Hoi lieve kindjes van ’t eerste leerjaar J!

Hier een antwoord op jullie vraagjes:

-hoe gaat het met buurman aap?
Met de aapjes gaat alles goed. We zien ze vooral als we aan het eten zijn, dan komen ze kijken of ze ergens restjes kunnen stelen. Ze zitten ook in de bomen achter ons huisje en ’s morgens worden we vaak wakker van hun geroep.

-heb je al leeuwen gezien?
We hebben nog geen leeuwen gezien. Wel nijlpaarden, dromedarissen, gnoes, empala’s, duizend geiten, schapen, koeien, honden,… oh, en de aapjes niet vergeten!

- kunnen jullie een bad nemen?
Hier is geen bad. In ons huisje hebben we wel een douche met koud water, maar na een warme dag is dat best wel leuk!

- moeten jullie veel werken?
Werken is het niet echt, we doen veel spelletjes met de kindjes hier, knutselen veel…
We hebben ook veel tijd om eens het dorp te bezoeken, naar de markt te gaan, een boek te lezen, te praten met de andere vrijwilligers of de bewakers… Gisteren hebben we gepingpongd met één van de bewakers, hij had er nog nooit van gehoord, ’t was supergrappig.

- hebben de mensen daar ook huisdieren?
De mensen hier hebben geen huisdieren zoals bij ons. We zien veel honden op de straten lopen, maar die zijn meestal van niemand. Hier op het domein zelf hebben we wel vier waakhonden: majelo, Gucci, sally en pino. Onze honden worden heel erg goed verzorgd en hebben het super naar hun zin. Elke ochtend en avond gaan de bewakers ermee wandelen op de savanne. Dat vinden ze heel leuk.

- hoe heten de kindjes uit jouw klas?
We hebben geen echte klas, maar hier een paar namen van kindjes die vaak naar hier komen: Durkas, Obama, Mary, Veronica, Peter(Pitta), Sarah, Nema, Margarete, Joyce, Angela, Daudy, Upendo, Colin, Omary, ... 

- hoeveel graden is het daar?
Hier is het ongeveer 25 graden. Gisteren en vandaag heeft het al redelijk veel geregend (hier zitten we in het regenseizoen) dus is het nu wat frisser dan normaal.

- kunnen wij dan eens skypen Met jullie?
We zullen met juffrouw Tamara een moment uitzoeken om eens met jullie te skypen J!

- vinden jullie het daar leuk?
Het is hier heel leuk. De kindjes lachen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, iedereen is heel vriendelijk en lief!

- is de klas zo mooi als de onze?
Hier op het domein hebben ze erg veel leuke spulletjes in de klassen, eigenlijk best wel zoals in jullie klas. Ze hebben hier natuurlijk geen smartboard enzo. Volgende week gaan we een paar scholen in de buurt bezoeken, daar hebben ze heel wat minder materiaal, we houden jullie op de hoogte.

- zijn er daar ook soms zieke kindjes?
De kindjes zijn hier eigenlijk niet zo anders als jullie. Ze hebben ook last van verkoudheden en loopneusjes enzo.

- wat eten jullie?
Vanmiddag hebben we een soort papje van bonen en maïs gegeten, dat is onze minst favoriete maaltijd van de week. Gisterenavond hadden de mama’s chips klaargemaakt voor ons: frietjes met een slaatje, superlekker. Anders eten we bonen met rijst, rijst met groenten, pannenkoek met suikerbonen en ’s morgens eten we geroosterd brood met guacemolé (een papje van avocado, tomaat, uit, mayonaise,limoen…superlekker). 

- eten jullie met de handen?
De mama’s en bewakers (de lokale bevolking) eet met hun handen maar voor ons ligt er altijd een vork of lepel klaar.

- willen jullie eens wat meer foto"s op de blog zetten? bvb de nijlpaarden die jullie zagen?
Zo snel mogelijk J!

- zijn jullie daar gelukkig?
Jap J! Al missen we het thuisfront wel!

Hopelijk hebben jullie nu een beetje een idee van hoe ’t hier gaat!
Heel veel groetjes J!!!

21-02-2014, 15:20 geschreven door Melissa&Lore  

Mambo, POA 

Zondag 16 februari 2014

Vandaag is onze vrije dag , het plan was om samen met de andere vrijwilliger een duikje te gaan nemen ter verfrissing. Dit kunnen we doen in een lodge wat verderop. Maar jammergenoeg liet het weer dit niet toe, het was grijs en erg regenachtig. Volgens Laïsa (één van de bewakers )was het , het ideale weer om nijlpaarden te  spotten bij ‘lake Manyara’. Dus gingen we samen met hem op pad , op zoek  naar nijlpaarden. Misschien geen onbelangrijk detail , we deden deze safari BY BIKE! In het dorp hebben we enkele mountainbikes gehuurd en vanuit het  dorp naar de savanne gereden . Op onze fietstocht kwamen we tal van bezienswaardigheden tegen. Op de savanne werden  geconfronteerd met een kadaver van een gnoe die helemaal opgevreten was door een hyena. Hij was werkelijk tot op het bot opgegeten. Zo werden we meteen geconfronteerd met de harde realiteit van de natuur namelijk doden en gedood worden. We zagen ook nog gnoes, impala’s, fantastisch mooie vogels , enz… Maar ons eigenlijk doel hebben we zeker bereikt we zagen niet 1, niet 2 maar wel 10 nijlpaarden die pootje aan het baden waren in lake Manyara. Helemaal bevredigd en vermoeid keerden we terug naar het dorp. We dronken nog een Coca Cola en keerden richting Sarakasi Ya Vijana. Waar we s’avonds samen met Diane spaghetti hebben gemaakt voor de andere vrijwilligers. Weliswaar zonder vlees , want vlees eten is hier echt een unicum. Na de fantastische safari besloten we om vroeg ons bed op te zoeken.

Maandag 17 februari 2014

Deze morgen gingen we de officiële papieren gaan kopiëren om ons werkvisum hier in Tanzania in orde te brengen. Daarna maakten we op het domein kennis met de “bonen en maïs” van de mama’s. Toch iets minder naast al de anderen dingen die ze zo lekker klaarmaken. Het schijnt toch heel voedzaam te zijn , dus met lange tanden maar met dit in ons achterhoofd hebben we wel netjes ons bord leeg gegeten. ’s Middags maakten we kennis met de Susi-kinderen: de kindjes uit de buurt die niet naar school gaan of nergens anders terechtkomen en die hier dus wat les en opvang krijgen.  Daarna hadden we het eerste gesprek met Anne , de lokale coördinator. Uit dit gesprek werd heel snel duidelijk wat wij konden betekenen voor Sarakasi Ya Vijana. We sloegen meteen de handen in elkaar met andere vrijwilligers om enkele lessen uit te werken. Diane ( Nederlandse vrijwilliger) & Melissa  gingen op zoek naar  wat lesmateriaal om de bewakers Engelse les te geven. Diane hielp zoeken naar leuke tekeningen en naar leuke methodes en Melissa gaf de les aan de bewakers. Diane was er ook bij , de bewakers vonden het heel leuk en pikken heel snel dingen op ! Ondertussen kreeg Lore een initiatieoefening door de bewakers in kaarten weliswaar op hun manier . Lees: Zij winnen altijd! De spelregels veranderen voortdurend.

Dinsdag 18 februari 2014

Vanmorgen brachten we een bezoek aan de Maluwu Anna-school. Dit is een boardingschool die in de buurt van Sarakasi ligt. De bedoelin²²²²²²²²²g was om eens te gaan kijken hoe ’t er daar aan toe gaat, eens enkele lessen observeren en eens zien waar sommige van onze kinderen van het sarakasiproject naar school gaan. Charles, de directeur van de school had meteen andere plannen met ons. Hij wou ons fulltime laten lesgeven op zijn school. We kregen een bundeltje papier in ons handen gedrukt en moesten een les gaan voorbereiden in de bibliotheek van de school. Lore kreeg het onderwerp ‘factors and multiples’, Melissa mocht al direct een les seksuele voorlichting voorbereiden: SOA’s. Wij waren wat overdonderd, want de bedoeling was om eerst op enkele scholen in de buurt rond te kijken om een beeld te krijgen van het Tanzaniaanse onderwijs, om te kijken welke projecten we in Sarakasi zelf kunnen starten, en om dan eventueel later ook gastlessen te geven in een bevriende school, maar morgen gaan we dus allebei onze voorbereide les geven als ‘testles’, ‘sollicitatie’ in Maliwu Anna.  Na het ‘bezoek’ aan de school gingen we naar een soort kapsalon. Melissa haar haar is nu helemaal ‘African Style’.  Na een drukke dag  kropen we snel onder onze klambu (muggennet) zodat we er morgen vroeg uitkonden om onze eerste Afrikaanse les te geven.

Woensdag 19 februari 2014

Vanmorgen vertrokken we om 7:45 met de bajaj (een soort brommer/autootje) naar Maliwu Anna. We werden verwelkomd door Charles de directeur en daarna gaf Melissa haar les over SOA’s. Er zaten ongeveer 30 leerlingen in de klas. Ze verwelkomden ons in koor als we de klas binnenkwamen ‘goodmorning teacher how are you’.  De les verliep goed, de leerlingen trokken grote ogen als Melissa haar lesmateriaal uithaalde: een condoom, groene en rode kaartjes voor de quiz, een poster van de verschillende SOA’s… Daarna was het de beurt aan Lore. Zij gaf les in een andere klas, klas 6, met 45 leerlingen. Een groot verschil met een Belgische klas. De les ging goed en ’t was ook heel leuk. Tijdens de lessen viel ons vooral op hoe hard de leerlingen ‘papagaaienwerk’ gewend zijn. De leerkracht zegt iets voor en de hele klas herhaalt, maar of ze ’t ook begrepen hebben, dat blijft de vraag. Na de lessen volgde een evaluatiemoment met Charles, met de leerkrachten zelf en ons. Het gesprek voelde erg serieus aan, maar ze waren wel positief.  We mochten fulltime beginnen. We probeerden Charles dan ook duidelijk te maken dat het eigenlijk niet de bedoeling was om daar voor de komende drie maanden te komen werken, maar dat we nog in onze introductieweek zijn bij het Sarakasiproject en eerst daar willen kijken aan welke projecten we kunnen meewerken of welke projecten we op poten kunnen zetten daar.  ’s Middags ging Melissa verder met de Engelse lessen voor de bewakers en startte Lore de voorbereidingen voor muzieklesjes voor de kinderen van het SUZI-project. 

Tot snel J! Badaj!

Melissa en Lore 

19-02-2014, 14:23 geschreven door Melissa&Lore  

Jambo, habari?

 ( Hallo, hoe gaat het?)

Na een stresserende periode vol stage en examens vertrokken we eindelijk richting Sarakasi ya Vijana. Eerst moesten we het vliegtuig op richting Istanbul, dit was een vlucht van ongeveer vier uurtjes. De vlucht verliep zeer vlot we konden ons goed bezig houden met het bekijken van recente films. In de luchthaven van Istanbul werden we in transfer geplaatst en moesten we 5 uur wachten op onze volgende vlucht richting Nairobi. De bedoeling was om tijdens deze reis wat te slapen op het vliegtuig maar helaas dat viel tegen! We hadden nogal ‘lastige’, winderige, luidruchtige buren. We zijn beiden niet van de kleinste en we hadden amper beenruimte omdat de passagiers voor ons het zo nodig vonden om hun stoel helemaal naar achter te schuiven. Gelukkig konden we daar ook onze tijd vullen met het bekijken van films of het beluisteren van muziek. Eens aangekomen moesten we terug 4 uur wachten op de man die ons met de bus naar Arusha zou brengen. Meteen werd het duidelijk dat Afrikanen niet op uur staan, hun motto is: ‘Polé Polé’ lees: alles op zijn tijd. Het was echt meteen een douche van ‘the African way of life’. Een uur en half te laat vertrokken we naar Arusha. Samen met onze Zweedse vrienden die we net op de luchthaven ontmoet hadden vertrokken we voor de urenlange rit. Tijdens deze rit hadden we ogen te kort. Kinderen langs de weg, Masai die met hun koeien de weg overstaken, duizenden onafgewerkte gebouwen en zoveel armoede. We kregen het er koud en warm van, het was aandoenlijk hoe kleine kinderen alleen langs de weg ‘zwerven’. We kwamen eindelijk toe in Arusha waar we opgewacht zouden worden door Bobby, onze persoonlijke taxichauffeur. Bobby stond klaar om ons uit de klauwen van de andere happige taxichauffeurs te redden. Hij hielp ons bij het vinden van een Afrikaanse sim-card en bracht ons daarna rechtstreeks naar onze eindbestemming: HOERA, HOERA!

Anna, de coördinator van het project stond ons op te wachten met een kopje thee en  koffie. Even later kwamen ook de andere vrijwilligers terug van hun wandeling door de achtertuin, de savanne. We hadden meteen een goed gevoel bij deze mensen ze waren heel spontaan en vriendelijk. We hebben het echt getroffen met deze lieve collega’s.

Na een lange reis, een warm welkom, een hartelijke maaltijd en een deugddoende weliswaar koude douche konden we eindelijk onze valiezen uitpakken en onder de wol kruipen. De dag later kregen we meteen de kinderen te zien en kregen we een zicht op hoe het hier allemaal in elkaar zit. We knutselden samen met de kinderen, maakten Afrikaanse armbandjes, schilderen en we introduceerden ‘Chinees voetbal’. ’s middags aten we allemaal samen rijst met groenten daarna gingen de kinderen naar huis en hadden wij even de tijd om papieren in orde te maken. ’s Avonds aten we allemaal gezellig frietjes met mayonaise.

Oja voor we het vergeten onze wekker hebben we niet nodig we worden persoonlijk gewekt door onze lieve buurjongen. Meneer aap!

Asante Sana voor het lezen! Tot hoors!

Melissa& Lore

17-02-2014, 17:19 geschreven door Melissa&Lore