Het is mijn laatste dag in Boedapest. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig van Ryanair om 20.20 uur. Tegen half elf 's avonds ben ik in Charleroi waar Hilde mij zal opwachten. Gisteren heb ik al zoveel mogelijk ingepakt. Vandaag ruim ik de kamer op. Na het ontbijt heb ik nog een aantal zaken die ik gewoon in de ijskast achterlaat. De poetsdienst mag het voor mijn part hebben of gewoon in de vuilniszak gooien. Ikzelf kan het niet meenemen naar huis.

Ik heb wel nog een hele voormiddag om Boedapest te bezoeken en van die gelegenheid maak ik gebruik om vooral het stadsdeel Pest te verkennen.

Ik begin opnieuw met de Sint-Stefanus basiliek, de grootste kerk van Boedapest. Boven de zuilen van de ingangspoort staat de tekst "Ego sum via, veritas et vita" of "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". Als ik er binnenga zijn er hooguit een tiental gelovigen. De toeristen zijn in een ruime meerderheid. De kerkgang lijkt ook hier fel verminderd. Binnenin ligt in een mooi schrijn het afgehakte hand(je) van koning Stefanus I. De katholieke kerk en de koninklijke machthebbers waren in het verleden twee sterke en invloedrijke krachten in Hongarije. Daar is nu in de huidige republiek niet veel meer van overgebleven.

Ik wandel daarna richting Nationale Bank. Onderweg loop ik door een parkje. In het midden staan allerlei kraampjes en op een groot scherm wordt de voetbalmatch van gisteren nog eens geprojecteerd. Er is niemand die nog kijkt; waarschijnlijk zal het gisterenavond wel anders geweest zijn. Hoe vluchtig is het nieuws en hoe vergankelijk het succes.

Wat mij nog het meest beklijfd is het pleintje met het herdenkingsmonument van de Jodenvervolging in Hongarije. In de lente van 1944 werd Hongarije bezet door nazi-Duitsland. Hongarije steunde in het begin de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, maar na Stalingrad koos de toenmalige regering opportunistisch de kant van de geallieerden. De Duitsers vielen daarop Hongarije binnen en installeerden een schrikbewind van de zogenaamde pijlkruisers. Het was meteen het startsein voor een niets ontziende vervolging van Joden en zigeuners. Gedurende een tiental maanden werden vele duizenden opgepakt en gedeporteerd. Foto's, brieven, persoonlijke spullen en koffers op het pleintje getuigen nu van die verschrikkelijke periode.

In de buurt van het Hongaars parlement eet ik over de middag een lekker Hongaars gerecht in Budapest Bistro. De bediening is er zeer vriendelijk en attentvol. Op weg naar het parlement passeer ik het bijzonder standbeeld van Nagy Imre: de man wordt afgebeeld op een brug, als symbool van de bruggenbouwer die hij heel zijn politiek leven is geweest. Het mocht echter niet baten; hij werd in Moskou met de andere leiders opgepakt en terechtgesteld na de Hongaarse opstand in 1956.

Postuum kreeg Nagy Imre in 1989 eerherstel. Zijn herbegrafenis in Boedapest liep uit op een vreedzame maar indrukwekkende betoging tegen het communisme waaraan volgens Hongaarse bronnen ruim 1 miljoen mensen deelnamen.

Ik eindig mijn stadswandeling aan het Hongaars parlement: een gigantisch, prachtig gebouw aan de oever van de Donau. Ik rust wat uit op een bankje en kijk naar de boten op de rivier die ik gedurende drie weken heb gevolgd, maar veel tijd wordt mij niet gegund. Een groot onweer doemt in de verte op en ik haast mij terug naar het hotel. Ik haal het nét niet en ik moet voor een hevige stortregen schuilen in een wisselkantoor. Het is inmiddels al een stuk in de namiddag en ik wacht op de taxi in een cafeetje nabij het hotel.

De taxichauffeur helpt mij met lichte tegenzin de bagage te dragen en zet mij af op de luchthaven, ruim drie uur op voorhand. Ik laat de box en de zak nog eens goed omwikkelen met groene plastic folie. Mijn helgroene bagage valt nogal op en enkele mensen kijken zelfs wantrouwig naar die grote doos. Zou daar geen bom inzitten?, zie je ze denken.

Bij het inchecken doen ze moeilijk: ik ontvang wel mijn voucher en ik kan de zak met fietstassen als koffer laten aanvaarden, maar mijn kartonnen fietsdoos willen ze niet als 'koffer' aannemen. Dus moet ik noodgedwongen nog eens bijkomend betalen voor die uitzonderlijke bagage: 80 euro bovenop de 120 euro die ik al had betaald. Ryanair low budget? At the end, expensive!

Maar ik beschouw het als 'leergeld' en ik kan toch moeilijk vertrekken zonder mijn fiets. De grote doos met fiets wordt apart opgehaald door een kruier. Ik geef de man nog wat fooigeld met de vraag er goed zorg voor te dragen.

Om half elf landen wij in Charleroi en ja hoor, de fietsdoos staat er al, bij de uitzonderlijke bagage. Fietstassen komen ook ongeschonden op de transportband aan. Ik zoek en zoek een karretje om alles te vervoeren, maar geen karretjes te vinden, in heel die luchthaven van Charleroi niet. Ze kennen dat daar niet. Ik kan die twee pakken niet tegelijk naar buiten brengen. Hilde die mij opwacht aan de uitgang, belt mij al op maar mag mij niet komen helpen.

Uiteindelijk kan ik met de hulp van een vriendelijk madammeke van Ryanair eerst de fietstassen aan Hilde geven en daarna via een achterpoortje opnieuw binnen geraken om zelf de grote doos naar de uitgang sleuren.

In de garage blijkt dan de doos niet in ons klein autootje te kunnen. We halen de fiets er helemaal uit en plooien de doos zodanig dat alles in de koffer kan. Eind goed, al goed. We zijn thuis!