Maandagmorgen gaven we twee keer een uur bijles aan de Sarakasikinderen. Melissa gaf wetenschappen, Lore wiskunde. ’s Middags ging Melissa naar ’t dorp om in het postkantoor te vragen of er geen pakketje op ons lag te wachten en om fruit te kopen voor ’t project. Helaas, geen pakje uit België. Lore bleef in Sarakasi voor de Susiekindjes.

Dinsdag na ’t ontbijt zouden we weer bijles geven, maar er waren maar negen kinderen komen opdagen. Omdat die kinderen allemaal uit verschillende klassen kwamen beslisten we om handbal te spelen. ‘Ervaren’ handbalspeelster Mel coachte de kinderen tot professionals. We aten zoals elke dinsdag ougali. Geloof ons, gelukkig kennen we in België geen ougali. Een portie ‘sjiekongs in espe’ (voor de docenten communicative vaardigheden onder ons: witloof in ham). Met de Susiekindjes hebben we de getallenas uitgebreid tem. 20. Ze waren weer superlief vandaag! Om 15 u. moesten de kinderen alweer naar huis omdat we staffvergadering hadden over de (eventueel storende) cultuurverschillen tussen de vrijwilligers en de mama’s en de bewakers. Uit de vergadering leerden we dat de Tanzaniaanse regels eigenlijk helemaal niet verschillen van de Belgische: bij ons loop je ook niet in blote buik over de speelplaats…Tijdens het avondmaal kwam Laiser, de bewaker, vragen hoe ’t met ons ging. Na een lang gesprek over de voorbije dag sloot Laiser het gesprek af met: ‘You know that there is water coming out of your banda?’, waarna we ’t op een lopen zetten richting banda. Wij dachten eerst dat ’t een late één aprilgrap was, tot we ’t water inderdaad onder de voordeur van ons huisje zagen stromen. Er was iets mis met het toilet… Na een grote kuisactie konden we toch in een droge banda onder onze klamboe kruipen.

Woensdagochtend werkte Melissa verder aan het uittypen van lesvoorbereidingen terwijl Lore een uithangbord maakte voor de kerk van coördinator William.Na de lunch namen we afscheid van Mirjam. Zij trekt terug naar Nederland. ’s Middags werkte Melissa verder voor school, terwijl Lore de tijd van haar leven beleefde met de Susiekindjes. We speelden kruisvlag, level 2 (met getallen tem. 20 én met hindernissen!). Daarna hebben we samen nog wat verder geoefend op het schrijven en rekenen, dit keer met getallen tem. 20. Pita telde op tem. 20, dat is zo’n slim mannetje! 

Donderdagmorgen werden we opgeschrokken uit ons ochtendritueel. Dat gaat normaal als volgt: de wekker gaat om kwart voor acht. Daarna zeggen we ‘goeiemorgen’ en doen we alles zo rustig mogelijk aan tot we aan het ontbijt komen. Vandaag werden we in ons rustig ochtendritueel gestoord door een gil van Richella. Zij vertrekt vandaag op rondreis door Tanzania, om daarna naar huis te gaan. Ze was de laatste dingen in haar trekrugzak aan het stoppen, toen ze plots op iets ondefinieerbaars stootte. Toen ze keek wat ze in haar hand had zag ze: een slang! Opschudding alom! Toen iedereen na ’t ontbijt bekomen was van de opschudding en de spanning namen we afscheid van Richella. Vandaag waren er geen kinderen op het project omdat het Witte donderdag is. De mama’s, de klusjesmannen en de bewakers waren er wel. Er ging een heel toffe sfeer op het Sarakasiterrein :) ! Een beetje de sfeer die je ook voelt op een school, de laatste dag voor de vakantie. En dat is eigenlijk ook wat het hier is, want de komende weken is het vakantie. Niet elke dag, maar wel meestal. Vraag ons niet wanneer wel en wanneer niet, want wij weten het niet. Beter nog…niemand hier weet het precies. In de voormiddag deden we een grote kuisactie in onze banda. ’s Middags vertrokken we te voet naar Mto wa Mbu. Onderweg sprongen we binnen bij Daudi en zijn familie om hem nieuwe medicijnen te brengen. We zeiden ook nog even hallo aan mama Baraka en haar familie. ’t Plan was eigenlijk om naar Karatu te gaan om geld af te halen, maar een enorme regenbui en een enquête van een Amerikaanse studente over olifanten lieten ons onze plannen wijzigen. We kochten fruit en enkele souvenirs en reden daarna met Kimethi weer naar Sarakasi. ’s Avonds maakten we gebakken patatjes :) mmmm….

Vrijdag: Vandaag is het Witte donderdag. Of Goede vrijdag… of was het woensdag vandaag? We zijn een beetje ons gevoel voor tijd kwijt. ’t Enige wat we wel zeker weten is dat er vandaag geen kinderen op het project waren, geen mama’s, geen klusjesmannen, geen medevrijwilligers en zélfs geen coördinator. Mieke is voor enkele dagen de wijde Tanzaniaanse wereld ingetrokken om de streek wat te leren kennen. Wij bleven moederziel alleen achter op het project. Gelukkig waren er nog twee bewakers: Logol en Leeso, om ons te bewaken. Jammer genoeg kunnen ze ons niet beschermen tegen de muggen. Al hebben ze wel een noemenswaardige poging gedaan. Het plan voor deze vrije dagen was om geen plannen te maken want die lopen toch altijd anders. Hoewel, we hadden er wel op gehoopt om vandaag op ons luie gemakje in de zon te kunnen liggen aan ’t zwembad. De weergoden waren ons niet goed gezind. ’s Nachts was ‘t beginnen regenen en dat is niet meer opgehouden. We maakten van deze natte dag gebruik om een grote berg schoolwerk te verzetten. Een productieve dag die we afsloten met een lekkere self-made spaghetti en een leuk filmpje.

Zaterdag: 35 % kans op regen.. Dat moet toch wel lukken om naar ’t zwembad te gaan zeker? Noooot! Helaas. Volgens ons is alle neerslag die vandaag in Tanzania verwacht werd, in Mto wa Mbu uit de hemel gevallen. We besloten om naar Karatu te gaan om geld af te halen. Er was heel veel te zien onderweg. In Mto wa Mbu was een optocht aan de gang. In Karatu was een grote marathon georganiseerd ten voordele van malariabestrijding. We namen een kijkje bij de finish, waar de atleten een medaille in ontvangst namen. Het evenement zag er verrassend westers uit. We waren onder de indruk. Ook dachten we vandaag meermaals: ‘hooh, als we nu maar voor één keer als ‘niet-blanke’ over de straten konden lopen. We worden nog altijd erg veel als ‘Mzungu’ nageroepen. Op de markt kunnen we niet gewoon rustig rondkijken, van overal komen verkopers aangelopen: ‘support me!’. Kinderen zien ons aan als wandelende bankautomaten. Vervelend, maar tegelijk hartverscheurend. 

Om af te sluiten enkele wist-je-datjes:

Wist je dat…

… Tanzaniaanse muggen verzot zijn op Belgisch bloed?

… het internet hier meestal helemaal niet goed werkt?

… het internet hier heel af en toe net goed genoeg werkt om een aflevering van ‘De Kampioenen’ mee te pikken?

… er ons nog maar 20 dagen resten in Tanzania?

… voor jullie de paasvakantie bijna voorbij is?

… Lore weer helemaal genezen is, met dank aan daktari (dokter) Logol.

… Melissa niet zo goed bevriend is met de bajaj. ’t Is met blauwe plekken en al!

… we jullie allemaal erg missen :)?

We wensen iedereen een vrolijk en gezellig Pasen!

Ook een ‘dikke merci’ aan iedereen die onze blog zo op de voet volgt!

Ps: denk eens aan ons als jullie morgen een heerlijk, hartelijk, Belgisch stukje ‘sjokla’ eten. Firma Melo dankt u.

Dikke knuffel!

Melo(cake)

19-04-2014, 00:00 geschreven door Melissa&Lore