Het is mijn laatste dag in Boedapest. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig van Ryanair om 20.20 uur. Tegen half elf 's avonds ben ik in Charleroi waar Hilde mij zal opwachten. Gisteren heb ik al zoveel mogelijk ingepakt. Vandaag ruim ik de kamer op. Na het ontbijt heb ik nog een aantal zaken die ik gewoon in de ijskast achterlaat. De poetsdienst mag het voor mijn part hebben of gewoon in de vuilniszak gooien. Ikzelf kan het niet meenemen naar huis.
Ik heb wel nog een hele voormiddag om Boedapest te bezoeken en van die gelegenheid maak ik gebruik om vooral het stadsdeel Pest te verkennen.
Ik begin opnieuw met de Sint-Stefanus basiliek, de grootste kerk van Boedapest. Boven de zuilen van de ingangspoort staat de tekst "Ego sum via, veritas et vita" of "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". Als ik er binnenga zijn er hooguit een tiental gelovigen. De toeristen zijn in een ruime meerderheid. De kerkgang lijkt ook hier fel verminderd. Binnenin ligt in een mooi schrijn het afgehakte hand(je) van koning Stefanus I. De katholieke kerk en de koninklijke machthebbers waren in het verleden twee sterke en invloedrijke krachten in Hongarije. Daar is nu in de huidige republiek niet veel meer van overgebleven.
Ik wandel daarna richting Nationale Bank. Onderweg loop ik door een parkje. In het midden staan allerlei kraampjes en op een groot scherm wordt de voetbalmatch van gisteren nog eens geprojecteerd. Er is niemand die nog kijkt; waarschijnlijk zal het gisterenavond wel anders geweest zijn. Hoe vluchtig is het nieuws en hoe vergankelijk het succes.
Wat mij nog het meest beklijfd is het pleintje met het herdenkingsmonument van de Jodenvervolging in Hongarije. In de lente van 1944 werd Hongarije bezet door nazi-Duitsland. Hongarije steunde in het begin de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, maar na Stalingrad koos de toenmalige regering opportunistisch de kant van de geallieerden. De Duitsers vielen daarop Hongarije binnen en installeerden een schrikbewind van de zogenaamde pijlkruisers. Het was meteen het startsein voor een niets ontziende vervolging van Joden en zigeuners. Gedurende een tiental maanden werden vele duizenden opgepakt en gedeporteerd. Foto's, brieven, persoonlijke spullen en koffers op het pleintje getuigen nu van die verschrikkelijke periode.
In de buurt van het Hongaars parlement eet ik over de middag een lekker Hongaars gerecht in Budapest Bistro. De bediening is er zeer vriendelijk en attentvol. Op weg naar het parlement passeer ik het bijzonder standbeeld van Nagy Imre: de man wordt afgebeeld op een brug, als symbool van de bruggenbouwer die hij heel zijn politiek leven is geweest. Het mocht echter niet baten; hij werd in Moskou met de andere leiders opgepakt en terechtgesteld na de Hongaarse opstand in 1956.
Postuum kreeg Nagy Imre in 1989 eerherstel. Zijn herbegrafenis in Boedapest liep uit op een vreedzame maar indrukwekkende betoging tegen het communisme waaraan volgens Hongaarse bronnen ruim 1 miljoen mensen deelnamen.
Ik eindig mijn stadswandeling aan het Hongaars parlement: een gigantisch, prachtig gebouw aan de oever van de Donau. Ik rust wat uit op een bankje en kijk naar de boten op de rivier die ik gedurende drie weken heb gevolgd, maar veel tijd wordt mij niet gegund. Een groot onweer doemt in de verte op en ik haast mij terug naar het hotel. Ik haal het nét niet en ik moet voor een hevige stortregen schuilen in een wisselkantoor. Het is inmiddels al een stuk in de namiddag en ik wacht op de taxi in een cafeetje nabij het hotel.
De taxichauffeur helpt mij met lichte tegenzin de bagage te dragen en zet mij af op de luchthaven, ruim drie uur op voorhand. Ik laat de box en de zak nog eens goed omwikkelen met groene plastic folie. Mijn helgroene bagage valt nogal op en enkele mensen kijken zelfs wantrouwig naar die grote doos. Zou daar geen bom inzitten?, zie je ze denken.
Bij het inchecken doen ze moeilijk: ik ontvang wel mijn voucher en ik kan de zak met fietstassen als koffer laten aanvaarden, maar mijn kartonnen fietsdoos willen ze niet als 'koffer' aannemen. Dus moet ik noodgedwongen nog eens bijkomend betalen voor die uitzonderlijke bagage: 80 euro bovenop de 120 euro die ik al had betaald. Ryanair low budget? At the end, expensive!
Maar ik beschouw het als 'leergeld' en ik kan toch moeilijk vertrekken zonder mijn fiets. De grote doos met fiets wordt apart opgehaald door een kruier. Ik geef de man nog wat fooigeld met de vraag er goed zorg voor te dragen.
Om half elf landen wij in Charleroi en ja hoor, de fietsdoos staat er al, bij de uitzonderlijke bagage. Fietstassen komen ook ongeschonden op de transportband aan. Ik zoek en zoek een karretje om alles te vervoeren, maar geen karretjes te vinden, in heel die luchthaven van Charleroi niet. Ze kennen dat daar niet. Ik kan die twee pakken niet tegelijk naar buiten brengen. Hilde die mij opwacht aan de uitgang, belt mij al op maar mag mij niet komen helpen.
Uiteindelijk kan ik met de hulp van een vriendelijk madammeke van Ryanair eerst de fietstassen aan Hilde geven en daarna via een achterpoortje opnieuw binnen geraken om zelf de grote doos naar de uitgang sleuren.
In de garage blijkt dan de doos niet in ons klein autootje te kunnen. We halen de fiets er helemaal uit en plooien de doos zodanig dat alles in de koffer kan. Eind goed, al goed. We zijn thuis!
Deze morgen ontbijt ik op de kamer. Ik luister ondertussen naar wat muziek op mijn smartphone; het is geen kwaliteit maar ik voel mij goed. Klaar om de toerist uit te hangen.
Ik wandel de hele voormiddag in Boedapest. Eerst ga ik naar de Sint-Stefansdom, maar het is nog niet open. Ik wandel verder naar de Kettingbrug. Aan de overkant (Boeda) passeer ik een klein kerkje met een kleurrijk,geëmailleerd dak. Langs de trappen klim ik naar boven, naar de Burg. Ik neem onderweg een foto van het basreliëf ter nagedachtenis van Péter Mansfeld (geboren 10/3/1941 - gestorven 21/3/59). De leeftijd valt mij op. De jongen was pas 18 jaar geworden. Ik lees achteraf het tragisch relaas: Péter nam als vijftienjarige deel aan de Hongaarse opstand in 1956; als koerier bracht hij naast boodschappen, ook voeding en water tussen de verschillende groepen opstandelingen. De opstand werd bloedig onderdrukt door het communistisch regime, met hulp van de Sovjet-Unie. Péter werd als minderjarige opgesloten in een jeugdinstelling. Hij werd opgehangen enkele dagen nadat hij 18 jaar was geworden.
Op de Burg bezoek ik de neogotische Matthiaskerk, het Vissersbastion, ... Het is er zeer druk door de vele toeristen. De gidsen lopen met vlaggetjes of parapluutjes in de hand voor de groepen. Ik slenter mee met de pubers op schoolreis, met de Duitse en Amerikaanse gepensioneerden en ik drijf met hen mee naar de bushaltes aan het Bastion. Het presidentieel paleis is opvallend eenvoudig. Soldaten houden de wacht en verroeren geen vin, ook niet als Japanse meisjes met hen selfies trekken. Ik daal terug af naar de Donau en loop richting Gèller badencomplex. Ik koop er een ticket, ik zwem een beetje in het zwembad daar, er is veel volk in het thermaal bad en niet overal proper. Dit is niet echt aan mij besteed en ik verveel me al vlug. Het is een mooi complex, dat wel, maar ik vind niet dat je een bezoek aan zo'n thermaal bad moét doen als je in Boedapest bent.
Ik ga terug naar mijn kamer over de Groene brug. Ik haal nog net de bus tot aan het hotel.
Van al dat wandelen ben ik moe en ik slaap een flink stuk in de namiddag. Ik ga in de buurt pizza en wijn kopen, met paraplu, want het begint weer flink te regenen. 's Avonds wint Hongarije van Oostenrijk met 2 - 0. Buiten is er veel sfeer, maar ik ga er niet meer naar toe. De reis loopt op zijn eind en ik wil naar huis. Als alles goed zit ben ik morgenavond thuis.
's Nachts word ik wakker: ik slaap onrustig want ik ben in gedachten voortdurend bezig mijn terugkeer aan het organiseren. Het best is dan niet te liggen piekeren, maar aan de slag te gaan. Dus surf ik op internet op zoek naar adressen van fietsenhandelaars in de buurt. Ik vind er een paar; de meest interessante is Bikebase Budapest. Het is niet ver van mijn kamer en ik lees op hun website dat ze de fiets zelf inpakken. Er staat wel geen prijs bij voor die service. De doos zelf verkopen ze voor 13 euro. Bij ons geven de fietswinkels zo'n doos gratis; ze zijn blij dat ze de kartonnen verpakking kwijt zijn. Hier in Boedapest vragen ze er geld voor.
Ik ben wat rustiger nu ik wat concrete zaken heb gevonden en slaap verder tot de ochtend.
's Morgens ontbijt ik in een Italiaans restaurantje in de buurt en ik bestel me daar een Amerikaans omelet. Het is er niet gezellig en aangezien ik op mijn kamer een kleine kitchenette heb ga ik straks mijn inkopen doen voor ontbijt en avondeten. Ik ben 'op kot' in Boedapest voor een paar dagen, met TV!
Ik vraag nog wat meer tips aan de receptie. De meisjes zijn zeer hulpvaardig en ze helpen waar ze kunnen.
Daarna ga ik te voet naar die fietshandelaar en ondertussen verken ik een beetje de stad.
Toevallig staan ook de IJslanders in die fietsenwinkel; zij laten alles inpakken en vervoeren naar de luchthaven op de dag dat ze vertrekken voor 120 euro. Voor mij alleen wil de man niet naar de luchthaven rijden. Ik vertrek voor hem te laat en hij kan aan mij niet genoeg verdienen.
Ik besluit het allemaal zelf te doen, meer uit principe. Ik wandel met een grote, lege fiets box terug naar mijn kamer. Daarna koop ik op aanraden van die fietshandelaar 60 meter inpaktape in een winkel van papierwaren. De fietsbox moet immers stevig verpakt worden. Alles bij elkaar ben ik een voormiddag bezig.
In de namiddag ga ik op zoek naar een goedkope Turkenzak. Mijn drie aparte fietstassen moeten immers in één 'koffer'. Ik koop mij een paraplu bij een Chinees verkoopstertje in de metro want de komende dagen voorspellen ze (nog maar eens) hevige onweersbuien. Later zal blijken dat dit geen overbodige aankoop is geweest. Van het Chineesje krijg ik de tip dat ik die Turkenzak waarschijnlijk zal kunnen kopen in de overdekte markthal. Ze verstaat mij niet, maar vannacht heb ik een afbeelding van een Turkenzak gedownload op mijn smartphone en ik toon haar die foto. Eén beeld zegt meer dan 1000 woorden en haar beetje Engels is voor mij voldoende.
Die toeristisch interessante Markthal wil ik sowieso eens bezoeken. Aangezien het een te grote wandeling zou worden, koop ik in de metro een dag ticket voor openbaar vervoer. Daarmee kan je voor 3 euro 24 uur non-stop met alle bussen, trams, metro in Boedapest rondtoeren. Aan de infobalie van de Markthal vraag ik aan de hand van de foto waar ik zoiets kan kopen. In de kelderverdieping vind ik een winkeltje waar ze allerhande valiezen en koffers verkopen. Met een brede glimlach verkopen ze mij een Turkenzak ... voor 1 euro.
In de Markthal is het een drukte van jewelste: alles kan je hier kopen (fruit, groenden, vlees, kaas, brood, ....). Als een echte 'local' doe ik mijn inkopen. Er zijn veel eet- en dranktentjes waar je allerlei lekkere hapjes, bier, wijn kunt proeven. In een souvenirwinkeltje koop ik een magneetplaquette van Boedapest; dat kan ik thuis naast alle andere hangen.
Goedgemutst keer ik terug naar mijn kamer.
Het vraagt mij enkele uren, maar tegen de avond zit mijn fiets in de box: stuur in het verlengde van het kader, zadel, voor- en achterwiel aan het kader vastgemaakt met snelbinders, ketting losgemaakt en ingepakt, derailleur veilig tussen de achtervork bevestigd, pedalen gaan er gemakkelijk af met een 15 sleutel (in leen gebruikt van de klusjesman van het hotel), ik laat de lucht uit de banden (heb ik geleerd van mijn schoonbroer Hille), ...
Mijn cursus 'fietsonderhoud' van het afgelopen jaar rendeert nu ten volle. Ik omwikkel de box met inpaktape en snij zelf nog een vier handgrepen bij in het karton. De lompe doos wordt op die manier 'draagbaar'. Ik probeer de Turkenzak uit qua afmetingen en, wonder boven wonder, alles kan erin.
Buiten regent het pijpenstelen. Een verkenning van Boedapest by night zit er niet meer in en vooral, het is voetbal op TV.
Ik installeer mij met wat bier en chips voor de televisie. Ik versta niets van het commentaar van de Hongaarse reporter, maar ik zie wel België verliezen tegen Italië met 2 - 0. Onze 'superster' spelers Hazard en De Bruyne bakken er niet veel van. België begint slecht aan het EK.
Via Basaharc, Szob, Nagymaros, Verőce, Ván, Tahitótfalu, Szentendre, onder de brug van Mo, kettingbrief Boedapest
89 km (9163 - 9252)
Mooi fietsweer. Regen dreigt, maar komt er niet door.
___________________________________
Mijn afrader van gisteren moet ik toch enigszins milderen. Het is bij Rosa geen vijf sterren. Dat is zeker. En het is ook Rosa niet. Rosa is de grootmoeder die met het hotel begonnen is, haar dochter Eva zet de zaak verder, samen met haar man Istvan en dochter Louisa. Een familiebedrijfje.
Maar de gastvrijheid compenseert toch wat. Akkoord, het ligt er niet overal even proper. Hun twee honden zitten daar voor iets tussen. Maar het zijn vriendelijke, gulle mensen. Eénmaal ze je aanvaarden is er geen einde aan. Istvan heeft het hele ontbijt met mij gepraat. Zorba, hun hond, wou er ook altijd bij zijn, werd voortdurend weggestuurd maar kwam telkens terug. Ze had gewoon reuzehonger. Kortom, de accomodatie is geen hoogvlieger, maar het is er menselijk en innemend. Ach, het moeten niet overal 5 sterren te zijn.
Hoedanook, ik krijg een ontbijt geserveerd voor wel tien man. Het wordt wel opgegeten, zei Eva.
Ik neem afscheid van Istvan, hij wou precies meefietsen.
Ik volg de route eurovélo 6 nauwgezet en via een veer kom ik op de noordkant waar een lange tijd een heel mooi fietspad ligt richting Boedapest. En kijk, daar is mijn ontmoeting van de dag. Hörn en Thordur, een Ijslands stel van Reykjavic, volgen als laatste dag dezelfde route. Hun reis begon in Nevers. Thordur houdt ook een dagboek bij op 'crazyguyonabike'. Vriendelijke mensen. Ze vliegen naar huis woensdag via Wizzair. Ik kom hen misschien nog eens tegen in Boedapest. Of elders, wie weet.
Ik fiets verder. Ik word opgebeld door het hotel met de vraag wanneer ik ga inchecken. Er zijn toch geen problemen? Nee nee, gewoon om zeker te zijn.
Ik neem opnieuw het veer en Janos geeft mij uitleg hoe Ik het best aan het hotel geraak.
Ik koop verse kersen bij een kraampje langs de weg. Ik krijg die kilo amper weggestopt; dus eet ik ervan bij elke stop tot het mij beu is. Ik geef de rest door aan LiuTsu, een Chinese jongen van 15 jaar uit Shanghai, die toevallig bij mij kwam zitten. Hij wil weten waar ik vandaan kom, maar kent België of Brussel niet. Ik doe geen moeite en ben blij dat ik de kersen niet in de vuilbak moet gooien.
Ik blijf de Donau volgen, vergeet ergens de route te volgen en zit plots op een superdrukke weg. Ik kan na 3 kilometer weer aanpikken en ga te voet over de bekende Kettingbrug. Ik passeer het al even bekende Parlement. Heel mooi.
Met mijn fiets-gps is het een koud kunstje om tot bij het hotel te komen.
Claudia neemt uitgebreid de tijd en we gaan te voet een blok verder. Zonder het goed te weten heb ik een ruim appartement gekozen met kitchenette, koelkast, diepvries, aparte living, flatscreen, wasmachine, strijkijzer, ....
Mijn fiets mag op de kamer.
In de buurt zijn er tal van restaurants en het is centraal gelegen, dichtbij het metrostation.
Nu nog een oplossing zoeken voor mijn fiets op het vliegtuig te krijgen. Morgen wil Claudia voor mij eens rondbellen.
's Avonds kijk ik naar het voetbal: Duitsland - Oekraïne. De Duitsers winnen met 2 - 0. Het is eens iets anders: commentaar waar je niets van begrijpt, enkel de namen van de spelers. De rest vul je zelf maar in. Ik moet zeggen dat ik me minder erger dan thuis.
Via Szőny, Almásfüzitő, Dunaalmás, Neszmély, Süttő, Labatlan, Nyergesújfalu, Tát
57 km (9106 - 9163)
Bewolkt, de zon komt erdoor, het wordt heel warm. Onweer breekt los. Het wordt wat frisser.
_______________________________________
Vanmorgen een omeletje gegeten met de Hongaarse groentjes: tomaat, komkommer en .... paprika. Koffie is hier geen filter maar je moet het koffiegruis wat laten zakken. Het went maar niet.
In het hotel wordt het feest van gisteren weggekuist. Ook het groot scherm is al weg. Frankrijk heeft gisteren op het laatst van Roemenië gewonnen met een wereldgoal van Payet.
Ik rij vandaag naar Esztergom, het Hongaarse Rome. Het wordt de meest voze fietsdag van deze reis. Je hebt de keuze: langs de autoweg op fietspaden, die naam onwaardig, ofwel gevaarlijk fietsen op de weg. De vrachtwagens en bussen nemen wel voldoende afstand maar het blijft ongemakkelijk. Ik maak een foto van een nieuw aangelegd fietspad. Zo zou het in feite overal moeten zijn, maar de lol duurt maar een kleine 10 kilometer. Daarna is het weer van schokkerdeschok. Al vroeg in de namiddag bereik ik het hotel Rosa. Louisa, de knappe dochter, kent behoorlijk Engels en doet de intro in plaats van haar ma. Het vriendelijk onthaal kan echter niet verdoezelen dat er amper wordt gekuist in het hotel.
Een afrader dus. Er zijn volgens mij betere verblijven. Na de gebruikelijke douche spring ik op mijn fiets, richting Dom. De grootste basiliek van Hongarije en op drie na van de wereld. Ik zou het geloven want het is een gigantisch bouwwerk uit de negentiende eeuw, neergepoot toen de kerk in Europa almachtig was. Niet echt mijn ding. Ik vind het zelfs lelijk. Een inwijding vond plaats in 1856 onder de tonen van de Missa Solemnis van Franz Liszt. Binnenin is de akoestiek bedenkelijk. Als dan het grote orgel alle registers openzet voor een trouw die daar eindigt, is het alsof hemel en aarde vergaat. Ik vlucht weg in de crypte die bijna een kerk op zich is. Kardinaal Mindszinsky ligt er begraven. Als katholiek leider stelde hij zich in de Koude Oorlog tegen de communistische leiding met het gevolg dat hij in de cel belandde. Hij stierf uiteindelijk in het buitenland in 1975.
Buiten breekt een onweer los. De meeste toeristen zijn er niet op gekleed en staan in het grote portaal verveeld te wachten. Ik heb gelukkig mijn poncho bij en ik fiets naar het dichtstbijzijnde restaurant waar ik een Hongaarse soep eet. Ik lummel nog wat rond in de stad, ik luister naar een hobo of fagot in de verte en aan de oevers van de Donau zie ik het avond worden. Het is een plekje waar nogal wat koppeltjes selfies komen nemen. Aan de overkant ligt Slowakije. De ijzeren brug over de Donau werd in WOII verwoest en later heropgebouwd.
Esztergom is zonder twijfel een belangrijke plek voor de Hongaren, maar buiten de historische kern is er niet veel te zien. Ik krijg het koud en fiets terug. Ik kijk naar het voetbal. Wales wint Albanië (met 10). Ze deden knap lastig, die Albanezen. Ondertussen zoek ik een geschikt in Boedapest voor drie dagen want, vrienden, woensdag kom ik naar huis. Ik heb al een vliegtuig van Ryanair geboekt en deze keer moet de fiets als bagage mee. Als dit lukt dan hoef ik in de toekomst niet steeds de trein te nemen en kan ik andere horizonten opzoeken. We zien wel.
Via Dunaszeg, Győrújfalu, Győr, Győrszentiván, Bőny, Nagyszentjános, Ács.
82 km (9024 - 9106)
Bewolkt, af en toe komt de zon erdoor.
_______________________________________
Vrienden, ik ben inmiddels aan mijn laatste kaart uit het set van zeven, vorig jaar gekregen van mijn neef Kurt met de woorden:"Ge hebt nog wat te doen, nonkel Mark." Ben er bijna, Kurt, maar nog niet helemaal. Ik schat overmorgen in Boedapest aan te komen.
Het ontbijt dat Beate heeft klaargemaakt is op zijn Hongaars. Alles in overvloed. Heel attent van haar was de picknick die bij het ontbijt klaarlag.
Gezien de taalproblemen boek ik vanaf nu mijn kamer voor de volgende avond en ik zorg ervoor dat ik telkens Wi-Fi connectie heb, liefst op de kamer. Ik heb voor vandaag geboekt in Komáron. Afstand: ongeveer 80 km.
In het begin ligt het fietspad tot in Győr naast de weg. Zo'n fietspad heeft hetzelfde euvel als bij ons. De boompjes erlangs geven schaduw en verkoeling. Maar boompjes groeien en hun wortels duwen het asfalt naar boven. Gevolg: ik wip voortdurend op en neer op mijn zadel. Dat gaat zo door tot in Győr.
Het centrum van het anders drukke Győr is zo goed als autovrij, maar ik kan er niet lang blijven. Het duurt wel even voor ik uit Győr kan geraken. De LF6-route wordt in Hongarije amper aangeduid. Ik ben in elk geval mijn draad kwijt (tegengesteld aan die scène uit 'In de Gloria'), maar gelukkig heb ik in noodgeval mijn gps. Nathalie, mon guide, wijst me de weg.
Ik hou picknick in Győrszentiván. Daarna fiets ik langs de spoorweg en over de snelweg naar Bőny. Onderweg passeer ik twee bepakte fietsers, richting Boedapest. In Bőny steken ze me voorbij. Ik zeg goeiedag en heb de indruk dat ze me begrijpen. Ze rijden met Koga's. Veel kans op dat het Nederlanders zijn.
Richting Acs is er een vervelend stuk op een zanderige landweg. Als ik ooit in Servië en Roemenië fiets moet ik zeker bredere banden hebben met meer grip in het mulle zand. Ik heb voor het eerst ook twee loslopende honden moeten afhouden.
In Ács komen de twee Koga's me tegemoet en ze raden me af de route te volgen. We geraken aan de praat.
Henk en Peggy komen van Arnhem en hebben in Passau hun auto achtergelaten om naar Boedapest te fietsen. Henk (55 jaar) en Peggy (52 jaar) zijn nog alletwee aan het werk en hebben dus geen zee van tijd zoals een gepensioneerde als ik. Ze hebben 2 dagen Wenen genoten, maar in Boedapest gaan ze niet blijven. Ze sporen terug naar Passau. Dat duurt 8 uur en vraagt 4 keer overstappen. Ik ken dat. Leuk is anders.
Het is een sympathiek en sportief koppel en ik nodig hen uit voor een drankje op een terras in Komáron.
We praten nogal veel over mijn trip naar Compostella en ik geef hen mijn blog door. Henk zou de Compostella ook wel eens willen doen. Misschien heeft hij iets aan mijn blog.
Henk is wel bij de pinken en bij afrekening staat hij erop te betalen. Hij weet van mijn blog, denkt verder dan zijn neus lang is en ziet het al voor zich in mijn verslag. "Vlaming trakteert (nog maar eens) Nederland".
Het tegendeel kan ik nu ook niet over mijn kant laten gaan en we drinken nog een rondje Cola, op mijn kosten welteverstaan. Oef, het evenwicht is hersteld.
We nemen afscheid, maar ik heb het gevoel dat ik hen nog zal ontmoeten. We zien wel.
Het is alsof mijn fiets het geroken heeft, maar ons terras is op een boogscheut van waar ik zal slapen.
Het hotel heeft een bepaalde sfeer: houten lambrisering, krakende trap naar boven, een onbestemde boenwasgeur... Misschien zijn er wel spoken?
Mijn kamer is ruim en rustig gelegen. Het hotel ademt wat Oostblok-vergane-glorie. Zo moet ik op voorhand betalen. Het scheelt niet veel of ik moet stempeltjes apart gaan halen in een ander kantoortje.
Je kan er onbeperkt buffetten voor 5 euro. Terwijl ik aan het eten ben wordt er buiten singletjes gedraaid uit de sixties en seventies. Misschien is er straks een t-dansant?
Vlakbij is een lange tafel gereserveerd. Een vrouw van het gezelschap draagt een soirée kleed met een heel diepe inkijk. Alle venten zetten zich rond haar. Aan een andere tafel zitten drie vrouwen. Eén van hen draagt Oostblok panties. Je weet wel, van die vleeskleurige.
Ik zet me nog wat buiten. Op een groot scherm wordt de eerste voetbalmatch van het EK 2016 uitgezonden. Frankrijk tegen Roemenië. Ik volg het verder op mijn kamer. De beelden zeggen me alles, de Hongaarse commentaar begrijp ik aan geen kanten. Ik denk aan Zomergem. Op 18 juni is de match België-Ierland te zien op groot scherm. Allen daarheen! Het zal wijs zijn.
Via Bad Deutsch-Altenburg, Prellenkirchen, Edelstal, Pama, Deutsch Jahrndorf, Rajka, Dunakiliti, Dunasziget, Halászi, Darnózseli, Hédervár
83 km (8941 - 9024)
Volop zon, maar later op de namiddag opnieuw onweer
____________________________ Vooreerst een hartelijke dank aan al diegenen die op mijn foto's reageren en liken en op mijn blog reageren of volgen. Ik kan niet op alles een antwoord geven maar het meevolgen doet wel deugd. Ik voel me nooit alleen op deze fietsreis want jullie rijden ahw met mij mee. Ik weet ook wat gedaan en ik verveel me dus nooit. Voor de rest verloopt de reis prima: geen platte banden, geen honden die bijten, wel blaffen, op tijd eten en slapen, geen diefstal, ... It's OK. Terug naar de dag.
Ik heb slecht geslapen deze nacht. De matras van het bed is dringend aan vervanging toe. Je voelde de veringen prikken in je zij en je rug. Misschien 4 uur slaap in totaal?
Het ontbijt was ok, maar het deksel van de suikerpot (je weet wel, zo'n ding met een lange teut), dát zat los. Ge kunt het u wel voorstellen. De koffie was 'redelijk' zoet. Beter zoet dan zout, zei de dienster en ze had nog gelijk ook.
Vandaag verlaat ik de route en ik ga op eigen houtje Hongarije binnen, zonder pijltjes, maar des te meer met kaart en fiets-gps. Zoals twee jaar geleden, dwars door Frankrijk, met Nathalie als betrouwbare gids (zie http://www.bloggen.be/mdjg2014).
Vlak vóór de grens wissel ik in een Raiffeisenkas al wat euro's voor florints.
Voor 1 euro krijg je ongeveer 300 florint. Teweinig voor de rest van de vakantie.
De kwaliteit van de wegen in Hongarije zijn bedenkelijk: met mijn smalle Schwalbe Marathon+ bandjes zak ik weg in keien en gravel. Dat belooft...
Onderweg geen bord tegengekomen van 'Welkom in Hongarije.' In Ratja word ik doorverwezen naar een ATM-bank. Daar is er een vriendelijk blond jong meisje dat een beetje Engels spreekt. Ik kan uiteindelijk 150 euro wisselen in florint. Geen idee hoelang ik daarmee kan doen. Ik zeg 'kussunnum' of 'dank u' in het hongaars en ze straalt.
Ik pik wat verder de route weer op. Er volgt een mtb-ritje door hongaars platteland. Ik zit in het hol van Pluto. Zonder gps rij je zo verloren. Het is er wel mooi; zoveel kleurrijke bloemenpracht op de velden heb ik nog nergens gezien als nu. Maar het is moeilijk rijden en eigenlijk is mijn fiets daar niet voor geschikt. Gelukkig loopt daarna de route langs aparte, geasfalteerde fietspaden langs de baan. Een onweer komt op me af en ik schuil onder een houten afdak. Na een tijdje rij ik verder en vind mijn logement voor vanavond. Beate kan amper Duits. De kamer is heel ruim; het geheel is zo te zien nieuw. Ze heeft een manège daarbij met tien paarden, drie honden, een varken, geiten, kippen... Die beestenboel doet mij denken aan Anouchka, ons kuisvrouw thuis.
Beate heeft een klusjesman in dienst; haar wederhelft is niet te zien. Gestorven in een dramatisch ongeval? Heeft hij haar laten zitten? De taalbarrière staat tussen ons. Hoedanook, Beate staat er nu alleen voor.
Er is geen restaurant in het dorp, zegt ze. Ze geeft me een menukaart van een hotel 4 km verderop. Zij bestelt telefonisch en zij brengen het klaargemaakte eten naar haar. Ik hoef dan niet zo ver te stappen. Ik vraag niet verder en ik probeer een traditionele hongaarse soep, vis met rijst, gemengde sla en bolletjes ijs als dessert. Als het gebracht wordt, heb ik duidelijk veel te veel besteld. De porties zijn op zijn Duits. Alleen met de soep had ik al genoeg. Het is wel lekker. Beate verkoopt mij een fles Merlot van anderhalve liter voor 2 euro. Ook veel te veel. Alles lijkt hier veel en goedkoop, maar smakelijk. Er wordt afgerekend morgen.
Buiten barst opnieuw een onweer los. De rest van de avond en nacht blijft het regenen. Ik plan mijn route voor morgen en werk mijn blog wat bij. Van lezen op mijn Tolino komt er niet veel. Op deze reis ga ik altijd vroeg slapen.
Via Schönau, Orth, Haslau, Scharndorf
58 km (8883 - 8941)
Volop zon
____________________________
Het is toch iets opvallend! Het lijkt mij alsof de jeugdherbergen enkel kunnen overleven met schoolreizen. En scholen enkel nog uitstappen kunnen organiseren met goedkoop verblijf in jeugdherbergen. Het gevolg daarvan is dat je als lid van JHB steevast pubers én leerkrachten bij het ontbijt ziet. Je hebt daar weinig contact mee want leerlingen zitten in hun schoolsituatie en hebben hun kleine geheimpjes met elkaar. De meesters en juffen zitten in werkmodus en overleggen wie wat gaat doen die dag. Begrijpelijk maar je bent daar geen contact mee.
En dan heb je nog een andere groep die ik het laatste anderhalf jaar wat heb leren kennen via mijn vrijwilligerswerk in Huize Triest (Gents centrum voor opvang daklozen).
Zo heb ik vanmorgen gepraat met Nicolaj, een Roemeen uit Timisoara, die zoals hij zei met zijn familie in Konstanz aan de Bodensee woont. Toen ik hem vroeg wat hij in Wenen deed, zei hij eerst dat hij verkoper was in bouwmaterialen. Maar na een tijdje toonde hij mij een stapel gazetjes 'Streetworker'. Zijn vader en moeder waren zigeuners, maar hij vond van zichzelf dat hij het niet was. Zijn dag begon goed want ik kocht uit sympathie een blaadje van hem. Nicolaj reisde met Felix bussen (goedkope lijnbussen) en zei dat hij leefde bij gratie Gods. Daar kon ik inkomen... Het duurt een tijdje eer ik Wenen achter mij kon laten, maar al bij al ging het vlot. Onderweg werd ik aangesproken door Thomas. Hij was nieuwsgierig vanwaar ik kwam. Thomas is 63 jaar en sinds september vorig jaar op pensioen. Hij ging vandaag vissen met zijn zoon in het natuurgebied Donau-Au waar we doorfietsen. Hij was camionneur geweest en reed jarenlang op Duitsland, België, Frankrijk en Engeland. Hij wenste mij goede reis toe. Ik wenste hem een goede vangst.
Het is vandaag dijkenroute: kilometerslange dijken wat vrij eentonig is, maar het passeert vlugger als je naar muziek luistert. Beethoven en Mozart.
Ik stop in Örth an der Donau: het stadje werd vroeger geteisterd door vele overstromingen maar daar kwam een einde aan door de aanleg van de Hubertusdam. Örth heeft een mooie waterburcht met 4 imposante torens. Het heeft wat van de Weense Hofburg.
Ik doe de Limesroute alle eer aan en ik stop in Petronell Carnuntum, op de grens Oostenrijk - Hongarije. Hier zijn de belangrijkste opgravingen van Midden-Europa gedaan. Een Heidentoren, twee amphitheaters en tal van funderingen van een legioenstad die ooit 50.000 inwoners heeft gehad. Van hieruit liepen de heirwegen naar de andere versterkingen langs de Limes en uiteraard ook naar Rome. Alle wegen leiden naar Rome. De site heeft een min of meer geslaagde reconstructie gemaakt van een aantal patriciërshuizen uit die tijd. Potsierlijk zijn de namaaklegionairs die hun middagpauze namen met bier en broodjes. Een koelkast staat in de tent. Hun kampement is dan ook ronduit belachelijk. Ik haast me naar de uitgang en naar mijn kamer. In het hotel eet ik 's avonds een 'blafte' van een wiener schnitzel met een paar glaasjes rode wijn. Als ge de hele dag nog niet gegeten hebt, kan dat smaken!
ps. 'blafte' betekent 'enorm groot', dit voor de Hollandse lezers.
Via Weissenkirchen, Dürnstein, Unterloipen, Mautern, Hollenburg, Traismauer, Zwentendorf, Tulln, Greifenstein, Klosterneuburg
99 km (8784 - 8883)
Volop zon
____________________________
Een verblijf bij Frau Rosa Denk is een aanrader voor wie een verblijf plant in hartje Wachau. Prijs/kwaliteit krijgt ze van mij 10 op 10. Mooie kamer en zeer lekker ontbijt voor 35 euro, Rosa is gastvrij, gedienstig en steeds vriendelijk. Én zij heeft gratis mijn was gedaan. Wat wil een eenzame fietser zoals ik nog meer?
De zon is volop aan het schijnen en dat gaat zo blijven de hele dag. Deze keer geen dreigende onweerswolken te bespeuren.
Ik heb rond de 100 kilometer voor de boeg. Ik wil in Wenen geraken. Of ik er een aantal dagen ga rondlopen weet ik nog niet. Dus ik start zo vroeg mogelijk. Onderweg koop ik wat spuitwater, fruit en mueslirepen.
In Tulln stop ik bij het bronzen Nibelungenring-monument. Kriemhilde en koning Etzel ontmoetten in Tulln elkaar. Hun verlovingsfeest hielden ze in Traismauer. Volgens het lied duurde de bruiloft in Wenen maar liefst 17 dagen. In Esztergom kregen ze een zoon die Ortlieb werd genoemd. De merknaam van de bekende fietstassen. Allemaal steden en dorpen op de Donauradweg.
Iets verder opnieuw een standbeeld, dit keer van de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Onder zijn bewind versterkten de Romeinen hun grenzen aan Rijn en Donau met tal van legioenskampen. Een andere keizer Hadrianus heeft ook een muur gebouwd, in het noorden van Engeland.
Het heeft allemaal weinig geholpen. Het stelt het hoogstens wat uit. De volksverhuizingen deden uiteindelijk het machtige Romeinse rijk vallen. Zit hier geen les voor vandaag? Muren helpen niet om vluchtelingen tegen te houden. Mensen zijn geen bomen, hé, maar ze zoeken hun geluk, in hun thuisland of elders. Investeren in ontwikkelingshulp ter plaatse is een eerste optie, integratie en voldoende kansen bieden voor diegenen die al verhuisd zijn. En hen geen fabeltjes verkopen alsof alles vanzelf gaat... Sorry indien ik iemand zou gechoqueerd hebben. Ik probeer een slaapplaats te vinden vlak vóór Wenen, maar dat lukt me niet omdat het toeristenbureau vandaag gesloten is in Klosterneuburg. Dan maar verder fietsen tot in Wenen. Dat is geen lachertje! Met veel moeite en niet zonder risico bereik ik de JHB in Wenen. Een groot modern complex met 6 verdiepingen. Er zijn kamers voor personen als ik. Kostprijs: 53 euro, ontbijt inbegrepen. Je kan er ook een meerkeuzemenu als avondeten krijgen voor 7,5 euro. De fiets staat goed beschermd en afgesloten in een fietsenstalling. Ik teken in voor 1 nacht. In Wenen blijf ik niet. Ik stuur een smske naar Hilde om nog eens naar Wenen terug te keren en ze is direkt akkoord.
De uitbater van de JHB doet mij denken aan de secretaris van het Sociaal Huis, zowel naar uitzicht en kapsel als naar zijn manier van spreken.
Minpunten van deze JHB zijn de slechte lokatie (20 minuten van het centrum van Wenen, met de tram) én geen Wi-Fi, althans geen toen ik er was. Dus geen berichten voor vandaag. Hopelijk morgen beter. Ik ga vroeg slapen, na een dag van 100 kilometers fietsen in de zon. Ben een beetje verbrand.
Morgen fiets ik tot Petronell-Carnuntum, een belangrijk Limes-punt. Niet zo ver als vandaag.
Dag 14 Grein - Wösendorf (nabij Weissenkirchen in der Donau)
Via Sarmingstein, Hirschenau, Weins, Persenbeug, Ybbs, Diedersdorf, Krummnussbaum, Pöchlarn, Melk, Donaubrücke, Aggsbach Markt, Willendorf, Spitz
75 km (8709 - 8784)
In de voormiddag zonnig en warm, in de namiddag 2 onweersbuien.
____________________________
Vanmorgen ontbeten in de gastenkamer van Frau Herta, in gezelschap van 4 Hollanders en 1 Duitser. Eén van die Hollanders stelde plots vast dat hij in een mierennest zat. Reactie van de anderen: "Nou, krijg je stukjes vlees gratis bij." Gastvrouw Herta wist niet waar ze het had. Ik heb me verschikkelijk moeten inhouden van het lachen. Fawlty towers in Oostenrijk.
Na het ontbijt vertrok ik richting die oude stadsschouwburg in Grein. Echt de moeite waard! Goed bewaard en wordt ook nu nog gebruikt in de warmere maanden van jaar. In die tijd kreeg iemand een abonnement door een sleutel te kopen. De stoel had namelijk een opklapbaar zitvlak die men op slot kon doen. Tijdens de voorstelling kon je zelfs naar het toilet gaan op het parterre. Een gordijntje gaf je wat privacy en je miste niets van de voorstelling. Stel je voor...
In de voormiddag wordt het stralend weer en ik ga goed vooruit. Iets na de bekende abdij van Melk slaat het weer om. Gedonder en bliksem komen vlug dichterbij. Ik vind schuilplaats onder een afdak van een leegstaand huis, wat vroeger nog een café of restaurant moet geweest zijn. Men is het aan het renoveren. Ik vind er binnen stoelen. Het begint geweldig te regenen en 2 Britten komen erbij: Ann en Eric komen uit Yorkshire, zijn gepensioneerden en maken elk jaar fietsreizen. Terwijl het buiten 'cats and dogs' regent, hebben we een leuke babbel. In die gietende regen spoelen er ook nog 3 Russische vrouwen aan, op weg naar Wenen. Ik herken de blauwe fietstassen en gehuurde fietsen van dezelfde reisorganisatie als waarmee Hilde en ik op fietsreis geweest zijn.
Het klaart op en het gezelschap rijdt verder. Ik krijg nog een tweede fikse regenbui en die laat ik aan mij voorbij gaan terwijl ik een warme goulashsoep eet in een bar langs de weg.
Door al dat wachten en schuilen heb ik natuurlijk een paar uur verloren en het is ondertussen al 17.00 geworden. Hoogtijd om logement te zoeken. Ik vraag hier en daar tot ik een vlaggetje met Oostenrijkse kleuren en 'zimmer frei' opmerk. Ik bel aan en Rosa Denk heeft nog een tweepersoonskamer voor mij voor 38 . Ze ziet mij wat aarzelen en ze vraagt of ik een rekening wil. Papiertjes hoef ik niet; ik smijt ze iedere keer weg. Ze laat de prijs zakken naar 35 euro en ze wil ook mijn was doen. It's a deal. Later ga ik iets eten in een wijnproeverij. Ik ben immers in Wachau aangekomen. In deze wijnstreek kan je 'Heuriger'-wijn proeven. Je herkent die huizen aan de kransen in stro die ze buiten boven het deurportaal hangen.
De zon schijnt nu volop en het is warm op de avond. Hopelijk blijft het zo.
Op mijn kamer is er goede Wi-Fi verbinding, maar ben te moe om mijn blog bij te werken. Dat zal voor morgen zijn. Ik ga vroeg slapen.
Via Steyregg, Abwinden, Enhagen, Mauthausen, Baarn im Machlande, Mitterkirchen, Mettensdorf, Eizendorf
67 km (8642 - 8709)
In de voormiddag regen en onweer mét plensbuien, in de namiddag droog en een beetje zo'n, 's avonds opnieuw regen en onweer
___________________________________
Ik heb vannacht goed geslapen. Dat scheelt een stuk. Het ontbijt bij de huisbaas is redelijk, maar toch niet meer dan dat. In de verte hangt dreigend een onweersbui. Ik kijk op een Oostenrijkse buienradar: het zou moeten droog zijn vanaf 9.30 uur. Dus ik blijf braaf binnen tot half tien en ik start licht gekleed. Ik vertrouw de klimatologische voorspelling van de buienradar. Tot de waterkrachtcentrale van Abwinden gaat het goed, maar dan openen de hemelsluizen. Ik heb te weinig tijd om mijn regenkledij aan te doen. Mijn poncho heb ik vlug aan. Het regent gedurende een uur puttekes in de plassen. Nergens een plek om te schuilen! Drijfnat kom ik aan bij het veer. De veerman brengt mij tot Mauthausen. Iets verder vind ik in het portaal van het apothekersmuseum een plek om te schuilen, een beetje af te drogen, regenbroek en fietsoverschoenen aan te trekken. Een paar mensen van de Neo-Apostolische Kirche (nog nooit van gehoord) komen een sigaret roken in het portaal en bekijken dat verzopen kieken argwanend en meewarig. Moet ge nu op zondag fietsen in de regen? Ik hoor het hen denken.
Ik rij verder als de regen wat geminderd is. Deze keer is alles onder controle. Die buienradar van Oostenrijk kan voor mijn part van de radar...
Hoedanook, nu ik mijn regenkledij aan heb ... komt de zon er stillekes door. Gezwind rij ik verder: mijn gele poncho bolt zich op door de wind. Moet een schoon zicht zijn. In Mitterkirchen hou ik halt bij een kraampje en eet ik een pistolet met Leberkäse. Dat smaakt. Ik trek alle regenkleren weer uit want de zon is nu volop van de partij. Ik besluit niet veel kilometers te doen en een plek te zoeken in Grein. Een brochure geeft me verschillende adressen (met prijzen). Er staat er eentje bij: Einzelzimmer mit Dusche/Toilet und Frühstück: 26 euro. Niet te geloven.
Ik probeer mijn geluk en bel aan. Frau Herta doet open en zegt dat er voor mij nog plek is. Ik schat dat ze tegen de 80 jaar aanloopt. De kamer is klein, maar comfortabel en proper. Meer hoef ik niet. Wi-Fi heeft ze niet. Daar begint ze niet meer aan. Ik installeer me en ik vraag of ze een waterslang heeft om mijn fiets af te spuiten. Geen probleem. Pak maar in de garage. In de voortuin onderhoud ik mijn fiets grondig. Dat was nodig want de sintelpaden in Duitsland en het regenachtig weer hadden mijn fiets helemaal onder de modder gestoken. Morgen zal hij veel beter lopen, zoveel is zeker.
Ik ga 's avonds nog iets eten in Grein centrum. Kirchenwirte is een goede tip van Herta.
Mijn oog valt op een spandoek aan het gemeentehuis. 225 jaar stadsschouwburg. Morgen ga ik zeker eens kijken.
Boottochtje op de Donau
0 km
Zon jaagt ochtendgrijs weg; in Linz en omgeving onweer
____________________________
Om half zeven al uit de veren. Ik probeer heel aandachtig in te pakken en niets te vergeten zodat ik niet teveel naar boven en beneden moet crossen. Ik wil ook geen tijd verliezen want ik moet op tijd aan de kade staan. Maar alles verloopt prima en ik sta ruim een kwartier te vroeg aan de kade. Ik koop mijn tickets voor mezelf en mijn fiets. Kostprijs: 26,05 .
Stipt om 9.00 uur vaart het schip af. Ondertussen zijn er verschillende bussen vol gepensioneerden aan boord gegaan. En maar babbelen en lachen. De stemming is opperbest: een dagje uit. We zijn precies op schoolreis maar de leerlingen zijn wat ouder en er zijn geen meesters meer bij.
Het schip moet amper de motoren gebruiken; zo sterk is de stroming. Het glijdt bijna geluidloos vooruit wat het op het buitendek heel aangenaam maakt. Er wordt uitleg gegeven over alle bezienswaardigheden. Ik volg het ook op de fietsgids van Sweerman. De zon komt er een beetje door en ik kan wat foto's nemen. We naderen de waterkrachtcentrale Jochenstein. Ik herken het onmiddellijk. Zes jaar terug moesten Hilde en ik hier onze gehuurde fietsen trappen op en af sleuren. Wat verder ons eerste hotel in Schlögen. Toen wisten we al dat we dit soort reizen nog zouden doen.
Na Schlögen komt er een heel mooi stuk voor fietsers, maar vanop de boot is het ook schoon. Ik geniet van het uitzicht en ik moet zelfs voor de eerste keer zonnecrème bovenhalen. Ik hoop dat het weer definitief omslaat in zonnig weer.
Na Aschach is het water van de Donau eerder groen dan blauw. Wie zou die hardnekkige leugen hebben gelanceerd? Strauss misschien?
Ik krijg het over de middag knap lastig; mijn ogen vallen toe van de slaap.
Tegen 14 uur legt de ferry aan in Linz. Als laatste van de passagiers verlaat ik het schip en rij meteen door naar het VVV-kantoor. Daar wordt ik heel goed geholpen door een knap en vriendelijk meisje. Ik vind onderdak bij een Italiaan. Hij verhuurt kamers en baat een restaurant uit.
Ik loop niet ver meer: ik eet lekker Italiaans bij mijn huisbaas.
In de nieuwsberichten lees ik dat Paul Van GREMBERGEN overleden is. Een goede bekende uit mijn VU-tijd. Ach, waar is de tijd dat ik met andere illustere figuren van Zomergem ging plakken tijdens de verkiezingen van ... 1974? Ik heb toen lijm over de affiche van Paul gesmeerd.
Iets later krijg ik nog een bericht binnen die aan vroeger doet denken: mijn kotgenoot Eric hoop ik straks na 40 jaar terug te zien. Een stukje Compostella komt in vervulling. Ik zak weg in herinneringen.
Via Kleinschwarzach, Metten, Deggendorf, Winzer, Hofkirchen, Windorf, Schalding
79 km (8563-8642)
Droger dan gisteren, maar ook regenbuien
___________________________________
Na een avondje 'Gemütlichkeit' moet ik 's morgens onwillekeurig denken aan het liedje van Zjef Van Uytsel - Houten Kop.
Mijn Duitse metgezellen-van-1-nacht zitten al aan tafel en zijn vertrekkensklaar. Ik wens hun goede thuiskomst.
Als ik later wil afrekenen hebben ze blijkbaar ook mijn twee biertjes van gisteren betaald. Danke schön.
Ik volg zoveel mogelijk de Donau, stroomafwaarts. Dat lukt niet altijd even vlot. Hier en daar staat de Donau 'reizereize' zoals ze in Zomergem zeggen of stroomt het water al over de weg. Ik krijg er natte voeten van. Even heb ik een beangstigend gevoel als ik de Donau de velden zie inpalmen. Het water wint het van de aarde. Ik kan er nog net door en ik maak me vlug uit de voeten.
In een dorpje passeer ik een toch wel merkwaardige reclame. De tekst "Dein Ex juckt doch noch immer' alludeert op geslachtsziekten bij vrouwen en beveelt een doktersbezoek aan. In Duitsland is dat blijkbaar nodig. Ik neem er een foto van en zet het later op Facebook. Benieuwd naar de reacties.
Ik kom aan in Passau en ik denk terug aan onze allereerste fietsreis 'Passau-Wenen', 6 jaar terug. We huurden fietsen en de bagage werd nagestuurd van hotel naar hotel. We reden 40 kilometer per dag en we vonden dat toen genoeg. Het was een mooie en actieve reis. Misschien doen we het nog eens.
In elk geval sta ik hier opnieuw en ik denk er serieus aan het stuk 'Passau-Linz' per ferry te doen: ik heb het al eens gezien, het weer valt wat tegen en ik heb er niets aan in de regen Oostenrijk binnen te rijden.
Ik neem inlichtingen en het idee krijgt vaste vorm: 26 euro kost een enkele boottrip. Mijn fiets kan mee voor 2 euro.
Morgen moet ik aan de kade staan om 8.30 uur. Tegen 14.00 uur ben ik in Linz en kan ik rustig uitkijken naar een logement.
Ik heb vanmorgen de JHB geboekt. Dat had ik beter niet gedaan. Ik wist het niet maar die jeugdherberg ligt op een rots, naast de vroegere vesting, die boven de stad uittorent. Een beetje gelijk Dinant. De kasseiweg naar de JHB is qua hellingsgraad te vergelijken met de Patersberg in de Vlaamse Ardennen. Mijn fiets is te zwaar beladen en ik stap na 50 meter af. Na een kwartier kom ik zwaarhijgend aan. Nog een beetje zoeken in die vesting. Ik vind de receptie. Ik krijg een kamer toegewezen ... op de zesde verdieping! Geen lift. Weet ge wat dat madammeke zei? "Sie schaffen es!". Die stemt zeker voor Angela Merkel. Echt geen alternatieven? "Nein. Es tut mir Leit". Aan dat laatste twijfel ik want ze glimlacht vals.
Ik heb de treden geteld: 96 om precies te zijn. Ik doe het verschillende keren op en af: met bagage, ge vergeet al eens iets, ... Ook mijn fiets moet in de fietsenstalling een beetje hogerop. Man, man. Alles is hier op en af. Wat een gedoe.
Maar de locatie mag er zijn: vanuit mijn kamer heb ik een panoramisch uitzicht op de omgeving. 's Avonds eet ik op een terras met zicht op de stad. Gelukkig was het weer wat opgeklaard. Anders was het helemaal niks. Ben vroeg in bed gekropen. Ik moet op tijd morgen mijn boot naar Linz halen.
Via Donaustauf, Frengkoten, Pondorf, Kössnach, Straubing, Bogen, Pfelling.
77 km (8486-8563)
Het regent bijna de hele dag. Bij momenten pijpenstelen.
___________________________________
Ik was nog maar net ingeslapen in JHB Regensburg of een man steekt het licht aan op de kamer. Dat kan dus gebeuren op zo'n kamer met 8 bedden. Nog half aan het slapen maak ik kennis met Elvis Sandu, een Roemeen. Elvis werkt als butler op één van die cruiseschepen die op de Donau varen. Hij was eigenlijk naar Constanza aan de Zwarte Zee gegaan om zijn moeder (MS patiënte) nog eens te bezoeken, maar werd door zijn werkgever dringend opgeroepen om zich aan te bieden op het schip. De boten konden nu alle hulp gebruiken; wegens de hoge waterstand lopen ze het risico niet meer onder de bruggen door te kunnen varen. Ik twijfel toch een beetje aan zijn uitleg. Hoedanook, de firma had dus voor Elvis geen andere slaapplaats kunnen vinden dan de jeugdherberg.
Toen hij hoorde dat ik een beetje Roemeens kon praten, was het ijs gebroken en in het schemerdonker hebben we nog een half uur gebabbeld. Hij had pruimenjenever of tuica bij zich, van dat privé gestookt spul, maar ik heb me wijselijk beperkt tot 1 slokje. Lekker is dat toch niet.
De volgende morgen was Elvis al weg.
Tussen de schoolkinderen eet ik mijn ontbijt. Ik pak mijn spullen bij elkaar en geef de sleutel af. Buiten is het aan het gieten. Ideaal om mijn regenkledij eens uit te testen, denk ik dan.
Het blijft zeker twee uur flink doorrekenen en ik moet zeggen dat mijn poncho mij droog houdt. Later op de avond stel ik vast dat ook mijn bagage droog is gebleven.
Ik fiets niet graag in de gietende regen, maar ik had een kamer gereserveerd en dus moest ik er wel door.
Halverwege word ik tegengehouden door een groepje fietsers. De man vraagt in gebroken Engels of ik wist waar hij campinggas kon kopen. Gena, Valera, Lena, Nadia en Gala zijn Russen, afkomstig uit Samara, een stad aan de Wolga. Zij zijn op weg naar Praag. Ik geef hen de raad naar een iets grotere stad te rijden zoals Straubing en het daar eens te vragen. Zo worden zij voor een tijdje mijn compagnons en route.
Er worden foto's genomen en e-mails uitgewisseld. Vriendelijke, sportieve mensen.
Het begint opnieuw te regenen, maar ik bereik op het afgesproken uur mijn logement voor vanavond. Iets na mij arriveren er 4 Duitsers, ook fietsers.
In de Zimmer Frei maken ze ook avondeten en zo zitten we samen aan tafel: Dieter, Karl-Heinz, Torsten, Manfred en ik. Het is hun laatste fietsdag. De avond verliep 'sehr gemütlich'...
0 km
Bewolkt.
___________________________________
Khalid is vroeg wakker. Hij zei dat ik een beetje gesnurkt heb. We praten nog wat. Zijn 3 semesters opleiding tandarts in Syrië tellen hier niet en hij moet herbeginnen voor 11 semesters. Jammer voor hem, maar als hij hier wil blijven zal hij toch die weg moeten gaan. We nemen afscheid en ik wens hem veel succes in zijn studies. Hij zal mij volgen op de blog (voor het weinige dat hij kan volgen natuurlijk).
Groot kabaal in de eetzaal. Een hoop schoolkinderen - jeugdherbergen ontvangen graag schoolklassen - roepen en tieren door mekaar in voor mij onbegrijpelijk Duits. De oudere gasten van de JHB kunnen amper iets zeggen. Tot de meester binnenkomt. Op zijn teken wordt het plots muisstil. We kunnen nu rustiger eten. Het ontbijt in JHB Regensburg is picobello in orde. Een picknick kan ik echter niet meepikken. Dat was ik ook niet van plan. Ik heb een stadswandeling voorzien.
Regensburg is in Duitsland een goed bewaarde middeleeuwse stad. Je loopt zo de geschiedenis in: Romeinen, Karel de Grote, middeleeuwen, gothische kerken, godsdienstoorlogen, Keppler, Mozart, Goethe, ...
Ik ga jullie niet vervelen met details. Gewoon komen kijken, er een dagje voor uittrekken, het is echt de moeite waard.
Iets moet ik wel kwijt. Ik volg vanaf nu de Limes fietsroute tot Boedapest. De Limes (uit te spreken als 'Liemes') is de Romeinse noordgrens die liep van de monding van de Rijn (Nederland), langs Rijn en Donau tot aan de Zwarte Zee (Roemenië). Dus af en toe zal ik de Romeinen in mijn verslag opnemen.
Regensburg heeft nog een originele Porta Praetoria en hier en daar zijn er restanten van de ommuring van de CASTRA REGINA, de grote legioensplaats, te zien. Gebouwd ten tijde van keizer Marcus Aurelius. De grootte van 60 voetbalvelden. Het vierkant van het Castrum kan je min of meer nog zien in het stratenplan.
Terug naar vandaag.
Een Canadees koppel uit Calgary staat aan de Dom en ik neem een foto van hun plooifietsen + aanhangwagentjes. Echt raar want ze hebben elk een heuse harde reiskoffer op het wagentje gemonteerd. Ze zeggen dat het gemakkelijk rijdt, maar ik heb zo mijn twijfels.
Ik eet over de middag '4 kleine Schweinsbratwürstl vom Rost mit Sauerkraut' in het overbekende Würstkuchen Haus aan de Donau. Binnenin doet het wat denken aan het Galgenhuisje in Gent. Je kan de watersnood van vele jaren zien aan de strepen op de muur.
Ik zat er eerst alleen; frau Anna Natter vroeg of de plaats vrij was en ze is gewoon komen bijzitten. Ze bestelde hetzelfde als ik. We hadden een aangename babbel. Anna is moeder van 2 kinderen, grootmoeder van 1 kleindochter en overgrootmoeder van 2 achterkleindochter. Ze is 86 jaar. Dus een meisje van 16 jaar op het eind van de oorlog, cijfer ik in gedachten.Toen we het even over de oorlog hadden, zei ze niet veel, maar haar ogen stonden droevig. Die de oorlog meegemaakt heeft, praat er niet over, zei mijn vader altijd.
Over 3 jaar is Anna haar man verloren. Ze maakt nu geen verre reizen meer, maar ze heeft met haar man de wereld rondgevaren, zei ze. In totaal 7 boottochten! Een mooie tijd en nu glinsteren haar ogen. Anna is een echte "Regenbürgerin", geboren in de Badstrasse aan de oever van de Donau. Ze wijst het aan op mijn stadsplan. Ze rijdt nog met de wagen. "Alles wat ik kan doen, mag ik doen, heeft de dokter gezegd". Ze is op het eind van ons gesprek een beetje gehaast want haar parkeerkaartje vervalt straks. Ze wenst mij 'gute Fahrt', 'komt veilig aan in Boedapest en doe de groeten aan uw vrouw'. Schat, je hebt écht de groeten van Anna. Ze kijkt nog naar de sterke stroming van de Donau en zegt bezorgd dat ik vooral niet in de Donau mag vallen. Ik zou wel aankomen in Boedapest, maar niet meer ... Ik beloof haar voorzichtig te zijn.
Ik loop nog wat rond in de oude stad en ga dan terug naar de JHB. Ik boek al mijn slaapplaats voor morgenavond. Een rit van 75 km. Overmorgen kan ik al in Passau zijn. We zien wel.
Via Grossmehring, Vohburg, Dünzing, Wackerstein, Neustadt, Bad Gögging, Staubing, Weltenburg, Buchhof, Kelheim, Kelheimwinzer, Kapfelberg, Poikam, Bad Abbach, Oberndorf, Matting, Grossprüfering.
96 km (8389 - 8485)
De hele dag bewolkt en soms druppelt het weinig of soms wat meer, maar de moeite niet om de poncho te gebruiken. Geen zon.
________________________________________
Vanmorgen ontbeten in de jeugdherberg van Ingolstadt. Ik maak meteen ook mijn picknick klaar (stukken fruit en pistolet met hesp en kaas). In de keuken zien ze het, maar ze zeggen niets.
Ik ben de laatste van de kamer. De andere slapers zijn al weg. Ik vind maar moeilijk via internet een overnachting in Regensburg.
Ik ben het na een tijd beu met booking of trivago en ik bel gewoon de jeugdherberg van Regensburg op. Een vriendelijk meisje boekt mij in voor 2 nachten, ontbijt en avondeten inbegrepen. Kost: 64 euro. Naar het schijnt is Regensburg een mooie stad. Alvast de moeite om een dag daar rond te lopen.
De rit ernaar toe is niet altijd mooi en vaak 'abgesperrt' vanwege het dreigend overstromingsgevaar. Ik rij nog maar eens stoemelings verkeerd en ik beklim lange tijd een baan. Achteraf was dat niet nodig. Kortom, ik doe weer heel wat meer kilometers dan voorzien.
Ik heb ook geluk gehad: mijn fietsrekkers bengelen lange tijd langs mijn achterwiel zonder dat ik er erg in had. Gewoon vergeten over mijn bagage te spannen. Een wonder dat ze niet in mijn wiel gedraaid zijn! Ik zou nogal een valpartij gedaan hebben, zo aan 45 km per uur naar beneden...
Ik kom aan in de jeugdherberg in Regensburg en aan de receptie legt Monica me alles uit in het Hollands. Ik nieuwsgierig natuurlijk. Monica heeft Bart als vaste vriend; hij is van Hilversum.
Op mijn meerbeddenkamer is al Khalid geïnstalleerd. Khalid is Syriër en sinds 15 maanden in Duitsland. Op de vlucht voor de oorlog daar in Syrië. Hij studeert hier verder voor tandarts. Een vriendelijke, timide jongen. Als ze allemaal zo zouden zijn ... méér dan welkom. Tandarts is een knelpuntberoep bij ons.
Het avondeten in de JHB is lekker: chili con carne met rijst en veel groenten + dessert voor 6 euro. Ik heb dus geld voor nog een pint in de stad. En ondertussen draait de wasmachine voor mij. Monica heeft mij geholpen de wasmachine aan de praat te krijgen. Ik heb deze keer niet moeten bellen naar Hilde, zoals twee jaar geleden ....
Via Zirgesheim, Altisheim, Graisbach, Marxheim, Bertoldsheim, Stepperg, Bittenbrunn, Neuburg, Staustufe Bergheim, Dünzlau, Gerolfing.
70 km (8319-8389)
Bewolkt, dreigend onweer, maar regen komt er niet. Soms ook zonnig en warm. Regen pas 's avonds.
Muziek: zesde symfonie Beethoven
____________________________________
Vanmorgen ontbeten in de jeugdherberg van Donauwörth. Er zijn maar weinig logés. Daar komt dan wel vlug verandering in: terwijl ik mijn fiets aan het bepakken ben, komen 2 schoolbussen pubers aan. Ze staan allemaal opeengedrumd in de inkomhal. De leerkrachten doen wat ze kunnen om ze stil te houden, maar uiteindelijk vliegen ze allemaal weer buiten. In de regen.
Ik bel verschillende pensionnekes op, maar alles blijkt volzet in de buurt van Ingolstadt. Dan maar opnieuw boeken in de jeugdherberg.
Ik start optimistisch in zomerkleren, maar wordt al vlug bijgestuurd door een paar buien. En zo het op en af in de voormiddag: ik verlies veel tijd om gepaste kledij aan te trekken bij een voortdurend wisselend weer.
Na 40 km picknick ik veilig in een buskotje: de donderwolken schuiven voorbij, zonder de minste regen. Een koppel Duitsers beklagen zich tegen mij dat de hellingen hier zo steil zijn en dat ze een meer vlak parcours hadden verwacht. De vrouw heeft het duidelijk moeilijk.
Het is iets na twaalf en een bus stopt. Drie kindjes stappen uit, bekijken mij alsof ik een geweldig curiosum ben en lopen rap naar huis. Ik krijg geen tijd om hen uit te leggen dat ik niet Dutroux ben.
Er zit veel water én een sterke stroming op de Donau. De regen van de laatste dagen zullen daar zeker voor iets tussen zitten. Zo is enkele jaren terug de Donau geweldig te keer gegaan. In Passau stonden toen heel wat huizen onder water. De fietsers waren verplicht uit te wijken naar hoger gelegen routes. Nu krijg ik daar ook een voorproefje van. Tussen Neuburg en Weichering had ik al een lang stuk op de dijk gereden toen ik ineens niet meer verder kon. De waterbeheersing doet de Donau uitwijken naar overstromingsgebied; ze noemen dat hier 'Flutung'. Ik moest denken aan de film 'Into the wild'.
Nu stond ik daar. Terugrijden was het enige dat ik kon doen. Met mijn GPS ben er uit geraakt. Een grote ommetoer als gevolg.
Ik heb me bij aankomst ingeschreven in de jeugdherberg op een kamer voor meerdere personen. Het doet mij terugdenken aan mijn tocht naar Compostella. In de stad eet ik bij een Turk: döner en salade. Het bier moest hij gaan halen bij de buur. Ik krijg een telefoontje van Hilde; zo te horen is er in de Vlaanders ook wateroverlast.
Voor het slapengaan werk ik de blog bij. Alles ok hier en geen last meer de verkoudheid. Morgen probeer ik Regensburg te bereiken. Ook daar wil ik een dagje de toerist uithangen. Doei!
Via Thalfingen, Oberelchingen, Unterelchingen, Weissingen, Leipheim, Günzburg, Gundelfingen, Lauingen, Dillingen, Steinheim, Höchstadt, Blindheim, Gremheim, Zusum.
100 km (8219-8319)
Overtrokken, warm, drukkend weer de hele dag. Later op de avond een hevig onweer. De nooddiensten moeten uitrukken in Donauwörth.
_________________________________________________________________
Na een deugddoende rustdag gisteren ben ik deze morgen vroeg wakker. Ik pak alles in voor een trip van 90 km. Ik reken af aan de receptie van het hotel en ik fiets richting centrum Ulm. Daar vind ik geen enkele Backerei zo vroeg open op zondag. Ik peddel dan maar verder en doe mijn fleece aan want het is behoorlijk fris. Een groepje jongeren wil mij doen stoppen maar ik vertrouw het zaakje niet en ik geef hen nakijken. Zo vroeg in de morgen en nog op pad met vijf. Waarschijnlijk dronken. Salut!
Er volgt dan een mooi stuk door het bos: ik geniet van het gekwetter van de vogels, er zit zelfs een suskewiet bij en ik hoor in de verte een koekoek. 25 kilometer verder stop ik in Leipheim en ontbijt ik in een bakkerij- patisserie. De koffiekoeken zijn zó goed dat ik er twee bijbestel voor onderweg.
Het blijft een mooi sintelpad langsheen de Donau. De Donauradweg is niet alleen goed onderhouden en bewegwijzerd; er is voor de fietser in elke gemeente (klein en groot) langs de route duidelijke infoborden: bezienswaardigheden, een beetje geschiedenis, eten en drinken, bbq-plekjes, campings, eerste hulp, hotels en overnachtingen enz. Het staat er allemaal op.
Al een tijdje merk ik groene borden langs de Donau die precies per 200 meter aftellen. Zo stop ik aan bord 2555,40. Exact 200 meter verder volgens kilometerteller een nieuw bord 2555,20. Ik ben quasi zeker dat de borden aangeven hoever het is tot aan de Zwarte Zee. Ik ben dus nog niet klaar...
Op en langs de Donau is de natuur vol leven: witte zwanen met kleintjes, kikkers (of padden) maken een verschikkelijk kabaal, een watervogel bekijkt mij roerloos vanop haar nest. Die is waarschijnlijk aan het broeden.
Na Höchstadt volgt er een fietspad langsheen een drukke autoweg. Ik wijk af en zoek de Donau op tot Donauwörth. Na exact 100 kilometer vind ik mijn reservatie voor vanavond: een moderne JHB. Ik ben blijkbaar de enige gast die avondeten heeft besteld. Ik laat dat dan ook vallen; het is te gek om daarvoor iemand op zondag speciaal te laten komen. Ik zoek een Stube op waar ik op zijn Duits een Grill Teller mit Salat und Bier kan eten. Een verademing na de Italiaanse en de Chinese keuken. Ik ben er net binnen of daar breekt een geweldig onweer los. De klanten op het terras vluchten binnen. Het diensterke die al weinig vriendelijk was tegen mij, geraakt overstressd en laat een grote plateau met bestellingen vallen. Grote pantomime. Teveel gasten ineens, denk ik.
Het blijft maar regenen. Ik heb gelukkig mijn poncho mee die de watertest goed doorstaat. Behalve mijn broekspijpen kom ik droog toe in de JHB.
Ik lees nog wat in mijn tolino en draai het licht uit. Tot morgen.
Via Zwiefaltendorf, Obermarchtal, Untermarchtal, Munderkingen, Rottenacker, Zettingen, Ehingen, Griesingen, Öpfingen, Erbach, Donaustetten, Donautal.
68 km (8150-8219)
Droog, zonnig de hele dag. Later een regenbui. Alles koelt wat af
_________________________________________
De fietstocht begint al vlug met een venijnig klimmetje van 20%. Mijn hartslag gaat waarschijnlijk veel te hoog volgens doktersadvies, maar ik kom goed boven en al even vlug daalt de hartslag onder de limiet.
Ik luister voor het eerst naar mijn MP3. Ik heb meewind en geen moeite om 20 à 25 km/uur te rijden. Ik voel me prima behalve dat ik geplaagd word door een prikkelende hoest. Mijn verkoudheid is nog niet weg.
Ik kom onderweg verschillende stappers tegen, op hun rug zware rugzakken. Het zouden Camino's (pelgrims) kunnen zijn want ik kruis enkele routes van de Jacobsweg.
Al om 15 uur kom ik aan in Ulm. Een drukke stad en ik vind niet zo gemakkelijk het hotel. Na wat zoeken en een paar keer vragen kom ik aan waar ik moet zijn. Een mooie kamer voor 2 nachten; ik neem er geen ontbijt bij. Ik wil wel eens koffie en gebak proeven in een Konditorei.
Ik ben nog maar een half uur binnen of er is buiten een fikse regenbui. Ik zit deze keer veilig onder dak. Ik doe tussendoor een wasje. Hoe doe je dat?
Eerst vul je de lavabo met lauw water, dan waspoeder en kleren erin en een tijdje laten inweken. Een beetje frotten met de handen en uitwringen. Het waswater vervangen door koud spoelwater, kleren uitspoelen en opnieuw uitwringen. Je neemt dan een handdoek van het hotel en je legt de kleren uitgespreid erop en oprollen. Om het vlug te laten drogen bestaat de truc erin om op de handdoekrol te gaan staan en te stappen. Door jouw gewicht pers je het water eruit. Nadien hangt je alles uit in de kast en de volgende morgen zijn de kleren zo goed als droog. De truc van het snel drogen heb ik van Roy. Thx Roy!
Rond 19 uur ga ik de stad in. Van het hotel naar het centrum is het nog geen kwartiertje stappen. Centraal staat de Münster Ulm: een mooie gotische kathedraal die tijdens de laatste oorlog gespaard is gebleven van bombardementen. De Münster heeft de hoogste kerktoren ter wereld: 161,53 meter. Je hebt dus geen moeite om je erop te oriënteren. De eerste steenlegging dateert van 1377. De werken werden beëindigd in 1890. De burgerij had niet altijd geld (de kerk is gebouwd door de burgerij van de stad). Een klein deel staat in de steigers. Zo blijft men bezig hé.
Het plein en de straten errond zijn volledig autovrij: het is er heel rustig en kinderen spelen tikkertje. Ik eet eendeborst met noedels en groenten voor 7,50 euro. Mijn halfliter pint kost 2,50 euro. En het was lekker.
Ik kijk naar de passanten: een favoriete bezigheid van mij en Hilde. Ik luister naar een kleine jongen die met zijn mama onderhandelt over hoever hij mag lopen. Die moet in de politiek gaan, want hoe langer het duurt, hoe groter zijn territorium wordt.
Het klaart laat op de avond helemaal op en iedereen loopt er content bij. Ik heb het gehad voor vandaag. Morgen ga ik de toerist uithangen in Ulm. Ik weet de weg. Geen USA gezien vandaag.
