Land: Verenigde Staten (2008) | Kinderen toegelaten Première: 16 April 2008 Regie:Carter Smith Met:Jonathan Tucker, Laura Ramsey, Jena Malone, Shawn Ashmore Genre:Horror, Thriller Web:Officiële website
Een ontspannende vakantie van een groep vrienden wordt een nachtmerrie wanneer zij beslissen om samen met een andere toerist op zoek te gaan naar een archeoligische opgraving midden in de jungle, waar iets kwaadaardigs over de ruines heerst.
Ellen Lee DeGeneres (Metairie, Louisiana, 26 januari 1958) is een Amerikaanse actrice, stand-up comédienne en sinds 2003 presentatrice van een talkshow.
Stand Up
Nadat ze de middelbare school had afgerond en besloten had dat een vervolgopleiding niets voor haar was, had Ellen DeGeneres uiteenlopende baantjes: van koerier voor een advocatenbureau tot verkoper van stofzuigers. De ontdekking van stand-upcomedy was bepalend voor haar leven. Ze begon op te treden in clubs waar ze als vrouw tussen haar overwegend mannelijke collega's behoorlijk opviel. In 1982 werd ze genomineerd voor de titel 'Funniest person in America' . Dit gaf haar grotere bekendheid waardoor ze meer kon optreden en van die optredens kon gaan leven.
Televisie
In 1989 verscheen ze op televisie in een bijrol in de komedie 'Open House'. De serie werd niet goed ontvangen en na één seizoen stopgezet. In 1992 speelde ze een rol in de nieuwe serie 'Laurie Hill', die zo slecht scoorde dat al na vijf afleveringen werd besloten met het programma te stoppen. Haar eerste succes op televisie was met de sitcom 'These Friends Of Mine', in het tweede seizoen omgedoopt tot 'Ellen' aangezien zij al snel de spil van de serie werd. De komedie werd uitgezonden van 1994 tot 1998, had goede kijkcijfers en werd gewaardeerd door televisiecritici. Ellen DeGeneres schreef mee aan de scripts en was één van de producenten. Ze werd regelmatig de vrouwelijke Seinfeld genoemd. De serie werd buiten de Verenigde Staten in verschillende landen uitgezonden, waaronder in Nederland en België.
Coming Out
Een hoogtepunt in aandacht en kijkcijfers was de gelijktijdige coming out van DeGeneres en haar personage Ellen Morgan in de serie in april 1997. Bij deze gebeurtenis werd door de internationale pers uitgebreid stilgestaan. En niet zonder reden: Ellen DeGeneres was de eerste in Hollywood die tijdens haar carrière openlijk voor haar homoseksualiteit uitkwam en Ellen Morgan het eerste lesbische hoofdpersonage in een populaire comedy. De coming out aflevering (The Puppy Episode) behoorde tot de best bekeken en hoogst gewaardeerde afleveringen van de serie. Hoewel het niet haar doel of ambitie was, werd ze in de rol van homorechtenactivist gedrongen. Na de Puppy Episode veranderde de sitcom in een serie over homoseksualiteit. De kijkcijfers daalden, sponsors trokken zich terug en ABC zette de serie stop. DeGeneres had daarna moeite om nieuw televisiewerk te krijgen en keerde daarom terug naar het stand up comedy-circuit. In 2000 werd een opname van haar theatershow The Beginning gemaakt en uitgezonden als HBO-special. Voor HBO produceerde ze dat jaar bovendien de film If These Walls Could Talk 2, waarin ze zelf ook een rol speelt.
Moeizame jaren
In 2001 maakte DeGeneres een comeback met de nieuwe comedy The Ellen Show. Haar personage was opnieuw lesbisch, maar dit keer vormde dat niet het centrale thema van de show. De serie kreeg goede kritieken, maar had slechte kijkcijfers (onder andere door de nasleep van 9/11) en werd na één seizoen gestopt.
In 2003 maakte ze een nieuw theaterprogramma, getiteld Here and Now (dat opnieuw door HBO gefilmd werd) en sprak de stem in van Dory in de animatiefilm Finding Nemo. Het succes van de film werd door critici voor een belangrijk deel aan haar bijdrage toegeschreven en een Oscar-nominatie voor Best Supporting Actress werd overwogen.
Comeback
In september 2003 ging haar talkshow 'The Ellen DeGeneres Show' van start. De show is een hit en markeert voor DeGeneres haar televisie-comeback. Het programma kreeg in het eerste seizoen elf nominaties voor Daytime Emmy Awards en won er vier, waaronder Beste Talkshow. In 2005, 2006 en 2007 won de show nog eens 15 Daytime Emmy Awards, waartoe onder andere drie onderscheidingen voor Beste Talkshow Presentator. Het is de eerste talkshow in de Amerikaanse televisiegeschiedenis die in de eerste vier jaar van zijn bestaan vier achtereenvolgende jaren werd uitgeroepen tot Beste Talkshow.
Sinds de start van 'The Ellen DeGeneres Show' won Ellen bovendien meerdere People's Choice Awards. In vier opeenvolgende jaren (2005, 2006, 2007, 2008) werd ze uitgeroepen tot zowel Favorite Funny Female Star als Favorite Talk Show Host.
Haar populariteit kwam bovendien tot uitdrukking in haar uitverkiezing tot presentator van de Primetime Emmy Awards in 2005 en het Oscar-gala van 2007.
'The Ellen DeGeneres Show' wordt behalve in Amerika uitgezonden in Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Zweden en Groot-Brittannië. Vanaf juni 2007 is het programma in Nederland elke werkdag te zien bij RTL 5.
Privéleven
Ellen DeGeneres lijkt te hebben besloten op televisie niet meer over haar privéleven te spreken, maar dat maakt haar niet minder interessant voor de roddelpers. Haar liefdesleven wordt breed uitgemeten. Aan het stuklopen van haar relatie met Anne Heche in 2000, met wie zij samen haar publieke coming out had beleefd, werd veel aandacht besteed. Heche werd het mikpunt van spot en woede in homokringen toen zij kort daarna trouwde met een cameraman. 'Pulling an Anne Heche' werd een populaire uitdrukking om te zeggen dat een vrouw zich slechts tijdelijk identificeert als lesbisch. Er werd bovendien gesuggereerd dat Heche haar relatie met DeGeneres had misbruikt om zelf in de spotlight te komen.
Ellen DeGeneres had daarna vier jaar lang een relatie met fotografe en actrice Alexandra Hedison, die zij in december 2004 verliet voor actrice Portia de Rossi (bekend van de serie Arrested Development en Ally McBeal). Zij wonen samen in Los Angeles.
Filmografie
Open House Televisieserie - Margo Van Meter (1989-1990)
Arduous Moon (1990) - Rol onbekend
Laurie Hill Televisieserie - Nancy MacIntyre (1992)
Coneheads (1993) - Coach
Roseanne Televisieserie - Dr. Whitman (Afl., The Blaming of the Shrew, 1995)
9 (Computerspel, 1996) - The Octopus Lady (Stem)
Mr. Wrong (1996) - Martha Alston
Mad About You Televisieserie - Nancy Bloom (Afl., The Finale, 1998)
Goodbye Lover (1998) - Sgt. Rita Pompano
Doctor Dolittle (1998) - Prologue Dog (Stem)
Ellen Televisieserie - Ellen Morgan (109 afl., 1994-1998)
Edtv (1999) - Cynthia Topping
The Love Letter (1999) - Janet Hall
If These Walls Could Talk 2 (Televisiefilm, 2000) - Kal (Segment '2000')
Will & Grace Televisieserie - Sister Louise (Afl., My Uncle the Car, 2001)
On the Edge (Televisiefilm, 2001) - Operator (Segment 'Reaching Normal')
Reaching Normal (2001) - Operator
The Ellen Show Televisieserie - Ellen Richmond (18 afl., 2001-2002)
Finding Nemo (2003) - Dory (Stem)
My Short Film (2005) - Ellen
Joey Televisieserie - Zichzelf (Afl., Joey and the Sex Tape, 2005)
Het gerucht gaat dat Matthew McConaughey bereidt is een snor te laten groeien om de rol van Magnum te spelen in een verfilming van de populaire TV-serie uit de jaren '80 Magnum, P.I.. Volgens insiders is de rol aan McConaughey aangeboden wat overigens niet meteen betekent dat het daarmee officieel is. Rawson Marshall Thurber (Dodgeball) doet de regie van de film die voor 2009 gepland staat.
Magnum, P.I. was een Amerikaanse tv-serie over de avonturen van Thomas Magnum (Tom Selleck), een privédetective op Hawaï. Magnum komt en gaat wanneer hij wil. Hij werkt enkel als hij er zin in heeft. Hij heeft een Ferrari 308 GTS tot zijn beschikking, alsmede een eindeloze voorraad aan bier en de andere luxe artikels die Masters ter beschikking stelt. Bovendien komt hij in contact met talloze mooie vrouwen, soms als klant of slachtoffer.
Richard Burton was een Brits acteur. Burton is zevenmaal genomineerd voor een Oscar (onder andere voor zijn rol in Who's Afraid of Virginia Woolf?), maar heeft er nooit een gekregen.
GEBOREN: -------------------- 10 november 1925 OVERLEDEN: ------------------- 5 augustus 1984
Elizabeth Taylor en Richard Burton trouwden 2 keer
Richard Walter Jenkins was het twaalfde kind van de Welse mijnwerker Dic Jenkins (bijgenaamd 'Dic Bach', 'kleine Dic') en Edith Thomas. Ze leefden in het mijndorp Pontrhydyfen onder de rook van de staalhavenstad Port Talbot in South-Wales. Twee jaar na Richards geboorte, in 1927, stierf moeder Edith aan kraamkoorts na de geboorte van Richards jongste broertje Graham. 'Dic Bach', een harde werker en een zware drinker, droeg de opvoeding van de jonge Richard vanaf dat moment over aan diens twintigjarige zus Cecilia, 'Cis', en keek sinds dat moment feitelijk niet meer naar hem om. In zijn puberteit speelde Richard Jenkins in een opvoering op de middelbare school, een bewerking van Victor Hugo's Les Misérables. Daar trok hij de aandacht van Philip Burton, leraar aan de Port Talbot Secondary School, die in Richard zag waar deze zelf stiekum naar verlangde: acteur worden. Philip Burton, een groot theaterliefhebber, die het teruggetrokken leven van een vrijgezel leidde, nam de twintig jaar jongere Richard Jenkins bij hem in huis, gaf hem spelles, las Shakespeare, Eliot en Dylan Thomas met hem, hielp hem van zijn Welse accent af en betaalde uiteindelijk ook de kosten van levensonderhoud. Zo'n arrangement mag nu verdacht lijken, in die tijd en onder de omstandigheden van extreme armoede in Port Talbot was het zeker niet ongewoon. 'Cis' Jenkins was allang blij dat er bij haar thuis een mond minder te voeden was, vader 'Dic Bach' kon het - de spaarzame momenten dat hij nuchter was - eigenlijk niks schelen, en de jonge Richard zag een weg geopend naar een academische studie en een toneelopleiding, iets waarover hij als mijnwerkerszoon normaal gesproken niet hoefde te piekeren. Op 17 december 1943, een maand na zijn achttiende verjaardag, werd Richard Jenkings door zijn leraar Philip Burton geadopteerd en heette vanaf dat moment officieel Richard Burton. In datzelfde jaar had hij al zijn debuut gemaakt in een toneelstuk in het Londense West End, The Druid's Rest, een komedie van de Welse acteur-regisseur Emlyn Williams, die via een advertentie jonge acteurs en actrices uit Wales had geworven en die veel zag in de jonge Welshman. In een volgende produktie, The Lady's Not For Burning, een romantisch versdrama van Christopher Fry, stond Burton meteen naast beroemdheden als John Gielgud (die hem een 'born actor' noemde) en Claire Bloom. Een engagement bij het Engelse Mekka van de Shakespearevertolkingen, de Royal Shakespeare Company in Stratford-upon-Avon, stelde Richard Burton in 1951 in staat de rol te spelen waarover hij met zijn mentor Philip Burton en met zijn studiegenoten in Oxford al zo vaak had gesproken: de kroonprins in de koningsdrama's Henry IV. Richard Burton speelde prins Hal zoals hij altijd had gezegd dat hij zou doen: niet de vrolijke en hilarische kroegtijger, maar een personage met geheimen en een krachtige fysieke aanwezigheid. Het publiek genoot en droeg hem op handen, de machtige criticus van de Observer, Kenneth Tynan, schreef over zijn Prince Hal als 'een stil water met diepe gronden': 'Richard Burton speelt sierlijk maar nooit overdone, eerder compact, hij is spaarzaam in zijn gestiek, maar wel steeds raak. Hij speelt met een innerlijke kracht, so that he is doing everything when he appears to be doing nothing. Richard Burton glimlacht waar de andere kroonprinsen in Henry IV bulderden. Zijn stemgebruik is scherp en fel, staccato, vol plezierige wendingen, ongenaakbaar, als de klokken van een Welse kathedraal.' Burtons acteerkwaliteiten waren al opgemerkt in de Verenigde Staten toen de voorstelling van The Lady's Not For Burning in 1950 korte tijd New York aandeed, zijn optreden in de Shakespearestukken wekte de interesse van Hollywoodproducenten. Na wat kleine rollen kreeg hij in 1953 een hoofdrol aangeboden in een 'multi-million-dollar-epic' van Darryl F. Zannucks filmmaatschappij Twentieth Century Fox: The Robe. Richard Burton speelde in dit spektakel - de eerste CinemaScopefilm - de rol van de Romeinse tribuun Marcellus, de man die de kruisiging van Christus uit moet voeren en onder het kruis dobbelt om de mantel van de joodse messias te verwerven, een kledingstuk waarvan hij in eerste instantie krankzinnig wordt, daarna een overtuigd christen, om vervolgens te eindigen als martelaar voor keizer Caligula's excecutiepeleton. Burtons acteren in deze - met Oscars voor de vormgeving overladen - film stak weliswaar een tikje bleekjes af bij sterren als Jean Simmons en Victor Mature, hij was wel meteen een wereldster. Tijdens een van de talloze Hollywoodparties die Burton tijdens het draaien van The Robe frequenteerde, ontmoette hij voor het eerst de actrice Elisabeth Taylor. Hij heeft die ontmoeting uitgebreid beschreven in het boek dat hij over hun relatie (en hun eerste huwelijk) heeft geschreven, Meeting Mrs. Jenkins. Afgezien van haar verpletterende schoonheid, viel Burton tijdens die eerste ontmoeting vooral voor Taylors ongenaakbaarheid. Ze babbelde wat met deze of gene, nipte aan haar drankje, las verder vooral een boek, en leek in het geheel niet geïnteresseerd in Richard Burtons vaste 'partynummer', de rol van de arme mijnwerkerszoon die nadacht over hoe hij hogerop kon komen en die feilloos zijn andere familieleden kon imiteren. 'Ze was vooral overvloedig', schreef Burton twaalf jaar later. 'Ze was een duister, ongenaakbaar godsgeschenk. She was, in short, too bloody much. En dat niet alleen, ze negeerde me totaal.' Dat laatste was Burton als notoire womenizer niet gewend. Vrouwen vielen voor hem als een blok. Geen getrouwde man waande zich veilig met Burton in de buurt, hij werkte talloze sterren en sterretjes af. Op Elisabeth Tayler maakte dit gedrag aanvankelijk geen enkele indruk. Pas tijdens de opnamen voor Cleopatra, de film die ze in 1962 draaiden in Rome, begonnen ze een onstuimige verhouding, bekwaam, consequent en wereldwijd gecoverd door de papparazzi. Deze film, een geldverslindende soap die zich gedurende vier uur voortsleepte en die eigenlijk na de dood van Julius Caesar (Rex Harrison) ophield überhaupt nog te bewegen, werd in feite het relaas van dé schandaalrelatie van de eeuw. Elisabeth Taylor zou er voor altijd haar reputatie als Hollywood-star hors concours aan ontlenen, al was het alleen maar om het in die tijd ondenkbare honorarium voor haar rol als Nijlvorstin: één miljoen dollar. Richard Burton werd voor altijd de-man-van..., een rol waarin hij zich morrend schikte. Ook toen Taylor in 1966 een Oscar kreeg waar Burton die toen eigenlijk had moéten krijgen: als Martha (tegenover zijn George) in Mike Nichols verfilming van Who's Afraid of Virginia Woolf? Ze trouwden en scheidden twee keer, tot de dood van Burton hen in 1984 definitief scheidde: Elisabeth Taylor verscheen dat jaar, op last van Burtons vierde echtgenote Sally, niet op de begrafenis van Richard Burton in het Zwitserse Celigny. Richard Burton was een geboren Shakespeare-acteur, hij zou de huidige revival van de Engelse bard in Hollywood geweldig hebben gevonden. Zelf speelde hij in de tweeënvijftig films die hij tussen 1948 en 1984 maakte, maar twee Shakespearekarakters: Petrucchio in The Taming of the Shrew (Franco Zeffirelli, 1967, een fraaie verfilming met Elisabeth Taylor in de rol van de te temmen feeks Katharina) en de titelrol in Hamlet, een televisieregistratie in de regie van John Gielgud (1964). (Ter vergelijking: van de zesentwintig grote toneelrollen die Burton tussen 1944 en 1983 speelden, waren er twaalf in Shakespearestukken.) Zijn eerste Hamlet speelde Burton toen hij 28 was, in 1953, in het Old Vic theater op de Southbank in Londen. Die voorstelling was weliswaar een publiekssucces (meer dan honderd voorstellingen), maar werd gezien als een artistieke flop. De critici en de collega's kwamen met het dodelijke verwijt dat Burton vooral de poëtische passages in het stuk afwerkte 'in a spanking pace' (wat zoveel betekent als 'in gestrekte draf'), en dat zijn vertolking over de hele linie nogal plat en 'emotioneel leeg' oogde. Van deze Hamlet hebben vooral de anekdotes backstage het overleefd. Zoals de avond dat Winston Churchill kwam kijken, alle teksten van Hamlet hoorbaar meemurmelde (overigens een stuk tekstvaster dan Burton), en in de pauze de kleedkamer van de titelrolvertolker bezocht met de droge tekst: 'My Lord Hamlet, may I use your lavatory?'. Ook geestig was het bezoek van acteur/regisseur John Gielgud, die na afloop van de voorstelling met Burton zou souperen, het een zeer beroerde voorstelling vond en geen zin had in een restaurant-scène met een ongetwijfeld beschonken Burton. Hij stak zijn hoofd om de hoek van de deur van Burtons kleedkamer met de woorden: 'Richard, dear boy, shall I go ahead, or wait untill you're better - I mean, ready?' Tien jaar later, in 1964, nam dezelfde John Gielgud het initiatief om Richard Burton in de rol van Hamlet te regisseren voor een tourneevoorstelling in Amerika, die zou eindigen in een grote serie in het Lunt-Fontanne Theater in New York. De film Cleopatra was net in première gegaan, het huwelijk van Richard Burton en Elisabeth Taylor was 'the talk of the town', Burton aasde op een volgroeide Hamletvertolking, als zoete wraak voor de Londense misgreep uit 1953. De voorstelling werd een triomf, liep achttien weken aan een stuk, de langst lopende Hamlet op Broadway. Newsweek schreef: 'Burtons timing is perfect, zijn bereik immens, deze Hamlet is ongewoon down-to-earth. Hij is geestig als je ernst verwacht, teruggetrokken als wij agressie vermoeden. Een monument voor de kunst van de acteur.' De producent Alexander Cohen waagde met deze Hamlet zelfs een experiment dat ongekend was in de relatie tussen toneel en beeldmedia: op 22 en 23 september 1964 stonden er televisiecamera's rondom de bare stage, er was een rechtstreekse beeldverbinding tot stand gebracht tussen het Lunt-Fontanne Theater en ongeveer duizend bioscopen verspreid over het hele land. Via Electronovision/Theatrofilm kon een veelvoud van de toeschouwers in het theater genieten van een live-Hamlet in modern kostuum door Burton. Gelukkig liep er een ampexband mee: de voorstelling is vijf jaar geleden op een videotape in de handel gebracht. Er was ook kritiek, verwoord door Walter Kerr in de New York Herald Tribune: 'Burton heeft alle kwaliteiten die voor een man als Hamlet nodig zijn. Behalve één: Mr. Burton is without feeling.' Het is wat zijn biograaf, Penny Junior, 'the very essence of Burton' noemde: dwars door alle rollen heen bleef je altijd Burton zien, hard, scherp, fel, nooit die aangeboren Keltische sentimentaliteit. Zo zag Emlyn Williams hem toen hij Burton in 1943 koos voor zijn eerste grote toneelrol: 'mooi, intelligent, onvergankelijk'. Zo speelde Burton zijn grootste rollen: de verbeten aartsbisschop van Canterbury in Becket (1964), een verfilming van Jean Annouilhs toneelstuk Becket ou l'honneur de Dieu; de gedesillusioneerde dubbelagent in The Spy Who Came In From The Cold (de anti-James-Bond-film van Martin Ritt uit 1966). En zo speelde Richard Burton ook zijn laatste rol, een van zijn mooiste ook, in 1984, Michael Ratfords verfilming van Orwell gelijknamige boek, gemaakt in het jaar waarin Burton stierf, 1984. O'Brien, de inquisiteur en partijman van Big Brother was hij daar, die opnieuw doende was alle passie uit een gekweld individu weg te snijden. Aan de regisseur schreef hij: 'I've been waiting twenty years to do a film without the "Richard Burton" voice.' Richard Burton stierf op 5 augustus 1984 in een ziekenhuis in Geneve aan een hersenbloeding. Tijdens de begrafenisdienst las zijn dochter Kate een tekst van zijn lievelingsdichter, de Welshman Dylan Thomas
FILMOGRAFIE: -------------------------------
The Last Days of Dolwyn (1949) - Gareth
Now Barabbas (1949) - Paddy
The Woman with No Name(1950) - Nick Chamerd
Waterfront(1950) - Ben Satterthwaite
Green Grow the Rushes (1951) - Robert 'Bob' Hammond
Celanese Theatre Televisieserie - Rol onbekend (Afl., Anna Christie, 1952)
My Cousin Rachel (1952) - Philip Ashley
The Desert Rats (1953) - Capt. 'Tammy' MacRoberts
The Robe (1953) - Marcellus Gallio
Demetrius and the Gladiators (1954) - Marcellus Gallio (Niet op aftiteling)
Prince of Players (1955) - Edwin Booth
The Rains of Ranchipur (1955) - Dr. Major Rama Safti
Alexander the Great (1956) - Alexander
The James Mason Show Televisieserie - Artiest (1956)
Bitter Victory (1957) - Capt. Leith
Sea Wife(1957) - Michael Cannon ('Biscuit')
The DuPont Show of the Month Televisieserie - Heathcliff (Afl., Wuthering Heights, 1958)
Sen noci svatojanske (1959) - Verteller
A Subject of Scandal and Concern (Televisiefilm, 1960) - George Holyoake
Ice Palace (1960) - Zeb Kennedy
Hallmark Hall of Fame Televisieserie - Caliban (Afl., The Tempest, 1960)
The Tempest (Televisiefilm, 1960) - Caliban
The Bramble Bush (1960) - Guy
The Fifth Column (Televisiefilm, 1960) - Rol onbekend
The Longest Day (1962) - Flight Officer David Campbell
Cleopatra (1963) - Marc Antony
The V.I.P.s (1963) - Paul Andros
Zulu (1964) - Verteller
Becket (1964) - Thomas à Becket
The Night of the Iguana(1964) - Rev. Dr. T. Lawrence Shannon
Hamlet (1964) - Hamlet
What's New, Pussycat (1965) - Man in stripclub (Niet op aftiteling)
The Sandpiper (1965) - Dr. Edward Hewitt
The Spy Who Came in from the Cold (1965) - Alec Leamas
Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966) - George
The Taming of the Shrew(1967) - Petruchio
Doctor Faustus (1967) - Doctor Faustus
The Comedians (1967) - Brown
Boom (1968) - Chris Flanders
Where Eagles Dare (1968) - Maj. Jonathan Smith, MC
Candy (1968) - MacPhisto
Staircase (1969) - Harry Leeds, Eigenaar Chez Harry
Anne of the Thousand Days(1969) - King Henry VIII
Mooch Goes to Hollywood (Televisiefilm, 1971) - Verteller (Niet op aftiteling)
Raid on Rommel (1971) - Capt. Alex Foster
Villain (1971) - Vic Dakin
Under Milk Wood (1972) - Verteller
Bluebeard (1972) - Baron von Sepper
Hammersmith Is Out (1972) - Hammersmith
The Assassination of Trotsky (1972) - Leon Trotsky
Divorce His - Divorce Hers (Televisiefilm, 1973) - Martin Reynolds
The Robe, de eerste film die ooit werd gefilmd in CinemaScope, ontving in 1953 vijf Oscar nominaties, waaronder Beste Film en Beste Acteur voor Richard Burton. Het bezielde verhaal, de spectaculaire muziek en de vele legendarische sterren waaronder Victor Mature en Jeans Simmons, maken The Robe tot één van de beste verfilmingen van bijbelse verhalen.
HET VERHAAL: ------------------------- 32 na Christus, Hij koopt de slaaf Demetrius en komt daarmee in conflict met de jonge Caligula, die hem gebiedt per gallei naar Jerusalem te gaan. Ondanks pogingen van Demetrius, doet hij niets voor Jezus van Nazareth die hij moet kruisigen. Als hij na deze daad de mantel van Jezus aanraakt krijgt hij nachtelang nachtmerries en hij zoekt Zijn volgelingen op.
Drama 135 minuten 1953 geregisseerd door Henry Koster met Richard Burton, Jean Simmons en Victor Mature
Yahoo! Movies heeft een flink aantal foto's online geplaatst uit Guillermo del Toro's Hellboy II: The Golden Army die 21 augustus hier in première gaat. De cast uit dit tweede deel bestaat o.a Ron Perlman, Selma Blair, Doug Jones, Luke Goss, Thomas Kretschmann, Anna Walton, Brian Steele, Roy Dotrice en John Hurt. Klik hier om de foto's te bekijken.
Michael Mann is druk bezig met zijn film Public Enemies, over de golf criminelen in de jaren 30. De boeven waren al volop gecast: Johnny Depp als Dillinger, Channing Tatum als Pretty Boy Floyd, Steven Dorff als Homer van Meter, Stephen Graham als Baby Face Nelson...Aan de politiekant was tot nu eigenlijk alleen nog maar Christian Bale als Melvin Purvis aanwezig.
Nu heeft de film echter ook een J.Edgar Hoover gevonden. Billy Crudup zal het FBI-hoofd spelen. Ook zal Stephen Lang te zien zijn als Winstead, de leider van de Texas Rangers die ook joeg op Dillinger en zijn gang.
Michael Mann is al volop bezig met het filmen van Public Enemies. Marion Cotillard speelt ook een rol, waarschijnlijk als gangsterliefje. Het script is van Ronan Bennett en Ann Biderman.
Machete was één van de neptrailers in het project Grindhouse van Robert Rodriguez en Quentin Tarantino, de film die in de VS flopte en in de rest wereld opgesplitst werd uitgebracht. Eerder kondigde Rodriguez al aan dat hij van de trailer een volwaardige film zou produceren. Nu heeft Danny Trejo, ster van de trailer en film, op de Horrorhound conventie in Indiana afgelopen weekend verteld dat Rodriguez ook de regie van de film op zich zal nemen. Trejo moedige mensen aan om de regisseur en diens Troublemaker Studio's lastig te vallen om de productie sneller op de rails te krijgen.
Daarnaast bleek uit zijn verhaal dat distributeur Dimension Films, die de film direct op DVD uitbrengt, plannen heeft voor een heuse trilogie, rekening houdend met hoe snel en goedkoop Rodriguez films kan maken.
Claire Danes (New York City, 12 april 1979) is een Amerikaanse actrice. Ze werd in 1994 bekend door haar hoofdrol in de televisie serie My So-Called Life, waarvoor ze een Golden Globe Award won en een Emmy nominatie kreeg. Kort na My So-Called Life maakte ze de overstap naar het witte doek en speelde onder andere in Little Women en William Shakespeare's Romeo and Juliet.
Danes heeft relaties gehad met onder andere Matt Damon (1996), Ben Lee (2003-2004) en Billy Crudup (2004-2006).
Land: Verenigde Staten (2008) | Kinderen toegelaten Première: 16 April 2008 | Duur: 111 minuten Regie:Michael Haneke Met:Naomi Watts, Tim Roth, Michael Pitt Genre:Thriller Web:Officiële website, Nederlandstalige website
Georg, zijn vrouw Anna en hun jonge zoon Georgie, zijn op weg naar hun buitenverblijf aan de meren. Zachte klassieke muziek in de wagen, de zon schijnt, de buren staan al in de tuin om hen te begroeten. De volgende dag zullen ze samen golfen. Alles is perfect. Het gezin heeft geen flauw besef van het vreselijke spelletje dat hen te wachten staat wanneer twee ogenschijnlijk nette jonge mannen hen om een pak eieren komen vragen
HET VERHAAL: -------------------------- Anno 16de eeuw. Catharina van Aragón (Ana Torrent), Henrys vrouw, slaagt er niet in om haar man een zoon te baren. In de hoop de belabberde familiestatus op te krikken, besluit de hertog van Norfolk (David Morrissey) daarom zijn nichtje Anne aan de koning te presenteren. Maar waar het hart spreekt, zwijgt het verstand: Henry wordt verliefd op haar getrouwde zusje Mary. De ganse familie Boleyn wordt daarop aan het hof gesommeerd. Als Mary echter zwanger blijkt, keren Henrys gevoelens voor haar zich om tot diepe onverschilligheid. Om toch nog in de gratie van de koning te staan, laat de hertog van Norfolk daarom Anne (die in het geheim met de getrouwde hertog van Northumberland was gehuwd) terugkeren uit Frans ballingschap. Henry laat nu zijn oog vallen op Anne, die zich van haar kant echter gereserveerd opstelt. Kijken mag, aankomen niet. Tenminste, zolang hij niet van zijn vrouw wil scheiden om Anne te huwen.
BESPREKING: ------------------------ Het is een behoorlijk modern advies voor een 16de-eeuwse hofdame. Historische films verraden veel over de tijd waarin ze gemaakt zijn, en The Other Boleyn Girl is geen uitzondering. Het verhaal over de zussen Anne en Mary Boleyn is doorspekt met 21ste-eeuwse inzichten over liefde en familiebanden.De film, naar de gelijknamige bestseller van Philippa Gregory, neemt wel vaker een loopje met de geschiedenis. Storend is dat niet, want regisseur Justin Chadwick heeft een duidelijke agenda. Anne en Mary zijn hedendaagse heldinnen, gevangen in het vrouwonvriendelijke hofleven van de Engelse koning Henry VIII.Op verzoek van hun vader, uit op aanzien en fortuin, delen allebei zijn dochters het bed met de koning. Hoewel de zachtaardige Mary (Scarlett Johansson) Henrys favoriet lijkt, schopt Anne (Natalie Portman) het uiteindelijk tot koningin.Afwisselend zijn ze het andere meisje uit de titel: wanneer het Mary goed gaat, zit het Anne tegen en andersom. Baren is hun voornaamste taak, want Henry wil boven alles een zoon.De zusjes zijn de tegenstribbelende pionnen in een hachelijk spel om de macht. Intriges en verraad zijn dagelijkse kost aan het hof; de gunst van de koning wordt even vlot verleend als weer ingetrokken, waarna er meestal koppen rollen.Fraaie kostuums en decors, een goed doortimmerd scenario en de degelijke regie van Chadwick maken The Other Boleyn Girl tot een onderhoudend schouwspel. Echt glans krijgt de film door Portman en Johansson, twee van de intelligentste actrices van hun generatie. In een serie ingehouden, maar sprankelende confrontaties bewijzen zij hun talent.
Genre: Drama Speelduur: 1u55 Regisseur: Justin Chadwick Acteurs: Eric Bana, Scarlett Johansson, Natalie Portman, Kirsten Scott Thomas, Jim Sturgess
George Clooney en Renee Zellweger in 'Leatherheads'.
Filmbazen krabben zich in het haar nadat de langverwachte nieuwe film van George Clooney, 'Leatherheads', flopte tijdens het openingsweekend. De komedie, met Clooney in de hoofdrol en tevens in de regisseursstoel, had nochtans een agressieve marktetingcampagne gekend.
'21' Maar 'Leatherheads' bracht aan de box office slechts 13,5 miljoen dollar op en moest de eerste plaat aan Kevin Spaceys film '21' (met de remix van het Stonesnummer 'You Can't Always Get What You Want gemaakt door Soulwax, nvdr) laten.
"Jammer voor George" De bazen van Universal Studios vrezen nu dat 'Leatherheads', die 58 miljoen kostte, niets zal opbrengen. Woordvoerder Nikki Rocco in de New York Daily News: "Het is jammer voor George. Het is een opperbeste kerel en hij heeft tonnen regisseertalent. Ik wou dat ik kon zeggen wat er foutgelopen is". (bang/lb)
Hebben we hier te maken met de toekomst van online filmposters? Wij vinden het resultaat in ieder geval zeer geslaagd. Ga met je muis over de afbeelding en klik-sleep om het 3D effect te zien.
Henry Lee Hopper, het derde kind van Dennis Hopper (uit diens vierde huwelijk), gaat de hoofdrol spelen in Wes Cravens nieuwste horrorfilm 25/8, een film over zeven tieners die in de schaduw van een op hun geboortedag vermoedelijk overleden seriemoordenaar leven. De film speelt zich gedurende één dag af, terwijl een mysterieus figuur achter de jongeren aanzit. Andere castleden zijn Shareeka Epps (Half Nelson), Denzel Whitaker en Emily Meade. Craven castte onbekende jonge acteurs zodat van te voren niet duidelijk zou worden wie van de tieners het einde van de slasher zou halen.
Empire Online heeft de hand weten te leggen op drie nieuwe foto's uit de film Valkyrie onder regie van Bryan Singer (The Usual Suspects, X2, Superman Returns). De film gaat over het complot van 20 juli 1944 waarin een moordaanslag op Adolf Hitler wordt gepland. Tom Cruise speelt Claus Schenk von Stauffenberg, de leider van het complot. Het is de eerste Amerikaanse film waarin Carice van Houten te zien is zij speelt de echtgenote van Cruise. De cast bestaat verder uit o.a Kenneth Branagh, Bill Nighy, Patrick Wilson, Stephen Fry, Tom Wilkinson, Eddie Izzard, Halina Reijn, Kevin McNally, Christian Berkel, Terence Stamp en David Schofield. De Nederlandse première is op 9 oktober.
Achter het masker van Jason (uit de Friday the Thirteenth-reeks) hebben al vele acteurs gezeten. Meest recentelijk was dit Ken Kirzinger, die de moordlustige Jason speelde in Freddy vs. Jason. En nu is bekend geworden dat in de volgende film uit de reeks acteur/stuntman Derek Mears de rol op zich zal nemen.
Mears speelde recentelijk ook een grote rol in The Hills Have Eyes 2, en deed stunts voor o.a. Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest en Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull.
In de nieuwe film, die door Marcus Nispel za worden geregisseerd, neemt Jared Padalecki (Supernatural, Dean uit Gilmore Girls, House of Wax) de hoofdrol op zich.
Robert Selden Duvall (San Diego (Californië), 5 januari 1931) is een Amerikaans film- en televisieacteur.
Levensloop
Hij is de zoon van William Howard Duvall, een admiraal bij de United States Navy. Zijn moeder is een afstammeling van Robert E. Lee, een belangrijk Geconfedereerde generaal uit de Amerikaanse Burgeroorlog.
Na zijn opleiding aan Principia College te Elsah, Illinois te hebben afgerond in 1953 ging hij bij het Amerikaanse leger. Hij diende een jaar in de Koreaanse Oorlog, van 19 augustus 1953 tot 20 augustus 1954. Hij kreeg tijdens zijn diensttijd de rang Private First Class en werd onderscheiden met de National Defense Service Medal.
Duvall volgde vanaf 1955 een theateropleiding aan de Neighborhood Playhouse theaterschool te New York, onder Sanford Meisner. Rond die tijd bouwde hij een vriendschap op met de eveneens beginnende acteurs Dustin Hoffman en Gene Hackman. Duvall en Hoffman waren een tijd lang kamergenoten. Om geld te verdienen heeft hij gewerkt op een postkantoor, maar hij nam ontslag na zes maanden.
Carrière
Na zijn studie aan de Neighborhood Playhouse werkte Robert Duvall in theatergezelschappen en off-Broadway. Zijn filmdebuut maakte Duvall als Boo Radley, de zwakbegaafde buurman van Gregory Peck, in To Kill a Mockingbird uit 1962. Hij speelde in die tijd voornamelijk in theaterstukken, onder andere als havenarbeider in het off-Broadway stuk A View from the Bridge, waarvoor hij in 1965 een Obie Award won. Hij vond al gauw werk als karakteracteur in televisiestukken en films, waaronder The Chase (1966) tegenover Marlon Brando, Robert Altmans Countdown (1968) en Francis Ford Coppola's The Rain People (1969). In beide laatste films speelde hij samen met James Caan. In de films uit deze tijd toonde hij zich een veelzijdig acteur, die geheel in personages kon verdwijnen, en hij werd al snel een van de meest gevraagde acteurs voor karakter- en ondersteunende rollen. Later kreeg hij grotere rollen, zoals in True Grit (1969) naast John Wayne. Hij was tevens de eerste Major Frank Burns in Robert Altmans filmversie van M*A*S*H uit 1970.
Duvall brak bij het grote publiek door met zijn rol van maffia-advocaat Tom Hagen in The Godfather uit 1972, waarvoor hij zijn eerste Oscarnominatie kreeg. In deze film werd hij herenigd met Caan, Brando en regisseur Coppola. Hij speelde de rol opnieuw in het vervolg uit 1974. In de jaren zeventig bouwde hij verder aan zijn carrière, met rollen in Network (1976) en in Coppola's Apocalypse Now (1979). Duvall maakte zich in de laatste film onsterfelijk met de tekst "I love the smell of napalm in the morning", dat tegenwoordig beschouwd wordt als een van de meest memorabele filmcitaten. Hij kreeg voor deze rol zijn tweede Oscarnominatie. In 1981 kreeg hij een derde Oscarnominatie voor The Great Santini. Twee jaar later won hij daadwerkelijk de Academy Award voor Beste Acteur voor zijn rol in de film Tender Mercies.
In 1983 regisseerde hij zijn eerste fictiefilm, Angelo My Love. In 1977 had hij al een documentaire geregisseerd. Hij heeft daarna nog twee films geregisseerd, het hooggewaardeerde The Apostle (1997) en Assassination Tango (2002). In beide films speelde hijzelf de hoofdrol. Voor zijn rol in The Apostle kreeg hij zijn vijfde Oscarnominatie.
Duvall is in die jaren actief gebleven in het theater. Hij verscheen tevens op televisie, waaronder in de miniserie "Ike" (1979), als Dwight D. Eisenhower, in de miniserie "Lonesome Dove" (1989) als Texas ranger Gus McCrae en in de televisiefilm Stalin (1992) als Jozef Stalin. Voor de laatste rollen won hij een Golden Globe. Ook was hij de voice-over in commercials voor Lexus.
In 2003 speelde hij zijn voorvader generaal Robert E. Lee in de film Gods and Generals. Datzelfde jaar was hij samen met Kevin Costner te zien in de western Open Range. Tijdens de opnames van de film brak hij enkele van zijn ribben toen hij van een paard afviel.
Zijn stem is te horen in de The Godfather-videogames.
Privé
Robert Duvall is viermaal getrouwd geweest:
Barbara Benjamin (1964-1975)
Gail Youngs (1982-1986)
Sharon Brophy (1991-1996)
Luciana Pedraza (2004-heden)
Hij scheelt precies 41 jaar met zijn huidige vrouw, de Argentijnse Luciana Pedraza. Beiden zijn op dezelfde dag jarig, 5 januari. Hij had al zeven jaar een relatie met haar toen ze trouwden op 6 oktober 2004.
Duvall is een aanhanger van de Republikeinse Partij, en kreeg in 2001 een persoonlijke uitnodiging om aanwezig te zijn bij de inauguratie van George W. Bush.
Een van zijn hobby's is de tango, en hij is hiervoor meerdere malen naar de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires gegaan. Hier heeft hij zijn huidige vrouw ontmoet, die zijn passie voor de dans deelt. De dans speelde een belangrijke rol in zijn film Assassination Tango uit 2002.
Prijzen en nominaties
Robert Duvall kreeg op 18 september 2003 een ster op de Hollywood Walk of Fame. In 2005 kreeg hij de National Medal of Arts toegewezen. Daarnaast heeft hij verscheidene prijzen en nominaties ontvangen, waaronder een Oscar en vier Golden Globes.
Academy Awards
1973 - Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol - The Godfather (genomineerd)
1980 - Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol - Apocalypse Now (genomineerd)
1981 - Academy Award voor Beste Acteur - The Great Santini (genomineerd)
1984 - Academy Award voor Beste Acteur - Tender Mercies (gewonnen)
1998 - Academy Award voor Beste Acteur - The Apostle (genomineerd)
1999 - Academy Award voor Beste Mannelijke Bijrol - A Civil Action (genomineerd)
BAFTA Awards
1973 - Beste Mannelijke Bijrol - The Godfather (genomineerd)
1978 - Beste Mannelijke Bijrol - Network (genomineerd)
1980 - Beste Mannelijke Bijrol - Apocalypse Now (gewonnen)
Golden Globes
1980 - Beste Mannelijke Bijrol in een Film - Apocalypse Now (gewonnen)
1984 - Beste Filmacteur, Drama - Tender Mercies (gewonnen)
1990 - Beste Acteur in een Miniserie of Film, speciaal gemaakt voor Televisie - "Lonesome Dove" (gewonnen)
1993 - Beste Acteur in een Miniserie of Film, speciaal gemaakt voor Televisie - Stalin (gewonnen)
1999 - Beste Mannelijke Bijrol in een Film - A Civil Action (genomineerd)
2007 - Beste Acteur in een Miniserie of Film, speciaal gemaakt voor Televisie - Broken Trail (genomineerd)
Filmfestival van Venetië
1981 - Pasinetti Award - True Confessions (gewonnen)
1985 - Pasinetti Award - The Lightship (gewonnen)
Emmy Awards
1989 - Beste Acteur in een Miniserie of Special - "Lonesome Dove", deel II "On the Trail" (genomineerd)
1993 - Beste Acteur in een Miniserie of Special - Stalin (genomineerd)
1997 - Beste Acteur in een Miniserie of Special - The Man Who Captured Eichmann (genomineerd)
Gouden Frambozen
1993 - Slechtste Bijrol - Newsies (genomineerd)
1996 - Slechtste Bijrol - The Scarlet Letter (genomineerd)
1996 - Slechtste Filmkoppel - The Scarlet Letter (genomineerd met Demi Moore en Gary Oldman)
Filmografie
Als acteur
To Kill a Mockingbird (1962) - Arthur 'Boo' Radley
Captain Newman, M.D. (1963) - Capt. Paul Cabot Winston
Nightmare in the Sun (1965) - Motorrijder
The Chase (1966) - Edwin Stewart
Countdown (1968) - Chiz
The Detective (1968) - Nestor
Bullitt (1968) - Weissberg
True Grit (1969) - Ned Pepper
The Rain People (1969) - Gordon
M*A*S*H (1970) - Maj. Frank Burns
The Revolutionary (1970) - Despard
THX 1138 (1971) - THX 1138
Lawman (1971) - Vernon Adams
The Godfather (1972) - Tom Hagen
Tomorrow (1972) - Jackson Fentry
The Great Northfield Minnesota Road (1972) - Jesse James
Joe Kidd (1972) - Frank Harlan
Lady Ice (1973) - Ford Pierce
Badge 373 (1973) - Eddie Ryan
The Outfit (1973) - Macklin
The Conversation (1974) - De regisseur (niet op aftiteling)
The Godfather: Part II (1974) - Tom Hagen
Breakout (1975) - Jay Wagner
The Killer Elite (1975) - George Hansen
The Seven-Per-Cent Solution (1976) - Dr. John H. Watson/Verteller
Network (1976) - Frank Hackett
The Eagle Has Landed (1976) - Col. Max Radl
The Greatest (1977) - Bill McDonald
The Betsy (1978) - Loren Hardeman III
Invasion of the Body Snatchers (1978) - Priest on Swing (niet op aftiteling)
Apocalypse Now (1979) - Lieutenant Colonel Bill Kilgore
The Great Santini (1979) - Lieutenant Colonel Bull Meechum
True Confessions (1981) - Tom Spellacy
The Pursuit of D.B. Cooper (1981) - Gruen
Tender Mercies (1983) - Mac Sledge
The Stone Boy (1984) - Joe Hillerman
The Natural (1984) - Max Mercy
The Lightship (1986) - Calvin Caspary
Belizaire the Cajun (1986) - The Preacher
Let's Get Harry (1986) - Norman Shrike
Hotel Colonial (1987) - Roberto Carrasco (Luca Venieri)
Colors (1988) - Officer Bob Hodges
The Handmaid's Tale (1990) - Commander
A Show of Force (1990) - Howard
Days of Thunder (1990) - Harry Hogge
Rambling Rose (1991) - Daddy Hilyer
Convicts (1991) - Soll
Newsies (1992) - Joseph Pulitzer
La peste (1992) - Joseph Grand
Falling Down (1993) - Detective Martin Prendergast
Geronimo: An American Legend (1993) - Chief of Scouts Al Sieber
Wrestling Ernest Hemingway (1993) - Walter
The Paper (1994) - Bernie White
Something to Talk About (1995) - Wyly King
The Stars Fell on Henrietta (1995) - Mr. Cox
The Scarlet Letter (1995) - Roger Chillingworth
A Family Thing (1996) - Earl Pilcher Jr.
Phenomenon (1996) - Doc Brunder
Sling Blade (1996) - Karls vader
The Apostle (1997) - Euliss 'Sonny' Dewey - The Apostle E.F.
The Gingerbread Man (1998) - Dixon Doss
Deep Impact (1998) - Capt. Spurgeon 'Fish' Tanner
A Civil Action (1998) - Jerome Facher
Gone in Sixty Seconds (2000) - Otto Halliwel
A Shot at Glory (2000) - Gordon McLeod
The 6th Day (2000) - Dr. Griffin Weir
John Q (2002) - Lt. Frank Grimes
Assassination Tango (2002) - John J. Anderson
Gods and Generals (2003) - Gen. Robert E. Lee
Open Range (2003) - Boss Spearman
Secondhand Lions (2003) - Hub
Kicking & Screaming (2005) - Buck Weston
Thank You for Smoking (2005) - Captain
Lucky You (2007) - L.C. Cheever
We Own the Night (2007) - Burt Grusinsky
Glad All Over (2008) - Rol onbekend (preproductie)
A Night in Old Mexico (2008) - Rol onbekend (aangekondigd)
The Last Full Measure (2009) - Frank Pitsenbarger (in productie)
Als regisseur
We're Not the Jet Set (1977)
Angelo My Love (1983)
The Apostle (1997)
Assassination Tango (2002)
Video/DVD
Waylon Jennings: America (1986) - Dokter
The Godfather Trilogy: 1901-1980 (1992) - Tom Hagen
Televisie
Televisieseries
Armstrong Circle Theatre - Berks (Afl. The Jailbreak, 1959)
Playhouse 90 - rol onbekend (Afl. John Brown's Raid, 1960)
Armstrong Circle Theatre - rol onbekend (Afl. Positive Identification, 1960)
Great Ghost Tales - William Wilson (Afl. William Wilson, 1961)
Naked City - Lewis Nunda (Afl. A Hole in the City, 1961)
Cain's Hundred - Tom Nugent (Afl. King of the Mountain, 1961)
Route - Roman (Afl. The Newborn, 1961)
Route 66 - Arnie (Afl. Birdcage on My Foot, 1961)
The Defenders - Al Rogart (Afl. Perjury, 1961)
Shannon - Joey Nolan (Afl. The Big Fish, 1961)
Naked City - Francis L. Childe (Afl. The One Marks Hot Gives Cold, 1962)
Naked City - Johnny Meigi (Afl. Five Cranks for Winter...Ten Cranks for Spring, 1962)
Alfred Hitchcock Presents - Bart Collins (Afl. Bad Actor, 1962)
Naked City - Barney Sonners (Afl. Torment Him Much and Hold Him Long, 1962)
The Untouchables - Eddie Moon (Afl. Blues for a Gone Goose, 1963)
Route 66 - Lee Winters (Afl. Suppose I Said I Was the Queen of Spain, 1963)
The Fugitive - Eric Christian (Afl. Never Wave Goodbye: Part 1 & 2, 1963)
The Twilight Zone - Charley Parkes (Afl. Miniature, 1963)
The Virginian - Johnny Keel (Afl. The Golden Door, 1963)
Stoney Burke - Joby Pierce (Afl. Joby, 1963)
Arrest and Trial - Morton Ware (Afl. The Quality of Justice, 1963)
The Defenders - Luke Jackson (Afl. Metamorphosis, 1963)
The Outer Limits - Louis Mace (Afl. The Chameleon, 1964)
Kraft Suspense Theatre - Harvey Farnsworth (Afl. Portrait of an Unknown Man, 1964)
The Outer Limits - Adam Ballard (Afl. The Inheritors: Part 1 & 2, 1964)
The F.B.I. - Joseph Maurice Walker (Afl. The Giant Killer, 1965)
The Fugitive - Leslie Sessions (Afl. Brass Ring, 1965)
Voyage to the Bottom of the Sea - Zar (Afl. The Invaders, 1965)
Combat! - Karl (Afl. The Enemy, 1965)
The Defenders - Bill Andrews (Afl. Only a Child, 1965)
Bob Hope Presents the Chrysler Theatre - Frank Reeser (Afl. Guilty or Not Guilty, 1966)
The F.B.I. - Johnny Albin (Afl. The Scourge, 1966)
Combat! - Peter Halsman (Afl. Cry for Help, 1966)
Hawk - Dick (Afl. The Theory of the Innocent Bystander, 1966)
Felony Squad - Albie Froehlich (Afl. Death of a Dream, 1966)
Shane - Tom Gary (Afl. Poor Tom's A-Cold, 1966)
T.H.E. Cat - Scorpio (Afl. Crossing at Destino Bay, 1966)
The Time Tunnel - Raul Nimon (Afl. Chase Through Time, 1967)
T.H.E. Cat - Laurent (Afl. The Long Chase, 1967)
Combat! - Michel (Afl. The Partisan, 1967)
Cimarron Strip - Joe Wyman (Afl. The Roarer, 1967)
The F.B.I. - Ernie Milden (Afl. The Executioners: Part 1 & 2, 1967)
The Wild Wild West - Dr. Horace Humphries (Afl. The Night of the Falcon, 1967)
Run for Your Life - Richard Fletcher (Afl. The Killing Scene, 1968)
Judd for the Defense - Raymond Cane (Afl. Square House, 1968)
The F.B.I. - Joseph Troy (Afl. The Harvest, 1968)
The Mod Squad - Matt Jenkins (Afl. Keep the Faith, Baby, 1969)
The F.B.I. - Gerald Wilson (Afl. Nightmare Road, 1969)
The Godfather Saga (miniserie, 1977) - Tom Hagen
Ike (miniserie, 1979) - Gen. Dwight D. Eisenhower
Lonesome Dove (miniserie, 1989) - Augustus 'Gus' McCrae
Saturday Night Live - Verschillende rollen (Afl. Garth Brooks, 1998)
Televisiefilms
Fame Is the Name of the Game (1966) - Eddie Franchot
Cosa Nostra, Arch Enemy of the FBI (1967) - Ernie Milden
Flesh and Blood (1968) - Howard
Ike: The War Years (1978) - Gen. Dwight D. Eisenhower
The Terry Fox Story (1983) - Bill Vigars
Apocalypse Pooh (1987) - Gopher (stem)
Stalin (1992) - Josef Stalin
The Man Who Captured Eichmann (1996) - Adolf Eichmann
Broken Trail (2006) - Prentice Ritter
Computerspellen
The Godfather: Mob Wars (2006) - Tom Hagen (stem)
The Godfather: The Don's Edition (2007) - Tom Hagen (stem)
The Godfather: Blackhand's Edition (2007) - Tom Hagen (stem)
Sydney Wells (Jessica Alba) is een talentvolle violiste die sinds een tragisch ongeval in haar kindertijd blind is. Na een operatie waar ze al gans haar leven op wachtte krijgt ze haar zicht terug. Met de hulp van haar dokter en de steun van haar oudere zus leert Syndey zich aanpassen aan haar herstelde zicht. Maar Syndeys geluk is van korte duur wanneer ze schimmige en schrikwekkende beelden begint te zien. Zijn deze het gevolg van Sydneys geest die zich tracht aan te passen aan de nieuwe situatie of gaat het hier om echte beelden? Terwijl Sydneys familie en vrienden beginnen te twijfelen aan haar geestelijke gezondheid geraakt Sydney er stilaan van overtuigd dat haar anomieme oogdonor op één of andere manier een deur heeft geopend naar een angstaanjagende wereld die enkel zij kan zien.
