Ondertussen zit onze eerste maand in Tanzania, Sarakasi ya vijana er op.

We raken meer en meer ingeburgerd in het leven in Mto wa Mbu: fruit kopen op de markt (de verkopers hebben ondertussen door dat ze ons geen Mzunguprijzen (blanken) moeten aanrekenen, we zijn tenslotte een beetje locals nu…), te voet naar ’t dorp wandelen en honderdduizend keer ‘Jambo’ roepen, een cola gaan drinken in Double M (den bras van Mto wa Mbu)…We raken ook meer en meer gewend aan alle medewerkers en zij ook aan ons: Gideone noemt ons niet meer ‘Mzungu’, maar kent nu ook echt onze namen, de mama’s zijn elke dag even vriendelijk en maken ook elke dag ’t zelfde grapje: ‘tonight, dinner is ougali!’ (Ze weten dat ougali niet echt onze favoriet is, toch zeggen ze elke dag dat ze ougali zullen maken voor ons, maar we krijgen wel altijd iets superlekkers ’s avonds !) Ons Engels is ondertussen meer en meer Afrikaans Engels geworden: zo kort mogelijke zinnen met zo makkelijk mogelijke woorden.

Op maandag 10 maart zijn we in naar ’t dorp geweest samen met Kitty (onze Nederlandse medevrijwilligster) om boodschappen te doen: fruit, een gsm-herlaadkaartje, frisdrank… Na de middag hebben we de Suziekindjes geschminkt in leeuwtjes. Stap één was de spiegel, de kindjes hadden zichzelf nog nooit in de spiegel gezien, dit was een heuse belevenis! De tweede stap was ’t schminken zelf: sommige kindjes vonden ’t toch maar echt iets vreemd, die sponsjes en verfborsteltjes op hun gezichtje. De derde stap was in de spiegel kijken met hun geschminkt gezichtje, eerst vonden ze ’t heel eng, maar daarna waren ze niet van voor de spiegel weg te krijgen!

Misschien wordt ’t ook eens tijd om uit te leggen wat we eigenlijk bedoelen met ‘suziekindjes’: naast de gesponsorde ‘sarakasi’kinderen (die in de voormiddagen en op zaterdag naar hier komen), komen hier in de namiddag ook andere kindjes: een groepje van 7. Ze heten Monaïde, Micheal, Peta, Obama, Sofia, Durkas en Baba. Ze zijn 5 t.e.m. 10 jaar. Deze kindjes worden niet gesponsord. Ze zijn door mama Flora uitgekozen om in de namiddag hier te komen spelen en leren. Als ze hier niet naartoe zouden komen zouden ze gewoon langs de straat spelen, ze kunnen niet naar school omdat hun ouders er geen geld voor hebben. De deal is dat als ze drie maanden naar hier komen om een beetje te wennen aan het schoolse gebeuren (maar dit gaat heel ver: leren knippen, leren tekenen, leren omgaan met elkaar, leren op een stoel zitten…), dan wordt al het gerei dat ze nodig hebben om naar school te gaan (tassen, uniformen, schoenen, potloden, balpennen…) betaald met een potje dat hier in Twiga aangelegd wordt speciaal voor hen (Melissa legde ook bij aan het potje met de opbrengst van het straatfeest, we zien nog wat we later nog in het potje kunnen bijsteken). Alles samen kunnen we ervoor zorgen dat met iets meer dan 250 euro een groepje Suziekinderen naar school gestuurd kan worden. De ouders moeten wel zelf het schoolgeld betalen, dit is 15 euro per jaar.

Op dinsdag 11 maart zijn we samen met Laizer (één van de bewakers van het Sarakasi-terrein) naar Karatu geweest. Laizer wil heel erg graag Tour-gide worden, en spaart nu om voor zijn studies te betalen. Wij kunnen hem daarbij helpen door hem alles te laten regelen als we een park willen bezoeken, en dat zullen we morgen zullen doen. We bezoeken de Ngorongoro-krater, met Laiser als tourguide. Daarvoor moesten eerst wel nog wat zaken geregeld worden, waarvoor we in Karatu moesten zijn.  Op woensdag 12 maart was ’t dan zover: de Safariiii! ’t Was fantastisch! We hadden gehoopt om een paar wilde dieren te kunnen zien, maar uiteindelijk vertellen we beter gewoon wat we niet gezien hebben, zoveel dieren zagen we! Ok, ‘k zal ze toch gewoon opsommen: bavianen, 1000 buffels, 3 giraffen, zeker 20 nijlpaarden, olifanten in de verte, struisvogels, kraanvogels, hyena’s, een jakhals, flamingo’s pumba’s (zwijntjes), 5 leeuwen in de verte, en 2 leeuwen die gewoon op de weg lagen en waar we dus tot op enkele meters bij konden rijden met de jeep! De natuur in de krater zelf was ook zó mooi! Een topdag!

Op donderdag 13 maart hebben we onze seksuele voorlichtingslessen voor de zaterdagen voorbereid. We zullen vanaf nu elke zaterdag lessen S.O geven aan groepjes kinderen. We hebben ons projectje ‘SensoAfrica’ gedoopt. Daarnaast hebben we ook het grote ‘Twiga’ uitgangsbord herschilderd. Dit planten we straks samen met Mark en Maritini (de twee klusjesmannen van Sarakasi) neer aan het begin van de weg.

Ondertussen is het regenseizoen hier trouwens echt doorgekomen. We zijn ’s nachts al een paar keer wakker geworden omdat we dachten dat ons huisje ging wegspoelen. Gelukkig komen de regenbuien vooral ’s nachts voor en zien we overdag nog altijd genoeg zon. We vinden onszelf ondertussen niet meer blank, maar lichtbruin. De mama’s vroegen ons zelf of we aan ’t proberen zijn om zoals hen te worden.

Vandaag is ’t vrijdag 14 maart. Deze voormiddag hebben we een hele voormiddag gedanst met de sarakasikinderen, straks doen we ’t allemaal nog eens over met de Susiekindjes. Dat zullen ze vast geweldig vinden.

Onze oprechte excuses voor het late blogbericht! We zijn deze week zo druk bezig geweest, en elektriciteit en internet zijn niet altijd voor handen…vandaar dat we nu pas iets posten. Een hele dikke merci dat jullie ons allemaal op de voet volgen!

Een hele dikke zoen en tot binnenkort!

Melissa en Lore 

Bijlagen:
blog 5.png (1021.5 KB)