Ondertussen zijn we al twee weekjes terug in ons belgenlandje. 
Mensen vragen ons vaak of we 't alweer wat gewend zijn hier.  
Wel, wennen aan alles wat hier méér is dan in Afrika is niet zo moeilijk. Een lekker warme douche, het licht aandoen met een druk op een knop, een yoghurtje uit de koelkast halen, onze laptop op eender welk moment van de dag aan het stopcontact kunnen opladen, in de auto springen om vlug iets uit de supermarkt te halen, oneindig veel keuze hebben in de K in Kortrijk, 't zijn zaken die wel erg snel wennen. 
Wat minder snel gaat, is wennen aan alles wat hier minder is dan in Afrika: de enorme positieve manier van denken, alles dat zich altijd vanzelf oplost, mensen die elkaar spontaan, uitgebreid begroeten op straat, de grote 'gemeenschapszin' van de Tanzanianen (niemand staat er ooit helemaal alleen voor), de tropische temperaturen, de polé polé - mentaliteit (doe maar op 't gemak), afspreken 'ergens in de voormiddag' in plaats van 'stipt om 9.00 u.'... 

Ook veel andere dingen die we meemaakten zullen wij voor altijd met het Afrikaanse leven blijven associëren: mensen die in het midden van de markt hun roes uitslapen, moeders die hun kindjes in een cafeetje bij ons op de tafel komen zetten 'letten jullie maar een beetje op mijn kind!', in the middle of nowhere op de prachtige savanne twee super mooi uitgedoste massaivrouwen tegenkomen, uit respect geen foto willen nemen maar dan zelf gefotografeerd worden door de zotte smartphone die een van de vrouwen van onder haar kleed haalt...

Onze stage in Sarakasi Ya Vijana in Tanzania is een ongelooflijke ervaring geweest die ons de rest van ons leven zal bijblijven.
We zijn enorm dankbaar dat we de kans gekregen hebben om Tanzania en Afrika op deze manier te leren kennen.
We zijn uit Mto wa Mbu teruggekomen met een koffer vol levenslessen, onvergetelijke herinneringen en vriendschap.


We willen heel graag nog enkele mensen bedanken:

Familie, vrienden, buren, medestudenten, vrienden uit de scouts, collega's van onze ouders, buren van grootouders, vrienden van vrienden van vrienden...
Iedereen die ons op welke manier dan ook gesteund heeft om naar Sarakasi Ya Vijana te vertrekken en 
om daar ons steentje te kunnen verleggen op aarde:
Bedankt voor het kopen van wafeltjes of truffeltjes (hopelijk vond je ze lekker!) bedankt om naar het buurtfeest te komen, bedankt voor de geldinzamelacties, een énorm 'dikke merci' voor alles!

Bedankt ook aan de fervente bloglezers! We vonden 't heel erg leuk om te weten dat onze blog door zovelen gelezen werd! Dank jullie wel!  
 

Bedankt aan de begeleiders vanuit VIVES, speciaal aan mevrouw Vergeylen voor de steun en de enorm vriendelijke begeleiding!
Hogeschool VIVES: bedankt voor deze enorm leerrijke kans! We hopen dat nog vele VIVES-studenten na ons ook van deze stagemogelijkheid kunnen genieten.

Bedankt Stichting Twiga, Sarakasi Ya Vijana, Mieke, Anne, alle medevrijwilligers en bezoekers, de mama's, bewakers, de klusjesmannen, de teachers... Een dikke knuffel en tot weerziens, badaj!

En dan nu, met een traantje in de ogen:
Bedankt mama, bedankt papa, bedankt mémé, bedankt oma, bedankt opa,bedankt tante Lanneke, bedankt Wout, bedankt tantes en nonkels, bedankt neven en nichtjes! 
Dank jullie héél érg wel, om ons te steunen in dit onvergetelijke avontuur dat we nooit of nooit zullen vergeten!

Melissa en Lore

PS:

Melissa,

Ook jij heel erg bedankt, we hebben samen heel wat gelachen, geweend, met tranen in onze ogen van ontroering, traantjes in de ogen door een slappe lach, tranen in de ogen, gewoon omdat de andere met tranen in de ogen zat. 
‘k Had deze reis met niemand anders willen en kunnen maken.

Remember: Friendschip, not the smile-sweetly-across-the-garden kind. 
Friendship that comes from a million late-night conversations… 
from laughing, agreeing and disagreeing together… 
from having each other’s backs but never ever whispering behind them. 
A one-of-kind friendship, so deep, that sometimes it hurts. That kind of friendship you’ll find in…
                                                                     Pearly Bay Sweet Rosé  ;)  (En in jou… Dank je voor de onvergetelijke reis!)

 Liefs, Lore

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore  

Liefste familie, vrienden, fervente bloglezers,

Woensdag 7 mei … ‘Naar huis!’ zoals op onze Afrikaanse kalender stond. 
‘The rain is still raining’ zei Peter van ’t hotel, toen we onze koffers namen om uit het hotel te vertrekken. Vanuit een nat Arusha vertrokken we met de taxi naar het busstation.  
Daar namen we afscheid van Jaap en Lidy, onze Nederlandse pseudo-ouders, én super leuke mensen. 
Na vijf uur op een busje, rijdend door het prachtige Afrikaanse landschap en minder prachtige Afrikaanse steden 
kwamen we aan op de luchthaven van Nairobi. We hadden de raad gekregen om vooral niet uit de luchthaven te komen voor de veiligheid. We haasten ons dus, na een laatste keer Afrikaanse lucht opgesnoven te hebben, de vertrekhal in. 
Om 3.40 uur steeg het vliegtuig op richting Istanbul. Daar wachtten we een uurtje of twee op het volgend vliegtuig: richting Brussel!

Na de lange reis werden we in Brussel verrast door een heus welkomstcomité. 
O, wat waren we blij om iedereen terug te zien!!  
Bedankt aan iedereen voor de ongelooflijk warme thuiskomst! 

23-05-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore