Via Donaustauf, Frengkoten, Pondorf, Kössnach, Straubing, Bogen, Pfelling.
77 km (8486-8563)
Het regent bijna de hele dag. Bij momenten pijpenstelen.
___________________________________
Ik was nog maar net ingeslapen in JHB Regensburg of een man steekt het licht aan op de kamer. Dat kan dus gebeuren op zo'n kamer met 8 bedden. Nog half aan het slapen maak ik kennis met Elvis Sandu, een Roemeen. Elvis werkt als butler op één van die cruiseschepen die op de Donau varen. Hij was eigenlijk naar Constanza aan de Zwarte Zee gegaan om zijn moeder (MS patiënte) nog eens te bezoeken, maar werd door zijn werkgever dringend opgeroepen om zich aan te bieden op het schip. De boten konden nu alle hulp gebruiken; wegens de hoge waterstand lopen ze het risico niet meer onder de bruggen door te kunnen varen. Ik twijfel toch een beetje aan zijn uitleg. Hoedanook, de firma had dus voor Elvis geen andere slaapplaats kunnen vinden dan de jeugdherberg.
Toen hij hoorde dat ik een beetje Roemeens kon praten, was het ijs gebroken en in het schemerdonker hebben we nog een half uur gebabbeld. Hij had pruimenjenever of tuica bij zich, van dat privé gestookt spul, maar ik heb me wijselijk beperkt tot 1 slokje. Lekker is dat toch niet.
De volgende morgen was Elvis al weg.
Tussen de schoolkinderen eet ik mijn ontbijt. Ik pak mijn spullen bij elkaar en geef de sleutel af. Buiten is het aan het gieten. Ideaal om mijn regenkledij eens uit te testen, denk ik dan.
Het blijft zeker twee uur flink doorrekenen en ik moet zeggen dat mijn poncho mij droog houdt. Later op de avond stel ik vast dat ook mijn bagage droog is gebleven.
Ik fiets niet graag in de gietende regen, maar ik had een kamer gereserveerd en dus moest ik er wel door.
Halverwege word ik tegengehouden door een groepje fietsers. De man vraagt in gebroken Engels of ik wist waar hij campinggas kon kopen. Gena, Valera, Lena, Nadia en Gala zijn Russen, afkomstig uit Samara, een stad aan de Wolga. Zij zijn op weg naar Praag. Ik geef hen de raad naar een iets grotere stad te rijden zoals Straubing en het daar eens te vragen. Zo worden zij voor een tijdje mijn compagnons en route.
Er worden foto's genomen en e-mails uitgewisseld. Vriendelijke, sportieve mensen.
Het begint opnieuw te regenen, maar ik bereik op het afgesproken uur mijn logement voor vanavond. Iets na mij arriveren er 4 Duitsers, ook fietsers.
In de Zimmer Frei maken ze ook avondeten en zo zitten we samen aan tafel: Dieter, Karl-Heinz, Torsten, Manfred en ik. Het is hun laatste fietsdag. De avond verliep 'sehr gemütlich'...
