Het is mijn laatste dag in Boedapest. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig van Ryanair om 20.20 uur. Tegen half elf 's avonds ben ik in Charleroi waar Hilde mij zal opwachten. Gisteren heb ik al zoveel mogelijk ingepakt. Vandaag ruim ik de kamer op. Na het ontbijt heb ik nog een aantal zaken die ik gewoon in de ijskast achterlaat. De poetsdienst mag het voor mijn part hebben of gewoon in de vuilniszak gooien. Ikzelf kan het niet meenemen naar huis.

Ik heb wel nog een hele voormiddag om Boedapest te bezoeken en van die gelegenheid maak ik gebruik om vooral het stadsdeel Pest te verkennen.

Ik begin opnieuw met de Sint-Stefanus basiliek, de grootste kerk van Boedapest. Boven de zuilen van de ingangspoort staat de tekst "Ego sum via, veritas et vita" of "Ik ben de weg, de waarheid en het leven". Als ik er binnenga zijn er hooguit een tiental gelovigen. De toeristen zijn in een ruime meerderheid. De kerkgang lijkt ook hier fel verminderd. Binnenin ligt in een mooi schrijn het afgehakte hand(je) van koning Stefanus I. De katholieke kerk en de koninklijke machthebbers waren in het verleden twee sterke en invloedrijke krachten in Hongarije. Daar is nu in de huidige republiek niet veel meer van overgebleven.

Ik wandel daarna richting Nationale Bank. Onderweg loop ik door een parkje. In het midden staan allerlei kraampjes en op een groot scherm wordt de voetbalmatch van gisteren nog eens geprojecteerd. Er is niemand die nog kijkt; waarschijnlijk zal het gisterenavond wel anders geweest zijn. Hoe vluchtig is het nieuws en hoe vergankelijk het succes.

Wat mij nog het meest beklijfd is het pleintje met het herdenkingsmonument van de Jodenvervolging in Hongarije. In de lente van 1944 werd Hongarije bezet door nazi-Duitsland. Hongarije steunde in het begin de Duitse aanval op de Sovjet-Unie, maar na Stalingrad koos de toenmalige regering opportunistisch de kant van de geallieerden. De Duitsers vielen daarop Hongarije binnen en installeerden een schrikbewind van de zogenaamde pijlkruisers. Het was meteen het startsein voor een niets ontziende vervolging van Joden en zigeuners. Gedurende een tiental maanden werden vele duizenden opgepakt en gedeporteerd. Foto's, brieven, persoonlijke spullen en koffers op het pleintje getuigen nu van die verschrikkelijke periode.

In de buurt van het Hongaars parlement eet ik over de middag een lekker Hongaars gerecht in Budapest Bistro. De bediening is er zeer vriendelijk en attentvol. Op weg naar het parlement passeer ik het bijzonder standbeeld van Nagy Imre: de man wordt afgebeeld op een brug, als symbool van de bruggenbouwer die hij heel zijn politiek leven is geweest. Het mocht echter niet baten; hij werd in Moskou met de andere leiders opgepakt en terechtgesteld na de Hongaarse opstand in 1956.

Postuum kreeg Nagy Imre in 1989 eerherstel. Zijn herbegrafenis in Boedapest liep uit op een vreedzame maar indrukwekkende betoging tegen het communisme waaraan volgens Hongaarse bronnen ruim 1 miljoen mensen deelnamen.

Ik eindig mijn stadswandeling aan het Hongaars parlement: een gigantisch, prachtig gebouw aan de oever van de Donau. Ik rust wat uit op een bankje en kijk naar de boten op de rivier die ik gedurende drie weken heb gevolgd, maar veel tijd wordt mij niet gegund. Een groot onweer doemt in de verte op en ik haast mij terug naar het hotel. Ik haal het nét niet en ik moet voor een hevige stortregen schuilen in een wisselkantoor. Het is inmiddels al een stuk in de namiddag en ik wacht op de taxi in een cafeetje nabij het hotel.

De taxichauffeur helpt mij met lichte tegenzin de bagage te dragen en zet mij af op de luchthaven, ruim drie uur op voorhand. Ik laat de box en de zak nog eens goed omwikkelen met groene plastic folie. Mijn helgroene bagage valt nogal op en enkele mensen kijken zelfs wantrouwig naar die grote doos. Zou daar geen bom inzitten?, zie je ze denken.

Bij het inchecken doen ze moeilijk: ik ontvang wel mijn voucher en ik kan de zak met fietstassen als koffer laten aanvaarden, maar mijn kartonnen fietsdoos willen ze niet als 'koffer' aannemen. Dus moet ik noodgedwongen nog eens bijkomend betalen voor die uitzonderlijke bagage: 80 euro bovenop de 120 euro die ik al had betaald. Ryanair low budget? At the end, expensive!

Maar ik beschouw het als 'leergeld' en ik kan toch moeilijk vertrekken zonder mijn fiets. De grote doos met fiets wordt apart opgehaald door een kruier. Ik geef de man nog wat fooigeld met de vraag er goed zorg voor te dragen.

Om half elf landen wij in Charleroi en ja hoor, de fietsdoos staat er al, bij de uitzonderlijke bagage. Fietstassen komen ook ongeschonden op de transportband aan. Ik zoek en zoek een karretje om alles te vervoeren, maar geen karretjes te vinden, in heel die luchthaven van Charleroi niet. Ze kennen dat daar niet. Ik kan die twee pakken niet tegelijk naar buiten brengen. Hilde die mij opwacht aan de uitgang, belt mij al op maar mag mij niet komen helpen.

Uiteindelijk kan ik met de hulp van een vriendelijk madammeke van Ryanair eerst de fietstassen aan Hilde geven en daarna via een achterpoortje opnieuw binnen geraken om zelf de grote doos naar de uitgang sleuren.

In de garage blijkt dan de doos niet in ons klein autootje te kunnen. We halen de fiets er helemaal uit en plooien de doos zodanig dat alles in de koffer kan. Eind goed, al goed. We zijn thuis!

Deze morgen ontbijt ik op de kamer. Ik luister ondertussen naar wat muziek op mijn smartphone; het is geen kwaliteit maar ik voel mij goed. Klaar om de toerist uit te hangen.

Ik wandel de hele voormiddag in Boedapest. Eerst ga ik naar de Sint-Stefansdom, maar het is nog niet open. Ik wandel verder naar de Kettingbrug. Aan de overkant (Boeda) passeer ik een klein kerkje met een kleurrijk,geëmailleerd dak. Langs de trappen klim ik naar boven, naar de Burg. Ik neem onderweg een foto van het basreliëf ter nagedachtenis van Péter Mansfeld (geboren 10/3/1941 - gestorven 21/3/59). De leeftijd valt mij op. De jongen was pas 18 jaar geworden. Ik lees achteraf het tragisch relaas: Péter nam als vijftienjarige deel aan de Hongaarse opstand in 1956; als koerier bracht hij naast boodschappen, ook voeding en water tussen de verschillende groepen opstandelingen. De opstand werd bloedig onderdrukt door het communistisch regime, met hulp van de Sovjet-Unie. Péter werd als minderjarige opgesloten in een jeugdinstelling. Hij werd opgehangen enkele dagen nadat hij 18 jaar was geworden.

Op de Burg bezoek ik de neogotische Matthiaskerk, het Vissersbastion, ... Het is er zeer druk door de vele toeristen. De gidsen lopen met vlaggetjes of parapluutjes in de hand voor de groepen. Ik slenter mee met de pubers op schoolreis, met de Duitse en Amerikaanse gepensioneerden en ik drijf met hen mee naar de bushaltes aan het Bastion. Het presidentieel paleis is opvallend eenvoudig. Soldaten houden de wacht en verroeren geen vin, ook niet als Japanse meisjes met hen selfies trekken. Ik daal terug af naar de Donau en loop richting Gèller badencomplex. Ik koop er een ticket, ik zwem een beetje in het zwembad daar, er is veel volk in het thermaal bad en niet overal proper. Dit is niet echt aan mij besteed en ik verveel me al vlug. Het is een mooi complex, dat wel, maar ik vind niet dat je een bezoek aan zo'n thermaal bad moét doen als je in Boedapest bent.

Ik ga terug naar mijn kamer over de Groene brug. Ik haal nog net de bus tot aan het hotel.

Van al dat wandelen ben ik moe en ik slaap een flink stuk in de namiddag. Ik ga in de buurt pizza en wijn kopen, met paraplu, want het begint weer flink te regenen. 's Avonds wint Hongarije van Oostenrijk met 2 - 0. Buiten is er veel sfeer, maar ik ga er niet meer naar toe. De reis loopt op zijn eind en ik wil naar huis. Als alles goed zit ben ik morgenavond thuis.

's Nachts word ik wakker: ik slaap onrustig want ik ben in gedachten voortdurend bezig mijn terugkeer aan het organiseren. Het best is dan niet te liggen piekeren, maar aan de slag te gaan. Dus surf ik op internet op zoek naar adressen van fietsenhandelaars in de buurt. Ik vind er een paar; de meest interessante is Bikebase Budapest. Het is niet ver van mijn kamer en ik lees op hun website dat ze de fiets zelf inpakken. Er staat wel geen prijs bij voor die service. De doos zelf verkopen ze voor 13 euro. Bij ons geven de fietswinkels zo'n doos gratis; ze zijn blij dat ze de kartonnen verpakking kwijt zijn. Hier in Boedapest vragen ze er geld voor.

Ik ben wat rustiger nu ik wat concrete zaken heb gevonden en slaap verder tot de ochtend.

's Morgens ontbijt ik in een Italiaans restaurantje in de buurt en ik bestel me daar een Amerikaans omelet. Het is er niet gezellig en aangezien ik op mijn kamer een kleine kitchenette heb ga ik straks mijn inkopen doen voor ontbijt en avondeten. Ik ben 'op kot' in Boedapest voor een paar dagen, met TV!

Ik vraag nog wat meer tips aan de receptie. De meisjes zijn zeer hulpvaardig en ze helpen waar ze kunnen.

Daarna ga ik te voet naar die fietshandelaar en ondertussen verken ik een beetje de stad.

Toevallig staan ook de IJslanders in die fietsenwinkel; zij laten alles inpakken en vervoeren naar de luchthaven op de dag dat ze vertrekken voor 120 euro. Voor mij alleen wil de man niet naar de luchthaven rijden. Ik vertrek voor hem te laat en hij kan aan mij niet genoeg verdienen.

Ik besluit het allemaal zelf te doen, meer uit principe. Ik wandel met een grote, lege fiets box terug naar mijn kamer. Daarna koop ik op aanraden van die fietshandelaar 60 meter inpaktape in een winkel van papierwaren. De fietsbox moet immers stevig verpakt worden. Alles bij elkaar ben ik een voormiddag bezig.

In de namiddag ga ik op zoek naar een goedkope Turkenzak. Mijn drie aparte fietstassen moeten immers in één 'koffer'. Ik koop mij een paraplu bij een Chinees verkoopstertje in de metro want de komende dagen voorspellen ze (nog maar eens) hevige onweersbuien. Later zal blijken dat dit geen overbodige aankoop is geweest. Van het Chineesje krijg ik de tip dat ik die Turkenzak waarschijnlijk zal kunnen kopen in de overdekte markthal. Ze verstaat mij niet, maar vannacht heb ik een afbeelding van een Turkenzak gedownload op mijn smartphone en ik toon haar die foto. Eén beeld zegt meer dan 1000 woorden en haar beetje Engels is voor mij voldoende.

Die toeristisch interessante Markthal wil ik sowieso eens bezoeken. Aangezien het een te grote wandeling zou worden, koop ik in de metro een dag ticket voor openbaar vervoer. Daarmee kan je voor 3 euro 24 uur non-stop met alle bussen, trams, metro in Boedapest rondtoeren. Aan de infobalie van de Markthal vraag ik aan de hand van de foto waar ik zoiets kan kopen. In de kelderverdieping vind ik een winkeltje waar ze allerhande valiezen en koffers verkopen. Met een brede glimlach verkopen ze mij een Turkenzak ... voor 1 euro.

In de Markthal is het een drukte van jewelste: alles kan je hier kopen (fruit, groenden, vlees, kaas, brood, ....). Als een echte 'local' doe ik mijn inkopen. Er zijn veel eet- en dranktentjes waar je allerlei lekkere hapjes, bier, wijn kunt proeven. In een souvenirwinkeltje koop ik een magneetplaquette van Boedapest; dat kan ik thuis naast alle andere hangen.

Goedgemutst keer ik terug naar mijn kamer.

Het vraagt mij enkele uren, maar tegen de avond zit mijn fiets in de box: stuur in het verlengde van het kader, zadel, voor- en achterwiel aan het kader vastgemaakt met snelbinders, ketting losgemaakt en ingepakt, derailleur veilig tussen de achtervork bevestigd, pedalen gaan er gemakkelijk af met een 15 sleutel (in leen gebruikt van de klusjesman van het hotel), ik laat de lucht uit de banden (heb ik geleerd van mijn schoonbroer Hille), ...

Mijn cursus 'fietsonderhoud' van het afgelopen jaar rendeert nu ten volle. Ik omwikkel de box met inpaktape en snij zelf nog een vier handgrepen bij in het karton. De lompe doos wordt op die manier 'draagbaar'. Ik probeer de Turkenzak uit qua afmetingen en, wonder boven wonder, alles kan erin.

Buiten regent het pijpenstelen. Een verkenning van Boedapest by night zit er niet meer in en vooral, het is voetbal op TV.

Ik installeer mij met wat bier en chips voor de televisie. Ik versta niets van het commentaar van de Hongaarse reporter, maar ik zie wel België verliezen tegen Italië met 2 - 0. Onze 'superster' spelers Hazard en De Bruyne bakken er niet veel van. België begint slecht aan het EK.