeddeld. Het was best wel nog een eindje varen en aangezien het water behoorlijk wild stond, was het nog spannend ook. Ik had niet zoveel zin om te kantelen en toen Sara zei dat we recht op de golven in moesten varen omdat we anders zouden omslaan, sloeg de schrik mij lichtjes om het hart bij iedere hogere golf die ons van aan de zijkant probeerde aan te vallen Zonder nat te worden zijn we na een dik uur peddelen aan ons strandje geraakt. Op het strand waren verschillende kindjes aan het spelen en ik voelde me echt niet gemakkelijk bij mijn toerist-zijn. Sara en ik kwamen doodleuk aangevaren met ons bootje om te plenzen en plonzen in het water en om met een boekje op het strand een bruin kleurtje te krijgen (toch een poging-tot) Met onze tubes zonnecrème en onze zonnebrillen voelde ik mij echt heel ongemakkelijk We hebben een beetje met de kindjes gespeeld in het water en ik kon zelfs een beetje met hen praten doordat ik wat Tumbuka geleerd had. Ze vroegen of ze ook een beetje zonnecreme mochten aandoen en nadat ik hun rugje had ingesmeerd gingen ze naast ons op het strand liggen met onze zonnebril op. Best wel grappig om te zien. Toen we uitgekookt waren en nadat zelfs een duik in het water ons niet meer kon afkoelen (het is hier echt snikheet ), besloten we om terug te peddelen.
Intussen zijn we terug in Saras huisje. Deze week doen we het weer wat rustiger aan. Sara is nu gaan werken en Sibongire is het eten aan het klaarmaken. Sander komt straks eten, want hij volgt een duikcursus hier een beetje verderop in Aqua Africa. Ik was ook van plan om mijn duikersbrevet te halen, maar ik zag dat uiteindelijk toch niet zo zitten Om te beginnen moet ik toch wel op mijn geld letten en ten tweede weet ik niet of dit zon goed idee is met mijn nek. Ik weet dat elke beweging die ik forceer ervoor kan zorgen dat ik opnieuw krom loop. Het is een beetje een gemiste kans, maar ja, misschien later ooit eens
Lieve vriendjes en vriendinnetjes, ik verlaat jullie opnieuw Ik moet een beetje verderwerken aan de PowerPoint die ik over Lozwati moet maken voor Artevelde. Door de beperkte beschikbaarheid van Sara haar computer en de internetperikelen in Aqua Africa ben ik al een dag te laat
Ik groet jullie teder, nederig, verlangend en beleefd...
Ik ben net terug van het internetcafé hier een beetje verderop. Omdat er een tijdslimiet op de computer zit (en ik had maar voor een uurtje gevraagd, want dat is al duur genoeg) moest ik heel snel afsluiten.
Zoals ik al kort liet weten, zit ik nu in Nkhata Bay. Het is hier prachtig weer, een klein paradijs. Sara huurt een huisje aan de baai en ik mag twee weken lang bij haar logeren. Haar huisje is heel klein, maar naar de normen die ik meekreeg vanuit Kafukule heel comfortabel. Ze heeft twee kleine kamertjes, een kamer waar zij zelf in slaapt en een kamer voor Sibongire (de aangenomen dochter van Pastor Ziba, de vader van Mister Ziba. Toen haar ouders stierven heeft Pastor Ziba - die intussen al 92 jaar oud is! - haar geadopteerd. Sibo is ondertussen 22), het meisje dat voor haar kookt en wast. De twee kamertjes hebben elk een douche met koud water en een toilet. Vooral het toilet is voor mij pure luxe! Ik word niet meer belaagd door vliegen wanneer ik op de pot zit! Ook het eten is hier een verademing! Omdat we al zo lang niet meer in Mzuzu waren geraakt, kregen we elke dag hetzelfde te eten. In Kafukule vind je enkel rijst, kip of ei, bonen en tomaten. En dan natuurlijk ook die gruwelijk zoute reep! Hier in Nkhata Bay kan ik lekkere chambovis eten of een slaatje met verse groentjes en advocado! Gisteren was er zelfs bbq in een lodge hier in de buurt! Ik keek er de hele week naar uit, maar geveld door een buikgriep lag ik de hele dag in bed te kriepen van de pijn en misselijkheid! Man man, ik had het zwaar te pakken! Eerst waren we een beetje ongerust omdat ik de symptomen had van malaria: hoofdpijn, koorts, overgeven. Aangezien mijn koorts tegen de avond niet erger werd, denk ik dat het gewoon een ferme buikgriep was. Vandaag gaat het al stukken beter. De koorts is weg en ik heb niet meer moeten braken. Maar genoeg gekerm en getrunt nu! Straks wordt elke mail een omschrijving van ziektes en pijntjes en dan krijg je de indruk dat het hier een en al ellende is
Niet dus
Voor het eerst heb ik een heus vakantiegevoel
Maandagnamiddag zijn Karel en ik (nog een beetje nabibberend van een helse rit in de minibus) aangekomen in Nkhata Bay. Sara stond ons op te wachten en ik was dolgelukkig toen ik haar terugzag! Nadat Sara ons verwend had met de salami, kaas en chocolade (!) die haar ouders voor haar hadden meegebracht zijn we te voet naar Majoka gegaan, een lodge hier een beetje verderop. Het was heel vreemd om zoveel witte mensen samen te zien ineens Echt een bevreemdend gevoel. Het was te overweldigend om een echt wazungugevoel te hebben. Heel gek hoor. s Avonds werden we met de motorboot naar huis gebracht door Captain Billy en Dan, twee fijne Malawianen waarbij Sander en Karel een mountainbiketocht gereserveerd hadden.
Dinsdag zijn Lore, Marjolein en Sander aangekomen in Nkhata Bay. Woensdagmorgen vertrokken de jongens op hun mountainbiketour. We bleven achter met vier meisjes. We lieten rokjes maken bij de kleermaker, gingen naar de markt en zijn gaan zwemmen in het helderblauwe water van het meer. De combinatie van mijn spierwitte buik (volgens Lore ben ik bijna transparant!) en het felle zonlicht zorgde ervoor dat ik ook na 18u nog bleef licht geven In Majoka dronken we een milkshake of een biertje en aten we heerlijke spaghetti. We sloegen een praatje met de Australische jongen Chris die ik in Mzuzu heb leren kennen. Hij is alleen op rondreis om bergen en rotsen te beklimmen. In juni komt hij naar België om naar eigen zeggen alle Belgische bieren uit te proberen. We lieten hem weten dat hij al heel tevreden zal moeten zijn met de helft. Normaalgezien spreken we ergens in juni af aangezien Sara hem een gratis kamer heeft beloofd in de B&B van haar ouders. We zien wel Intussen zit hij ergens in Tanzania. Die avond zijn Sara en ik met de kano naar huis gevaren. Behoorlijk avontuurlijk om onder een bloedmooie sterrenhemel over een pikdonker meer naar huis te peddelen. We hadden het geluk om twee fantastisch heldere vallende sterren te zien. Alles is gewoon absurd mooi
Gisteren hadden we overdag een kanotochtje gepland met de meisjes, maar omdat ik zo ziek was, ging het niet door. Jammer, want Lore en Marjolein vertrekken vandaag al. Vandaag gaan Sara en ik waarschijnlijk op ons gemak een plonsje in het water wagen. Ik heb alleszins nog geen grote plannen, want hoewel ik alweer aan de betere hand ben, knarst en knelt mijn maag nog steeds. Ik ben hier nog een hele week en heb dus nog tijd genoeg om vanalles te doen
Het contrast tussen Kafukule en Nkhata Bay is zo groot! Onvoorstelbaar! Dat geeft wel een vreemd gevoel Ik ben echt in vakantiestemming. Ik had helemaal niet voorzien om hier dat gevoel te krijgen. Ik ben op stage in Malawi en had niet gedacht dat ik me hier in zo'n een tropisch palmboombeachoord ging kunnen wanen. Er zijn hier zelfs nightclubs, stel je voor! Als je vanuit het dorpse leven in dit oord van plezier en bier gedropt wordt, is het toch eventjes wennen Toch is het eens fijn om na al die weken eens lekker door te zakken. Niet dat er hier sprake is van marginale ibizatoestanden, ik bedoel gewoon dat ik hier alles vind wat mijn hartje begeert en dan doel ik uiteraard vooral op het eten (inderdaad Tom, een heus Afrikaans dieet van bonen en rijst heeft mij nog geen haar veranderd! Integendeel!) Ook het horen van heerlijke westerse muziek is een verademing. Ik geniet van de Afrikaanse drums en belletjes, maar vond het toch fijn om nog eens een beetje Engelse britpop te horen. De reggaebewerkingen van de muziek van Pink Floyd vond ik dan wel weer minder geslaagd en eerlijk gezegd een simpele aanranding van ons werelderfgoed!
Aangezien mijn nek en rug beginnen te spannen, sluit ik hier af. Dankje voor jullie fijne mailtjes en leuke verjaardagsgroeten!
Ik hoor/zie jullie nu wel heel binnenkort (op zaterdag 28 april ben ik thuis!)
Ik zit momenteel in Nkhata Bay. Vorige week had ik een mailtje getypt in Kafukule met de bedoeling om dat zo snel mogelijk door te sturen. Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat ik pas nu kan mailen. Omdat de computer van Ziba een wrakje is, moet ik de tekst nog een beetje aanpassen.
Ik ben nu op vakantie bij Sara. Heel erg ontspannend is het nog niet geweest. Ik heb een ferme buikgriep (die nu wel al een stuk beter is) en ben zo ziek geweest als een hond... Overgeven, diarree, koorts, hoofdpijn enz. Het was eigenlijk niet te harden... Niet zo plezant dus. De mensen hier dachten dat ik malaria had, maar dat denken ze hier zo snel. Vandaag is het al een stuk beter. De koorts is gezakt. Ik kan wel nog steeds niet eten en niet goed drinken en ben dus een beetje uitgedroogd, maar kom, ik red het wel... Nkhata Bay is een klein paradijs. In een volgende mail vertel ik wel meer...
Ik laat jullie eerst de mail lezen die ik vorige week schreef...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
Op dit moment is het zaterdagmiddag. Het is een tijdje geleden dat ik nog iets van me liet horen. Ik heb de voorbije weken mijn geliefde Kafukule niet verlaten. Karel en Sander zijn al naar Mzuzu geweest, maar ik vind het idee van een auto nog steeds te angstaanjagend... Een maal heb ik me buiten deze grenzen gewaagd. Op 20 maart ben ik samen met Sarah Lilongwe, Tine en Evi - die op dat moment een weekje in Kafukule verbleven naar Vwaza geweest. Vwaza is een olifantenpark waar we geen enkele olifant te zien gekregen hebben uiteraard - op een aantal uurtjes rijden van Kafukule. Dankzij dit uitstapje heb ik opnieuw een dikke week met een pijnlijke nek rondgelopen. Door het schokken van de auto kon ik een aantal dagen lang mijn hoofd niet meer draaien. Gelukkig is het ondertussen alweer stukken beter. Toch ben ik niet van plan om nog in een auto te kruipen als het niet hoogstnoodzakelijk is. Tegen de tijd dat jullie dit mailtje gekregen hebben, heb ik de onvermijdelijke rit overleefd.
Maandag vertrek ik samen met Karel naar Nkhata Bay. Ik ga op bezoek bij Sara Prison en blijf daar twee weken lang met mijn witte beentjes in het Malawiaanse sop ploeteren. Nkhata Bay is het Oostende van Malawi en ligt aan de Lake shore. Naar het schijnt, is het er bloedheet en stikt het er van de muggen, maar dat deert me niet. Zolang ik mijn maatje Sara maar terugzie!
De studenten zijn woensdagnamiddag vertrokken omdat de paasvakantie begonnen is en ik blijf natuurlijk verdwaasd en verloren achter... Uren heb ik met hen zitten tetteren op het bankje voor de school en nu is alles zo stil en verlaten. Ik mis hen heel oprecht en vind het vreselijk jammer dat dit gedeelte van mijn avontuur voorbij is. De leerlingen komen pas op 3 mei terug en dan ben ik al thuis... Het piekt als ik er aan denk dat ik hen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Ook al verlang ik om terug te komen, eer ik geld genoeg bijeengespaard heb, zijn de meeste van hen al lang vertrokken uit Lozwati Pvt School. Ik heb hier echt fijne mensen leren kennen en vond het soms moeilijk om de afstand leerkracht-leerling te bewaken. Gelukkig begrepen de meeste studenten dat ik binnen de klasuren hun leerkracht was en niet Miyati Jere die buiten met hen grapjes maakte.
Ondertussen ben ik mijn hoofd aan het breken op wat ik allemaal kan vertellen. Het is zo gek. s Avonds bedenk ik wat ik allemaal moet mailen naar jullie, arme arme thuisblijvers, en nu ik de kans krijg om alles neer te pennen, zit ik vast. Ik geloof dat het allemaal te veel en te intens is om op een gepaste manier te omschrijven. Elk woord, elke zin doet de werkelijkheid onrecht aan en de enige manier om te ontdekken wat ik meemaak, is door zelf te komen kijken. Wat natuurlijk behoorlijk onrealistisch is... Ik doe dus toch maar een poging met dit maitje...
Ik mis thuis. Het begint al te knagen. Ik verlang zo om thuis mijn fotos te tonen en om mijn cadeautjes te geven. Of om mijn hart te luchten bij Germaintje en om naar Dolf te gaan met Severine en Margo. Ik verlang om opnieuw samen op kot te eten, te koken en ruzie te maken met Olivier. Ik mis de kotbezoekjes van Lander en Valerie en wil terug op bezoek gaan bij Eline. Langs de andere kant zal ik vanaf volgende maand niets meer missen dan het bankje waarop ik zoveel gezeten heb met de studenten. Die heerlijke zon zal verdwenen zijn en het enige Chitumbuka dat ik zal horen, zal uit mijn eigen mond moeten komen. Ik wil naar huis, maar weet dat ik dit altijd zal blijven missen. Aline zal altijd een stukje Anyajere blijven.
Hoewel ik soms heel erge heimwee heb, weet ik dit goed te plaatsen. De omstandigheden zijn niet altijd even ideaal geweest. Een grote dosis pech heeft ervoor gezorgd dat al de fijne dingen een ranzig kantje kregen. De grootste ongelukstreffer was natuurlijk ons ongeval een dikke maand geleden. Alles is zoveel lastiger als je pijn hebt en geloof mij, ik heb nog nooit zo willen kriepen als toen ik opnieuw pijn kreeg in mijn nek. Ons bezoekje aan Vwaza heeft meer kwaad dan goed gedaan, want naast een pijnlijke nek, ben ik naar huis gekomen met gezwollen billen. De tseetseevliegen hebben de tijd van hun leven beleefd met mijn aanwezigheid. Elk plekje dat ik niet had ingesmeerd met muggenmelk werd bezocht door een dikke tseetseevlieg. Ze staken gewoon door mijn broek! Ik vertel jullie niet hoe, maar ik heb een poging ondernomen om de beten te tellen en was halfweg toen ik er al veertig geteld had. Bovendien waren mijn onderbenen zodanig verbrand dat de wazunguvellen bijna drie weken later nog steeds aan het afpellen zijn. Daarnaast kreeg ik te horen dat vake thuis ook een auto-ongeval heeft gehad. Dankzij zijn abstracte, maar veelzeggende berichtje sloeg de schrik mij om het hart. Mijn tikker heeft werkelijk stilgestaan. Gelukkig is ook hij er gekreukt, maar levend vanaf gekomen.
Ik moet op de rem staan. Karel wil zijn ouders bellen in het trading centre en ik heb beloofd om hem binnen een twintigtal minuutjes te vergezellen. Daarom sluit ik af met de alombekende wistjedatjes:
Wist je dat...
- - ik op dit moment gefrituurde kasave aan het eten ben.
- - Mrs. Khonje op dit moment zegt dat ik wakufuntha ben. A mad man. Ndine wakufuntha yayi!
- - al mijn studenten geslaagd zijn voor hun art-examen. Ik moest van Mister Zimba een praktisch en theoretisch examen geven. iedereen was uiteraard geslaagd voor het praktische gedeelte. De theorie was iets minder goed, maar kom, ik ben een tevreden leerkracht. Een gemiddelde van 71 procent is toch niet mis?
- - de leerkrachten hier al twee maanden of langer? niet meer betaald zijn omdat de school geen geld meer heeft.
- - Sander de examens betaald heeft door in te staan voor de kopies van de examenvragen.
- - de examens twee dagen te laat begonnen zijn omdat de elektriciteit in Mzuzu stil lag en de kopiemachines dus niet werkten.
- - de studenten op die manier niet wisten welk examen ze op welke dag hadden. Daardoor verschenen sommige leerlingen dus totaal onvoorbereid op een examen.
- - ik hier dubbelgevouwen zit omdat ik last heb van mijn buik. Het ziet er niet naar uit dat mijn darmflora zich ooit zal aanpassen aan het Malawiaanse eten.
- - ik voor het eerst ervaren heb hoe het voelt om iets niet te kunnen inslikken. Na dagen van kip, kip en alleen maar kip had ik er zo genoeg van dat ik mijzelf niet wist te overtuigen om een hap naar binnen te krijgen. De kip smaakt hier naar rubberen laarzen en zelfs na een half uur intens kauwen heb je het gevoel dat je op een schoenzool aan het sabbelen bent.
- - ik vliegende mieren gegeten heb.
- - Lozwati op 18 maart tijdens een voetbalmatch tegen de andere school in Kafukule verloren is met 0-5 .
- - ik op 19 maart 23 geworden ben en ik nog nooit zon schitterend weer heb gehad op mijn verjaardag!
- - het Special Birthday Choir een liedje voor mij heeft gezongen tijdens de assembly.
- - de studenten mij een heel mooi liedje hebben geleerd in het Chitumbuka: Mwedada mwe mundipulike apo nkhulilira imwe. Ndisambizgeni ndimanye kuntonda Satana. Tu tu tu... Vertaling: "Mijn vader, luister naar mij als ik huil. Leer mij hoe ik de duivel kan verjagen. Tu tu tu...
- - de studenten op Lozwati heel mooi kunnen zingen.
- - ik hen het liedje Dans le jungle geleerd heb.
- - ik al verschillende boeken verslonden heb hier in Malawi. Onder andere Robin Hood, Wuthering Heights en Pride and Prejudice.
- - er gisteren een kindje van 4 jaar oud begraven is. Het is gestorven aan malaria.
- - vorige week de papa van een van de studenten begraven is. - een vrouw hier niet rechtstreeks mag praten met haar schoonvader uit respect voor hem. Als ze iets wil vragen of zeggen, moet ze dat via haar echtgenoot doen. - ik water op mijn hoofd heb gedragen en nu een real Malawian woman ben. - ik mij een echt Malawiaans kostuumpje heb laten maken. - Karel ondertussen naar het trading centre vertrokken is. - ik bij deze afsluit en jullie allemaal heel snel wens terug te zien!
Morgen vertrek ik onverwacht voor een tiental dagen naar Frankrijk. Er volgt zeker nog een meer uitgebreid bericht om een mooi geheel af te sluiten. Maar eerst een dikke week genieten van du vin, du pain et du boursin...
Nog heel snel een kort berichtje voor we opnieuw richting Kafukule vertrekken...
Dag vriendjes en vriendinnetjes
