Ondertussen zijn we al twee weekjes terug in ons belgenlandje. 
Mensen vragen ons vaak of we 't alweer wat gewend zijn hier.  
Wel, wennen aan alles wat hier méér is dan in Afrika is niet zo moeilijk. Een lekker warme douche, het licht aandoen met een druk op een knop, een yoghurtje uit de koelkast halen, onze laptop op eender welk moment van de dag aan het stopcontact kunnen opladen, in de auto springen om vlug iets uit de supermarkt te halen, oneindig veel keuze hebben in de K in Kortrijk, 't zijn zaken die wel erg snel wennen. 
Wat minder snel gaat, is wennen aan alles wat hier minder is dan in Afrika: de enorme positieve manier van denken, alles dat zich altijd vanzelf oplost, mensen die elkaar spontaan, uitgebreid begroeten op straat, de grote 'gemeenschapszin' van de Tanzanianen (niemand staat er ooit helemaal alleen voor), de tropische temperaturen, de polé polé - mentaliteit (doe maar op 't gemak), afspreken 'ergens in de voormiddag' in plaats van 'stipt om 9.00 u.'... 

Ook veel andere dingen die we meemaakten zullen wij voor altijd met het Afrikaanse leven blijven associëren: mensen die in het midden van de markt hun roes uitslapen, moeders die hun kindjes in een cafeetje bij ons op de tafel komen zetten 'letten jullie maar een beetje op mijn kind!', in the middle of nowhere op de prachtige savanne twee super mooi uitgedoste massaivrouwen tegenkomen, uit respect geen foto willen nemen maar dan zelf gefotografeerd worden door de zotte smartphone die een van de vrouwen van onder haar kleed haalt...

Onze stage in Sarakasi Ya Vijana in Tanzania is een ongelooflijke ervaring geweest die ons de rest van ons leven zal bijblijven.
We zijn enorm dankbaar dat we de kans gekregen hebben om Tanzania en Afrika op deze manier te leren kennen.
We zijn uit Mto wa Mbu teruggekomen met een koffer vol levenslessen, onvergetelijke herinneringen en vriendschap.


We willen heel graag nog enkele mensen bedanken:

Familie, vrienden, buren, medestudenten, vrienden uit de scouts, collega's van onze ouders, buren van grootouders, vrienden van vrienden van vrienden...
Iedereen die ons op welke manier dan ook gesteund heeft om naar Sarakasi Ya Vijana te vertrekken en 
om daar ons steentje te kunnen verleggen op aarde:
Bedankt voor het kopen van wafeltjes of truffeltjes (hopelijk vond je ze lekker!) bedankt om naar het buurtfeest te komen, bedankt voor de geldinzamelacties, een énorm 'dikke merci' voor alles!

Bedankt ook aan de fervente bloglezers! We vonden 't heel erg leuk om te weten dat onze blog door zovelen gelezen werd! Dank jullie wel!  
 

Bedankt aan de begeleiders vanuit VIVES, speciaal aan mevrouw Vergeylen voor de steun en de enorm vriendelijke begeleiding!
Hogeschool VIVES: bedankt voor deze enorm leerrijke kans! We hopen dat nog vele VIVES-studenten na ons ook van deze stagemogelijkheid kunnen genieten.

Bedankt Stichting Twiga, Sarakasi Ya Vijana, Mieke, Anne, alle medevrijwilligers en bezoekers, de mama's, bewakers, de klusjesmannen, de teachers... Een dikke knuffel en tot weerziens, badaj!

En dan nu, met een traantje in de ogen:
Bedankt mama, bedankt papa, bedankt mémé, bedankt oma, bedankt opa,bedankt tante Lanneke, bedankt Wout, bedankt tantes en nonkels, bedankt neven en nichtjes! 
Dank jullie héél érg wel, om ons te steunen in dit onvergetelijke avontuur dat we nooit of nooit zullen vergeten!

Melissa en Lore

PS:

Melissa,

Ook jij heel erg bedankt, we hebben samen heel wat gelachen, geweend, met tranen in onze ogen van ontroering, traantjes in de ogen door een slappe lach, tranen in de ogen, gewoon omdat de andere met tranen in de ogen zat. 
‘k Had deze reis met niemand anders willen en kunnen maken.

Remember: Friendschip, not the smile-sweetly-across-the-garden kind. 
Friendship that comes from a million late-night conversations… 
from laughing, agreeing and disagreeing together… 
from having each other’s backs but never ever whispering behind them. 
A one-of-kind friendship, so deep, that sometimes it hurts. That kind of friendship you’ll find in…
                                                                     Pearly Bay Sweet Rosé  ;)  (En in jou… Dank je voor de onvergetelijke reis!)

 Liefs, Lore

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Liefste familie, vrienden, fervente bloglezers,

Woensdag 7 mei … ‘Naar huis!’ zoals op onze Afrikaanse kalender stond. 
‘The rain is still raining’ zei Peter van ’t hotel, toen we onze koffers namen om uit het hotel te vertrekken. Vanuit een nat Arusha vertrokken we met de taxi naar het busstation.  
Daar namen we afscheid van Jaap en Lidy, onze Nederlandse pseudo-ouders, én super leuke mensen. 
Na vijf uur op een busje, rijdend door het prachtige Afrikaanse landschap en minder prachtige Afrikaanse steden 
kwamen we aan op de luchthaven van Nairobi. We hadden de raad gekregen om vooral niet uit de luchthaven te komen voor de veiligheid. We haasten ons dus, na een laatste keer Afrikaanse lucht opgesnoven te hebben, de vertrekhal in. 
Om 3.40 uur steeg het vliegtuig op richting Istanbul. Daar wachtten we een uurtje of twee op het volgend vliegtuig: richting Brussel!

Na de lange reis werden we in Brussel verrast door een heus welkomstcomité. 
O, wat waren we blij om iedereen terug te zien!!  
Bedankt aan iedereen voor de ongelooflijk warme thuiskomst! 

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Jambo, dit voor de voorlaatste keer! J

Dit was onze laatste week op het terrein van Sarakasi Ya Vijana. We willen jullie nog even in het kort een zicht geven op wat we hier nog allemaal uitgespookt hebben!

Maandag was voor ons een drukke dag zoals jullie al al gelezen hebben! Ook dinsdag werd voor ons een drukke dag. We gingen terug naar het ziekenhuis met Daudi ( voor de fervente bloglezers: het jongetje die al eerder ziek werd (Brucellose)). Begin deze week bleek het terug achteruit te gaan met het kleine mannetje dus besloten we om geen risico’s te nemen en hem terug naar het ziekenhuis te brengen. In het Fame ziekenhuis in Karatu werd het terug een routineonderzoek. Daudi moest bij de dokter, daarna werd bloed genomen. En ja, hoe verwacht je het hier in Afrika? Na een grote 2 uur wachten wisten we de bloedresultaten! Goed en slecht nieuws! Het goede nieuws, Daudi bleek kerngezond te zijn aangezien zijn bloedwaarden, het slechte nieuws: waarom voelt hij zich dan niet goed? Dokter Luigi ( een Italiaanse arts zonder grens) stelde voor om extra onderzoeken te doen op sikkelcelanemie, later moesten we dan bellen om de resultaten te weten te komen. Die latere resultaten bleken negatief te zijn, dus terug GOED NIEUWS! S’avonds aten we samen met Mieke, Lydie ( zus van Mieke) & Jaap ( onze grote vriend, dat mag je best letterlijk nemen). Het was supergezellig!

Woensdag hebben we een rommeldagje gehad, onafgewerkte zaken kregen een plaatje. Zelf de organisatie van onze koffer werd een feit!

Ook op 1 mei houden wij wel wat van VAKANTIE! We waanden ons even in het paradijs… We gingen gaan zwemmen in de Serena lodge, wat is het daar onbeschrijfelijk mooi! Naast het lekkere eten, het verfrissende zwembad en het adembenemend zicht hadden we ook leuk gezelschap! Jaap & Lydie vergezelden ons de hele dag… We hebben zelf West-Vlamingen ontmoet, “mogow se ”.

Vandaag was het FRIETdag! We hadden al voor ons vertrek ons afscheidsfeestje gepland… We wisten al 3 maanden dat op de laatste vrijdag dat we hier waren er frietjes gemaakt gingen worden voor de kindjes, bewakers en natuurlijk de mama’s! Met dank aan onze leuke mammies en pappies hadden we frietzakken en plastic vorkjes ter beschikking! Wat stonden de kindertjes versteld! Ze vonden dit werkelijk zo LEUK! Net als wij, na 12 kg frieten bakken ( ook zelf geschild tevens!) waren ze blij met hun puntzakje vol friet! Wij kunnen met een leuke herinnering hier vertrekken!

Last but NOT least…

Ondanks dat:

• We volstaan met muggenbeten… ( Mto wa Mbu ( rivier van de muggen) heeft zijn naam niet gestolen!)

• We 3 maanden de koude douche getrotseerd hebben…

• We 3 maanden ons afgevraagd hebben: wie er nu weer het laatste velletje toiletpapier genomen had…

• Witte T-shirts niet meer zijn wat ze zijn geweest….

• De hagelslag al gesneuveld is…

• Er een schimmel op Melissa haar gezicht groeit…

• Lore zwaar allergisch is aan jutezakken ( bovenaan) het plafond…

   

ZULLEN WE HET HIER HEEL ERG MISSEN!

Tot de volgende & nogmaals bedankt aan de vele volgers!

Dikke knuffel

MELO! xxx

Ps: Het zal vanuit België zijn!

02-05-2014, 17:49 geschreven door Melissa&Lore  

Deze morgen trokken we met acht Susiekinderen naar school.  
We hadden met hen afgesproken na ’t ontbijt op het Sarakasiterrein. 
Mwanaid kwam niet omdat haar mama weer ziek is, Obama is zelf nog altijd ziek... 

We hielpen ze in hun gloednieuw uniform en blinkende nieuwe schoentjes. 
O, wat waren ze trots als ze daarna in de grote spiegel keken...en wij al even trots op hen!!!
Nadat we ze allemaal een knuffelbeertje gegeven hadden kropen we allemaal samen in de bajaj van Kimmethi… 
Topdag! 

Bijlagen:
Blog 14.png (469.4 KB)   

Pasen! Tijdens de paasdagen genoten we van alle beetjes zonnestralen die tevoorschijn kwamen. Ons doel: er na de regenperiode toch een beetje uitzien alsof we drie maanden in Afrika gewoond hebben. Dinsdag zat het verlengde weekend er op. Het Sarakasiterrein werd weer gevuld met voetballende jongens en giechelende meisjes. De nuserykindjes hadden deze week een weekje vrij. Geen uber schattige peuters die ons ’s morgens met open armen tegemoet kwamen lopen dus. Vorige week gaven we bijlessen aan de oudere kinderen. Deze week was voor hen vooral bedoeld als echte vakantie . Geen lessen, geen bijles, gewoon doen waar ze zin in hadden. We speelden kaartspelletjes met hen, met de meisjes speelden we van ‘kapperszaak’… We namen ook wat tijd om aan ons stageportfolio voor school te werken. Natuurlijk bleef ook het Susieproject elke dag op de agenda staan. Deze week voelde met het Susieproject aan als de laatste week voor de grote vakantie. Volgende week maandag komen de kindjes niet meer hiernaartoe, maar gaan ze voor ’t eerst naar school. We vulden de laatste week met hen dan ook met heel leuke activiteiten.

Op woensdag werkte Melissa verder aan ’t portfolio terwijl Lore met mama Flora de mama van Barnotti en Johanna van het eerste Susieproject ging opzoeken. Dit omdat de mama nog altijd het schoolgeld voor haar twee zonen moet betalen. Toen Lore weer op het terrein was begonnen we met het schilderen van een tweede, nieuw Twigabord. Na de middag was het tijd om les te geven aan de Susiekindjes. Dat was het plan toch… er was geen enkel kindje op het terrein te bespeuren. ‘Iedereen vakantie, wij dus ook’ moeten ze gedacht hebben. Na enkele telefoontjes kwamen er na een tijdje toch kindjes opdagen. Er was nog net genoeg tijd om de hele kinderbanda onder een laagje stoepkrijt te steken. Na de les kwam Mieke, onze coördinator terug van haar uitstap naar Arusha en Moshi. Ze had een verrassing mee: het langverwachte pakketje uit België! Een hele grote doos vol speelgoed voor de kindjes, voetballen voor de jongens ( O, wat zijn ze daar blij mee!), super schattige kousjes voor baby'tjes uit de buurt, leuke T-shirtjes om op te tekenen voor de Susiekindjes, en voor ons… HAGELSLAG!!! Nam nam nam nam nam!

Op donderdag, na een heerlijke boterham met hagelslag, werkten we ’t Twigabord verder af. Na de middag ging Melisssa naar Mwalimu Anna om curricula te halen en de laatste puntjes op de ‘i’ te voor zetten. Met de Susiekindjes begon Lore aan hun T-shirtjes. Amai, wat vonden ze dat erg leuk om te doen!  Het tweede deel van de middag skypeten we samen met de Susiekindjes met het klasje van de mama van Lore: het eerste leerjaar van de Basisschool van Kooigem. De Susiekindjes vonden dit fantastisch! De kindjes uit Kooigem konden ‘Jambo’ zeggen in het Swahili, ze konden tellen in het Swahili en ze zongen ‘Vrolijke vrienden’ voor ons, waarna wij het liedje ‘Kilimanjaro’ voor hen zongen. Super! 

Op vrijdagochtend gingen voor de laatste keer naar Mwalimu Anna. Lore had ook nog wat doelen op te schrijven en we wilden graag afscheid nemen. Headteacher Charles was er niet, dus zullen we volgende week toch nog eens moeten terug gaan. Na het bezoek aan de school brachten we we een bezoek aan de familie van Obama. Obama was gisteren niet naar Sarakasi gekomen en zou vandaag ook niet komen omdat hij ziek is. We hadden zelf een T-shirtje gemaakt voor hem met een giraf op en wilden dit tijdens het ziekenbezoek aan hem afgeven. Jammer genoeg was Obama zelf niet thuis, maar zijn oma (Bibi Obama) was even vriendelijk en gastvrij als altijd! Op de terugweg kwamen we voorbij de huisjes van Nurserykindjes Gideon en Angela. Ze kwamen ons allebei van ver tegemoet gelopen met open armen. Een blij weerzien! Na de lunch was ’t tijd voor de allerlaatste Susieles. Eerst maakten we grote schilderijen, daarna gingen we helemaal los op het nummer ‘my sweety sweety number one’. Van een enorm toffe les gesproken, ’t was super leuk! Na de laatste instructies van mama Flora over maandag, de eerste schooldag voor deSusiekindjes, vertrokken ze naar huis. Zij even enthousiast als altijd, wij stiekem met een traantje in ons ogen. Wat zijn die kindjes veranderd in de maanden dat we ze hier kenden. Ze veranderden van kinderen die niet eens op een stoel konden zitten, tot kindjes die ‘thank you’ zeggen als je ze iets geeft, ze begroeten iedereen die de klas binnenkomt super beleefd, ze kunnen samenwerken, komen voor elkaar op,… Stuk voor stuk superleuke kindjes! Na ’t afscheid gingen we voor de tweede keer op babybezoek bij Maritini en zijn vrouw. We brachten hen babykousjes uit onze doos. Ze waren erg blij met de kousjes en de baby zag er superschattig uit! Wij kunnen er nog altijd moeilijk mee om om te zien in welke omstandigheden het jonge koppel en hun pasgeboren baby leven.

Zaterdag was voor de Tanzanianen, en ook voor ons, opnieuw een dag van Nationaal feest. We vierden de Unionday: de samensmelting van Zanzibar en Tanzania. In het Swahili: Mungani.

Zondag hadden we het lumineuze idee om een kerkdienst van de Anglicaanse kerk van coördinator William bij te wonen. We hadden gerekend op een dienst van ongeveer anderhalf uur. Wetende dat Afrikanen graag van een kort verhaal een lang, ingewikkeld verhaal maken, en dat ze van ‘Polé Polé’ (Swahili voor: ‘Ip’t gemak’) hun levensmotto gemaakt hebben, hadden we beter kunnen weten. We zaten maar liefst drie en een half uur in de kerk. Los daarvan was ’t wel héél erg leuk om dit eens meegemaakt te hebben. Na de kerkdienst vonden we dat we een plons in het zwembad hadden verdiend dus trokken we naar de Manyara Lodge. Daar namen we ook afscheid van iedereen voor we weggingen. Dit is tenslotte onze laatste zondag in Mto wa Mbu. ’s Avonds hoorden we dat de neef van Melissa: Alessandro, z’n eerste overwinning in de koers van dit jaar behaalde. Een dikke proficiat van ons allebei :) !!! 

Op naar onze laatste week bij Sarakasi Ya Vijana… Hoewel het afscheid hier zwaar wordt, iedereen thuis terugzien staat toch hoog op ons verlanglijstje!

Melissa en Lore

PS: Het internet hier is niet meer wat het geweest is… Vandaar nu pas een bericht op onze blog. 

28-04-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Maandagmorgen gaven we twee keer een uur bijles aan de Sarakasikinderen. Melissa gaf wetenschappen, Lore wiskunde. ’s Middags ging Melissa naar ’t dorp om in het postkantoor te vragen of er geen pakketje op ons lag te wachten en om fruit te kopen voor ’t project. Helaas, geen pakje uit België. Lore bleef in Sarakasi voor de Susiekindjes.

Dinsdag na ’t ontbijt zouden we weer bijles geven, maar er waren maar negen kinderen komen opdagen. Omdat die kinderen allemaal uit verschillende klassen kwamen beslisten we om handbal te spelen. ‘Ervaren’ handbalspeelster Mel coachte de kinderen tot professionals. We aten zoals elke dinsdag ougali. Geloof ons, gelukkig kennen we in België geen ougali. Een portie ‘sjiekongs in espe’ (voor de docenten communicative vaardigheden onder ons: witloof in ham). Met de Susiekindjes hebben we de getallenas uitgebreid tem. 20. Ze waren weer superlief vandaag! Om 15 u. moesten de kinderen alweer naar huis omdat we staffvergadering hadden over de (eventueel storende) cultuurverschillen tussen de vrijwilligers en de mama’s en de bewakers. Uit de vergadering leerden we dat de Tanzaniaanse regels eigenlijk helemaal niet verschillen van de Belgische: bij ons loop je ook niet in blote buik over de speelplaats…Tijdens het avondmaal kwam Laiser, de bewaker, vragen hoe ’t met ons ging. Na een lang gesprek over de voorbije dag sloot Laiser het gesprek af met: ‘You know that there is water coming out of your banda?’, waarna we ’t op een lopen zetten richting banda. Wij dachten eerst dat ’t een late één aprilgrap was, tot we ’t water inderdaad onder de voordeur van ons huisje zagen stromen. Er was iets mis met het toilet… Na een grote kuisactie konden we toch in een droge banda onder onze klamboe kruipen.

Woensdagochtend werkte Melissa verder aan het uittypen van lesvoorbereidingen terwijl Lore een uithangbord maakte voor de kerk van coördinator William.Na de lunch namen we afscheid van Mirjam. Zij trekt terug naar Nederland. ’s Middags werkte Melissa verder voor school, terwijl Lore de tijd van haar leven beleefde met de Susiekindjes. We speelden kruisvlag, level 2 (met getallen tem. 20 én met hindernissen!). Daarna hebben we samen nog wat verder geoefend op het schrijven en rekenen, dit keer met getallen tem. 20. Pita telde op tem. 20, dat is zo’n slim mannetje! 

Donderdagmorgen werden we opgeschrokken uit ons ochtendritueel. Dat gaat normaal als volgt: de wekker gaat om kwart voor acht. Daarna zeggen we ‘goeiemorgen’ en doen we alles zo rustig mogelijk aan tot we aan het ontbijt komen. Vandaag werden we in ons rustig ochtendritueel gestoord door een gil van Richella. Zij vertrekt vandaag op rondreis door Tanzania, om daarna naar huis te gaan. Ze was de laatste dingen in haar trekrugzak aan het stoppen, toen ze plots op iets ondefinieerbaars stootte. Toen ze keek wat ze in haar hand had zag ze: een slang! Opschudding alom! Toen iedereen na ’t ontbijt bekomen was van de opschudding en de spanning namen we afscheid van Richella. Vandaag waren er geen kinderen op het project omdat het Witte donderdag is. De mama’s, de klusjesmannen en de bewakers waren er wel. Er ging een heel toffe sfeer op het Sarakasiterrein :) ! Een beetje de sfeer die je ook voelt op een school, de laatste dag voor de vakantie. En dat is eigenlijk ook wat het hier is, want de komende weken is het vakantie. Niet elke dag, maar wel meestal. Vraag ons niet wanneer wel en wanneer niet, want wij weten het niet. Beter nog…niemand hier weet het precies. In de voormiddag deden we een grote kuisactie in onze banda. ’s Middags vertrokken we te voet naar Mto wa Mbu. Onderweg sprongen we binnen bij Daudi en zijn familie om hem nieuwe medicijnen te brengen. We zeiden ook nog even hallo aan mama Baraka en haar familie. ’t Plan was eigenlijk om naar Karatu te gaan om geld af te halen, maar een enorme regenbui en een enquête van een Amerikaanse studente over olifanten lieten ons onze plannen wijzigen. We kochten fruit en enkele souvenirs en reden daarna met Kimethi weer naar Sarakasi. ’s Avonds maakten we gebakken patatjes :) mmmm….

Vrijdag: Vandaag is het Witte donderdag. Of Goede vrijdag… of was het woensdag vandaag? We zijn een beetje ons gevoel voor tijd kwijt. ’t Enige wat we wel zeker weten is dat er vandaag geen kinderen op het project waren, geen mama’s, geen klusjesmannen, geen medevrijwilligers en zélfs geen coördinator. Mieke is voor enkele dagen de wijde Tanzaniaanse wereld ingetrokken om de streek wat te leren kennen. Wij bleven moederziel alleen achter op het project. Gelukkig waren er nog twee bewakers: Logol en Leeso, om ons te bewaken. Jammer genoeg kunnen ze ons niet beschermen tegen de muggen. Al hebben ze wel een noemenswaardige poging gedaan. Het plan voor deze vrije dagen was om geen plannen te maken want die lopen toch altijd anders. Hoewel, we hadden er wel op gehoopt om vandaag op ons luie gemakje in de zon te kunnen liggen aan ’t zwembad. De weergoden waren ons niet goed gezind. ’s Nachts was ‘t beginnen regenen en dat is niet meer opgehouden. We maakten van deze natte dag gebruik om een grote berg schoolwerk te verzetten. Een productieve dag die we afsloten met een lekkere self-made spaghetti en een leuk filmpje.

Zaterdag: 35 % kans op regen.. Dat moet toch wel lukken om naar ’t zwembad te gaan zeker? Noooot! Helaas. Volgens ons is alle neerslag die vandaag in Tanzania verwacht werd, in Mto wa Mbu uit de hemel gevallen. We besloten om naar Karatu te gaan om geld af te halen. Er was heel veel te zien onderweg. In Mto wa Mbu was een optocht aan de gang. In Karatu was een grote marathon georganiseerd ten voordele van malariabestrijding. We namen een kijkje bij de finish, waar de atleten een medaille in ontvangst namen. Het evenement zag er verrassend westers uit. We waren onder de indruk. Ook dachten we vandaag meermaals: ‘hooh, als we nu maar voor één keer als ‘niet-blanke’ over de straten konden lopen. We worden nog altijd erg veel als ‘Mzungu’ nageroepen. Op de markt kunnen we niet gewoon rustig rondkijken, van overal komen verkopers aangelopen: ‘support me!’. Kinderen zien ons aan als wandelende bankautomaten. Vervelend, maar tegelijk hartverscheurend. 

Om af te sluiten enkele wist-je-datjes:

Wist je dat…

… Tanzaniaanse muggen verzot zijn op Belgisch bloed?

… het internet hier meestal helemaal niet goed werkt?

… het internet hier heel af en toe net goed genoeg werkt om een aflevering van ‘De Kampioenen’ mee te pikken?

… er ons nog maar 20 dagen resten in Tanzania?

… voor jullie de paasvakantie bijna voorbij is?

… Lore weer helemaal genezen is, met dank aan daktari (dokter) Logol.

… Melissa niet zo goed bevriend is met de bajaj. ’t Is met blauwe plekken en al!

… we jullie allemaal erg missen :)?

We wensen iedereen een vrolijk en gezellig Pasen!

Ook een ‘dikke merci’ aan iedereen die onze blog zo op de voet volgt!

Ps: denk eens aan ons als jullie morgen een heerlijk, hartelijk, Belgisch stukje ‘sjokla’ eten. Firma Melo dankt u.

Dikke knuffel!

Melo(cake)

19-04-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Wat vliegt de tijd hier toch voorbij! Hoewel mensen hier zo weinig mogelijk doen in zoveel mogelijk tijd (terwijl mensen bij ons zoveel mogelijk doen in zo weinig mogelijk tijd) lijken de dagen hier dubbel zo snel te gaan als thuis. De maan is weer bijna vol. Vorig keer dat het terrein van Sarakasi en de savanne in onze achtertuin verlicht werden door een prachtige volle maan zeiden we: ‘volgende keer als de maan vol is gaan we bijna naar huis!’. En inderdaad. Het einde van onze stage komt dichter en dichterbij. We proberen er ondertussen gigantisch, enorm, fantastisch veel van te genieten!

Deze week was een erg drukke en een typisch Afrikaanse week. Dit wil zeggen: niets liep zoals gepland. De week startte met een vrije dag. Waarom er vandaag een nationale feestdag was is ons nog altijd niet heel erg duidelijk. ’t Heeft iets te maken met een belangrijke meneer die jarig is (denken we). We maakten er een Belgische qualitytime-dag van. Eerst deden we boodschappen in ’t dorp, daarna gingen we weer zwemmen in de lodge. Hoewel ’t zwembad overspoeld was met een grote familie uit India werd ’t toch een topdag. Toen we tegen de avond vanuit onze ligstoel donkere wolken op ons zagen afkomen, kwam de uitspraak ‘Jah, we zouden beter terugwandelen naar Sarakasi zeker?’ net iets te laat. Van ’t ene op ’t andere moment waren we kletsnat. We besloten om toch weer naar Sarakasi te wandelen (we waren toch al nat). Lopen over water, nu weten we dat het kan J! Een topdag, met als afsluiter heerlijke Belgische ‘klakoards’ en een enorm romantische (vrouwenfilm) op de laptop.

Dinsdag was een normale dag in Sarakasi. ’s Morgens deden we spelletjes met de Sarakasikinderen, werkten we het leerlingenvolgsysteem af voor de nurserykindjes en bereidden we de Susie-les van ’s middags voor. Met de Susiekindjes hebben we eerst geoefend op tellen, daarna gezongen (if you’re happy and you know it), een rups geschilderd om later een getallenas van te maken en daarna kruisvlag gespeeld. Of toch: kruisvlag beginnen spelen. We waren net begonnen toen de kleermaker kwam om de maten van de kindjes op te nemen. Binnen een paar weken kunnen ze voor de eerste keer hun schooluniformpjes aantrekken J! Wat zullen ze trots zijn J!

Na 16 uur gingen we naar ’t dorp om te kijken of er post was voor ons. We verwachten namelijk een pakketje uit België J! ’t Lijkt alsof ’t bijna 6 december is, vol spanning verlangen we tot ’t pakje aankomt in Mto wa Mbu. Helaas volgt ’t postkantoor ons niet erg in onze Sinterklaasgevoel, ’t kantoor is al elke keer gesloten geweest als we er langsgingen. Gelukkig kregen we vandaag ook super goed nieuws J! Babynieuws uit België! Marie-Lou, het nichtje van Melissa is geboren! Een hele dikke proficiat aan de mama, papa , pepe en meme J!

Op woensdag was ’t  feest op het Sarakasiterrein. Een man uit het dorp kwam lokale dans- en muziekles geven. Superleuk om mee te maken!  Na de lunch gingen we samen met Mieke, Mirjam en mama Carolina op babybezoek bij Nancé, het één week oude dochtertje van klusjesman Maritini. Het kindje was super schattig, al woog ze volgens ons niet meer dan twee kilogram. Toen we terugkwamen op het Sarakasiterrein was mama Flora net begonnen met lesgeven aan de Susiekindjes. (Lees: de kindjes schreven cijfers in hun schriftje terwijl mama Flora vanuit de zetel orders gaf.) We schreven samen nog wat verder en daarna deden de kindjes een eerste poging om hun naam te schrijven. Bij sommigen lukte het al erg goed J!

Donderdagmorgen gaven we drie keer 45 minuten bijles wetenschappen en wiskunde aan de Sarakasikinderen. Tijdens de lunch kregen vroegen onze medevrijwilligers of we zin hadden om de dag erna mee te gaan op Safari naar het Tarangire National Parc. Omdat op ons to do – lijstje nog altijd staat: ‘Olifanten zien’, en Tarangire toch wel bekend staat om het grote aantal te spotten olifanten, moesten we niet lang over het voorstel nadenken.

 ’s Middags gebeurde er iets formidabels J! Terwijl sommige Susiekindjes het nog altijd erg moeilijk hebben met schrijven van letters en cijfers, hebben Peter en Sophia optel- en aftreksommetjes gemaakt! Amai, hoera, feest, zó trots op hen J! Melissa was na de middag naar Mwalimu Anna gegaan om nog wat papierwerk in orde te brengen. Na de Susieles wandelde Lore met de kindjes mee naar huis .  Het plan was om verder te wandelen naar Mwalimu Anna, daar Melissa op te pikken en om samen verder te wandelen naar ’t dorp om de post nog eens te controleren. Zoals gezegd: niets loopt zoals gepland. Er was niemand in Mwalimu Anna om de papieren van Melissa in orde te brengen en ’t postkantoor was gesloten. ’s Avonds aten we bij ’t kampvuur, heel gezellig J!  

Vrijdag was ’t zover: op safari naar ’t Tarangirepark! De dag begon een beetje in mineur want ’t was helemaal geen mooi weer. We reden uren door ’t park voor we een echt safaridier zagen (aan vogeltjes geen gebrek). Gelukkig was de natuur die we in ’t park te zien kregen fantastisch mooi. Rond 14.30 uur wast ’t alweer tijd om, een beetje teleurgesteld, in de richting van de uitgang te rijden. Op enkele meters voor de poort van ’t park reden we met de jeep plots door een enorme troep bavianen. ’t Waren er wel zeker 200! Super om te zien. Toen we onze tocht richting uitgang verder zetten, zagen we niet één, niet twee, niet drie, niet tien, maar zeker 50 wilde olifanten! Hoera! Doel bereikt! Super! Zo werd ’t toch nog een dag om met een erg leuk gevoel aan terug te denken J!

Op zaterdag was er op Sarakasi een dag georganiseerd voor alle scholen in de buurt. De kinderen zouden luisteren naar gastsprekers, spelletjes spelen… Wij zouden vandaag ook aan deze dag meewerken, was het niet dat Lore ‘s morgens met een enorm griepgevoel was opgestaan. Bij de dokter werd malaria uitgesloten, goed nieuws dus. Uitzieken is de boodschap.

’s Avonds kregen we van de andere vrijwilligers de samenvatting van vandaag te horen. Die bevestigde alleen maar onze kijk op ’t Afrikaanse leven: ‘Hoewel een deel van de kinderen niet kwam opdagen en de begeleiders en gastsprekers véél te laat kwamen, werd ’t toch een superleuke dag!’

Heel veel groetjes en tot een volgende keer!

Melissa en Lore

Bijlagen:
Blog 12.png (446.5 KB)   

Jambo!

Bijlagen:
Blog 10.png (297.3 KB)   

Donderdag 27/03

Vandaag was een drukke dag. Samen met de andere vrijwilligers maakten we hutsepot met kip voor de mama’s, de bewakers en de kinderen. De meesten vonden ’t lekker! ’t Was leuk om hen ook eens iets van bij ons voor te kunnen schotelen! ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna om een overzicht te maken van de eindresultaten van de leerlingen. Hier wordt er met een echte ranking gewerkt: bovenaan de puntenlijsten staan de best presterende leerlingen, onderaan de punten van de slechtst presterende. De 5 leerlingen met de beste punten mogen op uitstap naar Lake Manyara... helemaal anders dan wat wij gewoon zijn! 
Lore bleef op Sarakasi voor de Susiekindjes. We maakten versierde mandjes, waar Kitty op het einde van de les snoepjes in deed bij wijze van afscheid. Ze vertrok vrijdag naar huis. ’s Avonds gingen we naar de masaimarkt in Kigongone. Mannen die in ’t midden van de markt hun roes uitslapen, van overal als ‘Mzungu’ geroepen worden, dokters in het midden van de markt met zelf gebrouwen middeltjes tegen alles wat je maar kan bedenken, duizend keer ‘Jambo’ roepen…een hele belevenis!

Vrijdag 28/03

Wat een dag… ’s Morgens na ’t ontbijt namen we afscheid van Kitty. Zij vertrok na drie maanden Sarakasi weer naar Nederland. Daarna zijn we met Daudi en Thomath naar ’t ziekenhuis van Mto wa Mbu getrokken. Met hen alle twee gaat ’t stukken beter, nzuri! 
Na de lunch gingen we samen met mama Nehema naar de begrafenis van de mama van Obama. Heel aangrijpend en bizar. Langs de ene kant helemaal anders dan bij ons: veel gelach, 5 priesters, hele mooie gezangen, gewoon thuis, zitten waar je een plekje op de grond kan vinden, heel kleurrijk… Langs de andere kant lijkt de begrafenis qua structuur wel heel veel op een Belgische begrafenis. We leven hier allemaal erg mee met Obama en z’n familie. 

Toen we terug op Sarakasi waren en de emoties wat hadden laten bezinken hadden we een halfweg evaluatiegesprek met Mieke. Ze is erg tevreden over ons werk hier, de evaluatie was dan ook positief! Wij zijn blij :) !

Zaterdag 29/03

Deze morgen gaven we de tweede les uit onze lessenreeks seksuele opvoeding. Hoewel we vandaag toch echt merkten dat de kinderen écht niet gemakkelijk over dit onderwerp praten, was de les toch erg geslaagd!

Zondag 30/03

Vandaag wandelden we naar de lodge waar we een hele middag genoten van de vrije dag. Naar de avond toe zagen we meer en meer donkere wolken op ons af komen. Meer en meer bliksemschichten verschenen in de lucht. ’t Was ondertussen al donker geworden, maar soms was ’t plots weer helemaal klaar door de bliksem. Na een tijdje kwam ook de regen aanzetten. Al is ‘enorme stortbui’ toepasselijker! We hadden zo iets nog nooit meegemaakt, heel spectaculair om te zien! Toen we na ’t avondeten naar onze banda (ons huisje) teruggingen waren we na twee seconden in de regen van boven tot onder doorweekt, zoals je wel kan zien op de foto!

Maandag 31/03

Vandaag weer een normale weekdag… 
’s Morgens wat helpen waar hulp nodig is en onze lessen voorbereid. ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna. Normaal hebben de kinderen er nu vakantie en komen ze voor bijlessen naar Sarakasi, maar we hebben op Sarakasi nog helemaal niemand gezien. Blijkbaar worden de kinderen tijdens de vakanties ook op school verwacht. Het is ons nog niet helemaal duidelijk hoe ’t hier precies in elkaar zit. Van iedereen krijgen we ’t ook helemaal anders te horen. ’t Verschilt blijkbaar ook van school tot school en zelfs van klas tot klas wie waar en wanneer moet zijn tijdens de vakantie.

Lore gaf les aan de Susiekindjes. We maakten een getallenas voor boven het bord. Het was heel leuk!

Dinsdag 1/04

1 april! Al hebben we daar eigenlijk niet veel van gemerkt vandaag. Mama Carolina maakte iets meer grapjes dan normaal en 1 schoen van Lore was verdwenen. De schoen is nog altijd niet terecht, misschien de apen of de honden zeggen ze hier…we zien wel, misschien toch een 1 aprilgrap.

Na ’t ontbijt gingen we met mama Flora naar de Kigongone Primaryschool. We gingen extra uniformpjes brengen voor de eerste Susielichting (want blijkbaar gaan ze niet naar school als hun uniformen in de was zitten). We vroegen ook of er een tweede Susielichting naar de school mag gaan. Het antwoord was positief: super! Toen we na het bezoek terugkwamen naar Sarakasi met de bajaj  zagen we dat de kinderen ook net de school uitkwamen en aan hun tocht naar huis begonnen. We hebben dan maar de bajaj volgepropt met kinderen en zijn zo naar hier gereden. Mama Flora, Melissa, Lore en tien kindjes samen in de bajaj. De middag verliep zoals gewoonlijk: Melissa ging naar Mwalimu Anna (waar ze geen les gaf zoals ze maandag had afgesproken maar de wacht moest houden tijdens het academisch uur). Lore gaf les aan de Susiekindjes.

Woensdag 2/01

In de voormiddag ging Lore met Mama Flora naar een andere primaryschool. Mally en Amina van het Susieproject wonen in een ander deel van het dorp en zullen daar dan ook naar een andere school gaan dan de andere Susiekindjes. We gingen in deze school vragen of de twee meisjes er binnenkort naar school mogen gaan. Dit was goed voor hen. Mama Flora vertelde hen ook over ons probleem met Monaïde. Ondertussen kregen we nieuws vanuit Nederland dat de deal is: het Susieproject betaalt alles wat nodig is om naar school te gaan, de ouders betalen het schoolgeld. Kan dit niet dan kan de deal jammer genoeg niet doorgaan. Toen de headteacher vertelde dat één van de mwalimu’s (leerkrachten) van de school de mama van Monaïde kent, en graag het schoolgeld voor het meisje wilt betalen sprongen we een gat in de lucht van geluk. Monaïde gaat dus vanaf 28 april samen met Mally en Amina naar school! Melissa bleef op Sarakasi om zich bezig te houden met Esta en Witi. Ze hielpen samen de mama’s met het maken van de lunch (rijst met bonen).

’t Is ondertussen al april, wat vliegt de tijd hier snel voorbij

Groetjes

Melissa en Lore

Ps I: de schoen is terecht… door ’t feit dat hij half opgegeten is verdenken we de honden in plaats van de 1 aprilvis of de apen. Foei!

Ps II : Melissa is genezen! Weg ochtendhumeur ! HOERAAA

Ps III: Melissa is niet zo goed bevriend met de modderplassen op de weg hiernaartoe… (Zie foto) 

Ps IV: We hebben kippen op het domein sinds gisteren! Sip en Koekoe! Ze zullen ons helpen met ons afvalproject! 

Bijlagen:
Blog 9.png (386.5 KB)   

Week 6 begon met een enorme regenbui. De afkoeling was wel eens welkom na de enorm hete dagen de laatste tijd. Alles gaat hier wat trager als ’t geregend heeft. De mama’s, de rest van de staff en de kindjes komen wat later op het terrein toe omdat de weg hiernaartoe veranderd is in een modderpoel. We ontbijten later en alles schuift wat op. Om 10.30u was er een parentmeeting van de susiekindjes. De bedoeling was om duidelijkheid te scheppen over het feit dat het suzieproject  de schoolspullen voor de kindjes betaalt, maar dat de ouders wel zelf  het schoolgeld moeten betalen. Ook deze meeting liep een pak vertraging op. De eerste ouders kwamen het terrein op geslenterd om 12u. De mama’s van Maiko en Peta stemden toe om het schoolgeld te betalen. Ze brachten ook de boodschap over van de oma van Obama en Dorkas: voor hen is ’t ook OK (de oma kon zelf niet komen want haar dochter, mama Obama, ligt heel ziek in ’t ziekenhuis, aids…). Rond 13u kwamen ook de mama’s van Amina en Monaïde naar hier. Voor Amina was alles al in orde gebracht vorige week, maar voor de mama van Monaïde bleek het betalen van het schoolgeld echt een probleem te zijn. De mama heeft geen man, is ziek en voedt in haar eentje haar drie kinderen op.  Langs de ene kant lijkt het heel klaar, het gaat maar over 15 euro. Langs de andere kant zijn er duizenden kinderen zoals Monaïde in de omgeving. Als wij ’t nu betalen, staan er volgende keer tien ouders voor de poort die ’t schoolgeld niet kunnen betalen… en dan nog, dan zouden we voor één schooljaar betalen, maar wat daarna? Moeilijk is ’t hier soms alleszins… We moeten nog met de coördinatoren bespreken hoe het nu verder moet.

Terwijl we op de susie-ouders wachtten maakten Richella en Lore een deal met Esta en Witi. Als wij hen mochten schminken , dan mochten zijn ons schminken. Esta en Witi zijn twee Sarakasimeisjes. Ze zijn beiden verstandelijk beperkt. Esta heeft vroeger malaria gehad, waardoor ze nu ook fysiek een probleem heeft, ze kan met haar linkerkant niet zoveel doen.

Het schminken was hilarisch, zoals je wel kan zien op de foto :) (met dank aan Sip)! Esta en Witi vonden ’t superleuk! Melissa was ondertussen naar ’t ziekenhuis met Daudi, ’t gaat al stukken beter met hem! Hopelijk zeggen ze ons maandag in Karatu ook dat Daudi genezen is J! ’s Middags ging Melissa naar Mwalimu Anna, ze hielp er om de examens Science en English te corrigeren. Lore ging zoals ze de komende maand elke middag zal doen, aan de slag met de susiekindjes. We oefenden ‘Ba be bi bo bu’ , het liedje ‘Kilimanjaro’, en schilderden daarna met wattenstaafjes. Het verschil met de kindjes nu en de kindjes die we leerden kennen als we hier net aankwamen is zo verschrikkelijk groot. Toen waren ’t allemaal kinderen waarbij ’t enorm veel moeite koste om ze in de hand te houden, nu zijn ’t zooo ’n lieverdjes!

Op dinsdag 25/03 ging Melissa ’s morgens weer naar ’t ziekenhuis met Daudi. Lore ging mee met mama Flora op tocht naar ’t huis van Susie (naar haar is ’t susieproject genoemd). Allé… eerst gingen we wel, dan had mama Flora plots niet veel zin om te gaan, dan plots weer wel, maar dan kwam de regen roet in ’t eten gooien. Met een Kaawee en paraplui was ’t snel opgelost en we gingen op pad. Susie is een meisje uit de eerste Susielichting, ze werd na drie maanden naar school gestuurd. Nu blijkt dat ze eigenlijk niet naar school gaat maar gewoon thuis rondhangt. We gingen vragen waarom ze niet naar school gaat. Uiteindelijk bleek er geen reden te zijn om niet naar school te gaan en we spraken af dat we op school zouden controleren of ze de komende weken wel echt elke dag naar school gaat. Onderweg kregen we slecht nieuws te horen. De mama van Obama, en ook tante van Dorkas, is overleden aan aids. We hebben zo te doen met ’t ventje… Blijkt dat ook zijn papa aids heeft… ’s middags maakten we met de susiekindjes een groot schilderij vol met bloemetjes voor de familie. ’t Werd heel mooi! Melissa ging ondertussen weer naar Mwalimu Anna om toezicht te houden tijdens de examens. Grappig hoe de kinderen hier een proefwerk maken echt als teamwork beschouwen. Melissa maakte dan ook snel duidelijk dat dit niet de bedoeling was: ‘Mzungu sees everything!’ :)!

Vandaag, woensdag 26/03 was een mindere dag… Vanmorgen vertrok Melissa naar goede gewoonte met Daudi naar ’t ziekenhuis. Deze keer zaten ze niet alleen in de badaji, maar waren ook Sip en Thomath mee. Thomath is een ander Sarakasijongentje die vanmorgen met heel rare ontstekingen op zijn voetzolen naar ons kwam gelopen. Gelukkig kwam ook met hem alles goed na het ziekenhuisbezoek. ’t Was wel een grappig zicht in de Badaji. Normaal is er plaats voor 3 personen, nu zaten Melissa, Sip, Daudi en Thomath erin, samen met nog drie lege kratten frisdrank die terug naar het dorp gebracht moesten worden.

Lore vertrok samen met Kitty en mama Flora te voet naar het huis van de familie van Obama en Dorkas. We zouden er heen gaan ‘to say pole’, zoals mama Flora mooi kan verwoorden. Daarmee bedoelt ze eigenlijk om ons medeleven te betuigen.  We namen ook vijf kilo rijst en drie kilo suiker mee. Het is hier gebruikelijk om iets mee te nemen voor de familie van de overledene. Het huis van de familie zat vol met vrienden en kennissen.  We dachten even dat ze ’t misschien wat ongepast zouden vinden dat we er als Mzungu’s ook naartoe gingen, maar uiteindelijk bleek dat ze ’t erg apprecieerden. ’t Maakte allemaal een diepe indruk, hoe ze hier omgaan met een overlijden, hoe ze er allemaal erg van afzien maar toch geen traantje laten, hoe ze er plots allemaal zo zijn voor elkaar… mooi om te zien! Melissa ging ’s middags weer naar Mwalimu Anna. Ze verbeterde examens history.

’s Avonds was er een gezellig afscheidsfeestje van Kitty en Mirjam. Kitty vertrekt vrijdag weer naar huis, Mirjam binnen een paar weken.

We sluiten af met een paar wist-je-datjes!

·        1 April zou er een nieuwe vrijwilligster komen: Ella. We zitten ondertussen al drie weken met het liedje ‘under my umbrella, ella, ella…’ in ons hoofd. Op een dag aan het ontbijt deelt Mieke, de nieuwe coördinator, droogjes mee dat Ella helemaal niet komt. ‘Hoezooo, heeft ze zich bedacht??’ .. niet bedacht, Mieke had ergens gelezen dat er misschien een Ellen zou komen in Juni, en haar gedachten hebben daar een Ella van gemaakt die op 1 april zou komen.  Maar zeg niet tegen Mieke dat ze ’t verzonnen heeft… neenee, ’t is gewoon in haar gedachten ontstaan…

·        We hebben ondertussen samen al meer dan 100 muggenbeten… Mto wa Mbu (rivier aan de muggen, swahili)…we zullen ’t toch nog moeten geloven!

·      Alle bewakers hebben hun haar afgeschoren. ’t staat de een beter dan de andere :)… Als we hen vragen waar ’t naartoe is antwoorden ze ‘I sold it’. Of dat ook werkelijk ’t geval is blijft een groot raadsel, ze zijn hier kampioenen in naast de kwestie antwoorden.

·        Ons ‘Swahili’ wordt beter en beter. We verstaan meer en meer en kunnen hier met de staff en met de locals in ’t dorp al een (weliswaar beperkt) gesprekje voeren.

·         Morgen koken we met alle vrijwilligers samen ‘Hutsepot’ voor de mama’s, de bewakers en de staff. Hopelijk vinden ze ’t lekker :)!

·         Jullie kunnen by the way ook heel veel nieuws terugvinden op de site van Stichting Twiga en op de facebookpagina ‘Stichting Twiga’!

·         We hebben sinds kort een huismuis: Jaques.

·         Lore niet meer Lore heet, maar ‘Nora’.. Lore is te moeilijk om uit te spreken hier!

·         Melissa geen geheimen meer heeft voor Lore. Als ze die al zou hebben, vertelt ze ze ’s nachts allemaal in haar slaap. Zo wordt Lore soms wakker gemaakt door een schreeuwende Melissa: ‘Pas op, Pas op, Pas oooop!’ … als Lore dan vraagt waarom antwoordt Melissa doodserieus: ‘er liggen hier eieren!’. Of: ‘neeneeeneeeneeneee!!!’ … Dan vraagt Lore: ‘hééé, wat is er?’, waarop het antwoord ‘je gaat het toch niet kapot maken hé’ volgt. We liggen hier regelmatig eens plat van ’t lachen :)!

Een hele dikke zoen :) ! Tot de volgende!

Kwaheri!

Melissa en Lore 

Bijlagen:
Blog 8.png (776 KB)   

Donderdag 20 maart 2014

In de voormiddag heeft Melissa samen met Sip , Daudi vergezeld naar het ziekenhuis. Lore heeft het namiddagprogramma voor het Susie-project voorbereid. In de namiddag vertrok Melissa te voet naar Mwalimu Anna om haar eerste les te geven. Lore bleef op het Sarakasi-terrein om de Susie-kinderen op te vangen , ze maakte met hen leuke schilderijen op grote doeken!

Vrijdag 21 maart 2014

Vrijdagmorgen hebben we de lessen seksuele voorlichting voorbereid, daarna hebben we een wandeling gemaakt. In de namiddag was het weer tijd voor het Susie-project! Eerst zongen we samen het liedje: ‘Kilimanjaro’ daarna het liedje : ‘ Papegaaitje leef je nog?’ … Daarna gingen we creatief aan de slag: We maakten poppetje met crêpepapier. De kinderen vonden dit heel leuk(cfr: foto). Ze poseerden dan ook trots voor de foto! Na het creatieve kwam het sportieve deel , Lore speelde kruisvlag met de kinderen. Dit was spannend, we wisten niet of ze het principe zouden begrijpen maar alles verliep heel vlot! TOPDAG!

Zaterdag 22 maart 2014

Vandaag zijn we gestart met ons projectje:” SensoAfrica”. We kregen meneer Houba ( de directeur van Sarakasi)  en William ( lokale promotor)  over de vloer en ze zagen dat het goed was. Alweer liep de voormiddag niet als gepland, normaal hadden we groepen van 6 kinderen. Er waren helaas maar 3 kinderen aanwezig. Soms was het moeilijk om de kinderen over de drempel te krijgen om over dit onderwerp ( seksuele opvoeding) te praten. We startten met een spelletje met begrippen, daarna konden we er een gesprek aan koppelen. Uit deze eerste sessie met de kinderen hebben we ongeveer kunnen inschatten wat hun verwachtingen zijn van deze lessen en wat zij absoluut willen weten! In de namiddag gaan we even wat papierwerk in orde brengen en brengen we een bezoekje aan het dorp!

We zijn van plan om er morgen een luilekkerdagje van te maken, al bij al was het  een drukke week! Misschien zullen we de savanne oversteken om in de lodge te gaan zwemmen.  Genieten!

Prettig weekend! Dikke knuffel en kussen

Lore & Melissa

22-03-2014, 11:17 geschreven door Melissa&Lore  

Zaterdag 15 maart ’14

Op zaterdag was er een probleem in de regeling omtrent seksuele voorlichting, tja het was op z’n Afrikaans. Het verliep niet zoals we gepland hadden, we zijn flexibel geweest en hebben de les gewoon een week uitgesteld. Aangezien wij onze tijd in voorbereidingen hadden gestoken voor de zaterdag konden wij niets anders doen. We hebben dan maar besloten om wat schoolwerk te verzetten! Om 10u30 Belgische tijd, hier dus 12u30 hadden we een afspraak met het INTERNATIONAL OFFICE van Vives Brugge. We hadden een kort skypegesprek met Lien, één van de medewerkers van het international office. Jammergenoeg waren er niet zoveel bezoekers op de opendagen op dit moment van de dag. We kregen dus niet veel vragen en we konden algauw afsluiten, jammer…. Na school kwamen ook nog eens BEIDE papa’s in beeld. We moeten zeggen de Belgische mannen ( JA! , ONZE PAPA’S!!!) worden gesmaakt door de Afrikaanse vrouwen… De mama’s waren bijna in de zevende hemel toen ze hen zagen. Grappig, maar ook wel een beetje vreemd J.

Zondag 16 maart ’14

Vandaag hebben we besloten om een” kantoordag” in te lassen. Samen met Richella ( onze Nederlandse collega/vriendin) hebben we de eettafel omgetoverd in een kantoortje. We hadden alles bij de hand: computers, internet en elkaar! Het was heel productief en tegelijk gezellig! We hebben genoten van de rust op Sarakasi en we zijn blij met het verzette werk! Melissa’s tante was jarig en we hebben een verjaardagsskypegesprek met haar gehad, dat maakte Melissa heel gelukkig!! Lore  had ook even contact met het thuisfront. We konden dus beiden met een gerust hart naar bed!

Maandag 17 maart ’14

Maandag was het een drukke dag, we lastten een vergadering in over de loop van zaken hier op het Sarakasi-terrein. Elektriciteitsverbruik en de indeling van de zaterdagen waren de hoofdpunten. Wij hadden ook nog een nieuw voorstel om een leerlingenvolgssysteem op te starten voor de nurserykinderen. Later horen jullie hier meer over… Na de vergadering hebben we het Twiga-bord gevernist, dit klusje is dus ook afgerond! Na het schilderwerkje zijn we gestart met het opnemen van lengte en gewicht van de kinderen, dit was meteen ook de eerste stap om hun persoonlijke fiche aan te maken (cfr: leerlingenvolgsysteem). In de voormiddag is Melissa naar Mwalimu Anna geweest om met Charles af te spreken wanneer ze terug aan de bak kon. Daarna vergezelde ze Mirjam naar het ziekenhuis. (Miriam had haar voet bezeerd)

Lore ging samen met mama Flora en Kitty op zoek naar nieuwe kindjes om in het Susie-project op te nemen. Dit was een dubbele ervaring, ze zag waar de kindjes vandaan komen wat heel leuk is. Tegelijk zag ze ook in welke omstandigheden ze opgroeien wat heel confronterend is. De zoektocht had resultaat, ze vonden 2 nieuwe Susie-kindjes: Marli & Amina.

De bedoeling is dus dat de namiddagen in het vervolg als volgt verlopen: Lore zal de Susie-kindjes onder haar vleugels nemen en Melissa zal de lessen wetenschappen op Mwalimu Anna verzorgen.

Dinsdag 18 maart ‘ 14

Er liep niets vandaag zoals gepland, alweer op z’n Afrikaans… We hadden ons eerst stiekem overslapen ( maar 5 minuten! J ) en botsten op de ontbijttafel op mama Flora die kwam zeggen dat Daudi ziek was. Je moeten weten hier in Afrika houden ze van praten, vergaderen , onderhandelen, er nog eens over praten , nog eens, …. Wij hebben er korte metten mee gemaakt en hen gezegd dat we met Daudi naar het ziekenhuis MOETEN. We ontfermden ons over hem en de mama’s vertrouwden Daudi aan ons toe. Samen met Sip (Nederlandse collega, onze klusjesman) namen we een Badjaj naar Mto Wa Mbu om vervolgens met een Noa richting Karatu te reizen. Dit is ongeveer een reis van 1 uur. We zagen het kind verkrampen van de pijn, dus we waren blij en opgelucht dat we de mama’s hadden overtuigd om met hem naar het ziekenhuis te gaan. Eens aangekomen in het ziekenhuis waren we aangenaam verrast. Het gebouw zag er mooi, modern,… en zelfs hygiënisch uit!

We moesten ons aanmelden, maar daar startte het eerste probleem al! We wisten alleen maar zijn voornaam! Met Daudi kom je natuurlijk niet ver, dus hebben we met handen en voeten proberen te vragen wat zijn achternaam was. Gelukkig was de mevrouw achter de balie heel behulpzaam en sprak ze goed Engels, dus in overleg met ons en Daudi vond ze het dossier in de computer. Na een korte wachttijd mochten we bij de dokter gaan. Het was een Italiaanse dokter ( met een grappig accent) die zich had opgegeven om 1 jaar als vrijwilliger te werken in dit ziekenhuis (Fame ziekenhuis). De dokter voerde een klinisch onderzoek uit, hij kon hieruit niet meteen een diagnose stellen. Hij besloot dat we met Daudi naar het labo moesten om een bloed- en urinestaal af te nemen. Het was verbluffend hoe kalm het kind bleef onder de injectienaalden en al de dokters om zich heen. Na een uur en een half te wachten op de bloedresultaten kwamen we eindelijk te weten wat er aan de hand was met het kleine ventje. De diagnose luidde als volgt: Brucellose of maltakoorts. Dit is een infectieziekte die wordt overgedragen door het drinken van niet- gepasteuriseerde melk. Het was goed nieuws dat we wisten wat er aan de hand was het, minder goede nieuws was dat de medicatie iedere dag moet geïnjecteerd worden. De dokters hebben besloten om een infuus aan te brengen in het handje van Daudi en dat één van ons iedere dag met hem naar een dokter moet gaan om z’n medicatie toe te dienen.

Woensdag 19 maart ’14

Vandaag stellen we samen in overleg met de mama van Daudi en met mama Flora een schema op. Een schema dat zegt wie, wanneer met Daudi naar het ziekenhuis gaat. In de namiddag proberen we terug de draad op te nemen zoals het al de hele week zou moeten verlopen. Melissa gaat terug naar Mwalimu Anna en Lore geeft creatieve les aan de Susie-kinderen. Oja, wij hebben vandaag het terrein voor onszelf! De medevrijwilligers zijn op safari naar Lake Manyara, samen met Mirjam en de kinderen zijn wij hier even alleen op het Sarakasi-terrein.

Groetjes en een dikke knuffel!
Lore & Melissa

Bijlagen:
blog 6.png (853.4 KB)   
blog6.2.png (203.2 KB)   

Ondertussen zit onze eerste maand in Tanzania, Sarakasi ya vijana er op.

We raken meer en meer ingeburgerd in het leven in Mto wa Mbu: fruit kopen op de markt (de verkopers hebben ondertussen door dat ze ons geen Mzunguprijzen (blanken) moeten aanrekenen, we zijn tenslotte een beetje locals nu…), te voet naar ’t dorp wandelen en honderdduizend keer ‘Jambo’ roepen, een cola gaan drinken in Double M (den bras van Mto wa Mbu)…We raken ook meer en meer gewend aan alle medewerkers en zij ook aan ons: Gideone noemt ons niet meer ‘Mzungu’, maar kent nu ook echt onze namen, de mama’s zijn elke dag even vriendelijk en maken ook elke dag ’t zelfde grapje: ‘tonight, dinner is ougali!’ (Ze weten dat ougali niet echt onze favoriet is, toch zeggen ze elke dag dat ze ougali zullen maken voor ons, maar we krijgen wel altijd iets superlekkers ’s avonds !) Ons Engels is ondertussen meer en meer Afrikaans Engels geworden: zo kort mogelijke zinnen met zo makkelijk mogelijke woorden.

Op maandag 10 maart zijn we in naar ’t dorp geweest samen met Kitty (onze Nederlandse medevrijwilligster) om boodschappen te doen: fruit, een gsm-herlaadkaartje, frisdrank… Na de middag hebben we de Suziekindjes geschminkt in leeuwtjes. Stap één was de spiegel, de kindjes hadden zichzelf nog nooit in de spiegel gezien, dit was een heuse belevenis! De tweede stap was ’t schminken zelf: sommige kindjes vonden ’t toch maar echt iets vreemd, die sponsjes en verfborsteltjes op hun gezichtje. De derde stap was in de spiegel kijken met hun geschminkt gezichtje, eerst vonden ze ’t heel eng, maar daarna waren ze niet van voor de spiegel weg te krijgen!

Misschien wordt ’t ook eens tijd om uit te leggen wat we eigenlijk bedoelen met ‘suziekindjes’: naast de gesponsorde ‘sarakasi’kinderen (die in de voormiddagen en op zaterdag naar hier komen), komen hier in de namiddag ook andere kindjes: een groepje van 7. Ze heten Monaïde, Micheal, Peta, Obama, Sofia, Durkas en Baba. Ze zijn 5 t.e.m. 10 jaar. Deze kindjes worden niet gesponsord. Ze zijn door mama Flora uitgekozen om in de namiddag hier te komen spelen en leren. Als ze hier niet naartoe zouden komen zouden ze gewoon langs de straat spelen, ze kunnen niet naar school omdat hun ouders er geen geld voor hebben. De deal is dat als ze drie maanden naar hier komen om een beetje te wennen aan het schoolse gebeuren (maar dit gaat heel ver: leren knippen, leren tekenen, leren omgaan met elkaar, leren op een stoel zitten…), dan wordt al het gerei dat ze nodig hebben om naar school te gaan (tassen, uniformen, schoenen, potloden, balpennen…) betaald met een potje dat hier in Twiga aangelegd wordt speciaal voor hen (Melissa legde ook bij aan het potje met de opbrengst van het straatfeest, we zien nog wat we later nog in het potje kunnen bijsteken). Alles samen kunnen we ervoor zorgen dat met iets meer dan 250 euro een groepje Suziekinderen naar school gestuurd kan worden. De ouders moeten wel zelf het schoolgeld betalen, dit is 15 euro per jaar.

Op dinsdag 11 maart zijn we samen met Laizer (één van de bewakers van het Sarakasi-terrein) naar Karatu geweest. Laizer wil heel erg graag Tour-gide worden, en spaart nu om voor zijn studies te betalen. Wij kunnen hem daarbij helpen door hem alles te laten regelen als we een park willen bezoeken, en dat zullen we morgen zullen doen. We bezoeken de Ngorongoro-krater, met Laiser als tourguide. Daarvoor moesten eerst wel nog wat zaken geregeld worden, waarvoor we in Karatu moesten zijn.  Op woensdag 12 maart was ’t dan zover: de Safariiii! ’t Was fantastisch! We hadden gehoopt om een paar wilde dieren te kunnen zien, maar uiteindelijk vertellen we beter gewoon wat we niet gezien hebben, zoveel dieren zagen we! Ok, ‘k zal ze toch gewoon opsommen: bavianen, 1000 buffels, 3 giraffen, zeker 20 nijlpaarden, olifanten in de verte, struisvogels, kraanvogels, hyena’s, een jakhals, flamingo’s pumba’s (zwijntjes), 5 leeuwen in de verte, en 2 leeuwen die gewoon op de weg lagen en waar we dus tot op enkele meters bij konden rijden met de jeep! De natuur in de krater zelf was ook zó mooi! Een topdag!

Op donderdag 13 maart hebben we onze seksuele voorlichtingslessen voor de zaterdagen voorbereid. We zullen vanaf nu elke zaterdag lessen S.O geven aan groepjes kinderen. We hebben ons projectje ‘SensoAfrica’ gedoopt. Daarnaast hebben we ook het grote ‘Twiga’ uitgangsbord herschilderd. Dit planten we straks samen met Mark en Maritini (de twee klusjesmannen van Sarakasi) neer aan het begin van de weg.

Ondertussen is het regenseizoen hier trouwens echt doorgekomen. We zijn ’s nachts al een paar keer wakker geworden omdat we dachten dat ons huisje ging wegspoelen. Gelukkig komen de regenbuien vooral ’s nachts voor en zien we overdag nog altijd genoeg zon. We vinden onszelf ondertussen niet meer blank, maar lichtbruin. De mama’s vroegen ons zelf of we aan ’t proberen zijn om zoals hen te worden.

Vandaag is ’t vrijdag 14 maart. Deze voormiddag hebben we een hele voormiddag gedanst met de sarakasikinderen, straks doen we ’t allemaal nog eens over met de Susiekindjes. Dat zullen ze vast geweldig vinden.

Onze oprechte excuses voor het late blogbericht! We zijn deze week zo druk bezig geweest, en elektriciteit en internet zijn niet altijd voor handen…vandaar dat we nu pas iets posten. Een hele dikke merci dat jullie ons allemaal op de voet volgen!

Een hele dikke zoen en tot binnenkort!

Melissa en Lore 

Bijlagen:
blog 5.png (1021.5 KB)   

Maandag begonnen we aan onze stageweek op de primaryschool Maliwu Anna.  Melissa gaf wetenschappen in groep 4 a en in groep  4b over infectieziektes. Lore gaf wiskunde en wetenschappen in groep 6 over vierkantsworteltrekking, breuken en het voortplantingssysteem bij de mens. Groep 4 en groep 6 komen overeen met respectievelijk het vierde en het zesde leerjaar bij ons. Wat ons heel hard opviel was dat de lagere schoolkinderen hier veel meer vakken krijgen, en de onderwerpen veel uitgebreider zien dan bij ons in het lager onderwijs. De lessen die we geobserveerd hebben in groep 4,5,6 en 7 zouden zo lessen kunnen zijn uit het 1^ste, 2^de en 3^de middelbaar. Zo leren de leerlingen uit groep 6 al vierkantswortels trekken en zijn de lessen ‘science’ erg gedetailleerd. Het lessenrooster ziet er ook veel drukker uit dan de reguliere lessenroosters in België. Om 6 uur staan de kinderen op daarna moeten ze een uur bidden. Na het gebed krijgen ze ontbijt: maïspap. Om 8 uur begint de eerste les. Lessen op Maliwu Anna duren 40 minuten. Van 10u40 tot 11u10 is er’ breaktime’, dan krijgt iedereen thee. Van 11u10 tot 13u10 zijn er opnieuw lessen. Van 13u10 tot 14u is het tijd voor lunch: ugali met bonen. ( ugali is een soort puree maar van maïs, het heeft iets weg van een brok cement)Van 14u tot 15u20 zijn er nog 2 les’uren’. Daarna moeten de leerlingen hun huiswerk maken. Op vrijdagvoormiddag krijgen alle leerlingen sportles of religie en op vrijdagnamiddag debatteren ze in (zogezegd) kleine groepen (van ongeveer 30 leerlingen) over actuele onderwerpen. De vakken die de leerlingen hier krijgen zijn :  history, English, maths, Kiswahili , sports ( theorie-en praktijklessen), science, geography, civics & ICT. Alle lessen buiten Kiswahili worden in het Engels aangeboden.  Zo , nu kunnen jullie jullie een beetje voostellen hoe het schoolleven er in Maliwu Anna uitziet.

Nog een groot verschil met onze scholen is dat bij ons zittenblijvers veel minder voorkomen. Hier worden leerlingen veel meer en veel snellers naar niveau ingedeeld dan op leeftijd. Waardoor er bijvoorbeeld zowel in groep 4,5,6 als 7 kinderen zitten van 9 t.e.m. .4 à 15 jaar. Nog iets dat we zeker niet mogen vergeten te vermelden omdat het ons meer en meer blijft overvallen is hoe de leerlingen hier leren zoals papegaaien. Een voorbeeld uit een les die wij observeerden, de leerkracht haalde de ziekte trachoma aan. De inleiding ging als volgt:

Teacher: “ Today , we’re learning about trachoma. Trachoma is a common disease in dry areas.

Trachoma is a common disease, where?

Pupils: “In dry area”

Teacher: “Where?”

Pupils: “In dry area” (in koor)

Teacher:” LOUDER!! “

Pupils: “IN DRY AREA!!”

Dit ‘onderwijsleergesprek’ geeft volgens ons goed weer hoe de lessen hier in elkaar zitten. De leerlingen leren door alles zodanig veel na te zeggen dat ze het gewoon krak vanbuiten kennen. Dit merk je wanneer er een vraag gesteld wordt, de leerlingen antwoorden meestal met een zin rechtstreeks gekopieerd uit hun cursus. Met andere woorden ze kennen hun cursus achterstevoren en ondersteboven maar eigenlijk begrijpen ze het niet volledig. Bij ons hoor je tijdens de les vaak: “ probeer dat eens met je eigen woorden te zeggen”, of op een toets: “ formuleer in eigen woorden”. Dit lijkt hier uit ten boze!

Ondertussen is het al donderdag 6 maart en zitten onze lessen in deze school er bijna op. Over het algemeen ging alles heel goed en hebben we ons geamuseerd. Tevens zijn we ook blij dat we vanaf volgende week terug paraat staan om ons nuttig te maken op het project. We bruisen van nieuwe ideetjes om nieuwe dingen op poten te zetten in Sarakasi. Zoals een lessenreeks over seksuele voorlichting en FIRST AID. Dit niet alleen voor de kinderen die aangesloten zijn bij de stichting maar ook voor mensen die geïnteresseerd zouden zijn in het onderwerp en de kans er niet toe krijgen om hierover mee info te verzamelen.

Natuurlijk hebben we over deze week nog veel meer te vertellen:

ü  Maandag is de dierenarts langs geweest, hij heeft Pino en Gucci ontdaan van hun edele delen, en dat kun je best letterlijk nemen. We hebben gepleit om de dieren te verdoven maar de artsen hadden hier geen oor naar. Ocharme die beestjes, ondertussen zijn ze al aan de betere hand. Diezelfde dag namen we afscheid van onze leuke Nederlandse collega Diane. Zij is ondertussen al terug veilig bij haar kroost in Werkendam.

ü  Dinsdag was het wel een dagje voor Melissa, ze was onafscheidelijk van het toilet. Gelukkig kwam ze er snel terug bovenop. Ondertussen kunnen we jullie ook officieel melden dat het regenseizoen begonnen is, dat hebben we mogen ondervinden L

ü  Woensdag: we woonden een teachervergadering bij in het Swahili, we hebben ook samen de wiskundeboeken van class 6 gecorrigeerd. In de namiddag kregen we les over MOTO ( BRAND!) . Ja, deze keer was het ECHT een brandoefening. De mama’s, bewakers en zelf enkele vrijwilligers mochten een brandje blussen. S ’avonds hebben we de Belgische tartaarsaus geïntroduceerd en het viel bij iedereen behoorlijk in de smaak.

ü  Donderdag: vandaag werden we beiden uitgehuwelijkt in ruil voor 3 koeien, JOEPIEEE!! Toch niet, helaas!

Een hele dikke zoen!

xxx

Lore & Melissa

06-03-2014, 12:43 geschreven door Melissa&Lore  

Dinsdag 25/02

Vanmorgen zijn we samen met Richella en Dianne (2 Hollandse medevrijwilligers) en mama Flora naar de Kigongonischool geweest. Dit is een overheidsschool. De ouders van de leerlingen betalen 15 euro per jaar om hun kind er naar school te laten gaan. Dit is voor de ouders nog altijd veel, maar voor erg goed onderwijs kan er niet mee gezorgd worden. Dit merkten we ook al onmiddellijk toen we op de school aankwamen. De school ziet er heel bouwvallig uit, de ramen kapot, overal zand en stof. Ook aan de leerlingen was duidelijk te zien dat ze uit armoedige milieus komen. De uniformen die ze dragen zijn zodanig versleten dat ze van hun lichaampjes vielen. De kinderen hebben geen boeken, alleen in een kleine schoolbibliotheek zijn een aantal schoolboeken voor handen. Er was ook een meisje met een serieuze oogontsteking. ’t Is zo moeilijk om te bevatten dat dit meisje bij ons al lang door de dokter geholpen zou zijn en dat, omdat ze hier geboren is, ze waarschijnlijk haar zicht verliest omdat er geen geld is voor een doktersbezoek. Ons bezoek aan de school zorgde voor een cultuurshock. We waren nogal van de kaart door het enorme verschil tussen waar wij vandaan komen en hier.

In de namiddag leerde Lore de Susiekindjes de cijfers 1, 2 en 3 herkennen en schrijven. ’t Is wel wat moeilijk voor de kindjes hier want ze zijn vooral papegaaienwerk gewend: ze kunnen perfect van 1 tot 10 tellen, maar geen enkel kindje weet waarvoor ‘2’ of ‘5’ staat.

’s Avonds aten we pannenkoeken met suikerbonen, echt wel lekker (al hebben we ondertussen ook wel al een lijstje van dingen die we graag willen eten als we weer in België zijn :p).

Woensdag 26/02

Vanmorgen bezochten we de Perfect school. Dit is een privéschool, dus hier betalen de ouders wel een grote som om hun kind naar school te laten gaan (ongeveer 500 euro per jaar). We werden hartelijk ontvangen door Joseph, de headmaster van de school. Hij leidde ons er rond. Op deze school zitten veel minder leerlingen dan op de andere scholen die we bezochten (ongeveer 200 leerlingen). Dit is te merken aan de lossere omgang met de leerlingen. Deze school liet een positieve indruk op ons na, maar ’t is natuurlijk nog altijd niet zoals een Belgische school hé…

Na de middag vertrokken we met de bajaj naar ’t dorp, daarna de Noa in richting Karatu. De Noa is een klein busje waar ongeveer 8 mensen in kunnen (dat wij er met 14 ingepropt zaten laat ‘k even achterwege want de fantastische uitzichten onderweg maakten zo veel goed). In Karatu probeerden we in drie banken geld af te halen voor ’t uiteindelijk lukte, daarna liepen we nog even door het stadje. ’s Avonds aten we gezellig samen de frietjes op die de mama’s voor ons hadden gemaakt.

Donderdag 27/02

Vandaag was ’t een grote dag bij Twiga: brandoefening. De brandweer zou voor de eerste keer ooit komen om met alle kinderen, medewerkers en vrijwilligers een grote oefening te houden. We hebben lang zitten wachten, vlechtjes gemaakt, gewacht, gepingpongd, gewacht…en uiteindelijk beslist dat ook de Afrikaanse brandweer bestaat uit Afrikanen die ’t helemaal niet nauw nemen met afspraken en tijd.

’s Avonds hadden we een evaluatiegesprekje met Anne, de coördinator. Ze was positief over hoe we ons ingewerkt hebben in het project.Super om te horen.

Vrijdag 28/02

Vanmorgen weer de nurserykindjes onder onze hoede genomen. Eerst ochtendgymnastiek gedaan (de mama’s deden vrolijk mee), daarna de stoelendans, wat de kindjes super vinden. Na de stoelendans probeerden we estafette. Het bleek toch wel moeilijk om aan de kinderen duidelijk te maken wat de bedoeling was (ze kennen wel een klein beetje Engels, maar niet genoeg om te begrijpen wat estafette precies inhoudt …). Na de bewegingsles volgde de muziekles: ‘5 little monkeys jumping on the bed, one fell off and bumped his head, so mama called the doctor and the doctor said, no more monkeys jumping on the bed’. We hadden een poppenkast gemaakt met 5 aapjes, mama-aap, dokter-aap en een bed, dit vonden de kindjes fantastisch. Na de middag zijn we op Mwalimu Anna (school) afspraken gaan maken om er volgende week les te geven. Daar horen jullie volgende week zeker meer over J!

Zaterdag 1/03

Vandaag een grote dag bij Twiga, deze keer voor echt. Niet door het bezoek van de brandweer, maar door het afstudeerfeest van Massi. Massi is lang bewaker geweest hier, en is daarna ‘Tourguide’ gaan studeren in Arusha. Vorige week is hij afgestudeerd en daarom is ’t hier nu dus feest. Rond 16u begon het feest met een speech van William, de Tanzaniaanse coördinator van het project. Na deze lange speech kreeg iedereen rond 17u een bord met rijst en vlees in de handen gedrukt. Daarna hadden de vrienden en familie van Massi een optreden voorbereid. Wat een belevenis! Ze zongen allemaal samen een typisch massailied (Massi komt uit een Massaifamilie), super om te zien, met de typische dans en het typische gespring…echt zalig om te zien!  

Na deze dag vol fantastische nieuwe ervaringen gingen we met alle vrijwilligers nog iets drinken in ’t dorp, afscheid nemen van Dianne, een van onze medevrijwilligers waar we veel plezier mee beleefden. 

Zondag 2/03

Vandaag hadden we een rommeldag. Vanmorgen hebben we onze lessen voor morgen voorbereid, daarna een beetje niets gedaan, de aapjes van ons terras gejaagd die de bananen wilden stelen, daarna nog een beetje niets, daarna de was (wat wel eens nodig was).  Niet veel te vertellen over vandaag dus, snel op naar week drie J!

Groetjes en dikke kus J!

Melissa en Lore 

Bijlagen:
Blog 4.png (699.4 KB)   

Donderdag 20 februari 2014: Dag in het leven van een kleuterleidster

In de voormiddag hebben we de nursery classes mee gevolgd hier ten huize Sarakasi Ya Vijana. Natuurlijk zijn wij geen kleuterleidsters maar toch konden we zaken van het Westers onderwijs terugvinden in deze lesjes van Mariam en Agnes ( de 2 kleuterleidsters). Het was interessant om mee te maken hoe het leerproces in elkaar zit voor dingen die wij als ‘vanzelfsprekend’ beschouwen. De kinderen leerden tellen in de klas waar Lore volgde, en leerden ‘capital and small letters' in de klas waar Melissa volgde. Wat ons beide heel hard opviel is dat de kinderen net als papegaaien te werk gaan. De leerkrachten zeggen iets, waarop de kinderen het herhalen en herhalen en herhalen… Hierbij hebben wij wat vraagtekens, want de leerlingen kennen het rijtje 1,2,3,4,… gewoon uit hun hoofd, maar als je een cijfer op het bord schrijft kunnen ze hem niet herkennen.  De kinderen in de nursery class leren toch dingen die niet altijd gemakkelijk zijn voor kleuters. Ze krijgen Engelse les, en dat voor kinderen die volledig opgevoed worden in de taal van de Masaï of in het Swahili. Voor deze kinderen is dit een echte uitdaging, ze kunnen amper hun naam schrijven of dingen neerschrijven in hun eigen moedertaal en dan krijgen ze nog eens een vreemde taal erbovenop. Het laatste uurtje in de voormiddag mochten we de leerkrachten bijstaan in hun lesgeven. Lore hielp Agnes, ze moest de kinderen helpen en aanleren hoe ze de letters correct neerschrijven. Melissa mocht zelf een invulling geven voor het creatieve uurtje.

’s Middags aten we ugali (maïspuree) met bonen en kool. Ugali ziet er heel lekker uit, net als Belgische puree maar helaas, het lijkt wel een brok cement. Na het eten gaven we als dessert chocolade aan onze mama’s die we gekregen hadden van juffrouw Gisèle (Waarvoor dank!). Ze lieten het smaken en namen muizenhapjes van hun stukje chocolade. Wat kunnen die mama’s genieten zeg! Na de middag was het tijd voor het Susie-project. De kinderen maakten kennis met de SCHAAR. Het was heel leuk en tegelijk ook heel erg schokkend. Voor ons is knippen iets dat kleuters al van in de eerste kleuterklas gaan doen en hier zijn ze zes jaar en weten ze amper hoe ze een schaar moeten gebruiken.

s ’Avonds hadden de bewakers geitenpoten gemaakt, waarvoor wij toch vriendelijk weigerden. Gelukkig hadden de mama’ s voor frietjes gezorgd met een fris slaatje! Mmmm…

Vrijdag 21 februari 2014: Zing- en dansvoormiddag.

Deze morgen werden we wakker met ‘ Wake me up’ van Avicii. Dit was meteen een goede start van onze dag. Nadat we onze buikjes gevuld hadden met een boterham met confituur konden we aan de slag. De dag voordien kregen we de opdracht om de vrijdagvoormiddag voor te bereiden voor  de nursery kinderen. We zijn van start gegaan met wat ochtendgymnastiek, de stoelendans, 123 monkey ( een variant op 123 piano), chinees voetbal en daarna een uurtje muziekles. We leerden de kindjes het liedje ‘ twinkle twinkle little star’. Elk kind kreeg ook een eigen sterretje. Ze vonden dit heel leuk. Hun enthousiasme droop ervan af! In de namiddag moesten we een beetje de bijwerkingen van Lariam ondervinden. Lore kon er zich nog doortrekken maar Melissa was ten bed opgeschreven. Gelukkig lopen er hier bezorgde mama’s EN een bezorgde Lore rond die ervoor zorgden dat Melissa al gauw terug fit was. In de namiddag speelde Lore ‘reis rond de wereld’ met de Susi-kinderen. Daarna kleurde ze nog wat met de kinderen, een nieuwe wereld ging voor hen open…

s’Avonds aten we maïspannenkoeken met een papje van aubergines, paprika’s en wortelen, zo lekker! Sergio Herman zou hier spreken over een ‘topgerechtje’. Na het avondeten hebben we ons bedje opgezocht.

Zaterdag 22 februari 2014: Spelen tussen de koeienvlaai

Vanmorgen hadden de kinderen van Maliwu Anna een academic day. Dat is een soort  oudercontact. Het was dus heel stil op he terrein van Sarakasi want er waren maar 14 kinderen. We zijn met de kinderen naar de savanne geweest. Dit is zo’n 10 minuutje stappen vanaf het terrein van Twiga. Op de savanne hebben we tienbal, kruisvlag en tussen 2 vuren gespeeld. Al snel hadden we publiek, kinderen van de Masaï maar ook hun dieren. We werden omcirkeld door Masaï, koeien en geiten. We nodigden de kinderen uit om mee te spelen dat vonden ze superleuk! ’s Middags kregen we een superlekkere maaltijd van de mama’s. Daarna kwamen de Mwalimu Anna kinderen toch nog, we installeerden een cinema voor hen in één van de klaslokaaltjes. Ze genoten van de filmpjes van Tom & Jerry.

Nadat alle kinderen naar huis waren vertrokken we samen met mama Flora en teacher Mariam in de badjaj naar de Masaïmarkt net iets buiten het dorp. Wat moet je je daarbij voorstellen? Wel: een groot veld vol met zeilen waarop alles verkocht wordt wat wij thuis in de kledingcontainer gooien. Tweedehands T-shirts, schoenen, tassen, broeken, pollepels… je kunt het je zo gek niet bedenken. Maar ook de typische zaken van de Masaï werden er verkocht: Masaï-doeken, geitenvlees, armbandjes, oorringen, enz …  

Het was een hele leuke ervaring maar toch ook wat vreemd want sommige mannen klampten ons aan en probeerden ons te kussen op onze handen en armen, gelukkig hadden we mama Flora die op tijd en stond onze persoonlijke bodyguard speelde!

Zondag 23 februari 2014 - Luilekkerland

Vanmorgen wandelden we over de savanne. Na een klein uurtje arriveerden we bij een lodge. Een lodge is een verblijfplaats voor Muzungu’s ,d.w.z. blanken ( lees; toeristen). We hebben daar gezwommen, gebakken en gebraden ( lees: verbrand) en heel lekker gedineerd! Het zwembad gaf een prachtig uitzicht op de savanne! We waanden ons in ‘paradise’.

Maandag 24 februari 2014 - Droevige dag                                                

Deze morgen kregen we aan het ontbijt slecht nieuws te horen. Joshua, één van de jongetjes van het Susie-project is gisteren in de loop van de dag overleden. Joshua vocht tegen een ziekte die hij niet kon overwinnen, het aidsvirus nam jammergenoeg de overhand. Vanmiddag gaan de mama’s en de vrijwilligers die hem gekend hebben afscheid nemen en de familie helpen. Wij hebben Joshua nooit gezien. Normaal gezien kwam hij altijd van ver gewandeld om hier een middagje te spelen en te leren, maar de laatste week, sinds wij hier aangekomen zijn, lukte het hem niet meer om naar hier te wandelen. Iedereen hier was ervan overtuigd dat we hem vandaag wel zouden terugzien, maar jammer genoeg is dit niet het geval.  Wij blijven hier om de andere Suzie-kinderen op te vangen. Onze gedachten zijn bij Joshua en zijn familie.

24-02-2014, 09:23 geschreven door Melissa&Lore  

Hoi lieve kindjes van ’t eerste leerjaar J!

Hier een antwoord op jullie vraagjes:

-hoe gaat het met buurman aap?
Met de aapjes gaat alles goed. We zien ze vooral als we aan het eten zijn, dan komen ze kijken of ze ergens restjes kunnen stelen. Ze zitten ook in de bomen achter ons huisje en ’s morgens worden we vaak wakker van hun geroep.

-heb je al leeuwen gezien?
We hebben nog geen leeuwen gezien. Wel nijlpaarden, dromedarissen, gnoes, empala’s, duizend geiten, schapen, koeien, honden,… oh, en de aapjes niet vergeten!

- kunnen jullie een bad nemen?
Hier is geen bad. In ons huisje hebben we wel een douche met koud water, maar na een warme dag is dat best wel leuk!

- moeten jullie veel werken?
Werken is het niet echt, we doen veel spelletjes met de kindjes hier, knutselen veel…
We hebben ook veel tijd om eens het dorp te bezoeken, naar de markt te gaan, een boek te lezen, te praten met de andere vrijwilligers of de bewakers… Gisteren hebben we gepingpongd met één van de bewakers, hij had er nog nooit van gehoord, ’t was supergrappig.

- hebben de mensen daar ook huisdieren?
De mensen hier hebben geen huisdieren zoals bij ons. We zien veel honden op de straten lopen, maar die zijn meestal van niemand. Hier op het domein zelf hebben we wel vier waakhonden: majelo, Gucci, sally en pino. Onze honden worden heel erg goed verzorgd en hebben het super naar hun zin. Elke ochtend en avond gaan de bewakers ermee wandelen op de savanne. Dat vinden ze heel leuk.

- hoe heten de kindjes uit jouw klas?
We hebben geen echte klas, maar hier een paar namen van kindjes die vaak naar hier komen: Durkas, Obama, Mary, Veronica, Peter(Pitta), Sarah, Nema, Margarete, Joyce, Angela, Daudy, Upendo, Colin, Omary, ... 

- hoeveel graden is het daar?
Hier is het ongeveer 25 graden. Gisteren en vandaag heeft het al redelijk veel geregend (hier zitten we in het regenseizoen) dus is het nu wat frisser dan normaal.

- kunnen wij dan eens skypen Met jullie?
We zullen met juffrouw Tamara een moment uitzoeken om eens met jullie te skypen J!

- vinden jullie het daar leuk?
Het is hier heel leuk. De kindjes lachen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, iedereen is heel vriendelijk en lief!

- is de klas zo mooi als de onze?
Hier op het domein hebben ze erg veel leuke spulletjes in de klassen, eigenlijk best wel zoals in jullie klas. Ze hebben hier natuurlijk geen smartboard enzo. Volgende week gaan we een paar scholen in de buurt bezoeken, daar hebben ze heel wat minder materiaal, we houden jullie op de hoogte.

- zijn er daar ook soms zieke kindjes?
De kindjes zijn hier eigenlijk niet zo anders als jullie. Ze hebben ook last van verkoudheden en loopneusjes enzo.

- wat eten jullie?
Vanmiddag hebben we een soort papje van bonen en maïs gegeten, dat is onze minst favoriete maaltijd van de week. Gisterenavond hadden de mama’s chips klaargemaakt voor ons: frietjes met een slaatje, superlekker. Anders eten we bonen met rijst, rijst met groenten, pannenkoek met suikerbonen en ’s morgens eten we geroosterd brood met guacemolé (een papje van avocado, tomaat, uit, mayonaise,limoen…superlekker). 

- eten jullie met de handen?
De mama’s en bewakers (de lokale bevolking) eet met hun handen maar voor ons ligt er altijd een vork of lepel klaar.

- willen jullie eens wat meer foto"s op de blog zetten? bvb de nijlpaarden die jullie zagen?
Zo snel mogelijk J!

- zijn jullie daar gelukkig?
Jap J! Al missen we het thuisfront wel!

Hopelijk hebben jullie nu een beetje een idee van hoe ’t hier gaat!
Heel veel groetjes J!!!

21-02-2014, 15:20 geschreven door Melissa&Lore  

Mambo, POA 

Zondag 16 februari 2014

Vandaag is onze vrije dag , het plan was om samen met de andere vrijwilliger een duikje te gaan nemen ter verfrissing. Dit kunnen we doen in een lodge wat verderop. Maar jammergenoeg liet het weer dit niet toe, het was grijs en erg regenachtig. Volgens Laïsa (één van de bewakers )was het , het ideale weer om nijlpaarden te  spotten bij ‘lake Manyara’. Dus gingen we samen met hem op pad , op zoek  naar nijlpaarden. Misschien geen onbelangrijk detail , we deden deze safari BY BIKE! In het dorp hebben we enkele mountainbikes gehuurd en vanuit het  dorp naar de savanne gereden . Op onze fietstocht kwamen we tal van bezienswaardigheden tegen. Op de savanne werden  geconfronteerd met een kadaver van een gnoe die helemaal opgevreten was door een hyena. Hij was werkelijk tot op het bot opgegeten. Zo werden we meteen geconfronteerd met de harde realiteit van de natuur namelijk doden en gedood worden. We zagen ook nog gnoes, impala’s, fantastisch mooie vogels , enz… Maar ons eigenlijk doel hebben we zeker bereikt we zagen niet 1, niet 2 maar wel 10 nijlpaarden die pootje aan het baden waren in lake Manyara. Helemaal bevredigd en vermoeid keerden we terug naar het dorp. We dronken nog een Coca Cola en keerden richting Sarakasi Ya Vijana. Waar we s’avonds samen met Diane spaghetti hebben gemaakt voor de andere vrijwilligers. Weliswaar zonder vlees , want vlees eten is hier echt een unicum. Na de fantastische safari besloten we om vroeg ons bed op te zoeken.

Maandag 17 februari 2014

Deze morgen gingen we de officiële papieren gaan kopiëren om ons werkvisum hier in Tanzania in orde te brengen. Daarna maakten we op het domein kennis met de “bonen en maïs” van de mama’s. Toch iets minder naast al de anderen dingen die ze zo lekker klaarmaken. Het schijnt toch heel voedzaam te zijn , dus met lange tanden maar met dit in ons achterhoofd hebben we wel netjes ons bord leeg gegeten. ’s Middags maakten we kennis met de Susi-kinderen: de kindjes uit de buurt die niet naar school gaan of nergens anders terechtkomen en die hier dus wat les en opvang krijgen.  Daarna hadden we het eerste gesprek met Anne , de lokale coördinator. Uit dit gesprek werd heel snel duidelijk wat wij konden betekenen voor Sarakasi Ya Vijana. We sloegen meteen de handen in elkaar met andere vrijwilligers om enkele lessen uit te werken. Diane ( Nederlandse vrijwilliger) & Melissa  gingen op zoek naar  wat lesmateriaal om de bewakers Engelse les te geven. Diane hielp zoeken naar leuke tekeningen en naar leuke methodes en Melissa gaf de les aan de bewakers. Diane was er ook bij , de bewakers vonden het heel leuk en pikken heel snel dingen op ! Ondertussen kreeg Lore een initiatieoefening door de bewakers in kaarten weliswaar op hun manier . Lees: Zij winnen altijd! De spelregels veranderen voortdurend.

Dinsdag 18 februari 2014

Vanmorgen brachten we een bezoek aan de Maluwu Anna-school. Dit is een boardingschool die in de buurt van Sarakasi ligt. De bedoelin²²²²²²²²²g was om eens te gaan kijken hoe ’t er daar aan toe gaat, eens enkele lessen observeren en eens zien waar sommige van onze kinderen van het sarakasiproject naar school gaan. Charles, de directeur van de school had meteen andere plannen met ons. Hij wou ons fulltime laten lesgeven op zijn school. We kregen een bundeltje papier in ons handen gedrukt en moesten een les gaan voorbereiden in de bibliotheek van de school. Lore kreeg het onderwerp ‘factors and multiples’, Melissa mocht al direct een les seksuele voorlichting voorbereiden: SOA’s. Wij waren wat overdonderd, want de bedoeling was om eerst op enkele scholen in de buurt rond te kijken om een beeld te krijgen van het Tanzaniaanse onderwijs, om te kijken welke projecten we in Sarakasi zelf kunnen starten, en om dan eventueel later ook gastlessen te geven in een bevriende school, maar morgen gaan we dus allebei onze voorbereide les geven als ‘testles’, ‘sollicitatie’ in Maliwu Anna.  Na het ‘bezoek’ aan de school gingen we naar een soort kapsalon. Melissa haar haar is nu helemaal ‘African Style’.  Na een drukke dag  kropen we snel onder onze klambu (muggennet) zodat we er morgen vroeg uitkonden om onze eerste Afrikaanse les te geven.

Woensdag 19 februari 2014

Vanmorgen vertrokken we om 7:45 met de bajaj (een soort brommer/autootje) naar Maliwu Anna. We werden verwelkomd door Charles de directeur en daarna gaf Melissa haar les over SOA’s. Er zaten ongeveer 30 leerlingen in de klas. Ze verwelkomden ons in koor als we de klas binnenkwamen ‘goodmorning teacher how are you’.  De les verliep goed, de leerlingen trokken grote ogen als Melissa haar lesmateriaal uithaalde: een condoom, groene en rode kaartjes voor de quiz, een poster van de verschillende SOA’s… Daarna was het de beurt aan Lore. Zij gaf les in een andere klas, klas 6, met 45 leerlingen. Een groot verschil met een Belgische klas. De les ging goed en ’t was ook heel leuk. Tijdens de lessen viel ons vooral op hoe hard de leerlingen ‘papagaaienwerk’ gewend zijn. De leerkracht zegt iets voor en de hele klas herhaalt, maar of ze ’t ook begrepen hebben, dat blijft de vraag. Na de lessen volgde een evaluatiemoment met Charles, met de leerkrachten zelf en ons. Het gesprek voelde erg serieus aan, maar ze waren wel positief.  We mochten fulltime beginnen. We probeerden Charles dan ook duidelijk te maken dat het eigenlijk niet de bedoeling was om daar voor de komende drie maanden te komen werken, maar dat we nog in onze introductieweek zijn bij het Sarakasiproject en eerst daar willen kijken aan welke projecten we kunnen meewerken of welke projecten we op poten kunnen zetten daar.  ’s Middags ging Melissa verder met de Engelse lessen voor de bewakers en startte Lore de voorbereidingen voor muzieklesjes voor de kinderen van het SUZI-project. 

Tot snel J! Badaj!

Melissa en Lore 

19-02-2014, 14:23 geschreven door Melissa&Lore  

Jambo, habari?

 ( Hallo, hoe gaat het?)

Na een stresserende periode vol stage en examens vertrokken we eindelijk richting Sarakasi ya Vijana. Eerst moesten we het vliegtuig op richting Istanbul, dit was een vlucht van ongeveer vier uurtjes. De vlucht verliep zeer vlot we konden ons goed bezig houden met het bekijken van recente films. In de luchthaven van Istanbul werden we in transfer geplaatst en moesten we 5 uur wachten op onze volgende vlucht richting Nairobi. De bedoeling was om tijdens deze reis wat te slapen op het vliegtuig maar helaas dat viel tegen! We hadden nogal ‘lastige’, winderige, luidruchtige buren. We zijn beiden niet van de kleinste en we hadden amper beenruimte omdat de passagiers voor ons het zo nodig vonden om hun stoel helemaal naar achter te schuiven. Gelukkig konden we daar ook onze tijd vullen met het bekijken van films of het beluisteren van muziek. Eens aangekomen moesten we terug 4 uur wachten op de man die ons met de bus naar Arusha zou brengen. Meteen werd het duidelijk dat Afrikanen niet op uur staan, hun motto is: ‘Polé Polé’ lees: alles op zijn tijd. Het was echt meteen een douche van ‘the African way of life’. Een uur en half te laat vertrokken we naar Arusha. Samen met onze Zweedse vrienden die we net op de luchthaven ontmoet hadden vertrokken we voor de urenlange rit. Tijdens deze rit hadden we ogen te kort. Kinderen langs de weg, Masai die met hun koeien de weg overstaken, duizenden onafgewerkte gebouwen en zoveel armoede. We kregen het er koud en warm van, het was aandoenlijk hoe kleine kinderen alleen langs de weg ‘zwerven’. We kwamen eindelijk toe in Arusha waar we opgewacht zouden worden door Bobby, onze persoonlijke taxichauffeur. Bobby stond klaar om ons uit de klauwen van de andere happige taxichauffeurs te redden. Hij hielp ons bij het vinden van een Afrikaanse sim-card en bracht ons daarna rechtstreeks naar onze eindbestemming: HOERA, HOERA!

Anna, de coördinator van het project stond ons op te wachten met een kopje thee en  koffie. Even later kwamen ook de andere vrijwilligers terug van hun wandeling door de achtertuin, de savanne. We hadden meteen een goed gevoel bij deze mensen ze waren heel spontaan en vriendelijk. We hebben het echt getroffen met deze lieve collega’s.

Na een lange reis, een warm welkom, een hartelijke maaltijd en een deugddoende weliswaar koude douche konden we eindelijk onze valiezen uitpakken en onder de wol kruipen. De dag later kregen we meteen de kinderen te zien en kregen we een zicht op hoe het hier allemaal in elkaar zit. We knutselden samen met de kinderen, maakten Afrikaanse armbandjes, schilderen en we introduceerden ‘Chinees voetbal’. ’s middags aten we allemaal samen rijst met groenten daarna gingen de kinderen naar huis en hadden wij even de tijd om papieren in orde te maken. ’s Avonds aten we allemaal gezellig frietjes met mayonaise.

Oja voor we het vergeten onze wekker hebben we niet nodig we worden persoonlijk gewekt door onze lieve buurjongen. Meneer aap!

Asante Sana voor het lezen! Tot hoors!

Melissa& Lore

17-02-2014, 17:19 geschreven door Melissa&Lore  

SPREAD THE WORD 

05-12-2013, 00:00 geschreven door Melissa&Lore